Niet elke emigratie loopt goed af.

[ned in MO]

Willel,

Waar het mij meer om gaat en wat ik meer bedoel is dat veel mensen zich op een plek concentreren en verder niet om zich heen kijken.
Wat ik bedoel dat als jij een baanaanbod krijgt in Kansas of Arkansas het slim is om deze te accepteren. Naar San Diego in een paar jaar kan altijd nog en dan heb je de tijd voor, is er geen financiele druk op je etc. Dat was mijn idee toen ook. Ik werd echter verliefd op een nederlandse met een H1B visum en dat maakte het heel moeilijk om te verhuizen. Het heeft toen al heel wat moeite gekost voor haar om van employer te veranderen. Ze heeft nu ook al lang weer een greencard en we kunnen gaan en staan waar we willen. Alleen heb je dan al zoveel opgebouwd dat wij gewoon lekker in ZW Missouri gebleven zijn en daar heel tevreden zijn.

[Hockey]

Wat ik bedoel dat als jij een baanaanbod krijgt in Kansas of Arkansas het slim is om deze te accepteren. Naar San Diego in een paar jaar kan altijd nog

Plus, en dat is het waarschijnlijk het belangrijkste, je hebt dan werkervaring in de VS. Dat maakt het oneindig veel makkelijker om die kant op te gaan dan zonder die werkervaring.

[kastelke]

een voorbeeld was van iemand die niet onverdeeld positief was, alsook Matosh (http://matosh.weblog.nl).

Reactie van Matosh, die dit gelezen heeft en die zei dat ik dit hier mocht posten. Bij zijn weten kent hij PeterNY niet, dus weet hij ook niet hoe PeterNY vindt dat dit een goed voorbeeld zou zijn.

Ik moet er niet aan denken terug naar Nederland te moeten. Ik zou er dood gaan van ellende. Dan zit ik nog veel liever in Las Vegas voor de rest van mijn leven, hahaha...
Je hebt gelijk, ik voel me niet gelukkig/thuis in Las Vegas. Het is gewoon niet mijn plaats om te wonen. Mensen zijn er rude en brutaal. De mentaliteit van de bevolking is hier grotendeels grof en erg afstandelijk, heel anders dan wat ik ervaren heb in andere staten. Maar dat wil niet zeggen dat de emigratie naar Amerika aan flop is gebleken, haha, dat is totaal niet waar. Het is het beste dat ik ooit in mijn leven gedaan heb en ik zou het zo weer doen, naar Amerika emigreren. Mij krijg je dit land echt met geen paard meer uit. Wij zitten er al 7 jaar nu en hebben nog geen sekonde getwijfeld of dit wel een goede besissing was of niet. Het is gewoon dat werk ons naar Las Vegas bracht, een stad dat leuk is voor vakantie maar niet om er te wonen. Er is veel werkloosheid, armoe en Vegas trekt een bepaald soort mensen dat niet bepaald mijn type mensen zijn. Vaak losers uit andere staten die het in hun eigen staat niet kunnen redden. Die denken dat het hier gemakkelijk is. Vegas trekt ook veel kriminelen.
Je mag dit rustig kopieren en op het forum zetten hoor, lol.

Trouwens, wat is "niet onverdeeld postief"? Is er iemand die ergens woont en 100% onverdeeld positief is? (volgens mij zit je dan onder de pillen en/of drank ). Er zal altijd wel iets zijn waar je je aan ergert. En als ik de klagende Nederlanders hoor, heel zeker dus ook in Nederland. Maar toch verkiezen miljoenen Nederlanders toch dat land om in te wonen, loopt het land niet massaal leeg. Dus waarom zou je dan niet gelukkig kunnen zijn in Amerika, ook al zijn er daar (ook) dingen die je liever anders zou zien?

[mvdl]

Het hangt er - 't is vaker gezegd - enorm vanaf waar je je vestigt. Als MvdL schrijft:
...." dan vertel ik gewoon dat ik er een tijdje gewoond heb en zeg ook hoe het in de werkelijkheid is: grote werklooheid, veel armoede en daklozen, lage salarissen en slechte werkomstandigheden, duidelijk zichtbaar dat een groot deel van de bevolking geen toegang heeft tot medische zorg, verouderde en kapotte infrastructuur, vervallen steden, overal houten huisjes die hun beste tijd gehad hebben en die gewoon wegwaaien als er weer eens een tornado voorbij komt, slecht internet en mobiele netwerken."

