Slangebeet en andere Floridiaanse gebeurtenissen..........

[A3]

VOORLOPIG EVEN DE LAATSTE AFLEVERING WANT IK BEN EVEN AWAY ON VACATION.......
NAAAAAAR............ DE VS NATUURLIJK!


DONDERDAG 21 SEPTEMBER 2006

ZOEKTOCHT EN EEN STOOMBOOT MET VETERS

Vandaag heb ik aan de receptie van het onvolprezen Gaylord Hotel het e-ticket kunnen printen voor mijn terugreis naar Nederland. Wanneer het is geef ik nog niet prijs, maar ik kan wel melden dat ik nog maar twee nachten in het Gaylord verblijf. Zo lang had ik namelijk vooraf via Priceline dit hotel vastgelegd. Een verlenging hier ter plaatse kost echt veel te veel geld, na lang praten aan de receptie was het voordeligste tarief dat ze af wilden geven nog steeds boven de 200 dollar, dus daar begin ik niet aan, al is het alleen maar uit principe. Als ik via Priceline probeer mijn verblijf in dit hotel te verlengen loop ik natuurlijk het risico dat ik in een ander hotel terechtkom. Mwah…

Nou ja, in elk geval heb ik mijn vliegticket in de pocket en zien we wel. Ik denk dat ik vandaag maar eens wat marktonderzoek ga doen naar een goed hotel als opvolging van het Gaylord, al zal het contrast, dat zul je begrijpen, hoe dan ook niet onaanzienlijk zijn. Om niet te ver te hoeven rijden begin ik vlakbij aan de I 192, bij twee hotels waar ik al eerder verbleef.


Mooi rose is niet lelijk.........


Als eerste het oude Days Suites Maingate, hetgeen inmiddels niet meer tot de keten Days Inn behoort, maar zelfstandig is. We verbleven hier in 1996, en toen kon het er prima mee door. Nu niet meer. Het is niet overdreven om te stellen dat er sinds 1996 weinig tot niets gebeurd is. De moeite om bij de receptie naar een goede deal te informeren kan ik me dus besparen, want hier zou ik nog niet willen verblijven voor niks. Het tegenwoordige ‘Suites at Old Town’ kan ik dus gevoeglijk van mijn lijstje afstrepen.




Het aangrenzende hotel, Quality Suites Maingate, is mijn volgende slachtoffer. In 2004 verbleven we hier een hele week met acht personen en dat was tiptop in orde. Ook hier is sinds mijn laatste bezoek weinig veranderd, het ziet er allemaal nog prima uit. Als ik via de zij-ingang het binnenplein op loop waar zich o.a. het zwembad en de poolbar bevinden valt me wel op dat het echt ontzettend druk is. Het is elf uur ’s ochtends, dus je zou denken dat veel mensen zich inmiddels in de pretparken en dergelijke bevinden, maar vandaag heeft ook een niet gering aantal mensen er voor gekozen om in het hotel te blijven. Dat het druk is blijkt later ook aan de receptie. Na meer dan 10 minuten te hebben moeten wachten blijkt dat er alleen nog extra deluxe suites beschikbaar zijn. En voor een bedrag van 150 dollar per nacht heb ik al die ruimte echt niet nodig. Op naar de volgende dus.



Aan de I4 ligt het Marriott Village, en van dit complex maken drie hotels deel uit. Het Springhill Suites sla ik in eerste instantie over, omdat ik in m’n uppie toch niet de ruimte van een suite nodig heb. Het Marriott Fairfield Inn biedt me een kamer aan voor 49 dollar per nacht. Voor deze locatie echt geen slechte prijs. Ik besluit dan ook om van het aanbod gebruik te maken, bedank Rosita van de receptie hartelijk en zeg ‘tot overmorgen’.

De rest van de dag breng ik door in de Prime Outlet Mall en koop daar behalve wat snuisterijen en een paar T-shirts eigenlijk niets van betekenis. Wel val ik in de Nike outlet store aan de I 192 weer van de ene verbazing aan de andere. Ze hebben hier nu schoenen, van die hoge modellen, tot en met Europese maat 59…….. Zie ginds komt de stoomboot etc.




