AllesAmerika.com Forum

Ik weet niet of dit meer off-topic is, of wel hier thuis hoort. Aangezien het wel gerelateerd is aan emigratie, heb ik het hier neer gezet. Mijn excuses als dit fout geplaatst is.

Toen ik voor mezelf had besloten dat ik toch echt verder wilde met mijn Amerikaanse vriendin en dat ik dit graag in Amerika wilde doen, wist ik al dat dit niet makkelijk zou gaan worden voor mijn familie. Ik had voor mezelf al bedacht dat ik rekening zou moeten gaan houden met wekelijkse telefoontjes van mijn moeder waarin ze zou proberen om mijn keuze te begrijpen. Ook heb ik nog een broer en een zus. Mijn broer heeft zelf in het buitenland gewoond, dus die zou er wel begrip voor hebben dacht ik. Van mijn zus wist ik het niet precies.

In de afgelopen 10 maanden moet ik toch zeggen dat het me eigenlijk best tegen gevallen is op sommige punten. Eerst werd onze liefde uiteraard maar als een fase gezien, alles is nog pril, het gaat wel over. Mijn moeder sprak openlijk uit dat ze hoopte dat ik iemand anders hier tegen zou komen. Nu is mijn vriendin afgelopen 5 maanden bij mij geweest en hebben we hier een voorproefje gehad op het echte samenwonen. Voor ons ging alles perfect en we staan samen sterk in onze relatie en onze plannen. Voor de familie komt het besef nu steeds meer en meer dat het geen fase is en dat ik het echt ga doen. Allemaal reageren ze er anders op. Mijn moeder is alle logica voorbij en er is ook geen normaal gesprek met haar te voeren over Amerika. Ze leest de kranten en kijkt tv en pakt uiteraard de meest extreme negatieve dingen er uit waardoor het lijkt alsof ik naar een derde wereld land verhuis. Mijn zus denkt dat ik geen eigen mening meer heb en precies doe wat mijn vriendin wil. Dit zegt ze wel, maar ze zegt niet dat ze me aan valt, nee ze zegt het alleen maar even. Mijn broer vindt het geweldig dat ik naar Amerika ga, maar die had liever gezien dat ik naar een van de grotere steden zoals New York of LA was gegaan ipv het zuiden van New Hampshire. Dit uiteraard omdat hij dat zelf meer zou ambieren. Hij houdt van de grote steden, het snelle leven, merkkleding, de show etc. Ik ben daar niet zo van, ik ben rustiger. Hij heeft ook een probleem met de mode. Mijn vriendin is eigenlijk gewoon een hippie en ze maakt zich dus ook niet al te veel zorgen om haar kleding. Niet dat ze er onverzorgd uit ziet hoor, maar ze had bijvoorbeeld witte sokken aan in haar clogs. Ja DAT kan natuurlijk niet! En mijn broer is blijkbaar bang dat ook ik over een jaar of twee ook met witte sokken in mijn flip flops rond loop.

Ondertussen ben ik zelf hard bezig om zo veel mogelijk te werken en geld te sparen, mijn studie eindelijk eens af te maken om de master titel binnen te halen en mijn huis klaar te maken voor de verkoop. Ik had nooit verwacht dat ze zouden staan te springen dat ik weg zou gaan, dat ze bij wijze van spreke mijn vliegticket zouden betalen, maar als iemand mij zou vragen: heeft je familie je gesteund bij je emigratieplannen? Dan zou ik moeten zeggen: nee, het voelde eerder alsof ze sneller bereid waren om mijn plannen te saboteren dan dat ze me wilden steunen. Nu ben ik benieuwd wat jullie ervaringen hier mee zijn. Ik doe mijn best om zo veel mogelijk van hun vragen te beantwoorden en ik probeer zo open mogelijk te zijn voor hun angsten, maar soms wordt het toch wat te veel. Ach, dan denk ik altijd maar weer aan iets wat Randy Pausch zei in zijn Last Lecture: All the obstacles are just a way of life asking you: How bad do you want it?

Ik kan me je gevoelens heel goed indenken.

Mijn vrouw is Amerikaanse, en heeft sinds 2000 bij mij in Nederland gewoond. Afgelopen oktober zijn we naar de VS verhuisd.

Als enig kind, enig kleinkind, en enige neef kwam het heel hard bij mijn familie aan toen ik aankondigde dat we zouden gaan verhuizen.

Het grote verschil met jouw verhaal is denk ik dat wij al bijna 10 jaar samen waren voordat het daadwerkelijk gebeurde, en mijn ouders - met name mijn moeder - zei na onze aankondiging altijd wel te hebben geweten dat het er ooit van zou komen.