Want dat is wat ik hier toch ook zie - MvdL zuigt het echt niet uit zijn duim. (Al vallen de huisjes en de mobile homes hier niet zo snel om van tornado's, maar van aardbevingen.)

Dit is ook de realiteit. Wij hebben in Texas in een gated community in een villa wijk gewoond. Maar zelfs dan is het onmogelijk om je aan de aanblik van daklozen, armoede, goedkoop gebouwde houten huisjes, verval in de steden en van de infrastructuur te onttrekken. Als je naar downtown rijdt dan wordt je hoe dan ook geconfronteerd met daklozen met kartonnen bordjes die om geld bedelen bij de stoplichten, vervallen straten met vervallen huizen, leegstaande stripmalls en kapotte wegen.

In Chicago kreeg ik gewoon een cultuurshock, zo ontzettend armoedig en vervallen die stad is als je eenmaal buiten downtown komt. Net of je in een film over de grote depressie in de jaren '30 stapt. Vrijwel elk gebouw heeft de laatste 100 jaar al geen onderhoud of verf meer gezien. Pas in de suburbs zoals Arlington Heights gaat het er weer normaal uitzien.

Ook het platteland in de VS maakt een erg armoedige indruk. Oude vervallen houten boerderijen met oude auto's rond de deur. Ik snap gewoon niet waarom ze de mentaliteit niet hebben om ook maar iets te kunnen onderhouden, of het nu om huizen, wegen, bruggen of auto's gaat.

Heel veel reacties in deze discussie hebben een bijna religeuze insteek wat betreft "de droom": zodra er kanttekeningen worden geplaatst bij de VS (zeer realistische kanttekeningen qua economie, werkeloosheid, carriereperspectief, infrastructuur, toegang tot onderwijs, zorg, cultuur enzovoorts) vanuit een persoonlijk perspectief die niet stroken met dit droombeeld is dit direct verwerpelijk volgens velen.

Hier sluit ik me volledig bij aan. Het doet ook veel van de waarde van dit forum teniet.

[PeterNY]

Trouwens, wat is "niet onverdeeld postief"? Is er iemand die ergens woont en 100% onverdeeld positief is? (volgens mij zit je dan onder de pillen en/of drank ). Er zal altijd wel iets zijn waar je je aan ergert. En als ik de klagende Nederlanders hoor, heel zeker dus ook in Nederland. Maar toch verkiezen miljoenen Nederlanders toch dat land om in te wonen, loopt het land niet massaal leeg. Dus waarom zou je dan niet gelukkig kunnen zijn in Amerika, ook al zijn er daar (ook) dingen die je liever anders zou zien?

Ik haal een voorbeeld aan van iemand die in de VS is gaan wonen en die een hoop ellende heeft doorgemaakt (dat las ik althans in zijn verslagen). Het voorbeeld is dus wel degelijk relevant als een voorbeeld van wat er mis kan gaan. Ik heb nooit beweerd dat dit op een andere plek of met andere omstandigheden voor iemand niet zou gelden. Maar het is wel typerend: ieder voorbeeld wordt direct ontkracht en de VS wordt wederom expliciet/impliciet voorgesteld als een ideale plek en in de realiteit gevestigde observaties (zowel feitelijkheden alsook persoonlijke ervaringen) zouden onzin zijn.

Ik heb ook ergens geschreven dat deze persoon terug zou zijn gegaan naar NL: alleen maar een voorbeeld van het niet het land van melk en honing zijn. Ik kan nog wel meer voorbeelden gaan geven maar die zullen ongetwijfeld ook allemaal als fabeltjes worden weggezet of worden omgebogen.

