AllesAmerika.com Forum

Ik woon nu een maand of 10-11 hier in de VS. Aan de ene kant zou ik graag naar NL willen om mijn vrienden familie te zien en even te winkelen bij de Hema maar dat kan nog even niet.
Ik heb het tot nu toe enorm naar mijn zin hier maar betrap mezelf erop dat ik soms een beetje somber begin te kijken naar het leven hier. Ik heb het absoluut niet slecht hier maar merk dat ik soms denk dat het in NL beter was en begin meer te vergelijken dan voorheen. Kortom ik ga door fases heen merk ik graag zou ik van jullie ervaringen horen. Heb je dat ook gehad en hoe ben je ermee omgegaan.

alvast heel erg bedankt !

Probeer niet te vergelijken is mijn advies. Ik heb de fases niet meegemaakt, maar merk om me heen dat de mensen, die van alles vergelijken, het het moeilijkst hebben. Ik ben even kwijt waar je woont in de VS? Als ik me down begin te voelen ga ik op verkenning uit. Genieten van de mooie dingen in mijn omgeving of zelfs een weekendje op stap. Even een "staycation" en het is weer makkelijker.

Same here. Ik heb het erg naar mijn zin hier, maar af en toe zijn er van die dagen dat het gras elders groener is. Ik probeer dan niet teveel te blijven hangen in wat niet kan, anders veranker je alleen maar dat soort gedachten in je hoofd, en heb je er juist meer last van. Beter iets verzinnen wat wel kan en wat leuk is. Uitwaaien aan het strand werkt goed bij mij! Te vaak komt het er niet van, terwijl het maar een half uurtje rijden is. Het klinkt een beetje cheezy, maar als ik de 'donkere kriebels' krijg probeer ik echt de negatieve energie om te zetten in het doen van iets leuks, ook al moet je je soms een beetje dwingen. Vaak werkt het!

Ik durf het bijna niet nogmaals te vertellen Wat jij beschrijft, dat vergelijken en alles in Nederland beter vinden heb ik vreselijk sterk gehad, vooral het eerste jaar, in het tweede jaar zakte dat wat af. Ik vond echt alles afschuwelijk, zulke domme mensen, vreselijke bergen, achterlijk verkeer, idiote banken, ga maar door......... tot aan de stomste dingen toe zoals waarom heeft die kl#$%#@^#te stekker nou een dikker pootje aan een kant zodat hij er maar op DIE manier in past?!?

Na een paar jaar was dat overigens over, ik vind nog steeds bepaalde dingen niet 100% prettig maar ik erger me er niet meer aan. Ik zie nu ook wel allerlei dingen die hier (veel) beter zijn. Volgens mij valt er niet zoveel aan te doen, behalve je er overheen zetten. Er zijn mensen terug vertrokken naar Nederland omdat ze hun Hema gebakjes zo misten, maar die kwamen er al heel snel achter dat NL toch ook niet alles (meer) is. Daar is zelfs een heel recent voorbeeld van in dit forum.

Zelf woon ik hier (Canada BC) nu zo'n 8 jaar, zelfs nu heb ik af en toe nog even een heimwee moment, maar dan besef ik al gauw dat ikzelf, plus dat waar ik zo naar verlang allang veranderd zijn. Als ik dan weer naar al het fijne om me heen kijk (de ruimte, natuur, mentaliteit) dan ben ik ook weer heel dankbaar dat ik hier mag wonen.

Hoe jij het gaat beleven kan niemand eigenlijk voorspellen....... de kans is groot dat die fases minder worden, maar dat je waarschijnlijk altijd tot op zekere hoogte in twee werelden zal blijven leven. Maar...... iedereen is anders dus wat voor de gemiddelde emigrant geldt, hoeft vast niet voor jou zo te zijn!

Nou dat van die stekker dat vind ik na 20 jaar nog steeds lastig en bezopen ! Plus het zijn van die rare stekkers, ze gaan veel sneller stuk dan Ned. stekkers ! Kortom voor de stekkers hoef je niet naar de US te komen. Tenzij je wilt balen als een stekker over stekkers. Dan weer wel dus.