De reden dat wij zijn vertrokken was dat mijn baan in Nederland ging verhuizen, waardoor ik voor de keuze stond om de baan te volgen, of om een mooie "oprotpremie" - pardon, "vertrekstimulering" te innen.
Aangezien we al enkele jaren over een verhuizing naar de VS aan het denken waren, leek dit een kans te zijn die we moesten nemen - en dat hebben we ook gedaan.

Mijn moeder gaf aan meteen te hebben geweten dat we naar de VS zouden gaan zodra ze hoorde dat ik mijn baan kwijt zou raken. Gelukkig heb ik er op dat moment met mijn ouders heel goed over kunnen praten: heel open, heel eerlijk, van beide kanten.

In de jaren ervoor was dat níet mogelijk: als wij voor de gein eens op realtor.com hadden gekeken naar leuke huizen, en dan bij mijn ouders vertelden dat we een leuk huis hadden gevonden, dan barstte mijn moeder in huilen uit, en betekende dat de rest van de week slapeloze nachten voor mijn moeder. Voortdurend kreeg ik daarna de vraag "maar jullie gaan toch niet, hè?"
Net zoals bij jou werden ook bij mij alle negatieve dingen aan Amerika naar boven gehaald, en daarnaast werd ik voortdurend gewezen op het feit dat mijn (zeer kleine en zeer hechte) familie dat haast niet zou overleven; je kreeg bijna een schuldgevoel aangepraat ten opzichte van je familie als je ook maar over emigratie nadacht.

Dat heeft mij er ook heel lang van weerhouden om serieus over emigratie na te denken. Ja, zo af en toe dan fantaseerde ik er wel over, maar het was bij lange na niet serieus. Als het al serieus werd, dan dacht ik weer aan mijn familie, en hoe moeilijk het voor hen zou zijn.
Hoe positief het misschien wel voor mij zou kunnen uitpakken, daar dacht ik niet over na - of wilde ik niet over nadenken.

Het eerste wat ik echter dacht nadat werd aangekondigd dat mijn baan naar Amsterdam zou gaan verhuizen was "dan ga ik naar Amerika". Ineens was alles heel duidelijk. Als ik zou blijven zou het ook een nieuw begin betekenen in Amsterdam (we woonden in Zuid-Limburg), we hadden nu het geld voor de emigratie, en als we het nu niet zouden doen, dan zou het er misschien nooit van komen. En het allerbelangrijkste: het voelde goed.

En dat is nu juist het belangrijkste: wat voelt goed voor JOU.

Natuurlijk, je moet niet overhaast te werk gaan, en al je opties en alle voors en tegens goed afwegen. Het zal zeker niet altijd even makkelijk zijn, niet voor jou en niet voor je familie.
Je kunt echter jouw leven niet stopzetten voor je familie, en ik denk om heel eerlijk te zijn dat je familie dat ook niet van je kan verlangen.

Dat ze er niet blij mee zijn, dat is duidelijk. Zoals je zegt, het zou vreemd zijn geweest als ze hadden staan springen om je naar het vliegveld te brengen.
Het zal voor je familie toch betekenen dat ze je minder vaak zullen zien; wij hebben altijd vlakbij mijn ouders gewoond (de laatste twee jaar zelfs schuin tegenover hen), en nu wonen we duizenden kilometers verderop.
Het is een grote verandering, en iedereen gaat daar anders mee om.

Ik weet niet of je ouders al eens in de VS zijn geweest? Zo niet, bedenk dan dat voor iemand die nog nooit in de VS is geweest, en er niet zo gek van is als de meeste mensen hier op het forum, Amerika héél ver weg lijkt. En die afstand maakt het zo moeilijk voor mensen om het te accepteren.
Dat was in het begin bij mijn ouders ook het moeilijkste: het is zo ver weg. Totdat ze er een keer geweest waren; nadat mijn ouders de eerste keer naar Amerika waren geweest, hadden ze allebei het gevoel van "het is eigenlijk niet eens zo gek ver weg". De afstand is vaak met name meer mentaal een probleem dan fysiek.

En misschien is dat nog wel het grootste probleem voor (met name) je moeder: het idee dat je zo ver weg zult zijn. Dat was bij mijn moeder zeer zeker zo, maar in de praktijk valt het allemaal nog heel erg mee. We emailen bijna elke dag, ik hou een blog bij, ik stuur foto's per email, en we webcammen af en toe. En, zoals mijn moeder meermaals al heeft aangegeven: het helpt enorm. Ja, ze mist ons elke dag nog, maar het idee dat we in contact zijn, en het uitkijken naar een volgende Amerika-reis maakt het draaglijk.

