AllesAmerika.com Forum

Gewoon uit nieuwsgierigheid, zijn er op dit forum ook negatieve emigratie verhalen bekend? Dan wel mensen die na een emigratie toch weer naar Nederland zijn teruggekeerd om watvoor redenen dan ook?
Patricia

er was er ooit eentje hier die naar florida gingen en van heimwee weer terug zijn gegaan. Ik denk dat de messte die gaan erg gemotiveerd zijn. Anders doe je dit niet.
Ik heb maar een keer gedacht waar ben ik in vredesnaam aan begonnen. Ik was mijn baan kwijt en had nog $500 op de bankrekening. Vanaf dat moment ging het eigenlijk ineens een stuk beter.
Toen ik emigreerde was ik nogal beperkt in mijn middelen namelijk

Het boek 'Ik mis alleen de HEMA' bevat zowel positieve als negatieve emigratie verhalen van Nederlanders. Niet alleen naar de VS maar naar veel andere landen.

Er is nog een jongedame geweest die teruggekeerd is naar Nederland.
Ik weet niet wat er eerst was, haar werk aan een universiteit of haar Amerikaanse vriend. In ieder geval heeft ze, nadat de relatie niet meer zo vlot ging, haar ontslag gegeven op de unif en is ze teruggekeerd naar Nederland.

Het is zo'n beetje als met negatieve verhalen over de aanvraag van een E2 visum: de meeste mensen schamen zich een beetje en komen dus niet hun problemen of ellende op een forum uit de doeken doen. Er zullen er dus vast wel meer zijn. Immers in expatkringen hoor je dat toch vaak dat de uitzending mislukt omdat de partner niet kan aarden en terug naar het huisland wil.
Wij hadden het onlangs hier bij ons: een Amerikaan was met zijn gezin naar hier gekomen voor 3 jaar, maar is binnen het jaar terug vertrokken omdat zijn vrouw hier niet kon aarden.

Bekende van mij wijzen mij er steeds op het ook enorm kan tegenvallen en het lastig oordelen hoe een land is als je er alleen op vakantie komt. Dit is natuurlijk voor een deel waar, maar toch ben ik voor 99% zeker dat het mij niet tegen zal vallen.

Het enige dat ik vervelend vind is het missen van familie en vrienden, maar zoals ik er nu tegen aan kijk zal ik niet veel meer missen dan dat.

kw86 schreef:maar toch ben ik voor 99% zeker dat het mij niet tegen zal vallen.

Denk je dat die andere mensen heel hun hebben en houden over de oceaan verhuisden met de idee dat het hun ging tegenvallen?...

Veel hangt ook af van je voorbereidingen en of je al dan niet realistische verwachtingen hebt. Als ik soms verhalen hoor van mensen die naar Amerika verhuizen en dan plots schrikken omdat ze nog nooit van 'credit history' gehoord hebben, of niet wisten dat ze nog een soort van 'rij-examen' moesten afleggen ipv gewoon hun rijbewijs om te ruilen, dan vraag ik me af of je eigenlijk wel goed voorbereid was.
Een goede voorbereiding is het halve werk, niet?

Tuurlijk zullen mensen niet met dat idee verhuizen. Maar er zal altijd een (kleine) kans bestaan dat het toch tegen valt. Al zal dat bij mij niet het geval zijn:)

Daarnaast zal inderdaad de voorbereiding heel belangrijk zijn. Dat besef ik ook, vandaar het topic dat ik eerder vandaag heb aangemaakt. Mocht je nog meer dingen hebben waar mensen aan moeten denken als ze deze stap maken hoor ik het graag in mijn andere topic(emigreren in 2009.....), zodat ik goed voorbereid zal zijn:.)

Wel, je hebt nog even de tijd, dus als je vanaf nu systematisch alle draadjes begint door te lezen in het emigratie forum hier, dan zal je een goed voorbereid man zijn.

kastelke schreef:

kw86 schreef:maar toch ben ik voor 99% zeker dat het mij niet tegen zal vallen.

