AllesAmerika.com Forum

**Jacqueline en Steven wonnen de DV-2009. Ze trokken begin oktober naar Amerika.**

Steven, Jacqueline, als ik het goed heb, dan zijn jullie begin oktober naar Amerika vertrokken?
Hoe gaat het ondertussen met jullie?

Hey

Hoe het hier gaat? Sja, wat zal ik zeggen.... Het is moeilijk.
We hadden binnen 3 weken ons rijbewijs gehaald, en we hebben meteen een autootje gehaald. Onze SSN was binnen 2 weken binnen, ondertussen hebben we onze officiele rijbewijzen en id-cards ook binnen, en na 6 weken hadden we de Green Cards in de bus liggen. Dat verliep dus allemaal wel lekker vlot.

Wat werk en wonen betreft is het iets minder. We wilden het liefst een huisje kopen, maar zonder werk en credit history gaat dat natuurlijk niet. Dat wisten we echter vantevoren, dus dat is niet erg. Nu wilden we een appartementje huren, maar omdat we geen baan hebben kunnen we niemand vinden die ons voor een redelijke prijs iets wil verhuren. Begrijpelijk natuurlijk, maar wel erg lastig voor ons. Daarbovenop komt ook nog dat we geen lange lease aan willen gaan (max 3 maanden maar liefst month to month) omdat we dan kunnen verhuizen mochten we ergens anders een baan vinden. Jammer genoeg jaagt een short term lease de kosten ook nog eens extra de lucht in, wat we nu zonder werk al helemaal niet kunnen hebben. Gelukkig hebben we goede vrienden hier waar we een tijdje kunnen logeren maar wij willen ze het liefst zo kort mogelijk voor de voeten lopen... Een beetje frustrerend allemaal dus. Maar goed, we worden niet op straat geschopt ofzo, en we blijven vrolijk doorzoeken.

Werk is heel moeilijk momenteel. Er zijn zoveel werklozen en zo weinig jobs dat het bijna niet meer te overzien is. Steven is naar een interview geweest, en toen hij binnenkwam bleken er 170 mensen uitgenodigd waren voor 1 position. Ik wil niet eens weten hoeveel mensen er oorspronkelijk gereageerd hebben op die baan. En het was niet eens iets speciaals, gewoon een stomme maintenance position.
Online solliciteren is ook een ramp; heel craigslist, careerbuilder, en noem maar op staan vol met scams. Pyramidebedrijven, mensen die willen dat je betaald voordat je op interview komt, je kunt het zo gek niet verzinnen.

Daarbovenop komt ook nog eens dat ik wat lichamelijke aanpassingsproblemen heb gehad. Na een "lekkere" burger bij de BK heb ik een behoorlijke voedselvergiftiging opgelopen. Daardoor raakte ik behoorlijk uitgedroogd, wat weer resulteerde in een fikse blaasontsteking die behoorlijk lang geduurd heeft. Gelukkig gaat alles nu weer goed en ben ik weer helemaal gezond. *klopt af*

Soms is het best wel ontmoedigend dus. Maar als de een het even niet meer ziet zitten pept de andere die dan wel weer op, dus wat dat betreft komt het wel goed. Het zijn allemaal dingen die we vantevoren wisten, en we zijn hier pas 2 maanden, dus eigenlijk is het allemaal niet zo erg. We hebben de eerste weken bij vrienden aan de central coast gezeten, maar daar was totaal geen werk. Nu hebben we afgelopen donderdag alles in de auto gepakt (hehe, je hebt nog nooit zo'n volle mustang gezien. Ik heb 4 uur met mn knieen in mn nek moeten zitten.....) en zijn naar vrienden in Chino (vlakbij LA) gegaan. Nu kunnen we hier zolang blijven. Hier is wat meer werk, dus hopelijk vinden we hier snel een baantje. We doen ons best, en we komen er vast wel. Het opstarten verloopt alleen een beetje stroef momenteel. Maar alles komt goed.

