Verhuis met echtgenoot naar Florida (USairforce)

[DixieChick]

Misschien dat omdat je in Nederland woont, je ook minder aan de military gemeenschap hebt?

Ik heb in Duitsland echt heel veel aan de military community gehad, te meer omdat we niet echt leuke Duitse buren hadden:)
Ondanks dat we ons voorgenomen hadden hier niet weer alles 'on base' te doen, kruipt het bloed toch waar het niet gaan kan. We wilden echt meer met 'the locals' optrekken, maar we merken toch dat we veel meer hebben met mensen uit de military community (vaker verhuisd, meer tolerante instelling, internationale ervaring). Nu wonen we ook wel in een enorm conservatief deel van de VS, dus misschien dat in het noorden anders is.

En ik moet wel zeggen dat, ondanks dat het aarden wel prima gaat, het rond de kerst toch lastig is...

[kastelke]

Misschien ook eens wat lezen over Culture Shock. Als je die dingen kan herkennen wanneer je er door gaat, dan is het makkelijker te relativeren, en dat helpt.
Je kan de zoekfunctie op dit forum gebruiken want er is hier al wat geschreven over Culture Shock en er zijn toen ook nog links en tips genoemd. Maar dit heb ik hier bijvoorbeeld nog in een mapje zitten:
http://edweb.sdsu.edu/people/CGuanipa/cultshok.htm
http://www.travelwithyourkids.com/movin ... adjustment

Zoeken op tweetaligheid zal je ook heel wat dingen opleveren!
Dit heb ik hier nog:
http://www.multilingualchildren.org/

[wbarbary]

Dit is de eerste keer dat wij naar de States gaan verhuizen. Wij gaan ieder jaar op vakantie naar Florida(daar woont zijn family), maar dat is toch anders. Dan doen we leuke dingen en genieten van de tijd dat we daar zijn. Nu gaan we ergens naar toe verhuizen(Illinois) en we weten beide niet waar we terecht komen. Ik moet zeggen dat ik dit erg leuk vond om jullie reacties te lezen en input, kan ik echt wat mee.
Ik heb deze maand mijn baan opgezegd en ben nu bezig met alles op te zeggen(ook niet makkelijk). Ik werkte hier in Nederland bij een reintegratiebedrijf....mensen die een uitkering hebben aan een baan helpen. Super leuke job, maar dat kennen ze niet echt in de USA, dus ik zal wat anders moeten gaan doen.....
Mijn man zegt dat hij niet bang is voor zichzelf of de kinderen, maar hij is wel bang voor mij.....hij is bang dat ik het niet ga redden.......ik hoop dat hij het mis heeft....

Fijne feestdagen!!!

[ANY]

Mijn man zegt dat hij niet bang is voor zichzelf of de kinderen, maar hij is wel bang voor mij.....hij is bang dat ik het niet ga redden.......ik hoop dat hij het mis heeft....

Een beetje vertrouwen moet hij in je hebben, en jij in jezelf!
Ik kende toen ik in Nederland woonde iemand die in de verpleging in Zwitserland ging werken. Een heel extrovert persoon, "bubbly", heel blij en vol vertrouwen vertrok ze. Helaas was ze snel weer terug want ze had zo veel heimwee, iets waar iedereen verbaasd over was.
Zelf was ik een heel verlegen en stil persoon toen we vertrokken. Ik denk dat veel mensen ook twijfels hadden of ik het zou redden (en ik zelf ook). Wat ik daarvan geleerd heb is dat je het nooit weet, en je jezelf een heel stuk beter leert kennen.
Het beste wat je kunt doen is om als je in de VS zit is om nieuwe dingen op te zoeken, zo veel mogelijk proberen bezig te zijn, initiatief nemen, en zo veel mogelijk onder de mensen te komen. Met je 5 jarige kun je misschien al mee helpen op school bijvoorbeeld, of wat ander vrijwilligerswerk als je niet meteen werk vindt.
Mijn eerste "tour" was in Indiana, en mijn ervaring met de mensen in het midwesten is erg positief. Ze waten supervriendelijk, behulpzaam, en altijd geinteresseerd in die Nederlandse met haar gekke accent