Denk je dat die andere mensen heel hun hebben en houden over de oceaan verhuisden met de idee dat het hun ging tegenvallen?...

Eigenlijk heb ik dat momenteel enigszins.. ik ga binnenkort naar mijn verloofde en heb me erg goed voor zitten bereiden maar hoe meer die datum dichterbij komt, hoe banger ik wordt. Eigenlijk is mijn angst ongegrond omdat ik weet dat ik ieder moment terug kan komen als het echt moet maar ja, toch is het beangstigend, ik verbrand toch wat schepen achter me voor een nieuw leven. Ik denk dat het bij mij momenteel ook wel meespeelt dat ik sinds gisteren bij mijn moeder woon omdat ik mijn huis heb leeggemaakt en opgezegd (en nu dus eigenlijk alleen maar geld, kleding en wat kleine bezittingen heb). Ik ben echt dol op mijn verloofde en kijk er echt naar uit om bij haar te kunnen blijven en met haar te trouwen dus we gaan gewoon zorgen dat het werkt, en gaat het eeecht niet, dan gaan we gewoon samen naar NL hebben we al besproken

kastelke schreef:Veel hangt ook af van je voorbereidingen en of je al dan niet realistische verwachtingen hebt. Als ik soms verhalen hoor van mensen die naar Amerika verhuizen en dan plots schrikken omdat ze nog nooit van 'credit history' gehoord hebben, of niet wisten dat ze nog een soort van 'rij-examen' moesten afleggen ipv gewoon hun rijbewijs om te ruilen, dan vraag ik me af of je eigenlijk wel goed voorbereid was.
Een goede voorbereiding is het halve werk, niet?

Dat denk ik op zich ook wel, het is echt belangrijk omdat je anders verrassing na verrassing wordt.

Ik denk dat ik mezelf redelijk goed heb voorbereid. Ik zit al maandenlang dingen te lezen voor zover ik ze nog niet wist en vaak weet ik de regeltjes en dingen die ik moet doen nog beter dan mijn verloofde haha (ik krijg ook regelmatig de vraag van d'r of ik echt niet daar vandaan kom haha).

Goed, geen negatief verhaal van mij dus en ik ga er voor dat het ook geen negatief verhaal zal gaan worden

Missen van familie is denk ik het ergste: vooral rond traditionele feesten zoals Kerst. In mijn geval is het ook nog eens zo dat ik niet de enige uit het ouderlijk gezin ben die ver weg verhuisd is, en we zijn nooit meer als voltallig gezin bijeen geweest. Nu met ons kleintje is het ook minder dat opa & oma niet even langs kunnen komen. En ja, ook die angst om "dat telefoontje."

Gr., Flipje

Flipje>inderdaad, je neemt me de woorden uit de mond.
Onderschat niet hoe lastig het kan zijn zonder familie dichtbij. Vooral als je kinderen hebt. Mijn ouders hebben toch niet zo'n band met de kids als ik zou willen.
En ik heb eerder dit jaar gehad dat een tante van mij plotseling overleed, en dat zijn van dat soort momenten dat je echt baalt dat je hier zit.. Ik ben niet teruggegaan, uit een paar rationele overweging (alleen terug voor ouders, broers en zussen en evt opa en oma), maar op zo'n moment is wel echt even heel erg naar. En soms droom ik wel eens over een nog erger telefoontje..brr..
Oh ja, en waarom kan ik hier nergens een behoorlijke schoenen reparatie zaak vinden?

Het hangt er, denk ik, ook erg vanaf, naar welk gebied je gaat emigreren en waar je dan gaat wonen. Ik zie aan Nederlanders, die hier naar onze plaats verhuizen, dat ze zich vrij makkelijk aanpassen. Natuurlijk zijn er nog (veel) dingen, die anders zijn, maar een schoenenreparatiezaak hebben wij hier bijvoorbeeld wel . Maar zonder gekheid, dit is een heel internationaal gebied en dingen, die in Nederland gewoon waren, zoals fietsen naar school of het centrum zijn ook mogelijk. Je verhuist naar een ander land, maar ik denk, dat je eigen instelling en de keuze van woonomgeving veel uitmaken in of je kan aarden of niet. "Amerika" is groot en de diverse gebieden heel verschillend in mentaliteit, klimaat etc. Lang niet iedereen heeft bij emigratie een keuze van waar, maar zo te lezen kw86 wel, dus ik zou zulke dingen dan in gedachten houden. Overigens woonden mijn ouders praktisch om de hoek en hebben zij helaas ook geen goede band met onze kinderen, nabijheid garandeert dat dus ook niet altijd.

