Grootste reisblunders?

[Henriëtte]

Ik vind dit zo'n geweldig leuk topic! Zeker dat IHOP-verhaal, ik zie het al helemaal voor me Als we volgend jaar weer naar de USA gaan zal ik mijn best doen om nieuwe verhalen te verzamelen

[Stewie]

Tijdens de rondrit over het eiland Kauai (eind september 2007) kwamen wij (mijn vrouw en ik) langs een mooi strand met uitzicht op Ni'ihau. Langs de weg stonden meerdere auto's in het zand geparkeerd, dus ik parkeer daar ook onze auto. Maar helaas... net waar ik de auto parkeer was het allemaal van dat losse zand waar onze auto tot de as in wegzakte.

Uiteindelijk met behulp van een vriendelijke Hawaiiaan hebben we onze huurauto uit deze benarde positie weten los te krijgen... pfew!

Was dat toevallig Polihale beach? Dat is zo'n mooi strand, de weg ernaar toe (geen asfalt) is nog leuk ook!

[butterfly]

Wat een ontzettende leuke verhalen! Wij hebben eigenlijk altijd wel wat op vakantie, of zelfs voor we weg gaan. (mijn ouders vragen zich altijd af, of dit jaar eens alles normaal verloopt, maar helaas...)
Ik hou het nu dus op een van de recentere blunders.
Ik werk als vrijwilligster voor een organisatie die kansarme kinderen een vakantie biedt bij gastouders in Nederland. Deze kinderen hebben zo'n vakantie echt keihard nodig.
Afgelopen zomer mocht ik mee om de kinderen uit Berlijn te gaan ophalen. We verbleven 2 nachten in Berlijn en op de laatste dag gingen we op weg naar het busstation waar alle kinderen en ouders zich zouden verzamelen, van daaruit zouden we 's nachts naar Nederland rijden.
Het was een bloedhete dag geweest, en we hadden erg veel gelopen. Toen we met z'n allen voor het hotel stonden voelde ik me helemaal duizelig en misselijk worden. Ik was krijtwit, en dacht elk moment flauw te gaan vallen. Toch moest ik me schrap zetten, want we moesten nog een eindje wandelen naar de metro. Toen we eindelijk de metro in konden was ik dan ook erg blij dat ik even kon gaan zitten.
Na enkele haltes moesten we eruit, en iedereen liep met zijn koffertje naar buiten. Toen ik de metro weg zag rijden riep ik ineens: "o,nee, mijn rugtas staat nog in de metro!"Paniek in de tent. (maar door al het bloed wat ineens door mijn lichaam begon te stromen , was ik wel weer meteen helemaal "bij")
Gelukkig wist een ervaren medewerker van onze organisatie wat hij moest doen. Hij drukte op een "notruf-knop"en vertelde wat er was. Ondertussen stonden ruim 30 man te wachten op mij! Er werd na een poosje besloten dat er 2 bij mij zouden blijven, en de rest vast naar het busstation zou lopen.
We kregen een bericht terug: mijn rugtas was gevonden en zou met de volgende metro terug komen. (ongelofelijk toch in zo'n grote stad?)
En ja hoor, daar was ie.
Toen we terugliepen vroeg iedereen hoe het afgelopen was, en hoe het met me ging. Ontzettend lief en meelevend natuurlijk, maar ik voelde me wel heel stom en schaamde me diep . (Ik vraag me af of ze me volgend jaar nog wel mee durven te nemen...)

[wendyjol]

Toen wij in 2004 naar Amerika gingen hadden we op Schiphol, voor de vertrekhal afgesproken met mijn ouders. Zij zouden onze auto meenemen naar Haarlem, zodat we geen geld kwijt waren aan de parking daar.
Na wat gebabbel, uitgebreid afscheid etc. liepen wij met alle bagage de vertrekhal in en vertrokken mijn ouders met beide auto's. In de vertrekhal liepen we wat heen en weer. Een beetje mensen kijken en op zoek naar de balie om in te checken.
Na een kwartiertje zie ik in ene een verhitte vader de vertrekhal in komen rennen. Wat bleek: de rugtas met paspoorten, e-tickets etc. lag nog op de stoel in de auto....... Ik had hem nog niet gemist!!!

