ontheemd

[mannie]

na 4 en een half jaar in mckinney texas te hebben gewoond, zijn wij teruggekeerd naar nederland. de kinderen konden niet aan texas en de cultuur wennen hadden geen vrienden en waren soms best ongelukkig en ook ik (manuela) was vaak wel eenzaam. dus hup terug naar het land waar ik al 36 jaar gewoond heb en ben geboren en opgegroeid. (net als mijn man en kinderen)

lang verhaal kort .. ik voel me zo ontheemd, alles lijkt me vreemd, ik vind het niet leuk, en hoor er voor mijn gevoel niet meer bij.
we kunnen maar geen woning vinden en zitten noodgedwongen in friesland in een vakantiehuis. ik ben kaopt van het geen thuis meer hebben en hier vreemd te zijn. zit zelfs nu aan de medicijnen ervoor (antidepressiva) wat een ellende .. waar hoor en voel ik me nog thuis !!! ik weet het niet meer.

sta ik hier alleen in of zijn er anderen ???

[ned in MO]

ik in iig niet. Ik voelde me in de USA vanaf dag 1 thuis. Heimwee heb ik ook eigenlijk nooit gehad. Wat wel belangrijk is dat je in Amerika niet Nederlander moet blijven. Aanpassen is een van de belangrijkste dingen denk ik. Nou ben je waarschijnlijk half aangepast in de USA en zit je ineens weer in Nederland.
Daar voel je ook niet thuis want je hebt je eigen bedoening niet etc. Aangezien het voor jullie makkelijker zal zijn om weer nederlandser te worden zal het denk ik een kwestie van tijd zijn

[mannie]

ja je hebt helemaal gelijk we waren half aangepast, maar ik vind het ook echt afschuwelijk hier weer te zijn .. we hebben al heel wat door nederland heen gereden maar het gevoel blijft en wordt zelfs erger. ik kon me pas weer een beetje normaal voelen toen we in berlijn en schotland op vakantie waren. maar of dit ooit went .. !!!!! mijn rij genot is hier ook helemaal weg .. ik vind er hier niks meer aan om te rijden en durf ook nauwelijks ..(zeg maar gerust niet)

ik ben stik jaloers dat jij wel je draai hebt gevonden in amerika. (jaloers in de goede zin dan)

[Jasmino]

4,5 jaar is ook een behoorlijke tijd, Manuela. Ik denk dat je jezelf en je gezin ook even de tijd moet geven om weer te wennen en in het ritme te komen.
Ik kan er niet inhoudelijk over meepraten, ik ben zelf nooit geëmigreerd naar het buitenland. Maar ik weet wel hoe fijn het is als je je ergens helemaal thuis voelt. Dat gevoel had ik in Amerika ook wel op vakantie, maar ook in andere landen. Het mooiste voorbeeld is nog wel onze halve "emigratie" van Limburg naar de Randstad. Sinds 2005 ben ik weg uit mijn vertrouwde Limburg, en wonen we in de buurt van Amsterdam. En dat voelde voor mij ook als thuiskomen. Ik pas veel beter in deze omgeving en deze mentaliteit dan in de Limburgse. En dat je na zo'n tijd te zijn weggeweest weer helemaal moet wennen kan ik me goed voorstellen.

Het is wel belangrijk om in deze tijd dan heel bewust elke dag tijd te maken voor de positieve dingen die er ook zijn, ook al hebben ze nu even niet de overhand. Je wil namelijk niet dat je in een self-fullfilling prophecy terecht komt, en je wil ook niet dat de negatieve gevoelens de overhand krijgen.

Ik vind het heel dapper dat je het hier neerschrijft, en ik wil je graag een hart onder de riem steken. En hoewel ik niet om de hoek woon, ben ik wel beschikbaar voor je. Als je eens wil praten met iemand: laat maar weten. Friesland is ook niet zo ver weg dat het niet kan lukken. Heel veel sterkte en veel succes, en nogmaals, een luisterend oor heb ik voor je beschikbaar!

[Dbacks]

Dag Manuela,

Respect voor het feit dat je ook dit verhaal op het forum kan vertellen. Het aanpassen aan het leven in Amerika gaat blijkbaar niet altijd goed helaas, maar het is hier (in Nederland) ook niet het groene gras aan de overkant meer..
Misschien een onnozele vraag maar waarom ben je 'meteen' terug gegaan naar Nederland en niet naar een andere staat, waar het compleet anders kan/zal zijn dan Texas?

