Emigreren......en dan?? Heimwee??

[Petra/VS]

Toen ik naar de VS verhuisde (was anders, want mijn ouders en broers en zus waren hier al, maar de mensen, waar ik het dichtst bij stond waren mijn grootouders (lang verhaal)) hielp het inderdaad enorm om meteen te gaan werken. Ik heb een zes weken lange reiscursus gevolgd (en meteen vrienden gemaakt!) en ben daarna gaan werken en heb ervan genoten.
Ik kon (dankzij mijn werk) ieder jaar terug naar Nederland voor een week en heb dat tot 1994 gedaan. Daarna waren mijn grootouders overleden en was er plotseling minder trek naar Nederland.
Mijn ervaring is dus echt, dat je geliefden zult missen, maar het land zelf (hoe mooi en uniek ook) niet speciaal.
Ik weet niet, waar in de VS je je gaat vestigen, maar daar zal het waarschijnlijk ook aan liggen, hoe makkelijk je je aanpast. Zo lees ik hier regelmatig verhalen, die mij absoluut niet bekend voorkomen. Het is zo persoonlijk hoe je je zult voelen en hoe thuis je ergens bent, het is moeilijk advies te geven!

[Dennis]

Ik ben nu bijna 13 maanden geleden naar de VS verhuisd en ook ik heb weinig last van heimwee naar Nederland. Zoals al eerder gezegd mis je eerder je familie en je vrienden dan het land zelf.

Dat neemt niet weg dat ik af en toe behoorlijk hunker naar een frikandel of echte goede muntdrop of paprikachips, maar dat zijn dingen waar je in het Internettijdperk makkelijk omheen kunt: bestel gewoon online en binnen een paar dagen heb je het in huis.

Ook andere toepassingen van het Internet maken het contact met je thuisland - en vooral ook familie en vrienden - makkelijker, en dan heb ik het niet alleen over e-mail, Skype en de webcam. Tegenwoordig kun je via Uitzendinggemist.nl allerlei programma's van de publieke omroepen online alsnog bekijken, je kunt het acht uur journaal elke dag bekijken als je dat wilt, en grote kans dat ook je favoriete radiostation een "luister live" link heeft (van dit laatste maak ik persoonlijk erg veel gebruik omdat de radiostations in Louisville van lage kwaliteit zijn).

Met al deze hulpmiddelen mis je Nederland niet snel meer en hoeft het contact met familie en vrienden ook niet ingewikkeld te zijn. Voor mij (als single) heeft dit alles de overgang een stuk eenvoudiger gemaakt dan tien jaar geleden het geval geweest zou zijn.

[Becs08]

Heel erg bedankt allemaal! Het is fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die die kriebels heeft...

Ik weet zeker dat het wel goed gaat komen! Zeker ook met zo'n geweldig forum, waar je altijd even je verhaal kwijt kunt!

Voor de gene die het willen weten, wij gaan naar Utah. (haha idd mormon capitol, maar ook dat is niet zo erg asl dat sommige mensen het vaak doen voorkomen.)

Ik denk inderdaad dat ik meer materiele dingen zal missen, en dan ook de dingen die Doreen had beschreven..... het op zaterdag naar de markt gaan....

Het komt allemaal wel goed......

[ANY]

Volgende week is het voor mij 20 jaar geleden dat ik de oversteek maakte, en in het begin heb ik best heimwee gehad. Vooral het eerste half jaar. De familie mis ik nog altijd wel, maar maar we emailen en bellen veel. (20 jaar geleden belde ik 1 keer per week en onze telefoon rekening was altijd >$100!)
Die kriebels van tevoren had ik ook!
Annemiek

[Staceybeesie]

. ).


bij Dudok lunchen met een krantje

Doreen

Ohhh en nog maar te zwijgen over hun appeltaart

[Staceybeesie]

Volgende week is het voor mij 20 jaar geleden dat ik de oversteek maakte, en in het begin heb ik best heimwee gehad. Vooral het eerste half jaar. De familie mis ik nog altijd wel, maar maar we emailen en bellen veel. (20 jaar geleden belde ik 1 keer per week en onze telefoon rekening was altijd >$100!)
Die kriebels van tevoren had ik ook!
Annemiek

