ontheemd

[Petra/VS]

Manuela heeft het misschien niet zo duidelijk gemaakt, maar de oudste wil het huis uit, hoe dan ook. Dus zeker niet terug naar Amerika en dat is een van de redenen die hun tegenhoudt om terug te gaan. Toch, Manuela? Ik wil geen woorden in jouw mond leggen, maar dat heb ik van Facebook begrepen.

[USInsider]

Ah, ik dacht dat het niet mogen werken als non-immigrant kid mede een - belangrijke - rol had gespeeld. Terug naar de US is die situatie precies dezelfde. Zo burger je niet echt in dus. Maar ik heb inderdaad slechts een deel van de website van Manuela gelezen. Begreep dat Manuele wel gewerkt heeft hier ?

[mannie]

Wellicht zou je eens kunnen kijken bij de boeken van Robin Pascoe, ik heb er een paar van haar gelezen. ZIj schrijft over de verschillende aspecten van het expatleven, ook de psychologie er achter, en ik vond haar boeken heel helder en herkenbaar. Ze heeft ook een boek over remigratie geschreven, ik heb het zelf niet gelezen, maar verwacht dat ook dat een goed boek is.

bedankt voor de tip ik zal er eens naar op zoek gaan.

[mannie]

Manuela heeft het misschien niet zo duidelijk gemaakt, maar de oudste wil het huis uit, hoe dan ook. Dus zeker niet terug naar Amerika en dat is een van de redenen die hun tegenhoudt om terug te gaan. Toch, Manuela? Ik wil geen woorden in jouw mond leggen, maar dat heb ik van Facebook begrepen.

klopt helemaal petra

[mannie]

mijn man zit op een l-1 managers visum dus een greencard zou moeten lukken, maar net wat petra zegt de oudste van 18 wil zo-ie-zo niet mee hij wil hier op eigen benen gaan staan, dus om hem nu als ouders achter te laten is hartverscheurend .. aan de andere kant ga ik er hier aan onderdoor, ik ben er al aan onderdoor .. ik zit aan de medicijnen en mijn humeur wordt met de dag somberder en donkerder. wat een dieptepunt !!

waarom is dit toch zo .. waarom voelt mijn eigen land aan als een totale vreemde !! ik zag dit niet aankomen, ja wel een beetje maar niet zo heftig als nu.

ook mijn man heeft er enorm last van, we zijn zulke andere mensen als 2 maanden geleden. en de jongeste van 15 is totaal de kluts kwijt en weet niet meer wat hij wil .. hij wil geen texas maar ook geen nederland, hij praat nog nauwelijks en wil bijna alleen nog maar slapen en dat is zo vreselijk om aan te moeten zien .. en ik weet niet meer wat nu het beste voor hem is

[DejaVu]

Manuela even een andere tip.

Wellicht moet een moderator/beheerder(stan, petravs, dennis) je even helpen om je naam anoniem te maken op het forum. Maak er "mannie" ofzo iets van. Stel je gaat ergens solliciteren en ze gaan je googlen dan krijgen ze dit verhaal te zien en dan word je afgeschreven als "despressief, moeten we niet hebben".

Als het je echte naam is natuurlijk

[Sluis]

Jeetje Manuela, wat een verhaal zeg!

Ik heb geen ervaring met emigratie of remigratie maar het lijkt me verschrikkelijk voor je dat je je nergens meer thuis voelt... Ik kan ook vrij weinig voor je doen, maar ik wil je wel een hart onder de riem steken en ik hoop dat je snel een plek zult vinden waar je je samen met je gezin thuis zult gaan voelen!

[sachasenne]

Bewonderenswaardig dat je je verhaal doet Manuela.
Zeker op een forum waar iedereen Amerika gezind is en vooral good news emigraties gepost worden. Ik vind het echt super dat jij je verhaal doet.

Ook ik kan niets voor je betekenen maar wil je een hart onder de riem steken.

[mannie]