Eén ding ben ik overigens wel met je broer eens, hoor: witte sokken in flipflops kan écht niet...

But all craziness on a little stick: uiteindelijk is er maar één iemand die kan bepalen wat goed voor jou is, en dat ben jij. Je familie zal het er moeilijk mee hebben, maar zal het wel accepteren. Ook zij zullen immers wensen dat jij gelukkig bent, en als dat voor jou betekent dat je naar Amerika moet gaan, dan so be it.

En je kunt altijd nog terug.

Wat ik mezelf altijd heb voorgehouden gedurende de hele procedure, en het omgaan met de gevoelens van de familie, is dat ik het gewoon wil doen, gewoon wil gaan proberen. Het ergste wat me kan overkomen is dat ik als ik een jaar of 75 ben nog steeds bij mezelf denk "hoe zou het zijn geweest als..." en "hadden we toen toch maar...".

Het belangrijkste heb je al in je signature staan: beter spijt van iets wat je hebt gedaan, dan van iets wat je niet hebt gedaan.

Sterkte.

Dennis

P.S. Excuses voor het lange epistel

Geen excuses voor het lange epistel, een top reply, dankje!

Ik zie veel overeenkomsten inderdaad. Wel mooi dat je er altijd open en eerlijk over hebt kunnen praten. Mijn broer vindt dat ik niet alles direct en open moet vertellen aan mijn moeder om haar te beschermen. Ik ben echter van mening dat ik gewoon open en eerlijk moet zijn, hoe hard het misschien ook voor haar mag zijn om te zien dat ik echt goed na heb gedacht over mijn plannen. Over huizen enzo heb ik t dan voorlopig nog even niet, want dan krijg ik toch naar mn hoofd dat ik eerst mn eigen huis nog moet verkopen (waar ze ook gelijk in heeft uiteraard, maar kijken kan altijd )

De slapeloze nachten heeft mijn moeder ook. Dan belt ze mijn zus weer op als ze slecht heeft geslapen enzo. Toch is het voor mij inderdaad ook heel duidelijk. Ik ga. En inderdaad, mocht het alsnog niet goed gaan, dan kan ik toch altijd weer terugkomen? Ik heb een goede opleiding, goede werkervaring, kom altijd wel ergens weer aan de bak.

Ze zijn inderdaad nog nooit in de VS geweest. Mijn vader heeft een hekel aan vliegen en vliegt zelfs al liever neit naar Barcelona, dus ik betwijfel of hij uberhaupt eens langs zal komen in de VS. Mijn moeder zal wel een keer langs komen. Ik vermoed zodra wij ons stekkie op orde hebben. Ik ben benieuwd of het haar ook zal mee vallen of tegen vallen, de tijd zal het leren! In principe zie ik de familie nu ook niet zo vaak, mijn ouders nog het meest, maar mijn broer en zus veel minder. Ze komen ook nooit bij mij. Ik ben de jongste, de enige zonder kinderen, dus van mij wordt verwacht dat ik wel het hele land door reis om iedereen op te zoeken in de weekenden.

Puntje bij paaltje heb ik inderdaad al lang mijn beslissing gemaakt en ik ga er voor. Het zou alleen prettiger zijn als ik de tegenslagen of voortgang van mijn plannen zou kunnen delen met mijn familie, maar dat zit er helaas niet echt in.

Net zoals het bij mijn moeder het geval was, is het bij jouw moeder wellicht ook een geval van struisvogelpolitiek: als we er niet over praten, en er niet serieus op ingaan, dan gaat dat gekke (en angstaanjagende!) idee vanzelf wel weg.

Ik denk dat zolang je nog in de "twijfelfase" zit, m.a.w. zolang je nog niet heel expliciet hebt uitgesproken dat je beslissing 100% definitief is, het erover spreken met je moeder heel moeilijk zo niet onmogelijk zal zijn (net zoals dat bij mijn moeder het geval was).

Nadat echter duidelijk was dat we echt wel heel serieus waren, dat er niet meer aan te ontkomen viel, en dat we echt zouden gaan, werd mijn moeder heel verrassend degene met wie ik al mijn twijfels kon bespreken, en was mijn moeder ook degene die altijd mijn twijfels kon wegnemen, en me vertelde dat alles heus wel goed zou komen - en dat is nog steeds zo. Mijn moeder is nu soms positiever dan ik ben - iets wat ik nooit had verwacht. Natuurlijk vindt ze het nog steeds niet leuk dat wij hier zitten, maar ze heeft het geaccepteerd en probeert ons waar mogelijk te steunen.

