Wel of niet emigreren??

[USInsider]

Sorry, maar een bedrijf dat iemand laat werken zonder de juiste vergunning is onzorgvuldig bezig en werknemers worden dan juist niet 'fatsoenlijk' behandeld ! De gevolgen voor werkgevers zijn beperkt, de gevolgen voor een werknemer kunnen ernstig zijn. Stel dat deze persoon voor een officiele werkvergunning gaat - hoe moet dat jaar dan verklaard worden ? (En hoe kan deze persoon in de US verblijven zonder de juiste authorizaties ?)

Overigens, je krijgt niet meteen een groene kaart, dat is de permanente verblijfsvergunning. Je gaat eerst voor een tijdelijke vergunning.
Een werkgever die je vertelt dat hij/zij wel even snel een G.K. voor je zal (laten) regelen, liegt. De procedure duurt snel drie, vier jaar en als er geen andere - tijdelijke - vergunning is, mag de potentiele werknemer al die tijd niet in de US wonen/werken.

Verder ons Nederlanders is zuunig. Maar wat je betaalt is van jou en dan heb je verder geen verplichtingen. Dit is de US: alleen door zelf te betalen kun je er zeker van zijn dat er voor jouw belangen wordt opgekomen.

[Texas Boy]

Sorry, maar een bedrijf dat iemand laat werken zonder de juiste vergunning is onzorgvuldig bezig en werknemers worden dan juist niet 'fatsoenlijk' behandeld ! De gevolgen voor werkgevers zijn beperkt, de gevolgen voor een werknemer kunnen ernstig zijn. Stel dat deze persoon voor een officiele werkvergunning gaat - hoe moet dat jaar dan verklaard worden ? (En hoe kan deze persoon in de US verblijven zonder de juiste authorizaties ?)

Overigens, je krijgt niet meteen een groene kaart, dat is de permanente verblijfsvergunning. Je gaat eerst voor een tijdelijke vergunning.
Een werkgever die je vertelt dat hij/zij wel even snel een G.K. voor je zal (laten) regelen, liegt. De procedure duurt snel drie, vier jaar en als er geen andere - tijdelijke - vergunning is, mag de potentiele werknemer al die tijd niet in de US wonen/werken.

Verder ons Nederlanders is zuunig. Maar wat je betaalt is van jou en dan heb je verder geen verplichtingen. Dit is de US: alleen door zelf te betalen kun je er zeker van zijn dat er voor jouw belangen wordt opgekomen.

Je komt op de forums veel verhalen tegen waar werkgevers van alles beloven, maar in de praktijk vaak niets van terecht komt. Helaas zijn Amerikanen (natuurlijk niet allemaal) nogal makkelijk met afspraken maken waar ze later gewoon vanaf stappen. Een gewaarschuwde Hollander telt voor 2

[USInsider]

Inderdaad dat is ook mijn ervaring. Ik denk dat men hier sneller enthousiast is, maar de attention span is nogal klein. Plus veel USers hebben geen idee hoe ingewikkeld het is of kan zijn. In eerste instantie is de uitnodiging dus van harte gemeend maar als de realiteit duidelijk wordt (kosten ! problemen ! extra werk !) dan wordt snel afgehaakt.
Daarom blijf ik roepen: heb je een aanbod, zorg dat je eea. op papier krijgt en huur meteen zelf een immigratie advokaat in. (Tenzij je zeker weet dat het bedrijf beloften waar kan maken bv. door een zeer ter zake kundige juridische afd.)

[Petra/VS]

Mag ik er even op wijzen, dat dit niet speciaal Amerikaans is. Men weet inderdaad, als ingezetene van een land, niet, wat het inhoudt om als buitenlander aan het werk te gaan of de procedure om een buitenlander aan te nemen. Vooral bij kleinere bedrijven is dat het geval.

Vergeet niet, dat de meesten van ons als buitenlander aan het werk (willen) gaan in de Verenigde Staten, maar dat niemand van ons als niet-ingezetene van Nederland of een ander Europese Unie land daar aan het werk wil.