Wij gaan, als het allemaal goed gaat, volgend jaar verhuizen naar de US (waarschijnlijk Arizona) en ik ben gewoon nieuwsgierig hoe andere mensen hetzelfde beleven (of beleefden).

[KW1984]

Vervelende situatie!

Waar heb je de eerste 36 jaar in NL gewoond dan? Kun je niet weer in die omgeving gaan wonen?
Ik neem aan dat die omgeving niet veel veranderd is in 4,5 jaar en ook je oude vrienden/familie (?) daar nog woont.

Geen ervaring mee maar ik denk dat de tip om ook dit even goed de tijd te geven een goede is.
Hoe dan ook veel succes!

[Loek]

Ik ben eigenlijk wel geinteresseerd wat je niet precies beviel aan de cultuur daar. Ik woon momenteel in Colorado, maar wij overwegen Texas (en een aantal andere gebieden) als een mogelijke bestemming als we ooit met pensioen gaan. Kun je wat in detail gaan, misschien kan ik er ook lering uit trekken. Met betrekking tot je ervaring in Nederland kan ik met je meevoelen; als ik op bezoek ben voel ik me ook altijd een beetje misplaatst. Ik hoop voor jou dat het een kwestie van tijd en gewenning is.

[dimona]

Wat een naar verhaal Manuela. Heb je ook geen familie waar je in de buurt kunt gaan wonen (huren), om de draad weer een beetje helpen op te pakken? Er wordt vaak voor gewaarschuwd dat terugkeren veelal moeilijker is dan vertrekken, en ik heb dat ook zo ervaren toen wij na 4,5 jaar Zwitserland weer in Nederland kwamen wonen. De Hema en de bakker vond ik heerlijk, maar voor de rest vond ik het niks. We hebben er - mede dankzij een zwembad in de tuin - toch 3 jaar fijn gewoond, maar het was geen straf om daarna naar de VS te vertrekken.

Ik weet niet hoe lang jullie nu weer terug zijn in Nederland, maar misschien moet je het wat meer tijd gunnen. Het is nu ook zomervakantie, dus je ontmoet geen andere moeders en de kinderen voelen zich misschien ook wat verloren (wij kwamen hier aan het begin van de zomervakantie wonen; dat was voor de kids best moeilijk).

Ik weet niet of jullie van oorsprong ook uit Friesland komen, maar het kan misschien een hoop schelen om ergens te gaan zitten waar de dingen vertrouwd zijn. Ik zou als Brabander/halve Limburger in jouw situatie nooit in het noorden gaan zitten waar ik nooit gewoond heb; er zijn toch een hoop culturele verschillen waar je zo op het eerste gezicht geen erg in hebt.

Heb je geen hobbies die je kunnen helpen om je thuis te voelen? Ik heb in mijn hele volwassen leven heel wat verhuizingen doorgemaakt, maar het eerste wat ik meestal deed, was een orkest zoeken om in mee te gaan spelen (ik speel viool). Het hebben van dat soort wekelijkse verplichtingen (repetities, trainingen) kan enorm helpen om je draai te vinden.

Sterkte Manuela, ik hoop dat je over een paar maanden terug kan kijken op deze periode en kan zeggen dat je die nare fase achter de rug hebt.

[Amikix]

(...) Ik neem aan dat die omgeving niet veel veranderd is in 4,5 jaar en ook je oude vrienden/familie (?) daar nog woont. (...)

Maar dat is het nou juist hè: misschien verandert er wel niet al teveel, maar voor die omgeving ging het leven ook door in de 4,5 jaar dat Manuela er niet was, en dus is zijn dingen er niet hetzelfde als ze waren toen ze 4,5 jaar geleden wegging. Plus dat je zelf natuurlijk ook verandert in die tijd, en dat verschil zul je weer moeten overbruggen zeg maar. Plus dat je weer een cultuurschok kunt hebben, net zoals dat kan gebeuren als je van Nederland naar Amerika gaat. Succes met het weer settelen in ieder geval!

[KW1984]

Vanzelfsprekend en terechte constatering.
Toch denk ik dat je in deze situatie weer het snelst je plek vindt in een (oude) vertrouwde omgeving (maar dat is een vooronderstelling).

