Geen green card gewonnen. Wat nu?

[E59th]

Gezien de laatste batch brieven allemaal op de 20e is verstuurd en ontvangen op en rond dinsdag de 9e heb ik, ook gezien de hoogte van de CNs, de hoop toch wel echt opgegeven voor dit jaar. 1 juli wordt gewoon een bevestiging van wat nu al wel duidelijk is.

Ben langzamerhand ook begonnen met mezelf los te weken van Nederland. Probeer abonnementen zoals telefoon e.d. zoveel mogelijk op zijn beloop te laten of op te zeggen en geen andere verplichtingen meer aan te gaan. Plan B is nu wel echt officieel in werking getreden, want in Nederland blijven is gewoon GEEN optie voor mij. Ik word alleen maar dodelijk ongelukkig van die vlakke polders en bijbehorende mentaliteit. Dat zit er gewoon al in sinds de kleuterschool. Daarnaast helpt het huidige politieke klimaat in Nederland ook niet bepaald. Economisch gezien mag ik dan wel hardcore conservatief zijn, sociaal gezien absoluut niet. Ik geloof heilig in de vrijheid en gelijkheid van het individu, maar Nederland helaas niet (meer?). Erg jammer, maar voor mij nog eens een extra drijfveer zaken in de stroomversnelling te gooien.

Plan B bestaat uit Canada, Australië, Nieuw Zeeland, Japan, Denemarken, Zweden en Zuid-Afrika. Iets specifieker, Kaapstad en Vancouver staan bovenaan het lijstje van aangename wereldsteden. Prachtige ligging aan zee met een hoop bergen en toch alle comfort van een wereldstad binnen handbereik. Daarnaast hebben beide landen gay marriage. Op zich is het voor mij voldoende om te trouwen in Nederland als het moment daar is (ik wil wel heel graag een man, kinderen, een hond/poes en een family car ). Maar toch zou ik het wel erg leuk vinden om ook écht getrouwd te zijn op de plek waar je woont en niet alleen op 11 uur vliegen. Ben wel heel traditioneel ingesteld wat dat betreft, dus Canada en Zuid-Afrika zijn voor mij goede opties. Bovendien is vooral Zuid-Afrika relatief bekeken vrij makkelijk qua emigratie en de kosten van levensonderhoud zijn laag. Je hebt daar voor 300 euro nog wel een leuk tweekamerappartementje aan zee met "pool and braai area" en permanente security. Plus een fantastisch klimaat.

Overigens voel ik me toch een beetje schuldig richting Amerika op de één of andere manier. Ik heb hier wel eens gelezen van iemand dat het als cheating voelt, en zo ervaar ik dat nu ook. Moet dat idee dus wel even van me afschudden en serieus aan de slag gaan met alle andere opties.

[RiverCola]

Aaaach...dat waren volgens mij veel emotie in die woorden die je zojuist neer knalde!

Ben wel een beetje nieuwsgierig geraakt. Je bent dus homosexueel en mede daarom zijn Canada en Zuid-Afrika voor jouw goede opties. Heb ik dat goed begrepen? Zijn die 2 landen gay-friendly? Is daar het homohuwelijk toegestaan?

En hoe gaat een emigratie naar Zuid-Afrika in zijn werking? Van Canada weet ik het wel een beetje.

Ik ben nog nooit in Z-A geweest. Van wat ik gezien heb is Kaapstad wel een stad voor mij, qua natuurlijk, klimaat en ook de grootstedelijkheid. Toch trekt het land me niet vanwege de grote problemen. In heb een beetje angst voor de criminaliteit, de achterstand van de zwarte bevolking en waar dat, helaas, toe leidt. Ik kan begrijpen dat je er een goed leven kunt leiden maar het lijkt me moeilijk om de ogen te sluiten voor de problemen.

Ik begrijp jou gevoel heel goed, ik voel ook dat ik niet in Nederland kan blijven wonen. Ben gewoon toe aan de uitdaging die een ander land biedt. Carriere kansen spelen een rol, het gevoel van vrijheid, en de natuur (wil ook graag bergen om me heen!). Amerika trekt me het meest. Er zijn geen andere landen waar ik zo direct aan denk, maar daar wil ik toch over nadenken!

[Marcel87]

Wow E95th , ik begrijp je gevoel heel goed.

Ik heb ook al jaren het gevoel dat ik me niet meer thuisvoel in Nederland.
Overigens wist ik niet dat je ook homosexueel bent. Uiteraard is dat ook niet belangrijk, en jij en ik zijn niet de enige hier.