__________________

[A3]

VRIJDAG 22 SEPTEMBER 2006

WE KNOW WHAT TO DO WITH…..CHICKEN / THE LAST NIGHT BUT ONE….

……in het Gaylord wel te verstaan….. Heerlijk uitgeslapen word ik om half twaalf gewekt door het lawaai van het kamermeisje bij de buren. De zon staat weer hoog aan de hemel, en na mijn ontbijtje bij MacDonalds (ja, die ene naast Motel 6), rijd ik verder oostwaarts de 192 af richting Gatorland. Ik passeer de diverse herkenningspunten als de gift shop in de vorm van een halve sinasappel, de giftshop met Merlijn de Tovenaar op het dak, de op één na grootste alligator van de wereld (de oude van Jungleland), het kasteel van Medieval Times, het cowboydorp van Buffalo Bill, Wall Mart, de ‘geweldige’ airboats van Airboat Rental U-drive etc. Ja, het is en blijft een saaie boel hier. Alles lijkt op elkaar…………..

Uiteindelijk zie ik de gapende bek van de Alligator die de ingang vormt tot Gatorland en denk bij mezelf dat het eigenlijk maar een saaie ingang is. Hadden ze niet iets spectaculairders kunnen verzinnen? Omdat ik het voor vier personen altijd te duur vond, hebben we tot nu toe altijd de feeding session bij de alligators over geslagen, maar ja, nu ben ik alleen…. Ik geef me dus op voor de eerstvolgende, die om half drie blijkt te zijn. Voor die tijd vermaak ik me prima met de wrestling show, de show met de grote en de kleine slang en de Gator Jumparoo. Leuk detail is dat één van de mannen die het spel speelt met het uitdagen van de alligators met de kippenkadavers, de emmer waar de dode kippen in zaten per ongeluk uit zijn hand laat vallen. Niet gewend aan dit voorval trekt deze witte emmer meteen de aandacht van de drie of vier grote alligators die zich binnen de omheining bevinden. Ondanks het feit dat er diverse kippen boven hun koppen bungelen, hebben ze daar nu totaal geen aandacht meer voor. Afwisseling van spijs doet immers eten, en kippen krijgen ze elke dag. Nee, dan is een witte emmer met een stalen handvat, die waarschijnlijk ook sterk naar kip ruikt gegeven het feit dat dode kippen de laatste bewoners van de emmer zijn geweest, veel aantrekkelijker. Twee alligators vechten echt om de emmer of hun leven er van af hangt, en aangezien alligators zeer sociale en vriendelijke dieren zijn, laat het uiteindelijke resultaat zich gemakkelijk raden; de emmer wordt eerlijk gedeeld. Het is namelijk zo dat net op het moment dat één van de verzorgers de emmer met een lange stok uit het water wil vissen, beide alligators tegelijk toehappen en de emmer gewoon in stukken uit elkaar trekken.



