missers of foute inschattingen

[pumi1000]

Leuk onderwerp!

Wat hierboven staat hebben wij in 1998 meegemaakt tijdens onze 1e trip. In Miami gingen we nog even naar de McDonalds, maar toen we aan het tafeltje zaten vonden we het er maar vreemd uit zien binnen, alleen maar zwarte mensen binnen en de helft was niet beschikbaar of was op......bleek achteraf dat we ook net aan de verkeerde kant van de wijk zaten, dat vertelde de gids de dag erna waar we een rondtour mee hadden geboekt.

En tijdens die 1e trip ook bij een pizza tent 2 "large" pizza besteld (doen we hier ook altijd) en ook wij kregen toen de vraag "are you sure", bleek dus inderdaad erg "large" te zijn

[lovely_laura]

Leuk topic! Hier een paar van onze missers.

- Van 1 Mei tot 4 Mei een tent gehuurd in Yosemite housekeeping camp. Bij de balie een deken opgehaald en na het eten gaan slapen. Na een uurtje weer wakker geworden rillend van de kou! Het was inmiddels -4 buiten en het doek voor de deur en de dunne deken hielpen weinig. Uiteindelijk in de auto gestapt met onze deken en om de paar uur een rondje door het park gereden om de verwarming op te warmen. De volgende dag de rest van de overnachtingen geanuleerd en voor veel hogere prijs ergens anders gelogeerd. (gelukkig geld voor de tent wel terug gekregen)

- Een dure telefoon met abbonement gekocht om naar het buitenland te kunnen bellen. Nog nadrukkelijk gevraagd of we ook naar Nederland kunnen bellen. Natuurlijk geen probleem. Na lang proberen service balie gebeld en bleek dat we iets verkeerd deden dus weer proberen weer geen resultaat. Weer gebeld naar services en toen kregen we te horen dat Nederland helemaal niet in het abbonement zat...... Ach alleen het abbonement verspild de telefoon kan ik thuis nog gebruiken. FOUT! Er kon geen sim kaartje in de telefoon dus daar had ik ook helemaal niks aan

- Niet onze verzekeringen goed checken voor we weg gaan en helemaal in de stress zitten als er iemand erg ziek word. Uiteindelijk bleek alles gewoon goed geregeld te zijn maar wel even onnodig in de stress gezeten.

Verder alleen een paar kleine missers met afstanden en locale evenementen of feestdagen waardoor we ons op de bonnefooi hotel alleen maar voor de hoofdprijs konden boeken.

Gr. Laura

[dimona]

Waarom weet ik niet, maar ik mocht doorrijden en een boete bleef uit. Een geluk dus.

De enige keer dat ik tot nu toe ben aangehouden ivm snelheidsovertreding, kwam ik er ook met een waarschuwing van af. Ik dacht toen dat het te veel gedoe was omdat ik toen nog geen Amerikaans rijbewijs had, maar mijn man heeft dat met zijn Amerikaanse rijbewijs inmiddels ook al twee keer meegemaakt. Een van die twee keren kreeg hij overigens wel een boete omdat hij zijn rijbewijs niet bij zich had

[weimar]

Wij zijn dat in NL verleerd, een waarschuwing krijgen van de politie... Vroeger heel gewoon, nu moeten er quota gehaald worden.

[luxil]

