Slangebeet en andere Floridiaanse gebeurtenissen..........

[hmv]

Nog op de foto gegaan met Hulk Hogan?

[A3]

Nog op de foto gegaan met Hulk Hogan?

Nee, helaas.
Maar een paar dagen later zag ik hem nog een keer. Blijven lezen dus!

A3

[A3]

PRICELINE I LOVE IT / MATTROB BEDANKT



Inmiddels al enig tijd geleden heb ik met mede forummer Mattrob diverse digitale discussies gehad over de pro's & cons van Priceline. Ikzelf was destijds een fervent aanhanger van - en boeker op http://www.easyclicktravel.nl, en dat doe ik nog wel eens, maar Priceline vind ik inmiddels toch ook wel helemaal te gek. Buiten het feit dat je namelijk te gekke deals kunt scoren - ik lijk wel een New Yorkse drugdealer als ik deze zin stiekum herlees -, heb je ook nog eens de spanning en het plezier van het bieden. Eigenlijk is het een soort gokken, en dat is, zoals jullie allemaal weten, behoorlijk verslavend. Zo ook 'pricelinen'. Dat is zo verslavend dat het in de volgende rijtje opgenomen zou moeten worden;

zuipen - gokken - trippen - pricelinen

Vervoegingen:

tt: ik priceline
tt: jij pricelinet
tt: wij pricelinen
vtt: wij hebben gepricelined
vt: ik pricelinede
vt: wij pricelineden

Afijn, dankzij Mattrob's argumenten ben ik dus inmiddels 'om' en gebruik ik Priceline regelmatig. Bij deze trip langs de oostkust eigenlijk tot nu toe nog niet, omdat ik meer m'n neus achterna reis en dus wel zie waar ik uit kom. Dan heeft pricelinen weinig zin. Maar aangezien ik vanaf vandaag in de buurt van Orlando wil zijn, heb ik gisteren wel even zitten pricelinen. En het is nog gelukt ook; het Gaylord Palms Resort in Kissimmee voor 69 dollartjes. Ik kan jullie melden; het meest imposante hotel waar ik tot nu ooit verbleven heb (op het Motel 6 in Fresno na, maar dat was imposant op een andere manier......). Het hele complex is werkelijk gigantisch groot en in het atrium lopen gewoon losse dieren rond. Een dierentuin is er niks bij. Je ziet hier ook een heel gemêleerd gezelschap aan mensen; zakenlieden, gezinnen met kleine kinderen, maar ook stelletjes. Ik ben heel benieuwd hoeveel er nou de volle mep betalen, en met name ook wie, en of ik lekker de laagste prijs heb van alle aanwezigen. Ik geef mezelf een goede kans.....









De activiteiten van vandaag; naast het rijden naar Kissimmee doe ik vandaga weinig anders dan eten, drinken en winkelen; oftewel de drie basisbehoeften van de mens. Wat scoor ik: taco's en burrito's bij taco Bell, een grote shake bij steak 'n shake en de nodige sportspulletjes bij de Nike outlet store. Ik bel wat met het thuisfront en geniet verder van de surroundings in het Gaylord Palms.



Slechts $ 12 !





MVG

A3

[Groupof4]

Echt humor dit. Levendig geschreven, met droge anekdotes er tussen door. Leest prettig weg. Die schoenen ook in je laatste journal entry! Ik kan volgens mij ook een ander koopje herinneren die er zo modieus uit zag, of haal ik nou twee reisverhalen door elkaar..? Echt prachtig!

Hoogtepunten in het lezen waren voor mij onder andere de hummer, de greyhound, en de mode koopjes. Alleen heb ik volgens mij het begin voor een deel gemist (NYC en omstreken), dus dat ga ik nog even doorlezen.

We wachten weer af op het vervolg.

Update: In de tussen tijd het beginstuk over NYC doorgelezen en de Gospel church is wat mij betreft ook weer een persoonlijk hoogtepunt in het lezen.

[A3]

DINSDAG 12 SEPTEMBER 2006


Een heel vervelende nacht in een heel prachtig hotel. Kan dat? Ja, dat kan. De kamer die ik heb is uiteraard voor 1 persoon een beetje aan de grote kant. Normaliter is een dergelijke ruimte namelijk bedoeld voor twee, drie of zelfs vier mensen. De buren brengen dit principe in de praktijk. Zonder de mensen überhaupt maar een seconde gezien te hebben weet ik dat het gezelschap bestaat uit een man, een vrouw en twee jongens. En jezus, wat een herrie maken ze. Het lijkt de hele nacht wel alsof ze de kamer aan het verbouwen zijn waarbij ze de TV zo hard mogelijk zetten om de verbouwingsgeluiden te verbloemen. Zo af en toe doet ma nog een poging om het onderling geschreeuw de kop in te drukken door bewoordingen als ‘Mike, shut the f*** up’ of ‘Jonathan, keep your mouth shut’, maar noch zoonlief Mike, noch zoonlief Jonathan trekken zich er iets van aan. Jeff, the hubby, trouwens ook niet. Als ik de volgende ochtend mijn beklag doe aan de receptie zegt één van de dienstdoende mevrouwen dat ik me voor de rest van mijn verblijf geen zorgen hoef te maken; ze zijn vanochtend al vertrokken, en daar zijn ze heel blij mee. De familie blijkt namelijk al twee keer eerder binnen het complex verplaatsts te zijn na klachten van buren. Opgeruimd staat netjes.




Voor het ontbijt ga ik deze ochtend richting de I 192, de Irlo Bronson Memorial Highway, voor een bezoek aan Denny’s. Deze vestiging ligt op een hoek recht tegenover het Days Suites en schuin tegenover Old Town. Aangezien ik vandaag een korte spijkerbroek aan heb met daarop een ruitjeshemd neem ik een Lumberjack Slam. Deze bestaat uit: three buttermilk pancakes, a slice of grilled honey ham, two bacon strips, two sausage links and two eggs, plus hash browns or grits and choice of bread. Een echt houthakkersontbijt dus. Het smaakt allemaal voortreffelijk en als de voortekenen niet bedriegen, zal deze maaltijd voldoende moeten zijn tot aan het avondeten, wellicht op een klein tussendoortje na. Vanuit Denny’s steek ik te voet de zijstraat over en loop binnen bij de overdekte Flea Market. Hier zijn altijd wel wat leuke dingetjes te zien en te koop, en je kunt er heerlijk afdingen. Souvenirs voor het thuisfront heb ik ook nog niet, dus als ik hier tegen leuke dingetjes aan mocht lopen dan zou dat zeker niet verkeerd zijn. Het eerste waar ik tegen aan loop is een DVD van Hulk Hogan. Nu ik Hogan vorige week in levende lijve ontmoet heb ben ik toch wel nieuwsgierig. De prijs van de DVD is ook nog acceptabel, slechts $10 ex tax, maar het zal wel weer zo’n DVD zijn die je in Europa niet af kunt spelen. Ik vraag dit aan de verkoper en krijg het antwoord dat ik eigenlijk al wist voordat ik de vraag stelde. ‘Ofcourse Sir, no problem, it plays both in Europe and in the US’. Ik neem de gok en ding zodanig af dat ik de DVD krijg voor 10 dollar, maar dan inclusief tax. Bij één van de standje waar ze horloges en zonnebrillen verkopen vraag ik voorzichtig aan de verkoper of ’t ie ook niet toevallig een Rolex of Breitling heeft. Hij duikt meteen onder de tafel, niet vanwege het vermeende feit dat ik een FBI of CIA figuur zou zijn die op zoek is naar illegale vervalsingen, maar om er een paar te pakken. Mijn eigen Casio heeft gisteren de geest gegeven (niet raar als je hem van twee hoog naar beneden laat kijlen....), dus ik moet een nieuw klokkie hebben. En waarom zou je niet een keer patserig doen? Hij toont mij een leuk model dat wat mij betreft ook gewoon van Casio, Seiko of om het even welk Kijkshopmerk had kunnen zijn, maar op de wijzerplaat staat wel duidelijk Rolex, inclusief het kroontje. Het horloge moet 100 dollar opbrengen. Ik lach de man heftig uit en biedt er 50 (en denk bij mezlef; voor 80 is het de mijne). Dit blijkt toch echt te weinig, dus hij ruimt zijn boeltje weer op onder het mompelen van iets als ‘stupid tourist’ en meer woorden van gelijke strekking.