Daar is het namelijk ook niet zomaar, dat je een werkvergunning krijgt. Ik ben lid van een aantal internationale emaillijsten, waar er ook verhalen langskomen over grote beloften gedaan door Europese bedrijven, die later, toen duidelijk werd, wat er bij kwam kijken om iemand van buiten de EU aan te stellen ook opeens niet meer zo enthousiast waren.

[SFAM]

Sorry dat ik blijkbaar niet duidelijk was, maar: die werknemer heeft wel een geldig werkvisum, ik wilde er alleen mee aangeven dat ze op dat gebied niet totaal vreemd zijn. Ook heeft er een paar weken terug iemand (na 4/5 jaar ofzo) een green card gekregen en dat vond iedereen snel, dus blijkbaar zijn ze hier wel bewust van het feit dat het niet zo makkelijk gaat...
Ze hebben me ook geen green card ofzo beloofd hoor!! Voordat je dat denkt, dus ik heb ze nog niet kunnen betrappen op leugens...
(ff de naam van m'n werkgever zuiveren )

Op het gebied van gedane beloftes ben ik verder misschien wel wat te naief.. En ook al vind ik het vreemd om dingen op papier te hebben voordat ik de keuze maak, misschien is dat toch wel iets verstandiger...
Dan weet ik precies waar ik aan toe ben en dan weet ik ook "zeker" of ze de dingen die ze gezegd hebben ook wel echt willen doen...
Het gaat wel totaal tegen mijn gevoel in, maar denk dat ik dat toch maar ga doen...

(ik moet wel zeggen zeggen dat ik in Nederland ook de keuze om stage hier te lopen had gemaakt zonder iets op papier te hebben over evt vergoedingen enzo; daar hebben ze me precies gegeven wat ze beloofd hadden, zelfs iets meer )


PS: ik hoef de keuze voorlopig nog niet te maken (paar maanden).. maar denk dat ik het over een paar weken wel weet
(zo gaat dat meestal: twijfelen, iedereen er mee lastig vallen, ene dag ja, andere dag nee, nog wat mensen er mee lastig vallen, keuze gemaakt en niet meer vanaf te brengen..)

[USInsider]

Petra je hebt (zoals bijkans altijd !) natuurlijk gelijk.
Wat ik eigenlijk bedoelde was dat de taal hier zich meer voor 'enthousiasme' leent - je bent hier al snel een 'wonderful person' 'doing a fantastic job'. En de volgende dag is iemand anders the flavor of the day.
Ook zal in de praktijk een afdeling/vestiging van een bedrijf de buitenlandse werknemer willen werven, maar moet daarvoor dan toestemming van het hoofdkantoor krijgen, en daar loopt het vaak stuk.

[ejb]

In mijn ervaring heb je als jong persoon hier meer mogelijkheden om je te ontwikkelen dan in Nederland. Zeker in CA hechten werkgevers bij progressievere bedrijven meer waarde aan je kennis en prestaties dan aan je leeftijd of hoe lang je ergens werkt. In Nederland wordt je al gauw in een vakje gestopt.

Ik neem aan, omdat je 22 bent en stage loopt, dat je een goede opleiding achter de rug hebt, en dat je een carriere wilt beginnen. Als jouw werkgever de kosten en moeite voor de paperwinkel niet onderschat, en jou een markt salaris bieden, dan zien ze wat in je. Kennelijk ben je goed in wat je doet. In dat geval denk ik dat je in SF betere mogelijkheden hebt dan in Nederland, tenzij je een een typish Nederlands vakgebied werkt.

My 2 cents...

[SFAM]

Weet niet zeker of ik dit bericht wel hier moet plaatsen, maar aangezien het toch wel heel belangrijk is in mijn keuze van al dan niet emigreren, plaats ik het toch maar hier..


De laatste dagen heb ik het af en toe best moeilijk en heb af en toe zelfs een beetje heimwee...

Sinds een poosje ligt mijn opa namelijk in het ziekenhuis, wat best wel een schok voor mij was toen ik het hoorde. Ik merkte toen al dat ik het heel moeilijk vond dat ik niet even langs kon gaan, maar ik merkte dat het ook al heel erg "opluchtte" toen ik een keertje met hem kon bellen. Gewoon dat ik hem even kon horen deed me heel veel goed. Op dat moment geloofde ik er ook voor de volle 100% in dat het wel weer goed zou komen... Na wat stappen voor- en achteruit, leek het de laatste tijd eindelijk beter met hem te gaan en mijn ouders konden zonder problemen langskomen volgens het ziekenhuis (ze hadden namelijk al lang daarvoor tickets enzo geboekt om langs te komen).

