ontheemd

[mannie]

hier een reactie op little phoenix

wat een verhaal !!! je snapt dus heel goed wat het is om ontworteld te zijn. ik hield zelf niet voor mogelijk dat het zo knijterhard kon aankomen maar daar ben ik nu dubbel en dwars achter !!! ja het geloof is toch echt iets wat behoorlijk in de weg kan zitten daar hadden wij ook wel last van in texas, we werden wel met rust gelaten en hadden wel een praatje hier en daar maar vriendschap .. nee !!!

een huis kan je thuis zijn maar de omgeving waar dat huis staat vind ik ook erg belangrijk .. en wat doe je als texas het niet meer is maar nederland ook niet .. weer een ander land ?? daar hebben we aan gedacht maar we hebben echt nu een soort emigratie angst opgelopen, een klein trauma mag je gerust zeggen.

ik heb gerust wat meegemaakt in mijn leven maar ik had nooit kunnen vermoeden dat ontworteld zijn en afschuwelijkste gevoel ooit is ..

[dutchie_in_boston]

ach, wat een verdrietige verhalen hier. Vreselijk moeilijke situaties. Ik heb geen adviezen maar wil mijn virtuele steun betuigen. Manuela, ik hoop dat jullie snel een goede plek vinden waar iedereen gelukkig is.

[Raafje87]

Ja, ik vind de prijzen voor huren tegenwoordig ook echt te gek voor woorden maar blijkbaar kunnen ze het vragen. Soms kan je met zoeken nog een eind komen. Er zijn diverse sites waarop je huurhuizen kan vinden bv pararius en zelfs funda. Daarbij verhuren veel woningbouwcoorporaties ook vrije sector, misschien beter? Die moeten een bepaald niveau van onderhoud hebben namelijk.

[Staceybeesie]

Ik sluit me aan bij Dutchie in Boston. Ook hier mijn steun voor jullie.
Ik heb wel vriendinnen gehad die na jaren hier wonen terug zijn gegaan. Allen hadden wel een x-tal maanden nodig om weer de draad op te pakken in Nederland.
Geef je zelf die tijd. Bedenk dat je zelf veranderd bent, niet Nederland. En eigenlijk moet je jezelf nu weer aanpassen en veranderen. Als je je dat beseft is het misschien beter met de dingen om te gaan.

[dimona]

Manuela, zoals je het beschrijft, lijkt het alsof je door een doolhof loopt met allerlei deuren, en steeds als je er eentje opent, dan schrik je van wat je ziet en doe je hem gauw weer dicht. Maar doordat je eigenlijk niet weet wat je wél wilt zien achter die deur, en je ook niet weet wat er verder nog méér allemaal te zien is achter die deur, blijf je in paniek naar een andere uitgang zoeken.

De enige manier om hier uit te komen, is om eerst na te denken over wat je wilt, en dan daar de juiste route (en deur) voor weten te vinden. Dan kan het er achter die deur in eerste instantie niet zo gezellig uit zien, maar daar kun je dan tenminste doorheen kijken, op weg naar wat je zoekt. Je zult echt hele specifieke vragen aan jezelf moeten stellen om er achter te komen waar je heen wilt. Hoe belangrijk is het weer? Hoe belangrijk is een groot huis? Of een eigen huis? Hoe belangrijk zijn sociale contacten? Met wie? Wil ik werken? Pas als je er achter komt waar je gelukkig van wordt, ga je kijken naar de obstakels: zoon die naar school moet, hoe lossen we dat op? Andere zoon die wat anders wil. Dure huurhuizen, kunnen we het betalen of zijn er andere opties?

Je zoon zit er denk ik precies zo in als jij: het vreemdelingenlegioen is geen toekomstkeuze, het is een vlucht. Misschien is het een prima keuze om tot inkeer te komen, maar daarna moet er natuurlijk wel een echte keuze gemaakt worden. Ik denk dat je van een 18-jarige best kan verlangen dat hij een levensplanning maakt die ietsje verder reikt dan 1 jaar (en ik neem aan dat de keuzes die hij op de high school heeft gemaakt, daar wat handvatten voor leveren).

