AllesAmerika.com Forum

Hallo allemaal,

Zoals al eerder ergens aangegeven op dit forum, gaan mijn vriend (amerikaan) en ik 29 juni 2006 trouwen. Hierna gaan we voor mij een visum aanvragen en willen wij emigreren.

Ik vroeg me af of er hier nog meer mensen zijn, die deze plannen hebben, of hier al mee te maken hebben gehad.

Ik sta volledig achter onze keuze, maar soms heb ik toch die kriebels...... wat nou als ik verschrikkelijke heimwee krijg? Niet per se naar Nederland, maar dan vooral naar mijn familie.

Ik weet dat er van alles en nog wat bestaat om contact te houden, en we kunnen altijd bij elkaar op vakantie enzo, maar ik ben af en toe best wel bang dat ik misschien toch heimwee krijg. In het verleden als wij bij de familie op bezoek zijn geweest heb ik er geen last van gehad, maar in dit geval gaan we niet op vakantie en komen we in principe niet terug.......

Begrijp me aub niet verkeerd, zoals eerder gezegd, ik sta voor de volle 100% achter onze keuze, maar ik vroeg me gewoon af of meerdere mensen hiermee te maken hebben (gehad) en hoe ze daar mee om zijn gegaan

Thanks,
Rebecca

Hoi Rebecca. Ik heb dan wel geen ervaring met emigreren, maar heb wel vroeger last gehad van heimwee. Ik ben er alleen overheen gegroeid, denk ik, want toen ik voor 2 maanden in de VS was had ik er totaal geen last meer van. Misschien was dit ook omdat ik zo veel te doen had, dat ik gewoon geen tijd had om aan thuis te denken. Ik denk dat het erg belangrijk is dat je niet de hele dag thuis zit en niet echt iets te doen hebt. Dan ga je namelijk denken aan Nederland en de mensen daar. Ik weet niet of je daar al een baan hebt, maar probeer misschien in ieder geval vrijwilligerswerk te doen. Zo kom je ook snel onder de mensen die daar wonen en heb je wat te doen.
Ik wens je in ieder geval heel veel succes!
Chantal

Thanks Chantal!

Ik heb op het moment nog geen baan daar, maar dat komt dan ook, omdat wij alles pas in gang gaan zetten als wij getrouwed zijn.

Ik werk momenteel voor UPS, en ga dan ook wel proberen om me over te laten plaatsen. Ik ben inderdaad niet van plan om de hele tijd thuis te gaan zitten.

Rebecca

Hoi Rebecca,

Ook ik heb geen ervaring met emigreren, maar wel met verhuizen van de ene kant van het land naar de andere, waarbij ik mijn familie en vrienden achterliet.

Toen ik nog vlakbij mijn ouders woonde, wipte ik regelmatig even binnen voor een bak koffie etc. Na mijn verhuizing ging dat dus niet meer. Als ik dan mijn ouders wilde zien, moesten we een weekend plannen en bleven we bij elkaar overnachten. En tussendoor belden we regelmatig. Maar daardoor werd het contact heel anders, haast intenser. Als we belden, hingen we vaak een uur aan de telefoon, om alle nieuwtjes etc. uit te wisselen. En de weekenden dat we bij elkaar logeerden, hadden we ook alle tijd voor elkaar. We hadden meer goede gesprekken en brachten eigenlijk meer tijd met elkaar door dan toen ik er nog vlakbij woonde.
Mijn vrienden heb ik niet echt gemist. Ik merkte dat ik in korte tijd erg veranderd was; was een heel ander leven begonnen. Mijn vrienden van toen waren een beetje in hetzelfde blijven hangen en ik merkte al gauw dat we elkaar niet meer zoveel te vertellen hadden, omdat mijn wereldje niet meer overeenkwam met dat van hen.

Een paar jaar geleden zijn mijn ouders me achterna gekomen en ze wonen nu weer vlakbij. We wippen nu weer regelmatig bij elkaar aan voor een bak koffie. Maar da's toch weer heel anders. Ik heb het druk, werk fulltime, heb een druk gezin en daardoor blijft het vaak bij korte bezoekjes. Soms mis ik die weekenden van toen wel eens, waarin we dus alle tijd hadden voor elkaar.................