Dus er is nog hoop voor je...

Mijn moeder had er in het begin ook moeite mee, vooral omdat ik met maar heel weinig zekerheid naar de VS vertrok. Na de eerste acht maanden in New York moest ik terug, omdat mijn geld op was. In de tijd dat ik terug was in Amsterdam, mei t/m september, is mijn vader overleden, gelukkig dat ik daar bij heb kunnen zijn.

In september terug naar NY en gebleven. Toen ik een "echte" woning had, niet meer een studio zes trappen op, is ze voor de eerste keer overgekomen, en daarna nog een keer of 16 totdat ze te oud werd.

Dat eerste bezoek heeft een groot verschil gemaakt. Ze kwam terug in Nederland als een van de grootste ambassadeurs van de VS, ze waren daar allemaal zo aardig geweest. Latere bezoeken hebben dat gevoel versterkt (en een Amerikaanse kleinzoon heeft ook geen kwaad gedaan). Nu ze bijna 97 is, bel ik haar een of twee keer per week (dank u Skype!) en we praten dan vaak over wat ze allemaal hier gedaan en gezien heeft. En over die verschrikkelijk aardige mensen hier in de VS.

Mijn moeder heeft zich altijd groot gehouden (plus ik heb een broer en zus in Nederland, met hun eigen kinderen, en zelfs een paar achterkleinkinderen), maar ze zal best af en toe even hebben moeten slikken. En ik heb haar maar niet alles verteld over wat ik gedaan heb.

Mijn conclusie, voor mijn geval: een bezoek om te zien dat het allemaal best meevalt in de VS kan wonderen doen. Als ze het te duur vinden, zou je zelf in een vliegkaartje moeten investeren plus opdraaien voor alle kosten hier. Even wat geld, maar dat heb je er zo uit.

Misschien kun je ze ook op het forum hier wijzen. Er zijn hier genoeg mensen die je familie gerust kunnen stellen en objectief (nou ja, niet helemaal objectief natuurlijk) kunnen zeggen hoe het leven hier is.

Ik weet niet hoe oud (of jong) je ouders zijn, maar als ze rond mijn leeftijd zijn (ik ben 62, 32 jaar VS) en het zou helpen om met een "objectieve buitenstaander" te "praten", mogen ze altijd een PBtje sturen.

Sterkte.

Bennogr schreef:Mijn conclusie, voor mijn geval: een bezoek om te zien dat het allemaal best meevalt in de VS kan wonderen doen.

Hier dus precies hetzelfde.

Bij mijn ouders ging het zelfs zo ver dat mijn moeder na de tweede keer zei "weet je, ik zou hier best kunnen wonen", en nu, na vier keer in de VS te zijn geweest (en de vijfde keer is al geboekt voor a.s. juni) zeggen ze allebei dat als mijn vader met pensioen is, en mijn grootouders er niet meer zijn (ik heb er nog drie van de vier, waarvoor ik dankbaar ben!), ze hier wat willen kopen en dan willen afwisselen tussen Nederland en de VS...

Dus ja, het kan zeer grote wonderen doen!

Hmm..ik zit even te denken hoe dat bij mij toen ging.

Mijn ouders hebben altijd wel geweten dat ik en/of mijn broer weer in het buitenland terecht zouden komen. We zijn meer buiten dan in Nederland opgegroeid, en aangezien ik ook een periode in de VS gezeten heb voor mijn graduate school, hebben mijn ouders denk ik altijd er rekening mee gehouden dat ik een keer ergens zou blijven. Ze hebben dat ook altijd gezegd, en aangegeven er geen moeite mee te hebben.

Het grappige was dat toen ik mijn man, een Amerikaanse militair, tegenkwam, en het heel serieus werd, ze er toch niet zo enthousiast over waren. En dat kwam niet zozeer omdat we dus een keer naar de VS zouden verhuizen, maar meer omdat hij militair was. Dat zou namelijk betekenen dat we a) veel minder controle hadden over waar we terecht zouden komen, en b) we dus waarschijnlijk in de wat mindere gebieden terecht zouden komen, en dat was toch niet helemaal wat ze voor hun dochter in gedachten hadden. En inderdaad, we wonen nu dus in de boondocks in Georgia.