Uiteraard was ik dus helemaal blij en op het werk iedereen verteld dat mijn ouders langskwamen, wat de meeste al wisten (een van de eerste vragen in het begin was vaak: en komen je ouders langs?). Ook was ik heel erg blij en heel erg opgelucht dat het beter ging met mijn opa...

Tot de dag voordat ze zouden vertrekken...

Ik kreeg bericht dat ze die dag te horen hadden gekregen dat het NIET verstandig was om te vertrekken... Nja, dat was dus een dubbele klap: mijn ouders kwamen niet en, veel erger, met mijn opa gaat het weer niet goed (kan hem op dit moment ook niet bellen, helaas).
Dat eerste (dat ze niet langs kwamen) kwam vooral hard aan omdat ik pas 2 dagen ofzo daarvoor had gehoord dat ze langs zouden komen. Daarvoor was ik er zelf al vanuit gegaan dat ze zouden annuleren. Maar omdat ze zo kort van tevoren zeiden van wel hield ik helemaal geen rekening meer met de mogelijkheid dat ze niet zouden komen...


Inmiddels maak ik me toch wel veel zorgen en heb zelfs mijn DS2019 geldig moeten maken voor reizen buiten de VS, voor het geval dat... (hoop ik morgen terug te krijgen)


Ik zit hier toch wel mee, zeker omdat ik hem niet kan zien en ook niet kan spreken..
Ik hoop dat het nog goed komt met hem, maar vrees het ergste...


Tegelijkertijd heeft me dit ook aan het denken gezet over het al dan niet emigreren.

Wat als er bijvoorbeeld iets met mijn ouders gebeurt? Dat zal ongetwijfeld nog harder aan komen, maar ik vraag me af of ik dat wel aan kan als ik niet bij ze kan zijn. Ook besef ik nou heel goed dat ik niet voor alles op en neer kan (anders had ik nou al een maand in Nederland gezeten) en dat ik meer dan gedacht wellicht moet opofferen / missen...

Tegelijkertijd heb ik absoluut nog geen moment spijt gehad van het feit dat ik hierheen gegaan ben... En dat wil voor mij ook heel wat zeggen...


Nja, is een heel verhaal geworden, maar moest het echt even kwijt...

[kastelke]

Zulke gebeurtenissen zijn inderdaad heel erg als je ze vanop afstand moet meemaken. Zelf kan ik je daar geen raad in geven, maar misschien dat de mensen die al langer in Amerika verblijven daar al wel ervaring mee hebben?

Nu is het wel zo dat dergelijke dingen gelukkig niet zo heel erg regelmatig voorvallen. En op het moment zelf is het natuurlijk vreselijk, maar uiteindelijk ga je ze in de 'totale weegschaal' moeten leggen.
En ach, misschien ben ik op dit moment wel bevooroordeeld in wat ik (wil) zeg(gen): wij hadden 6 jaar geleden de kans om in Amerika te blijven, en hebben dat toen omwille van de zwakke gezondheid van mijn moeder ook niet gedaan. Nu we uiteindelijk op het punt gekomen zijn dat we wél willen vertrekken, lijkt het ons maar niet te lukken, en zitten we al ruim anderhalf jaar te wachten op een positief bericht.
Dat ik in zo'n omstandigheden zeg "neem je kans als je die krijgt, nadien lukt het je misschien nooit meer (om wat voor reden dan ook)", is wel begrijpelijk zeker?

Maar ik hoop dat hier iemand je wat meer kan vertellen over hoe zij met soortgelijke omstandigheden zijn omgegaan, en dat je daar wat aan hebt.
In ieder geval wens ik je heel veel sterkte toe, en hoop ik dat je ouders toch redelijk snel terug een bezoek in het vooruitzicht hebben.

[Becs08]

SFAM - Dit zijn inderdaad moeilijke dingen. Wijzelf staan ook op het punt van emigreren en het is inderdaad iets waar ik ook heel erg bang voor ben. Wat als er iets gebeurd met mijn vader of mijn broers!!