Zelf sla ik bij de moeilijke dingen in het leven altijd aan het relativeren. Hebben we inkomen? Gaat er niemand dood? OK, dan zijn de basisvoorwaarden voor een gelukkig leven in ieder geval aanwezig. Ook wij zijn ooit op zoek gemoeten naar een huurhuis in Nederland. Als die allemaal uitgeleefd zouden zijn en als koophuizen allemaal onbetaalbaar zouden zijn, dan zou heel Nederland inmiddels ongelukkig moeten zijn, en toch is dat niet zo. Kortom: dat ene huis dat wij zoeken is er echt wel, maar het kan even duren voordat we het gevonden hebben. En als je het dan gevonden hebt, dan zitten er hier en daar wat mankementen aan, maar geen enkele keuze is perfect, dus daar leef je mee, want die afweging heb je bewust gemaakt.

Ik weet het, het is allemaal gemakkelijk gezegd hier vanaf mijn sun deck, maar probeer gewoon eens die "wat vind ik belangrijk" discussie met jezelf te voeren. Of roep er hulp bij van een coach o.i.d. Hopelijk lukt het je dan de dingen wat beter te ordenen. Succes!

[Gast]

Ik denk dat je dit heel goed verwoord hebt Dimona. Ook via hier, sterkte Manuela

[SemJes]

Manuela ik vind het ontzettend moedig dat je hier zo open over praat. Ik volg jullie blog al enkele jaren (en reageer eigenlijk nooit ) en vond het altijd zo leuk dat jullie zo open en vrij over jullie gevoelens konden spreken (zowel over Texas als Nederland). Het lijkt me vreselijk om in zo'n situatie te zitten, vooral ook omdat je waarschijnlijk met onbegrip vanuit je omgeving te maken hebt.
Wij wonen nu 2.5 jaar in de VS en ons bevalt het prima! In oktober dit jaar zullen we waarschijnlijk voor het eerst weer voor een vakantie naar Nederland gaan en ik ben heel benieuwd hoe dat voelt. Ik merk dat ik "anders" ben in sommige opzichten dan mensen die in de VS zijn geboren, maar dat is iets waar ik persoonlijk helemaal niet mee zit en in sommige opzichten juist trots op ben. Gelukkig is het een erg divers land, met diverse groepen mensen, en zo kun je altijd wel een plekje vinden waar je je thuis zal voelen. Het is erg jammer dat de Dallas omgeving jullie plekje niet was! Stiekem hoop ik dat jullie besluiten om terug naar Amerika te keren, en ergens iets te vinden waar jullie alle drie je draai helemaal kunnen vinden! Zijn er andere vestigingen in de VS waar je man terecht zou kunnen?

[USA2004]

Manuela even een andere tip.

Wellicht moet een moderator/beheerder(stan, petravs, dennis) je even helpen om je naam anoniem te maken op het forum. Maak er "mannie" ofzo iets van.

Lijkt me een heel goed idee.

[LittlePhoenix]

Dimona, heb je heel goed verwoord. En inderdaad, zolang er inkomen is en lijf of leven niet in gevaar zijn komt de rest ook wel goed. M'n man's kanker heeft ons weer even flink laten weten wat echt belangrijk is. Maar dat zijn dan ook de tijden dat je vrienden zo ontzettend hard nodig hebt. Tuurlijk is je gezin het allerbelangrijkste maar een sociaal vangnet is ook nodig en als je dat maar niet kan opbouwen, tja, dan kan je zelfs met een goed huwelijk erg eenzaam worden.

Maar ik merk ook dat het opbouwen van een sociaal netwerk heel erg aan je eigen houding ligt. De eerste maanden dat we hier woonden had ik daar gewoon geen energie voor. Alles draaide om m'n man en de kinderen. Het kleine beetje energie dat ik daarna nog over had ging in het opruimen/uitpakken enz.
Nu is die ergste tijd achter de rug en merk ik dat ik weer socialer ben. Zoals vandaag, ben met de kleintjes naar een moms groep geweest en de groten waren bij de beste vriend van m'n zoon. Die moeder kan ik het heel goed mee vinden en ik merk nu dat ik dat uitwisselen van ervaringen en ideeen kan doen wat het begin kan zijn van vriendschap. Of tenminste van betere kennissen.

