DV2014-winnaar: Dude (Nr ...6xx)

[Vito]

Echt super leuk om te lezen hoe het hele proces stap voor stap verloopt
Jullie hebben aardig wat te verwerken gekregen afgelopen jaar.

[kangie]

Gefeliciteerd!
Leuk om jullie verhaal te volgen.
Heel veel succes!

[Dude]

Vervolg procesverhaal ....

26-12-2013 …. Medische controle deel 1
Het eerste deel van het medisch onderzoek zit erop. We waren voldoende op tijd vertrokken naar Antwerpen en een uurtje later was de wagen geparkeerd aan de kaaien. We wandelen de stad in want we hebben nog wat tijd over. Overal staan er kerstkraampjes en we lopen er een tijdje rond en gaan nog even wat drinken om de tijd de doden. Wat later wandelen we langs de kaaien weer richting het MAS want de dokter zit daar kortbij, aan het Falconplein.
We zijn ietjes te vroeg maar gaan toch al binnen. We zijn helemaal alleen in de wachtkamer en enkele minuutjes later mogen we al binnen. De dokter is in tegenstelling tot aan de telefoon supervriendelijk. We laten de papieren met de vragenlijst die we ingevuld hebben zien maar hij heeft geen interesse in wat we ingevuld hebben. Hij moet het alleen zien, dat we het ingevuld hebben. Ik had één vraag open gelaten omdat er lichte twijfel was over één vraag maar hij zei me om er gewoon ‘nee’ op aan te vinken. Zo gezegd zo gedaan.
Ook onze medische achtergrond was niet nodig om te bekijken, dus dat is eigenlijk moeite voor niets geweest, maar goed, beter te veel papieren bij als te weinig.
Dan stelde hij enkele simpele vraagjes, zoals rook je? Heb je ooit iemand willen vermoorden? (enkel aan mij, bij Evy durfde hij niet zei hij)
Dan mocht Evy op zijn tafel plaats nemen en werd er bloed afgenomen, bloeddruk gemeten en even voorover buigen.
Even later was het mijn beurt, eerst in de linkerarm maar dat lukte niet, dus nieuwe poging in de rechterarm en daar ging het wel. Ook bloeddruk gemeten en even voorover buigen en klaar.
We kregen beiden een groen papiertje zodat we er nog wat van terug krijgen van de ziekenkas en betalen dan 90 euro voor ons beiden. We maken een afspraak voor twee weken later want we moeten foto’s laten maken van onze longen. Ik dacht dat alles op één dag zou gebeuren maar dat bleek dus niet zo. De afspraak wordt gezet op donderdag 9 januari.
We gaan na het doktersbezoek nog even terug de stad in en halen bij de chocolatier op de Meir nog pralines voor Wendela, Evy’s zus. Ook op de vele kerstmarktjes wandelen we nog wat rond en eten er een hamburger alvorens terug te keren naar huis. We rijden rechtstreeks naar Evy haar zus om de pralines af te geven en nog wat na te praten over deze en de volgende stappen in ons proces.


09-01-2014 … Medische controle deel 2
De eerste dag van het nieuwe werkjaar had ik al meteen verlof moeten invullen voor deze dag. Alé, ne halve dag toch. Die van 4 februari vraag ik ook al meteen aan.
Om kwart voor één vertrekken we richting Antwerpen voor deel 2 van ons medische keuring. Een beetje hetzelfde ritueel als vorige keer, we waren iets te vroeg en verkennen Antwerpen via kleine steegjes waarvan we niet wisten dat er zulke mooie winkels waren. Op de meir lopen we enkele winkels binnen en als het even later begint te regenen gaan we alvast richting de Italliëlei waar we een afspraak hebben met Dr.Pouders voor een X-ray van onze longen. We zijn een half uur te vroeg maar we kunnen meteen mee met de assistente en moeten ons bovenlichaam ontkleden. Evy is eerst aan de beurt en even later is het mijn beurt. In twee posities wordt er een foto gemaakt en we mogen ons alweer aankleden en naar de wachtkamer gaan. Daar zien we nog een koppel waarvan beiden naar de kleedkamers gaan en nadien zien we hen ook terug bij Dr Wildiers zitten dus zij zijn ook in de running voor een visum vermoeden wij. We betalen 90 euro en we zijn klaar. Via de Meir en de O’neill winkel (het zijn solden voor iets hé) lopen we weer naar het Falconplein, waar we om iets voor 16u aankomen. Als we de deur van de wachtkamer binnen komen schrikken we, het zit er stampvol en dus ook het koppel dat we eerder zagen bij Dr.Pouders zat er al.
Na 40 minuten is het onze beurt. We krijgen een hoop ingevulde papieren terug waarop we nog onze handtekening moeten zetten en waar we bij thuiskomst ons paspoort nummer nog moeten invullen. De foto’s zelf bekijkt hij niet, enkel het papier wat erbij zit waarop staat dat alles in orde is. Voor de rest hoeft er niets meer gedaan te worden dus betalen wij 24,5 euro en krijgen opnieuw een papiertje voor de ziekenkas. Hij wenst ons veel succes en na dik vijf minuten staan we weer op straat.
We eten een burger in de Burgerij aan het MAS (burgerrestaurant van Robin Janssens) en vertrekken dan terug richting Limburg. Nu is het aftellen naar 4 februari …