Jacqueline, fijn jullie te horen!
Heb je al overwogen om uit CA weg te trekken? Want ik denk dat de werkloosheidsgraad daar echt wel hoge toppen scheert?
Maar ja, anderzijds heb je wel de luxe om bij vrienden te kunnen logeren.
Hoe zou de situatie in de midwest zijn qua werkgelegenheid? De huren zijn daar vaak maar een fractie van de huren in CA. Dat kan ook al helpen.
En wat voor soort werk zoek je/kan je? Misschien dat er nog forumleden zijn die tips kunnen geven.
Misschien kan je als hygieneconsultant bij de BK gaan werken? Je bent immers ervaringsdeskundige.
Veel succes nog!!!

Wat goed dat je wat van jezelf laat horen ook al is alles vooralsnog nog niet zo positief verlopen. Ik kan me heel goed voorstellen dat je er niets aan zult hebben wanneer ik zeg dat het waarschijnlijk wat langer dan twee maanden zal duren voordat je je leven goed en wel op de rails hebt, zeker in deze tijden. Ik kan me voorstellen dat je je zoiets rationeel wel bedenkt en dat je dat van te voren ook wel incalculeert maar eenmaal ter plaatse is dat natuurlijk erg moeilijk. Ik heb daar zeker ook over na gedacht dat wanneer wij een GC zouden winnen alles echt niet makkelijk zal zijn in het begin.

Wat betreft de vraag of je in CA moet blijven, dat is een moeilijke! Ik zou daar ook heen gaan mocht het zover komen omdat ik daar familie heb. De man van mijn nicht heeft een eigen bedrijf en wellicht zou hij mijn vriend een tijdelijke baan aan kunnen bieden aangezien dat bedrijf werk doet in een sector waar hij enigzins ervaring in heeft. Ook kennen zij heel veel mensen (waarvan veel met eigen bedrijven) en die contacten lijken mij erg belangrijk. Daarnaast hebben we ook nog vrienden in CA waar we misschien tijdelijk zouden kunnen logeren. En daar moet je het van hebben in het begin, denk ik.
Daarnaast heb ik mij weleens verdiept in de arbeidsmarkt van mijn sector (interieur-architectuur/architectuur). In LA, SF en NY zijn verreweg bijna alle banen in die sector te vinden. Ik heb ook gezocht naar hetzelfde soort banen in bijv. Colorado en andere staten en daar is het aanbod nihil. Dus voor wat betreft mijn toekomst op de arbeidsmarkt; die ligt, zeker in het begin, in CA. En ik denk dat wanneer je eenmaal enigzins op de rails bent (dus een eerste baantje hebt/hebt gehad) dat er dan wel mogelijkheden zijn om naar andere staten uit te kijken omdat je dan wellicht een groter netwerk opgebouwd hebt.

Ik wens jullie heeeeel veeeeeel succes! Hou ons op de hoogte ennuh....Keep ya head up!!!

Fijn dat alle papieren geregeld zijn, minder dat het werk niet zo snel te vinden is.

Misschien kun je het bij winkels proberen, ook al is dat beneden je opleidings nivea.
Hier (in NC) wordt nu veel extra personeel gevraagd ivm de kerst.
Daardoor krijg je referenties, welke op 1 of andere manier, ernstig belangrijk zijn hier.
Ga in de tussentijd een cursus doen, Amerikaanse school certificaten en diploma's kunnen doorslaggevend zijn.
Daar in mijn ervaring mijn Nederlandse opleiding al snel niet duidelijk genoeg overkomt. Daarbij kan een docent ook als referentie worden gebruikt bij sollicitaties.
Er zijn ook bijeenkomsten om te leren solliciteren (kijk bijv. bij een Community college). En dan
bedoel ik solliciteren op de Amerikaanse manier. Die is toch wat anders dan die ik gewend was. Deze workshops zijn ook nog vaak gratis.
En verder probeer zoveel mogelijk te netwerken. Het is vaak niet wat je kent, maar wie je kent.
Sluit je aan bij een vereniging of wat dan ook. Echt dit is zeker zo belangrijk.