Een stuk tekst van deze persoon, hoewel hij zichzelf ook al duidelijk in het stuk aan Kastelke tegenspreekt:
Jee, na maanden niets meer geschreven te hebben wil ik jullie toch graag even een update geven over hoe het met ons gaat in Las Vegas, NV. Hoe hou je zoiets kort als er zo ontzettend veel gaande is de laatste maanden? Ik zal het proberen zo kort mogelijk te houden.
Een van de reden dat ik niet meer geschreven heb op de weblog is dat ik eerst mijn familie in Nederland wilde inlichten over wat er gaande is. Ik vind niet dat mijn familie de informatie van Internet moet plukken, maar van mij direkt moeten horen. Omdat ik de laatste maanden niet meer online geweest ben, geen emails meer beantwoord (wel lees, maar niet beantwoord) heb ik ook al maanden geen kontakt meer gehad met mijn familie in Nederland. Het is dus NIET persoonlijk, dat ik niet regageer op emails. Alle energie is kompleet uit mijn lichaam gezogen en kan het gewoon niet opbrengen ook maar iets te schrijven of te zeggen. Ik weet dat er een aantal mensen een beetje pissig zijn op mij, dat ik geen berichtjes heb geplaats op de blog of geen emails heb beantwoord, maar daar kan ik niet van wakker liggen. Ik ben zo zwaar depressief geweest (en misschien nog wel ben), dat dit het laatste is waar ik wakker van lig, over wat anderen (mensen die ik persoonlijk niet eens ken) ervan denken.
Maar goed, zo wordt het nog een lang verhaal en ik probeer het zo kort mogelijk te houden. Weet je dat ik niet eens van ellende weet waar ik moet beginnen met schrijven? Sorry als het een soep zooitje gaat worden, deze blog, maar ik zal ergens moeten beginnen.
Laat ik beginnen met Shay. Iedereen weet dat Shay als sinds we in Las Vegas wonen een vriendin heeft. Ik mocht haar van het begin al niet. Vraag me niet waarom, maar dit is en gevoel dat ik erg sterk heb als ik mensen ontmoet. Ik mag iemand of ik mag iemand totaal niet. Een tussenweg is er niet, maar omdat het serieus was tussen Shay en haar (ik noem haar Kakkerlak, kan en wil haar echte naam niet eens meer uitspreken), heb ik Kakkerlak het voordeel van de twijfel gegeven en haar geacepteerd in de familie. Het si voor Shay immers niet leuk als we zijn 'liefde' blokkeren uit ons leven, maar helaas was deze acceptatie maar van zeer kort duur.
Ik ga niet in op de details, dat kan ik Shay niet aandoen, maar Shay heeft zijn goede baan bij Wyndham Vacation Resort dankzij haar verloren. Je baan verliezen in Las Vegas nis niet leuk, er is hier gewoon geen werk te vinden. Shay heeft al zijn spaargeld er doorheen gejaagd, leningen op zijn naam genomen omdat Kakkerlak geen zin meer had rekeningen te betalen die ze had moeten betalen. Kakkelak gaat liever gokken in de casinos dan werken. Kakkerlak gaat liever achter de rug om van Shay met andere mannen plezier maken. Kakkerlak stuurt Shay uit op werk, zodat Shay nu 3 (ja, drie!!!) banen heeft om haat te kunnen onderhouden, zodat prinsesje Kakkerlak lekker op haar bedje kan blijven liggen. Werken is namelijk een vies woord.
Onnodig te zeggen dat Kakkerlak al sinds een jaar niet meer welkom is in ons huis en dat Tova en ik helemaal niets, maar dan ook niets met haar te maken willen hebben. En wat denk je… nu is ze zwanger van (waarschijnlijk) Shay. Tova en ik volgen het niet eens meer, maar ik denk dat ze volgende maand de baby krijgt. Leuk, geen werk, geen huis, geen inkomsten, geen insurance… helemaal niets!!!!!!! Onnodig te zeggen dat dit een gigantische stress op ons gezin heeft gegad (en nog steeds heeft) in het afgelopen jaar.
Wat mijn werk betreft, dit is alleen maar erger en erger geworden. Letterlijk elke dag word ik hardstikke kapot (lees: verrot) gescholden aan de telefoon door agressieve en onbeschofte klanten hier in Las Vegas. Gek, niet de klanten uit andere staten, maar alleen door klanten hier in Las Vegas. Het is soms zo erg, dat ik een aantal keren met tranen in mijn ogen achter mijn buro heb gezeten van onmacht. Ik heb diverse keren letterlijk op het punt gestaan mijn baan terstond op te zeggen en weg te lopen, zonder ooit nog iets van me te laten horen. De reden dat ik dit (nog) niet gedaan heb, is dat ik inkomsten moet hebben natuurlijk. Andere banen liggen nu eenmaal niet voor het oprapen. Niet hier in Las Vegas, maar ook niet in andere staten. Ja, ik solliciteer nog steeds, maar het is bijna onmogelijk.
Het naar mijn werk gaan is elke dag een struggle. Het voelt alsof ik naar Prison ga, om opgesloten te zitten met een halsband om. Nog nooit in mijn leven heb ik het ergens zo slecht naar mijn zin gehad als hier.
Ik heb mijn huisarts platgelopen om iets aan mijn stress te doen, maar die kunnen mij ook geen andere baan geven natuurlijk. De stress thuis liep zo hoog op dat Tova en ik steeds vaker woorden kregen. Een verkeerd woord en ik ontplofte in een gigantische woede. Dit werd op een gegeven moment zo erg, dat ik bijna lichamelijk geweld gebruikte tegen Tova. Die avond heb ik mijn koffers gepakt en ben in diverse hotels gaan wonen voordat er ongelukken gingen gebeuren. Ik was gewoon mezelf niet meer, ik ben letterlijk veranderd in een agressief monster. Ik hoef maar even het gevoel te hebben aangevallen te worden en ik bijt als een idioot van me af op een vreselijk onmenselijke en agressieve manier. Als een kat die in het nauw is gedreven. Zo voel ik me ook.
Er is nog veel meer gaande natuurlijk dan wat ik tot nu toe geschreven heb, maar het is gewoon veel te veel om alles te vermelden. Tova en ik wonen nu appart. We hebben nu beiden ons eigen appartement sinds twee maanden. Dit is alleen maar tijdelijk. We gaan niet scheiden, maar ik moet even op mijzelf wonen voor er echte ongelukken gaan gebeuren. Ik ben niet mezelf meer. Ik ben totaal veranderd en niet op een leuke manier. Het apart wonen is een succes. Het gaat nu stukken beter tussen Tova en mij. We hebben geen ruzie meer en we brengen veel tijd samen door als we beiden niet hoeven te werken. We gaan elke week samen ergens uit eten en ik mis Tova ontzettend. Alleen wonen is niet leuk. Het enige dat ik leuk vind is dat het stil is als ik thuis kom van mijn werk en dat er niemand is die iets van mij moet hebben. Ik heb besloten mijn apartement rustgevend in te richten.

