AllesAmerika.com Forum

Hoewel ik dit forum geregeld lees, post ik niet al te vaak maar nu voel ik de behoefte om dat wel te doen. Soortgelijke topics zijn vast wel eerder aan bod gekomen en ik heb altijd de indruk gehad dat de meesten Nederamerikanen na een jaar zich al helemaal thuis voelde in dit immense land.Ik ervaar dat ik eigenlijk pas na 4 jaar mijn draai gevonden heb. Hoewel ik me in onze woonomgeving, nog steeds niet op mijn plek ben, merk ik wel dat het 'Amerikaanse leven' me eindelijk begint te 'passen' zeg maar.
Ik ageer niet meer tegen alles Amerikaans, in het begin deed ik dat steeds, alles NLs was beter, totaal irreël. De laatste maanden merk ik dat ik veel minder aan NL denk en dat tevens het Nederlands nieuws niet meer het eerste is dat ik 's ochtends opzoek. Wat ik sowieso nooit voor mogelijk had gehouden is het feit dat een eventuele terugkeer veel minder mijn gedachten beheerst dan voorgaande jaren.
Ik heb echt dagelijks met NL in mijn hoofd rondgelopen, zo dat het zeer deed. Ik voelde me schuldig naar mijn moeder toe omdat mijn zusje destijds al naar Zuid-Afrika emigreerde voor haar liefde (inmiddels zijn zij weer in NL woonachtig overigens). Ik heb echt ontzettend veel tranen gelaten, dit bracht weer druk op ons huwelijk. Mijn man zei altijd dat als ik 2 weken naar NL ging, het eigenlijk een 3-weekse trip was omdat ik een week nodig had om te 'herstellen' van de heimwee. Toch bleef onze liefde me altijd weer trekken, dat ik de ellende er altijd weer voor over had. De keren dat manlief dacht van "Ga in godsnaam terug en wordt in NL gelukkig" zijn talrijk geweest. Nu kan ik oprecht zeggen dat ik zo blij ben dat ik niet heb gedaan. Mijn laatste trip naar NL, in januari, merkte ik op de een of andere manier al verschil bij het afscheid nemen. Het voelde 'anders', minder heftig, ook was ik meteen weer 'thuis' in de USA.
Momenteel verwachten wij een 2e kindje en is het 99% zeker dat we in een andere staat gaan wonen deze zomer, wegens een lucratief werkproject van mijn man. Ik heb er ook echt zin in! Frisse start, ik had nooit verwacht dat ik dat gevoel zou krijgen.

Alles heeft wellicht te maken dat ik niet naar de USA kwam omdat ik nu het land zo geweldig vond, toen ik destijds mijn man ontmoette had hij net zo goed een Noor kunnen zijn en was ik die kant op gegaan.
Toch ben ik benieuwd of er meer mensen hier zijn, die toch wel emotioneel een moeilijke start hier hadden.

Ik heb het maar bij Emigratie topic gezet, omdat het daar zo mee te maken heeft voor mij. Mod. voel je vrij het te verplaatsen

Mooi om je verhaal te kunnen lezen. En fijn dat je nu je draai beter kunt vinden! Moeten kiezen tussen je partner en je woonplek (als ik je verhaal goed begrijp) lijkt me erg pijnlijk; het moet een hele opluchting zijn dat dat dilemma niet meer op jullie relatie drukt. En gefeliciteerd met je zwangerschap!

Ik ben zelf zo'n Nederamerikaanse die zich erg op haar gemak voelt in de VS, dus ik kan er niet echt over meepraten. Het gevoel dat ik ver van Nederland ben heb ik eigenlijk alleen als er bijv. gezondheidsproblemen met familie of vrienden in NL zijn, dan is de afstand ineens erg groot. Moet er niet aan denken dat gevoel elke dag te hebben...

Ik herken het wel. Ben ook met een Amerikaan getrouwd en via Duitsland in Utah terecht gekomen. Hubby werkt voor de US Army, vandaar. En ik vind Utah echt geen leuke staat. De bergen zijn prachtig en het is ongelovelijk indrukwekkend om oog in oog te staan met een pronghorn maar de rest valt het me allemaal heel erg tegen. Komt er ook nog eens bij dat we in een klein, ultragelovig stadje wonen en alles minstens een uur rijden hiervandaan is. We wonen hier nu bijna 3 jaar en dit zal nooit 'thuis' zijn voor ons. We hebben hier wel een kleine groep fantastische mensen ontmoet, die zal ik missen als we vertrekken.