Maar ik heb hier heel lang en uitvoerig over gesproken met mijn vader en hij zegt dat we gewoon moeten gaan. Mijn familie zal er ook niet hun hele leven voor mij zijn. Hij vind niet dat ik mijn kans op moet geven omdat er ooit misschien wel iets met hen kan gebeuren. Daar heeft hij wel een punt.

Bovendien kan er ook iets met een van hen gebeuren terwijl wij hier in Nederland zijn en dat wij misschien ook wel niet meer op tijd zijn.

Het is heel erg moeilijk, ik weet wat je bedoelt en hoe je je voelt. Op het moment is mijn schoonmoeder in de US ernstig ziek. Dat is ook een van de redenen waarom mijn man waarschijnlijk nog voor de kerstdagen zal vertrekken naar Amerika en ik later zal volgen. Het liefst zou mijn man vandaag nog vertrekken......

Een maand of iets voor ons trouwen werden we gebeld dat er kanker was geconstateerd bij mijn schoonmoeder. Hierdoor zou zij ook niet aanwezig zijn bij ons trouwen! We baalde heel erg hiervan en mijn man wilde eigenlijk op dat moment ook gelijk naar haar toe en de bruiloft uitstellen, maar ook hij kwam tot de conclusie dat je niet alles zomaar stop kan zetten en neer laten vallen hoe erg het ook is.

Inmiddels zijn wij 4 maanden verder en leeft mijn schoonmoeder nog wel hoewel het ernstig is uitgezaaid. Ze heeft nog zo veel kracht om door te gaan, ze wil zich er niet bij neer leggen en is er heilig van overtuigd dat ze hier nog wel van genezen zal worden, ondanks dat de doktoren hebben aangegeven dat ze terminaal is.

Mijn man is opgelucht dat hij destijds heeft besloten om niet overhaast naar Amerika te vliegen en dat wij de bruiloft niet uit hebben gesteld....

Nogmaals, het is verschrikkelijk om iemand te moeten verliezen terwijl jij aan het andere eind van de wereld zit, maar ik zou proberen om niet alleen hierop je beslissing te maken. Kastelke heeft gelijk zals ze zegt dat je dit uiteindelijk op de totale weegschaal moet leggen.

[Petra/VS]

Toen ik hier drie jaar woonde werd mijn opa plotseling ziek en overleed, zonder dat ik hem nog heb kunnen spreken. Ook kon ik vanwege mijn werk (vakantiedagen op) niet naar Nederland om bij de crematie te zijn. Dat was inderdaad heel moeilijk, ik heb me wat afgehuild op de schouder van mijn (toen verloofde) man! Maar wat wel troostend was, toen de eerste rouw voorbij was, was de wetenschap, dat ik, al was ik in Nederland, toch niets had kunnen doen.

Ook bij de crematies van mijn beide oma's heb ik niet kunnen zijn, maar dat voelde minder erg, omdat we wisten, dat het minder met hen ging en ik de laatste keer in Nederland al min of meer afscheid had genomen.

Zulke dingen zijn inderdaad erg moeilijk van een afstand. Aan de andere kant moet je je afvragen, hoeveel je realistisch had gedaan, als je in Nederland geweest was. Had je dan vrij van je werk genomen? Was je dan de hele tijd bij je opa geweest? Van mezelf weet ik, dat dat niet zo was geweest, de dagelijkse besognes hadden daar net zo goed mijn tijd opgeslokt.

In het buitenland wonen heeft inderdaad tot gevolg, dat je niet zo een twee drie je boeltje pakt, als er iets in Nederland mis gaat met geliefden. Aan de andere kant wordt de relatie met die geliefden ook dieper, is mijn ervaring, omdat, als je dan samen bent, die tijd ook heel intensief is.

Als laatste wil ik schrijven, dat je moet kijken wat voor jou de beste toekomstmogelijkheden zijn. Hoe cru het ook klinkt, jij staat aan het begin van je leven en jouw opa aan het einde van dat van hem. Vrijwel zeker weet ik, dat hij niet zou willen, dat jij om hem jouw toekomst verandert. Hetzelfde geldt voor je ouders, die willen jou ook alleen maar gelukkig zien en eens zul je toch zonder hen verder gaan. Nu je nog alleenstaand bent voelt dit ook allemaal dieper, dan als je eenmaal een partner en gezin hebt.

