Jaja, ik weet het. De titel van het verhaal klopt 'not at all' met het plaatje. Toch klopt het wel. Lees maar mee.
Na de reis met de 'grijze hond ' (Greyhound) check ik in bij het Jacksonville Best Western. Voor het schamele bedrag van 55 dollars incl. tax en ontbijt - na afdingen - mag ik hier een nachtje verblijven. Het is nog licht, dus ik verken het hotel op m'n gemak. Buiten vliegen een aantal vleermuizen en er lopen - uiteraard - de nodige hagedissen rond. Achter het hotel loopt een sloot, en alhoewel er amper water in staat, hoor ik er toch duidelijk iets spartelen. Ik denk uiteraard meteen aan het spannendste wat je op dit moment kunt denken - zo ben ik wel -: een alligator!
Voorzichtig loop ik dan ook de kant op van het lawaai, maar ik zie al van ver af dat het op een teleurstelling zal uitlopen. Alligators met grote zwarte vleugels bestaan namelijk bij mijn weten niet, dus zal mijn spannend geachte voettocht wel uitlopen op een ontmoeting met een kraai of iets dergelijks. Toch loop ik door want die kraai maakt wel erg veel herrie. Als ik op een meter of vijf ben wordt mijn aanwezigheid meneer kraai toch iets te brutaal, dus zet hij het op een lopen (oh ja, ook op een vliegen). Dan wordt ik plotseling bedwelmd door een echt enorme stank. Wat een ruft! In de nagenoeg droge sloot ligt een half vergane wasbeer die zojuist deel uitmaakte van het driegangendiner van meneer kraai! Deze heeft de hele kop van de wasbeer open gereten en de stank is werkelijk ondragelijk. Ik probeer nog een foto te maken........tja, wat moet je anders......maar mijn lens beslaat gewoon van de stank. Als ik me omdraai om snel de receptie te waarschuwen dat dit kadaver waarschijnlijk toch wel het nodige ongedierte zal aantrekken struikel ik letterlijk over een slang. Voordat ik kan zien dat het een fors exemplaar is in een prachtig zwarte kleur, bijt het beest me net boven m'n wandelschoen in mijn been. AUWWWWWWWW!
GVD@!+>?!!!
Snel maak ik me uit de voeten en strompel door naar de receptie. Als het nou GVD maar geen giftige beet is! Bij de receptie ontstaat één en al paniek als ik mijn verhaal vertel en er wordt meteen een arts gebeld. Judy zegt dat hij zo komt. Intussen begint de wond aardig zeer te doen en begint mijn been een beetje te tintelen. Wonder boven wonder is de arts binnen 5 minuten terplaatse en begint hij met het tonen van een aantal plaatjes. Ja zeg, of ik heb opgelet welk serpent me gebeten heeft! Ik had wel wat anders te doen, namelijk zo snel mogelijk weg zien te komen.
Daarna komt Judy, die blijkbaar was weg gelopen, weer terug en neemt de dokter even apart. Nou wordt ie helemaal mooi, ik schreeuw en dat schijnt voldoende te zijn om de aandacht weer even terug te brengen waar hij hoort, namelijk bij mij! De dokter meldt me echter dat het waarschijnlijk een beet is van een indigo snake, een weliswaar grote, maar gelukkig niet giftige slang. Judy heeft meneer serpentinus namelijk gezien bij de voormalige wasbeer. Hij ontsmet de wond en vraagt me met Judy en hem me te gaan naar de crime scene. Gelukkig doet het eigenlijk nauwelijks pijn meer en kan ik dus goed lopen. Heel voorzichtig sluipen we door de stank naar de sloot en zien daar van een afstand weer de kraai zitten. Net als de vogel van ons schrikt en wegvliegt zien we ook de slang liggen. Dokter Bernard (niet verzonnen) bevestigd dat het een indigo is. Pffffffff.
)
Jezus, wat eng 
en kan ik gelijk wat ideeen op doen voor een evt. volgende reis naar de usofa. 