21-01-2014 …. De schatter
We hebben een afspraak gemaakt op dinsdag 21 januari met een erkende schatter. We willen weten wat ons huis waard is zodat we, als we goedgekeurd worden op de ambassade, weten tegen welke prijs we ons huis kunnen te koop zetten. Alles wordt goed bekeken, zowel binnen als buiten. Als hij klaar is met noteren vraag ik of em nu al een gedacht heeft over de waard maar daar doet hij niet aan mee, uit het hoofd schatten. Alles wordt dus berekent op het kantoor en dan wordt het opgestuurd via email.
Zaterdag komt de mail al binnen en zien we het resultaat van de schatting. Het lag in ieder geval een stuk hoger dan wij dachten en dat is alleen maar positief. Alleen is het nu te hopen dat het nie té duur is zodat het potentiele kopers niet afschrikt om langs te komen.
En ook nu tellen we weer verder af naar 4 februari.

wordt vervolgd ....
Bart

[Luke21]

Ik hoorde het gisteren van Katrien (katrienenluc) dat jullie de lottery gewonnen hadden.
Goh, wat ben ik jaloers , maar ik begrijp dat wanneer het allemaal werkelijkheid wordt, dat het dan wel een moeilijke beslissing is.
Veel succes met het hele proces, en ik ga jullie zeker blijven volgen.

[Isis]

Succes met alle voorbereidingen!

[Dude]

Vervolg procesverhaal ...