Manuela, weer een ander land...ja, eigenlijk zie ik dat best wel weer zitten. Had ik een paar maanden geleden echt niet kunnen denken maar ik begin weer open te staan voor een avontuur. Of hier wat langer blijven. We gingen ervan uit dat dit 1 jaar zou zijn maar nu is er kans op een betere baan een stukje zuidelijker. Dan zou m'n man wel een lange reistijd hebben maar de kinderen kunnen op deze scholen blijven. Maar ik kan me ook voorstellen dat je emigratie-angst hebt. Dat had ik heel erg toen we van Utah naar Florida gingen verhuizen. Na al die tijd daar had ik eindelijk een klein kringetje leuke vrienden en had alles een beetje op de rails en dan weer verhuizen, weer helemaal opnieuw beginnen, en weer een plaats waar we buitenstaanders zijn omdat we geen Spaans spreken.

Maar als ik er nu aan terugdenk....we hebben die eerste paar weken geluk gehad met onbekenden die zich als tijdelijke vrienden gedroegen. Een oma bij de bushalte sprak me aan en ik kon alle ellende niet meer binnenhouden. Wonder boven wonder rende ze niet gillend weg maar ging op m'n verhaal in en bijna elke dag kwam ze even kijken hoe het ging. En de zoon van een kennis van m'n man bracht me elke dag naar het ziekenhuis, ging bij m'n man op bezoek op tijden dat ik thuis was met de kinderen, en heeft zelfs m'n man naar huis gebracht omdat ik met een kind bij de dokter zat en m'n man ineens een dag eerder naar huis mocht dan verwacht. Helaas moest die oma kort daarna naar huis in een andere staat en die vriend en z'n zoon zijn naar een andere stad in Florida verhuisd. Daarna viel ik dus wel in een zwart gat en ik heb het toen heel moeilijk gehad. Nu begin ik er wel weer vertrouwen in te krijgen dat het ons hier gaat lukken. Maar daar bedoel ik mee dat ik denk dat ik een kenissenkring kan opbouwen, mensen waar ik een praatje mee kan maken terwijl de kinderen spelen. Dat is niet hetzelfde als vriendschap eh?

En ik kan me voorstellen dat het in Nederland helemaal moeilijk is. Woonruimte is zo ontzettend moeilijk te vinden. Huren is gruwelijk duur omdat je geen jaren hebt opgebouwd, je bent een nieuwe inschrijving. Kopen is ook duur en je zit dan jaren vast aan het huis wan even snel verkopen en wegwezen lukt ook niet zo makkelijk. En dan je zoon die het vreemdelingenlegioen in wil...dat lijkt me ook niet niks. Mijn man komt uit een Navy familie en hoopt eigenlijk dat minstens 1 van onze kinderen ook die richting in wil en ik vind dat een doodeng idee. En dat veranderd ook je gezinsituatie eh? Met kleine kinderen is het denk ik iets makkelijker om ergens anders te beginnen want je maakt er het beste van voor de kinderen, je slaat je er doorheen omdat je wel moet. Als je kinderen ouder zijn is het anders, denk ik.

Semjes schreef "en zo kun je altijd wel een plekje vinden waar je je thuis zal voelen." Ja, dat denk ik ook. Toen m'n man een baan in Austin aangeboden kreeg hebben we een paar dagen genomen om daar de omgeving te verkennen en we vonden een klein stadje waar we ons allemaal thuis voelden. Van te voren had ik alvast online het een en ander opgezocht en ik dacht dat New Braunfels perfect voor ons was maar dat was het toch net niet, de buurten waar ik leuke huurhuizen had gevonden vielen toch tegen in het echt. En toen reden we door een ander stadje en hadden allemaal het gevoel van 'ja, dit lijkt ons wel wat'. We hebben toen ook heel snel een paar mogelijke huurhuizen gevonden online en een leuke makelaar ontmoet bij de plaatselijke BBQ. Maar helaas werd die baan op het laatste moment gecancelled

[Petra/VS]

Manuela even een andere tip.

Wellicht moet een moderator/beheerder(stan, petravs, dennis) je even helpen om je naam anoniem te maken op het forum. Maak er "mannie" ofzo iets van.

Lijkt me een heel goed idee.

Dat willen wij graag doen, maar wel op verzoek van Manuela en dat is nog niet gekomen. Manuela, laat ons even weten als je je forumnaam anoniemer gemaakt wil hebben.

[Sandy]

Dimona, heb je heel goed verwoord. En inderdaad, zolang er inkomen is en lijf of leven niet in gevaar zijn komt de rest ook wel goed. M'n man's kanker heeft ons weer even flink laten weten wat echt belangrijk is.