Denk dat het 20 jaar geleden inderdaad een heel stuk moeilijker was op de stap te nemen. Waarschijnlijk zou mijn telefoon rekening erg hoog zijn geweest. Knap dat het je gelukt is

[Petra/VS]

Het is eigenlijk vreemd, hoe we de eerste 11 van onze 21 jaar hier vrijwel geen contact hadden met Nederland. Ja, we belden wel om de zoveel tijd met familie en schreven brieven, maar ik had (heb) een hekel aan dat laatste, dus het schoot er vaak bij in. Zo af en toe kocht ik een Telegraaf of AD van enkele dagen oud om wat nieuws te lezen, maar daar bleef het bij. Met de komst van het internet is er letterlijk een wereld opgegaan.

[laska]

Het is al eerder gezegd, maar het helpt als je wat te doen hebt en weinig tijd hebt om te gaan zitten terugblikken en je afvragen of het nu wel of niet verstandig is geweest om de oversteek te maken.
De wereld is nu ook een stuk kleiner voor de mensen die nu emigreren dan pakweg tien twintig of dertig jaar geleden.

Ik woon hier nu vier jaar en vertrek over een week of 2 voor het eerst weer naar Nederland. Mijn vader komt mij gelukkig regelmatig opzoeken. Het helpt dat hij in goede gezondheid verkeerd maar ergens knaagt er wel een soort schuldgevoel dat ik hem heb achtergelaten. ( Mijn moeder is vijf jaar geleden overleden en ik heb geen broers of zussen, hij is 76 jaar) We konden het altijd erg goed samen vinden. Dat ik hem moet missen en niet zo vaak meer zal zien is een consequentie van mijn beslissing, waardoor mijn emigratie toch wel een in een vrij egoistisch daglicht komt te staan. Niet echt heimwee want ik heb het hier heel erg naar mijn zin eerder een schuldgevoel.

[doreennicole]

ja, dat laatste heb ik eigenlijk ook wel een beetje en dan ten opzichte van mijn neefje en nichtjes. omdat de helft van mijn familie in Suriname woont en alleen mijn broer en ik in NL waren, was ik de enige van die kant van de familie (zeker ook omdat mijn broer met een Nederlandse getrouwd is en ze dus aan vrijwel alleen door "witte" familie omringd zijn, maar dat is een ander verhaal). mijn schoonzus heeft maar 1 zus en die woonde tot lang in zimbabwe. dus ik was echt de enige die een belangrijke rol in hun leven had (naast opa en oma natuurlijk) en omdat ik zelf geen kinderen heb was ik heel erg voor hun beschikbaar. ik mis hun heel erg en ik weet dat ze mij ook erg missen. ik ben bang dat ze me vergeten, dat ik nu net zo'n vage tante voor hun wordt als die andere die in Suriname woont. maar misschien valt het wel mee, want ik ga hun wel ieder jaar zien en nu daar ze ouder worden kunnen ze straks zelf emailen.

maar verder voel ik me hier prima. ik ben nog niet overstag gegaan om NL produkten te bestellen, maar dat zal toch wel gaan gebeuren binnenkort.

[Petra/VS]

Weet je, wat die Nederlandse produkten betreft, ik heb me voorgenomen me voortaan in te houden. Als we in Nederland of Aruba zijn vinden we het heerlijk om alles weer eens te proeven. Maar (vrijwel) al het spul, dat we mee terug slepen, wordt na thuiskomst niet meer aangeraakt. Het is heel vreemd, maar misschien ook te vergelijken met het bezoeken van welk buitenland dan ook. In Frankrijk smaken de croissants een stuk beter dan hier (over het algemeen) en in Italie at ik de pasta, die ik thuis maar matig vind.
Er zijn maar een paar dingen, die ik echt eet:
-- DF pepermuntjes (die in de blauw-witte zakjes)
-- de echte borstplaat (dank aan iedereen, die me dat dit jaar heeft gegeven!)
-- kruidnootjes
-- sambal en Zaanse mosterd
-- oliebollen met oud en nieuw

Dingen, die blijven liggen: hagelslag, stroop, beschuit (kunnen we hier ook krijgen, maar ik eet het hier niet), ontbijtkoek, drop, snoepjes, stroopwafels, limonadesiroop.

