Hoe gaan je "achterblijvers" om met je verhuizing.

[Becs08]

Om allerlei persoonlijke redenen hebben wij nu geen contact meer met mijn ouders. Je weet dus nooit hoe het leven zal lopen en uiteindelijk moet je toch beslissen, wat het beste is voor jou, voor je relatie en jullie toekomstige leven.

Nee, dat kun je van te voren ook niet weten. Weet je het wel, dan is de uiteindelijke keuze natuurlijk snel gemaakt.

Dento, wat betreft die gevoelens, je zult echt nog wel veel vaker heen en weer geslingerd gaan worden tussen deze gemengde gevoelens. Het zal dan ook af en toe nog wel een moeilijk zijn voor je! Maar nogmaals, zoals eigenlijk iedereen al aangeeft, denk vooral na over jouw eigen geluk en het geluk van jouw vrouw. Daar gaat het tenslotte om.

Hoe moeilijk de uiteindelijke keuze ook zal zijn om je familie achter te laten en hoe moeilijk zij het er waarschijnlijk mee zullen hebben. Maar je moet maar zo denken, het hoeft geen definitief afscheid te zijn. Er zijn zoveel verschillende manieren van contact houden.

Bovendien kunnen jullie ook afspreken om het gewoon te proberen en als het niet lukt kunnen jullie altijd nog besluiten om terug te komen. Dat hebben wij ook gedaan. We gaan het proberen, maar lukt het om de een of andere reden niet, dan hebben we altijd een plekje om naar terug te keren

[Tink]

Als ik jullie reacties zo lees dan voel ik me echt een uitzondering.

Wij zijn zelf ouders, maar we hebben altijd het gevoel heel sterk gehad en onze dochter ook zo opgevoed dat je je eigen leven moet leiden. Ik ben zelf erg zelfstandig opgevoed en heb dat van jongs af aan dat ook aan mijn dochter overgedragen.

Je wilt toch altijd het beste voor je kinderen? Als je ziet dat een verhuizing naar Amerika ze gelukkig maakt dan maakt dat jou toch ook gelukkig? Tenmiste zo kijken wij er tegen aan. Natuurlijk zijn we niet altijd even blij met de keuzes die ze maakt in haar leven maar het is haar leven en wij hebben het onze. We steunen haar altijd voor 200% in alle keuzes die ze maakt en zijn enorm trots op de manier waarop ze door het leven gaat. Zelfbewust op haar doel af zich altijd op de achtergrond gesteund wetend door ons.

We zijn heel close met elkaar, in ons geval zijn wij degene die verhuisd zijn maar voor mijn dochter is dit niet traumatisch geweest. Misschien omdat we al expats waren in andere landen. We hebben veel contact met elkaar, IM, Skype, bellen, bezoek, mail, het is voor ons niet anders dan toen we in Frankrijk woonden, alleen is het nu iets verder

De moeder van mijn man had ook meer zo'n houding dat ze het verschrikkelijk vond, maar dat is ook meer dat ze alleen aan zichzelf denkt maar niet aan het geluk van haar kind. Ik vind het erg moeilijk om me in die gedachtegang te verplaatsen. Ze toont verder ook geen enkele belangstelling voor ons leven hier.

Als je 30 bent heb je zeker het recht je eigen leven te gaan leiden en indelen zoals jullie dat fijn lijkt. Ben je niet bezorgd dat als je nu niet voor Amerika kiest dit op den duur tot wrevel kan leiden in je huwelijk? Ik zou me dat tenminste heel goed kunnen voorstellen als mijn man koos voor zijn familie en niet voor een eigen leven en een gezinnetje.

Ik vind dat je keuzes moet maken die goed zijn voor de toekomst van jullie 2, onafhankelijk van familie.

'Liefhebben is loslaten' zegt het spreekwoord, waar dat je kinderen betreft zeer zeker waar vinden wij.