In ieder geval, hang in there!

Dit bericht is komen te vervallen.

Het is inderdaad lastig te zeggen waar je het beste kunt gaan wonen ivm werk. CA is inderdaad dramatisch, zo heb ik in ieder geval begrepen, maar het hangt er inderdaad ook maar net vanaf wat voor loopbaan je uiteindelijk ambieert. En als je voor nu goedkoop kunt wonen is dat ook zeker wat waard. De crisis heeft het hele land geraakt, maar de ene regio wel meer dan de andere. Rond DC valt het qua werkloosheid bv wel mee, maar dat is enigszins geflatteerd door de vele federale banen die daar zijn gecreerd de afgelopen tijd. En daar kom je met een GC dan weer niet voor in aanmerking. En in grote steden als NYC is ook meer aanbod, maar zijn de woonlasten weer enorm hoog. Ik heb persoonlijk het idee dat veel grotere steden (inclusief mijn eigen woonplaats Atlanta) wat minder geraakt zijn door de crisis en ook al wat uit het dal klimmen.

Verder zijn al wat bruikbare tips gegeven: blijf netwerken, mensen ontmoeten (ook binnen de NL-gemeenschap) en geef inderdaad vooral de moed niet op!

Positief denken is denk ik gewoon het beste en CA is denk ik niet de place to be de komende jaren. Hier in Texas zie je nog overal hiring signs en veel mensen uit andere Staten trekken naar Texas. Dus, er zijn kansen, maar het is niet makkelijk om nu een nieuw leven op te starten.

Het lijkt me moeilijk hoor..maar goed dat jullie zo positief blijven!

Ik weet ook niet of CA nu niet heel moeilijk is. Wat ik hoor van vrienden en familie is CA momenteel heel moeilijk, en Florida zo her en der ook. Mijn schoonouders hebben net hun bedrijf in FL verkocht omdat het niet meer liep, en hebben binnen een maand een goedlopend bedrijf in Ohio op de kop weten te tikken (compleet met government contracts en weet ik veel wat). Het lijkt soms wel alsof het in het midwesten wat minder dramatisch is...Ze zoeken nog mensen trouwens

Maar goed, heel veel sterkte, en denk maar zo, what goes down must come up, dus het gaat binnen afzienbare tijd weer beter!

Ach, zo negatief over CA. De problemen zitten voornamelijk in heel bepaalde sectoren en ook dit:

Jacqueline schreef:Steven is naar een interview geweest, en toen hij binnenkwam bleken er 170 mensen uitgenodigd waren voor 1 position. Ik wil niet eens weten hoeveel mensen er oorspronkelijk gereageerd hebben op die baan. En het was niet eens iets speciaals, gewoon een stomme maintenance position.

Des te minder opleiding vereist (geen idee wat nodig is voor een "maintenance position" maar ik reageer op dat "stomme"), des te hoger de werkloosheid in die groep (tot wel >50% toe voor high-school dropouts onder de 25 jaar). De competitie voor eenvoudigere baantjes is veel te groot in aantallen en ik zou dan ook aanraden niet onder je nivo te gaan zitten (tenzij je daadwerkelijk de tijd hebt om aan die sollicitaties te besteden).

Gr., Flipje

California - meer bepaald San Francisco - is in principe ook mijn ideale bestemming maar ik heb toch voor Seattle gekozen. De belangrijkste reden hiervoor is dat ik er vrienden (een koppel) heb wonen waar ik bij inwoon. Ik betaal nu ook huur waardoor ik zo lang mag blijven als ik wil. Ook zij hebben het moeilijk en kunnen dit extraatje gebruiken. Win-win dus. Beiden werken in architectuur en zij moet sinds een maand 4/5e werken. Ook hij vreest voor zijn job. Moeilijke tijden dus. De eerste maand moest ik geen huur betalen, maar aangezien het onduidelijk is wanneer ik apart ga wonen zijn we $600/maand huur overeen gekomen. Voor die prijs heb ik een eigen kamer en kan ik alles in het huis gebruiken, internet, wasmachine, etc. Met de huidige dollarkoers is dit goedkoper dan mijn woonkosten in Belgie.