Je lijstje met landen waar je evt heen zou willen vind ik erg interessant, ben je wel eens in Zuid Afrika geweest?
Een collega van mij heeft een half jaar in Zuid Afrika gezeten voor zijn studie destijds, en hij wil dolgraag terug naar Z-A. Z-A trekt mij persoonlijk niet zo.

En waarom Japan? Wil je dan naar de grote stad? Volgens mij is dat heel hectisch en gaat dat na een verloop van tijd je strot uithangen.
Australië lijkt me ook geweldig, ik zal later in deze post even meer vertellen over mij en Australië, maar helaas is het in Australië ook erg moeilijk om binnen te komen.

Alhoewel ik de hoop voor mezelf al heb opgegeven op DE enveloppe , hoop ik dat we vanaf 1 juli alsnog kunnen juichen , wellicht is de postbode onze enveloppe kwijt geraakt . Ik gun het je van harte.

Het is toch raar eigenlijk om te zien dat die enveloppe ( en uiteindelijk de GC ) zo onwijs belangrijk is voor een aantal mensen hier, including myself, je kan wel zeggen dat ons leven van die enveloppe afhangt. Er zijn een paar mensen die ik de GC echt heel erg gun.

Even terugkomen op Australië.
Als alles was gegaan zoals ik had gehoopt dan had ik nu in Australië gezeten. In 2006 besloot ik dat ik wou gaan backpacken in Australie voor een jaar. Ik was begonnen met flink sparen en was zelfs naar informatie bijeenkomsten geweest van een organisatie dat backpackers opweg helpt. Je kan via een organisatie een ticket boeken met een speciaal pakket. Je gaat dan met zo'n 15/20 andere backpackers samen naar Sydney , wordt daar de eerste week opgevangen in een hostel en mensen van die organistatie helpen je met de eerste stappen ( zoals het aanvragen van een tax file number ). Je doet wat leuke activiteiten samen en daarna gaat iedereen zijn eigen weg. Erg leuk omdat zo'n eerste week best spannend en eng kan zijn, en op deze manier leer je andere mensen kennen, waarmee je wellicht een stukje verder mee gaat reizen.
Afijn , ik werkte toen dus nog bij het GVB in Amsterdam als tramconducteur. En mijn vertrek datum was gepland rond november/december 2008.

Helaas werd ik in juni 2007 ontslagen bij de tram, en ging toen werken bij de kpn nummerinformatie dienst en achter de bar in een kroeg. Dit waren soms dagen van 12/13 uur dat ik werkte , en ik verdiende alles bij elkaar een stuk minder op de tram. Ik was niet meer gelukkig en ik raakte in een behoorlijke dip. Totdat ik in september besloot een half jaar naar Amerika te gaan. Weg spaargeld , weg australie.

Daar leerde ik mn huidige vriend kennen, en na dat half jaar wist ik het zeker. Amerika is mijn land, na dat half jaar ben ik nog 2 keer terug gegaan naar Amerika. En de plannen voor backpacken waren weg.
Nu begin ik de hoop steeds meer en meer te verliezen. Deze relatie ga ik niet nog 2 jaar volhouden. En de laatste weken zit ik weer steeds met backpacken in Australië in mijn hoofd. Wat doe ik als ik dit jaar de brief niet krijg? Ga ik het nog minstens 2 jaar volhouden om zo ver van elkaar te wonen? En elkaar maar 2/3 keer per jaar te zien? Ik weet niet wanneer ik mn vriend weer zie. Hij heeft geen verlofdagen meer en ik ben ook door mijn verlof dagen heen. Het sloopt en het doet erg veel pijn.

[E59th]

Oh yay, we hebben een eigen topic! Even copy-pasten vanuit slow-chat!

[E59th]

RiverCola en Marcel, ik probeer jullie even een gecombineerd antwoord te geven, anders wordt het helemaal zo'n lap tekst

Ik riep als kleuter van amper 4 al dat ik zou gaan emigreren. We zijn inmiddels 23 jaar verder, en dat gevoel bleef alleen maar groeien in de loop der jaren. Andere kinderen beeldden zich in dat ze prinses of soldaaat o.i.d. waren, ik dat ik in het buitenland woonde. Ik trok altijd naar kinderen met een buitenlandse achtergrond, en vond andere talen en tradities altijd razend interessant en ging daar helemaal in op. Nog steeds, trouwens. Ik heb dan ook altijd iedere gelegenheid aangegrepen weg te gaan uit Nederland. Dat varieert van wonen en werken in het buitenland (Amerika, Denemarken en België) tot baantjes waarvoor ik de hele wereld over mocht (o.a. steward). Heb er net een paar jaar studie op zitten en ben zonder diploma van de uni weggegaan. Onverstandig misschien, zeker t.o.v. emigratie, maar ik ben niet iemand die zich thuisvoelt in het reguliere onderwijs. Ben heel erg autodidactisch ingesteld (ik heb mezelf bijvoorbeeld leren lezen jaren voordat dat moest op school) en heb nooit het idee gehad werkelijk iets substantieels geleerd te hebben van al die jaren onderwijs en universiteit. Paar maanden Amerika hebben meer voor mij gedaan dan 3 jaar WO Engels, go figure. Die hele pragmatische instelling is ook zeker één van de vele redenen waarom ik me in Amerika zo thusivoel. Niet denken en over praten, maar doen.