[peet]

Ik kan me de tweestrijd heel goed voorstellen. Wij zijn 4 maanden geleden naar de VS verhuisd. Mijn ouders zijn inmiddels beide overleden en ik heb geen broers en zussen.
Mijn man heeft wel allebei zijn ouders nog. Zijn moeder is niet meer in een goede gezondheid. Ze hebben het er erg moeilijk mee. Zijn moeder heeft 2 jaar geleden een beroerte gehad en het is voor haar moeilijk te bevatten. Bv vandaag vraagt ze aan de telefoon wanneer wij nu eens terug komen. Mijn man heeft nog wel 2 zussen en 1 broer in NL. Zijn ouders zie ik nog niet naar de VS komen. Zijn vader wil niet eens in de trein laat staan een vliegtuig.

Wij hebben uiteindelijk ook gekozen voor onze toekomst. Nu hadden we de kans. Eerlijkheids halve moet ik wel toegeven dat ik niet weet of ik het gedaan zou hebben als mijn moeder nog geleeft had. Is nu 3 jaar overleden. Hoewel mijn moeder juist gezegd heeft dat als we konden we het moesten doen en ik ben er van overtuigd dat zij regelmatig in het vliegtuig gestapt zou zijn. Ik heb hier een broer van mijn vader wonen waar ik erg op gesteld ben. Hij is als een opa voor mijn kinderen wat erg fijn is. Hij en zijn vrouw hebben ons hier met open armen ontvangen en je hebt iemand om op terug te vallen.

Ik heb in NL een voor mij als een broer is en hem mis ik wel erg. Al hoewel hij afgelopen kerst al op bezoek is geweest.

Ook goede vrienden mis ik toch best wel. Het feit dat je nu makkelijker contact kunt houde via internet maakt het wel makkelijker.

[kastelke]

Ben je niet bezorgd dat als je nu niet voor Amerika kiest dit op den duur tot wrevel kan leiden in je huwelijk? Ik zou me dat tenminste heel goed kunnen voorstellen als mijn man koos voor zijn familie en niet voor een eigen leven en een gezinnetje.

Maar wie kiest voor wie? Jij als Nederlander wilt in Nederland blijven voor je Nederlandse ouders. Je Amerikaanse partner wil naar Amerika gaan om dicht bij zijn/haar Amerikaanse familie te zijn...
Misschien moet je dan maar in Ijsland gaan wonen of zo: ergens tussenin.

En ga jij wel gelukkig zijn als je voor 'jezelf' kiest, en gaat verhuizen naar Amerika? Want hoe schuldig voel je je wanneer je ouders in het ziekenhuis terecht komen, en jij niet eens even naar hen toe kan gaan? En hoe gelukkig ga je met je keuze zijn als ze in het bejaardentehuis terecht komen, en er niemand is die hen gaat bezoeken (laat staan een oogje toezicht houdt op hun zorgen)?...

Soms is er gewoon geen 'goede' keuze die je kan maken, en moet je gewoon de 'minst slechte' kiezen. Maar dan nog: wèlke is dat?...

[Tink]

Ben je niet bezorgd dat als je nu niet voor Amerika kiest dit op den duur tot wrevel kan leiden in je huwelijk? Ik zou me dat tenminste heel goed kunnen voorstellen als mijn man koos voor zijn familie en niet voor een eigen leven en een gezinnetje.

Maar wie kiest voor wie? Jij als Nederlander wilt in Nederland blijven voor je Nederlandse ouders. Je Amerikaanse partner wil naar Amerika gaan om dicht bij zijn/haar Amerikaanse familie te zijn...
Misschien moet je dan maar in Ijsland gaan wonen of zo: ergens tussenin.

Ik ben ervan overtuigd dat je geen keuzes kan maken gebaseerd op of voor anderen/ouders. Je moet keuzes maken wat goed is voor jouw persoonlijk, je relatie, je partner.

En ga jij wel gelukkig zijn als je voor 'jezelf' kiest, en gaat verhuizen naar Amerika? Want hoe schuldig voel je je wanneer je ouders in het ziekenhuis terecht komen, en jij niet eens even naar hen toe kan gaan?