Ja als je in zo'n situatie komt waar je weer even geconfronteerd wordt met hoe kwetsbaar je bent, maar ook hoe blessed je eigenlijk bent met een dak boven je hoofd, een baan en gezondheid (niet alleen jijzelf maar ook je kinderen), dan word je weer even met beide benen op de grond gezet waar het werkelijk om draait in het leven. Vaak nemen we dit als een vanzelfsprekendheid totdat je in een situatie komt waar dat niet zo is.

Daarmee wil ik de situatie en gevoelens van de Manuela geenszins bagatelliseren. Het lijkt me echt ontzettend moeilijk voor jullie als gezin. Er zijn al veel goede dingen gezegd en ik ben blij dat je hier je verhaal kwijt kan en ook begrepen wordt. Ik hoop dat jullie er snel uit zijn.

Wat betreft privacy en anonimiteit ...misschien kan dit topic naar het off topic verplaatst worden?

[mannie]

het maakt mij op zich niet uit, maar als jullie het beter vinden dan mag mijn naam wel in 'mannie' veranderd worden, ik heb altijd overal mijn eigen naam gebruikt en zo kwam ik ook niet op het idee om dat te doen. ik weet alleen niet hoe ik mijn naam op het forum verander. ik zal later vandaag nog op de andere berichtjes reageren.

[mannie]

ja je hebt het zeker mooi verwoord demona .. en het vreemdenlingenlegioen van mijn oudste zoon is denk ik geen vlucht hij wil dit al 2 jaar lang omdat hij iemand is die graag spanning en sensatie wil .. ook al hadden wij hem liever zien studeren maar ja !!

en tuurlijk iedereen heeft gelijk we leven nog, hebben een dak boven ons hoofd en hebben elkaar ...
maar ik zit wel aan de antidepressiva en voel me alles behalve fit en gezond. en er gaan soms uren voorbij dat er niks word gezegd hier .. we zijn aldoor met elkaar en raken uitgepraat. we zitten in een stuk afgelegen friesland en ik heb hier ook mijn spullen niet .. alles wat ik heb is mijn laptop en wat boeken .. en ik ben onderhand spuugzat van lezen en de laptop

er zijn weer nieuwe huizen te koop gekomen van wel 4 ton !! ik vind het absoluut geen kopersmarkt !! het blijft maar duur. wij hadden een geweldig mooi vrijstaand huis in texas en voor dat zelfde bedrag zit je hier in een grijs rijtjeshuis. ik blijf maar moeite houden met de huizen zo krap op elkaar, het huis van mijn ouders had vroeger een voetbalveld achter hun huis en nu zijn ze compleet ingebouwd aan alle kanten, als ze hun achtertuin inlopen is er totaal geen privacy meer, het is zelfs herrieachtig en mensen kunnen nu ook zo vanuit hun huis, het huis van mijn ouders inkijken .. afschuwelijk

en ik kan maar niet wennen hier, lig 's nachts wakker en ben doodop overdag .. en ik ben het zo zat om op die huizensites te zoeken of ergens te gaan kijken naar een woning en dat het weer een grote teleurstelling is ..

en julie hebben ook gelijk goed na te denken wat ik wil (en niet alleen ik maar ook mijn man en 2 zoons) maar ik weet het niet meer mijn hoofd loopt over, ben totaal de kluts kwijt !! echt totaal .. we gingen weg uit texas voor redenen en destijds uit nederland voor redenen .. en wat nu

[DejaVu]

Ok even een beetje tegengas wat er moet een knop omgezet worden en alles vergelijken met Texas heeft geen zin.

we zitten in een stuk afgelegen friesland

Je komt oorspronkelijk uit Den Haag vervolgens naar de regio Den Helder en vervolgens naar Texas en dan ineens naar een center parcs huisje in Friesland. Van Center Parcs zelf word ik al depressief maar in Friesland helemaal....

wij hadden een geweldig mooi vrijstaand huis in texas en voor dat zelfde bedrag zit je hier in een grijs rijtjeshuis.