Altijd moeilijk dit alles in het geschreven woord uit te leggen, maar ik heb me in de beginjaren hier, toen ik zo oud was als jij (ben hier op 22-jarige leeftijd gekomen), ook zo vaak in tweestrijd gevoeld. Toch ben ik blij, dat ik niet terug ben gegaan, toen.

Veel sterkte in ieder geval, ik hoop, dat je opa er toch bovenop komt en dat je ouders alsnog kunnen komen.

[ANY]

Ik zou ook denken dat jouw opa het beste voor jou zou willen, en als je deze kans hebt, en je wilt het, dat je het moet aangrijpen.
Mijn ene oma overleed een paar maanden nadat we op vakantie waren geweest naar Nederland. Ik wist dat ze ziek was, maar ben niet nog een keer terug gegaan. Later hoorde ik via via dat ze gevraagd had wanneer ik zou komen, maar mijn ouders hebben me dat niet verteld. Als ik het wel geweten had zou ik waarschijnlijk toch nog een keer gegaan zijn. Dat had ik beter niet kunnen weten.
Mijn opa was erg ziek toen we terug verhuisden naar Nederland, en 2 dagen na onze aankomst overleed hij, net alsof hij op ons gewacht had, en op zijn eerste achterkleinkind.
Mijn andere oma overleed toen we weer terug in de VS woonden, ik wist dat het met haar niet goed ging, maar ben niet gegaan. Ze zou het niet geweten hebben als ik er wel was.
Het blijft een afwegen of je wel of niet weg kan, er zit nu eenmaal veel water tussen deze 2 landen. Als het mijn ouders of broers zou betrof zou ik niet twijfelen en er alles aan doen om te gaan. Het blijft moeilijk in sommige situaties om er niet bij te kunnen zijn. Dat geldt voor de grote familiefeesten en nieuwe geboortes maar ook voor de tijden als het niet goed gaat.
Veel sterkte ermee, en ik hoop dat je ouders toch nog een keer kunnen komen.
Annemiek

[SFAM]

Bedankt voor alle reacties... Ten tijde van mijn vorige berichtje zat het best wel hoog en had ik het er heel moeilijk mee... Echt fijn dat ik het er hier even uit kon gooien...
(inmiddels gaat het iets beter met hem, maar de vooruitzichten zijn niet echt positief te noemen)


Afgelopen dagen even vrij gehad, wat precies was wat ik nodig had...


En het klopt als jullie zeggen dat ik het op de totale weegschaal moet leggen en dat zal ik ook doen. Alhoewel ik op dit moment toch wat meer neig naar terug naar Nederland gaan...
Ik heb het hier (SF) super naar mijn zin, maar ik denk dat in de buurt van mijn familie (/ vrienden) te zijn toch de doorslag geeft (dit argument is al door een aantal familieleden en vrienden de grond ingeboord, dus geen reden om dat nog een keer te doen ).

[w8in]

SFAM, het is moeilijk inderdaad, maar je moet ook een beetje aan jezelf denken en proberen niet teveel te verzanden in "Wat als?" scenarios.

Ik woon nu 6 jaar hier en zo'n 3 jaar geleden werd bij mijn moeder Alzheimer geconstateerd. Mijn vader, die er na een beroerte 7 jaar geleden weer bovenop leek te komen, is nu erg verzwakt na enkele longontstekingen en andere kwalen. De vooruitzichten zijn dat ie er binnen het jaar tussenuit knijpt.
Ik was in april dit jaar al even teruggeweest om toch nog even wat tijd met m'n ouders mee te pikken en daarna ging het met beiden hard achteruit (moeder in een verplegingstehuis en vader sterk vermagerd en verzwakt, naast andere medische problemen), dus ik ben in oktober weer terug geweest. Als afscheid.
Het is hard. Binnen het jaar ben ik waarschijnlijk weer in Nederland, en dan voor een begrafenis. En m'n moeder herkent me dan waarschijnlijk al helemaal niet meer (was nu al moeilijk).