Verder ben ik het wel met Chantal eens; je moet wel zorgen dat je daar een leuk leven opbouwt. Ik denk ook dat de heimwee eerder toeslaat als je je daar ongelukkig zou voelen of niets te doen zou hebben. Tja, het leven is wat je er zelf van maakt.............

Veel succes en plezier in elk geval met alle voorbereidingen, je huwelijk en je nieuwe leven in Amerika!

Groetjes, Jez

Thanks Jez!!

Ik heb inderdaad wel eens gehoord, dat hoe groter de afstand is, des te beter het contact dan eigenlijk wordt! Kijk als ik dat dan weer hoor, maakt dat mijn dag helemaal goed!

Ik ben absoluut van plan om er een leuk leven op te bouwen. Het zal allemaal ook anders worden als we eenmaal aan ons eigen gezinnetje beginnen Daar wil ik alleen nog even mee wachten tot we goed gesetteld zijn en ik er zeker van ben dat ik gelukkig ben en kan zijn daar! (Ik ga er haast wel van uit hoor, ik heb in het verleden zulke goede ervaringen gehad)

Nogmaals bedankt, het is in ieder geval wel helpfull om andere ervaringen te lezen.

Wat Jez beschrijft is inderdaad heel herkenbaar. Sinds mijn vrouw in de zomer van 1999 van Amerika naar Nederland kwam, heeft ze slechts één keer wat last gehad van heimwee. De relatie met haar ouders, familie en vrienden is anders geworden, maar niet persé slechter.

Mijn vader woont net als wij in Zoetermeer, nog geen 10 minuten bij ons vandaan. Toch brengen we op jaarbasis in totaal meer tijd door met mijn Amerikaanse schoonouders dan met mijn vader. Het zijn weliswaar veel minder ontmoetingen (1 of 2 per jaar), maar het is wel meer 'quality time'. Mijn zus met haar gezin woont op zo'n 100 meter afstand van ons, ik heb een uitstekend contact met haar, maar om nou te zeggen dat we veel dingen samen doen ... nee, eigenlijk niet. We zijn allebei druk met ons eigen leven en ons eigen gezin. Het is dat we eens per week haar kinderen uit school halen, maar anders zouden we elkaar bij wijze van spreke alleen met verjaardagen en zo zien.

Zoals je weet wordt onze situatie vanaf april 2006 omgekeerd. Dan ga ik het zelf meemaken hoe het is om ver bij m'n bloedverwanten vandaan te wonen. Echt problemen verwacht ik niet. Ik zal m'n vader nog steeds enkele keren per week bellen (straks komt daar de webcam ook nog bij), maar natuurlijk zal ik hem niet meer zo vaak zien. Misschien eens per jaar, of eens in de twee jaar. Met m'n zus zal ik denk ik meer gaan bellen en mailen. Het zou me niet verbazen als het contact met haar intensiever wordt. Nu leven we denk ik toch wat meer langs elkaar heen.

Voor mijzelf sprekend denk ik dat het over het algemeen best zal meevallen. De moeilijkste momenten zullen met name zijn wanneer er iets mis is (pa is niet meer de jongste). Maar echt heimwee verwacht ik niet.

Marcel

Spannend hoor Marcel!

Eerlijk gezegd denk ik dat dat mijn probleem ook een beetje is, wat als er iets mis is?? Ik heb (zoals je misschien weet) mijn moeder vorig jaar al verloren op 45 jarige leeftijd. Wat als er iets met mijn vader gebeurd en ik ben er niet op tijd?

Ik heb ook nog twee broers, die ik inderdaad alleen zie als ik bij mijn vader ben. Ik woon nu 2 jaar op mijzelf en ik heb ze bij mij thuis inderdaad alleen maar gezien met een verjaardag. Wat mijn vader betreft, die zie ik wel bijna elke dag.

Ik verwacht inderdaad ook niet al te veel heimwee, maar ik zeg nooit nooit....

Rebecca

Het lijkt me extra moeilijk in deze tijd: Thanksgiving, Kerst, Nieuwjaar: iedereen gaat overal op bezoek maar jij hebt niet zoveel... Je kunt wel bij vrienden op bezoek maar zij hebben zelf ook familie en vrienden: dan ben jij slechts "één van velen". Lijkt me heel moeilijk, zeker als je al een beetje heimwee hebt.