Mijn ouders vinden mijn man ondertussen wel helemaal geweldig, maar ze snappen nog steeds niet helemaal hoe ik "hier" tevreden kan zijn. En inderdaad, er is hier helemaal niks aan, als je het vanuit een (verwend) Europees perspectief bekijkt, maar ik heb het prima naar mijn zin. Het betekent dat ik soms het gevoel heb dat mijn ouders mijn leven niet zo heel goed snappen, en ik dus misschien ongewild meer afstand ingebouwd heb. Het is erg jammer, en ik hoop dat het ooit nog eens veranderd (misschien als we dat assignment voor Korea krijgen ofzo, weet ik veel ), maar ik ben er erg praktisch onder.

Ik denk ook dat dat je enige oplossing is; praktisch zijn. Dit is jouw leven, jouw keuze, je doet geen absoluut rare dingen (het kan echt VEEL erger dan zuid NH hoor), en zij hebben daar vrij weinig aan te veranderen. Ik denk dat als je er zelf ook zo tegenover staat, hun houding misshcien ook wel iets veranderd. Nu denken ze misshcien nog dat ze je kunnen overtuigen, dan misschien niet meer.

Maar succes met alles!

Het is voor iedereen natuurlijk anders. In mijn geval vond mijn familie en dan met name mijn moeder het heel naar. Dat heeft ze ook wel gezegd. En ikzelf vond dat natuurlijk ook. We zijn namelijk best close. Maar het is waar je heel lang naartoe leeft, wij hadden al vijf jaar een relatie voordat ik definitief wegging. En dus verwachtten ze wel dat het er eens van zou komen. Maar nu ik er dan eenmaal woon, vinden ze het voor mij heel fijn en we hebben nog steeds veel contact.

Jammer dat jou situatie op dit moment wat minder prettig verloopt. Maar geef ze de tijd en dan komt het vast allemaal goed, succes!

Het lijkt me heel moeilijk voor een ouder om je kind te zien emigreren, moet er ook niet aan denken dat een van onze kinderen ooit zal emigreren.
Misschien hebben je ouders gewoon wat tijd nodig om aan het idee te wennen. Wij wonen voor 4 jaar in Amerika, ik heb een weblog en skype en mail veel met mijn ouders. Mijn moeder zegt dat ze vaak meer van mijn dagelijkse dingen weet als van de dagelijkse dingen van mijn zus die 7 km bij hen vandaan woont. Nou weet ik wel dat emigreren niet hetzelfde is als 4 jaar in het buitenland wonen maar mijn ouders zijn 81 en 76 jaar en je weet niet wat er in die 4 jaar gebeurd, natuurlijk weet niemand dat. Ik wens je heel veel sterkte!!

Ze reageren misschien zo omdat ze van je houden en je niet kwijt willen. Veel mensen "vinden" toch iets van dat "grote" Amerika en dat is niet altijd positief-helaas-.
In ieder geval je eigen gevoel daarin volgen en toch vooral blijven praten. Succes!

Bij mij was er in het begin ook ongeloof en vooral ook verontwaardiging.

Ik heb mijn vrouw leren kennen via een online community waar ik destijds System Operator was (nee geen community ala Facebook of Myspace of iets dergelijks, heb een hekel aan die sites hehe). We zijn eigenlijk in een van de chatrooms van die community aan de praat geraakt. In de maanden die vooraf gingen aan mijn eerste bezoek aan de VS bleek al wel dat ik heel erg gek op die meid aan het worden was, en het bleek ook echt wel dat het wederzijds was. Sja, de reacties alom bij zowel familie als bij vrienden waren in die periode van "hoe kun je zoiets nu beginnen?", "dat houdt toch geen stand", "ze woont aan de andere kant van de wereld, dat is niets voor jouw" en ga maar door.

Tot ik daadwerkelijk naar Hawaii ging...

Toen ik eenmaal echt voor een paar weken naar haar ging, voor een eerste kennismaking in het echte leven dan wel te verstaan, toen waren ze al wat tot inkeer gekomen. Nog wel hadden veel het idee van dat ik dat toch niet vol zou houden met zo'n grote afstand, maar goed, de eerste kennismaking ging geweldig. De maanden daarop hebben mijn vrouw en ik veel met elkaar via Skype gepraat na een half jaar kwam ze voor een paar maanden naar Nederland.

Tussen mijn 'vakantie' en haar bezoek aan mij in Nederland liet ik al meer blijken dat ik serieus aan het nadenken was van wat ik wilde doen.. veel mensen om me heen begonnen wat moeilijk te doen, ik heb flinke ruzies gehad met bijvoorbeeld mijn moeder over het al dan niet gaan. Ik kreeg veelal te horen dat het niets voor mij zou zijn want ik had vroeger als kind ontiegelijke last van heimwee als ik ergens was, of andere dingen die mij dan maar moesten overhalen om maar niet naar de VS te gaan. Eigenlijk is de keuze voor de VS voor mij gemakkelijker geworden door die uitspraken, ik begon me steeds meer af te zetten tegen die uitspraken en ook kregen we steeds meer ruzies thuis.