Via Facebook heb ik jullie worstelingen met de remigratie al gevolgd. Ik kan me helemaal voorstellen dat het moeilijk is weer in Nederland te wennen en heb al die tijd al erg met jullie te doen. Ik vraag me ook af of jullie niet beter in een ander gedeelte van het land kunnen zoeken. In mijn jeugd hebben wij vijf jaar lang in Senegal gewoond. Daar raakten we ook aan allerlei dingen gewend, die er in Nederland niet waren (het klimaat, bijvoorbeeld, hier ook een grote factor waarom ik zo graag in Virginia woon). Mijn ouders kwamen terug en gingen in een klein dorpje wonen waar vrijwel niemand buiten Nederland was geweest, laat staan naar Afrika. Grote fout! Waren ze in een stad gaan wonen dan denk ik dat onze remigratie een stuk beter verlopen was. Maar ja, huis gekocht en geen manier om weg te gaan, resultaat was tien miserabele jaren (voor hen, ik had nog een paar leuk jaren studerend in Utrecht) voor ze naar Amerika konden verhuizen. Ik denk altijd dat, moest ik terug naar Nederland gaan, Den Haag mijn stad van keuze zou zijn (of omgeving). Heel anders qua omgeving, maar daar denk ik ongeveer hetzelfde internationale te vinden als hier. Blijft het andere klimaat en ik heb helemaal geen plannen om terug te gaan, maar Nederland is relatief zo klein dat als jullie in een heel ander deel zouden gaan wonen dan vroeger jullie toch nog makkelijk familie en vrienden kunnen bezoeken. Het is maar een gedachte, die anderen ook al gegeven hebben. Heel veel sterkte in ieder geval!

och petra ik had me nooit kunnen bedenken dat het zo erg zou zijn !!!! maar wat vreselijk wat je zegt over die 10 miserabele jaren .. wat ontzettend erg, dat is toch niet vol te houden !! om die reden durft mijn man hier ook geen huis te kopen.

ik heb zelf een aantal jaar in den haag gewoond maar na de geboorte van mijn eerste zoon wilde ik weg uit de stad en uitlaatgassen, en vind maar eens een betaalbare leuke woning in den haag, dat is niet te doen !! alles is bijna hoogbouw en zonder tuin of balkon, en dan stik ik helemaal. ook wij hebben daar toen op 3 verschillende adressen hoog gewoond. (bijna niet uit te houden in de zomer qua warmte) soms als ik wakker wordt denk ik even dat ik weer in mijn oude huis in texas ben .. en daarna zakt de moed me weer in de schoenen.

[mannie]

Bewonderenswaardig dat je je verhaal doet Manuela.
Zeker op een forum waar iedereen Amerika gezind is en vooral good news emigraties gepost worden. Ik vind het echt super dat jij je verhaal doet.

Ook ik kan niets voor je betekenen maar wil je een hart onder de riem steken.

nou het woord bewonderingswaardig past nu totaal niet bij me .. ik voel me eerder in blinde paniek.
maar wel lief dat je het zegt.

[Pete.Z]

Waarom begin je niet met huren ergens buiten Friesland, zodat je ineen wat levendigere omgeving zit, en niet meer afhankelijk bent van familie?
Ik weet uit ervaring dat je in de vrije sector genoeg huizen kan huren, prijzig misschien, maar wel een thuis misschien, een vaste plek waar je kan beginnen aan een nieuwe start als jullie dat echt willen.

(Verder zou ik niet om je oudste hier blijven, binnen een jaar heeft die een eigen leven, en jullie zijn nog steeds miserabel, ik hoor die verhalen van mijn schoonouders, die na 20 jaar terugkwamen naar Nederland omdat hun zoon hier ging studeren, zowel hun beiden als mijn vriendin hebben altijd heimwee gehouden naar de states, en zoonlief reist tegenwoordige de hele wereld rond met huizen in drie landen, en was na een paar maanden al meer op zijn plek hier dan de rest van de familie ooit geworden is)

Maar goed, ik ben ooit terug naar Nederland gekomen om mijn ouders geen verdriet te doen, dus wie ben ik......

[dimona]

Manuela, wat wil/kan je oudste eigenlijk gaan doen? Heeft hij een high school diploma? Wil hij gaan studeren? Of werken? Ik ken je zoon natuurlijk niet, maar ik zou de optie om terug te gaan naar Texas en hem in Nederland achter te laten, niet bij voorbaat afschrijven. Er zijn veel jongeren die op die leeftijd in een ander land wonen dan hun ouders, desnoods bij familie. Maar ik kan me wel voorstellen dat zoiets pas een optie is, als het duidelijk is wat hij gaat doen. Wij hebben vier kinderen en het nodige gereisd, en ik heb niet de indruk/illusie dat ze allemaal in hetzelfde land zullen gaan studeren. Met de juiste begeleiding lukt dat ongetwijfeld.

[Marion K]

(Ik dacht toch echt dat ik gister een bericht had geplaatst, moet toch maar m'n laptop gebruiken in plaats van m'n. iPad. Anyways, als het dubbel is, bij voorbaat excuses.)