Als ik een half uur later weer voorbij zijn standje loop klampt hij me aan. 75? Ik ga door de knieën en laat de Rolex meteen op de juiste maat maken. Uiteraard ben ik nu de tax vergeten en moet dus uiteindelijk toch $84.25 afrekenen. Nog te veel!





Het loopt nu tegen het middaguur en ik besluit om naar de Florida Mall te rijden. Vlak voordat ik daar aankom barst er een enorme regenbui los. Als ik de grote parkeerplaats opdraai moet ik door een plas die wel een halve meter diep is. Gelukkig blijft de automotor gewoon doorpruttelen dus is er niets aan de hand. Na veel winkels in en uit te hebben gelopen, een kort bezoek aan het food court en aansluitend aan de men’s room, loopt het al tegen zessen. Gekocht heb ik verder helemaal niks. Dan ga ik maar terug naar het hotel. Via de I4 is dit een fluitje van een cent, en morgen ga ik......... Dat zien we morgen dan wel weer.



MVG
A3

[A3]

WOENSDAG 13 SEPTEMBER 2006

WHAT IS AN ARMADILLO?

Vandaag mijn favoriete park in Florida; Kelly Park. Na een early rise and shine vanuit Kissimmee ben ik na een klein uur rijden volgens mij de eerste die om 09.00 uur precies de toegangspoort van Kelly Park binnen rij. Vanzelfsprekend heb ik net buiten het aprk een tube gehuurd, en ben daarmee voldoende gewapend om de river te kunnen temmen. Hoop ik.



Ik ben echter niet de eerste. Er staat al een grote Cadillac Escalade op de parkeerplaats, en daarmee vergeleken is mijn vervoermiddel maar een autootje. Maar ja, je weet wat ze zeggen over compensatie voor........
Snel leg ik mijn valuables in een kluisje en loop met mijn grote, zwarte, luchtgevulde donut - ik heb het over de tube, dat snappen jullie wel....- naar het water. De bestuurder en/of passagier(s) van de grote Cadillac zijn echter nergens te bekennen. Da's dus mooi; heb ik de rivier toch even voor me zelf. Inmiddels weet ik waarom er sinds juli van dit jaar waarschuwingsborden staan voor alligators. In juni is een man tijdens het snorkelen in zijn hoofd gebeten door een kleine gator. Het was voor het eerst in de geschiedenis van het park dat er überhaupt een alligator in het water gesignaleerd werd , en erger dan een paar hechtingen was het niet, maar toch......... Niet geheel en al vrij van zenuwen betreed ik het water. Brrrrr, de kou is toch wel even wennen. Net als ik de moed verzamelt heb om helemaal koppie onder te gaan, komen er vanachter de bocht in de rivier twee tubes tevoorschijn met daarin een man en vrouw. De bemanning van de Cadillac dus. Ze schreeuwen mijn kant op dat ze net voor de bocht een otter in het water gezien hebben. Ik spring dus uit het water en loop over de houten brug naar het eilandje wat de rivier in tweeën splijt en kijk of ik de otter nog ergens zie. En ja hoor, op nog geen vijf meter afstand staat meneer brutaal aan het water alsof er niet zojuist twee mensen voorbij getubed zijn en er nu niet een gezette Dutchman hem staat te bespieden. Plots draait hij zich echter om, duikt onder water en verdwijnt tussen de waterplanten. Het is pas half tien, maar mijn dag is al geslaagd!



Mijn handdoek heb ik gedrapeerd over een van de weinige houten banken hier en ik ga naar het beginpunt van de stroom. De zon schijnt hier mysterieus tussen de bomen door, en door de stilte -je hoort alleen het stromen van het water en de wildernisgeluiden - krijgt deze plek een nog magischer sfeer. Ik glibber het water in en val meteen uit m'n tube. Helemaal proestend kom ik weer boven en wordt meteen belaagd door een bende muskieten. Ik splash wat om me heen en help de tube met wat peddelen om snel onder de brug door te komen. De muskieten blijven verbaasd over zoveel snelheid en souplesse teleurgesteld achter.... Meteen na de eerste bocht wordt het water een stujk ondieper en laat ik me uit de tube zakken. Met mijn snorkelbril op is het onder water gemakkelijk kijken, en achter een bos met wuivende waterplanten (Vallisneria?) tref ik een hele school zeer kleine, langgerekte visjes aan die bij benadering met mijn arm zich meteen uit de voeten maken. Ik laat me verder de rivier afzakken en zie tussen het riet verschillende kleinere schildpadden zonnen in de ochtendwarmte. Wat is het hier toch mooi.

Na de hele rivier zo'n drie of vier keer te hebben getubed ga ik even lekker rusten. Druk is het hier nog steeds niet, maar al met al denk ik dat er wel zo'n twintig mensen op en langs het water te vinden zijn. Ik lees, eet en drink wat en ga dan zonder tube opnieuw het water in. Dit keer zie ik weer veel vissen en onder water ook een schildpadje. Aan het eind van de route klim ik uit het water en zie tussen de planten aan de andere zijde van de boardwalk een gordeldier rondscharrelen. Zonder zich ook maar iets van me aan te trekken rommelt hij een beetje tussen de blaadjes en loopt dan langzaam maar zeker steeds verder van me af. Ik had zo'n beest nog nooit in het wild gezien en ik vind het eigenlijk maar een raar ding.



DIT IS EEN ARMADILLO!

Om een uur of drie wordt het wat donkerder, en al snel gaat de sirene; iedereen het water uit voor het naderende onweer. Ik gehoorzaam maar netjes, kleed me aan en ga weer terug naar het vervelende Gaylord Palms.
Bij Publix heb ik tussendoor lekker Cuban bread en een paar ons pastrami gehaald, dus de avond kom ik wel door. Jay leno heeft die avond Michael Moore en Michelle Pfeiffer te gast, een groter contarst in kilo's is welhaast niet voor te stellen, en het blijkt een vermakelijke tonight show aflevering.

Welterusten!

[A3]

DONDERDAG 14 SEPTEMBER 2006

LUMMELEN

Zo af en toe mag je op vakantie ook best een dagje lummelen. Een dagje helemaal niets, alleeen wat zwemmen, wat eten, wat drinken, wat keuvelen met mede-lummelaars en - het belangrijkste van allemaal - wat lummelen.

Nu is 'lummelen' 'an sich' best een raar woord. Zoek je het op in een woordenboek - een digitaal woordenboek wel te verstaan - dan vind je het volgende;

lum·me·len (onov.ww.) 1 lanterfanten => luieren
of:

luieren, lummelen, slabakken
= idle, slack (GB/US)


of:

luieren, lummelen, slabakken
= faulenzen, faul sein (D)


Conclusie van dit al: als je in een keuken werkt van een restaurant en je vraagt aan je collega 'geef me even de slabakken aan', dan betekent dit in het Engels cq in het Duits; 'please hand me the idles' cq 'bitte geben Sie mich faulenzen' . En dat terwijl ik altijd gedacht heb dat slabakken 'salad bowls' waren. Zo zie je maar, 42 jaar oud, denken dat ze heel wat weten, maar eigenlijk weten ze helemaal nichts.

Bekijk je het van een heel andere fiets, dan is lummelen, in dit geval met een hoofdletter, dus eigenlijk 'Lummelen' een plaatsje bij Houthalen, zo'n 1 uur en 39 minuten rijden van 's Hertogenbosch. Daar moet je overigens hier in Florida niet echt aan denken, aan houthalen. Zelfs als je hier helemaal niets doet, slechts een beetje aan het lummelen bent, dan loopt het zweet je al over de rug, laat staan als je moet houthalen. Zelfs nu ik alleen maar denk aan houthalen krijg ik het al warm. Ik stop er dan ook meteen mee. Met denken aan houthalen.