Ik heb geen hechte band met mijn familie dus ik kan me daar ook niet zo in vinden. Maar voor dat soort gebeurtenissen hebben we een spaarpotje gemaakt zodat we direct naar NL kunnen vertrekken als dat nodig mocht zijn. Dus dat schuld gevoel hebben we niet.

En hoe gelukkig ga je met je keuze zijn als ze in het bejaardentehuis terecht komen, en er niemand is die hen gaat bezoeken (laat staan een oogje toezicht houdt op hun zorgen)?...

Ik heb op dat soort vragen geen direct antwoord omdat dit denk ik te maken heeft met je levens overtuiging. Ik persoonlijk vind niet dat ik verantwoordelijk ben voor mijn ouders en hun geluk. Wie zich om mij bekommert als ik later in een bejaardenhuis zit ben ikzelf verantwoorlijk voor, de vrienden die je gemaakt hebt, de relaties die je met andere mensen hebt opgebouwd tijdens je leven. Ik zou nooit mijn kinderen daarmee of daarvoor op laten draaien wetende dat dit ze af zou houden van dat leven te leiden dat ze graag zouden willen. Voor mij zou -dat- me een enorm gevoel van schuld en egoisme geven. Ik heb mijn leven kunnen leven zoals ik dat wilde, mijn kinderen hebben daar ook het volste recht op.

Zoals ik al schreef dit is een levens overtuiging en even een snel antwoord op die opmerking is niet echt mogelijk.

Soms is er gewoon geen 'goede' keuze die je kan maken, en moet je gewoon de 'minst slechte' kiezen. Maar dan nog: wèlke is dat?...

De juiste keuze is die, die jou en je partner gelukkig maakt, onafhankelijk van de mening van anderen.

[Becs08]

Maar wie kiest voor wie? Jij als Nederlander wilt in Nederland blijven voor je Nederlandse ouders. Je Amerikaanse partner wil naar Amerika gaan om dicht bij zijn/haar Amerikaanse familie te zijn...

Dat is iets wat bij ons ook heeft meegespeeld. Tenslotte heb ik al mijn familie hier in Nederland en heeft Dan zowel familie in Nederland als Amerika.

Inderdaad wat is nu juist de goede keuze? Ik ben er van overtuigd dat er vast en zeker een moment zal komen waarop je denkt dat je de verkeerde keuze hebt gemaakt....

[nieuwenoord]

Ik persoonlijk vind niet dat ik verantwoordelijk ben voor mijn ouders en hun geluk. Wie zich om mij bekommert als ik later in een bejaardenhuis zit ben ikzelf verantwoorlijk voor, de vrienden die je gemaakt hebt, de relaties die je met andere mensen hebt opgebouwd tijdens je leven.

Ik ben niet verantwoordelijk voor het geluk van mijn ouders, maar misschien ben ik wel iemand die het gewoon niet over haar hart kan verkrijgen om mijn moeder hier achter te laten? Dat is meer mijn probleem dan het hare wellicht.

Ik kán me niet voorstellen dat zij hier oud en alleen zou zitten ... en dat komt niet omdat zij me claimt, maar omdat dat mijn gevoel is.

En vergis je niet: ik ben echt geen type wat wekelijks bij mijn moeder komt, integendeel, maar als er echt wat is, ben ik wel het enige naaste familielid wat zij heeft. Gelukkig heeft ze nu nog een actief leven, een lieve partner en genoeg vrienden, maar toch ..

Als enig kind heb je wél die druk en als kind vond ik het nooit erg om enig kind te zijn, nu ervaar ik het best weleens als een last.