- Jaren geleden trokken we met zijn vieren naar het Westen van de USA, gewapend met slechts één creditcard. Na een paar dagen bleek dat we onze maaltijd niet meer met die kaart konden betalen: ze was geblokkeerd. Daar stonden we, zonder kaart, met nog een handvol dollars in cash. Tijdens een slapeloze nacht ging ik op een bijgelegen ATM-machine nog eens een poging wagen. Het verdict was : CREDITLIMIT EXCEEDED. Toen snapte ik het: we hadden vlak voor de reis onze vliegtuigtickets en een aantal hotels met dezelfde kaart betaald en een ons (toen nog onbekende) limiet bereikt. Daar zaten we in San Diego, zonder geld. We hadden toevallig nog wat Belgische franks op zak, maar geen enkele bank wilde die wisselen, omdat we geen klant waren. Uiteindelijk toch een wisselagent gevonden op de luchthaven: we konden heel eventjes voort, genoeg voor wat MacDonalds en een sixpack frisdrank. Contact met Visa verliep heel stroef (9 uur tijdsverschil en weekend). Men kon ons niet helpen. Onze thuisgebleven dochter gebeld (via collect call), die maandagmorgen langs onze bank ging. Die konden evenmin helpen, want het was een creditcard van de zaak waar ik toen werkte. Teruggebeld naar Visa die, toen ze vernamen dat het om een firmakaart ging, meteen de kredietlimiet substantieel verhoogden. Zo maar. We waren gered, maar we hadden wel 48 uren danig in angst gezeten. Sindsdien beseffen we beter wat het is helemaal zonder geld te zitten. Voor velen is dat alledaagse kost! Sindsdien zijn we altijd ruim voorzien van diverse creditcards.

- Ik bereid alle reizen wel heel degelijk voor en boek de meeste hotels van tevoren. Een keer had ik wel over het hoofd gezien dat ook in de USA juli 31 dagen telt. We hadden dus voor 31 juli geen boeking en geen reisplan. Een hotel ter plaatse boeken was geen probleem, maar we hebben dus wel een dagje moeten "surplacen", voor we onze reis volgens plan konden voortzetten. In elk geval beter dan een dag tekort!

- Op een keer moesten we een binnenvlucht nemen. Tickets waren lang van tevoren geboekt. Netjes volgens ons reisplan kwamen we in de luchthaven aan. Tickets bij de hand, tot ik tot mijn ontzetting vaststelde dat die vermeldden dat de vlucht 2 uur vroeger ging dan in mijn reisplan voorzien was. Plots herinnerde ik mij dat de vlucht voor ons vertrek reeds lang geleden inderdaad met 2 uur was vervroegd. Blijkbaar was ik vergeten dat aan te passen in mijn planning. Wat nu? Maar de reisgoden waren ons goedgunstig: we hadden al gemerkt dat er enorme wachtrijen waren aan de balies. Bleek dat het automatische incheck-systeem was uitgevallen en dat alles manueel moest gebeuren. Er waren nog een honderdtal wachtenden voor ons, maar plots kwam iemand langs de rij, om alle passagiers van onze vlucht er uit te halen. Via een achterpoortje werden we naar het vliegtuig gebracht. We zaten zelfs als een van de eersten in het vliegtuig dat eigenlijk al lang vertrokken had moeten zijn!

- Bij onze reis naar Alaska hadden we twee koffers mee. Bij de tussenlanding in Seattle, waar we zelf de koffers opnieuw moesten ophalen, vernamen we dat een van de koffers in Londen was achtergebleven. Toen we die teleurstelling hadden doorgeslikt moesten we nog door een controle, waar een ambtenaar heel moeilijk deed omdat we niet twee maar slechts een koffer meenamen naar de eindbestemming. Op de klever op de boardingpass stonden immers twee koffers vermeld. Probleem was dat we maar een korte tijd hadden tussen de vluchten. We probeerden de man te overtuigen, maar die wou eerst van geen wijken weten, tot hij plots begaf en ons wegwuifde. We renden naar de gate, die zoals steeds in dergelijke gevallen, de verst mogelijke was. We waren net op tijd, men had ons al staan opwachten. Bij aankomst in Anchorage bleek dat onze overgebleven koffer het ook niet had gehaald, die stond nog in Seattle. We zaten daar dus zonder enige bagage. Geen leuk gevoel. 's Anderendaags konden we onze koffer uit Seattle gaan ophalen aan de luchthaven. We moesten echter onze rondreis beginnen. Resultaat was, dat na vele telefoontjes, we onze tweede koffer na 4 dagen hadden. Die was door een koerier over 750 km vervoerd vanaf de luchthaven van Fairbanks.
We kregen we ter compensatie een kortingbon van 25 dollar op een binnen de zes maanden nog te boeken vlucht van Alaska Airlines. We hebben die bon nooit gebruikt....