[USInsider]

Nee hoor je bent niet de enige. Ik ken meerdere verhalen van mensen die niet konden wennen in de US en terug gingen.
En zelf hoor ik ook bij degenen die met continue heimwee leven. Maar na 20 jaar US durf ik niet terug naar Ned. - want Ned. is veranderd en ik ben beducht me een vreemdeling te zullen voelen in eigen land.

Ik ken je omstandigheden niet, maar TX lijkt me nu net een staat die heel "Amerikaans" is. Jammer dat je niet een kans had te verkassen eerst naar bv. WI, een meer 'Europese' staat. We hebben er bijna drie jaar gewoond en dat waren de jaren dat ik me een beetje 'thuis' voelde hier.

Ik denk dat je in een - uiterst moeilijke ! - overgangsfase zit, maar het zal uiteindelijk beter gaan want je zult echt wel 'terug' wennen. Dat je (nog) geen huis hebt helpt natuurlijk niet.
Het belangrijkste is denk ik dat jullie niet aan jezelf en je beslissingen gaat twijfelen. Je bent naar de US verhuisd en dat heeft een behoorlijk hoeveelheid moed gevergd. Petje af voor ieder die dat aandurft, zeker met een gezin.
Maar nog meer respekt heb ik voor mensen die dan durven te beslissen terug te gaan naar land van herkomst.
Kortom iemand die zoveel moed en energie en creativiteit heeft zal echt uiteindelijk haar (en zijn) draai wel weer vinden.

Ik wens jou en je gezin veel sterkte.

[Martin & Marianne]

Het lijkt me heel moeilijk om na 4,5 jaar weer terug te komen. Texas was dan misschien wel niet wat jullie er van verwacht hadden, maar je bent wel gewend geraakt aan de ruimte - dat zou ik denk ik als eerste missen hier - en het verkeer daar, enz, enz. Ik denk niet dat Nederland veel veranderd is in die tijd, maar jullie zijn dat wel, en daar sta je niet echt bij stil op het moment dat je besluit terug te gaan.
Ben jij de enige die er moeite mee heeft of hebben je man en kinderen het ook?
Zoals Jasmino ook zegt is het heel belangrijk ook de positieve dingen te zien. Jullie zijn niet voor niets teruggegaan. Je hebt de keuze gemaakt en je moet er het beste van maken ook al lijkt het nu alleen maar tegen te vallen.Ik vermoed ook dat het beter zal gaan als je een huis hebt, en weer wat structuur. Onze buren hebben ruim 4 jaar in Texas gewoond, maar hebben hun huis hier aangehouden en hebben vrij gemakkelijk hun leven hier weer opgepakt. Maar terugkomen in je eigen huis maakt het zeker eenvoudiger. Wel verrassend dat het moeilijk is om een huis te vinden, het lijkt me nu voor kopers een goede tijd.
Ik kan je niet echt helpen maar ik wens je heel veel sterkte!

Marianne

[mannie]

ten eerste ontzettend bedankt voor de fijne reacties, wij hebben een eigen website (http://www.meilink.net) en toen wij daarop vertelde hoe ontheemd we ons voelde stroomde dat vol met berichtjes als ''dan rot je toch weer op naar texas'' die berichtjes hebben we verwijderd !! ook werden we verwende amerikanen genoemd omdat we simpelweg de airco hier missen, en ook al zijn het onbekenden (en ook een paar bekenden) die dit zeggen het raakt je enorm ..

het is voor het eerst dat het woord ontheemd niet zomaar meer een woord is maar een gevoel die ik tot diep in mijn ondebuik voel.
mensen begrijpen dat niet en vinden ons maar amerikaans verwend als we zeggen dat we het hier niet leuk vinden, dus houden we dat voor ons en dat maakt weer dat je apart van de rest staat !!