Het is erg lastig om op dit forum een inhoudelijke discussie te voeren. Ik voer keer op keer feiten aan die worden genegeerd of omgebogen zonder fundering.

[kastelke]

Dat bericht is op een redelijk emotioneel moment geschreven geweest, en ondertussen ziet de situatie er daar al heel anders uit. Maar hij kan niet meer aan dat blog aan, dus hij kan het ook niet updaten.
Trouwens, het kan je overal tegenzitten. Ook in Nederland kan je kind voor een partner kiezen waar je niet zo gelukkig mee bent. Moet je dan maar gelijk verhuizen naar een ander land, zeggen dat Nederland je niet gelukkig maakt?
Ook in Nederland zullen er nu heel wat mensen zijn die vinden dat ze een sh*$#*tjob hebben die hun ongelukkig maakt. Maar ze vinden niet zo snel iets anders omwille van de crisis. We hebben het zelf meegemaakt.
Mag ik je dus geruststellen dat het ondertussen een stuk beter gaat met Martin. Want ook in Amerika kan een mens wel eens een dip hebben, en er door komen. Zonder zelfmoord te plegen, zonder terug te emigreren naar je land van herkomst.

[Bandido]

Heel veel reacties in deze discussie hebben een bijna religeuze insteek wat betreft "de droom": zodra er kanttekeningen worden geplaatst bij de VS (zeer realistische kanttekeningen qua economie, werkeloosheid, carriereperspectief, infrastructuur, toegang tot onderwijs, zorg, cultuur enzovoorts) vanuit een persoonlijk perspectief die niet stroken met dit droombeeld is dit direct verwerpelijk volgens velen.

Merkwaardige conclusie, ik zie toch juist heel genuanceerde bijdrages. En vooral mensen die vanuit hun eigen ervaringen praten, net als mvdl. Alleen zijn de meeste ervaringen niet zo negatief als die van hem. Er is hier nog niemand geweest die heeft beweerd dat het in Amerika allemaal koek en ei is en dat het allemaal heel soepel en gemakkelijk zal gaan. Integendeel: stuk voor stuk zegt men dat het moeilijk is, maar niet onmogelijk.

Het is erg lastig om op dit forum een inhoudelijke discussie te voeren. Ik voer keer op keer feiten aan die worden genegeerd of omgebogen zonder fundering.

Volgens mij valt dat wel wat mee. Alleen is er een groot verschil tussen een "feit" en een "mening".