04-02-2014 …. D-DAY !! Interview in Brussel
Eindelijk is het zo ver ! het lang verwachte interview in Brussel. Hier wordt er beslist waar onze toekomst ligt. In België of in Amerika.
We hebben beslist om met de trein naar Brussel af te reizen. We rijden naar St-Truiden waar de parking aan het stations barstensvol staat dus parkeren we een beetje verderop en ook een beetje illegaal en snellen ons dan naar het station. Evy neemt kaartjes, 45 euro voor ons beiden, en dan is men verwonderd dat mensen voor de auto kiezen??
Veel overschot qua tijd hebben we niet want we staan maar drie minuten op het perron als de trein eraan komt. Na een reis van een dik uur komen we in Brussel aan. Ik had weer even op Google maps gekeken hoe ik moest lopen en dus wandelen we meteen bij aankomst naar de Ambassade om te kijken waar het precies ligt. We wandelen er voor door en zien de security twee wagens controleren, volledig met spiegeltje en al onder de wagens kijkend.
Dan wandelen we weer via het warandapark terug naar de stad en sloffen over de grote markt en brengen een bezoekje aan het pissend manneke van Brussel. We eten ook een broodje in de buurt en wandelen dan weer terug en zetten ons op een bank in het zonnetje, het lijkt wel een goede nazomerdag met zo’n tien graden. Om één uur lopen we terug naar de ambassade zodat we vroeg in de rij staan en dus ook als één van de eerste binnen mogen. Daar aangekomen worden we verzocht (heel vriendelijk trouwens) om nog even te wachten en ergens een koffie te gaan drinken omdat de ambassade nog niet open is. Wij lusten geen koffie dus even het hoekje om en terug op een bankje in het park gaan zitten. Ik kreeg er spontaan slaap van en moest zien dat ik niet in slaap viel op dat bankje. Van stress was dus geen sprake, bij beide niet trouwens. Om tien voor twee vertrekken we weer richting Ambassade en nu mogen we wel binnen. Slechts één persoon voor ons en die mag snel binnen. Twee minuten later volg ik en wat later mag Evy ook binnen. Toen had ik mijn jas al uit, mijn papieren laten bekijken en was ik al door de scanner gelopen. Evy onderging hetzelde proces terwijl ik al binnen moest en een nummertje moest nemen. 205 voor ons.
Inmiddels was Evy er ook bij en hebben we maar een kleine tien minuten gewacht op onze beurt. Er hangt een TV op waarop je nummer verschijnt als je aan de beurt bent en aan welk loket je moet zijn. Er zijn er negen. Wij mochten aan loket 8. Zo’n loket kan je trouwens vergelijken met een bank, behalve de microfoon en het vingerafdruk machine op de balie.
We hebben een supervriendelijke jonge meneer, in het Nederlands trouwens, en die vraagt ons welke papieren we voor hem hebben meegenomen. We overhandigen al de papieren en de kopies die we volgens de website nodig hadden. We overlopen alles even en zo te zien zit alles erbij. Papieren van de waarde van ons huis en het bewijs dat we al langer samen zijn dan de trekking van 1 mei 2013 hoeft niemand te zien. Dan worden er vingerafdrukken genomen en mogen we terug plaats nemen terwijl de jongeman alles in de pc ingeeft. Wat later opnieuw ons nummer op het scherm en terug naar loket 8, alles blijkt in orde, dus mogen we gaan betalen, 660$ voor ons twee en dan weer ons betalingsbewijs afgeven aan loket 8 en dan mogen we terug gaan zitten en moeten we het ‘interview’ zelf nog doen met de consul.
Dat wachten duurt erg lang. Deel 1 was klaar op een half uurtje en ik schat dat we om en bij het uur hebben moeten wachten eer we bij de consul geroepen werd. Dat was aan loket 2 en daar werd dan beslist over ons dossier. Hij stelde wat vragen, vooral over mijn school en wat ik precies gestudeerd had, en hoe lang. En ook wat voor werk ik nu deed en ook hoe lang. Hij excuseerde zich plots en ging dan even weg naar een collega en toen hoorde ik em iets zeggen van tools and dies. Dat ging dus duidelijk over mij. Blijkbaar wilde hij zekerheid met de jongeman van loket 8.
Toen hij terug kwam bleek het allemaal in orde want we moesten toen zweren dat we alles naar waarheid hebben verteld. Hij vroeg dan nog waar we ons zouden willen vestigen en of we er familie hadden en wanneer we ons zouden vestigen. Toen ik zei dat ik eerst nog een verkenningstrip wilde maken om de omgeving te checken zei hij dat we dat beter op ESTA deden. Maar aangezien je op ESTA moet invullen of je ooit een visum aanvraag gedaan hebt, dacht ik dat dit een eindeloos straatje zou worden, dus stelde ik hier een vraag over. Hij leek wat in de war en toen werden we doorverwezen naar een collega van hem die hij kort even briefte over onze situatie. Terug in het Nederlands nu weer en daar werd alles opnieuw even doorgenomen en uitgeklaard hoe we het beste inreizen de eerste keer.
We kregen dan ook nog een papiertje mee want er moet nog iemand terug gaan om de paspoorten mét inreisvisum erin te gaan ophalen. Onze enveloppe die we meehadden met zegels hebben we dus niet nodig gehad, dat werd zo niet gedaan vertelde de jongeman aan loket 8 ons eerder.
En dat was het eigenlijk … zij vroeg nog of we de eed al afgelegd hadden en toen we dat bevestigde kregen we nog een proficiat en een veel succes toegewenst en mochten we beschikken. Bij de security Evy haar handtas terug opgehaald. Zelfs de security man vroeg: en ? is het gelukt?
Alles ging dus eigenlijk gelijk een fluitje van een cent. Geen lastige vragen, papieren waren goed in orde. Enkel lang moeten wachten op de consul maar dat nemen we er graag bij.
We zijn dan terug gewandeld en even door de nieuwstraat gewandeld en zo richting Brussel Noord om daar de IC van 17u18 te nemen, terug richting St-Truiden. Meteen doorgereden naar Tongeren om bij Jef een dikke friet te gaan halen, onze bescheiden manier om dit te vieren. Nu volgt het ergste van het hele proces … de ouders en familie inlichten …