Maar ik voel me wel thuis in Texas. M'n man komt daar vandaan en de eerste keer dat we daar aankwamen was echt thuiskomen voor mij. Nog steeds, tegenwoordig rijden we 1 of 2 keer per jaar van Utah naar Texas en als we dan ergens stoppen om te tanken en ik die typische heerlijke geur van Texas weer kan opsnuiven...tranen in m'n ogen!

M'n man is druk bezig met netwerken om te proberen een andere baan te krijgen maar dat schiet helaas niet op.

Welke staat gaan jullie naartoe?

Donut, je topic hoort absoluut 100% thuis bij Emigratie! Want dit is immers een deel er van. En het is goed dat mensen ook over die minder leuke kant, die moeilijke aanpassing omdat "thuis" niet is waar je woont, komen praten.
Zelf kan ik me die dingen totaal niet voorstellen. We wonen nu 9 maanden in Canada, en ik heb nog geen moment Belgie gemist. En neen, ik ben niet nog in de 'vakantie' fase, of de wittebroodsweken of zo. Vanaf het 1ste moment heb ik me hier thuis gevoeld, en heb ik ook wel een heel realistisch zicht op wat hier minder of anders is dan in Belgie. Ik leef dus niet op een roze wolk.
Maar binnen de immigrantenkring hier hebben we net nog meegemaakt dat iemand binnen de 3 maanden terug op het vliegtuig naar Nederland zat! Hij ging kapot van de heimwee. Kijk, dat begrijp ik niet, want dit ging om iemand die bijna 5 jaar bezig geweest is om zijn visum in handen te krijgen, en dan geef je het zo snel al op.
In tegenstelling tot jij, die duidelijk heel lang volgehouden hebt! Proficiat, ik vind dat je daar heel erg trots op mag zijn. Als je ooit nog eens voor een heel zware opdracht staat, dan hoop ik dat je uit deze prestatie heel wat kracht kan putten.

Hoe reageerde je familie in Nederland op je gemengde gevoelens? Want ook voor hen zal dat niet makkelijk geweest zijn...

Proficiat nog met jullie 2de kindje dat op komst is!
En naar welke staat ga je verhuizen? Zal ook wel weer een heel gedoe zijn: verhuizen met een kleintje en zwanger van je 2de. Op tijd rust nemen he!

kastelke schreef:Maar binnen de immigrantenkring hier hebben we net nog meegemaakt dat iemand binnen de 3 maanden terug op het vliegtuig naar Nederland zat! Hij ging kapot van de heimwee. Kijk, dat begrijp ik niet, want dit ging om iemand die bijna 5 jaar bezig geweest is om zijn visum in handen te krijgen, en dan geef je het zo snel al op.

Ik begrijp het wel, deze iemand heeft de boel waarschijnlijk met een te roze bril gezien. Zelf had ik sinds 1995 een droom om ook naar Canada te emmigreren. Maar hoe vaker ik er geweest ben en na een week op het huis van onze vrienden te hebben opgepast in Vancouver. Kwamen wij erachter dat Canada helemaal niet het land van onze dromen is. Ik ben blij dat we de kans hebben gekregen om er achter te komen of Canada wel een goede keuze is. Als wij toch waren geemmigreerd waren wij ook kapot gegaan van heimwee.
De meeste dingen (voornamelijk de paardensport) die ik hier in nederland doe kunnen gewoon niet in Canada gerealiseerd worden en die wil ik niet achter laten. En dan die winters!!!!!
Nee, Canada is een prachtig land...... voor vakanties, maar niet om te wonen.

Moedig om je verhaal hier zo te vertellen!

En confronterend, want wij zitten vier weken voor onze definitieve emigratie. Mijn grootste zorg is vooral of ik mijn kinderen niet erg ga missen. Gelukkig gaat mijn zorgenkindje nog een jaartje mee. We hebben er ongelooflijk veel zin in, maar toch, wonen in Spanje is wat anders dan er tijdelijk zitten. Maar we gaan er 100 procent voor en valt het echt tegen, dan is er altijd nog een weg terug.