Inderdaad, maar wat dat betreft heb ik wel veel geluk dat ik een hele grote schoonfamilie heb!

Uit ervaring , niet van mezelf maar een familielid, weet ik dat je binnen twee dagen were in nederland kan zijn wanneer er iets is.

Bij zeer onverwachte zaken ben je altijd te laat. Als je bijvoorbeeld in groningen woont en er gebeurd iets in leiden dan duurt het zeker nog 2.5 uur voordat je er bent en dat is lang als iemand net een hartinfarct of herseninfarct heeft gehad.

Maar als er echt problemen zijn dan is twee hooguit drie dagen te doen. Mogelijk een direct vlucht of viaviavia je komt er zeker.

Nog ter aanvulling. Toen mijn vrouw naar Nederland verhuisde hebben we afgesproken dat als er bij haar familie ooit problemen zouden zijn waardoor ze eigenlijk meteen op bezoek zou willen, dat ze dat zonder meer kon doen, ongeacht de kosten van een vliegticket, geen discussie, e.d.. Het is gelukkig nooit zover gekomen; wel twee keer bijna (hartproblemen bij haar vader).

Omgekeerd geldt voor mij straks dezelfde 'regeling'. Ook mijn moeder overleed vorig jaar; mijn vader verkeert in behoorlijke gezondheid, maar is al wel bijna 74. Gelukkig heeft hij een vriendin, dus helemaal alleen is hij niet en dat is toch ook wel een prettige gedachte.

Dat is ook een "afspraak" die wij hebben.....Helaas is het bij ons wel een keer zover gekomen. De stiefvader van mijn vriend overleed even voor kerstmis. Wij kregen op donderdag avond telefoon en hij zat op vrijdag ochtend al op het vliegtuig!

(wat kan dat internet dan toch handig zijn)

Dat is zeker ook iets wat voor mij wel geldt als de rollen dus omgedraaid zijn. En inderdaad...... Ik moet Marceljesse ook gelijk geven.... Als je in Nederland woont kan je inderdaad ook te laat zijn. Maakt in princiepe niet uit hoe groot de afstand is.....

Ik ga er ook zeker niet van uit dat er iets gebeuren zal, aangezien mijn vader 49 is en in goede gezondheid verkeerd, tevens wonen mijn beide broers nog thuis......

Becs08 ik ben zelf ge-emigreerd naar de VS en heb tot nu toe nog steeds geen baan (na 1,5 jaar), ik ben nu wel druk op zoek, maar het wil niet erg vlotten. Als ik mijn resume inlever kijken ze ernaar en mijns inziens denken ze dat ik "overgequalificeerd" ben of zo, want ik hoor er nooit meer iets van. Ik zoek gewoon een baantje en vul mijn salaris verwachtingen in die "normaal" zijn voor zo'n baan.

Verder heb ik niet zo'n last van heimwee, de telefoon ligt overal in huis om even te bellen en een ticket naar "de familie" is niet zo enorm duur, en makkelijk te krijgen als het nodig is. Ik vind het leven hier gewoon prettiger, vooral lekker rustig (ik zit in Dothan, AL)

Ik denk dat het ook een beetje ligt aan je eigen persoon en hoe dicht je bij je naaste familie staat. Ik ben ook "close" met mijn familie hoor, maar ik heb er weinig moeite mee om een tijd weg te zijn.

Richard

P.S. UPS rijdt hier wel in een iets grotere bak rond!!!

Het lijkt me extra moeilijk in deze tijd: Thanksgiving, Kerst, Nieuwjaar: iedereen gaat overal op bezoek maar jij hebt niet zoveel...

Ach, dat kan ook spelen als je gewoon in Nederland woont. Ik ben enig kind, mijn vader is ook gestorven en mijn man heeft ook bijna geen familie meer.

Je gaat dan inderdaad meer met vrienden samen doen én je merkt dan dat je niet de enige bent met een kleine familie. Zo gaan wij op Eerste Kerstdag met 18 mensen brunchen, allemaal vrienden en kennissen. En weet je, je familie krijg je, vrienden kies je zelf

Maar het is wel zo: mijn moeder woont ook een 60 kilometer hier van daan en toen zij een hartaanval kreeg was ze al in het ziekenhuis voor wij er waren. De buren (gelukkig heeft ze daar heel veel contact mee) zijn dan de eerste opvang en soms is dat best wrang. Anderzijds: zij heeft er ooit voor gekozen maar één kind te krijgen ...