14-02-2014 …. Familie inlichten 
Pffff hier gaan we dan, tegen onze zin gaan we de familie inlichten, maar uitstellen heeft geen zin, het moet er eens uit. Na mijn werk rijden we meteen door naar de ouders van Evy. Als we het vertellen is de schok natuurlijk erg groot. De mama is er niet gelukkig mee maar als dat is wat we willen, moeten we dat doen. De papa reageert wat geschokter en er is veel onbegrip.
We proberen het zo goed mogelijk uit te leggen maar het dringt niet goed door.
Nadien rijden we naar mijn ouders en daar is het meer van hetzelfde. Met een dikke krop in de keel en tranen krijgen we het niet gezegd en dan zegt mijn papa het maar zelf: hij gaat verhuizen ….Grote schok, veel tranen, ontroostbare moeder. Papa begrijpt het beter en zegt dat we onze droom moeten waarmaken en de kans moeten nemen die we nu krijgen. Mijn moeder begrijpt het allemaal niet zo goed, de schok is te groot.
Mijn jongste broer is ook bij mijn ouders en zegt meteen : doen.
Na wat napraten rijden we naar mijn oudste broer, nog maar eens tranen eer we het kunnen vertellen. Als Evy het toch gezegd krijgt zegt grote broer: maar dat is toch wat jullie graag willen. Ja dat klopt wel, maar toch hebben we het gevoel dat we hen in de steek laten. Amber is nog lang niet vergeten, en we zijn er wel zeker van dat ze het ‘cool’ zou gevonden hebben dat haar nonk en tante naar Amerika zouden verhuizen. Maar het doet wel pijn om onze familie alweer een dosis pijn te bezorgen. Maar op zich wenst iedereen ons dit wel toe, omdat ze weten dat we het graag willen.
Ondanks dat dit een opluchting zou moeten zijn dat we van ons geheim verlost zijn, ligt het toch zwaar op de maag om iedereen zo ongelukkig te zien.
In de avond gaan we nog even naar de buren/vrienden, chat ik met mijn zus en nog andere vrienden. De volgende morgen naar mijn jeugdvriend, die toch even moet gaan zitten en op zaterdagavond lichten we nog vrienden in over onze plannen.
Conclusie is zoals verwacht: voor de ouders valt het erg moeilijk, heel begrijpelijk natuurlijk en ook verwacht. Mijn papa staat er het meest positief tegenover, al wil hij ook wel liever dat we in België blijven. Maar uiteindelijk aanvaard iedereen het wel, al zijn er velen die ons liever zijn blijven. De vrienden reageren positief en wensen ons het beste en de meeste komen ons bezoeken zeggen ze (nu). We hebben in ieder geval geen definitieve breuken opgelopen, en dat is voor ons toch ook wel erg belangrijk. Uiteraard verwachtte we niet dat onze naaste familie zou staan te springen om ons te zien vertrekken. Maar we hopen dat ze ons blijven steunen de komende maanden en jaren.



Bart

[Dbacks]

Dag Bart,

Ik moet in ieder geval kwijt dat ik jouw schrijfstijl geweldig vind, buiten jullie ontzettende verlies (waarvoor alsnog gecondoleerd) hebben we met de betrekking tot de lottery, familie en eventuele bestemming in Amerika veel gemeen en je weet echt de emotionele snaar te raken!

Jammer (maar dan toch ook weer begrijpelijk) dat de ouders er zoveel moeite mee hebben, het blijft toch het lastigste van zo'n hele emigratie.

Maar als jullie éénmaal in de buurt wonen gaan we er ééntje op drinken !

[Dbacks2]

En die tweede doe ik wel hoor!

[kiyu]

hahaha en ook nog een derde samen?

[Dbacks2]

Ja... laten we Phx overnemen... we zijn al met z'n twaalven!!! Oeps... dat lijkt meer dan het is met al die mensen daar...maar het is een goed begin voor een BBQ!

[Lilo]

Hallo Bart,

Ik lees alle dagen jullie verslag mee. Heel leuk om te volgen! Ik heb wel nog een paar vraagjes:
- als je als winnaar uitgeloot bent, bestaat dan toch nog de kans dat je niet toegelaten wordt in de VS? Ervan uitgaande dat het medisch onderzoek goed is, en de papieren in orde, zouden er dan nog obstakels kunnen zijn die een overstap in de weg staan?
- Phoenix lijkt mij een heel goede omgeving om te wonen. Vaak wordt er hier op het forum wat 'minderwaardig' gedaan over Phoenix maar volgens mij heeft het wel wat, als je tegen de warmte kan natuurlijk. Ik vroeg mij nog af of je je nieuwe woonplaats zelf mag kiezen of dat er je een staat of stad wordt toegewezen waar je je dan mag vestigen?