Ja maar je hebt nu wel 6 AH's op loopafstand, zal wel niet in Friesland maar bij wijze van spreken. Het is Nederland en geen Texas. Zelfs iemand die al 10 jaar weg is geweest kon je dit vertellen. Sterker nog ik denk dat Benno dit wel weet en die heeft Napoleon nog zijn aanval op Rusland zien doen.

en ik ben het zo zat om op die huizensites te zoeken of ergens te gaan kijken naar een woning en dat het weer een grote teleurstelling is

Verlaag je standaard want dan zakt de prijs ook meteen. In Den Haag heb je huizen vanaf 1,5 ton maarja dan heb je wel buren en is het krap. Je kan ze ook huren op de particuliere markt. Overigens heb je Den Haag verlaten vanwege de uitlaatgassen, ik woon ook in Den Haag maar ik heb er geen last van dus wellicht heb je aan een hoofdweg gezeten.

Overigens had je het ergens ook over het niet hebben van een airco. Ja stel je hebt 4,5 jaar in Finland gezeten dan had je waarschijnlijk gezegd dat je de sauna mist. Het is Nederland en geen Texas waar je zit. Zet die knop even om.

Je zoekt dus eigenlijk een vrijstaand huis in een omgeving waar je privacy hebt maar weer niet in een afgelegen gebied(dus dan moet je naar de Randstad, ok ok of de verstedelijkte gebieden in Brabant) voor onder de 4 ton. Daar is maar één locatie voor in Nederland en dat is bij Kaatsheuvel maar daar zit al iemand met een lange nek.

[mannie]

nee ik kom niet oorspronkelijk uit den haag, daar heb ik ooit 3 jaar gewoond omdat mijn man daar destijds studeerde.(ik had het laatst over den haag omdat iemand anders daar over begon)

we zitten ook niet in centerparcs, mijn oom woont in friesland en vehuurt daar een woning en omdat wij niet wisten waar we heen moesten, kunnen we hier (wel betaald uiteraard) verblijven, dit is noodgewdongen en er is hier gewoon geen donder te doen ..

en je hebt gelijk dat je texas niet met nederland kunt vergelijken .. ik weet het maar toch doe je het voor je er erg in hebt en die knop moet ook omgezet gaan worden ..

[Sluis]

Ok even een beetje tegengas wat er moet een knop omgezet worden en alles vergelijken met Texas heeft geen zin.

Mee eens.

Ik vindt het echt sneu voor je maar je verdrinkt nu een beetje in zelfmedelijden. Je vergelijkt inderdaad alles met Texas maar je kinderen konden daar niet aarden. Ik heb zelf geen kinderen, maar volgens mij moet je jezelf wel een beetje kunnen wegcijferen voor je kinderen. Dus als zij niet naar Texas terug willen dan zul je een andere bestemming moeten zoeken. Waarom ga je niet in een ander deel van de VS wonen? Als ik sommige berichten van forumleden lees die in de VS wonen, dan hebben zij ook veel grond, privacy, een groot huis etc.

Je hoeft toch niet persee in Texas te wonen? Ga eens op zoek naar een andere staat zou ik willen zeggen. En het lijkt mij dat je beter niet te lang kunt wachten want veel slechter / erger dan nu kan het mijns inziens niet worden (aangezien je al aan de antidepressiva zit).

Dus schouders eronder en actie!

[Dbacks]

Hi Manuela,

Wij (Ouders en 4 kids) verhuizen als het goed is over een jaar naar Amerika (Arizona) op een gewonnen green card, zie ons nog beperkte draadje http://forum.allesamerika.com/viewtopic ... 93#p818093.

Als het jullie zou helpen om gewoon eens met mensen te praten die Amerika en Nederland ook vrij goed kennen, zich ook in allerlei emoties bevinden en jullie situatie in ieder geval goed kunnen begrijpen dan ben je meer dan welkom om eens gezellig langs te komen.

Gewoon omdat het kan en we op dit forum er in eerste plaats zijn om elkaar te helpen waar we kunnen.

[Ineke]

Hallo Manuela,

Ik kan je geen raad geven maar wil jou en je man alleen maar sterkte toewensen.

Een Amerikaans oudtante van mij, die als 9 jarig meisje rond 1930 met haar ouders naar Amerika emigreerde, vertelde me ooit eens dat zij (ondanks de jonge leeftijd waarop zij emigreerde) altijd het gevoel is blijven houden met 1 been in Amerika te staan en met 1 been in Nederland.

groetjes, Ineke

[mannie]

helemaal waar inneke .. dat noemen ze ook wel eens het lot van een geemigreerde.

[mannie]

ik weet natuurlijk niet waar je woont Dbacks maar wie weet is je aanbod wel wat, je kan me altijd mailen op manuela (at) meilink.net