[PSVwally]

We kregen we ter compensatie een kortingbon van 25 dollar op een binnen de zes maanden nog te boeken vlucht van Alaska Airlines.

Wat een genereus gebaar

[Petra/VS]

Nou, het is tenminste iets. Ik kan de keren dat een of meerdere van onze koffers niet met ons meekwamen niet eens meer op een hand tellen en dat we een aantal dagen zonder zaten is ook al meerdere keren voorgekomen. We hebben daar, behalve wat noodspullen, nooit compensatie voor gezien.

[roelb]

Nou, het is tenminste iets. Ik kan de keren dat een of meerdere van onze koffers niet met ons meekwamen niet eens meer op een hand tellen en dat we een aantal dagen zonder zaten is ook al meerdere keren voorgekomen. We hebben daar, behalve wat noodspullen, nooit compensatie voor gezien.

Het gaat bij mij tot nu toe nog altijd goed.. Maar dat neemt niet weg dat ik er wel altijd rekening mee houd. Dus voldoende kleding voor een dag of twee, drie in de cabin trolley, zorgen dat de tandenborstel en het scheerapparaat geladen zijn, etc. En essentiele zaken niet in de hold, maar in de trolley die mee gaat in de cabin.

[analogkid]

In 2010 onze eerste campertrip. Net camper opgehaald en van te voren de dichtsbijzijnde Walmart opgezocht. Daarheen gereden en wat bleek, midden in een centrum met alleen een parkeergarage. Niet geschikt voor campers dus. Na een kwartiertje zoeken een parkeerplek gevonden op 10 minuten loopafstand en door de regen naar de Walmart gelopen. Boodschappenkar volgeladen en we dachten met het karretje naar de camper te lopen. Wat denk je, wielen van boodschappenkar blokkeren zodra je de winkel uitloopt! Soort beveiliging. Daar sta je dan met 30 tasjes vol. Uiteindelijk heb ik de camper opgehaald, mijn vrouw met kinderen blijven wachten en even illegaal de RV voor de Walmart geparkeerd. Alles snel inladen en wegwezen. Leermomentje: gewoon gaan rijden en wachten tot je een Walmart langs de snelweg ziet!

[Petra/VS]

Nou, het is tenminste iets. Ik kan de keren dat een of meerdere van onze koffers niet met ons meekwamen niet eens meer op een hand tellen en dat we een aantal dagen zonder zaten is ook al meerdere keren voorgekomen. We hebben daar, behalve wat noodspullen, nooit compensatie voor gezien.

Het gaat bij mij tot nu toe nog altijd goed.. Maar dat neemt niet weg dat ik er wel altijd rekening mee houd. Dus voldoende kleding voor een dag of twee, drie in de cabin trolley, zorgen dat de tandenborstel en het scheerapparaat geladen zijn, etc. En essentiele zaken niet in de hold, maar in de trolley die mee gaat in de cabin.

Inderdaad, zorg er zeker ook voor dat je nooit medicijnen in je ruim bagage pakt, ook al heb je die maar een keer per dag nodig. Les op de harde manier geleerd, helaas.

[USamerika]

In Joshua tree park naar de Lost Palms oasis zoeken. Eindje gelopen en na een paar mooie palmbomen gezien, maar verder wandelen op zoek naar die oase.
Na ruim een uur en steeds droger(dor) wordend landschap toch maar omgedraaid omdat we nog meer op de planning hadden.

Die palmbomen waren dus de oase, en we waren echt niet de enige die er zomaar voorbij gelopen waren op zoek naar de oase (denk dat we een "tekenfilm" oase met waterplasje verwacht hadden)

Op diezelfde dag ook over de lange doorgaande weg naar Laughlin de auto op cruise control gezet (eerst 90 mijl rechtdoor daarna 1x links afslaan om weer 80 mijl rechtsdoor te moeten.) Maar op een gegeven moment heb je het wel gezien en zet je die cruise control steeds een klein stapje harder. Tot op een gegeven moment de weg wat begon te "golven" Ik werd gewoon zeeziek in de auto. Dus toch maar weer op normale snelheid gezet.

[tetouani]

In mijn planning van juni 2012 stond "House on Fire" bij Blanding.