(Jeetje...ik besef me dat ik nu zelf ook al dingen van me af aan het schrijven ben )

Op geen enkel moment echter heb ik eraan gedacht om terug te verhuizen. Het belangrijkste is je eigen toekomst en wat jij wil. Geloof me...een naaste die terminaal ziek is wil niet dat jij voor hem/haar in Nederland blijft. Nee, die persoon wil dat jij je gang gaat en je eigen pad uitstippelt.
Als je "er wilt zijn" voor je ouders als hun einde daar is, dan betekent dat dat je het beste nooit het ouderlijk nest kunt verlaten.

Je hebt je eigen leven en moet aan familiezaken zeker een invulling geven, maar laat je familie geen rem zijn om (voorgoed) je vleugels uit te slaan.

Veel sterkte in ieder geval...ik weet hoe verschrikkelijk de afstand is.

[JayDee]

Ik ben ook een ervaringsdeskundige. Begin vorig jaar verblijdde ik mijn 19 jaar oudere zus die mij heel erg miste met de mededeling dat we dat jaar naar NL terug zouden komen. Na een ziekenhuisopname van 2 weken in mei knapte ze weer op en mocht ze naar huis. Ze begon na een week thuis weer te kwakkelen en ik belde haar vrijwel elke dag. Op zondagavond 22 mei belde ik haar ook, de volgende ochtend moest ze bij haar internist zijn. Enkele uren voordat een vriendin haar zou ophalen overleed ze, out of the blue, niemand had dit verwacht en mijn wereld stortte in. Mijn ouders leven al lang niet meer en dat ook zussen weleens dood zouden kunnen gaan was iets waar ik simpelweg nooit aan gedacht had.

Het heeft tot kort geleden geduurd dat ik me realiseerde dat ik niets aan de situatie had kunnen veranderen wanneer ik in NL had gewoond. Het enige is, dat ik haar dan vaker had kunnen zien, haar vaker had kunnen helpen en dat dat niet zo was, leverde me een enorm schuldgevoel op. Mijn zus, mijn allerliefste zus... Inmiddels kan ik weer een beetje aan haar denken zonder in de stress te schieten. Zij was mijn eerste dierbare die overleed waarmee ik niet kon dealen. Ik sloeg dicht, huilde nauwelijks, kon niet over haar praten, ga zo maar door. Dat komt een beetje nu, langzaampjesaan.

Mijn punt is eigenlijk de volgende: afstand werkt erg negatief in dit soort tragische gevallen en voor mij werkte het zo, dat ik iedereen in NL ging idealiseren. In NL was alles goed, beetje dat verhaal. Nu, een jaar verder en daarvan maar 6 maanden daadwerkelijk in NL geweest, is mij duidelijk wat ik boven al beschreef en bovendien dat je van achtergeblevenen niet alles kunt en mag verwachten. Wij gaan weer terug naar NJ, we hebben de kans en we kijken er naar uit. Mijn man heeft beide ouders nog, beide 80'ers, hij heeft 2 zoons van 24 en 30, ik heb een zoon van 24 en nog 2 zussen en die gaan we allemaal achterlaten in de wetenschap/verwachting dat er veel veranderen kan de komende tijd. Ouders zullen een keer overlijden en van de kinderen verwacht je dat zij gaan settelen en op een dag gezinnen gaan stichten, voor zo ver verwachtingen realistisch zijn. Maar het leven komt zoals het komt en waar je ook bent, tragiek weet je toch wel te vinden en in de buurt wonen geeft geen garanties voor het verloop daarvan.

Veel sterkte met je Opa, want moeilijk blijft het natuurlijk.

[Texas Boy]

Kan een beetje mee praten, helaas. Mijn moeder staat voor een redelijk grote operatie, een nieuwe hartklep. Wij hebben onze emigratie al uitgesteld om te zorgen dat we er zijn voor, tijdens en na de operatie. Helaas is de operatie uitgesteld tot a.s. donderdag, 9 dagen voor ons vertrek naar Texas, dus wordt afscheid nemen in ziekenhuis wat niet leuk is, mijn vader leeft niet meer, mijn zus heeft geen contact meer, dus ben een beetje haar toeverlaat. Maar wat kan ik doen, ze is 73 en kan wel 103 worden, het is nu vooral tijd om aan mezelf te denken en mijn vrouw, het is onze toekomst!