Toen kwam mijn vriendin (nu vrouw) naar Nederland en maakte ze kennis met mijn familie enzo, en dat ging hartstikke goed gelukkig. Ze is een paar maanden gebleven en gedurende die maanden heeft mijn familie haar goed leren kennen. Tijdens dit verblijf heb ik haar ten huwelijk gevraagd en we hadden besloten om in de VS te gaan wonen. Nadat dit gebeurde is eigenlijk iedereen omgekeerd in hun gedachten, vooral toen mijn visum aanvraag in werking gesteld was.

Gedurende de wachtperiode op mijn visum begon men steeds meer en meer tot inkeer te komen en begonnen ze meer te accepteren dat ik naar de VS zou gaan. Men begon mij te steunen en op momenten dat ik het zelf niet meer zag zitten en zoiets had van 'wil ik dit eigenlijk wel', dan werd er gezegd van 'je kan toch gaan, gaat het niet kan je altijd terug', of bijvoorbeeld 'als je niet gaat weet je ook niet hoe het geweest had kunnen zijn en wellicht zit je dan voor de rest van je leven jezelf af te vragen hoe het had kunnen zijn' (dat laatste is overigens iets wat ik heb met een andere keuze in mijn leven en dat is niet leuk om te hebben, maar dat terzijde).

Op het moment dat ik echt het vliegtuig instapte had iedereen zich erbij neergelegd dat ik vertrok, leuk vonden ze het niet maar ze accepteerden het toen wel en dat maakte de totale overgang voor mij echt een stuk gemakkelijker.

Het is voor beide partijen, diegene die emigreren en diegene die achterblijven, een behoorlijke overgang en ik denk dat het echt wel te begrijpen is dat niet iedereen er gemakkelijk mee om kan gaan als hun geliefden opeens besluiten om aan de andere kant van de wereld te gaan wonen.

Een van de dingen die ik wel gemerkt heb is dat toen ze echt merkten dat het menens was voor mij, is dat ze toen langzaam maar zeker tot inkeer kwamen en me meer en meer begonnen te steunen. Ik heb er echt veel op gehamerd dat ik echt weg zou gaan en dat ze me niet tegen moeten houden omdat dit me alleen maar meer afkeerde van hun (en dat werkt bij mij echt op die manier, zeg me iets te doen en ik heb zoiets van bekijk het lekker). Ik heb veel gezegd dat ik juist wilde dat ze me steunden want ik had hun daarin nodig, ik zou namelijk toch gaan en ik zou liever zonder ruzies weggaan dan met ruzies. Ik denk echt dat deze uitspraken hebben geholpen destijds, en het is natuurlijk gewoon zo.. als ze jou in je keuzes steunen is het niet alleen voor jou gemakkelijker maar ook voor hunzelf, jij gaat namelijk toch, of ze het nu wel of niet leuk vinden.

Je kan beter die laatste maanden in Nederland samen bij elkaar in plezier doorbrengen dan in haat en nijd en ook al zijn ze er niet blij mee (was mijn familie nog steeds niet toen ik het vliegtuig instapte) maar een acceptatie maakt het allemaal wel beter om te verwerken (en dat was bij mijn familie dus ook zo). Het is namelijk voor hun een soort van verlies dat ze moeten verwerken, je kan het een beetje vergelijken met een rouwproces, het werkt echt enigszins op die manier heb ik gemerkt, en ik denk dat jouw familie dit ook moet inzien maar ja, dat kan eventjes duren.

Ik hoop dat dit lange verhaal je een beetje heeft geholpen, ook al lijkt het in grote lijnen een beetje op de verhalen van de anderen denk ik.. iedereen heeft zijn eigen verhaal maar het lijkt er echt wel op dat het in grote lijnen allemaal enigszins te vergelijken valt

Ik denk dat mijn ouders het al aan zagen komen toen ik mijn man leerde kennen. We wisten dat hij ooit overgeplaatst zou worden. Mijn ouders hebben er 4 jaar aan kunnen wennen dat het ooit zou gebeuren, toen die tijd kwam vonden ze het niet leuk natuurlijk, maar ze hebben me nooit geprobeerd tegen te houden. Ze vonden het wel griezelig, maar toen ze eenmaal een keer in de VS geweest waren zagen ze wel dat alles goed zat. Het is ook niet niks om je kind zo ver te zien vertrekken, ik zou het zelf ook niet leuk vinden. Hoewel hier de families zo ver uit elkaar wonen dat het wel een beetje op emigreren lijkt, voor de afstand althans.