De Gator Jumparoo was hiermee eigenlijk leuker dan normaal, want we hebben redelijk wat actie gezien op deze manier. Ik ga nu naar het grote meer waar het voeden van de alligators zal plaatsvinden die zich in de breeding marsh bevinden. Ik denk dat de beesten hier inmiddels ook wel klok kunnen kijken, want ze liggen allemaal al te wachten. Het voorgerecht voor de gators bestaat uit een aantal brokken die door de kinderen uit de groep, we zijn in totaal met zo’n 20 assistent voerders, in het water mogen worden gegooid. Het zijn een soort hondenbrokken, alleen veel vetter. Daarna mag elke vrijwilliger zijn handen vuil maken aan een dode kip. Deze moet je dan al lopend naar de waterkant voorzichtig voor je uit houden, en op zo’n meter of twee, drie van de oever in het zand laten vallen. Als je dan achteruit terug loopt, komt er een gevaarte het water uit geschoven waarvan je in eerste instantie denkt dat ie jou staat te beoordelen omdat ie z’n kop een beetje schuin houdt, maar bij nader inzien blijkt dat te zijn om de kip beter op te kunnen pakken. Deze hele voersessie wordt begeleidt door vier park medewerkers, waarvan er eentje beschikt over een vervaarlijk uitziend vuurwapen. Bij navraag blijkt dat er nog nooit een incident is geweest, en dat een en ander puur ‘a measure of precaution’ is. Jaja………. De man die voor mij aan de beurt is heet Jeff, en hij heeft de pech dat de aan hem ter beschikking gestelde kip wel dood is, maar niet wat je noemt ‘mors’, eerder ‘schijn’. Zodra het beest op de grond ligt maakt ie nog wat geluid en beweegt ie nog wat. Dit schijnt echter de aan de beurt zijnde gator eerder af te schrikken dan aan te lokken. Heb je nou ooit! Een alligator die bang is van een kip. Uiteindelijk overwint meneer of mevrouw de gator toch zijn of haar schroom en komt ie uit het water om de kip ‘op te halen’ Het lijkt wel een ‘drive through’. Van ‘mijn’ kip kan ik in elk geval stellen dat deze 100% dood is, want hoe hard ik ook knijp, er is geen geluid uit te krijgen. Ook ik loop een beetje met knikkende knieën naar het water toe en laat de kip op zo’n drie meter van de oever - better safe than sorry, nietwaar - in het zand vallen. Zodra ik de eerste achterwaartse voetstap heb gezet komt er langzaam maar zeker een gator het water uit geschoven die de kip bij zijn lurven pakt en zich uit de voeten maakt. Volgende!

Ook dit heb ik nu een keer meegemaakt, maar de volgende keer besteed ik de 25 dollars wel ergens anders aan. In de verzengende hitte loop ik nog een rondje door het bos over de boardwalks, waarbij ik helaas verder niets bijzonders meer zie. Het is bijna sluitingstijd, dus ik loop naar de uitgang, stap in de magnetron die Dodge Caliber heet (combi model, je kan er ook in gegrild worden als je wil) en keer terug naar het hotel. Na een uitgebreide zwem- en eetsessie noem ik het weer een dag (call ik het weer a day) en begin aan mijn laatste Gaylord nacht.

Truste!

[A3]

ZATERDAG 23 SEPTEMBER 2006

JAWOHL, DEUTSCHLAND HIER!

Vanochtend afscheid genomen van de crew bij het Gaylord. Ze waren blij dat ik eindelijk ging… Omdat ik uiteindelijk pas relatief laat het hotel verlaat, het is al na twaalven, rijd ik maar direct naar het Marriott Village, misschien kan ik daar wel meteen inchecken. En inderdaad, dat lukt. Ik betrek mijn mooie kamer en ga om te beginnen maar eens lekker plonzen in het zwembad. Daar is het overigens zeer rustig, dus ik heb het zwembad bijna voor mezelf.

’s Middags ga ik op pad voor een lekkere pizza bij New York Pizza, een gran’slam inclusief drinken voor $ 5.99, en aansluitend ga ik mijn portemonnee legen bij Downtown Disney. Vooral bij de Virgin Megastore zal zaterdag 23 september als een dag met goede omzet in de boeken staan. Maar ook een nieuwe spijkerbroek, twee T-shirts en een nette pantalon zullen met naam en toenaam op het volgende creditcardoverzicht staan. Nou ja, geld moet rollen, nietwaar?

