AllesAmerika.com Forum

Dat emigreren naar Amerika niet eenvoudig is, weten velen hier maar al te goed. Zijn er ook mensen die hebben besloten dat het té moeilijk is? Ik worstel er namelijk nogal mee, maar hoe rationeel ik ook probeer te zijn, ik kan het nog niet loslaten.

Voor mij zie ik in de nabije toekomst maar twee mogelijkheden om de droom waar te maken: l1 visum via mijn huidige werkgever of de DV-loterij. Aan beide plakken nogal wat onzekerheden en nadelen.

De (wannabe-)Amerikaan in me schreeuwt dat ik mijn droom moet volgen, hoe klein de kans op succes ook is. De Nederlander in me denkt dat het veel verstandiger is om het hele idee te laten varen en me te richten op een toekomst in het land waar ik geboren en getogen ben.

Er zijn hiet vast meer mensen met dit dilemma. Hoe gaan jullie ermee om?

Hier speelt hetzelfde, heb in NL een prachtige baan voor een multinational met wereldwijd meerdere vestigingen (O.A USA). Maar je voelt je al bijna een stuk uitschot terwijl je je nog aan het inlezen bent, voor mij houden echter de optie's niet op bij de USA, dus ik kijk rustig verder en wie weet word het wel een heel ander land. Dat ik op den duur zal emigreren is zeker, maar het is nogal een afweging aangezien ik ook de verantwoordijkheid draag over mijn vrouw en onze 2 (bijna 3) kinderen. Waar een wil is is een weg, en ik weet zeker dat je met de juiste mindset deuren kan openen, ook naar de voor velen ongrijpbaar lijkende USA. Maar in mijn geval zeg ik.. niet te koste van mijn gezin, en.. ons leven..

We zullen zien wat de toekomst brengt, misschien ga ik dit jaar of volgend jaar maar eens meedoen aan de loterij, maar als ik net zoveel geluk heb als met de postcode loterij zal het wel bij een Ben&Jerry's ijsje blijven..

Die dingen kosten ook een godsvermogen...

En wat is de verdere toevoeging aan dit topic?

beetje humor erin, kan geen kwaad echt geloof me.

Ik zat na mijn verhaal nog in de realistische wereld van de bittere waarheid.. exuseer

Mijn overtuiging is dat als je echt wilt, je het ook echt wel zal lukken. Via de werkgever is financieel een stuk zekerder maar meestal niet permanent.

Ik herken wat Amerikanist zegt.

Mijn vraag aan Airborne en ned in MO is dan ook, hoe dan? Er zijn zat mensen die écht willen en die niet mogen.

Waarom zou het 1 het ander moeten uitsluiten? Je kunt toch gewoon succesvol in Nederland blijven wonen en leven en ondertussen gratis meedoen met de loterij en als je dan geselecteerd wordt kun je altijd nog beslissen wat je wilt gaan doen?

Ondertussen wel realistisch blijven natuurlijk maar zeker niet op 1 paard wedden en je hele leven inrichten na een emigratie die wellicht nooit zal gebeuren.

Amerikanist schreef:Er zijn hiet vast meer mensen met dit dilemma. Hoe gaan jullie ermee om?

Ik herken het wel... lang hebben wij beiden ook heel sterk die emigratie-droom gehad. Zit in de familie (grootste deel van mijn vaders kant woont daar ook). Maar goed niet alleen omdat het praktisch onmogelijk is voor ons om Amerika binnen te komen, zijn er ook andere redenen inmiddels wat ons heeft doen realiseren dat het niet verstandig is (mochten we überhaupt binnenkomen d.m.v. de loterij bijv). Het heeft wel even geduurd om daar vrede mee te krijgen. Maar we hebben het hier eigenlijk ook enorm naar onze zin in Nederland. En wie weet komt het er ooit nog van, of emigratie naar een ander land... Hoe dan ook, willen we wel genieten van het leven nu en dat is voorlopig in Nederland. Want niets lijkt me triester dan voortdurend te wachten en hopen op een nieuw leven in een ander land.. terwijl de jaren voorbij vliegen.

Ik zou bepaalde dingen wel anders doen als ik zeker wist dat ik ooit voorgoed naar Amerika vertrek.

Bijvoorbeeld mijn carrière. Ik werk nu als Nederlandse taalspecialist voor een Amerikaanse multinational in Nederland. Heel leuk, maar ik ben er ook maar ingerold en met het oog op een toekomst in Amerika heeft de functie in ieder geval weinig toegevoegde waarde.

Een tweede punt is het al dan niet kopen van een huis. Zeker in deze economie zit je misschien jaren vast aan een woning. Nooit leuk, maar helemaal niet als je emigratieplannen hebt.

Het scheelt dat ik geen kinderen heb zoals Airborne, ik kan me voorstellen dat dat het allemaal nog complexer maakt.

Sandy schreef:Want niets lijkt me triester dan voortdurend te wachten en hopen op een nieuw leven in een ander land.. terwijl de jaren voorbij vliegen.

Dat is precies waar ik bang voor ben. Maar zoals je zelf hebt ervaren is het niet eenvoudig om de droom los te laten.

Iedereen bedankt voor alle reacties trouwens, fijn om hierover te kunnen praten met mensen die het gevoel kennen.