Ook hier hadden mijn ouders, en vooral mijn moeder, grote problemen met mijn verhuizing naar US. Ik was 21 en kende mijn man net een paar maanden. Ze hadden hem 1 keer ontmoet, voor een dag of 2, en zagen het helemaal niet zitten. Het is allemaal nogal snel gegaan, binnen een paar weken had ik alles geregeld maar mijn moeder, the master of guilt trips, heeft het me niet makkelijk gemaakt. Absoluut geen support, veel tegenwerking. Nu, na bijna 20 jaar, is dat natuurlijk wel verandert. We zien elkaar 5/6 keer per jaar, bellen een paar keer per week maar die eerste periode was niet leuk.

Bedankt voor alle reacties!

Ik had al zo'n idee dat het een gemeenschappelijk iets zou zijn. Vandaar dat ik ook benieuwd was naar de ervaring van anderen. Ik heb wel het idee dat mijn moeder nu langzamerhand begint te beseffen dat ik echt ga. De laatste tijd is ze inderdaad wel wat positiever. Nu ik zo hoor dat het eerste bezoek dingen echt enorm kan veranderen ben ik benieuwd hoe dat zal gaan! Zal nog wel een tijdje duren haha. First things first

Succes en hou moed!

Zeer zeker ook een fase waar ik doorheen moest. Ook mijn familie had niet het idee dat mijn relatie met mijn Amerikaanse vriendin serieus genoeg was. Toen ik de eerste keer gewoon voor een lang weekend overging was het allemaal goed en leuk. Toen zij vervolgens naar Nederland kwam om mijn leven en vrienden te leren kennen werden ze al iets minder enthousiast, iets iets angstiger. En zeker toen ze zagen dat het dan toch serieus werd ging het van kwaad to erger. Vooral mijn moeder heeft er veel problemen mee gehad, zeker nu 3 weken geleden haar eerste kleinkind hier in Amerika geboren is.
Op dit moment zijn mijn zus en mijn zwager vanuit Nederland hier voor een paar weken. Mijn ouders zijn afgelopen zomer hier enkele weken geweest.

Het was een erg moeilijke periode, de laatste periode dat ik in Nederland woonde. Ik heb dit persoonlijk op proberen te lossen door wat extra tijd met iedereen door te brengen en veel te praten over mijn gevoelens. Ik heb ze altijd verteld dat ze geen familielid kwijt raken, maar dat ze er juist een bij kregen.
Ze waren natuurlijk nog steeds niet blij, maar ik had voor mezelf het gevoel dat ik de boel op een correcte wijze heb achtergelaten. Het is als ouder nooit leuk om je kind te zien gaan. Meeste moeders moeten huilen als hun kind voor het eerst naar school gaat, laat staan een emigratie helemaal naar Amerika. In deze tijd is het economisch ook niet altijd mogelijk regematig naar elkaar toe te gaan, hetgeen het allemaal alleen maar moeilijker maakt. Dan is er ook nog het tijdsverschil, waardoor telefoongesprekken erg moelijk worden.

Ik heb wel gezien dat het in ieder geval een stuk makkelijker is sinds ze hier zijn geweest, en hebben gezien dat ik hier niet alleen met mijn vrouw zit. Ze weten dat ik hier ook echte familieleden heb die me zullen helpen als het nodig is. Een grote angst voor ouders is dat hun kind ergens ver weg zit en helemaal alleen is.
Maar in mijn geval is dit allemaal goed aan het komen, naarmate de tijd verder gaat. Ik woon nu inmiddels ruim een jaar in de USA. Ik zit zelf ook in New England, en ben hier helemaal gelukkig. Mijn familie in Nederland ziet dit zelf ook, en begrijpt de keuze nu een stuk beter.

Skype, met een computercamera, helpt natuurlijk ook een stuk, vooral als er kleinkinderen zijn. Mijn moeder zegt dat ze te oud is om aan een computer te beginnen, maar mijn zus Skypt regelmatig met haar zoon en zijn kinderen in Japan.

Mijn moeder bel ik twee keer per week, naar haar gewone telefoon, ook met Skype, 2 dollarcent per minuut. Merk dat dat toch wel een groot verschil maakt.

En af en toe een ansichtkaart, een foto (op papier) en/of briefjes/tekeningen van de kleinkinderen doen ook wonderen.