Ik kijk al uit naar de rest van je verhaal,

Groetjes,
Lilo

[Mrvanilla]

Ik volg jullie verhalen ook met grootse interesse. Heel mooi beschreven. En het heeft natuurlijk een grote archiefwaarde mbt dit forum. Heel veel succes nog met de emigratie/immigratie!

[Dude]

Dbacks, bedankt voor het compliment, ik hoor dat wel vaker maar ik schrijf eigenlijk maar gewoon neer wat we meegemaakt hebben. Ik denk daar geen seconde over na ofzo. Geen idee wat voor schrijfstijl dat is ,maar blij dat je het leuk vind

Enja, Dbacks2 en Kiyu we gaan ze zeker één op drinken, of twee, of drie, of ...

Lilo ; In theorie kan je tijdens je interview op de ambassade nog geweigerd worden, zelfs als je medisch gekeurd wordt en je papieren in orde zijn, maar in de praktijk gebeurt het maar zelden voor lottery winnaars. Voor langdurige reisvisa gebeurt het wel vaker, getuige enkele lopende topics in tijdelijke emigratie op het forum.
Je mag volledig zelf kiezen waar je je wil vestigen, ook Alaska of Hawaii dus, eender waar in de Verenigde Staten.

MrVanilla ; dat is ook één van de redenen waarom ik het hier neerschrijf, zodat toekomstige lottery winnaars er nog wat aan hebben (voor zolang de lottery nog bestaat tenminste)

[Njit]

Dat jullie ouders het er moeilijk mee hebben is op zich ook maar goed. Het zou een slecht teken zijn als ze jullie graag hadden zien vertrekken

[Dude]

Klopt Martijn
Zoals ik het zelf ook al schreef :

Uiteraard verwachtte we niet dat onze naaste familie zou staan te springen om ons te zien vertrekken. Maar we hopen dat ze ons blijven steunen de komende maanden en jaren.

[Baksteen666]

Hey Bart,

Ik sluit me volledig aan bij de rest die je schrijfstijl leuk/mooi vinden. Als (Zuidelijke) Nederlander vind ik het Vlaams vaak Nederlandser en natuurlijker klinken dan het Nederlands uit Nederland.
Ik snap daarnaast ook goed dat je de gevoelige snaar bij DBacks weet te raken, zij zitten natuurlijk in hetzelfde proces.

Heel veel succes dus met jullie verhuizing en dat jullie een mooie leven weten op te bouwen in de, ons allen geliefde, US.

[pumi1000]

Ik kwam via een ander topic hier terecht toen ik las over de emigratie. Ik moest even opzoeken wat dv lottery was. Erg leuk voor jullie! Ik heb al jullie reisverslagen altijd gevolgd en miste al 2013......proficiat en leuk dat je alles hier beschrijft.

[Dude]

Nieuw stukje in ons procesverhaal ....


28-02-2014 ….Forum inlichten
Ik meld ons nieuws eerst achter de schermen met mijn collega moderators, waar al snel de leuke reacties volgen.
Aangezien we de komende tijd heel wat vragen zullen hebben over de volgende stappen in het proces, plaats ik het nieuws enkele dagen later in het emigratie gedeelte van het AA forum. De reacties zijn , zoals verwacht op een Amerika forum, talrijk en leuk. Iedereen wenst ons veel succes en het is fijn dat zoveel mensen ons willen gaan volgen de komende maanden.
Ook mijn eerder geschreven berichten plaatst ik in gedeeltes op het forum om zo mensen en toekomstige emigranten een inzicht te geven wat er zo al allemaal komt kijken bij een emigratieproces via de DV lottery. Inmiddels heb ik dan ook al contact met enkele leden die in Phoenix wonen en die ons met plezier te woord staan, en ons de nodige informatie verstrekken, erg leuk om zoveel waardevolle hulp te krijgen. En we krijgen ook aangeboden om terplaatste af te spreken in mei om informatie uit te wisselen. Daar gaan we zeker proberen gebruik van te maken want zo kunnen we op korte tijd veel nieuwe dingen leren en zien en kennis maken met nieuwe mensen in misschien wel onze nieuwe thuisbasis.