[ANY]

Ik heb even opgezocht waar Scott AFB is, vlakbij st Louis dus. Dan kom je bij deze blogger in de buurt te zitten; http://www.verenigdestaten.info/usablogs/hilde/

[natasja]

tja ik sta op punt te trouwen met een Man die in navy zit ......... dus nog net geen vrouw maar dacht zet me zelf ook wel wat neer

en dizie je hebt helemaal gelijk meid erg lastig rond kerstdagen erg druk en locale mensen zyn toch anders

groetjes natasja

[DixieChick]

Ik denk wel dat het goed is om stil te staan bij wat er mogelijk mis kan gaan, en je eigen angsten goed te kennen, maar ik denk dat het, zoals ANY ook al zei, je daar wel meteen oplossing bij kan bedenken.
Misschien dat je dat ook met je man kan bespreken; hij maakt zich duidelijk zorgen om je, maar kent je ook als geen ander, dus misschien kan hij je juist vertrouwen geven door aan te geven wat je allemaal wel zou kunnen
Misschien wordt het lastig om in Illinois als integratie medewerker aan de slag te gaan, maar misschien is wel de uitgelezen kans voor jou om iets anders te proberen - zijn er dingen die je leuk vindt, en die je altijd al hebt willen proberen? Nu kan het!

Toen wij hoorden dat het Georgia werd, hoorde ik van talloze mensen dat ik het hier totaal niet leuk zou vinden. Niks te doen, conservatieve mensen, niet veel natuur, en al helemaal geen cultuur..het zou niks voor mij zijn. Echt blij werd ik daar ook niet van, zo van, nou mooie ondersteuning is dat zeg. Maar weet je, je maakt ergens je eigen plekje. Ik ben er nog steeds druk mee bezig, maar heb ondertussen wel de baan gevonden, en heb al een aantal leuke mensen om me heen verzameld. Je moet er hard voor werken, en dat is balen, helemaal als je in NL alles al had, maar ik vond het ook wel een uitdaging. Natuurlijk is het niet leuk om ver van je familie, vrienden, en bekenden te zitten, maar je maakt ergens je eigen plekje. En in de VS wordt het je al zoveel makkelijker gemaakt omdat de mensen echt aardig zijn, en betrokken...de dag dat onze containers afgeleverd werden (de mooiste dag van mijn leven zo ongeveer, dat wel, na zes weken hotels en luchtbedden) stonden er wel vier buren op de stoep of ze lunch/diner/koffie mochten brengen.

Sorry, dit wordt een heel verhaal. Ik denk dat ik alleen maar wil herhalen wat ANY al zei, en dat is dat je in jezelf mag geloven...
En misschien helpt het als je al vanalles gaat opzoeken over het gebied waar je in terecht komt!

[kastelke]

Ik weet ook niet hoe je kennis van het Amerikaans is. Eventueel kan je ook een cursus Engels voor nieuwkomers volgen. Ik dacht dat dat zelfs gratis was. Je leert er in ieder geval mesen mee kennen die net als jij nieuw toegekomen zijn in de streek, en dat schept ook al een beetje een band. Zo snel mogelijk proberen een aantal sociale contacten uit te bouwen is best wel handig, hoe graag je ook gewoon thuis bent met je gezinnetje.