[GoBucks]

Ik ben als alleenstaande man, via m'n werk in Amerika terecht gekomen. Eerst voor een paar weken, terug, weer een paar weken... terug, een paar maanden... terug, uiteindelijk een jaar en toen.... wilde ik niet meer terug. Ik ben zelfs van baan veranderd om in Amerika te blijven. De familie 'situatie' is dus eigenlijk langzaam gegroeit... ik denk niet dat mijn ouders er in het begin moeite mee hadden (trouwens ik heb een broer en een zus) omdat ik toch na een aantal weken wel weer in Nederland kwam, of, toen ik voor langere tijd in de US verbleef, zij naar Amerika kwamen. Uiteindelijk heb ik hier mijn huidige vrouw ontmoet. Een aantal weken nadat wij verlooft waren kwam het woord er toch uit bij mijn moeder: 'Nu kom je zeker echt nooit weer terug naar Nederland' waarop ik niet direct antwoord heb gegeven, wel later en het antwoord was: Nee, waarschijnlijk kom ik nooit meer terug naar Nederland. . Zoals een andere poster ook al aangaf.... mijn ouders willen dat hun kinderen gelukkig zijn. Dat is voor ieder kind iets anders en ik heb mijn geluk hier in Amerika gevonden. Ik heb mijn ouders deze vraag ook gestelt: Wil je dat ik ongelukkig dicht in de buurt in Nederland woon, of wil je dat ik gelukkig ver weg woon? Niet dat het antwoord iets uitmaakte in mijn beslissing, maar het gaf me wel een goed gevoel dat ze mij liever gelukkig en ver weg zagen . Ik denk dat het voor mijn ouders best wel moeilijk is soms, helemaal nu wij een zoon hebben gekregen, hun eerste kleinkind. En ook nog een 'eindelijk een kleinkind' gevoel voor hun, aangezien veel van hun broers en zussen al lang en breed opa en oma waren. En nu woont het kleinkind duizenden kilometers ver weg!

Voor de originele vragen steller.... Het is een moeilijke beslissing en in mijn situatie, ik weet zeker dat ik mijn ouders geen groter plezier zou kunnen doen door terug te verhuizen naar Nederland... af en toe krijg ik wel een opmerking in die richting... alleen dat gebeurt niet. Uiteindelijk gaat het erom wat JOU gelukkig maakt. Het klink misschien was a-sociaal om dat zo zwart op wit te zeggen, maar uiteindelijk denk ik dat je als ouder je kinderen los moet laten. En de kinderen moeten de ouder(s) loslaten. Dat betekent niet dat je minder van ze houdt, of dat je minder om ze geeft. Er komt een moment dat je als kind je eigen weg moet volgen. Jou (en mijn) ouders hebben dat waarschijnlijk ook gedaan in het verleden. Dat dat niet leuk is voor een van beide partijen is jammer, maar uiteindelijk moet je kiezen voor wat jou, en jou vrouw en jou leven gelukkig maakt.
Mijn vrouw heeft gelijk al gezegt toen wij verkering hadden dat ze niet buiten Amerika wil wonen. Vakantie, bezoek ok, maar niet permanent wonen. Ik heb daar ook over nagedacht en ik heb gekozen voor mijn huidige vrouw

[GoBucks]

Trouwens..... Als je als 2 Nederlandse partners naar Amerika gaat dan kan ik me voorstellen dat je (veel) moeite kan hebben met het achterlaten van familie, vrienden etc. En dat de keuze moeilijk is. In jou geval is de keuze nog steeds moeilijk, maar ik vind wel dat doordat je als Nederlander met iemand trouwt van een andere nationaliteit, dat je altijd rekening moet houden dat de situatie zich aandient dat je partner wil verhuizen naar het andere land. Dit zou je je moeten realizeren voordat de relatie serieus wordt. Als dit een groot probleem is voor je of als je dat niet wilt, zou dat voor mij een zeer sterke reden zijn om me af te vragen of ik daadwerkelijk met deze persoon een serieuze relatie zou willen.
Als je als 2 Nederlanders naar het buitenland vertrekt, laat je allebei iets achter, als je met een 'buitenlander' trouwt, tsja dan of jij laat wat achter, of je partner.

[Becs08]

Als je als 2 Nederlandse partners naar Amerika gaat dan kan ik me voorstellen dat je (veel) moeite kan hebben met het achterlaten van familie, vrienden etc. En dat de keuze moeilijk is.