Ik moest de Utah 95 nemen en dan een dirtroad pakken "Arch Canyon".

De beschrijvingen vertelden mij dat je een dirtroad op moest rijden en ergens aan de linkerkant een trail te zien is naar House on Fire.

Nou, ik heb met mijn Mustang de dirtroad wel 20km gereden maar geen trail gezien. Zo ver ben ik gereden dat ik met mijn auto niet meer verder kwam omdat de grond te hoog was voor de auto.

Ik ben maar teleurgesteld terug gereden, en net toen ik de Utah 95 wilde nemen om weg te rijden, kwam er een auto de dirtroad oprijden. Ik vroeg hem waar ik de trail kon vinden en de familie vertelden mij dat ze zelf ook daarheen gingen.

Ik dus met hun de trail op.

Wat bleek. De trail is nog geen 500m verwijderd van de weg terwijl ik ongeveer 20km de dirtroad op ben gereden hahaha.

[eddepet71]

Einde van de rondreis lees ik toevallig op het huurcontract dat er helemaal onderaan iets staat met de naam "PersPro". Dat heb ik dus ongevraagd afgesloten en dat was voor de volle 3 weken meteen van mijn credit card afgeschreven, waardoor "nog te betalen" inderdaad meteen weer op "nul" stond. Kosten: een paar honderd dollar. Bij het inleveren van de auto zette reclameren geen zoden aan de dijk (met bij mij de druk van een vertrekkend vliegtuig) en ook achteraf vanuit NL niet. Een dure, maar wijze les: alles rustig lezen, ongeacht hoe moe je bent, hoe lang de rij achter je is en hoe aardig de medewerker alles ook uitlegd.

Tip: Alamo, en misschien andere maatschappijen ook, geven je tegenwoordig 24 uur de tijd om met 'no questions asked' garantie terug te komen op extra bijgeboekte opties.
Je kan dus je contract de volgende ochtend (je bent immers toch heel vroeg wakker.... ) even op je gemak nakijken.
http://www.thefreelibrary.com/ALAMO+REN ... a011734206

[desperate housewive]

Gelukkig zijn wij nog nooit zonder bagage ergens toegekomen. Op onze drie USA reizen hebben we altijd geluk gehad, niet te veel missers. Persoonlijk vond ik de afsluiting van onze eerste reis namelijk Los Angeles een misser. En ook Las Vegas op onze 2° rondreis want het was de 2° keer dat wij die stad bezochten en het "nieuwe" was eraf. Het was er verdorie nog warmer dan in Death Valley. En dan die drukte. We kwamen van 2 weken natuur en NP

Dit jaar aan de immigration toch iets vervelends meegemaakt : ik had net een zware psoriasis opstoot achter de rug en mijn vingertoppen waren beschadigd. Mijn dermatoloog zag er geen enkel probleem in (wou zelfs geen attest geven dat ik er medicijnen voor moest nemen). Kwam ik dus aan het hokje bij die immigration-agent en werden vingerafdrukken genomen. Ik zag direct : hier klopt iets niet. Ik moest mee naar een apart lokaal en zitten wachten tussen "zwarte medemensen" en "oostblokkers". Mijn dochter die mocht niet mee naar binnen. Daar zat ik dus. Het was precies een cinemazaal : wij zaten op rijen in een donker lokaal en voor ons zaten een hoop agenten in glazen hokken. Door de agent die mijn paspoort werd er getelefoneerd en het was in orde (waarschijnlijk omdat het al de 3° keer dat wij de VS binnenkwamen). Ik terug naar buiten en zag mijn dochter staan wachten, eerder in paniek want toen die agent mij meenam naar dat apart lokaal had ik haar paspoort + vliegtuigticketten (we moesten nog verder naar Seatlle) mee en stond mijn dochter daar voor de moment "sans papiers" in New York

[Mostertje]

Dankzij dit forum gelukkig niet echt veel missers gehad op onze reizen.

Het enige wat ik kan bedenken is ook denken dat als de zon niet schijnt, je je niet hoeft in te smeren. En dan natuurlijk langer ter plaatse blijven (het was aan Mono Lake) dan gepland en rood terugkeren.