Allemaal nostalgische dingen, maar in de praktijk eten we ze niet.

[doreennicole]

ja, is ook zo. ik merk dat het bij mij anders werkt, dingen die ik in NL niet at, wil ik nu hebben. hagelslag, anyone?

maar ik nam bijna alleen maar drop mee. ik zorgde ervoor dat ik ter plekke gewoon goed at. want als je het echt wil kan je het wel bestellen of kopen (behalve mijn HEMA saucijzenbroodje dan).

[Petra/VS]

In Middleburg, Virginia, maken ze een perfect saucijzenbroodje. Als je er een wilt moet je maar eens langs komen .

[doreennicole]

In Middleburg, Virginia, maken ze een perfect saucijzenbroodje. Als je er een wilt moet je maar eens langs komen .

next time i head east

[kastelke]

Ik denk dat het ook een stukje af zal hangen van het feit of je al dan niet "goed de kost kan verdienen"; als je elke maand de centjes moet tellen om rond te komen, dan denk ik dat je makkelijker heimwee hebt naar iets anders (waar je misschien ook wel moest tellen om rond te komen, maar je gaat dat volgens mij dan toch door een andere bril bekijken). In tegenstelling tot wanneer je een goed loon hebt: je kan dan allerlei leuke dingen doen (filmpje, restaurant, weekendje ergens naartoe, jaarlijkse vakantie, beetje verwennerij, leuke spulletjes kopen,...), en dat maakt je leven natuurlijk een heel stuk aangenamer omdat het makkelijker is. En dan ga je volgens mij minder kans hebben op heimwee.
(gewoon even mijn ideetje hoor)

[Mack]

Heeft er iemand ervaring mee om -zeg maar- te kiezen tussen de liefde en emigreren? Ik ben daar erg nieuwsgierig naar.

Iemand die een relatie heeft verbroken om naar Amerika te gaan, of iemand die expres vrijgezel is / is gebleven om (alleen) naar Amerika te kunnen vertrekken? Iemand die zijn plannen om te emigreren opgegeven heeft omdat hij/zij hier (in NL) zijn/haar liefde vond?

Ik kan me nl. voorstellen dat dit ook voor flink heimwee kan zorgen, of spijt, of juist niet.

[USInsider]

Tsja, ik ben geemigreerd omdat ik getrouwd ben met een hele leuke, aardige mijnheer, en die kreeg een baan in de USA aangeboden. Dus je zou kunnen zeggen dat ik voor liefde vertrokken ben.

Ik kan me zo vinden in wat Laska hier schrijft, dat gevoel van schuld, in ons geval omdat ons bestaan hier toch verdriet betekent voor de (schoon)moeders. Hun heimwee naar ons is sterk en dat is soms niet makkelijk, want ik kan er zo weinig aan doen.
Wat wel hielp was dat familieleden hier op bezoek kwamen, daarna konden ze zich iets voorstellen bij wat ik ze vertelde aan de telefoon, ze hadden toen "plaatjes" in hun hoofd.

[Becs08]

Nu ik zo over het schuld gevoel aan het lezen ben, denk ik inderdaad dat dit mijn probleem ook zal zijn. Dat ik daarom die kriebels misschien wel heb.

Ik wil dolgraag mijn leven opbouwen met mijn verloofde en hij heeft het hier nu bijna 7 jaar geprobeerd, maar kan zijn draai gewoon niet vinden hier. Dus, hebben we besloten om het daar te gaan proberen.

Nu heb ik inderdaad ook een soort schuldgevoel, omdat ik mijn vader achterlaat...... Ik heb nog wel twee broers, die overigens nog thuis wonen, maar onze band is heel anders dan die van mijn vader met mijn broers......