Ik vond het net zo moeilijk ondanks dat ik wist dat ik in de US een hele lieve schoonfamilie heb zitten die me altijd het gevoel heeft gegeven alsof ik er al mijn hele leven bij heb gehoord.

Nu ben ik er absoluut wel blij om dat ik weet dat ik daar een geweldige familie heb zitten waarop ik kan bouwen, maar in de eerste instantie was het net zo moeilijk hoor. Het is toch anders, het is niet "eigen".....

[ANY]

Ik denk dat het voor mij ook moeilijker zou zijn geweest als ik geen broers in Nederland had. Mijn ouders zijn nog gezond, maar zo vertelde mijn moeder laatst aan de telefoon dat ze de hele dag zo duizelig was. Dat had ze niet tegen de buren (een van mijn broers) gezegd, en ik heb het hem even laten weten zodat hij een oogje in het zeil kon houden. Dat soort dingen stelt me dan wel weer gerust.

We hebben hier ook geen familie in de buurt, de meeste schoonfamilie woont in Californie. Eigenlijk is het vrij gewoon hier dat families ver van elkaar wonen, en ook voor hun is het een geregel als ouders in een andere staat ziek wordt.
Het heeft me jaren gekost om me er echt helemaal bij neer te leggen dat ik hier mijn leven op zou bouwen. Mijn man zou mee terug naar Nederland gegaan zijn als ik het echt gewild had. Het klinkt tegenstrijdig, dat was het ook.

[Dento]

In jou geval is de keuze nog steeds moeilijk, maar ik vind wel dat doordat je als Nederlander met iemand trouwt van een andere nationaliteit, dat je altijd rekening moet houden dat de situatie zich aandient dat je partner wil verhuizen naar het andere land. Dit zou je je moeten realizeren voordat de relatie serieus wordt. Als dit een groot probleem is voor je of als je dat niet wilt, zou dat voor mij een zeer sterke reden zijn om me af te vragen of ik daadwerkelijk met deze persoon een serieuze relatie zou willen

Dank je voor je reactie - ik ben het met je eens. Ook al wilde mijn vrouw in het begin naar Nederland komen, en is er in het begin nooit sprake geweest van naar de VS verhuizen, ik heb er zelf altijd rekening mee gehouden in mijn achterhoofd (en ik durf te wedden dat mijn ouders dit ook altijd hebben verwacht).
Dit betekent echter niet dat het maken van de keuze en/of de gevoelens rondom het vertrek en daarmee achterlaten van familie/vrienden eenvoudiger worden of makkelijker om mee om te gaan...

Zoals Rebecca ook al aangeeft, heb ook ik een hele fijne schoonfamilie die alles wil en zal doen wat ze ook maar kunnen om ons te helpen en op te vangen, dus dat is wel fijn - maar ook dit helpt niet echt bij het achterlaten van je eigen familie...

[Dan]

Toen het serieuzer werd tussen mijn (toen nog) vriendin en mij, hebben we duidelijk rekening gehouden dat er keuzes gemaakt moesten worden over het land waar we gingen wonen.
Mijn vrouw en ik zijn daarin ook heel makkelijk. Zij heeft dus eerst in Nederland gewoond, en nu wonen we in de VS. Maar we staan nog steeds open voor eventueel een terugkeer naar Nederland.

Ik zie dat er zelf niet van komen omdat we het hier op veel fronten vele malen beter hebben dan in Nederland. Als je me nu vraagt: "wil je terug" dan is het antwoord heel makkelijk: niet dus. Maar je weet nooit.

[wiepster]

Het is een blijft een moeilijke keuze, ook al kan je goed opschieten met je schoonfamilie, je laat toch een stukje eigen achter.
Even goed als je "eigen" achterblijvers het begrijpen, kan jezelf altijd nog schuldig voelen en dat is alleen maar menselijk....

Ik heb nog een zus en zij is nu de enige die zich om mijn moeder bekommert, door ons leeftijdsverschil had ik niet altijd een goede band met haar, maar sinds mijn vertrek is het alleen maar verbetert, raar maar waar....
Ik bel veel met mijn moeder en zus en heb ook een "potje" achter de hand, mocht ik toch naar NL onverwacht moeten.