Zo hebben wij ons gigantisch verbrand tijdens het "even liggen" op een strandje in John Pennenkamp in Florida (de Keys). Heeft onze laatste dagen inclusief Miami flink verpest. Altijd smeren, ook al is het bewolkt. Het is geen Europa!!!

[luxil]

Wij zijn fervente bewonderaars van de zalmtrek (salmon run) in de rivieren aan de Pacifische kusten. In documentaires zie je dan duizenden zalmen in grote zwermen (of kuddes of scholen of hoe heet dat...) tegen de stroomversnellingen op springen en telkens staan er dan een paar grizzly's klaar om hun lunch op te vangen. In de realiteit waren we meestal net te vroeg en of net te laat en zagen we enkel nog wat nakomertjes of depri-vissen die eeuwig gedoemd waren beneden de volgende stroomversnelling te blijven en waar zelfs de beren hun neus voor ophaalden.
Maar eens in Alaska gingen we het beleven: een plaatsje (ik weet niet meer precies waar, want dat hebben we uit ons geheugen gebannen) was erg bekend voor zijn salmon run. We parkeerden op de bewuste parking die vrij groot was, maar nagenoeg leeg. (Toen had ons al een lichtje moeten opgaan). We volgende een pijltje dat aangaf waar de salmon run te bekijken was. Enkele tientallen meter verder stapten we over een paar bruggetjes die daar verlaten over de rivier stonden. Niets te zien. Wij maar verder, langs de rivier, door een bos (wel een mooi bos, maar die heb je bij ons thuis net zo). We stapten steeds maar verder, hardnekkig, een half uur lang. Geen mens te zien, laat staan een zalm of een beer. Ten einde raad keerden we maar terug. Toen we terug over de bruggetjes kwamen, merkten we plots de informatieborden op die langs de kanten stonden. Dat was natuurlijk de plek waar de zalmtrek te bewonderen was, maar alleen als de zalmen er zelf trek in hadden. En we zaten natuurlijk een aantal weken verkeerd. Dan maar naar ons volgende punt op de planning: een boottochtje op een meer, vlak langs de gletsjerwanden. Hier ook geen mens of zalm of beer te zien, zelfs geen boot. Het laatste tochtje van de dag was een half uurtje eerder vertrokken, net op het ogenblik dat we nog in het bos liepen.
Zo zie je maar: we zijn zo erg beïnvloed door films en documentaires, dat we overal spectaculaire toestanden verwachten (net als de oase in Joshua tree, een paar berichtjes eerder). We vergeten echter dat die filmmakers daar wel weken of soms maanden zitten en niet de twee uurtjes of een halve dag die wij eraan kunnen besteden!

[desperate housewive]

En wat hebben we geleerd tijdens onze rondreis ? Nooit met een bijna lege benzinetank naar een NP rijden - nooit meer vergeten de papieren van het autobedrijf met nuttige telefoonnummers in de auto te leggen ipv achter te laten in hotelkamer en nooit meer vergeten om de GPS en GSM mee te nemen.

Vorige zomer hebben wij dat allemaal wel gedaan toen we het NP Mount Rainier bezochten. Toen we het vieuw point "Sunrise" wilden verlaten sprong het verklikkingslampje aan dat we moesten gaan tanken. Lichte paniek : hoe ver kunnen we nog rijden eer de benzinetank leeg is ? Sunrise ligt diep in het park. Dochter besloot om terug naar Packwood te rijden en terug te keren. En we reden verkeerd Dochter in tranen. Ikke raad gaan vragen aan de rangers die aan het werk waren en die zeiden dat we terug moesten rijden en ipv naar Packwood naar greenwater moesten. Zo gezegd, zo gedaan en allebei hebben we ze ferm geknepen, na een rit die eindeloos leek te duren vonden we een benzinepomp. De uitbaatster die we wel rond de hals konden vliegen van blijdschap vertelde dat :
a) onze benzinetank practisch leeg was en we zeker geen 5 miles niet meer hadden kunnen rijden;
b) haar benzinepomp(en) de vorige week nog defect waren;
c) ze daardoor heel veel drama's heeft zien passeren van mensen die net als wij bijna benzineloos aankwamen al dan niet lopend omdat ze hun wagen al eerder aan de kant hadden moeten laten staan.