[goldenhills]

Ik denk dat beide kanten driftig proberen de andere kant van het gelijk te overtuigen. En beide hebben gelijk: er is (procentueel) meer armoede in de VS dan in NL, maar er is ook meer rijkdom en voor een beperkte groep meer mogelijkheden in de VS dan in NL. De vraag is (1) hoeveel directe last je hebt van de armoedige kant van de VS, en (2) in hoeverre je je aan de armoedige kant stoort, ook al heb je het zelf goed. Daarnaast zijn de VS en NL gewoon heel verschillend (cultuur, natuur, economie, samenleving, klimaat,...), en hangt het van jezelf en je situatie af waar je het beter naar je zin zult hebben.

Tegen een ander zeggen dat ze geen kans maken in de VS omdat het allemaal kommer en kwel is, vind ik niet gepast. Tegen een onvrijwillige remigrant zeggen dat het eigen schuld is dat ze niet in de VS konden slagen, vind ik ook niet gepast. Feit blijft dat er emigranten zijn die zich zeer thuis voelen in de VS, en er remigranten zijn die concluderen dan hun leven in NL beter was. Ik ga er vanuit dat beiden gelijk hebben.

Je kunt best doorvragen waarom iemand grotendeels positief of negatief is over de VS en emigratie, maar je moet het vooral niet als een wedstrijd zien waar maar 1 antwoord uit kan komen. Beide perspectieven lijken mij waardevol voor een kandidaat-emigrant, en daarmee vind ik het forum waardevol.

[PeterNY]

Het gaat bij de feiten om aspecten zoals het werkeloosheidspercentage, dalende huizenprijzen, begrotingstekorten bij de gemeentes/graafschappen/staten/nationale overheid, achterhaalde/vervallen infrastructuur, leegstand van commercieel vastgoed (kantoren, winkels enzovoorts), negatieve handelsbalans enzovoorts.

Qua persoonlijke ervaringen heb je gelijk en daarin bestaan geen feiten, slechts weergaves.

Maar goed, dit is inderdaad een discussie zonder einde dus ik hou er mee op want ik krijg er hoofdpijn van.

[BibiS]

Goed verwoord Golden Hills... Vindt het erg interessant om ieders ervaringen en inzichten te lezen maar het is belangrijk elkaar te blijven respecteren...

[markgoestoamerica]

@goldenhills, zou het nu stoppen?

[RiverCola]

Ik weet eerlijk gezegd niet of ik het wel zo'n goed idee vind om een stuk van iemands blog te kopiëren en op een forum te plaatsen. Daar heeft Martin denk ik geen toestemming voor gegeven. En dan is het ook nog zo'n ontzettend emotioneel betoog....

Ik vind dat je er goed over na moet denken voordat je zoiets doet.

Anyway, volgens mij leed Martin aan een keiharde burn-out en slipte vervolgens misschien zelfs wel in een depressie. Dat kan ieder mens gebeuren, waar dan ook. Ik heb ook vrienden in NL die een burn-out kregen door de hoge druk op het werk. Martin's werksituatie was gewoon onverantwoord en onhoudbaar geworden. Maar zoals Kastelke en ik al aangaven, hij houdt met hart en ziel van Amerika en dan met name Colorado. Ik ken Martin, hij zal er alles aan doen om weer terug te gaan naar Colorado. Misschien niet nu, maar wel morgen

[vana]

@Goldenhills, ik ben het volkomen met je eens

[ANY]

Eigenlijk zou de titel van dit topic niet eens "niet elke emigratie loopt goed af" moeten zijn; dat zet al meteen een negatieve toon. Het is niet zo dat als je terugkeert naar je geboorteland je emigratie niet goed afgelopen is. Er zijn zoveel redenen om terug te gaan; wij hebben er ook over gedacht toen mijn man uit het leger ging en we konden gaan waar we wilden. Ik zou dat dan toch ook geen mislukte emigratie genoemd hebben.

En ook nog dit; het is wel een slechte economische tijd, en toen we in de jaren '80 naar de VS kwamen was het een goede economische tijd, maar toch was het eerste jaar finacieel heel moeilijk (met $4.80 per uur kun je niet veel).
Pensioen en voorzieningen heb ik destijds in de beslissing om wel of niet terug te gaan niet eens meegeteld. Als je jong bent is dat toch nog ver weg, en tegen de tijd dat je oud bent het het nodig hebt is de situatie in elk land alweer veranderd.