[wbarbary]

hey guys,
Hoop dat jullie het nieuwe jaar goed zijn begonnen. Ze zeggen dat 2008 staat voor positieve verandering. Ik ben benieuwd....lol...
Wij hebben fijne feestdagen gehad, Oud en nieuw thuis gebleven en lekker vuurwerk afgestoken voor ons huis. Nu is dat allemaal achter de rug en ben ik me echt een beetje aan het voorbereiden. Ik moet nog twee weken werken en dan ben ik klaar. Ze komen onze spullen de laatste week van Januari ophalen. Mijn man gaat volgend weekend met een hop naar Scott om alvast naar huizen te kijken. Ik ben benieuwd!
Tot horens

[Staceybeesie]

Misschien zijn de blogs van Mary-Ann en Patricia, leuk voor je om na te lezen.
Allebei getrouwd met een militair en zij hebben beiden twee jaar hier in de US gewoond en een blog bij gehouden.
Ze zijn inmiddels wel allebei weer woonachtig in Nederland, maar wellicht vindt je er nuttige tips in.

http://stamfamily.web-log.nl/stamfamily_goes_usa/

http://moermanfamily.web-log.nl/moermanteam_in_nl/

[DixieChick]

Wbarbary> misschien heb je hier iets aan, maar toen ze al onze spullen kwamen ophalen heb ik express wat dingen achtegehouden waarmee ik een soort 'mini-thuis' kon maken; wat foto lijstjes, wat kaarsenhoudertjes, en schaaltje dat ooit van mijn oma was geweest, en meer hele kleine dingen die je zo in een koffer stopt. Toen ons huis eenmaal leeg was, heb ik dat op de vensterbank gezet, en ook in billeting en de andere hotels op een tafeltje ofzo. Het gaf mij een beetje een gevoel van 'thuis' terwijl onze meubels ergens op de oceaan dobberden.

Succes met alles verder!

[wbarbary]

Dat is een hele goede tip Dixie. Dank je.
Weet jij nog andere dingen die in niet mee moet sturen met de grote shipment?

[DixieChick]

Een aantal dingen mogen niet, zoals white spirit (wasbenzine?), schoenpoets, en dingen waar een ' flammable' tekentje opstaat. Als gascans hebt, bijvoorbeeld voor de grasmaaier, dan moeten die ook leeg zijn. Bij ons kregen we een lijst van de verhuizers. Zo moesten we ook onze campingspullen helemaal schoenpoetsen enzo (en dat komen ze ook controleren, alleen kwam de man nadat alles al in de containers zat:P).

Ook zou ik geen kaarsen of iets in het shipment doen; bij ons zijn er heel veel gesmolten. Maar het is nu winter, dus misschien dat dat wel meevalt. Ook geopende flesjes shampoo, douchegel, hairspray etc nemen ze niet mee.

Mag je ook spullen op het allerlaatst pas verschepen als unaccompanied luggage? En mag je ook een deel van je shipment met de post versturen? Wij mochten dat wel, en hebben een set beddengoed, wat handdoeken, en bestek, borden, en pannen metde post verstuurd, waardoor we in ons nieuwe huis in ieder geval wat basis-dingen hadden. We hebben alle keuken en badkamer spullen en onze fietsen in de unaccmpanied lugagge gedaan die ook een week eerder aankwam dan de rest. Ik kan dat echt aanraden...je shipment kan wel 6 weken duren, en als je al een sleutel van je huis hebt, kun je dan in ieder geval al improvisorisch kamperen (de kinderen vonden dat helemaal geweldig), zonder dat je meteen allemaal nieuwe spullen moet kopen.

Oh ja, en wat bij ons dus bijna mis ging is dat de nummers van de seals op de containers niet overeen kwamen met de nummers op de laadbrieven. Ook al stencillen ze je naam en basis etc op de containers wil je toch wel dat dat klopt, dus ik zou dat op de dag zelf goed in de gaten houden.

[Sunny10]

Goh, wat een herkenning vind ik hier. Ik dacht echt dat ik de enige was (beetje naief)! Ook ik ben met een air force man getrouwd, morgen precies een jaar. Ik woon nu anderhalf jaar in de VS en draai zodoende ook al anderhalf jaar mee in het militaire wereldje. En ik heb veel goede ervaringen tot nu toe. Ik ben dol op nieuwe nieuwe mensen, plaatsen, landen, dus ik kan mijn lol op . Ikzelf woon in de middle of nowhere, north dakota, eerste stad is zo'n 5 uur rijden, niet ideaal, maar dat maakt dat de gemeenschap weer heel hecht is. Veel lieve mensen leren kennen binnen de air force. Zoals iemand al zei: je zit tenslotte allemaal in hetzelfde schuitje. De meeste meiden om mij heen zijn ook allemaal ver van famillie en krijgen eigenlijk te maken met dezelfde dingen als waar ik tegenaan loop. Ik heb nu niet superveel tijd, maar ik ga snel de blogs ook even door te lezen. Het lijkt mij heel leuk om contact te hebben met Nederlandse vrouwen die met een amerikaanse militair zijn getrouwd.