Juanita, familie en vrienden missen, dat is inderdaad zo ongeveer het moeilijkste aspekt van emigrant zijn. Zeker als familieleden het er ook moeilijk mee hebben dat je weg bent. Gelukkig is er nu meer mogelijk dan in 'mijn tijd' ! Je kunt nu op meerdere manieren kontakt onderhouden. Benut ze !
Zelf merkte ik dat Internet (AA forum !), kranten via email, stukjes Ned. artiesten op YuoTube, enz. een enorm verschil maken. Je bent niet helemaal afgesneden meer van het moederland.

Er zijn op een aantal plekken in de US Ned. winkels en er zijn ook enkele rondrijdende Hollandse kruideniers. Dus even zoeken wat er bij jou in de buurt is. (Of niet, maar je kunt ook dingen laten opsturen door genoemde winkels).

Ik heb al 20 jaar heimwee. Maar ik weet zeker als ik naar Ned. terug zou gaan, en ik heb nog 20 jaar te leven, dat ik dan 20 jaar heimwee naar de US zal hebben.
Ik denk altijd dat de US niet beter is of slechter, maar gewoon anders. Uitvinden hoe en wat en waar anders, dat is nu juist het leuke van immigratie. Je zult ontdekken dat sommige dingen je juist aanspreken als 'anders/beter' en andere dingen zul je altijd als 'anders/minder blijven ervaren. Is niets mis mee.

Heb je een abonnement op de krant waar je woont ? Weten wat er speelt juist waar je woont, kan helpen je meer/beter thuis te gaan voelen.

Die fases is wat waar je gewoon doorheen moet. Iedereen heeft dat op een andere manier. Wat bij mij geholpen heeft was heel bezig te zijn en me in veel nieuwe dingen te storten. Op die manier had ik niet veel tijd om te denken aan heimwee en leerde ik ook nog nieuwe mensen kennen. Deze strategie helpt me nu ook met weer een nieuwe fase in ons leven, het lege nest (waar ook wat heimwee bij komt kijken

Ik had voor mijn emigratie wel verwacht dat ik die fase zou krijgen maar na 2.5 jaar kan ik zeggen dat hij of nog moet komen of nooit zal komen. Ik denk dat "je dagen vullen" het belangrijste wapen is om dat gevoel tegen te gaan. Verveling zorgt er al gauw voor dat je tijd hebt om over dingen na te denken. Ik heb een druk gezin en een hele drukke baan en zou soms echt willen dat ik tijd om over die dingen na te denken. Wees je er ook van bewust dat je "slechts" 1 nachtje verwijderd bent van je familie/vrienden en je "oude" thuis. Voor mij relativeert dat enorm als ik eraan denk want wat is nou 1 nachtje slapen?

Mocht het echt ondraagelijk worden blijf er dan ook niet te lang mee lopen want anders kun je er ook heel ongelukkig van worden denk ik.

Met deze verhuizing, naar Georgia, heb ik voor het eerst wel erg last van een 'waar ben ik nou weer beland' gevoel. Het eerste jaar ging het nog wel, maar toen het duidelijk werd dat we hier (3 miles ten zuiden van the middle of nowhere) echt langer zouden blijven, heb ik het daar echt wel een periode moeilijk mee gehad. Ik vond het hier verschrikkelijk. Echt. En omdat ik in andere landen en ook in andere delen van de VS gewoond hebt, waar ik daar geen last van had, wist ik dat het echt door deze lokatie kwam, en daar werd ik niet echt blijer van. Ik vond de mensen stom, werd gek van gewauwel over de bijbel, hun aartsconservatieve houding, de hitte, de bugs, de slechte automobilisten, het gebrek aan cultuur, en heb daar echt een flinke tijd last van gehad. Het is eigenlijk pas de laatste twee jaar beter geworden, maar ik kan me nog echt ergeren aan sommige dingen. Gelukkig heb ik ondertussen mijn draai wel gevonden, en vul mijn dagen met leuke dingen en leuke mensen (die ik met een lampje moet zoeken soms), en vind ik het hier wel best. Maar dat heeft echt wel wat tijd gekost.