Inmiddels zijn Zuid-Afrika, Canada, Spanje en Zweden de landen met full gay marriage naast NL en BE. Het is niet dat het voor mij absoluut doorslaggevend is qua emigratie. Deze landen trokken me sowieso al, maar het is wel fijn om te weten dat een deel van je persoonlijkheid daar toch op een bepaalde manier erkend wordt in de vorm van huwelijk en gelijke rechten. Vind het trouwens bijna lachwekkend dat een land als Zuid-Afrika (dat amper 15 jaar geleden nog raciaal gescheiden was; vergeet nooit meer dat moment dat Nelson Mandela live op CNN Robbeneiland af kwam lopen) de US heeft 'verslagen' in de race om equal rights en gay marriage. Het geeft te kennen dat Zuid-Afrika een ongelofelijke ontwikkeling aan het doormaken is die nog lang niet afgelopen is. Niet alleen sociaal maar zeker ook economisch. In dat opzicht denk ik dus ook wel dat ik daar zou kunnen aarden, ondanks de armoede waar je dagelijks mee geconfronteerd zult worden. Je kunt je ook op allerlei manieren inzetten voor een beter Zuid-Afrika, al is het maar kinderen uit sloppenwijken een paar uur per week Engelse les geven. De waardering die je daarvoor terugkrijgt is natuurlijk prachtig en het helpt mensen daadwerklijk verder in het leven. Met de criminaliteit in Kaapstad valt het ook nog wel mee, dat concentreert zich toch meer in en om Jo'burg hoewel het wel uitkijken blijft. Lijkt me prachtig om 's ochtends wakker te worden en aan de ene kant de Tafelberg te zien en aan de andere kant de oceaan....

Met betrekking tot Japan. De Japanse cultuur staat zo'n beetje haaks op die van Amerika, haha! Toch heb ik die cultuur heel erg leren waarderen om verschillende redenen. Heb in mijn luchtvaarttijd o.a. voor Japan Airlines gewerkt en zo redelijk wat van de taal en de omgangsvormen opgepikt. Ik vind die Japanse gereserveerdheid, subtiliteit en beleefdheid prachtig. Waar Nederlanders om het hardst gillen en door elkaar rennen, staan Japanners netjes in de rij om hun beurt af te wachten. Grote steden in Japan lijken daarom wel idioot druk op het eerste gezicht, maar zijn toch heel erg georganiseerd omdat mensen elkaars ruimte altijd respecteren. De taal is ook niet extreem moeilijk en heel mooi om te horen vind ik, hoewel het in begin natuurlijk hokus pokus lijkt en je de cultuur echt moeten leren lezen.

Emigratie is voor mij dus een behoorlijk emotionele aangelegenheid ook al heb ik dan geen liefde IN het buitenland maar wel VOOR het buitenland... Bijna even erg. Ben pas een paar maanden weg van de uni en daarom is de loterij voor mij dit jaar net even anders. Als je wint kun je je eigenlijke emigratie nog jaren uitstellen zolang je die kaart maar activeert. Re-entry permit halen en je kunt zo terug om je studie af te maken. Maar gezien studie voor mij geen obstakel meer vormt om Nederland direct te kunnen verlaten als de gelegenheid zich voordoet, moest ik voor mezelf nu de vraag 'wat als ik niet win?' wel echt serieus gaan beantwoorden. Je kunt wel in Nederland blijven hangen en halfbakken meedoen aan het leven hier maar dan liever vaart zetten achter je verlangens en wensen. Ik ben als de dood dat ik op een gegeven moment tot de conclusie kom dat mijn leven in Nederland moeilijk op te geven is door werk, liefde, kinderen etc. Niets en niemand die me op dit moment tegenhoudt, dus grijpen die kans! Kan overal en altijd mee blijven spelen met de loterij en proberen in Amerika te geraken, maar dan liever niet meer vanuit Nederland!

OK, het is dus toch nog een hele lap tekst geworden, maar hoop dat één en ander nu iets duidelijker is!