Goed, het is jullie inmiddels wel duidelijk wat ik vandaag doe. Lummelen. En nog eens lummelen. Ik hou verder de poolboy wat van zijn werk, hij woont in Osceola in een caravan omdat zijn huis tijdens Charlie in 2004 volledig verwoest is; en de verzekering heeft nog steeds niet uitbetaald. Ik hoor wel dat de Interpolissen van de wereld overal hetzelfde zijn. Glashelder totdat ze over de brug moeten komen. Dan klagen ze dat de brug te gevaarlijk is.... en dat ze die niet kunnen verzekeren. Daar heb je wat aan.

Genoeg gekletst, genoeg geschreven, genoeg gelummeld. Tot morgen.

[A3]

VRIJDAG 15 SEPTEMBER 2006

Tweehonderdnegenmiljoendriehonderddrieentachtigdui zendzevenhonderdentwaalf (209,383,712)

Vandaag sta ik vroeg op om een bezoek te brengen aan het enige pretpark dat ik tijdens mijn verblijf in Florida zal bezoeken, Epcot. Uiteraard is Epcot mijn favoriete park, al sinds ik het op mijn huwelijksreis in 1987 voor het eerst bezocht. Mijn tweede bezoek was in 1991, derde bezoek in 1994, samen met mijn ouders, en in 1996 weer tesamen met vrouwlief. Toen even vier jaar niet, en in 2000, 2004 en 2006 met het gezin. Vandaag dus mijn achtste bezoek, en je zou dus verwachten dat ze me bij de poort wel kennen…. Niets van dat al. Ik ben en blijf gewoon een nummer. Tweehonderdnegenmiljoendriehonderddrieentachtigdui zendzevenhonderdentwaalf (209,383,712) als ik het goed heb……



Maar eerst wordt er natuurlijk ontbeten. Dit doe ik bij Cracker Barrel aan de I 192. Dat is wel eerst een stukje de verkeerde kant op, maar geloof me, als je eenmaal bij Cracker Barrel bent geweest is geen omweg je te ver meer. Dan kunnen alle Ihops, Dairy Queens en wat al dies meer zij, op een hoop geveegd worden want deze halen het niet bij Cracker Barrel. Het stevige ontbijt set me wel back $11.82 incl. tax, maar dan heb je ook wel wat. Veel, om precies te zijn. Daarna de auto omgedraaid en richting World Drive. Aan de gate is het nog niet druk, en ook bij de kassa valt het mee. Slechts twee mensen voor me, dus ik ben zo aan de beurt. Helaas heb ik geen kortingskaartje à la C1000 of Plusmarkt met 50% korting voor de Efteling, want aan dat soort ongein doet de Disney Corporation niet mee. Jammer.

Na de officiële openingsceremonie stormt iedereen het park in, uiteraard met uitzondering van alle mensen met kinderen, want die moeten en zullen eerst op de foto met de diverse Disney characters. Wat een uilskuikens; zo missen ze attracties……… Ik ga als eerste naar Soarin omdat de rij daar altijd vrij lang wordt en dus veel tijd kost. Gelukkig zit ik bij de eerste lichting. Weer vind ik Soarin aardig maar niet geweldig. Hmm, raak misschien een beetje verwend. Dan door naar Test Track, alwaar het al zo druk is dat ik maar een FastPass neem. Eigenlijk had ik gepland om Mission Space pas op het einde van de dag te doen; als ik er dan ziek in zou worden, zou ik er in elk geval de rest van mijn bezoek aan Epcot niet zo erg mee bederven. Maar hé, ik sta er nu toch, dus hup met de geit.

Wauw.



Wat een klere attractie. Ik ben helemaal dol en misselijk, maar ja, met mijn stoute (NIKE!) schoenen aan koos ik ook voor de heftige versie. En dan blijkt de combinatie van leeftijd, zelfoverschatting en Mission Space een hele vervelende.... Eikel dat ik er ben!

Ik gun mezelf nog wat tijd om bij te komen, maar dat schiet niet echt op (ja, het uur wel, maar het bijkomen niet....). Dus maar terug naar het hoteldebotel om te gaan liggen. Wie niet horen wil...............

[A3]

Welkom aan de lzers van het reisverhaal dat nog stamde uit de beginperiode van mijn trip, toen ik startte in NYC.

Vanaf vanavond is hier weer een neiuwe aflevering te vinden.

MVG

A3

[Aïda]

Vanaf vanavond is hier weer een neiuwe aflevering te vinden.

Ik verheug me erop! :dance:

[A3]

OH MOEDER WAT IS HET HEET……………………………………….

Grote paniek. Al hoorde ik het zelf niet, om twee uur ’s nachts lig ik heerlijk te snurken als ik plotseling wakker word van een hele hoop kabaal. Ik hoor mensen schreeuwen, er wordt op deuren gebonsd en ik hoor een heleboel telefoons tegelijk rinkelen. Binnen twee seconden sta ik naast mijn bed, schiet een broek, een shirt en mijn slippers aan en maak dat ik weg kom. Eenmaal op de gang is er echt grote paniek. Overal hollen mensen, staan kinderen te huilen en is er een enorme stank. Die stank zal ongetwijfeld te maken hebben met de enorme hoeveelheid rook die ik recht tegenover me zie, aan het andere eind van het atrium in de noordwesthoek van het hotel. Snel loop ik door naar een nooduitgang, waardoor ik ook vele andere mensen zich een weg naar buiten zie banen. Eenmaal aan de buitenkant van het hotel blijkt dat ik toch wel redelijk laat wakker geworden ben. Er staan echt al honderden mensen in de buitenlucht op het grote grasveld dat het hotel omgeeft. Mensen in pyjama’s, in joggingpakken en sommigen zelfs in hun ondergoed (verhuld door een omgeslagen dekbed of handdoek). Gelukkig is de paniek hier aan de buitenkant meteen helemaal weg en wordt er slechts met ingehouden adem gekeken naar alles wat er zich rond om ons heen afspeelt. De brandweer staat met groot materieel aan de zijkant van het hotel, en we zien ook diverse politiewagens en een ambulance. Van een medevluchteling, die al meer dan een half uur hier buiten staat, begrijp ik dat de brand zo rond een uur vannacht ontstaan is in een kamer op de derde verdieping. Een vrouw zegt juist dat het in de laundrykamer is ontstaan, maar dat kan niet echt want die bevindt zich namelijk op een heel andere locatie in het hotel dan waar de rook zichtbaar was. Een politieagent komt aanlopen en verzamelt puur door zijn aanwezigheid een enorm aantal mensen om zich heen. Hij kan niet anders dan iets gaan zeggen; hij meldt dat de brand inmiddels onder controle is, en dat er gelukkig geen doden of ernstig gewonden zijn. Er zijn slechts twee mensen met ademhalingsproblemen naar het ziekenhuis gebracht, en de rookmelders en het bijbehorende hotelalarmsysteem hebben hun werk naar behoren gedaan. Hij verwacht zelfs dat we binnen ‘a couple of hours’ weer terug kunnen naar onze kamers, met uitzondering van de personen die kamers hebben in de noordwesthoek.



Om half vijf, en dan valt het me eigenlijk pas op hoe warm het buiten is, het koelt hier ’s nachts eigenlijk amper af, mogen we weer terug naar de kamer. Uiteraard is iedereen hartstikke opgewonden, en er zijn zelfs mensen die weigeren om terug te gaan omdat ze van mening zijn dat het nog niet safe is. Tja, het lijkt mij zo dat ze ons absoluut niet terug zouden laten gaan als er nog risico’s waren. Dit zeg ik dan ook vriendelijk tegen een vader van een Amerikaans gezin, maar hij wordt echt ontzettend kwaad en agressief. Gelukkig houdt zijn vrouw hem tegen, anders had ik, plat gezegd, een hengst voor mijn kop gekregen. Nou ja zeg, help de situatie even uit de hand lopen door elkaar te lijf te gaan. Idioot!