Manuela, ik leef met je mee! Wat een tegenvaller. Ik ken je natuurlijk niet, maar als ik het zo lees, kan ik me indenken dat je je in een ander gedeelte van Amerika wel heel thuis zou voelen. Texas zou voor mij denk ik ook moeilijk zijn maar ik heb het heel erg naar m'n zin in New England. Als je de mogelijkheid hebt om terug te gaan naar de VS zou ik het zeker overwegen. Het zou weer een heel gedoe zijn om terug te verhuizen maar dat is van relatief korte duur.
Good luck!

[mannie]

ja mijn oudste zoon heeft een highschool diploma en hij zit nu te wachten op de nederlandse vertaling en waardering er van, pas daarna kan hij verder. hij wil niets liever dan het leger in, maar niet in NL maar in frankrijk .. dus zodra hij zijn diploma heeft dan wil hij naar frankrijk toe. maar de kans dat hij toegelaten wordt is niet heel groot, er is een strenge selectie en hij heeft geen plan B ook al raden we hem dat continu aan !!!

[Hockey]

Heeft nu iedereen de opmerking van DejaVu gemist?


@manuela, ik leef met je mee. Heel naar dat dit jullie overkomt. Voor wat betreft Nederland ben ik bang dat je vastzit aan het principe dat de meer wereldse plekken de grote steden zijn waar je wel veel hoogopgeleiden tegenkomt die iets van de wereld hebben gezien, maar de woonruimte klein is. Tegenover de landelijk gebieden waar (in elk geval in onze ogen) veel ruimte is, maar de bevolking vaak niet heel erg werelds is.

Is het vreemdelingenlegioen een plan B voor jullie zoon?

[Raafje87]

Het lijkt mij ook heel moeilijk om je kind 'achter te laten' maar misschien bij familie/goede vrienden? Zeker als dat een reden is om hier te blijven terwijl je ook heel graag terug wilt? Ik kan je alleen maar vertellen dat bij ons thuis iedereen tussen de 18-21 ook zelfstandig woonde (niet aan de andere kant van de oceaan maar toch). Wat ik al eerder hoorde in het topic, deze leeftijd is ook de periode om zelfstandig te worden. En misschien inderdaad kijken welke andere plekken er zijn in de US? Ik vind een groot verschil zitten tussen Zuid-west en Noord-Oost, waar het Noord-Oosten wat Europeser voor mij aandoet dan het Zuid-westen (behalve san francisco, die heeft ook wel dat gevoel). Succes met de hele moelijke keuzes (ik had jullie blog al een tijdje terug gevonden en vind het wel super bijzonder hoe jullie achter die wens hebben aangezeten!!). Ik hoop dat jullie iets vinden wat de onrust wegneemt! Oh ja en misschien heel corny maar tijdens mijn studie (Psychologie ) leerde wij dat het een lijst met voor- en nadelen maken kan helpen met overzicht aanbrengen bij keuzes die gemaakt worden, misschien heb je er nog wat aan

[Raafje87]

@Hockey, niet gezien nee

[LittlePhoenix]

Sorry, heb nu geen tijd om alle berichten te lezen dus misschien zeg ik dingen die al gezegd zijn. Maar wilde toch even reageren om je een hart onder de riem te steken. Wij hebben in 2 plaatsen in Duitsland gewoond, 2 buurten in hetzelfde stadje in Utah, en wonen nu in Florida. En ik herken het gevoel van ontheemd zijn helaas ook. We hebben 4 jaar in Utah gewoond en in al die tijd heb ik maar weinig vrienden gemaakt en me helaas een paar keer flink vergist in mensen. De vrienden die we gemaakt hebben waren eigenlijk allemaal ook buitenstaanders. Zelfs het enige stel dat wel LDS was paste niet echt in het stadje en werd er op aangekeken dat ze vrienden bleven met ons. Utah is prachtig maar ik heb me nooit thuisgevoeld in ons kleine, ultragelovige stadje. Ik ben nu eenmaal niet het soort vrouw die stuitert van plezier over een nieuw recept voor homemade floorcleaner. Of die wanhopig is omdat manlief een paar dagen weg is. Ik was daar echt een buitenstaander en kon geen aansluiting vinden in de buurt.
Onze vrienden hadden hetzelfde probleem en zonder hun was ik waarschijnlijk gillend gek geworden daar. Steeds maar weer merken dat je vreemd bent, dat je andere normen en waarden hebt, dat je toch als minderwaardig gezien wordt...Maar wij wisten dat Utah tijdelijk was en dat m'n man t.z.t. weer naar een andere basis zou gaan en dat maakte een groot verschil.