Maar het feit dát ik enig kind ben zou wel mijn grootste drempel zijn om te emigreren. Ik denk niet dat ik het mijn moeder zou kunnen aan doen. Wat dat betreft is het erg fijn als je nog broers en zussen hebt om de zorg voor je ouders mee te delen.

In elk geval: heel veel woon- en leefplezier in Amerika en als het nodig is, ben je zo hier!

Groet,
Monique

Wij zijn in maart van dit jaar naar Amerika verhuisd en moet zeggen dat ik niet veel heimwee heb gehad. Via internet heb ik veel contact met familie en met sommige zelfs nog meer dan ik in NL had.
Natuurlijk mis ik wel dingen. Zo had ik van mezelf nooit verwacht dat ik bepaalde Nederlandse lekkernijen zo zou missen, maar is helaas wel zo.
Gelukkig zijn daar ook weer oplossingen voor zoals pakketjes uit Nederland en een bestelling bij een Nederlandse winkel in de US.
Wat ik wel heb ervaren is dat als er bezoek komt uit NL en die gaan na een week of twee weer weg, dat ik dan wat van slag ben zeg maar. Alsof dan steeds het kwartje valt dat ze toch wel heel erg ver weg wonen. Probeer dan zelf allemaal dingen te gaan doen die ik juist van hier zo leuk vind. En na een week of wat zwakt dat weer af.
Natuurlijk zijn wij in verhouding nog maar kort hier, maar in mijn gevoel is Nederland maar een telefoontje of een ticket "away".
Groetjes Petra

Bedankt allemaal voor jullie reacties! Vind het wel erg leukom jullie ervaringen te lezen.... erg prettig

P.S. UPS rijdt hier wel in een iets grotere bak rond!!!

Ik werk niet voor de "brownies" Richard, dus gelukkig hoef ik me niet druk te maken over de grotere wagens
Ik zit in het logistieke gedeelte en houd me op het moment bezig met 100 a 150 warehouses en hun voorraad......erg leuk om te doen en ga dus kijken of ik die mogenlijkheid ook heb om zoiets in de US te doen.....

Wie niet waagt wie niet wint

Ik kan denk ik nog iets toevoegen aan het heimwee verhaal. Ik heb ook de ervaringen die de anderen hier hebben over het intensere contact. Alleen toen ik in 92 hier naar toe verhuisde was internet nog niet zo vanzelfsprekend, telefoongesprekken kosten toen 1 gulden of meer per minuut en tickets waren nog superduur. Bovendien hadden we nauwelijks geld voor huishuur! Dus hoewel ik toen wel erg geisoleerd was van mijn familie en vrienden in NL (en Suriname trouwens) en erg veel heimwee had heeft het mij wel gedwongen om me echt te investeren/settelen in de Amerikaanse maatschappij en dat heeft weer andere voordelen gehad. Toch ben ik in 2001 teruggegaan oa omdat ik mijn familie en vrienden erg miste. Ik wilde met name niet die tante zijn die de kinderen nauwelijks kenden (heb zelf geen kinderen, dit zijn de enige kinderen in onze familie). Nou, het contact met de kinderen is in de 4 jaar dat ik terug was ontzettend intensief geworden, maar voor de rest hoefde ik het niet te doen. Ik ontdekte inderdaad dat sommige contacten totaal verwaterd waren, maar vooral dat het zo ontzettend moeilijk was om mensen te zien. Ik bracht bijna net zoveel tijd met de oude vrienden en familie door als in de tijd dat ik hier zat en kwalitatief was het misschien nog minder.

Ik ben teruggegaan oa omdat mijn huwelijk met mijn Amerikaanse man voorbij was en ik hier eigenlijk alleen was, maar ik was in NL net zo alleen (niet eenzaam, ik zeg altijd alone but not lonely).

Dus ik ben weer terug in Amerika, nu met een beter, meer realistisch beeld over de relaties met mijn achterban in Nederland. Afgezien van het contact met de kids verandert er niet veel dus ik heb geen last van heimwee.