Eenmaal terug binnen de muren van het hotel stinkt het nog wel enorm. De hoeveelheid rook is al sterk afgenomen, maar er hangt nog wel een soort lage mist tegen het glazen dak van het atrium. Vanaf de tweede verdieping, waar mijn kamer is, kijk je er echter zo onder door. Ik praat nog even wat met mijn buren en ga dan terug naar mijn kamer. Achteraf lijkt het echt absurd, maar ik probeer weer te gaan slapen. Na een uurtje of wat te hebben liggen woelen en draaien merk ik echter dat dit niet echt meer gaat lukken. Gelukkig is de misselijkheid van Mission Space verdwenen, anders was het een nog onaangenamere korte nacht geweest. Ik neem een frisse douche, alles functioneert alsof er niets gebeurd is, en kleed me maar weer aan. Net als ik mijn kamerdeur open doe staat er iemand van de staff voor de deur die een brief onder de deur door wil schuiven. Ik neem de brief in ontvangst en lees wat de directie van het hotel te melden heeft; waarschijnlijk door een smeulende sigaret, is er brand ontstaan in room 2374. De rookmelding heeft de bewoners tijdig gewaarschuwd, en zij hebben het hotel veilig kunnen verlaten. Wel zijn twee bewoners van een aangrenzende kamer met ademhalingsproblemen opgenomen in een ziekenhuis; zij maken het echter goed en kunnen in de loop van de ochtend weer naar ‘huis’. Het hotel verontschuldigt zich voor de overlast, maar benadrukt dat er geen persoonlijke ongelukken zijn, dat de ontruimingsprocedure volgens plan is verlopen, en dat alle faciliteiten van het hotel normaal geopend en bruikbaar zullen zijn. Ook de aanwezige dieren in het atrium………..hebben de consternatie zonder blijvende gevolgen overleefd. Het is maar dat we het weten………..

Dit soort gebeurtenissen leidt wel tot ‘bonding’. De vorige dagen van mijn verblijf in dit hotel heb ik nauwelijks een woord gewisseld met medegasten, nu doet iedereen niets anders. De brand van vannacht is echt het gesprek van de dag, en je hoort de vreemdste verhalen. Een man vertelt bijvoorbeeld dat ie ’s nachts honger kreeg en even snel is weg gegaan om iets te halen bij Checkers. Toen ie terug kwam stond het halve hotel buiten…….. Een andere man zegt dat ie op het punt heeft gestaan om vanaf de tweede verdieping over de balustrade heen naar beneden te springen omdat hij door de hevige rook niets kon zien. Omdat iemand anders hem niet zag en hem pardoes omver liep, viel hij het trappengat in en kon daardoor op een iets minder risicovolle wijze beneden komen. Een jong stel dat uit Zweden blijkt te komen heeft een nog spannender verhaal; ze waren net verwikkeld in een actie van vermeende sexuele aard toen de deur werd ingebeukt en ze gemaand werden hun activiteiten elders voort te zetten……. Ik kan de jongen het niet kwalijk nemen, het is een hele mooie griet……….. Of ze instructies ook verder uitgevoerd hebben weet ik niet, ze vertelden het niet spontaan en ik durfde het niet expliciet te vragen……..

[vana]

Jeetje, zo maak je nog eens wat mee zeg!
Jij weet je reis wel spannend te maken hè!
Gelukkig is het allemaal goed afgelopen.

Marjon

[Gypsygirl1]

Ik vind het helemaal geweldig deze avonturen en kijk er elke keer weer naar uit!

[Souraia]

Ik ben een fan van A3 geworden :dance:

[A3]

GEEN AAP – NOOT - MIES, MAAR AAP – BOOT - VIES

Na alle consternatie van de afgelopen nacht is het natuurlijk zaak om vandaag vooral niet nog meer stress op te gaan roepen. Ik bel in elk geval met het thuisfront om ze daar ook een beetje gerust te stellen en tevens om het vervolg van de reis te bespreken. Gaat die nog verder, of gaan we één dezer dagen eens op internet struinen om te kijken of er een fatsoenlijk ticket is dat me terug kan brengen naar Nederland. De uitkomst van het telefoongesprek houd ik nog even geheim. Spannend hè……?

Vandaag dus geen stress. Wat dan wel? Een rustig tochtje met een boot? Da’s op zich geen verkeerd idee. Vanuit een grijs verleden herinner ik nog ooit een tochtje met de kids te hebben gemaakt met een kleine airboot. Dat was ergens in de buurt van de Wall Mart langs de 192. Ik begin dus maar met die kant op te rijden. De Wall Mart staat er nog steeds……….en is nog altijd even aanlokkelijk. Zeker als je het feit in ogenschouw neemt dat ik vandaag toch geen echt grootse plannen heb. De auto geparkeerd dus en op pad. Het blijft een heerlijke zaak om zomaar lekker in rond te lopen en te kijken wat ze hier nu allemaal hebben en doen. Het is redelijk druk voor dit uur van de dag en ook mijn karretje is inmiddels redelijk gevuld met van alles en nog wat. Uiteraard zitten daar wat levensmiddelen tussen, maar daarnaast heb ik een nieuwe hoed, een zonnebril, twee T-shirts en een paar waterschoenen gekocht. Je weet tenslotte nooit waar die nog goed voor kunnen zijn. Na zo’n uur winkelen ben ik 60 dollars lichter, maar kan ik in elk geval goed voorbereid kapiteintje gaan spelen bij de airboots. Bij Airboat Rental U-drive is het absoluut niet druk. Bijna alle airbootjes liggen aan de steiger en de man bij de kassa heeft dan ook uitgebreid de tijd om uitgebreid te antwoorden op alle vragen die ik hem stel. Een van deze vragen heeft betrekking op de hurricanes van twee jaar geleden. Wat heeft Charlie voor hen betekend? Charlie was de eerste hurricane die hen meer dan een paar dagen out of business bracht. Voordat alle schade was hersteld waren er meer dan twee maanden voorbij. Ook de brug waarover de 192 hier loopt heeft toen redelijk wat schade opgelopen, en de reparaties daarvan hebben voor nog eens twee maanden extra met geen tot heel weinig omzet gebracht. Maar nu is alles weer ‘back to normal’. Ook vraag ik hem wat je hier nu zoal aan wildlife tegen kunt komen. Hierop antwoordt hij dat als je onder de brug doorgaat, dat het dan beperkt zal blijven tot vissen, veel schildpadden en vogels. Met name blauwe reigers worden hier veel gezien, maar dat is een soort die we in Nederland niet bijzonder meer vinden. Daar vissen ze namelijk met grote regelmaat de tuinvijvers leeg. Als je echter de andere kant opgaat, richting de waters van Lake Tohopekaliga (tja, het klinkt iets exotischer dan het Ijsselmeer…..), dan heb je gerede kans om alligators te zien. Naar schatting is het gemiddelde aantal sightings zo’n twee a drie per week. Nou, misschien heb ik wel geluk.