Ik vind het knap dat je het hier zo vertelt, en ik denk ook een stukje afsluiting voor jezelf. Het is een heel proces, en men gaat er inderdaad over 't algemeen vanuit dat een emigratie alleen maar positief is; immers je verhuist naar het land van je dromen. Dit is echter niet altijd het geval, en in jouw situatie kan ik me goed voorstellen dat je (wanneer je vanwege de liefde emigreert en niet een soort intrinsieke keuze) toch flink wat tijd hebt om te moeten wennen. Daarbij, Amerika is een westers land, maar in zo veel opzichten anders dan Nederland. Ik kan me heel goed voorstellen dat alle kleine dingen bovenop elkaar toch heel wat tijd nodig hebben om te wennen, en te accepteren. Ik denk dat het het belangrijkste is dat je je nu realiseerde dat Amerika je thuis was. Dat je Nederland verliet en aankwam in Amerika met een 'he he ik ben weer thuis' gevoel. Dat lijkt me een heel belangrijk moment, omdat je je dan ook daadwerkelijk thuis voelt daar!

Ik hoop dat jullie komende tijd een frisse nieuwe start kunnen maken in een andere staat (is al bekend welke?) en dat je daar nog beter je draai zult vinden. Succes!

Leuk om te lezen dat je eindelijk je draai hebt gevonden en Nederland niet je dagelijkse leven beheerst. Alle plekken op aarde hebben voor- en nadelen, Amerika én Nederland: gelukkig heb jij nu je draai kunnen vinden en ik wens je een gelukkige toekomst toe in Amerika!

Derk

Helaas een waarheid als een koe. Het verbaasd me telkens weer hoe mensen alleen de positieve kanten van hun keuze zien en pas als ze zijn aangekomen op hun bestemming en het e.e.a. tegenvalt (en sommige dingen gaan nu eenmaal tegenvallen) gaat het licht aan. Jammer en vaak een kostbare beslissing.

Fijn Donut dat je toch je draai gevonden hebt en veel succes met de 'nieuwe' baby!

donut schreef:Ik heb er ook echt zin in! Frisse start, ik had nooit verwacht dat ik dat gevoel zou krijgen.

Mooi, gelukkig!

donut schreef:Toch ben ik benieuwd of er meer mensen hier zijn, die toch wel emotioneel een moeilijke start hier hadden.

Ik herken het gevoel zelf helemaal niet. Nu was ik al een keer of zeventien in de VS geweest in de 8 jaar voordat we hierheen verhuisden, en had ik al een groot deel van die keren bij mijn schoonouders ingewoond, een aantal keer voor 5 weken achter elkaar. Hierdoor had ik al een beetje beter het land leren kennen, en het gewone dagelijkse leven, in plaats van alleen maar als vakantiebestemming. Ik denk dat dat zeker heeft geholpen.

Daarbij voelde ik me ook vanaf het allereerste bezoek ontzettend op mijn gemak en thuis in de VS - meer dan in Nederland, iets wat ook niet onbelangrijk is.

Ik wist vantevoren precies hoe moeilijk het zou worden om vanaf voren af aan weer alles op te moeten gaan bouwen, en ik wist ook dat de Amerikaanse samenleving geen eenvoudige is. Ondanks dat het een uitdaging is geweest heb ik echter geen moment heimwee gehad, behalve één dag: de dag na kerstmis in 2008, onze eerste kerst hier. Voor de rest heb ik het hier ontzettend goed naar mijn zin.

donut schreef:De laatste maanden merk ik dat ik veel minder aan NL denk en dat tevens het Nederlands nieuws niet meer het eerste is dat ik 's ochtends opzoek.

Grappig dat je dit zegt, want toevallig had ik vorige week een moment waarop ik dacht "ik kijk eigenlijk nauwelijks op nu.nl", iets wat ik eigenlijk nooit echt heb gedaan sinds we hier zijn. In het begin had ik me voorgenomen om regelmatig op nu.nl en op de site van De Limburger te kijken, maar daar is nauwelijks iets van gekomen - en vorige week flitste het even heel schuldig door mijn gedachte "moet ik me niet schamen dat ik dit niet meer doe, omdat het me nauwelijks nog interesseert wat er in Nederland gebeurt?" En het is niet dat het me helemaal niet interesseert, maar het is gewoon niet meer zo relevant.