Mijn broer is samen met zijn gezin (vrouw en zoontje van destijds 1 jaar) in augustus 2007 naar Amerika vertrokken voor een project vanuit zijn werkgever. Hij werkt in feite bij de Nederlandse divisie van een Amerikaans pharmaceutisch bedrijf maar is voor de uitvoering van het project tijdelijk overgeplaatst naar het hoofdkantoor in Indianapolis IN. Het project zou naar verwachting twee tot drie jaar gaan duren.

Op het moment dat we te horen kregen dat ze gingen verhuizen, slaat je de schrik om je hart. Zo ver weg!!
Maar nu zijn we inmiddels gewend aan de situatie. Ze wonen er nu bijna twee jaar, inmiddels is drie weken geleden ons eerste Amerikaanse familielid geboren (een dochtertje voor mijn broer en schoonzus), zijn we vorig jaar al een keer op familiebezoek geweest en is ons volgende bezoek aan hen alweer geboekt en geregeld. Het leidt in elk geval tot leuke vakantiedoelen!

Dankzij Skype, internet, email, post, telefoon en ga zo maar door kun je toch veel kontakt met elkaar hebben en realiseer je je dat ze toch op dezelfde wereld wonen als wij, alleen beetje verder van ons vandaan. Het lijkt er zelfs op dat we nu meer kontakt met elkaar hebben dan toen ze nog gewoon in Nederland woonden.

Maar stilletjes hoop ik toch dat ze over niet al te lange tijd weer wat dichter bij ons komen te wonen, want een lijfelijke knuffel is toch beter dan een kushandje over het internet........

Goh, daar zet je me even aan het denken. Ik weet eigenlijk niet eens goed wat mijn familie ervan vond toen ik besloot om in de US te gaan wonen . Ik ging gewoon. Natuurlijk laat mijn moeder me nog steeds wel af en toe weten dat ze me mist en dat ze vooral haar kleinkinderen mist. Mijn vader is 10 jaar geleden overleden, dus die heeft het niet meegemaakt. Ik heb 2 broers die 9 en 11 jaar ouder zijn en dat maakt misschien dat ik sowieso al minder contact met ze had.
Tot nu toe (ruim 3 jaar hier) is er nog niemand die me hier is komen opzoeken. Soms vind ik dat wel jammer, maar ik snap het ook wel weer. Mijn moeder zou wel graag een keer langskomen, dus dat moeten we nog een keer regelen.
Het is jammer als je familie je niet steunt, maar waarschijnlijk is het ook wel voor een deel "onbekend maakt onbemind". Probeer ermee om te gaan, maar laat het je niet weerhouden om je plannen door te zetten. Het is jouw leven en jij moet je weg vinden. Ik vind het hier best makkelijk om contact te onderhouden met familie. Ik heb een tijd een blog gehad en we hebben VOIP, zodat we makkelijk naar Nederland kunnen bellen. En met msn en een webcam kan ik regelmatig naar mijn moeder zwaaien .

Wat ik interessant vind aan mijn geval is dat mijn moeder een keer of zestien op bezoek is geweest in de VS. Totdat ze te oud werd, zo rond de 90 (ze is nu bijna 97 en zou nog erg graag komen, haar hersens willen nog wel, maar haar benen en de rest van haar lichaam niet meer).

Mijn zus heeft twee jaar in Japan gewoond toen ze jong was, haar zoon zit nu in Japan met zijn Japanse vrouw en twee NederJapanse kinderen en ze vliegt daar af en toe heen. Maar ze is de afgelopen 32 jaar maar twee keer in de VS geweest. 'Zo gevaarlijk' was een van haar redenen, zelfs toen ik in St. Paul, MN, woonde.

Mijn broer is nooit langs geweest, wel eens een keertje voor zijn werk in Canada en de westkust geweest, maar nooit de moeite genomen om langs te komen, zelfs niet toen ik nog in New York woonde. Een nichtje is eens 1 keer langsgekomen.

Blijkbaar vinden de achterblijvers dat ik degene ben die zo nodig moest emigreren en "dus" ook degene ben die de moeite moet doen om ben hen langs te komen in plaats van dat zij af en toe eens hier in de VS willen komen kijken.

Ebn daar niet meer zo bitter over (hoewel, het zit me toch nog wel eens dwars, dat is duidelijk). Is ook een van de redenen dat ik Nederland eigenlijk niet zo erg mis (al wil ik wel die Nederlandse nationaliteit houden, ondanks dat ik Amerikaan ben geworden, maar da's een ander verhaal.)