En zo gaan we deze zomer terug naar Mount Rainier want door dit debacle hebben we natuurlijk bepaalde dingen niet meer kunnen doen.

En nog dit, bij aankomst in de VS vorige zomer werkte de mastercard van de dochter niet. Gelukkig had ik visa mee en redelijk veel "cash" maar omdat wij alle hotels ter plaatse moesten betalen was het toch op het laatst goed tellen. Ik wilde altijd nog wat "reserve" achter de hand houden, een mens weet nooit dat hij ergens een dokter of ziekenhuis moet consulteren, we hebben wel een reisverzekering maar vooraleer die tussenkomt moet wel eerst betaald worden. Bij terugkomst in belgenlandje, dochter op grote poten naar de bank. Bleek dat zij die "mastercard" had moeten laten vrijmaken of zo iets. (er is hier nog ooit een topic overgeweest).

[luxil]

Inderdaad, zorg er zeker ook voor dat je nooit medicijnen in je ruim bagage pakt, ook al heb je die maar een keer per dag nodig. Les op de harde manier geleerd, helaas.

Ik neem altijd een dubbele portie noodzakelijke medicijnen mee, verdeeld over de twee handbagages in het geval er wat verloren gaat.

[dafkapin]

En wat hebben we geleerd tijdens onze rondreis ? Nooit met een bijna lege benzinetank naar een NP rijden - nooit meer vergeten de papieren van het autobedrijf met nuttige telefoonnummers in de auto te leggen ipv achter te laten in hotelkamer en nooit meer vergeten om de GPS en GSM mee te nemen.

Vorige zomer hebben wij dat allemaal wel gedaan toen we het NP Mount Rainier bezochten. Toen we het vieuw point "Sunrise" wilden verlaten sprong het verklikkingslampje aan dat we moesten gaan tanken. Lichte paniek : hoe ver kunnen we nog rijden eer de benzinetank leeg is ? Sunrise ligt diep in het park. Dochter besloot om terug naar Packwood te rijden en terug te keren. En we reden verkeerd Dochter in tranen. Ikke raad gaan vragen aan de rangers die aan het werk waren en die zeiden dat we terug moesten rijden en ipv naar Packwood naar greenwater moesten. Zo gezegd, zo gedaan en allebei hebben we ze ferm geknepen, na een rit die eindeloos leek te duren vonden we een benzinepomp. De uitbaatster die we wel rond de hals konden vliegen van blijdschap vertelde dat :
a) onze benzinetank practisch leeg was en we zeker geen 5 miles niet meer hadden kunnen rijden;
b) haar benzinepomp(en) de vorige week nog defect waren;
c) ze daardoor heel veel drama's heeft zien passeren van mensen die net als wij bijna benzineloos aankwamen al dan niet lopend omdat ze hun wagen al eerder aan de kant hadden moeten laten staan.

En zo gaan we deze zomer terug naar Mount Rainier want door dit debacle hebben we natuurlijk bepaalde dingen niet meer kunnen doen.

En nog dit, bij aankomst in de VS vorige zomer werkte de mastercard van de dochter niet. Gelukkig had ik visa mee en redelijk veel "cash" maar omdat wij alle hotels ter plaatse moesten betalen was het toch op het laatst goed tellen. Ik wilde altijd nog wat "reserve" achter de hand houden, een mens weet nooit dat hij ergens een dokter of ziekenhuis moet consulteren, we hebben wel een reisverzekering maar vooraleer die tussenkomt moet wel eerst betaald worden. Bij terugkomst in belgenlandje, dochter op grote poten naar de bank. Bleek dat zij die "mastercard" had moeten laten vrijmaken of zo iets. (er is hier nog ooit een topic overgeweest).

de dochter wil wel even corrigeren dat ze geen paniekerige huilebak is (en vindt de versie van de mamsie lichtelijk bijgekleurd )

[sachasenne]