Klopt maar misschien is het ook wel een keuze die je maakt... Gevoel volgt op den duur wel. Dat is met meerdere dingen zo en tevens één van de moeilijkste processen in het leven, vind ik.

Tja, je kunt niet in de toekomst kijken. Wij wilden heel graag (tijdelijk of definitief) naar het buitenland, maar het leek 6 jaar geleden niet zo makkelijk. Dus kochten we, naast het huis dat we hadden, alvast een nieuwbouwhuis. 4 maanden na het tekenen van de koopovereenkomst kregen we opeens de kans om voor 4 jaar naar India te gaan. We hebben niet lang getwijfeld, het verlies voor lief genomen, huis verkocht en oude huis verhuurd en zijn gegaan. Inmiddels zijn we al 5,5 jaar weg uit NL, ik zie ons voorlopig niet terugkomen, en we hebben zeker geen spijt van onze stap. Maar, destijds konden we niet ons leven 'on hold' zetten voor een droom die misschien nooit zou uitkomen.

Dus, in mijn ogen kun je best gewoon verder gaan met je leven alsof je altijd in NL zal blijven. Mocht er dan toch een kans komen om te vertrekken, dan is dat altijd nog mogelijk.

hemmie schreef:Dus, in mijn ogen kun je best gewoon verder gaan met je leven alsof je altijd in NL zal blijven. Mocht er dan toch een kans komen om te vertrekken, dan is dat altijd nog mogelijk.

Zo kun je inderdaad leven, maar mentaal moet er ook een knop om is mijn ervaring... anders word je voortdurend heen en weer geslingerd tussen een droom en realiteit. Dat kan heel frustrerend zijn. Wij hebben ons erin kunnen berusten dat we hier blijven. Hoop blijft, maar zal niet meer ons leven beheersen. Mocht ooit de kans zich voor doen, dan zien we dat dan wel.... (misschien wil ik dan niet eens meer weg en heb ik al kleinkinderen die ik niet kan missen)

Mar als je gewooon in Nederland doorleeft alsof je daar altijd blijft, en die kans om te gaan komt nooit, groei je dan niet vanzelf in die berusting? En ik denk dat inderdaad die knop ook op een gegeven moment wel om gaat, zonder of met jonge kinderen is het allemaal nog 'makkelijk', met pubers is het al heel anders, en als je (klein)kinderen moet achterlaten is dat ook veel lastiger.
Ik zou in elk geval niet gaan zitten 'afwachten' tot die kans komt, wellicht komt die nooit, en dan heb je er later spijt van niet vol voor je leven in Nederland te zijn gegaan.

Hockey schreef:Ik herken wat Amerikanist zegt.

Mijn vraag aan Airborne en ned in MO is dan ook, hoe dan? Er zijn zat mensen die écht willen en die niet mogen.

Ik bedoel eigenlijk dat als mensen op een gegeven moment in het leven ineens wel die kans krijgen, niet meer durven omdat ze teveel achterlaten.
Het verhaal van Hemmie daarin is een goed voorbeeld

Zeer herkenbaar. Jarenlang in dezelfde positie gezeten. Moeilijk om volledig voor leven in NL te gaan, omdat je eigenlijk wacht totdat je mag emigreren.
Droom zou ik nooit opgeven. Ik ben ervan overtuigd dat je een grote kans maakt als je er echt in gelooft. Ikzelf heb visualisatieborden gemaakt met foto's van de USA, een huis, auto etc, dagelijks visualisaties en affirmaties gebruikt. Je creert je eigen toekomst. Dat zijn zeer praktische alswel krachtige methodes. Het vereist heel veel doorzettingsvermogenm en discipline om er veel mee te werken alswel het echte geloof creeren dat het echt gaat lukken. Dat laatste is het moeilijkste, daar je geconfronteerd wordt met je eigen beperkende gedachtes ( "het lukt MIJ vast niet, Ik heb niet de juiste kennis/job, ik ben te jong/oud, wie ben ik?" etc etc)

Kunst is om een goede balans te vinden om helemaal in het hier en nu te leven in NL, en tegelijkertijd de droom levendig te houden en er helemaal voor gaan.

Ik voel de battle!

Keep on keeping on! You're the Master of your own destiny!

Succes,
Encinitas

Ik wil ontzettend graag. Ik zou alles hier opgeven om het te proberen. Maar.. vriendin wil niet. Dan houdt het op.

Hemmie, je kan inderdaad je leven niet on hold zetten als je ergens niet tevreden bent. Mijn man voelde zich vanaf het begin niet happy in Utah en heeft nooit moeite gedaan om hier een leven op te bouwen want het zou maar voor 1 jaar zijn. Nu wonen we hier al ruim 4 jaar en gaan we eindelijk verhuizen. Paar maanden geleden besefte m'n man toch dat hij na 4 jaar zo goed als niets weet over ons stadje en dat alle sociale contacten via mij lopen.
Ik voel me hier ook niet thuis maar heb heel hard m'n best gedaan om een sociaal leven op te bouwen met het idee dat we niet konden weten hoe lang we hier zouden zijn en zelfs als we ergens voor kortere tijd zijn voel ik me beter als ik mensen heb om mee te praten.

Gewoon doorgaan met je dagelijks leven en daar het beste van maken maar wel ondertussen werken aan andere mogelijkheden, da's denk ik de beste houding.