Ik denk ook dat zodra er echt iets nieuwswaardigs gebeurd in Nederland je dat tegenwoordig ook gauw genoeg via Facebook en andere social media ziet, Dento.

Dat had ik ook met de aanslag op Koninginnedag in Apeldoorn twee jaar geleden. Ik woonde toen in Bulgarije en had binnen no time het nieuws gezien via Facebook en toen zelf nu.nl en nos.nl gecheckt. Het stomme is dat de livestream van nos.nl niet te volgen is in het buitenland, daarvoor moet je in NL zijn. Wat is daar nou het nut van, denk je dan. Als je in NL bent, zet je de tv wel aan. Dat vond ik wel heel onhandig.

Heel goed en moedig dat je je verhaal hier neerzet! Ik denk dat het heel goed is voor anderen die met het idee spelen om te emigreren om dit te lezen. Het is namelijk natuurlijk niet alleen maar rozegeur en maneschijn. Ik denk dat het inderdaad ook meespeelt dat de reden van je emigratie niet was dat je Amerika nou zo geweldig vond, maar omdat je man er vandaan kwam. Dat is al een heel ander uitgangspunt. En dat gold voor mij ook, ook ik was nooit bijzonder geinteresseerd in Amerika, totdat ik een relatie kreeg met iemand die er vandaan kwam. En voor mij was de overgang eigenlijk ook heel gemakkelijk, maar het missen van familie en vrienden en kleine dingen als het even pakken van een terrasje blijven. En het grootste nadeel is en blijft de afstand, want als er eens iets ergs gebeurt zit er wel mooi een oceaan tussen...

Maar aan de andere kant ben ik hier al vanaf het eerste moment gelukkig en heb geen seconde heimwee gehad. Maar dat komt ook omdat ik hier al vrienden had, bekend was met de stad en de omgeving en ook al meteen een passende en leuke baan had. Had ik dat allemaal niet gehad, dan was het waarschijnlijk ook wel anders geweest. Maar ik denk dus dat je woonomgeving veel te maken heeft met hoezeer jij je ergens op je plek voelt. Ik ben erg blij in Atlanta te wonen en de andere plekken in de VS waar ik eventueel zou willen wonen zijn op één hand te tellen. Had ik ergens in een suburb of op het platteland gewoond, dan was ook dat een heel ander verhaal geweest. Niet dat daar iets mis mee is, maar wat ik er maar mee wil zeggen is dat iedereen anders is en anders reageert. Hopelijk doet de verandering van omgeving je goed, ik denk eigenlijk eerlijk gezegd van wel: een nieuwe start kan soms helemaal geen kwaad.

@LittlePhoenix ja dat is zo moeilijk als de plek waar je woont het gewoon niet is. Ik hoop dat jullie snel de mogelijkheid hebben ergens anders te gaan wonen. Wij zullen naar Connecticut gaan. Dichtbij het water, net als dat ik in NL vlakbij het IJsselmeer woonde (tja het bloed kruipt toch waar het niet gaan kan). We zullen het huis dat we nu hebben nog wel houden en verhuren en dan in CT zelf huren totdat we de juiste stek vinden om te kopen. Het gaat nu nml. allemaal zeer onverwacht! Dit is binnen tijdsbestek van 1,5 maand besloten. Dus redelijk ontspannen huis zoeken is er niet bij. Mijn man begint volgende week al, hij zal daar eerst een maand 'settelen' en oriënteren.

@Kastelke ik vind het wel een heel leuk idee dat jij nu gewoon in Canada zit en niet meer in België en je ook nog meteen thuis voelt! Ik heb een kennis die met haar hele gezin emigreerde naar Canada 3 jaar geleden en na een half jaar alles weer achterliet wegens heimwee. Wat was NL toch een rotland! In Canada zouden zij het wel ff doen. Hoewel ik empathie had voor de heimwee heb ik hun snelle beslissing ook nooit begrepen, het heeft nooit een kans gehad. Ze hebben ook flink de wind van voren gehad toen ze teruggingen omdat ze altijd afgaven over NL maar wel met hangende pootjes terug.