Ik bestijg mijn bestuurdersstoel en maan alle passagiers (geen) to remain seated at all times, and to restrain from eating, drinking, smoking and flash photography……… Zo, dat hebben we weer gehad. Het bootje maakt vrij veel herrie, ondanks het feit dat de snelheid zelfs bij volledig naar voren gedrukte gashendel, zeer beperkt blijft. Ik zie twee grote weekschildpadden die me er bij het stoplicht zonder problemen uit trekken. De nul tot honderd acceleratie van meneer airboat is dus niet je dat. Na een kwartiertje vol gas rechtuit, laat ik de bewoonde wereld ogenschijnlijk een beetje achter me, want er zijn geen huizen of schuurtjes meer te zien en geen autogeluiden meer te horen. Het is hier, op letterlijk een steenworp afstand van de drukke 192 met al zijn winkels en mensen, echt idyllisch. Ik tuf nog even verder en zie net om de bocht nog een supersnelle airboat van Airboat rentals U-drive. Alleen zit er niemand in. Op de oever zit echter een gezin lekker te picknicken onder de tropische vegetatie. Ze zwaaien en vragen of ik ook een bagle lust. ‘No thank you, I have a fish to catch’ antwoord ik gevat. Mijn boot tuft die van hen voorbij en een eindje verder kom ik bij een tweesprong. De rechterkant lijkt te lopen naar een wat opener gebied, dus kies ik voor de linker. Na zo’n tien minuutjes kom ik bij een oude aanlegsteiger die volledig op instorten staat. Als iemand het zou wagen om hierop te gaan staan, dan zou hij zeker inzakken. Ik ga met mijn boot richting de steiger en krijg plots een hartverlamming. De tweede van vandaag. Onder de steiger ligt in het hier kristalheldere water een behoorlijk grote alligator. De goose bumbs staan tot achter mijn oren. Het water is hier naar schatting een meter diep en de alligator naar schatting toch zeker tweeënhalve meter lang. Hier zouden ze zeggen eight or nine foot.
Godsamme!
GVD!



Zit ik hier helemaal alleen in the middle of nowhere in een bootje wat nauwelijks meer genoemd kan worden dan een badkuip met een Wibra propeller er op, en dan kom ik zo’n ‘apparaat’ tegen. Ik ben nu dus – waarschijnlijk geheel ten onrechte – echt bang.
Shit!
Wat nu? Ja, waarschijnlijk gewoon doen alsof ik hem niet gezien heb. Als ik geen onverklaarbare rare drang had gehad om naar deze hopeloze steiger toe te varen, dan was ik nu honderd meter verderop geweest en had ik van het bestaan van het beest niet eens af geweten. Dat was nog erger geweest……… Want dan had ik verrast kunnen worden, en nu niet. Ik blijf nog even liggen met de boot, en als iemand me had verteld dat het een stenen of kunststof exemplaar was geweest dan had ik het geloofd. Het dier verroert geen vin (kan ook niet want hij heeft helemaal ..etc.). De boot gaat dus ‘in reverse’ en daaropvolgend weer vooruit, de hopeloos spannende steiger achter me latend. Onderweg zie ik diverse schildpadden, sommige in het water, andere zonnend op een omgevallen boomstam langs de oever. Ook vogels zie je voldoende, vooral veel van die kleine witte reigers. De stroom waarin ik vaar komt nu uit in een grote plas. Een meer durf ik het niet te noemen, want daarvoor is het weer te klein, maar toch. Ik vaar de grote plas op (bij een verhaal over Michiel de Ruyter of Tromp krijg je bij die zin toch een heel andere voorstelling) en zie in het midden een klein roeibootje liggen waarop twee mannen zitten te vissen. Of ze op prijs stellen dat ik met mijn propellertje bij hen in de buurt kom weet ik niet, maar ik waag het er maar op. En geloof het nou of niet, ik ken één van de twee mannen die in de boot zitten. Het is Hulk Hogan!

Dezelfde Hulk die ik vorige week zag in Deland. De Hulkster herkent mij ook en zegt dat dit toeval op een schaal van onmogelijkheid ‘of the charts’ is, en ik ben het helemaal met ‘m eens. Hij stelt zijn vriend netjes aan me voor, ik versta iets in de trant van ‘Jim’ en hij vertelt dat ze hier al een uur of twee zitten te wachten op iets wat niet bijten wil. Het geluid van mijn Wibra propeller zal ook al wel niet meehelpen, vrees ik. Vanzelfsprekend vertel ik mijn encounter met the gator van vijf minuten geleden, en dan zegt de Hulk dat hij dan waarschijnlijk met zijn bootje die kant op roeit, want waar gators zitten, zit ook veel vis. De Hulk heeft hier vlakbij een klein huis, zo zegt hij tenminste, van waaruit hij graag uit vissen gaat. Dat ‘a bloody bloke from Rotterdam (?) has to tell him where the fish is, in his own backyard’ is hem een beetje gortig. Maar ja, het is niet anders hè……… We praten nog wat over de vissen die hier en in Nederland voor komen, en zijn het er snel over eens dat de onderwaterfauna hier toch iets gevarieerder is. Ik zie inmiddels op mijn (nieuwe) horloge dat ik al over de helft ben van de tijd dat ik de Wibrabadkuipboot gehuurd heb, dus ik zeg dat ik om moet draaien. We zeggen ‘till we meet again, don’t know no where, don’t know when’ en nemen afscheid. Ik draai mijn bootje weer in de richting waar ik vandaan kwam en laat de Hulk en zijn maat ver achter me.



Op de terugweg vaar ik met een grooooooooote boog om de steiger heen want één ‘close encounter of the weird kind’ op een dag vind ik meer dan genoeg. Het picknickende gezin is inmiddels ook weg, en dat is te zien aan de rotzooi die ze hebben achter gelaten. Op zich ziet het er wel netjes uit, maar volgens mij zijn ze een blikje budweiser en een plastic tas vergeten.

Dan gebeurt er iets wat je echt niet voor mogelijk houdt. Uit een boom boven de picknickplek komt een aap gezwierd die het blikje pakt en er uit begint te drinken. Blijkbaar is het blikje leeg, want hij gooit het meteen weer weg. Hij klimt in een boom, pakt een liaanachtige plant of iets dergelijks vast en slingert weg. Nou heb ik redelijk wat over Florida gelezen en heb ik er toch ruim een procent van mijn leven (even snel uitgerekend: 9 bezoeken van gemiddeld drie weken = 27 weken, gedeeld door mijn leeftijd in weken (42 x 52 = 2184) = 1,2%) door gebracht , maar dat hier apen in het wild voor komen is mij volledig onbekend. Sterker nog: dat is niet zo. Apen komen hier, met uitzondering van Monkey Jungle in Miami, niet voor. Ik ben dan ook helemaal opgewonden van deze uitzonderlijke observatie. Het moet dus wel een beest zijn dat op een of andere manier ergens is ontsnapt, en dat zich hier in het wild toch in leven weet te houden. Nog half in trance kom ik terug bij de betonnen aanlegsteiger van Airboat Rentals U-drive en al voordat ik tot stilstand kom begin ik al te schreeuwen tegen de man die mij de boot verhuurd heeft en die nu aan de kade staat, dat ik een aap gezien heb. Oh, zegt hij, dan is er weer een monkey ontsnapt bij de petshop iets verder op. Komt wel vaker voor…….. Hij zegt dat hij wel de politie gaat waarschuwen, want dat heeft hij de vorige keer beloofd te doen als hij weer een aap zou zien. Inmiddels ben ik met mijn boot bij de steiger en zet ik de motor af. Ik sta voorzichtig op omdat de boot onder mijn gewicht een beetje wankelt. Net als ik mijn linkervoet op de kade zet gaat het mis. De boot, waarop mijn rechtervoet dus nog rust, drijft van de kade af en ik heb de keus uit twee opties; ten eerste in het water vallen en ten tweede uittesten in hoeverre ik in staat ben om een split te maken en dan te blijven zweven. Nu heb ik ten eerste weinig tijd om stil te staan – ik kan niet eens stilstaan al zou ik het willen - bij het maken van deze keuze en ten tweede is de laatste optie qua zwaartekracht ook niet echt mogelijk.