[Corry]

Paar jaar geleden naar Florida. We zouden op een woensdag avond naar huis vliegen (als ik me goed herinner met Martinair). De avond ervoor zouden we nog gaan eten bij RaceRock en toen we op de kamer kwamen om te douchen lag er op de bank een USA today. Toen ik de krant oppakte zag ik de datum en schrok me helemaal gek. Het was DINSDAG 6 januari. Met een ONGELOOFLIJKE kl...... gang de spullen in de koffers gegooid, kind gepakt en laagvliegend naar Alamo om de auto terug te brengen. Op het nippertje gehaald.
Een aantal jaar later in Boston niet zo gelukkig. Vlogen met IcelandAir en die vlogen niet op Maandag naar IJsland. Dus gingen we op DINSDAG (dacht ik). Maandag gezellig uit eten met vrienden en dinsdag ff de luchtvaartmij gebeld om te bevestigen. Op het moment dat ik het ticket opende riep ik tegen de IJsland dame " ik ben een DAG te laat" en het vliegtuig was VOL.
Enfin een lang verhaal kort. Lannnnnnnnnnnnng gewacht bij IJslandAir die ECHT vol was en ons first class met Lufthansa naar Frankfurt stuurde..(is prima hoor we zouden eraan kunnen wennen) en toen het laatste stukje met een gewone kist.
We hebben in Boston nog gebeld voor een "normaal"ticket met Northwest en dat moest (enkele reis) voor drie personen € 9000.00 kosten. Je zou toch denken dat als je vlucht niet vol zit je dat "ietsjes" goedkoper kunnen maken.
Anyway beide keren toch nog thuis gekomen maar zenuwslopend is het allemaal wel

[Petra/VS]

Ha ha, Corry, ik kan me je gevoelens destijds helemaal voorstellen! Wij hebben onze afgelopen reis naar Breckenridge ook zoiets gehad.
Toen we er woensdag aankwamen vroeg ik Rick hoe laat onze terugvlucht op zondag zou zijn, want hij had de vluchten gereserveerd. Zelf had ik zo rond drie uur in gedachten, maar hij keek in zijn computer en zei 18:50 uur!

Het was me een raadsel, hoe ik dat toe heb kunnen staan, want dat zou betekenen, dat we na middernacht aan zouden komen en de kinderen hadden maandag gewoon school. Maar goed, niet verder over nagedacht, het zou betekenen, dat we het zondag lekker rustig aan konden doen en dat is ook wel fijn.

Op zaterdagavond maakten we dus een afspraak met de familie, die we daar bezochten, voor een uitgebreid ontbijt. Ook stelden we ons shoppen voor een leuke Breckenridge trui uit tot zondag.

Die zondagochtend stonden we laat op, pakten op ons gemakje in en maakten ons klaar om uit te checken en naar het restaurant te gaan. Op het laatste moment besloot Rick ons nog even online in te checken, dat zou tijd schelen op het vliegveld.

Opeens hoorde ik hem een hier niet te herhalen term uiten en keek over zijn schouder op het scherm. En daar stond het: we waren geboekt op de vlucht van 15:44, niet 18:50! Was mijn geheugen toch goed.

Natuurlijk was er nu geen tijd meer voor een ontspannen ontbijt! Gauw namen we afscheid van onze familieleden en reden, met een bij een benzine station in de magnetron opgewarmde burrito als ontbijt, in allerijl naar Denver. Goddank, dat Rick wilde inchecken, anders had hij vertrouwd op zijn eerdere informatie en hadden onze vlucht nooit gehaald en de kans op een andere terugvlucht op de zondag na Thanksgiving was vrijwel nihil!