Het is vandaag wel erg warm, dus tegen zessen lig ik alweer in het blauwe water van de pool, dit keer echter tussen vele andere medebaders in. Hoe meer zielen hoe meer vreugd. Ik raak in gesprek met een Duitser die al voor de twintigste keer in Orlando is. Al die tijd heeft hij nooit in hetzelfde hotel geslapen, doodeenvoudig omdat hij zoveel mogelijk verschillende hotels wil uitproberen, en omdat er elk jaar wel weer een ander hotel een onweerstaanbare deal aanbiedt. Dit keer heeft hij dus gekozen voor het Marriott Village, en het valt hem niet tegen. In het verleden heeft hij echter ook in diverse Disney accommodaties geslapen, in het Peabody en het Radisson. Allemaal geweldig, aldus Rainer. Zijn gezin is op het moment aan het shoppen, maar aangezien hij daar een enorme hekel aan heeft, heeft hij zijn vrouw en de zes(!) kinderen alleen op pad gestuurd. Florida is hun favoriete bestemming vanwege het weer, het eten en de parken , maar ook omdat het hier nooit een probleem is om een auto te huren voor acht personen. Op veel andere plaatsen is dit lastig of zelfs vaak geheel onmogelijk. Rainer is wel iemand die hier over het algemeen de platgetreden paden bewandelt. Als ik hem enthousiast vertel over Kelly Park, Reptile World Serpentarium en Wekiwa Springs heeft hij geen enkele notie waar ik het over heb. Wel raakt hij net zo enthousiast als ik. Helaas voor Rainer zal het bezoek dit jaar niet meer lukken. Overmorgen vliegt hij, evenals ik, terug naar Europa. We spreken af om die avond om een uur of negen gezellig wat te gaan eten bij Denny’s, hij weet daar een tafel voor negen.



Om kwart over negen loop ik bij Denny’s binnen, en zie de familie Hirschfeld net aanschuiven aan een grote tafel. Rainer stelt me voor aan zijn vrouw Renate, en aan de kinderen Sophie, Monika, Heike, Sandra, Rainer jr. en Stefan. De kinderen variëren in leeftijd van 9 tot 17, dus het is een druk en gezellig geheel. Maar liefst zes van de negen aanwezigen helpen de kok van Denny’s richting overspannenheid, door allemaal hetzelfde te bestellen; zesty Nacho’s. Als ze maar zoveel op voorraad hebben. Gelukkig is Denny’s ook berekend op grosse Deutsche Familien, want al binnen een kwartier staan de enorme porties met Nacho’s op tafel. Wauw! Rainer zelf heeft gekozen voor een steak, terwijl de twee jongste kinderen half tien ’s avonds een uitstekend tijdstip vonden voor Frühstuck. Nou ja, ieder z’n hum. We kletsen wat af, en vooral de twee oudste zonen zijn zeer enthousiast over het snorkelen bij Kelly Park en Wekiwa Springs. Ze weten Pa zelfs zo ver te krijgen dat hij morgen, hun laatste dag, naar Kelly Park zal rijden. Ik ben benieuwd of ze het net zo leuk zullen vinden als ik.



Na een geslaagde avond nemen we afscheid en val ik rond als een tonnetje neer op mijn kingsize bed.

Zzzzzzzzz…………………….

[A3]

ZONDAG 24 SEPTEMBER 2006

CLOSE ENCOUNTERS OF THE BEAR KIND………….

Vandaag dus de laatste dag van mijn verblijf in de US of A. Ik vond het een machtig mooie reis waarin ik veel beleefd en gezien heb, maar ik verlang er eerlijk gezegd ook wel naar om vrouw en kinders weer te zien. Het is immers toch een lange reis geworden.

Nadat ik me weer tegoed gedaan heb aan de vakkundig – door mezelf namelijk - gebakken ontbijtwafels, overleg ik met mezelf wat een goede invulling zou kunnen zijn voor deze laatste dag. De Duitse Hirschfeldjes zie ik niet meer aan het ontbijt, dus met hen mee naar Kelly Park zal niet lukken. Dan maar iets anders uitgezocht; een plek waar ik al een aantal jaren niet meer geweest ben; Wekiwa State Park.

De rit duurt weer net iets langer dan verwacht, zo ongeveer 55 minuten, en bij aankomst heeft het er veel van weg dat heel veel Orlando-ers vandaag hetzelfde idee hadden als ik….. Het is erg druk op de parkeerplaats. Eenmaal aangekomen bij het water blijkt het echter alleszins mee te vallen. Er liggen her en der verspreid wel wat mensen op het gras en in het water, maar echt druk is het niet. Snel de kleertjes uit en het water in. Nou ja, snel……… Voordat ik me met mijn hele lijf onder durf te dompelen in het 21 graden ‘warme’ water duurt toch wel een minuutje of tien. Beetje bij beetje, millimeter voor millimeter….ja, ik ben een echte durfal.