ik zal proberen alle bovenstaande vragen te beantwoorden, zoals waarom we het niet meer de tijd geven (we zijn hier nu 2 maanden) die tijd kregen/krijgen we niet .. mijn man heft zijn baan uit texas ''meegenomen'' en blijft voor texas werken, gewoon thuis met mobiel en laptop maar hij moet ook een contract tekenen met het bedrijf (DELL) wat in nederland staat omdat hij daar zijn loon in euro's van ontvangt. en wij hadden wat tijd nodig om na te denken en te wennen (en de jetlag te verwerken) maar na 2 weken heeft DELL nederland de deur dichtgegooid met de mededeling het nadenken duurt te lang ga maar weer terug naar texas .. dus !! intussen zijn we nog steeds hier want ook onze spullen zijn aangekomen en onze auto, en de kinderen willen niet terug ( de oudste wil zelfs op zichzelf gaan) en we hebben 3 katten die je ook niet zomaar even weer terug vliegt en dan heb ik het nog niet eens over de kosten van de tickets en de spullen die weer terug moeten.

waarom geen andere staat ?? ja daar heb ik nu ook spijt van .. hadden we dat nou maar gedaan !! maar ja ik dacht weer leuk bij fam te zijn, en het is je eigen cultuur weer maar dat valt nu ongelofelijk tegen !!

waar we eerst gewoond hebben ?? in anna paulowna (de kop van noord holland) mijn man durft hier geen huis te kopen, is er nog niet over uit of we gaan of toch proberen te blijven (ondanks tegenwerking van dell) maar onze ''oude'' omgeving is vreselijk achteruit gegaan, overal hondenpoep, torenhoog onkruid en slecht onderhouden rijtjeshuizen waar men een bedrag voor vraagt waar we in texas een vrijstaand prachthuis voor hadden. in de winkelstad in den helder is een leegloop gaande .. het is een trieste boel zeker in vergelijking met die mooie verzorgde omgeving van texas !!! en niks is veranderd alles is nog hetzelfde alsof we nooit naar texas zijn geweest .. het voelt zo terug in de tijd aan, niet bijzonder en uitdagend meer maar erg saai en gewoontjes en zo grijs .. zo ontzettend grijs ..

iemand vroeg wat ons niet beviel in texas, ik kon geen aansluiting vinden met de vrouwen daar ( piepstem en vrij hysterisch over niks en om de 2 tellen oh my gosh roepen) en altijd de 3 zelfde onderwerpen, sport, baby's en geloof .. en als men merkte dat wij niet van de kerk waren dan was het ook al meteen klaar !! of je sprak af en dan was er niemand thuis, of ik nodigde iemand uit en men kwam niet opdagen. en dat werd opeens erg eenzaam voor mij .. en een grap maken was ook lastig of men begreep het niet of het werd heel letterlijk genomen. ook de kinderen waren erg ongelukkig op de strenge school, de straffen gingen soms ook wel te ver, en toen wij daar 4 en een half jaar geleden kwamen wonen was het slaan met de leren paddle ook nog maar net afgeschaft. de kinderen gingen nooit op een uitje moesten alleen hun mond houden en lange dagen leren .. niks geen gezelligheid of wat dan ook en dat brak ze enorm op !!

en dat is zo jammer .. want verder was het geweldig daar, en mijn man liep continu marathons in dallas en vond dat geweldig !! je kunt goedkoop leven, lekker uit eten en ik reed heerlijk rond in mijn mooie groene volkswagen beetle ik heb ook op mijn 38ste mijn rijbewijs gehaald in texas .. want ik kon het niet meer af met lopen of fietsen er is zoveel wat ik ook mis van daar .. de rust de ruimte, het goede leven van uit eten en de zon en noem maar op !!! ..

ik ben voor mijn gevoel zo ontzettend veel leuks kwijt .. hadden we daar nou maar vrienden kunnen maken en de jongens ook, dan had ik nu alles nog gehad. ik mis mijn mooie (t)huis in texas zo vreselijk erg en de mooie omgeving.. we zitten nu in friesland omdat mijn oom daar is gaan wonen en een vakantie huis verhuurd, dus we zitten in een vakantie woning maar wel van fam. mijn oom woont zelf 2 huizen verderop. ik had altijd ruzie met hem en juist hij is degene die ons nu helpt en zo ontzettend lief is ..

mijn man is 41 ik ben 40 en de kinderen 18 en 15 .. die van 18 mag niet werken in amerika dus wil ook echt niet terug en die van 15 is nu zo van slag (puberteit) door alle verandering en nog niet weten waar hij aan toe is, blijven of weer gaan dat hij bijna niet meer praat

nee het gaat niet fijn hier en lachen begint een zeldzaamheid te worden !!