Ik val dus in het water. Gelukkig is het hier niet al te diep, maar ik sta toch wel tot boven mijn knieën in de agua. En het stinkt…….. Mijn voeten staan in een laag modder waaruit nu allerlei vreemde gassen naar boven komen die niet bepaald zoete herinneringen oproepen aan bijvoorbeeld Dior, Davidoff of Esteé Lauder…… Het meurt naar vieze mest. De Airboat Rentals U-drive man moet toch wel redelijk hard lachen. Gelukkig zijn er verder geen mensen in de buurt, anders zouden ze nu namelijk flauw gevallen zijn van de stank. Een van hen had dan waarschijnlijk zijn hoofd gestoten bij het flauw vallen, waardoor ik dan weer een law suit aan mijn broek zou hebben. Nu heb ik drab aan m’n broek. Stinkende, gore drab. Wat een vieze boel. Dominic, zo blijkt de Airboat Rentals U-drive man te heten, biedt me gelukkig aan om even ter plaatse te douchen. Zo goed en kwaad als dit gaat, voel ik me tien minuten later toch wel redelijk opgefrist. Mijn schoenen en sokken heb ik echter in een dicht gebonden plastic zak achter in de auto gegooid. Zo komen de waterschoenen die ik eerder vandaag bij Wall Mart kocht meteen van pas! Man, man, wat een dag…………..

[A3]

THE DAY AFTER

Nou, na zo’n dag als gisteren besef je dat er op vakantie toch wel heel veel kan gebeuren;
Brand in het hotel
Hulk Hogan (weer) gezien*
Een ontsnapte aap gezien*
In het water gevallen (letterlijk)
* voor zover bij de schrijver bekend, is hier geen sprake van causaal verband….

Vaak zul je zien dat ‘the day after’ dan een heel rustige, weinig enerverende dag is. Ik hoop dat deze ‘vanzelfsprekendheid’ ook voor mij zal gelden, want te veel opwinding op één dag is op mijn leeftijd ook niet gezond meer.

De dag begint dan ook rustig, maar dan……….. Terwijl ik aan het ontbijt zit bij Ponderosa zie ik plotseling dat er geen dode man in de grote plantenbak ligt die naast mijn tafel staat. Geen afgerukt been, geen romp van een man op middelbare leeftijd, geen moordwapen, helemaal niks. Als ik klaar ben met ontbijten en de (vorstelijke) tip op de tafel heb achter gelaten, blijkt de dienstdoende waitress daar dan ook absoluut niet ontevreden over te zijn. Ze komt niet met een deegroller achter mij aan gerend en ze schreeuwt ook geen ‘typical Dutchmen’, ‘dirty dried grape’(vuile krent) of ‘I hope to never see you again’ door de zaak. Niets van dat al. Eenmaal buiten gekomen hoef ik dan ook niet om te kijken of er niet een bende boze waitresses of een grote gemene restaurantmanager naar buiten komt om mij te achtervolgen, of, erger nog, mij het hoofd in te slaan met een grote, van anti aanbaklaag voorziene koekepan of een scherpe hakbijl die toevallig in de keuken lag om het hout te splijten dat nodig was voor ‘the special of the day’ die vandaag op de kaart stond; smoked haddock.



Amper bijgekomen van deze opluchting rijd ik voorzichtig de kruising op bij Old Town en constateer dat er geen gek over straat loopt die, gekleed in een rambo-achtige outfit, met een zwaar Russisch machinegeweer van de vermaarde fabrikant Kalashnikov , in het wild om zich heen schietend een magazijn van liefst 500 kogels leegt. Ook komt er uit de zijstraat geen oude Cadillac Seville, uitgevoerd in staalblauw met een zwart leren dak, waarin twee joy rijdende teenagers zich al slingerend door de automassa op weg bewegen naar een paar grote hamburger menu’s, uiteraard inclusief extra large fries en a gallon of diet coke, bij de bekende hamburgerketen Checkers. Als ik daarna eenmaal op cruising speed ben ter hoogte van de kruising met de I 417 steekt plotseling Harry Potter niet over. Zo maar, midden op een vierbaansweg met geen zebrapad in de buurt! Maar ik heb me niet vergist, want het is Jan Peter Balkenende niet (tja, leg die maar es uit……).









Zo gaat deze dag verder. Helemaal doordrenkt met spannende gebeurtenissen, verschrikkelijke ongelukken, abnormale voorvallen en ontmoetingen met bekende Nederlanders en Amerikanen die niet gebeuren. Een dag als alle andere, zoals je er thuis vaak meer hebt dan je lief is. Verder valt er over vandaag weinig te melden, en dat doe ik dus ook (niet).

See you tomorrow!

[A3]

LOGISCH & ONLOGISCH GEPRIJSDE IJSJES

Op het wereldwijde web heb ik wat rondgestruind naar leuke aanbiedingen voor tickets terug van Florida naar Nederland. Ik heb het hier nu wel een beetje gehad, en als ik de verhalen geloven mag, dan missen ze me thuis net zoveel als ik hen. Elk telefoongesprek wordt langer en steeds vaker komt de vraag terug: wanneer?

Ik zie dat Martinair vanuit Florida de kassa nog wat harder kan laten rinkelen dan vanuit Nederland. Als je een enkele reis wil boeken vanuit Orlando naar Amsterdam, dan is dat vanuit Amerika aanmerkelijk duurder dan vanuit Nederland. Als je ervoor kiest om vanuit Miami terug te vliegen, dan is er ook verschil, maar bij lange na niet zo veel. Vreemd. Maar als ik de afgelopen jaren iets geleerd heb, dan is het wel het feit dat er weinig dingen op deze wereld zo ondoorgrondelijk zijn als de structuur van vliegtarieven. In het verleden heb ik zelf een IATA cursus gevolgd, een speciale opleiding voor het vaststellen en berekenen van vliegtarieven, maar zelfs met die kennis is het allemaal onbegrijpelijk. Retourtjes die goedkoper zijn dan enkele reizen, een extra tussenstop die goedkoper is, een extra stuk voorafgaand aan je reis dat je ticket goedkoper maakt (bijvoorbeeld instappen in Brussel en dan via Amsterdam naar New York is goedkoper dan instappen in hetzelfde vliegtuig in Amsterdam en dan naar New York) en meer van die rariteiten; allemaal voorbeelden van op zich onlogische zaken. Zou je hetzelfde principe loslaten op, om maar een koe bij de horens te nemen, een ijssalon, dan zou je op het volgende uit kunnen komen:

* Een ijsje kost vandaag € 2,50, morgen € 3,00 . Twee ijsjes kosten soms € 1,50

* Een ijsje met één bolletje kost € 2,50. Een ijsje met twee bolletjes kost € 2,00, behalve als het tweede bolletje vanille is, dan kost het ijsje namelijk € 1,90

* Een ijsje kost € 2,50. Neem je er een drankje bij, dan kost het totaal € 1,75, behalve als het drankeje bitter lemon is, dan mag je namelijk geen ijsje erbij nemen.

* Koopt Jan een ijsje dan kost het € 2,50, koopt Mohammed het, dan kost het € 2,75, behalve als het na 16.00 uur is, dan betaalt Mohammed namelijk nog maar 15 cent extra in plaats van 25 cent.



En dat wisselt dan nog per ijssalon, per smaak die je kiest en per soort. Ook scheelt het nog of je het ijsje op internet besteld of bij de zaak, of rechtstreeks bij de ijsfabrikant of niet. Tevens verschilt het aantal beschikbare smaken per verkooppunt en zijn sommige smaken op de ene dag wel, en op de andere dag niet mogelijk. En zo kan ik nog even door gaan; leg dat maar eens aan een klant uit…….

Het doet me een beetje denken aan opmerkingen van Bill Gates; als de auto-industrie in de afgelopen twintig jaar dezelfde ontwikklingen had doorgemaakt als Windows, dan zou elke auto 50 kilometer op een liter benzine kunnen rijden, en nog maar € 1000 kosten. Nou, dan weet ik er ook nog wel een paar. Als de auto industrie in de afgelopen twintig jaar dezelfde ontwikkelingen had door gemaakt als Windows, dan zou:

* uw auto bij een kruising soms afslaan. U zou op de stop knop drukken, de auto zou het dan weer doen, en u zou dit geheel normaal vinden
* u elke keer als er een verkeersbord verzet zou worden, een nieuwe auto moeten kopen
* u elke keer als u een nieuwe auto koopt opnieuw rijexamen moeten doen
* u elke keer als u een nieuwe auto koopt, er een andere, nieuwe soort benzine in moeten doen die bijna nergens verkrijgbaar is
* u bij elk aan te schaffen klein accessoire als een binnenthermometer of een klokje moeten afwachten of het in uw auto zou functioneren.