Als je dan echter eenmaal goed en wel in het water ligt is het echt heerlijk. Het zicht is onder water zo mogelijk nog beter dan erboven, al valt op dat er hier veel minder vissen e.d. in het water zitten dan bij Kelly Park. Na een goed half uur dobberen en snorkelen pak in m’n spulletjes bij elkaar en loop ik naar de cabin waar de kano’s verhuurd worden. Als ik de Wekiwa River downstream volg – een tochtje waar normaal anderhalf uur voor staat, maar waar ik drie uur over kan doen aangezien dan pas de volgende shuttle vanuit het eindpunt terug gaat naar het park - hoef ik alleen maar een beetje te sturen, vooruit gaan gaat vanzelf.

Na het betalen van de huur krijg ik een mooie beige kleurige kano en het advies om onderweg niet te gaan zwemmen op stille en verlate plekken. Je weet immers maar nooit……….. Al binnen 100 meter na vertrek moet ik me een weg banen door een engte waar bijna het gehele rivieroppervlak is overgroeid met waterhyacinten. Prachtige bloemen zover het oog reikt. Op diverse boomstronken liggen talloze schildpadden te zonnen en ik meen na een minuut of twintig ook al twee herten te hebben gezien. Na een goed half uur peddelen haal ik een stelletje in dat rustig aan de kant van het water zit te picknicken. Ze vragen of ik al veel gezien heb, en dat blijkt al meer te zijn dan zij hebben kunnen ‘spotten’. Aangekomen bij weer een smal stuk moet ik al waggelend en schuivend de kano over een paar in het water gevallen boomstronken heen murwen, en precies op dat stuk zie ik ook de eerste alligator. Nou ja, meer een alligatortje, want hij heeft nog gele strepen op zijn rug en zal zeker niet groter zijn dan een centimeter of 25 á 30. Nog niet echt een reus dus…………. Volgens het meegekregen kaartje is het nu nog ongeveer vijfhonderd meter tot aan de eerste campsite; een plaats waar kano-ers zelfs kunnen overnachten. Aangezien het inmiddels net na de middag is, verwacht ik niet hier iemand aan te treffen. Zo lange uitslapers zullen er wel niet zijn, en het is nog een beetje vroeg om voor vannacht al het kampement op te slaan. Toch hoor ik al van ver een herrie en een gerommel. Op een gegeven moment hoor ik zelfs duidelijk dat iemand een leeg blikje zomaar tegen een metalen prullenbak of iets dergelijks aangooit, want het klettert als een dolle. Wat een onbehouwen onverlaat die zomaar in de stilte van de natuur een hoop herrie staat te maken.

Maar dan…………. Net als ik op het punt sta om te roepen dat ze eens wat meer respect voor de natuur moeten hebben hoor ik een diepe grom die overduidelijk niet door een mans- of vrouwspersoon kan worden voortgebracht. Ik bedoel, ik heb al heel wat mensen horen grommen, maar deze diepe bariton houd ik echt voor een toonhoogte (-of laagte, in dit geval) die niet door een mens is voort te brengen. Ik heb –weer- gelijk. En ik heb – weer- geluk. Een Florida Black Bear – naar ik aanneem; de kans dat het een Georgia - of zelfs een California Black Bear is lijkt me namelijk te verwaarlozen……. – staart me onvervaard in de ogen. Hij lijkt absoluut niet onder de indruk van me, terwijl ik, zo snel even inschattend, toch zeker zo groot en zwaar van postuur ben als meneer Black Bear himself! Ik steek m’n peddel in de modder om te voorkomen dat ik verder drijf en probeer te genieten van dit mooie moment. De beer loopt nu zelfs iets dichter naar het water toe in – wat het lijkt – een poging om mijn geur via het water tot zich te nemen. Dan plotseling, alsof geraakt door een steen, springt hij op, sprint weg en is binnen 3,48 seconden verdwenen in het dichte struikgewas……………………….. Was dit nu echt, of……..ik knijp mezelf en schiet plotseling wakker….. Nee hoor, ik knijp mezelf en voel dat ik het voel. Dit sprookje is dus ECHT gebeurd. Wat een mazzel!