Mijn vrienden woonden voorheen ook in California maar deze staat staat ervoor bekend enorm duur te zijn. Wat je verdient in verhouding met de kosten (vooral huur) hebben een minder gunstige verhouding dan hier in Seattle. In Seattle kan ik het dubbel zo lang volhouden tot mijn voorziene budget op is, in vergelijking met California. Eens ik inkomsten heb en de economie beter gaat kan ik overwegen om naar California te verhuizen. Leuk weetje: In Washington State betaal je geen staatsbelasting, enkel federale belastingen. Dat komt op 30% terwijl het in California 15% + 30% is. Zowat de hoogste belastingsgraad in heel de States!

Seattle heeft natuurlijk minder goed weer. Alhoewel de voorbije twee weken zonnig waren is het hier vooral regenachtig. Maar als Belg zijn we een portie regen wel gewoon

Op gebied van werk gaat het eigenlijk vrij vlot. Ik netwerk als zot. De hele dag ben ik in de weer, events hier, lezingen daar, ik woon ze allemaal bij en ontmoet enorm veel interessante mensen en bedrijven. Ik volg de contacten ook goed op. De dag nadien stuur ik een vriendelijk mailtje en vraag ik of ik eens informeel bij hen mag binnenspringen of om eens een koffie te gaan drinken. Amerikanen zijn open mensen en ze leiden jou graag rond in hun bedrijf. Ondertussen heb ik zo al 70 mensen gesproken. De kunst is om alles op een natuurlijke manier te laten verlopen. Niet pushen en jezelf niet teveel verkopen. Interesse tonen in hen, later komt de vraag dan wel wat jij doet.

Ik hou me niet bezig met het zoeken naar werk via job websites. Ik stuur ook geen CVs. Volgens mij heeft dat allemaal geen zin. Als mensen jou graag hebben helpen ze jou wel graag bij het vinden van werk. Alles staat of valt met jouw netwerk. Hoe groter jouw netwerk, hoe meer kansen.

Ik ben het ermee eens dat je niet niet moet reageren op banen op je niveau, maar ik zou ook niet niet gaan voor banen onder je niveau.

Toen wij vorig jaar oktober aankwamen zijn we bij mijn schoonouders gaan inwonen. Wel zo makkelijk, en wel zo economisch voordelig.

Ik ben destijds ook direct op allerlei banen gaan solliciteren, maar meestal zonder succes. Uiteindelijk ben ik op gesprek gevraagd bij Walmart en bij Target, beide als "seasonal" hulp. Ik heb uiteindelijk voor Walmart gekozen, omdat de kerstafdeling me nu eenmaal leuker leek dan de zuivelafdeling (plus het betaalde $0.40 per uur meer). En daar zat ik dus met mijn studie Nederlands Recht: vakken vullen bij Walmart.

Toch zou ik deze ervaring niet hebben willen missen. Ja, het was ver beneden mijn niveau, maar het was leuk om mee te kunnen/mogen maken - zeker omdat we goedkoop konden blijven wonen bij mijn schoonouders.

Dit laatste hebben we overigens bijna een jaar lang gedaan - niet ideaal, maar als het moet, dan moet het.

Inmiddels heb ik een goede baan, op niveau (ik heb in de tussentijd ook nog gewerkt als Department Manager bij Walmart, en als Rental Agent bij Road Bear RV), en mijn huidige baan heb ik te danken aan mijn netwerk. Dit laatste is ook zeker niet onbelangrijk, dus gebruik dat ook, maar het kan vaak helpen om ergens onderaan te beginnen, je netwerk opbouwen, en referenties en Amerikaanse werkervaring op te bouwen.

Ik vind het wel goed van jullie dat je niet bij de pakken neer gaat zitten, en er het beste van probeert te maken. Wij hebben dat ook gedaan, en als je ziet waar we nu - iets meer dan een jaar later - zijn met alles, dan is het het allemaal zeker waard geweest.