[kastelke]

Manuela, ik vind het zo triest voor jou en je gezin dat jullie nog steeds in die onzekerheid zitten. Ik hoop dat jullie snel terug aan je toekomst kunnen gaan bouwen, waar dan ook.

Op welk visum zaten jullie in de US? Ik weet dat je als partner van een L1 wel een work authorisation kan krijgen. Misschien ook het kind van een L1 houder? Maar anderzijds is het wel zo dat je dan al 4,5 jaar van de 6 jaar opgebruikt hebt, en je op die korte tijd waarschijnlijk geen green card meer rond krijgt, en je oudste zoon -indien hij niet studeert- het land uit moet.
Is je man binnen Nederland/Europa aan 't zoeken naar een andere job? Of kan hij ook gewoon in Nederland voor Dell blijven werken (zo lang je dan maar besluit dat je echt niet meer terug gaat naar de US)?

[USInsider]

Dat je geen aansluiting kon krijgen light echt niet aan jou. Ik herken het vollledig ! Ik woon in de 'bible belt' van CA en iedereen maar dan ook iedereen probeert me te bekeren tot hun kerkje. Gestoord wordt ik ervan. Zelfs mensen die we inhuurden voor werkzaamheden in ons huis en wie ik vriendelijk verzocht dit niet te doen. Ze kunnen het niet laten.
Ik had enig kontakt met buren op ons vorige adres, maar dat betekende vooral dat ik de eerste was bij wie ze langsgingen voor een bijdrage voor instrumenten, uniformen, boeken, cheerleading-uitjes - met koekjes, kaarsen, kaarten, allemaal troep waar ik niets mee kon. Plus zo breed hebben we het niet op een inkomen, ik werd er echt wanhopig van. Dan op mijn man zijn werk idem dito, collegas die vooor hun kids hetzelfde probeerden te slijten. Zeg maar eens nee.

En ja, dat je mensen uitnodigd en dat ze niet komen opdagen, ook mijn ervaring hier !

Wat ik nu begrijp van je verhaal - op wat voor werkvergunning is je man vertrokken ? Ik weet niet hoe ver jullie groene kaart procedure was gevorderd, maar als je nog drie jaar te gaan had was je oudste kid het land uitgegooid en dan hadden jullie toch ook de beslissing moeten nemen terug te gaan. Je kunt een kind van net 21 niet in zijn uppie zonder onderdak, geld, baan, in Ned. loslaten.
Ik denk dat de problemen van jullie kinderen - de schandalige situatie dat non-immigrant kinderen (en H-4/O-3 echtgenotes) niet mogen werken toch mede een rol heeft gespeeld in het hele verhaal. (Overigens, ook bij de nu hangende plannen tot 'reform', weinig tot niets voor LEGAL non-immigrants !)

Dat er in Ned. teveel honden-uitwerpselen zijn kunnen we het over eens zijn. Dat geen enkele pol. partij dat heeft weten te verbieden, dat is verbijsterend.
En ja Ned. is smaller, kleiner, grijzer, en de afgelopen jaren verarmd, dus in bepaalde opzichten verwaarloosd. Dat zal jullie enorm opvallen.

Wat betreft je familie, jullie zullen in die bijna 5 jaar best wat US eigenschappen overgenomen/opgelopen hebben. En jullie familie/kennissen zullen zich wat overweldigd voelen. Dit is zo een situatie waarin je niet goed weet wat je moet zeggen, of doen. Plus ze hebben weinig/geen idee van jullie ervaringen.

En ja voor je kinderen is dit ook een heel moeilijk periode.
Verhuizen worden wel vergeleken met andere ingrijpende gebeurtenissen in iemands leven zoals een ernstige ziekte ed. Dit kost tijd. Tijd om jezelf en je zwaartepunt terug te vinden. Tijd om te wennen aan hoe je leven nu gaat worden.

Ik weet niet wat de mogelijkheden van je man zijn qua werk. Maar waarom niet elders in Ned. getogen, bv. Limburg ? Of anders in Belgie - ik heb begrepen dat je nu overal in de EU aan het werk mag.