22-03-2014 …. House for sale … ??
Nog voor we het huis te koop zetten willen we nog enkele klusjes doen, om dan achteraf mooie foto’s te nemen om het op internet te koop aan te bieden. Het nieuws over onze verhuis doet snel de ronde in zo’n klein dorpje dus iedereen is al snel op de hoogte. Nadat er al iemand was komen kijken, werd Evy vrijdag op het werk plots aangesproken. De man kennen we en is uit het dorp en zijn vriendin is op zoek naar een huis. Ze waren de dag ervoor al thuis geweest maar toen zaten we in de Spaanse les. Ook vrijdag zijn we niet thuis dus spreken we af voor zaterdagnamiddag, 22 maart. Evy is werken dus ik ontvang hen en leidt hen rond in ons huis. Ze lijken wel geinteresseert en stellen veel vragen, het bezoek duurt 2 uur.
’s Avonds krijgen we telefoon dat ze zondagvoormiddag opnieuw willen langs komen. Geen probleem dus we spreken af en op zondag wordt er druk gemeten en gekeken of alle kasten zouden passen. Als dat blijkt te gaan, wordt er een schriftelijk bod uit haar handtas tevoorschijn getoverd en voor ons op tafel gelegd. Het is dus menens met de interesse. Er zitten ook enkele geweldige voorwaarden aan verbonden, oa : we mogen blijven wonen in het huis tot maximum half november. Ideaal voor ons om alles rustig voor te bereiden en hier af te sluiten.
We krijgen tot woensdagavond om het bod te aanvaarden. Nadat we afscheid genomen hebben bespreken Evy en ik het bod en begin ik al wat mensen te contacteren die al wat ervaring hebben met huizen verkoop. Elke en Carine van het forum en nog enkele andere mensen vertellen we over het mooie aanbod en los van elkaar zeggen ze allemaal : meteen aannemen!
Zelfs papa zegt: dat is een mooie prijs, laat het maar gaan aan die voorwaarden.
Maar Bart met zijn houten kop voelt dat er toch wat meer te rapen valt, dus toch maar even tegen de stroom ingaan. Het bod ligt al dicht met de vraagprijs waar ik in eerste instantie niet vanaf wil stappen maar omdat de voorwaarden zo goed zijn wil ik toch wel een kleine inspanning doen en een klein beetje van de prijs afdoen. Evy en ik overleggen samen en we beslissen een tegenbod te doen. Maandagavond bel ik terug en doe mijn tegenbod. Ze moet even terug rekenen maar vraagt ook of we eventueel de volgende avond thuis zijn, dus vermoed ik dat we wel tot een akkoord gaan komen.
Dinsdag in de late namiddag krijgen we telefoon en spreken we af om iets na negen bij ons thuis. Er worden nog wat kleine dingen afgesproken en dan wordt ons tegenbod aanvaard.
Ons huis is dus verkocht ! Niet één dag op internet gestaan en echt aan de prijs die we in gedachten hadden. Onvoorstelbaar hoe vlot dit verlopen is. Je moet er natuurlijk een beetje geluk mee hebben, de juiste persoon op de juiste plaats op het juiste moment en ook met het juiste budget natuurlijk. Op zich doet het wel bijzonder veel pijn om er afscheid van te moeten nemen, want ik heb ons huis volledig zelf gebouwd, samen met mijn papa, broer Patrick en nonk Roger, waarvoor nog altijd grote dank. Er hangt dus heel wat emotionele waarde aan, maar goed, ook ons heel geld zit erin dus zonder verkoop zouden we niet kunnen emigreren.
Maandag hebben we afspraak met de notaris om de compromis te tekenen. Daar wordt alles in een officieel document gegooid en moeten we een hoop handtekeningen plaatsen. Na het tekenen van de compromis gaan ze mee tot bij ons thuis en wordt er door hun een fles cava mee gebracht en toosten we op de verkoop.
Opnieuw nemen we heel vlot een enorm grote sprong in ons emigratie proces.


wordt vervolgd ...
Bart

[Marenko]

Uit bovenstaande blijkt gewoon dat het zo heeft moeten zijn Wat fijn dat jullie huis al verkocht is!

[katrienenluc]

Wauuw! Ik ken verhalen van mensen wiens huis meer dan een jaar te koop stond:helemaal toppie voor jullie zeg!