Hou vol!

Dennis

Op gebied van werk gaat het eigenlijk vrij vlot. Ik netwerk als zot. De hele dag ben ik in de weer, events hier, lezingen daar, ik woon ze allemaal bij en ontmoet enorm veel interessante mensen en bedrijven. Ik volg de contacten ook goed op. De dag nadien stuur ik een vriendelijk mailtje en vraag ik of ik eens informeel bij hen mag binnenspringen of om eens een koffie te gaan drinken. Amerikanen zijn open mensen en ze leiden jou graag rond in hun bedrijf. Ondertussen heb ik zo al 70 mensen gesproken. De kunst is om alles op een natuurlijke manier te laten verlopen. Niet pushen en jezelf niet teveel verkopen. Interesse tonen in hen, later komt de vraag dan wel wat jij doet.

Volgens mij ben jij helemaal goed bezig belg1980!! Ik heb het idee dat de wijze waarop jij het aanpakt de meest succesvolle is. Ken je het boek; 'welke kleur heeft jouw parachute'?
Een boek over oa de manier waarop je het snelst en meest succesvol aan een baan komt. Hierin staat ook aangetoont dat je statistisch gezien de minste kans maakt met het versturen van je cv, je cv plaatsen op websites en 'randomly' solliciteren op internet-vacatures. Je steekt er een hoop tijd in, waardoor andere activiteiten (zoals netwerken) er onder leiden danwel minder aandacht krijgen en dat is zonde van je tijd. Bovendien kan het je erg veel negatieve gevoelens bezorgen wanneer je ergens zonder succes zoveel tijd in stopt, je gaat je dan al snel 'minderwaardig' voelen of het idee krijgen dat je geen kans maakt.
De manieren die jij hierboven beschrijft worden beschreven als meest succesvol. Vooral Amerikanen zijn van dit type; toon jij interesse dan staan ze open voor je. En mensen vergeten je niet als je een goede indruk hebt gemaakt.

@Steven en Jacqueline; doe er je voordeel mee met wat hij schrijft!

@Dennis; Ik vind het heel knap van jou dat je zo gestart bent als je gestart bent. In feite ben je behoorlijk onder je niveau gaan werken, ik vind het knap dat je daar niet je neus voor opgehaald hebt en er zo positief in stond. En zie waar het je, na een jaar, gebracht heeft!
(Zit trouwens nog steeds met smart te wachten op je volgende blog met foto's van jullie huis!!!)

Ik ben in mijn huidige baan terecht gekomen, doordat ik via een uitzendburo een parrtime baan had geaccepteerd die weinig Amerikanen wilden of konden accepteren.
Een baan van 16 uur per week als receptioniste. Daardoor kon ik binnen het bedrijf netwerken en mijn "kunsten" laten zien. Nadien ben ik gevraagd voor een fulltime "temp" job voor het archiveren van aanmeldingen voor de verzekering en de post etc. Ik kreeg er steeds meer projeketen bij, totdat ik in vaste dienst ben aangenomen 2 jaar geleden. Heb inmiddels al twee promoties gemaakt en controleer en verwerk nu de maandelijkse facturen en betalingen voor commerciele groepen.

Ik had nooit deze baan gekregen als ik het via de geijkte weg had gedaan, door te solliciteren met een cv.

Momenteel is het natuurlijk een stuk moeilijker dan in 2006 om een baan te vinden.

Voor een ieder die net begint in de US en een baan zoekt, hoop dat jullie allemaal aan de slag zijn in 2010!