Door de huidige baan van mijn man komt steeds ter sprake een overplaatsing naar het hoofdkantoor in Texas, voor mij maakt het niets uit, mijn man laat dan zijn familie achter en is pas 3 jaar terug na bijna 20 jaar Airforce/Militairy over de hele wereld, zijn ouders zijn nu op leeftijd en behoorlijk afhankelijk van hem wbt. hun inkomen....ook onze dochter is eindelijk op haar plek op school en heeft nu hier ook vriendinnen en wil dan niet weer een verhuizing ondergaan van ruim 2000 miles naar een ander deel van de States.

[kastelke]

En je mag dan wel 'potjes' achter de hand hebben om in tijden van nood te kunnen gebruiken om terug te keren, maar het is niet altijd opgelost met 'even over-en-weer vliegen'. Stel dat één van je ouders een beroerte gehad heeft, en in het ziekenhuis ligt, dan wil je er onmiddellijk naartoe. Maar je kan geen weken/maanden weg blijven, dus moet je op een bepaald moment toch weer terug, terwijl je ze achter moet laten in een toestand waarin ze nog niet echt bekwaam zijn om voor zichzelf te zorgen...

Ik ken persoonlijk iemand die in de psychiatrie werkt, en zij zei me dat er bij hen heel wat patiënten zijn die maar zeer sporadisch bezoek ontvangen (terwijl die patiënten écht niet 'achterlijk' zijn, dus wel heel goed beseffen dat er niemand is die hen komt bezoeken, niemand die eens een extra wandelingetje met hun maakt, niemand die eens met een doosje chocolaadjes op bezoek komt). Zo wil ik mijn ouders niet achter laten!
Idem voor een andere kennis, die als pyschologe in het ziekenhuis stervensbegeleiding doet. Daar zijn mensen bij die maanden die begeleiding krijgen, omdat ze stervende zijn, maar het is dus wachten op wat gaat komen, en dat kan soms langer duren. Als jij dan vanuit Amerika terug moet komen, dan kan je je dat toch niet veroorloven om hier maanden te blijven?

[ANY]

Idem voor een andere kennis, die als pyschologe in het ziekenhuis stervensbegeleiding doet. Daar zijn mensen bij die maanden die begeleiding krijgen, omdat ze stervende zijn, maar het is dus wachten op wat gaat komen, en dat kan soms langer duren. Als jij dan vanuit Amerika terug moet komen, dan kan je je dat toch niet veroorloven om hier maanden te blijven?

Dat soort dingen maak ik hier wel vaker mee, iemand die stervende is of ernstig ziek is, en waar familieleden uit andere staten ook problemen hebben om er bij te zijn. Of de afstand 1000 of 4000 mijl is, het blijft moeilijk. Ze kunnen er niet altijd zijn. Maar dat kun je ook niet als je 3 uur weg woont.

[Tink]

Als jij dan vanuit Amerika terug moet komen, dan kan je je dat toch niet veroorloven om hier maanden te blijven?

Waarom zou ik dat niet kunnen? Ik ben er van overtuigd dat voor alles een oplossing te vinden is.

Wij persoonlijk zouden ons leven wel zo kunnen aanpassen dat 1 van ons een langere periode ergens anders verblijft. Ik kan me zo voorstellen dat als mijn dochter ooit een kindje zou krijgen ik ook voor een langere periode bij haar zou willen zijn.

Maar wij hebben een heel realistische instelling, we hebben al voor vele bergen/problemen/situaties gestaan en we weten dat je van te voren daar geen antwoordt of oplossing voor kunt bedenken. We hebben dus de instelling 'we cross that bridge when we get there'. We leven in het NU en kunnen ons niet nu al slapeloze nachten veroorloven om iets wat misschien in de toekomst gaat gebeuren.

Het leven heeft rare kronkels, wie weet wat de toekomst brengt, wellicht heel iets anders dan dat waar men zich nu al zorgen over maakt.