Ik heb uitgevonden dat de heimwee die ik voelde voorheen meer heimwee was naar de onbezorgde studententijd toen ik met vrienden van alles kon doen en er geen kinderen waren waar rekening mee gehouden moest worden of hypotheken die betaald moesten worden etc etc. Het was dus niet zozeer heimwee als wel nostalgie.

Waar ik wel heimwee naar heb/krijg of wat ik wel zal missen zijn dingen uit mijn leven daar zoals op zaterdag naar de markt gaan of naar een boekenmarkt gaan of bij Dudok lunchen met een krantje, maar ik vervang dat soort dingen met leuke dingen hier en probeer als ik op vakantie ben in NL dat soort dingen dan ook weer mee te nemen.

Je hebt in ieder geval het geluk dat je dit forum hebt waar er meer mensen zijn die dit hebben meegemaakt en met wie je hierover kunt praten. Je kunt mij ook altijd PBen als je het niet meer zit zitten of even lekker wilt kletsen. En als je loving and supportive in-laws hebt dan scheelt het ook weer.

Nou, Rebecca, hoop dat je een beetje gerust gesteld bent.

Succes met de grote stap.

Doreen

DoreenNicole - nu maar even je hele naam dus - je hebt volkomen gelijk ! Wat een verschil met tien jaar geleden: toen was telefoneren duur, er was geen Internet zoals we dat nu kennen, enz.
Ik mocht niet werken, we hadden een huis gekocht in een buitenwijk een heel eind van winkels enz. vandaan, waar overdag geen van de buren thuis was, we konden ons geen tweede auto permitteren, mijn man altijd aan het werk want net begonnen moest zich inwerken/bewijzen, enz. Ik dacht dat ik kapot ging van heimwee en eenzaamheid.
We hebben uiteindelijk geld geleend voor een tweede auto, toen ben ik een cursus gaan volgen en zag tenminste twee ochtenden per week andere mensen.
Nu kan ik met andere mensen praten on-line, in het Ned., ik kan Ned. kranten lezen, en voor een vast bedrag kan ik netzoveel naar Ned. bellen als ik wil. Nu hebben moeder/schoonmoeder ook niet meer van die torenhoge tel.rekeningen.
Dat is dus voor mij het moeilijkste nu, de eenzaamheid van moeder/schoonmoeder, en ik ben er niet. Mijn moeder heeft een aantal serieuze medische problemen, iedere keer dat ik haar spreek kan het de laatste keer zijn.

Overigens, jij heb ook het een en ander doorstaan de afgelopen jaren ! Petje af voor je doorzettingsvermogen.

Dan nog even antwoord voor Becs: natuurlijk zul je bij tijd en wijle heimwee hebben ! Maar dat wordt vanzelf minder. Het is niet alleen dat je uit Ned. weggaat, je gaat naar een totaal nieuwe omgeving. Dat is even wennen.
Wat helpt ? Werk, school, schoonfamilie, kennissen, collega's, de plaatselijke bibliotheek, winkels met aardig personeel, een goede long distance provider, Internet, Netflix met Engelse series/films van over de hele wereld, bestellingen - voor voedsel - bij de dichtstbijzijnde Hollandse winkel, beschikking over een auto, familie thuis positief over het avontuur, een aardige begripvolle man.
Zo te lezen heb je het merendeel van dit lijstje al, en de rest is simpel te regelen. Je redt het wel.
(Alleen: geen kroketten en geen gevulde koeken hier, daar zal ik nooit aan wennen !)

Er zijn zat mensen hier die je zijn voorgegaan Rebecca, browse het emigratieforum maar eens door.

Zelf heb ik er weinig last van (tot nu toe) maar de eerste vakantie naar NL komt al heel snel in december.

Toch wel zin in hoor.

't Gaat me ook voor de wind, heb een prachtbaan gevonden binnen een paar maanden en hele leuke familie en vrienden hier, dat maakt 't allemaal wel eenvoudiger natuurlijk.

't Hangt ook van je persoon zelf af, de een is er wat gevoeliger voor dan de ander maar dat je de kriebels hebt is heel normaal, die hadden we allemaal denk ik wel zo vlak voor zo'n grote stap.

Mijn emigratie topic staat hier beschreven voor als je nieuwsgierig bent.