Ik heb op mijn huidige baan gesoliciteerd toen we nog in Duitsland zaten. Ik had toen alvast wel gebeld met de chair van de vakgroep, en die had me aangeraden mijn CV etc naar hem te mailen. Toen we eenmaal gesettled waren in Georgia (ruim anderhalve maand later) had ik de hoop eigenlijk al opgegeven dat ik die baan zou krijgen, maar heb toch een mailtje gestuurd van het hoe er voor stond. Een dag later kreeg ik een mailtje; de positie was al weggeven, maar de dag ervoor was een andere professor plotsklaps vertrokken, en of ik zijn positie op temporary basis wilde vullen. Eerst was dat voor een semester, toen voor twee, en toen de permanente positie vrij kwam, ben ik daarop aangenomen.Het is dan misschien geen uitzendwerk of onder mijn niveau werk geweest, maar het was in het begin maar voor drie maanden, en dus ver van ideaal. Ik denk dus dat het echt een kwestie is van mensen leren kennen, op ze durven afstappen, en ook bereid zijn om voor minder te gaan.

Toen wij hier naar toe gingen had manlief uiteraard al werk, maar ik niet, en ik had, voordat ik dat mailtje naar de chair stuurde, al solicitaties lopen bij lokale coffeehouses, had gesoliciteerd bij een plaatselijk bibliotheek, en was anders, net als Dento, gewoon op de Walmart/ Target/ Kroger afgestapt. Werk is werk, en een flutbaan is beter dan geen baan Dus natuurlijk moet je ook soliciteren op werk op niveau, maar van de lucht kun je niet leven, en op een gegeven moment is het volgens mij beter om "vakkenvuller bij de Walmart" op je CV te hebben staan dan een enorm gat.

Zeer interessant die grafiek over werkloosheid. Als je zwart bent,man ,tussen de 15 en de 24 jaar en je hebt je middelbare school niet met een diploma afgerond ben je kansloos. Behalve de 'rassenkwestie' die meespeelt is het opzich volkomen logisch. We leven vandaag de dag in een wereld waar opleiding en ervaring een bijzonder belangerijke rol speelt. Als drop-out verspeel je je kansen voor de rest van je leven. Enkele tientallen jaren geleden kon je je dan nog opwerken en uiteindelijk op een leuke positie terecht komen. Tegenwoordig is dat niet meer zo.

Ook opvallend; onder vrouwen is de werkloosheid een stukje minder hard gegroeid. En de leeftijdscategorie die het hardst geraakt wordt zijn de jongeren (in het algemeen). Dat is precies hetzelfde als in NL. De ouderen zitten redelijk stabiel in hun stoel, de jongeren allesbehalve dat. Jammer is dat, en zonde....jonge mensen die van school/universiteit komen hebben vandaag de dag een moeilijke start (maak ik zelf ook aan den lijve mee). Aan de andere kant; een oudere die zijn/haar baan verliest heeft meer moeite om nog weer aan het werk te komen. Dus ergens is het ook wel fair.

Wat betreft die unemployment-kaart; opvallend zijn die paar donker rode vlekken in het uiterste zuidoosten van Cali en zuidwesten van AZ. Verder is Cali opvallend oranje vergeleken met de oostkust.

Ik geloof ook dat je aardig 'outside the box' moet denken tegenwoordig, in plaats van hoe het altijd ging met solliciteren. Zeker als je nog geen huis of apartement hebt waar je aan vastzit ben je mobiel en kun je overal terecht. Eerst maar eens een jaar of wat op die manier en dan kun je nog altijd kijken naar een vaste plek. Tijdelijk werk, uitzendburo's, gewoon alles aanpakken. Het kan wel beneden je opleiding liggen, maar je kunt hier ook heel gemakkelijk een baan opzeggen.

RiverCola schreef:Als je zwart bent,man ,tussen de 15 en de 24 jaar en je hebt je middelbare school niet met een diploma afgerond ben je kansloos. Behalve de 'rassenkwestie' die meespeelt is het opzich volkomen logisch. We leven vandaag de dag in een wereld waar opleiding en ervaring een bijzonder belangerijke rol speelt. Als drop-out verspeel je je kansen voor de rest van je leven. Enkele tientallen jaren geleden kon je je dan nog opwerken en uiteindelijk op een leuke positie terecht komen. Tegenwoordig is dat niet meer zo.