Probeer de moed erin te houden. Het zal best nog wat moeilijker worden voor het beter gaat. Stel in alles het belang van je gezin voorop nu. Je zult je straks realiseren dat jullie een waardevolle ervaring rijker zijn geworden. Je zult ook de positieve ervaringen uiteindelijk meer herinneren dan de negatieve denk ik.
Blijf geloven in jezelf en in de beslissingen die je hebt genomen.
Om te beginnen heb je je oom heel anders leren kennen en zo zullen er in de komende periode echt meer positieve dingen gaan gebeuren.
Als je het je kunt permitteren, laat jezelf eens verwennen bij de kapper, of de schoonheidsspecialiste of de masseur. En als het echt begint over te lopen, zoek hulp bij een psycholoog ofzo. Ze kunnen niet echt helpen met je problemen, maar wel helpen de situatie duidelijker te maken zodat je problemen meer 'handelbaar' worden. Ook met de kinderen.

Nogmaals, heel veel sterkte. En blijf in jezelf geloven !

P.S. Kinderen van non-immigrants mogen nooit werken, ook niet als de spouse wel een EAD aan kan vragen.

[hemmie]

Wij zijn nu ruim 6 jaar weg uit Nederland, en elk jaar als we er weer even zijn besef ik dat ik me er steeds minder thuis voel. Ik ben het 'ontgroeid'. Natuurlijk, als het moet kan ik best wel weer terug, en uiteindelijk zal het vast wel goedkomen, maar het lijkt mij de eerste tijd enorm zwaar. Ik benijd jullie dan ook niet, al was ik eerlijk gezegd wel wat verbaasd dat jullie het totaal anders hadden ingeschat. Remigratie is altijd lastig, vaak lastiger dan emigreren
Bedenk je overigens wel dat jouw idee van hoe Nederland was vertekend is. Ik denk niet dat er nu zoveel meer hondenpoep en onkruid is dan 5 jaar geleden. Het verschil is dat het je toen niet opviel, nu ben je het niet meer gewend.

Ik denk dat jullie inderdaad ontheemd zijn. Texas (of in elk geval Dallas, want ik herken de meeste dingen niet van Houston) beviel niet, te veel (negatieve) verschillen ten opzichte van wat jullie in NL gewend waren. Maar in NL voelen jullie nu ook niet meer thuis, want dan missen jullie weer de goede dingen van Texas. En de ideale combi, ik denk niet dat die bestaat. Dus ook als je nu naar nog een ander land zou gaan betwijfel of je daar wel precies zou vinden wat je zoekt.

Als terug naar Texas geen optie is, of als je echt zeker weet dat je daar op de lange termijn niet gelukkig zult zijn, of als de kinderen echt niet willen, dan zit er denk ik weinig anders op dan de schouders er onder te zetten, een huis te zoeken, en er het beste van te gaan maken. Het zal zeker een zwaar jaar worden, maar uiteindelijk zul je je denk ik echt wel weer thuisvoelen. Dat moet gewoon weer groeien, net zoals dat moet groeien als je je in een nieuw land vestigt.
Mochten jullie wel terug gaan naar Texas of in elk geval de VS, het ligt denk ik wat aan de categorie waar je man onder valt, maar ik heb de laatste tijd van verschillende mensen gehoord dat ze ruim binnen een jaar van L1 naar greencard zijn gegaan. Dus als de werkgever bereid is direct de greencard aan te vragen zou je hopelijk wel vrij snel in een beter situatie komen voor de kinderen, die mogen dan werken en hoeven het land niet uit.

[hemmie]

Wellicht zou je eens kunnen kijken bij de boeken van Robin Pascoe, ik heb er een paar van haar gelezen. ZIj schrijft over de verschillende aspecten van het expatleven, ook de psychologie er achter, en ik vond haar boeken heel helder en herkenbaar. Ze heeft ook een boek over remigratie geschreven, ik heb het zelf niet gelezen, maar verwacht dat ook dat een goed boek is.