Ik heb in Utah af en toe wanhopig geroepen dat ik terug naar Nederland wilde, zeker nadat we erachter kwamen dat onze 'vrienden' van de kerk ons niet meer aardig vonden toen we niet meer naar de kerk gingen en geen donaties meer gaven.
Maar toen ik een weekje in Nederland was voor het afscheid van m'n moeder merkte ik dat ik me daar helemaal niet meer thuis voelde. Het was super om vrienden en familie te zien en ik was zo dankbaar dat we afscheid konden nemen maar ik merkte na een week dat ik toch weer naar 'huis' wilde...en toen merkte ik pas dat Amerika ons thuis is geworden en dat Nederland veranderd was zonder ons. Of misschien zijn wij veranderd.

Het is net zoiets als wanneer je het kind van familie of vrienden lange tijd niet ziet. M'n beste vriendin van het VWO had een zoontje gekregen toen wij in Duitsland woonden en ik ben toen naar Nederland gevlogen om op kraambezoek te gaan. Natuurlijk wist ik via email en Facebook dat het manneke goed groeide en zich normaal ontwikkelde. Maar toen we weer in Nederland waren en die kleine baby ineens een prachtige peuter bleek te zijn, jeminee! Dat was een schok. En Nederland was net zoiets, in mijn hoofd en hart had ik nog het plaatje van Nederland zoals het was toen wij daar woonden en dat bleek niet meer te kloppen.

En nu weet ik niet meer waar we echt 'thuis' zijn. Florida is mooi en het onderwijs is hier veel beter dan in Utah. De kinderen doen het goed hier en ik heb een paar kenissen gevonden om mee te kletsen maar echte vrienden,nee, nog niet gevonden.
Helaas is ons 'thuis' in Texas ook niet meer wat het was. Dankzij gedonder in de familie kunnen we deze zomer niet naar huis (de ranch van m'n schoonouders is al deze jaren onze veilige haven geweest en we gingen ervan uit dat we daar ooit in de buurt zouden gaan wonen of een doublewide in de tuin zouden zetten ofzo) en dat voelt heel raar. Het voelt alsof we ontwortelde bomen zijn zoals je hier na een storm ziet. Nederland is niet echt een optie en nu is de ranch ineens ook niet meer mogelijk. Waar horen we nu thuis?

Home is where the heart is, ja, dat klopt, thuis is vooral waar je gezin is maar als je als gezin nergens aansluiting vind in je omgeving is het moeilijk om positief te blijven eh?
Ik wens jullie allemaal heel veel sterkte en hoop dat er snel oplossingen gevonden worden.

[mannie]

Heeft nu iedereen de opmerking van DejaVu gemist?


@manuela, ik leef met je mee. Heel naar dat dit jullie overkomt. Voor wat betreft Nederland ben ik bang dat je vastzit aan het principe dat de meer wereldse plekken de grote steden zijn waar je wel veel hoogopgeleiden tegenkomt die iets van de wereld hebben gezien, maar de woonruimte klein is. Tegenover de landelijk gebieden waar (in elk geval in onze ogen) veel ruimte is, maar de bevolking vaak niet heel erg werelds is.

Is het vreemdelingenlegioen een plan B voor jullie zoon?

sterker nog het vreemdelingenlegioen is zijn plan A .. wij vinden het niks maar hij heeft zijn zinnen erop gezet.

[mannie]

Het lijkt mij ook heel moeilijk om je kind 'achter te laten' maar misschien bij familie/goede vrienden? Zeker als dat een reden is om hier te blijven terwijl je ook heel graag terug wilt? Ik kan je alleen maar vertellen dat bij ons thuis iedereen tussen de 18-21 ook zelfstandig woonde (niet aan de andere kant van de oceaan maar toch). Wat ik al eerder hoorde in het topic, deze leeftijd is ook de periode om zelfstandig te worden. En misschien inderdaad kijken welke andere plekken er zijn in de US? Ik vind een groot verschil zitten tussen Zuid-west en Noord-Oost, waar het Noord-Oosten wat Europeser voor mij aandoet dan het Zuid-westen (behalve san francisco, die heeft ook wel dat gevoel). Succes met de hele moelijke keuzes (ik had jullie blog al een tijdje terug gevonden en vind het wel super bijzonder hoe jullie achter die wens hebben aangezeten!!). Ik hoop dat jullie iets vinden wat de onrust wegneemt! Oh ja en misschien heel corny maar tijdens mijn studie (Psychologie ) leerde wij dat het een lijst met voor- en nadelen maken kan helpen met overzicht aanbrengen bij keuzes die gemaakt worden, misschien heb je er nog wat aan

die lijst hadden we al gemaakt, we hebben echt met pen en papier gezeten maar we komen er maar niet uit en dat we hier geen woonruimte kunnen vinden helpt ook niet, rijtjeshuizen vragen de hoofdprijs en huurhuizen zijn totaal uitgewoond en afgeleefd het is afschuwelijk.