En soms ben ik heeeel jaloers op mensen die ergens wonen waarvan ik weet dat ik veel beter op mijn plek ben. Maar ach, denk ik dan, daar is vast ook wel wat mis..

SophiaB schreef:...waarom heeft die kl#$%#@^#te stekker nou een dikker pootje aan een kant zodat hij er maar op DIE manier in past?!?...

dat heb ik, na 20+ jaar, nog steeds. Alleen vloek ik nu in het engels.

DixieChick schreef:...Maar ach, denk ik dan, daar is vast ook wel wat mis..

yup, ook ik denk dat er overal wel wat op aan te merken is. Vandaag was dat voor mij: dinsdagochtend na Labor Day. Einde zomer en einde rustige verkeer - om half 7 achter aansluiten en gezellig met de andere massholes in een file naar Boston. DixieChick, is er een kans dat jullie nog es ergens bij the middle of somewhere gaan wonen?

Ik denk dat de meeste nederamerikanen dat heimwee gevoel wel kennen. En voor mij is dat niet omdat ik terug wil, maar ik zou dan graag bij familie langswillen voor een bakkie en niet gelijk een paar dagen moeten blijven hangen. Even een kroketje halen. Bezig blijven, heimwee doosje met nederlandse dingetjes bestellen via internet, leuke dingen doen - alhoewel dat soms lastig is wanneer je fulltime werkt.

Ben ik dan een uitzondering? Ik heb nooit heimwee eigenlijk terwijl ik het thuis toch heel goed had. Tuurlijk soms denk ik wel eens maar ik word daar niet depri van.
Diepste moment was een jaar na emigratie, zonder baan en $500 op de rekening en bijna geen bezittingen en ik was in mijn uppie. Dat was even doorbijten toen. Een week later had ik weer werk gelukkig, maar heimwee? Nee. Vond hier ook niks stom eigenlijk. Het was anders en daar moet je mee leren omgaan en accepteren. Verhuis naar china. Ik denk dan dat echt alles stom zou zijn haha. Amerika is een eitje.

Nee, hoor, hier net zo. Maar ik denk wel dat we daarin wat ongewoon zijn, als ik het zo lees.

Hier ook geen heimwee. Ik denk dat het ook voor een groot deel met familie te maken heeft. We hebben in NL niet echt veel familie en we waren niet echt close. En mijn zusje is pas hier geweest, dus daarvoor hoef ik ook niet te gaan. Misschien volgend jaar zomer of dat jaar erop op vakantie naar NL. Het zal de eerste keer voor mij en de kinderen zijn na onze emigratie (Mei 2011).

Ik heb nog geen behoefte gevoeld om terug te gaan (ik wil eigenlijk volgend jaar liever naar Michigan op vakantie ). Ben wel benieuwd hoe ik ga reageren als we (ooit) naar NL gaan.

Familie, inderdaad, en misschien ook een beetje de reden waarom je emigreert, je verleden, je instelling plus natuurlijk ook gewoon je natuur. Als Amerika je leven lang je passie was en vervolgens kom je daar als door een wonder terecht, dan ben je denk ik geneigd om het anders te zien dan iemand als ik (en zo te lezen ook juanita).

Ik had zelf Canada nooit een gedachte waardig gekeurd en ik was er ook nog nooit geweest, maar ja, m'n liefje woonde er en had een eigen huis. Ik woonde bij m'n ouders dus het was logisch dat ik m'n leven achter zou laten en hier zou komen. Die "verliefdheid" op het land die ik bij sommigen merk (niets mis mee!), had ik dus helemaal niet.

Mensen die hun hele leven al geregeld verhuisd zijn of in verschillende landen hebben gewoond zullen het ook anders ervaren dan iemand die vanaf klein kind in hetzelfde huisje/buurtje/stadje heeft gewoond...