[ANY]

Had ik een stuk geschreven, begaf de laptop batterij het. Dan nog maar eens proberen, ik kan je mijn ervaring vertellen. Na 3.5 jaar Indiana werden we naar Nederland overgeplaatst. Ik had het in Indiana, na een moeilijke eerste tijd, leuk gehad, maar was toch blij dat we dichter bij de familie kwamen wonen. Het was ongeveer een uur rijden van hun vandaan. De eerste weken waren geweldig om weer terug te zijn, eigenlijk net vakantie. Daarna zette de realiteit in. Het was moeilijk om er weer een leven op te bouwen in een nieuwe omgeving waar ik niemand kende. Zonder het zelf in de gaten te hebben verander je zelf een heleboel in die paar jaar weg, en dan is het moeilijk om je weer aan te passen in een land dat je als je thuis rekent, maar tegelijk heel vreemd aanvoelt en dat je helemaal ontwend bent. Pas na ongeveer een jaar kon ik zeggen dat ik mijn draai goed gevonden had. Het was eigenlijk een omgekeerde kultuurschok. Dat had ik echt helemaal niet verwacht. Dus toen we weer terug naar de VS verhuisden, New York deze keer, dacht ik dat het wel weer heel moeilijk zou zijn, maar ging het eigenlijk best goed met wennen.
Ik hoop dat alles voor je weer goed komt na deze moeilijke tijd! Het heeft echt wel zijn tijd nodig.

[Petra/VS]

Via Facebook heb ik jullie worstelingen met de remigratie al gevolgd. Ik kan me helemaal voorstellen dat het moeilijk is weer in Nederland te wennen en heb al die tijd al erg met jullie te doen. Ik vraag me ook af of jullie niet beter in een ander gedeelte van het land kunnen zoeken. In mijn jeugd hebben wij vijf jaar lang in Senegal gewoond. Daar raakten we ook aan allerlei dingen gewend, die er in Nederland niet waren (het klimaat, bijvoorbeeld, hier ook een grote factor waarom ik zo graag in Virginia woon). Mijn ouders kwamen terug en gingen in een klein dorpje wonen waar vrijwel niemand buiten Nederland was geweest, laat staan naar Afrika. Grote fout! Waren ze in een stad gaan wonen dan denk ik dat onze remigratie een stuk beter verlopen was. Maar ja, huis gekocht en geen manier om weg te gaan, resultaat was tien miserabele jaren (voor hen, ik had nog een paar leuk jaren studerend in Utrecht) voor ze naar Amerika konden verhuizen. Ik denk altijd dat, moest ik terug naar Nederland gaan, Den Haag mijn stad van keuze zou zijn (of omgeving). Heel anders qua omgeving, maar daar denk ik ongeveer hetzelfde internationale te vinden als hier. Blijft het andere klimaat en ik heb helemaal geen plannen om terug te gaan, maar Nederland is relatief zo klein dat als jullie in een heel ander deel zouden gaan wonen dan vroeger jullie toch nog makkelijk familie en vrienden kunnen bezoeken. Het is maar een gedachte, die anderen ook al gegeven hebben. Heel veel sterkte in ieder geval!

[USInsider]

De werkers die van L-1 naar groene kaart gaan binnen een jaar (of zelfs nog korter) dat zijn de international managers. Zij hebben nl. L1-A en voor die categorie is geen labor certification vereist om een groene kaart te verkrijgen.
Voor de 'gewone' L-1 werkers is de periode langer. Voor L-1B is nl. wel labor certification vereist en dat is en blijft de grootste en de meest tijdrovende hobbel voor een groene kaart procedure.
Maar inderdaad, het is ook maar net hoe hard de werkgever mee wil werken, hoe goed de advokaat is enz.

Wie naar de US gaat en een groene kaart beloofd is, moet zich dat terdege realiseren. Vraag beloftes op papier en houdt de vinger aan de pols.
(Vooral in de H-1B categorie houden werkgevers de non-immigrant werkers vaak zo lang mnogelijk in 'indentured service'.)

Gokken op terug gaan naar de US en een groene kaart tijdig krijgen, brengt voor het oudste behoorlijk risico mee nu. Lukt het niet dan moet het kind weg uit de US en moet er een family reunion procedure voor worden gestart. Op dit moment bedraagt de wachttijd daarvoor een aantal jaren.

Een voormalige collega van mijn man wachtte zes jaar op zijn groene kaart, zijn vrouw had een goede baan opgegeven en kreeg ook een behoorlijke psychische optater van de H-4 situatie. Enkele maanden voor de groene kaart afkwam werd hun dochter 21 jaar en 'aged out'. Aangezien ze uit Canada kwamen dachten ze dat de periode voor haar groene kaart te overbruggen was. Maar de dochter kon het niet aan en na een jaar gaven de man en zijn vrouw hun groene kaarten terug. Heel triest.