Petra/VS schreef:Het hangt er, denk ik, ook erg vanaf, naar welk gebied je gaat emigreren en waar je dan gaat wonen. "Amerika" is groot en de diverse gebieden heel verschillend in mentaliteit, klimaat etc.

Dat is waar. Als ik jouw verhalen soms lees Petra/VS, dan denk ik, dat wil ook! Vooral dat fietsen..heerlijk. Dat kan hier helemaal niet. Zo wonen wij (als je heel Amerika bekijkt) helemaal niet zo ver van elkaar af, maar het is denk ik best wel een groot verschil.

Ik denk dat je jezelf een plezier doet als in een wat grotere stad, met een redelijk internationale gemeenschap gaat wonen. In ieder geval in het begin. Daar kun je denk ik beter aarden dan in een klein gat in de bergen van Nevada (om maar iets te noemen).

Leuk om te lezen, dit topic.

Ik merk bij mezelf meer en meer dat ik denk "we zijn eigenlijk ook helemaal gek" naarmate 28 oktober dichterbij komt, zeker nu je heel serieus en definitief dingen aan het opzeggen bent (abonnementen, huur, verzekeringen, etc.).

En ook wij hebben gezegd, dat als het echt niet gaat, dat we dan weer terug komen naar Nederland (al zal dat ook makkelijker gezegd zijn dan gedaan, zeker voor Anna aangezien ik eerst voldoende betalend werk zal moeten hebben voordat zij weer hiernaartoe kan komen).

Maar zoals al is aangegeven, je voorbereiding moet gedegen zijn, en je moet ervoor zorgen dat je verwachtingen realistisch zijn: als je ervan uit gaat dat je op hetzelfde niveau als in NL met een baan kan beginnen op dag twee na je aankomst, dan kun je nog wel eens van een koude kermis thuis komen.

Natuurlijk zul en kun je niet alles weten vantevoren, maar je kunt wel veel al weten. Zeg nooit nooit - maar daar moet je in ieder geval niet van uit gaan.

Ik zie zo'n emigratie een beetje als trouwen. Je neemt de beslissing en werkt je door de goede en slechte tijden. Je kan er van tevoren vanuit gaan dat het niet allemaal rozegeur en maneschijn zal zijn

Dento schreef:Ik merk bij mezelf meer en meer dat ik denk "we zijn eigenlijk ook helemaal gek" naarmate 28 oktober dichterbij komt, zeker nu je heel serieus en definitief dingen aan het opzeggen bent (abonnementen, huur, verzekeringen, etc.).

Ik weet precies wat je bedoeld, ik vertrek 2 oktober en heb onlangs alles opgezegd (op een paar dingen na die pas later kunnen) en zit momenteel bij mijn moeder totdat ik het land verlaat.. soms vraag ik me best af waar ik aan begonnen ben.

Ik denk dat de meeste mensen toch best behoorlijk goed voorbereid op pad gaan, al is het alleen maar omdat emigratie een lastig en langdurig traject is. Terwijl je dat traject doorloopt zijn er voldoende momenten waarop je gaat nadenken wat je je allemaal wel niet op de hals haalt. In aanvulling op wat hiervoor allemaal al gezegd is (en wat ik alleen maar kan beamen) is dat het feit dat een baan (ver) onder je niveau toch wel echt een flinke stap terug is in vergelijking met Europa. Dat hoeft overigens niet te gelden voor iedereen, maar vaak moet je toch wel wat minder hoog inzetten dan in Europa. Men kent je arbeidsverleden niet, noch je opleiding. Dat, in combinatie met vaak een financiele stap terug, kan de eerste periode in Amerika soms best lastig maken. Dan lijken andere dingen zoals het missen van familie en vrienden ook erger.