@Bandido ja wij wonen hier middenin de bossen, erg rural. De mensen zijn hier ontzettend op zichzelf. Ik heb de overbuurvrouw 3 x gegroet en daarna heb ik het opgegeven ik heb nooit zelfs maar 'hi' teruggehad. We gingen trick or treaten in oktober, komen we bij de buren 2 huizen verderop, vragen ze of we hier vandaan komen! Woon je 2 huizen verderop en elkaar nog nooit gezien! Ik weet ook dat ik zeker mijn best heb gedaan om mensen te leren kennen; prenatale yoga, babyzwemmen, opgeven voor de MOMSclub (geen plek zeiden ze) en naar the Little Gym met dochtertje..maar nergens kon ik doordringen zeg maar. Echt onvoorstelbaar vind ik het. Mensen lijken hier wel schuw, met alle respect. Ik ben 'n urban type.
Sinds een half jaar waren we eindelijk actief op zoek naar een huis in Chestnut Hill, Philadelphia. Makelaar al in de hand, huizen op het oog en nu dan ineens die CT kans. Erg spannend.

@Nieuwenoord ik wens je heel veel succes en vooral geluk in Spanje!

@Dento ja dat is ook zoiets, ik was nog nooit in de States geweest voordat ik mijn man leerde kennen en toen we besloten hadden dat ik bij hem zou gaan wonen was ik hier evengoed nog maar 3 x geweest. Ik had dus absoluut geen ervaring.

Bedankt voor de aardige reacties. Het blijft interessant om over anderen te lezen.

Ik vind dit een prachtig verhaal! Mensen kunnen nog wel eens heel rozegeur/manenschijnig doen over emigreren, en ik denk dat zo'n verhaal als dat van jou echt heel goed is om te lezen.

Ik heb eigenlijk nooit heimwee gehad naar Nederland, maar dat kwam volgens mij meer omdat ik al vaker in het buitenland gewoond had, en dus toch al niet zo'n bandmet Nederland had. Ik heb denk ik alleen in het eerste jaar Nederlands nieuws bijgehouden, maar nu doe ik dat bijna nooit meer. Zo nu en dan, als ik me verveel, dan kijk ik even op nu.nl, maar eigenlijk is dat maar heel weinig. Ik weet allang niet meer wat er allemaal speelt in Nederland (erg, ik weet het), tot grote verbazing van mijn Nederlandse familie en vrienden.

Wat ik wel herken is moeite hebben met je draai hier te vinden. Wij wonen hier -echt- in de boonies (vraag maar aan Bandido), en na vier jaar kwam ik laatst tot de conclusie dat ik het hier eigenlijk not steeds niet leuk vind. Eigenlijk helemaal niet. Voor mij is dat echt heel ongewoon, want totdat ik naar de "armpit of Georgia" verhuisde, was ik echt een posterchild voor dat liedje, "Wherever he laid his hat was his home". Ik maakte overal makkelijk vrienden, vond altijd wel wat aan hobbie te doen, maar hier is dat veel moeilijker. Zelfs voor een military stad is onse stadje aartsconservatief (500 kerken mensen, 500! Need I say more?), vol met vrouwen die stay at home wives/moms zijn, veel aan homeschooling doen (zodat hun kinderen niet blootgesteld worden aan alle onzin over evolutie en biologie enzo...serieus.), en vaak ook nog "skirters" zijn (christenen die geloven dat vrouwen alleen maar rokken en lang haar mogen hebben), en waar ik dus werkelijk niks mee deel.

Nu heb ik zelf deze plaats niet uitgezocht, dat heeft de luchtmacht voor ons gedaan, en dat scheelt natuurlijk enorm. Toen ik in Texas woonde, bijvoorbeeld, voelde ik me eigenlijk meteen thuis.

Irritant is wel dat wanneer ik terugga naar Nederland, ik me daar ook niet thuis voel, dus wat ik hier ook mis, het is niet Nederland (en volgens mij is dat een enorm anglicisme)

Voor mij is het nu gewoon (en dat klinkt heel raar, ik weet het), wachten op ons volgende assignment, en dat kan helaas nog wel een paar jaar duren. Humph.

DixieChick schreef:"skirters" zijn (christenen die geloven dat vrouwen alleen maar rokken en lang haar mogen hebben)

Mogen dat ook minirokken zijn?