liefs Sunny

[DixieChick]

North Dakota> wow..dat lijkt me inderdaad echt wennen.
Toen wij onze orders kregen, kregen we heel veel commiserations (uhm, hoe zeg je dat), want Robins AFB is nou niet echt het kloppend hart van de VS. Maar wij zitten ten minsten nog vlakbij allemaal grote steden, alhoewel de plaats zelf echt helemaal niks is. Maar het is precies wat je zegt, door de military community ervaar je het toch heel anders. Je zit er ten slotte met zijn allen, en ik heb er echt verschrikkelijk veel aan soms. Ik denk dat dat ook een hart onder de riem kan zijn voor wbarary.

Maar wat leuk dat er nog meer Air Force spouses zijn!! Gezellig

[Sunny10]

Ja, we hebben het inderdaad niet getroffen, maar al met al is het wel te doen. Alles is weer een ervaring erbij. Hiervoor woonden we in een stad met 300.000 inwonders en daar miste ik het 'kleine gemenschapsgevoel' wel een beetje. We wonen hier nu een half jaar en we zullen rond de twee jaar blijven. Spannend vind ik het ook waar we nu hierna weer heen gaan. Ik hou wel van die onvoorspelbaarheid, maar ik ben dan ook een nogal onrustig type. IK heb nog steeds geen tijd gehad alles goed door te lezen, dus ben even kwijt waar iedereen zit (Dat krijg je met die 10-urige werkdagen hier). Wat doen jullie nu zoal dagelijks?

[Roos*]

Ik ben niet getrouwd, maar mijn vriend zit in de US army. Eerst als beroeps en sinds 2001 als reserve.
Verder woont hij in de US en ik in Nederland. Dus "onze" situatie is anders en niet te vergelijken met de verhalen hiervoor.

[DixieChick]

Ik heb het enorme geluk gehad een goede baan te vinden, relatief dicht in de buurt ("slechts" 90 mijl rijden). Ik was hier echt ENORM blij mee. Ik heb altijd een baan en eigen carriere gehad, en zag het leven als military stay at home spouse niet echt zitten. Maar goed, I got lucky zeg maar, en ben er erg gelukkig mee. Vriendinnen van mij zijn wel stay at home spouses, en diezijn daar helemaal gelukkig mee, dus het hangt ook maar net van het persoon af denk ik.

[Sunny10]

Ik ben het met je eens dixiechick, ik wil ook geen stay at home spouse zijn. Ik werk dan zelf ook. Heb me ook vrij gemakkelijk aangepast aan de langere werktijden hier . Mijn amerikaanse vriendinnen werken eigenlijk ook allemaal, maar ik ken er genoeg die dat inderdaad niet doen en daar heel tevreden mee zijn. Zij zetten zich sociaal weer veel meer in voor squadron bijeenkomsten ed. Het ligt helemaal aan jezelf. Uiteindelijk hoop ik wel een baan te vinden waarbij ik 3 dagen kan werken hihi. Maar goed, voorlopig ben ik tevreden.

[wbarbary]

Ik ben dus 6 jaar getrouwd met een airforce guy en we kennen elkaar alweer 13 jaar. Zijn first assignment was North Dakota.
Wij wonen dus nog in Brunssum, maar vertrekken eind van de maand naar Illinois.
Heb hele gemixte gevoelens over de hele verhuizing, maar heb er ook wel zin in. Ik heb altijd gewerkt hier in Nederland en wil ook graag daar aan de slag.
Ben benieuwd.....