Wat trouwens misschien wel een tip is aan mensen die de stap nog moeten zetten is: investeer in goed Engels. Ik merk ook in mijn huidige werk dat veel Nederlanders vaak denken dat ze erg goed en accentloos Engels spreken. Maar vaak is dat niet het geval. Het helpt om conversatielessen te nemen en je Amerikaanse termen eigen te maken. Dat helpt je ook weer bij het zoeken naar een baan, carriere maken en integreren in de Amerikaanse samenleving.

ps: en ook ik zoek nog een goede schoenmaker......

Bandido schreef:ps: en ook ik zoek nog een goede schoenmaker......

Gat in de markt voor de nieuwe Neder-Amerikanen...? Heb je ook meteen werk te pakken...

Bandido schreef:
Wat trouwens misschien wel een tip is aan mensen die de stap nog moeten zetten is: investeer in goed Engels. Ik merk ook in mijn huidige werk dat veel Nederlanders vaak denken dat ze erg goed en accentloos Engels spreken. Maar vaak is dat niet het geval.
ps: en ook ik zoek nog een goede schoenmaker......

Ja, wij hebben hier veel buitenlandse professoren, en sommigen spreken echt moeilijk te verstaan Engels. Zelf hebben ze het helemaal niet door, maar de studenten hoor ik er dan over klagen. En het telt toch tegen je met de evaluatie. .En ik heb wel eens Nederlandse ex-collega's die dan hier graag een gastcollege reeks willen komen geven (en van mening zijn dat dat in het Engels best gaat), en dat ik dan al meteen denk dat dat eigenlijk niet kan omdat hun Engels zo lastig te verstaan is. Als Europeaan ben je gewend om Engels in allerlei accenten te horen, de locals hier zijn dat helemaal niet. Als ik hier al "pyjama" op zijn New Englands uitspreek (dus pa-jem-a) in plaats van op zijn southern (pa-jah-ma) dan word je soms al vreemd aangekeken (maar daar zijn het dan ook studenten voor natuurlijk).

Volgens mij hangt het instappen op een "lager niveau" heel erg af van je werk. Ik ben gewoon op hetzelfde niveau doorgegaan, maar dat komt omdat mijn werk zo specialistisch is en de opleidingen gewoon erkend worden. Als je dan ook de enige bent die iets weet over dingen zoals, uhm..internationale relaties in het midden oosten tussen de beide wereldoorlogen, dan kan een accent trouwens nog wel eens niks uit maken. Ik kan me voorstellen dat dat voor computer programmeurs etc. ook zo is, maar misschien in andere branches echt minder.

Oh ja, en wat is het toch met Georgia en schoenmakers?! Ik heb toch echt een nieuwe hak onder een van mijn werk pumps nodig.

DixieChick schreef: Als Europeaan ben je gewend om Engels in allerlei accenten te horen, de locals hier zijn dat helemaal niet. Als ik hier al "pyjama" op zijn New Englands uitspreek (dus pa-jem-a) in plaats van op zijn southern (pa-jah-ma) dan word je soms al vreemd aangekeken (maar daar zijn het dan ook studenten voor natuurlijk).

Dat hangt ook weer erg van het gebied af. Hier hoor je honderden accenten en heel veel nauwelijks te verstaan Engels. Bij veel mensen hier vergeleken spreken de meeste Nederlanders het zeer goed . In de afgelopen week heb ik trouwens al twee keer iemand gehad, die verbaasd reageerde, toen hij hoorde, dat ik oorspronkelijk uit Nederland kom en hier niet ben opgegroeid. Ik heb in het begin ook erg op mijn accent geoefend, want ik werd er gek van, dat iedereen vroeg, waar ik vandaan kwam. Kennelijk is het me gelukt dat typische accent te verbloemen . Als je eraan werkt, kun je dus als volwassene ook je uitspraak nog erg verbeteren. Vaak hoor je, dat je dat na je twaalfde of zo wel kunt vergeten.