[USInsider]

Ik denk dat je vader meer heeft aan een dochter die gelukkig is en een bestaan opbouwt met haar man in de US, dan een dochter die in Ned. zit met een man die zijn draai daar niet kan vinden. Als jullie een goede band hebben, is jouw geluk wat voor je vader het zwaarste zal wegen. Natuurlijk zal je vader je missen, maar kinderen vliegen nu eenmaal uit.
Als je vader nog in goede gezondheid is kan hij jullie komen bezoeken. Je kunt denk ik met hem emailen, hem bellen, als jullie wat technisch zijn kan dat tegenwoordig ook met beeld, enz. enz. Maak foto's van je nieuwe omgeving, schrijf een uitgebreide brief erbij, zorg dat nu en dan een verrassing door de brievenbus valt.

Mijn man heeft het hier zo naar zijn zin, mn. in zijn werk, mijn moeder begrijpt ook wel dat hoe gelukkiger de schoonzoon, hoe gelukkiger haar dochter.
Toen ik nog in Ned. woonde deed ik erg veel voor/met mijn moeder. Ik was zelf wat verbaasd hoe snel het "gat" dat ik achterliet opvulde, een vriendin die vaker langskwam, buren die haar meer gingen helpen, enz.
Mijn moeder (en ook schoonmoeder ea. familieleden) is hier een paar keer op bezoek geweest, ze vond het hier fantastisch. Als we niet geemigreerd waren naar de US had ze die reizen niet gemaakt, al die dingen niet gezien.
Wel moet je hier op een lijn zitten met je man, ook wat betreft de financiele consequenties. Wij hebben altijd meebetaald aan de tickets van de familieleden omdat ze het zich anders niet hadden kunnen permitteren.

[ANY]

Ook mijn ouders zouden nooit zo'n reizigers zijn geworden als ze geen dochter in Amerika hadden. Natuurlijk vonden ze het rot toen ik ging, maar toen ze eenmaal een keer hier geweest waren, waren ze verknokt aan het land. Nu kijken ze al uit naar hun volgende reis. Dat ze de kleinkinderen niet zagen opgroeien vonden ze wel erg (en ik ook), maar mijn broers hebben ervoor gezorgd dat ze in Nederland ook een heleboel kleinkinderen hebben
Als ik de weken tel die ze in totaal hier doorgebracht hebben, dan hebben ze in feite toch heel veel van de Amerikaanse kleinkinderen gezien.
Annemiek

[Jez]

Ik kan je nog over mijn man's oma vertellen. Ze heeft 2 kinderen, de moeder van mijn man, die op heel jonge leeftijd is overleden en een zoon die toen dat gebeurde al in Amerika woonde. Zelf was ze toen al gescheiden maar ze woonde samen met een zus. Geen kinderen meer in Nederland dus, en dat al bijna 40 jaar! Maar wel 2 kleinkinderen, 4 achterkleinkinderen, een broer, een paar zussen en een hoop neefjes en nichtjes.

Ze is tot op hoge leeftijd steeds naar haar zoon in Amerika gegaan. Toen ze 96 was, is ze voor het laatst geweest. Mijn man en ik hebben haar toen begeleidt, bij haar zoon afgeleverd en na 1,5 week weer terug naar Nederland begeleidt. Haar zoon komt 1 x per jaar naar Nederland om haar te bezoeken (veel te weinig!) en verder krijgt ze veel aanloop van haar kleinkinderen en neefjes & nichtjes. Al haar broers en zussen zijn in de loop van die 40 jaar overleden; de laatste dit jaar, maar diens kinderen vullen dat gemis een beetje op met regelmatige bezoekjes aan onze oma.

Wat ik van je verhalen begrijp is dat je vader in elk geval niet zonder kinderen of andere familieleden achterblijft. Je zult waarschijnlijk zien dat het gemis van jou in de buurt wordt "goedgemaakt" door andere familieleden!