[Encinitas]

Ik weet eerlijk gezegd niet of ik het wel zo'n goed idee vind om een stuk van iemands blog te kopiëren en op een forum te plaatsen. Daar heeft Martin denk ik geen toestemming voor gegeven. En dan is het ook nog zo'n ontzettend emotioneel betoog....

Volledig mee eens. Vind dat zeer ongepast!


Mooi topic!

Mijn tip:
Streef naar het hoogste, volg je hart, en stel bij waar nodig. Ik woon zelf voorlopig "visa-gedwongen" in MN. maar dat is zooooooo anders dan "mijn droom-Amerika", Southern California of ergens anders SW. Ik hou echter mijn doel als stip op de horizon, wat het draagbaar maakt. Echter zo een tussenstap is mij niet makkelijk bevallen. Emigratie is een ingrijpend proces. Als je kunt gaan wonen op "jouw plek" in de usa (qua bv klimaat, natuur, cultuur, mensen) dan staat er veel goeds tegenover deze ingrijpende stap. Ga je naar een plek wat je niet aantrekt, dan vallen deze pull-factors weg.
Laat je droom niet afnemen door negatieve, beperkende gedachtes. Je bepaalt je leven grotendeels zelf! Geluk is iets wat je afdwingt. Keep on keeping on! Think BIG!

Daarbij; wanneer is je emigratie (je leven?) geslaagd? Welke maatstaf leg je daarvoor aan? Goede baan, groot huis, good looks, 2 grote 8 cyl, wife + kids?
Zijn allen maar zeer betrekkelijk en zeer tijdelijk van aard. En zoals met alle "aardse" dingen;op een dieper nivo zullen deze jezelf hooguit zeer tijdelijk bevredigen, totdat je weer wat anders zoekt wat je geluk zal brengen....totdat...

[Bandido]

Tegen een onvrijwillige remigrant zeggen dat het eigen schuld is dat ze niet in de VS konden slagen, vind ik ook niet gepast.

Absoluut, alleen is dat volgens mij ook niet gebeurd, voor zover ik heb kunnen zien tenminste. Volgens mij heeft iedereen hier juist benadrukt hoe jammer het vooral was dat het niet gelukt is, het is niet iemands schuld. Integendeel.

[SemJes]

Yeah Martin We missen je!

PeterNY, wat zijn je feiten dan? Ik heb juist het idee dat jij degene bent die niet wil luisteren naar hoe andere het ervaren. Ik begrijp niet waarom je telkens wil blijven verkondigen dat jouw mening de waarheid is, en dit dan als feit presenteren. Je doet alsof elke emigrant het oh zo moeilijk gaat krijgen, en dat Nederland toch wel overduidelijk het betere land is. Zo subjectief. Dat kan voor jou misschien zo zijn, maar voor mij is dat absoluut niet zo. Ik wil bijvoorbeeld geen overheid die alles voor mij regelt; we hebben door lagere belastingen dan in NL meer geld over en sparen en beleggen dan bijvoorbeeld voor ons eigen pensioen. Infrastructuur slecht? Geef mij de brede wegen en vele rijstroken maar boven het Europese wegennet. Werkloosheid, tja het gaat economisch nu niet goed (maar ook in andere landen niet), maar we hebben in de VS een veel betere kans op een goede carrière dan in NL. Mijn man heeft nu al promoties meegemaakt, en prestaties behaald die in NL nog vele jaren niet mogelijk waren geweest. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Ook dit is niet "de algemene waarheid" maar het is wel mijn waarheid, en ik hoop dat je in je volgende posts misschien wat meer nuances kan aanbrengen.

Overigens wil ik nog wel zeggen dat we hier niet zijn voor betere infrastructuur of carrière mogelijkheden. Wij zijn hier omdat we van dit land houden, met al haar mogelijke gebreken. We hebben nooit de intentie gehad om een toekomst in NL op te bouwen, en hebben al vanaf onze begin tienerjaren gericht op de mogelijkheden om ons uiteindelijke doel, in de VS wonen, te realiseren. Dat is misschien ook wel weer anders dan iemand die op een dag besluit met de DV-lottery mee te doen, en dan wint.

[Ziva]

Deze discussie kun je net zo goed voeren over welk-ander-land-dan-ook. Er zijn zat landen waar ook geweldige gebieden zijn en evenzoveel gebieden waar je liever niet naartoe gaat. Niet op vakantie en al helemaal niet om te wonen. Ik denk dat het grootste verschil met andere landen en de VS is dat er geen land ter wereld is waar zo de nadruk wordt gelegd op "The American Dream" dat wordt voorgesteld als een soort ideaalbeeld. Dat schept wellicht verwachtingen die niet altijd waargemaakt kunnen worden en dat zal voor veel emigranten (niet alleen Nederlanders) een flinke domper zijn. Wellicht dat een niet geslaagde emigratie daarom ook harder aankomt als blijkt dat het realiseren van die dream niet altijd zo eenvoudig is en al helemaal niet in deze tijd.

Ik vind het mooi om te lezen dat Martin het totaal niet naar zijn zin heeft in Vegas maar dat hij aangeeft dat er genoeg andere staten zijn waar hij graag zou willen wonen. Ik denk ook dat veel forumleden die in Amerika wonen dit ook proberen duidelijk te maken. Dat het in een bepaalde staat of gebied niet fijn is om te wonen wil niet zeggen dat het daarom in heel Amerika zo slecht is. Het land is wat dat betreft vergelijkbaar met Europa, ook daar zijn zat verschillen tussen landen. Het belangrijkste is dat je je ergens thuisvoelt. En of dat nu in Amerika is of in Nederland maakt niets uit natuurlijk, het blijft een persoonlijke voorkeur.

Nog een opmerking over het verval van gebouwen, huizen etc. Als je denkt vanuit je Nederlandse kader en daarmee een vergelijking trekt met Amerika kun je al snel roepen dat er verval is. Maar Nederland is wel aanzienlijk veel kleiner dan Amerika, er zijn enorm veel regels omtrent het bouwen van huizen, opknappen van gebouwen, netjes houden van gebouwen etc. Veel eigenaren van vervallen gebouwen krijgen direct een boete als ze de boel laten versloffen. Dat houdt het straatbeeld netjes en verzorgd maar je kunt het ook zien als een stuk vrijheidsberoving. Want waarom zou je je huis niet pimpelpaars mogen schilderen, waarom zou je dat die vervallen schuur niet op je eigen stuk grond mogen hebben? Het is maar net hoe je het bekijkt natuurlijk. In Amerika heb je veelal met buurt verenigingen te maken maar die zijn anders dan de gemeente en laten je toch veel meer zelf bepalen wat je op je grond wil doen. Bovendien heeft Nederland ook niet of nauwelijks last van natuurrampen en die kunnen soms ook bijdragen aan een armoedig straatbeeld.

[Hockey]

Ik wou ook nog een reactie schrijven, maar na de posts van Ziva, SemJes en Bandido is er weinig meer wat nog gezegd dient te worden.

[Steffen]

Het is wel duidelijk dat dit onderwerp een hoop emoties oproept. Toch vind ik dat mvdl en PeterNY een punt hebben. Er komen hier termen als feiten, eigen ervaring, hoge emoties e.d. voorbij, maar de laatste keer dat ik de topic titel las ging het toch echt over emigratie die niet goed af liep (wat ook nog open staat voor interpretatie). Dat is ook heel persoonsgebonden. Ik vind ook dat PeterNY met goede punten aankomt waarop emigratie moeizaam verloopt en zelfs zo verloopt dat mensen terug gaan en de VS verlaten. Hij komt met verhalen van mensen (waarbij het juist moeizaam loopt, ookal blijven ze toch), haalt artikelen aan en verteld zijn ervaring. Zeer passend bij dit topic. Ik zou het zonde vinden als hij hiermee zou stoppen. Hij belicht een kant waar relatief weinig over gesproken word.

Daarbij denk ik ook niet dat PeterNY mensen van emigratie af wil houden.
Ik ga vermoedelijk eind dit jaar naar de VS emigreren en naar een deel vertrekken wat nou niet echt bekend staat om z'n economische groei de afgelopen jaren. Ik waardeer PeterNY en mvdl hun mening zeer, vetrek mede hierdoor met een beeld dat het zwaar kan worden, maar ga toch echt vertekken. Ik denk dat daar voor mij en mijn partner toch de beste kansen voor ons liggen.

Waar ik nu benieuwd naar ben is hoe het mvdl verlopen is. Hij heeft kort en bondig aangegeven wat er is gebeurd, maar ik hoop nu juist dat hij de vragen puntsgewijs wil beantwoorden die Loek heeft opgesteld.