Gelukkig heb ik in de haast ook nog een foto kunnen nemen. Die zal een speciaal plaatsje krijgen in het fotoboek.

Daarna peddel ik langzaam verder, uiteraard in de hoop om Yogi Bear daarna nogmaals te zien. Maar helaas……ik zal hem niet meer spotten. Wel zie ik vlak bij het eindpunt van de kanotocht nog een iets grotere alligator op zo’n tien meter van mijn kanootje voorbij drijven. Zich totaal niets aantrekkend van die dikke Hollander die hem zo geobsedeerd nakijkt……

Ik hijs mijn kano het water uit en leg hem netjes naast de andere in het zand. Blijkbaar heb ik geluk, want Bill, de plaatselijke uitbater, moet net terug naar het park en biedt aan mij wel even bij de parking lot te droppen. Zo gezegd, zo gedaan. Even later rijd ik over de I4 richting mijn hotelletje. Een ervaring om nooit te vergeten rijker en een waardig afscheid van mijn USA trip.

Foto's volgen!

[A3]

MAANDAG 25 SEPTEMBER 2006

Zo, vandaag lekker uitslapen en geen druk programma. Alles wat ik moet doen is de koffers pakken en zorgen dat ik op tijd op Orlando International ben. Na het ontbijt - ik ben bijna de enige, de rest van de gasten is al lang en breed in een Disney of Universal Park - pak ik maar de klus op om alles in de koffers te proppen. Gelukkig is het meeste vies, en hoef ik dus niet te letten op valse plooien, gekreukte overhemden etc. Dat maakt nu immers toch allemaal niets uit. Schlussendlich check ik om 12.00 uur precies uit en stap ik voor de allerlaatste keer in mijn Dodge.

Als ik deze ingeleverd heb, ingecheckt heb en mijn koffers kwijt ben, heb ik de tijd om mijn reis de revue te laten passeren. Het is een enververende reis geweest, waar ik eigenlijk meer beleefd heb en waar me meer `overkomen' is dan in al mijn vorige USA reizen bij elkaar. Een korte samenvatting:

* ontsnapte slang in het Museum of Natural History in New York
* tas kwijt op Buffalo Airport
* goed ziek in Washington DC
* pech onderweg met de huurauto
* zomaar een Hummer mogen uitkiezen
* in de Greyhound gezeten naast twee zonen uit de beroemde `Ford' family
* gebeten door een slang
* Hulk Hogan ontmoet
* In het water gevallen
* Hulk Hogan weer ontmoet
* Brand in het hotel
* Zwarte beer ontmoet

Al met al dus een reis met veel hoogtepunten en bijzondere belevenissen.

Tot ziens!

[Mark & Martine]

Helemaal GEWELDIG! Ik heb regelmatig krom over mijn bureau gelegen van het lachen . Je maakt al behoorlijk opmerkelijke dingen mee, maar je schrijft het ook nog eens zo grappig op, dat het net lijkt alsof we erbij staan te kijken. Ik verheug me al op vervolgverhalen

[A3]

Helemaal GEWELDIG! Ik heb regelmatig krom over mijn bureau gelegen van het lachen . Je maakt al behoorlijk opmerkelijke dingen mee, maar je schrijft het ook nog eens zo grappig op, dat het net lijkt alsof we erbij staan te kijken. Ik verheug me al op vervolgverhalen

THX.

Heb je de voorgaande dagen in het Noordoosten ook al gelezen?

MVG

A3

[Mark & Martine]

jazeker... ik heb smakelijk gelachen om het fototoestel incident