LOL - was het maar waar. Nee joh, die zijn moeders die hun dochters geen panties laten dragen, of gymbroeken met gym, of dikke maillots als het koud is, maar pantaloons. Jawel, pantaloons, van die witte katoenen wijde broeken met een pofrandje aan de onderkant, die vrouwen twee honderd jaar geleden ook droegen. En als je mazzel hebt zijn het menonieten of primitieve baptisten, en dan dragen ze ook nog een soort kanten onderzetter op hun hoofd. Daar is nou niks sexy aan...

DixieChick schreef:dan dragen ze ook nog een soort kanten onderzetter op hun hoofd. Daar is nou niks sexy aan...

donut schreef:De mensen zijn hier ontzettend op zichzelf. Ik heb de overbuurvrouw 3 x gegroet en daarna heb ik het opgegeven ik heb nooit zelfs maar 'hi' teruggehad. We gingen trick or treaten in oktober, komen we bij de buren 2 huizen verderop, vragen ze of we hier vandaan komen! Woon je 2 huizen verderop en elkaar nog nooit gezien! Ik weet ook dat ik zeker mijn best heb gedaan om mensen te leren kennen; prenatale yoga, babyzwemmen, opgeven voor de MOMSclub (geen plek zeiden ze) en naar the Little Gym met dochtertje..maar nergens kon ik doordringen zeg maar. Echt onvoorstelbaar vind ik het. Mensen lijken hier wel schuw, met alle respect. Ik ben 'n urban type.

Dat maakt het ook wel heel erg moeilijk! Ik vind het al vervelend dat onze overburen ons geen blik waardig gunnen, maar gelukkig kunnen we het goed vinden met onze directe buren, aan beide kanten. Als je een klein beetje je best doet heb je hier al snel contact, zeker als je bijvoorbeeld je bij een (liberale) kerk aansluit, aan een drum circle meedoet, etc. Maar ja, urban Californians zijn dan ook wel een heel ander slag mensen dan rural Pennsylvanians... Ik hoop voor je dat je in CT meer aansluiting zult vinden.

donut, ik herken veel in jouw verhaal. Ook voor mij heeft het een paar jaar geduurd voordat ik mijn draai had gevonden. Maar dat had minder te maken met het land en meer met mijn persoonlijkheid. Ik had weinig met amerika, en heb nog steeds niet veel met dit land. Net als die van jou, is mijn man amerikaan maar hij had ook net zo goed een Noor kunnen zijn dan had ik nu op een allesnoorwegen forum gezeten . Wat mij verbaasde in jouw verhaal is dat je het zo moeilijk vind door te dringen in die baby-mom clubjes. Wij kunnen geen kinderen krijgen en, als een kindervrije outsider, lijkt het mij altijd zoveel gemakkelijker om kennis te maken met mensen wanneer je kinderen hebt - niet dus, in jouw geval.

Fijn dat je je hier thuis begint te voelen. En leuk dat je naar CT komt.

DixieChick schreef:Ik heb eigenlijk nooit heimwee gehad naar Nederland, maar dat kwam volgens mij meer omdat ik al vaker in het buitenland gewoond had, en dus toch al niet zo'n bandmet Nederland had.

Misschien is het daarom wel, dat ik het wonen in Nederland nooit heb gemist (wel de familie en ik droom soms nog steeds van verse haring ). Ik was ook heel jong toen ik emigreerde, had naaste familie hier en inderdaad niet zo'n band met Nederland, behalve dan de familie daar. Ook denk ik, dat het heel veel uitmaakt, waar je gaat wonen. Wij wonen in een gebied, waar veel mensen maar een paar jaar blijven (internationaal, militair, state dept. etc.), maar hebben bewust een buurt gekozen, die standvastiger is. We wonen hier elf jaar en in die tijd is maar een huis op ons plein doorverkocht, de rest zijn allemaal "originele" eigenaren met wie we een goed contact hebben. Ook de rest van de buurt is meer een gemeenschap, dan andere buurten, waar we gewoond hebben. Verder zijn de meeste mensen hier vrij bereisd en hebben daardoor een meer open kijk op de wereld. Het is hier ook beduidend minder religieus, dan in andere gebieden.

Donut, fijn, dat je eindelijk over dat heimweegevoel heen bent. Ik had vroeger als kind veel heimwee naar huis en ik weet nog, wat een naar gevoel dat was. Ik hoop, dat jullie in Connecticut helemaal jullie draai gaan vinden (ook gefeliciteerd met je zwangerschap!).