In ieder geval ben ik het voordeligst uit met een vlucht van Delta. Via JFK naar Amsterdam vanuit Orlando zou me € 220 kosten inclusief taxen e.d. Maar dan moet ik dus wel in New York overstappen. Via Martinair kan ik rechtstreeks naar Amsterdam vanuit Miami voor € 299 inclusief taxen.Tja, ik denk er nog even over, misschien is het morgen nog goedkoper. Of als ik nou pistache neem in plaats van stracciatella? Is het dan mogelijkerwijs aantrekkelijker geprijsd? Helaas staat deze vraag niet bij de FAQ.



Gelukkig is de handel bij Publix wel logisch geprijsd. Als ik een kleine beker Hagen Dasz koop ben ik $2 dollar kwijt, een grote beker met twee keer zo veel inhoud kost $ 3,29. Kijk, das nou te volgen. Daar zouden de vliegmaatschappijen eens een voorbeeld aan moeten nemen. Ik neem in elk geval een grote beker, zo veel voordeel kun je immers niet laten lopen, en geniet enorm van de banana crunch., zelfs zonder de seatbelts vast te maken……



Byebye

[A3]

DINSDAG 19 SEPTEMBER 2006

DE KASSA BIJ DE C1000 / VROUWEN ZIJN SLECHT VOOR HET MILIEU

Vandaag de tweede poging voor het bezoek aan Epcot. De vorige keer heb ik dus een heel kort bezoek gehad, met slechts twee attracties, namelijk Soarin, was wel aardig, en Mission Space, was, hoe zal ik ’t zeggen, iets minder aardig. De Fastpass die ik nog heb voor Test Track heeft zijn waarde inmiddels ook verloren, dus ik begin volledig blanco, oftewel met een schoon laken, zoals ze hier zeggen (with a clean sheet). Het lijkt vandaag aanmerkelijk drukker dan een paar dagen geleden, want bij de kassa’s staan flinke rijen. Ik kies voor de naar mijn idee kortste rij, maar zoals altijd het geval, voor mij staat weer iemand die iets afwijkends heeft. Ook in de supermarkt heb ik altijd last van dit fenomeen. Als ik aansluit in de rij gaat deze altijd lekker vlot, totdat de persoon aan de beurt is die net voor me staat. Allerlei smoesjes en rare verhalen worden uit de kast getrokken om mijn doorstroom maar te verhinderen, om mijn tijd maar te kunnen ‘wasten’. Soms zijn ze de portemonnee vergeten, soms hun pincode kwijt, andere keren moeten ze nog een onsje van het één of ander uit de winkel hebben of hebben ze net die ene bloemkool uit het vak gehaald waar geen prijsje op zat. Echt waar, die mensen doen alles om mij dwars te zitten. Ik herinner me nog een voorval van niet zo lang geleden, waarbij een vrouw voor me stond die vier dingen tegelijk tevoorschijn toverde om mij te kunnen vertragen Als eerste bleek ze om een of andere vage reden de boodschappen in twee etappes te moeten afrekenen. Je kent dat wel. Hebben ze een berg boodschappen op de band liggen waartussen ze heimelijk zo’n bordje ‘volgende klant aub’ hebben verstopt. Het lijkt me overigens dat ‘volgende klant aub’ in dit geval betekent dat ik aan de beurt zou zijn. Maar nee hoor, ze halen boodschappen voor iemand die zelf te lui is om te gaan, of hebben thuis verschillende budgetten voor verschillende productgroepen waardoor de aardappels niet op hetzelfde kassabonnetje mogen komen te staan als de chocolaatjes. In elk geval, na dus twee keer gepind te hebben en twee keer het traject te hebben doorlopen van de eventueel al dan niet aanwezige lege flessenbonnen en twee keer het antwoord op de vraag of er met zegeltjes gespaard wordt voor pannen, schalen of ander derderangs materiaal dat de fabrikant aan de straatstenen niet kwijt komt, denk ik aan de beurt te zijn. Ten tweede blijkt mevrouw helaas ook nog eens een notoir roker te zijn en moet voor een derde keer apart afrekenen voor vier pakjes shag met vloei (wat dat ook betekenen mag; als ik namelijk zie wat voor kleine papiertjes dat zijn dan vraag ik me werkelijk af wat voor vloei dat tegen zou moeten kunnen houden) en vier pakjes Marlboro. Light natuurlijk……. Helemaal bont wordt het als ze ten derde plots de ingeving krijgt dat Sjaan of Truus jarig is en dat er ook nog bloemen aangekocht moeten worden. Met een schaapachtige lach wordt geprobeerd het allemaal te vergoelijken, want na een kwartier bezig te zijn met afrekenen en dan nog niet klaar te zijn begint zelfs het grootste schaap zich een beetje ongemakkelijk te voelen. Niet dat ze dan snel even een bos uit de staander grissen, nee er moet nog uitgebreid gekeken, gekeurd, gepakt,, terug gezet en weer gepakt worden. Eindelijk. Nog één keer afrekenen en dan zijn ze weg. Maar nee hoor, tenslotte is ook het kassarolletje op. Ja, vindt je het gek! Als iedereen zo vaak moet afrekenen als K/T* ut Hola voor me dan houden we op aarde geen boom meer over. Wat een @#!!&#@. Conclusie: vrouwen zijn slecht voor het milieu.





Zo’n geval tref ik nu dus ook voor me aan de kassa van Epcot. En weer is het een vrouw! Blijkbaar heeft ze een of andere creditcard aan de kassier gegeven die het niet doet, want het hele kassasysteem slaat op hol. Christopher uit Davenport, dat staat tenminste op zijn Disney-naamplaatje, krijgt het helemaal benauwd en kan blijkbaar met zijn computersysteem geen kant meer op. Deze hele toestand duurt al gauw zo’n tien minuten en zo’n mens moet ik weer voor me hebben. Ik herinner me dat ik in 2004 zelf een soortgelijk probleem had hier bij Epcot, maar ja, ten eerste stond ik toen niet in de rij achter mezelf te wachten en kan zoiets gewoon een keer gebeuren natuurlijk………………….

Ondanks mevrouw de creditcard goeroe ben ik toch op tijd voor de opening bij de gate. Als eerste gaat het richting Test Track. Na hier twee maal zonder wachten in te zijn geweest neem ik nog een Fastpass voor later en ga dan richting The Living Seas. De attractie met Nemo is hier nu mooi ingepast en gelukkig niet meer zo amateuristisch als twee maanden geleden. Zo zie je maar dat er in een week of acht veel kan veranderen. Daarna zijn de dinosaurussen van Universe of Energy weer aan de beurt. Wordt toch ook wel tijd dat ze deze een keer gaan vervangen, want de echte noviteit is er nu wel een beetje af. Ellen Degeneres, die deze attractie via een filmscherm begeleidt, is inmiddels bezig aan haar tweede comeback, maar op de beelden hier stamt ze nog uit haar TV ontgroeningsperiode. Sterker nog, hier is ze nog niet eens lesbisch! Tijd dus voor Disney om hier het een en ander up te daten. Na Universe ga ik naar de 3D film en naar Spaceship Earth; beiden blijven leuk. Dan is het tijd voor de wereldreis. Met vermoeide voeten begin ik aan de trip via Canada en completeer zo de route via Engeland, Marokko, Japan, Duitsland, Noorwegen en Mexico. Onderweg bezoek ik de films die ik al een tijd niet meer gezien heb en ik slaap even lekker bij de American Adventure. De enige plaats in Epcot waar je onder het genot van een niet hoorbare maar wel voor een perfecte temperatuur zorgende airconditioning heerlijk kunt wegzakken in het dikke pluche van het mooie theater. Als er, zoals gewoonlijk, aan het eind hevig geapplaudisseerd wordt door het publiek voor de poppen, de projector en het cassettebandje, word ik weer wakker. Precies op tijd! En geen verspilde tijd, want zoals ‘ons moeder’ vroeger altijd zei; ‘ziede niks dan ruste toch’. Een waarheid als een koe! Dezelfde uitspraak is overigens ook van toepassing voor bezoeken aan het kleine kamertje voor een grote boodschap die maar niet wil komen; ‘poepte nie, dan ruste toch’ …………



De dag is voorbij gevlogen en de fut om te wachten op het dagelijkse vuurwerk heb ik eigenlijk niet, dus ga ik lekker naar ‘huis’. Op mijn kamer laat ik nog een heerlijke grote ‘double pepperoni’ bezorgen door Domino’s en zo kan ik, gehuld in de nachtelijke stank van salami en kaas, heerlijk gaan slapen.