Inderdaad, dat ene papiertje is tegenwoordig ontzettend belangrijk. En er wordt in het algemeen niet eens zozeer gekeken naar wat je dan precies gedaan hebt, welke bijvakken zijn onbelangrijker dan je zelf destijds dacht en hetzelfde geldt voor hoe lang je wel niet hebt gestudeerd. En dat wordt alleen maar irrelevanter naarmate je langer werkt en dus meer ervaring opbouwt. Maar je moet gewoon ergens in zijn afgestudeerd. En veel Amerikanen zijn om me heen ook bezig met bijscholen of omscholen. De meesten hebben wel een diploma, maar willen nog een phd of een Master. Ik heb er zeer veel respect voor, aangezien de meesten dat moeten combineren met kinderen en een commute van 2 uur per dag.

Interessant is ook het gesprek dat ik van de week had met een collega van me (en ik hoop dat ik hiermee niet al teveel afdwaal van het topic). Maar zij is een alleenstaande African American moeder van een tienerzoon. In steden met veel zwarte jongeren zijn veel gangs en dat is een cultuur op zich, waar hele andere dingen dan scholing prioriteit hebben. En zij vertelde me dat veel zwarte moeders constant in angst leven dat hun zoons in zo'n bende worden opgenomen. De verleidingen zijn groot: mooie auto's, knappe vriendinnen, glimmende gadgets, snel geld verdienen en dus helaas vaak ook criminaliteit. Ze zei dat ze om die reden zo ver mogelijk weg woont buiten de stad en de jaren aftelt, omdat hoe ouder de zoon, hoe minder groot de kans is dat hij afdwaalt. Ze is ook enorm streng voor hem en zorgt ervoor dat zijn sociaal leven zich zoveel mogelijk binnen hun kerk afspeelt en zij er dus zicht op heeft. Het was al met al wel een heel interessant perspectief, iets waar ik eigenlijk nooit zo bij stil had gestaan.

** Het is niet nuttig om het bovenstaande bericht integraal te quoten, dus heb ik het weggeknipt. **

Veel jongeren uit de ghetto's komen niet verder dan de grens waar de andere gang de baas is. Ze hebben een heel klein wereldje waar ontkomen bijna alleen kan door criminaliteit of dat je een bal in een basket kan gooien.

RiverCola schreef:@Dennis; Ik vind het heel knap van jou dat je zo gestart bent als je gestart bent. In feite ben je behoorlijk onder je niveau gaan werken, ik vind het knap dat je daar niet je neus voor opgehaald hebt en er zo positief in stond. En zie waar het je, na een jaar, gebracht heeft!
(Zit trouwens nog steeds met smart te wachten op je volgende blog met foto's van jullie huis!!!)

Dank je! Het was destijds een bewuste keuze om daar te gaan solliciteren en ondertussen naar iets anders zoeken. We wisten vantevoren dat de kans om op eenzelfde niveau te beginnen in de VS klein was, zeker in de economische situatie op dat moment. Anna en ik zijn nooit het type geweest om maar afwachtend achterover te gaan zitten, vandaar dat we dan maar op zoek gingen naar banen op een lager niveau. Ik heb bij Walmart het geluk gehad dat ik in een niet-typische Walmart ben terechtgekomen, waarbij ik ook nog eens kon putten op meer dan 6,5 jaar ervaring met werken in een supermarkt tijdens de middelbare school en een deel van mijn studie - het klinkt misschien raar, maar de dingen die ik destijds daar geleerd en gedaan heb, kwamen toen weer naar boven drijven, en dat werd ook opgemerkt, en beloond met de Department Manager positie.

Zoals ik al eerder zei: het was voor mij een ervaring die ik niet had willen missen - je leert daardoor eens te meer waarderen datgene wat je op eigen kracht hebt bereikt.

Enne... er staat sinds gisteren een nieuwe blog online. De foto's van ons huis zullen nog even moeten wachten omdat ik morgen voor mijn werk richting Cleveland, OH, vertrek tot en met donderdag of vrijdag... maar ze komen wel nog!