Ik denk dus niet echt dat Petra en anderen uitzonderingen zijn, maar ik denk wel dat je het fijn mag vinden dat die culture shock fases jullie bespaard zijn gebleven

Overigens is het goede nieuws uit dit alles dat ook iemand als ik zich hier uiteindelijk toch helemaal thuis is gaan voelen (ik vind het hier heerlijk, ik baal niet meer van de stekkers, nou ja in ieder geval geeft het me geen slecht humeur voor de komende 24 uur meer, de mensen zijn heel lief, de banken doen hun best, de bergen zijn GEWELDIG mooi en de wegen zijn lekker breed, wat geeft het dat ze allemaal de bocht afsnijden) dus, juanita, er is hoop

Het ligt zeker aan de situatie. Wij verhuisden van India naar de VS, de hemel op aarde dus. Het gemis van familie waren we al lang gewend, dat speelde dus niet mee. Ik heb zelf in het begin wel even een rotperiode gehad, maar dat had vooral te maken met het feit dat ik net zwanger was, en door de vermoeidheid en misselijkheid geen kans zag om mijn nieuwe leven op te pakken (achteraf gezien niet zo goed getimed ). Toen ik me weer beter voelde, voelde ik me ook direct een stuk meer thuis. Mijn man vond het in de VS vanaf dag 1 heerlijk.
En inderdaad, geen land is perfect, maar zowel Nederland als de VS komen aardig in de buurt. Het is toch een voorrecht om in een dergelijk land te kunnen wonen!

Ik herken de fases overigens wel van toen we naar India verhuisden, de eerste weken waren nog wel leuk, een hele nieuwe ervaring, maar daarna een diep dal als je alle negatieve dingen goed begint te zien en beseft dat je het daar de komende jaren mee moet doen. Daarna leer je het accepteren, en kun je er beter mee om gaan, en komt alles weer meer in balans. We zijn nu net 4 dagen in Brazilie, dus nog geen idee hoe ik het hier ga ervaren. Ik ben deze keer in elk geval goed voorbereid, maar het zou me toch niet verbazing als er ook hier weer een wat mindere periode komt later dit jaar.

Als Amerika je leven lang je passie was en vervolgens kom je daar als door een wonder terecht, dan ben je denk ik geneigd om het anders te zien dan iemand als ik

Het is maar goed dat de dollar koers zo gunstig stond in 2008, anders waren wij waarschijnlijk nooit op vakantie naar Amerika gegaan (ik wilde liever naar Azie, maar Amerika was goedkoper) en hadden we hier misschien wel niet gewoond. Ik vond Amerika altijd een raar land (terwijl ik er nooit was geweest), gewoon door wat je allemaal in de media ziet/hoort. Maar goed, toch maar op vakantie geweest en er achtergekomen dat het toch heel anders is. In 2009 weer op vakantie en toen in 2010 de mogelijkheid kregen om hier er gaan wonen hoefden we niet lang na te denken Nog geen spijt van gehad.

Het was voor mij ook geen levenslange droom om hier te wonen. Maar toen ik hier eenmaal geweest was wel. En inderdaad, weinig familie om te missen en ook niet ons hele leven in Nederland gewoond en geen echte wortels daar.

Ook ik heb totaal geen last gehad van heimwee. Ik mis wel af en toe familie, maar ben in de gelukkige omstandigheid dat ik zeker vier keer per jaar in NL ben. Maar ook had ik mijn draai in Atlanta snel gevonden: meteen een leuke baan, een druk sociaal leven, etc. Maar ik denk dat je woonplaats veel met je eigen gemoedsrust te maken heeft. Ik zou me namelijk niet overal zo thuis voelen. Natuurlijk is dat heel persoonlijk, maar als je niet de keuze hebt daar te wonen waar je wilt, is dat toch wel lastig lijkt me.