[Staceybeesie]

Hier op het moment hetzelfde. Ron's oma zou komen in oktober maar vanwege haar gezondheid er vanaf gezien. Ron is nu uiteindelijk onverwachts naar Nederland gegaan. Mede ook om haar weer even te zien (en natuurlijk de rest van de familie).
Dit zijn dingen die inderdaad heel erg je blijven hier kunnen beinvloeden. Begrijp dat het met jouw visum moeilijk is om nu uit Amerika te kunnen. Dus nog eens dubbel moeilijk. Ik vertel me zelf steeds, dat NL maar 1 ticket away is. Maar dat is meer een soort van zoethoudertje voor me.
Vooral na het lezen van al de voorgaande berichtjes. Het is zeker iets om bij stil te staan, maar ook jouw leven in het geheel niet te vergeten. Het is altijd een wikken en wegen verhaal.

Groetjes Petra

[Dan]

Een paar maanden nadat ik geemigreerd was werd bij mijn moeder A.L.S. geconstateerd: een dodelijke spierziekte.
Een grote klap natuurlijk.
Langzaam maar zeker stopten alle spieren in haar lichaam met werken.
Dit hield in dat ze veel zorg nodig zou hebben, omdat ze langzaam maar zeker niets meer zelf zou kunnen.
Ik heb broers en zussen in NL en een tante die veel voor haar hebben kunnen doen, en zelf ben ik, omdat ik bewust nog gaan baan had gezocht in de VS, meerdere malen naar terug gegaan naar NL om te helpen met de verzorging van mijn moeder. Moeilijk, heel erg moeilijk.
Elke keer als ik weer terugging naar de VS, wist ik niet of ik haar weer zou zien.
Als zij die ziekte had gekregen voordat we naar de VS emigreerden, waren we zeer waarschijnlijk ook niet gegaan.
De ziekte werd geconstateerd in januari 2004. In december 2004, nu bijna 2 jaar geleden is ze overleden.

[ANY]

Het blijft allemaal moeilijk, wat een verhalen allemaal. Zo te lezen krijgt iedereen er wel een keer mee te maken.
Mijn ouders zijn nog gezond, maar je weet nooit hoe dat duurt. Daar verdoe ik al 20 jaar tijd mee om me daar zorgen om te maken.
Ik heb nooit het gevoel gehad dat mijn familie het niet wilde dat ik hier bleef. Ze zouden me liever dichterbij hebben, en zeker ook om de kleinkinderen op te zien groeien, maar aan de andere kant doen mijn ouders nu dingen die ze anders nooit gedaan zouden hebben; reizen naar Amerika. Al die avonturen die ze hier al gehad hebben zouden ze gemist hebben. Als je alle tijd bij elkaar telt die ze hier verblijven, denk ik dat het meer zou zijn dan de bezoekjes bij elkaar als we in Nederland zouden wonen. Toen we in Nederland woonden zagen we ze misschien 1 keer in de week of 2 weken, nu zien we ze 4 of 5 weken achter elkaar.
Schuldgevoelens kunnen er altijd zijn, of je nu in Nederland woont of hier. Toen mijn opa stierf was ik er net die dag niet geweest. Dat gaf me net zo'n schuldgevoel als niet naar Nederland gaan toen mijn oma slecht was.

[Bennogr]

Ik heb bij mijn laatste bezoek aan mijn moeder in Amsterdam, haar een microfoon voorgehouden en in totaal 1,5 uur van haar verhalen opgenomen. Daar een CD van gemaakt en aan m'n broer, zus en neef gestuurd.

Verder veel foto's gemaakt.

Mijn moeder is 94, gezond en zal best eens 104 kunnen worden. Of niet. Maar ik heb in ieder geval haar stem, haar verhalen en hoe ze eruit zag.

Ze is verder ook een 16 keer in de VS geweest, om te kijken. Ze wil nog wel, maar reizen gaat echt niet meer.

We hebben, wat er ook gebeurt, in ieder geval onze herinneringen.