Maf ze!

[A3]

ORLANDO FINANCIAL DISTRICT

Voordat ik vandaag goed en wel wakker ben heb ik alweer iets geleerd. Namelijk het antwoord op de al jaren onbewust prangende vraag, ‘waarom stinken Italianen zo?’. Ook altijd al willen weten waarom? Nou waarschijnlijk omdat het doorbrengen van zo’n zeven á acht uur in een ruimte waarin het behang spontaan loslaat van de muur door de stankcocktail van kaas en salami niet bepaald bevorderlijk is voor een frisse ochtendgeur. Waarschijnlijk vormt deze wijze les ook de basis voor het antwoord op de vraag waarom sommige mensen zo uit hun mond stinken en weer anderen onder hun oksels. Juist, ze hebben een pizza op met knoflook respectievelijk zweetdruppels.....

Ik douche dus maar snel de smells van me af voordat ik op jacht ga naar een healthy and hearty breakfast. Deze keer duik ik snel de coffee shop in bij Publix en nuttig daar een eenvoudig maar voedzaam ontbijt van cornflakes, toast en vers fruit. Best lekker hoor! Daarna
rijd ik met mijn Dodge Caliber naar Downtown Orlando. Eigenlijk is het te gek voor woorden, maar in al die jaren dat ik nu in Orlando en omgeving kom, ben ik nog nooit in het echte centrum van de stad geweest. Wel talloze malen in de toeristencentra, pretparken en de shopping malls, maar nooit in het eigenlijke centrum. Vanaf de snelweg I4 kun je Downtown wel altijd duidelijk zien liggen met zijn markante torenflats, en vandaag is de dag om er ook eens echt te gaan koekeloeren. Ik verlaat de snelweg bij het oude, voormalige entertainment complex van Church Street Station. Eens een bruisend centrum van muziek, zang en dans, nu niet meer dan een zielige hoop stenen die staat te wachten tot een of andere property developer het uit zijn lijden verlost. Zonde, want het was vroeger een van de bekendere en best bezochte attracties in Orlando.



Mijn Caliber rolt lekker door over de voormalige spoorlijn, en zo hobbel ik het financial district in. Financial districts zijn in de US of A altijd te herkennen aan de serene rust die er van deze wijken uit gaat.



Stel je een grote fabriek voor met bonzende en stampende machines, een magazijn met logistieke afdeling waar heftrucks en vrachtwagens af en aan rijden, een kantoorruimte waarin bevallige en minder bevallige dames druk telefoongesprekken aan het voeren zijn, een directeur die met zijn schoenen omhoog de Elsevier zit cq ligt te lezen en een afdeling waar serene rust heerst en waar geen enkel geluid vandaan komt. Op de deur van deze afdeling staat iets in de trant van ‘boekhouding’, ‘financiële afdeling’ of, bij bedrijven die zichzelf als een moderne exponent van moderMisme beschouwen, ‘financial department’. Soms leest er iemand op die afdeling een Financieel Dagblad, of uiteraard het Engelstalig equivalent Financial Times, en hoor je dus af en toe een blad omslaan. De rust van deze laatste afdeling, bezet door accountants, controllers en consultants komt overen met de rust van een Financial District. Hoge gebouwen, veel marmer, veel namen op de gevels die beginnen of eindigen met ‘Bank’ en altijd die stilte. Het enige – soms – waarneembare geluid in deze wijken is het geritsel van bankpapier bij die ouderwetse instituten die hun klanten nog niet voor de volle 100% maar nog slechts voor 96% of 95% van zich hebben vervreemd, en dus nog over een ouderwetse service als een geldautomaat beschikken. Maar even geduld, ook die Banken zullen binnen afzienbare tijd in hun niet aflatende drang om ‘klanten nog beter van dienst te kunnen zijn’ en ‘het serviceniveau nog verder te kunnen optimaliseren’ snel deze geldautomaten, in het land van Uncle Sam ATM’s genaamd, afstoten en sluiten. ‘Ook om uw en onze veiligehid verder te kunnen waarborgen’ is een veel gehoord argument in deze vergaande serviceverbetering..... ‘Voortaan kunt u dan ook via onze uitgebreide internetsite 24 uur per dag en zeven dagen per week tegen slechts een minimale vergoeding al uw bankzaken vanuit uw luie stoel bij ons regelen’. Jaja.

Goed, het Financial District dus. Daar rijd ik nu doorheen en er is geen accountant, controller of consultant te zien. Die zitten allemaal te internetten achter hun laptop aan hun flexibele werkplek, te kijken hoe ze ons, de klanten, nog verder kunnen treiteren en ‘annoyen’. Alles ter meerdere eer en glorie van de koersen op Wall Street en gelijksoortige beurzen. Om, als ze hun hand overspeelt hebben, een heleboel mensen, ja soms zelfs complete economieën mee te slepen in hun ondergang. En voor degenen die geen geld voor aandelen of andersoortige beleggingen aan deze bendes hebben toevertrouwd: dan zorgen ze er wel voor dat de inflatie door hun mis-handelingen (hier niet in de betekenis van lichamelijk geweld) uit de hand loopt, de rente gigantisch gaat stijgen en de huizenprijzen ineen zullen storten. Daar ga je dan met je goeie gedrag. Genoeg nu over mijn frustratie met betrekking tot financiële instellingen, want ik moet opschieten; het is al bijna 13.00 uur en dus zullen de deuren van gelaagd veiligheidsglas in de marmeren panden zich weldra gaan openen om de inhalige laptoppende meute doorgang te gunnen naar de alleen op werkdagen geopende lunchrooms en cafés waar zalm op toast en foie gras als lunch geserveerd worden. Vanzelfsprekend op rekening van ‘de zaak’, in casu u en ik. Bovendien moet ik zelf ook lunchen en zal ik dus voort moeten maken om nog een vrij tafeltje te bemachtigen.

Mijn lunch bestaat uit een strawberry smoothie en een ceasar’s salad a raison van $ 17. Normaliter wordt dit gerecht dus besteld door een financial advisor van een of andere duistere soort aan een tafeltje dat hij of zij samen bezet met de senior advisor of (il)legal reposession, van de firma Morgan & Stanley, JP Morgan of Goldman Sachs. Deze banken hebben weer aandelen in andere banken die op hun beurt weer het geld beheren van banken als ABN AMRO, ING of Rabobank. Uiteindelijk betaal ik de rekening toch, dan kan ik dus net zo goed de ceasar’s salad zelf opeten........



Na een verdere – nogal saaie - tour door Orlando, ik weet nu ook waarom ik in al die jaren nooit eerder in het centrum geweest ben, keer ik terug naar het hotel en ga heerlijk zwemmen. Ik eet die avond bij Subway en lees op de deur dat het gebouw waarin Subway gevestigd is eigendom is van de First Federal Bank of Florida Inc. Ook dat nog...........

[MichelUSA]

Het koste wat tijd maar ik heb nu het complete verslag gelezen, alhoewel ik (zeker dit jaar) nog geen plannen heb om mijn vakantie in Florida te houden heb ik het verslag met veel plezier gelezen en zal dat blijven doen.

Bedankt