Nee, heimwee ken ik ook niet. Toen ik 18 was en een jaar au-pair was, heb ik het wel moeilijk gehad toen ik na een vakantie in Nederland met Kerstmis weer terug moest, maar daarna eigenlijk nooit meer last van gehad. Ik vind het vooral leuk en spannend om uit te moeten zoeken hoe het ergens anders allemaal werkt; als ik een paar jaar ergens heb gewoond, dan vind ik het eigenlijk altijd wat saai worden

Ik denk dat het ook wel scheelt of je met een gezin met kinderen verkast of in je uppie of met partner (en zonder werk). Ik heb het gewoon veel te druk met mijn vier kinderen om een beetje te gaan zitten somberen over de dingen die ik mis (en die zijn er eigenlijk ook niet). Je gaat ook anders tegen dingen aankijken. Voor mijn special needs kind is het (buiten de VS) heel lastig om passend onderwijs te vinden; als het bedrijf van mijn man nu zegt "U kunt naar Timboektoe" en er blijken daar geweldig goede onderwijsmogelijkheden te liggen, dan ben ik bij voorbaat al enthousiast

Ik denk ook wel dat het verschil maakt als je al de nodige buitenlandervaring hebt. Én ik denk dat het uitmaakt of je tijdelijk of permanent vertrekt. In het laatste geval laat je dingen achter in de wetenschap dat het definitief is; ik kan me voorstellen dat dat emotioneel soms moeilijk kan zijn.

Net terug van een weekje Nederland. Maar daar meer heimwee gehad naar de VS dan naar Amsterdam.

Wel even een kroket en frieten en bitterballen (en haring!) gegeten en die smaakten allemaal nog ouderwets, maar om daar nou voor terug te gaan, nee, dat hoeft echt niet meer.

Familie even zien was leuk, ontmoeting met de (tegenwoordig niet meer zo jong en kleine) kinderen waar ik bijna 40 jaar geleden Engelse les aan gegeven heb, was interessant (eindelijk gehoord wat ze achter m'n rug over me zeiden). Maar meer dan een week heb ik tegenwoordig niet meer nodig voordat ik terug naar de VS, terug naar huis, ga.

Toen ik in de VS woonde miste ik Nederland af en toe. Eigenlijk niet echt Nederland zelf maar vooral mijn familie en vrienden. Voordat we naar de VS zijn verhuisd woonde ik ook al niet in Nederland. Wel zaten we toen dichterbij (Europa) dus ik had veel meer gelegenheid om naar Nederland te gaan. Niet dat ik in de praktijk nou elke maand ging maar alleen al de gedachte dat je zo in de auto kon stappen en naar Nederland kon rijden was heel prettig.
In de VS voelde ik die afstand wel meer. Niet zo zeer om de tijd maar wel om het geld. Het is tenslotte vrij prijzig om constant heen en weer te vliegen.
Ik ging overigens niet naar de VS met de insteek we zullen hier altijd blijven maar meer met de insteek van hier een paar jaar wonen en dan zien we wel weer verder. Hierdoor ga je ook makkelijker om met dingen die minder goed gaan. Daarnaast is mijn man Amerikaan en dus kende hij alles al goed.Hierdoor gaat het ook weer wat makkelijker want je hoeft niet alles zelf uit te vinden.
Ik had wel af en toe heimwee naar Nederland maar dan vooral naar familie en vrienden. Zo rond sinterklaas tijd miste ik de sfeer in Nederland ook altijd wel. Vooral omdat we nu kinderen hadden en ik het zo jammer vond dat ze dat niet mee konden maken op die manier. Of gewoon op bepaalde momenten dat ik gewoon nu echt even in Nederland wilde zijn. Het duurde nooit lang hoor maar af en toe kwam het naar boven.

Nu wonen we in Nederland. Ook hier zijn we niet gekomen met de insteek dat we hier altijd zullen blijven. Ik denk ook dat we op een gegeven moment weer ergens anders heen gaan (misschien terug naar de VS) maar op dit moment zitten we hier goed. Wel mis ik nu de VS af en toe.

Ik mis eigenlijk elk land en elke stad waar ik langere tijd ingezete ben geweest wel af en toe. Geen echte heimwee maar meer een nostaligisch terugverlangen naar een plaats en naar een tijd die geweest zijn en goed waren en wat nooit meer terugkomt. Bepaalde sfeerbeelden en gewoontes van die tijd en die plaats mis ik af en toe. