negatieve emigratie verhalen?

[Bandido]

En ik heb wel eens Nederlandse ex-collega's die dan hier graag een gastcollege reeks willen komen geven (en van mening zijn dat dat in het Engels best gaat), en dat ik dan al meteen denk dat dat eigenlijk niet kan omdat hun Engels zo lastig te verstaan is.

Ja, grappig is dat. Maar als je nieuw bent in de VS en je spreekt de taal niet goed genoeg of met een (zwaar) accent, dan zet je dat toch bij voorbaat op een achterstand. Ik zie dat regelmatig om me heen.

Volgens mij hangt het instappen op een "lager niveau" heel erg af van je werk. Ik ben gewoon op hetzelfde niveau doorgegaan, maar dat komt omdat mijn werk zo specialistisch is en de opleidingen gewoon erkend worden.

Dat gold voor mij ook. Ik had meteen een goede baan en op min of meer hetzelfde niveau als in Nederland. Niettemin hoor ik ook veel mensen die goed zijn opgeleid, maar toch een tijdje moeten "hamburgers flippen". Daar is natuurlijk niets mis mee, maar als je een goede en leuke baan gewend bent moet dat ook weer niet te lang duren. Ik kan me in ieder geval voorstellen dat een emigratie dan toch minder leuk is dan het vanuit Nederland leek.

Oh ja, en wat is het toch met Georgia en schoenmakers?! Ik heb toch echt een nieuwe hak onder een van mijn werk pumps nodig.

Ja, typisch he? Ik heb ook om me heen gevraagd naar een soort van "hakkenbar". Maar niemand die er een kent hier, noch het concept!

Dat hangt ook weer erg van het gebied af. Hier hoor je honderden accenten en heel veel nauwelijks te verstaan Engels. Bij veel mensen hier vergeleken spreken de meeste Nederlanders het zeer goed.

Daar heb je natuurlijk ook wel gelijk in. In een grote internationale stad als Atlanta is een accent ook geen bijzonderheid. En als Nederlander ben je hier (gelukkig) ook niet echt exotisch.

[Joke]

Heb je al ge-googled onder "shoe repair" in de plaats waar je woont? Ik heb in heel veel plaatsen in amerika gewoond, en er was altijd wel een schoenmaker in de buurt.

Ik heb jaren in New York gewoond, waar bijna iedereen een accent had, dus je went er aan. In Colorado en Arizona, waar ik nu zit, klagen mensen enorm over het feit dat mensen met accenten niet te verstaan zijn, terwijl ik er geen probleem mee heb. Het is maar net was je gewend bent.

[dora]

Wij gingen voor een korte periode naar de VS met de bedoeling om weer terug te keren. Maar toen bleven we plakken. Daardoor zitten we nu nog wel steeds een beetje te dubben wat we uiteindelijk gaan doen (terug of niet). Vooral nu we kleine kinderen hebben. Voorlopig blijven we (we hebben een huis en Greencard en beide leuk werk) maar heb nog steeds het idee dat we uiteindelijk oud gaan worden in Nederland...

Dora

[Loek]

Toen wij naar de US gingen, hadden we ons voorgenomen het een jaartje aan te zien. Wij verhuisden naar Colorado tijdens een economische dip, dus de banen lagen niet voor het oprapen. Wij kwamen in Atlanta aan en bleven even bij mijn broer en reden toen naar Colorado. Ik weet nog dat er onderweg lange stiltes in de auto waren, wanneer we beiden zaten te denken over wat we aan begonnen waren. Maar eenmaal op de plaats van bestemming kwamen we in een stroomversnelling en was er weining tijd meer om over zaken in te zitten. Na een jaar besloten we te blijven en het na 5 jaar weer eens te bekijken. Dat doen we nu elke 5 jaar. Het was afgelopen september 15 jaar sinds we hiernaartoe zijn verhuisd; gesprek van die dag:
Ik: "Moeten we alweer terug naar Nederland?"
Gepke: "Nee, geen zin in die verhuis rompslomp. Vraag me over 5 jaar maar weer"


Overigens, hier hebben we 5 schoenmakers binnen een straal van 10 kilometer.

[Doncamillo]

Denk je dat die andere mensen heel hun hebben en houden over de oceaan verhuisden met de idee dat het hun ging tegenvallen?...

Eigenlijk heb ik dat momenteel enigszins.. ik ga binnenkort naar mijn verloofde en heb me erg goed voor zitten bereiden maar hoe meer die datum dichterbij komt, hoe banger ik wordt. Eigenlijk is mijn angst ongegrond omdat ik weet dat ik ieder moment terug kan komen als het echt moet maar ja, toch is het beangstigend, ik verbrand toch wat schepen achter me voor een nieuw leven. Ik denk dat het bij mij momenteel ook wel meespeelt dat ik sinds gisteren bij mijn moeder woon omdat ik mijn huis heb leeggemaakt en opgezegd (en nu dus eigenlijk alleen maar geld, kleding en wat kleine bezittingen heb). Ik ben echt dol op mijn verloofde en kijk er echt naar uit om bij haar te kunnen blijven en met haar te trouwen dus we gaan gewoon zorgen dat het werkt, en gaat het eeecht niet, dan gaan we gewoon samen naar NL hebben we al besproken

Ik heb precies hetzelfde gevoel. Ik zit vol spanning 3 maanden te wachten op mijn visum, woon bij mijn ouders om de tijd te overbruggen en heb een tijdelijke baan waar ik geen uitdaging in heb. Zoals je zegt heb ik ook alleen een bankrekening. Ik ben echt verliefd op mijn schatje, maar sinds ik thuis woon en voor het eerst in 10 jaar langere tijd weer in NL ben, begin ik me meer en meer te hechten aan mijn familie. Iets waar ik de afgelopen 10 jaar geen last van had toen ik vooral in Asie en Australie mijn tijd doorbracht..... daarbij ook een beetje koud water angst wat betreft het woord "trouwen"....... Helaas is het moeilijk of eigenlijk bijna onmogelijk om samen te zijn zonder te trouwen (wat eigenlijk belachelijk is). Anyway...however....we gaan ervoor!!

[maartena]

Ik ken in ieder geval het verhaal van iemand op middelbare leeftijd, ik geloof al in de 50, die middels internet met een Amerikaanse vrouw in dezelfde leeftijdscategorie in aanraking kwam, naar de VS verhuisde, trouwde.... en na drie jaar weer naar Nederland ging na een scheiding. Ik ken deze persoon niet goed, ik heb er destijds mee gechat via MSN etc, maar daar kwam in principe uit dat het voor hem erg moeilijk was om op zijn leeftijd aan werk te komen, en dat er teveel culturele verschillen waren.

En ik kan me het enigszins voorstellen dat als je 45+ jaar lang Nederlandse cultuur in je hebt, en pas na je 50e speelt met emigratie, dat de cultuurschok groot kan zijn. Velen hier denken al vele jaren over immigratie, zijn de hele wereld over geweest, of zijn (zoals ik) op relatief jonge leeftijd (28 toen ik vertrok, ben nu 34) naar de VS gegaan.

In dit geval weet ik van wat chatsessies dat de ruzies tussen hem en haar vaak om vrij onbenullige dingen gingen, en dat opmerkingen als "But in Holland we don't do it that way" en "We don't do that in America" etc vaak het startschot waren voor een ruzie. En daaruit blijkt ook maar weer dat je als partners ontzettend moet open staan voor elkaars culturen. In Nederland geven we al vaak af op Marokkanen etc die "niet integreren", maar als je in een huwelijk zit met een Amerikaan (en andersom met een Nederlander), dan zijn er ontzettend veel compromissen die je allebei moet maken, en eigenlijk werkt zo'n huwelijk het beste als de ene partner zich zo goed en zo kwaad als het gaat aanpast aan het land waar men woont, en zich wat meer loslaat van de cultuur van het geboorteland.

Gelukkig heeft mijn vrouw 4 jaar in Nederland gewoond, en weet ze dus donders goed hoe het is om in een andere cultuur te wonen..... Maar het komt wel eens voor dat de Amerikaanse helft pas voor de eerste keer naar Europa gaat om te kijken hoe het bij de Nederlander is die ze op vakantie, middels werk of via internet ontmoet hebben, en in SOMMIGE gevallen kan dat gaan wrijven na een paar jaar. In de meeste gevallen gaat het goed, en ik ben alweer 11 jaar samen met mijn huidige vrouw, en in November alweer 9 jaar getrouwd.

Maar inderdaad..... het GAAT wel eens fout!

[DixieChick]

En daaruit blijkt ook maar weer dat je als partners ontzettend moet open staan voor elkaars culturen. In Nederland geven we al vaak af op Marokkanen etc die "niet integreren", maar als je in een huwelijk zit met een Amerikaan (en andersom met een Nederlander), dan zijn er ontzettend veel compromissen die je allebei moet maken

Helemaal waar. Zo hebben wij altijd hele "what are your expectations and what are mine" sessies voor belangrijke dagen zoals Kerst en verjaardagen. Zo hebben we een compromis dat ik cadeaus op bed krijg op mijn verjaardag (volgens traditie in onze familie), en manlief ze bij het ontbijt krijgt. De kinderen mogen kiezen We hebben een keer een holiday season geen "round table discussions" gedaan..wow. Dat was niet zo'n goed idee, en we vonden er geen van tweeen iets aan. Dit jaar komt voor het eerst mijn -hele- familie (ouders en broers met aanhang) naar de VS voor de kerst, en dus zullen we heel wat moeten puzzelen zodat we onze tradities (een soort NederAmerikaanse kerst) in stand houden, en toch het begrijpelijk en leuk houden voor mijn familie.
Onze vrienden zeggen altijd dat wij alles zo enorm bepraten, maar dat moet denk ik ook wel, wil je dat een huwelijk tussen twee nationaliteiten (hoe internationaal we dan allebei ook zijn) goed werkt. Ik denk dat als je in zo'n huwelijk stapt met het idee dat alles wel goed komt onder de mantel der liefde, dat je dan van een koude kermis thuiskomt.

[GoBucks]

Bij ons thuis doen we alles 'the American' way. Ook met de kinderen. We spreken Engels, we doen verder niks aan typisch Nederlandse feestdagen zoals sinterklaas, koninginnedag etc. We eten verder weining typisch Nederlandse dingen, en ik moet zeggen ik mis het ook niet. Mijn ouders vinden het wel jammer dat hun kleinkinderen niet opgroeien met een meer Nederlandse traditie/cultuur/achtergrond, maar goed....

[DixieChick]

Ik denk dat als jij OK bent met alles op de Amerikaanse manier te doen, dat helemaal geen probleem voor je huwelijk of emigratie of wat dan ook hoeft te zijn.
Wel denk ik dat veel mensen liever toch iets van hun land van herkomst bewaren, en dat als je dat wilt, je bereid moet zijn veel te praten, compromissen te sluiten, en water bij de wijn te doen. Zo vieren wij sinterklaas heel klein; schoenen onder de haard op 5 dec, en een heel klein cadeautje (en gedichtje voor mij). En dat vind ik geweldig..maar ieder zijn ding natuurlijk

[Petra/VS]

Juist die mengelmoes van verschillende culturen vind ik zo leuk aan het getrouwd zijn met een "buitenlander". Net als Dixie hebben we in het begin van ons huwelijk bepaald wat we uit welke cultuur zouden gebruiken in onze eigen tradities. Sinterklaas vieren we wel, bijvoorbeeld, maar met een paar keer schoen zetten voor de kinderen en een cadeautje met gedichtje op 5 december. Zodra ze oud genoeg waren schreven de kinderen hun eigen gedichtjes (weliswaar in het Engels). Dat vond ik een belangrijk cultureel iets uit mijn jeugd. Voor Rick was dat het zelf uitkiezen en omzagen van een kerstboom in de bergen en gekleurde lichtjes in de kerstboom (we hebben zelfs een aantal jaren de ene avond gekleurde en de volgende avond witte lichtjes gehad ). Nu hebben we een kunst- en een echte boom, de kunstboom is "mijn" boom: witte lichtjes en rood met goud als hoofdkleur.
Enfin, ik zou wel door kunnen gaan, want natuurlijk zijn er heel veel dingen, die in het dagelijkse leven voorkomen, die in een andere cultuur nu eenmaal anders zijn. En daar moet je je als emigrant aan aanpassen en dat lukt lang niet iedereen. Er zijn een paar interessante boeken over het leven in een andere cultuur en multiculturele huwelijken, waarvan ik er twee heb:
Multicultural Manners van Norine Dresser
Intercultural Marriage, Promises and Pitfallsvan Dugan Romano

[DixieChick]

Haha, wat leuk van die gekleurde lichtjes! die discussie hebben wij ook gehad: ik wilde witte lichtjes en manlief gekleurde. Nu hebben we binnen witte lichtjes, en mijn versiering-stijl, en buiten gaat hij zijn gang met gekleurde lichtjes en weet ik veel wat meer:)

[FlipjeBTiel]

Wij zijn equal-opportunity-feestdagenvierders. Wij hebben allebei een andere, niet-Amerikaanse, afkomst, en hier is a priori meer multi-culti dan waar ook ter wereld. Elk excuus voor een maaltijd met vrienden of gewoon een biertje te pakken is een goeie! Nu met de kleine wil ik wel wat feesten uitdiepen om haar jaar "te verankeren" (bij gebrek aan serieuze seizoenen). Sommige NLse feesten zijn echter lastig op te pakken ... hoe krijg je b.v. het dorp hier aan de Carnaval? Voor andere NLse feesten zoals Sinterklaas en KoninginneDag organiseert het consulaat ieder jaar iets.

Gr., Flipje

[Petra/VS]

Wij zijn equal-opportunity-feestdagenvierders. Wij hebben allebei een andere, niet-Amerikaanse, afkomst, en hier is a priori meer multi-culti dan waar ook ter wereld. Elk excuus voor een maaltijd met vrienden of gewoon een biertje te pakken is een goeie!

Gr., Flipje

Ha ha, hier ook! Iedere maand is er wel een cultureel feest. Zo vier ik al jaren met groot enthousiasme St. Patrick's Day, al heb ik geen druppel Iers bloed in me. Maar om terug op het onderwerp te komen, ik merk, de mensen, die hier niet aarden (met de jaren heb ik daar wel een aantal van ontmoet), zich heel erg vastklampen aan de gewoontes, produkten, eetgewoontes etc. uit Nederland.

[Dento]

Er is op zich natuurlijk niets mis met het vasthouden aan bepaalde gewoonten van "thuis", mits je maar open staat voor het feit dat het "ergens anders" (of dat nu in de VS is of niet) anders wordt gedaan. Als jij verwacht dat je in een ander land "op z'n Nederlands" verder kunt, tja, dan kan het wel eens moeilijk voor je worden.

Zoals eerder al is gezegd, je moet veel compromissen sluiten, maar je kunt ook zeker proberen om "the best of both worlds" erin te houden. Wij vieren bijvoorbeeld al zolang als Anna in Nederland woont elk jaar samen met mijn ouders 4th of July (hoewel het soms verdomd lastig is om dan hier aan een grote kalkoen te komen, waardoor we al een keer twee kleine kippen in de oven hebben gehad ), en we hebben ook al gezegd dat we na onze verhuizing Sinterklaas zeker zullen blijven vieren (mijn ouders sturen de pepernoten wel op, hebben ze al gezegd ).

Het is geven en nemen, niet alleen in een internationaal huwelijk, maar altijd als je in een ander land gaat wonen: je hoeft niet per se alles van je eigen land en eigen cultuur af te zweren, zolang je wel maar bereid bent veel (zo niet het meeste) van je nieuwe cultuur te accepteren en over te nemen. Doe je dat niet, dan zal het niet lang goed gaan...

[Ineke]

. Wij vieren bijvoorbeeld al zolang als Anna in Nederland woont elk jaar samen met mijn ouders 4th of July (hoewel het soms verdomd lastig is om dan hier aan een grote kalkoen te komen, waardoor we al een keer twee kleine kippen in de oven hebben gehad ), en we hebben ook al gezegd dat we na onze verhuizing Sinterklaas zeker zullen blijven vieren (mijn ouders sturen de pepernoten wel op, hebben ze al gezegd ).

.

4th of July kalkoen eten? Ik dacht dat er op die datum hamburgers op de bbq lagen Bedoel je misschien Thanksgiving (= turkey day)

gr, Ineke
http://www.ine1149.web-log.nl

[Petra/VS]

Het is geven en nemen, niet alleen in een internationaal huwelijk, maar altijd als je in een ander land gaat wonen: je hoeft niet per se alles van je eigen land en eigen cultuur af te zweren, zolang je wel maar bereid bent veel (zo niet het meeste) van je nieuwe cultuur te accepteren en over te nemen. Doe je dat niet, dan zal het niet lang goed gaan...

Dat is dus precies, wat ik bedoelde. De mensen, die ik heb ontmoet, die het heel moeilijk hadden hier, gaven af op alles wat "Amerikaans" (lees on-Nederlands) was. Er is ook het andere uiterste: mensen, die niets meer met hun land van herkomst te maken willen hebben, die ben ik ook tegengekomen.

[Bandido]

Het is geven en nemen, niet alleen in een internationaal huwelijk, maar altijd als je in een ander land gaat wonen: je hoeft niet per se alles van je eigen land en eigen cultuur af te zweren, zolang je wel maar bereid bent veel (zo niet het meeste) van je nieuwe cultuur te accepteren en over te nemen. Doe je dat niet, dan zal het niet lang goed gaan...

Dat is helemaal waar. Ik ben zelf altijd erg kritisch geweest hierover voor wat betreft immigranten in NL. En nu is het dan ook niet meer dan terecht dat ook ik me aanpas aan het land dat me de kans heeft gegeven een leven op te bouwen. Het klinkt misschien wat zwaar, maar zo zie ik dat echt. In mijn relatie gaat dat eigenlijk als vanzelf en we vieren een heleboel feestjes zo het jaar door. Ik heb helemaal niet het idee dat ik iets heb moeten opgeven en dat zou ook niet goed zijn. Persoonlijk heb ik nooit iets gehad met Sinterklaas en dat vierde ik in NL ook al nooit, dus hier ook niet. Ik vind Koninginnedag altijd wel erg leuk en ga dan ook naar het Consulaat om het te vieren, hetzelfde geldt ook voor wedstrijden van het NL elftal. Afgezien daarvan was ik degene die beslist een Amerikaanse vlag wilde buiten hangen wanneer daar gelegenheid voor is.

En ik ben eenmaal bij de Hollandse club geweest in Atlanta en vond het verschrikkelijk. Erg oubollig, alsof het in NL geen 2008 zou zijn. Het zal voor mensen die al langer geleden geemigreerd zijn misschien wat houvast bieden, maar ik ben in de gelegenheid om meerdere keren per jaar naar NL terug te gaan. Ik heb juist meer behoefte om Amerika en zijn inwoners beter te leren kennen.

[Dento]

4th of July kalkoen eten? Ik dacht dat er op die datum hamburgers op de bbq lagen Bedoel je misschien Thanksgiving (= turkey day)

Je hebt helemaal gelijk - ik wilde eigenlijk zeggen dat we zowel 4th of July hier altijd vieren, net als Thanksgiving - en die laatste is natuurlijk Turkey Day!
(Dat gebeurt nu als je met te veel dingen tegelijk bezig bent... )

[DixieChick]

En ik ben eenmaal bij de Hollandse club geweest in Atlanta en vond het verschrikkelijk. Erg oubollig, alsof het in NL geen 2008 zou zijn. Het zal voor mensen die al langer geleden geemigreerd zijn misschien wat houvast bieden, maar ik ben in de gelegenheid om meerdere keren per jaar naar NL terug te gaan. Ik heb juist meer behoefte om Amerika en zijn inwoners beter te leren kennen.

Dat is goed om te horen - ik heb ooit eens overwogen om naar een meeting van de HollandClub te gaan, maar toen ik de website zag, leek het me al helemaal niks. Ik had het dus niet helemaal bij het verkeerde einde.

Gisteren vroeg een student aan mij wat ik nou eigenlijk van Amerika vond. En toen ik over dat antwoord ging nadenken kwam ik erachter dat ik toch eigenlijk redelijk in het midden zit. De honeymoon-fase is al jaren voorbij (die heb ik denk ik gehad toen we voor het eerst in de VS woonden), maar ook de "wow, wat is het hier toch allemaal debiel zeg" fase is echt voorbij. Amerika is gewoon Amerika. Het is waar ik woon, met leuke dingen, en minder leuke dingen, dingen waar ik heel blij van word, en dingen waar ik duidelijk minder blij van word. Het vastklampen aan Nederland is denk ik echt wel voorbij (ook al vind ik drop en brinta nog steeds erg lekker!), maar ook het heel hoog opgeven over hoe goed het hier wel niet is, doe ik niet meer. Vond ik zelf wel een grappige ontdekking.
Voor mijzelf, en ik weet niet hoe dit voor anderen werkt, denk ik dat als je echt goed wil inburgeren, je en niet meer in de afgeef fase moet zitten, maar ook de roze bril over hier af moet zetten. Amerika is een land, als vele anderen, waar je je misschien het lekkerste voelt, maar met, net als alle andere landen, dingen die je liever niet doet en dingen die je geweldig vindt.

En oh ja, ik ben ook altijd degene die ook de Amerikaanse vlag wil ophangen als de gelegenheid juist is, Bandido, wat grappig. Van manlief hoeft het niet zo, maar ik vind het wel belangrijk (wij zijn echt een "vlaggend" huis zeg maar).

[FlipjeBTiel]

"wow, wat is het hier toch allemaal debiel zeg" fase

Dat drukt wel heel precies mijn eerste half jaar hier uit.

Gr., Flipje