[manja]

Het leven heeft rare kronkels, wie weet wat de toekomst brengt, wellicht heel iets anders dan dat waar men zich nu al zorgen over maakt.

Dat is waar, een mens lijd het meest door wat hij vreest. Maar toch.
Ook al gaan wij maar 3 jaar weg, soms bekruipt mij toch ook wel eens de angst dat er wat met mijn ouders, of nog erger met de kinderen gebeurt.
Gelukkig kan ik in geval van nood dan lange tijd in Nederland blijven.
En mocht ik te laat zijn, dit kan ook gebeuren als je dichterbij woont.

[w8in]

Mijn (Amerikaanse) vrouw, toen nog vriendin, ging in '99 bij mij in Nederland wonen, omdat ik een betere baan had die we niet zomaar wilden opgeven. Zij is enig kind en zowel zij als haar ouders hadden het er erg moeilijk mee. Na 7 maanden ging ze weer terug en we besloten dat ik haar zou volgen zo snel ik een visum had.

We hebben het aan onze familie verteld (6 oudere broers en zussen en m'n ouders) en ondanks dat ze niet blij waren, waren ze wel supportive. Inderdaad spelen er bij zo'n besluit allerlei dingen door je hoofd, over afstand en een hoop van je familie te moeten missen, zoals verjaardagen, opgroeiende neefjes en nichtjes en andere, ook minder leuke familie-aangelegenheden.

Een half jaar na ons vertrek hebben we iedereen verrast door onaangekondigd in Nederland voor de deur te staan....om te laten zien dat we helemaal niet zo ver weg woonden. Ik denk dat dat wel geholpen heeft.
Ik heb 1 broer die sindsdien 3 keer bij ons op bezoek is geweest, waarvan 1 keer met m'n ouders, toen dat nog lukte.
De laatste jaren zijn we met z'n tweeen of ben ik in m'n eentje enkele malen teruggeweest. Voor de 80e verjaardag van m'n vader, m'n broer's trouwdag en toen het allemaal slechter begon te gaan met de gezondheid van m'n ouders.

Ik kan je vertellen dat die slechter wordende gezondheid best moeilijk is. Ik weet dat ze in goede handen zijn met mijn broers en zussen, maar voel me toch erg machteloos. Zeker toen mijn vader twee weken geleden overleed en we twee dagen moesten wachten tot we naar Nederland konden vliegen. Dan is zo'n afstand heel groot en heel moeilijk.
Mijn moeder heeft Alzheimer en elke keer dat ik haar zie (de laatste twee jaar ben ik zo'n beetje elk half jaar in Nederland geweest) is ze weer sterk achteruit gegaan. Ik heb het gevoel dat ik haar tussen m'n voorlaatste bezoek in oktober en dit bezoek voor m'n vader's crematie echt verloren heb als persoon. Er is weinig meer van over. En dat soort zaken zijn moeilijk. Erg moeilijk.

Maar!! Laat dit je niet weerhouden. Ik zou het zo weer gedaan hebben, als ik de keus opnieuw moest maken. Zoals je schrijft zijn jullie jong en lijkt het moment rijp. Je moet de stap gewoon zetten en voor lief nemen dat je je familie misschien pijn doet en dat je wel eens moeilijke momenten zal meemaken zo ver weg. Het is het zeker waard.
Ik zie het altijd maar zo: als ouder heb je meer verantwoordelijkheden aan je kind dan dat jij verantwoordelijkheden hebt aan je ouders.

[Texas Boy]

Mijn verhaal is vrij recent, maar had alleen nog een moeder en is 3 dagen na onze verhuizing naar Texas gestorven, daarnaast heb ik een zoon van 16 die het contact heeft verbroken. Gelukkig heb ik geleerd vooruit te kijken en vooral mijn eigen gevoel en dat van mijn vrouw voorop te zetten. Het is bijna onmogelijk om rekening te houden met ouders, broers, vrienden, etc. want het doet altijd pijn. Je moet je eigen weg kiezen want dat zullen de anderen ook doen. See ya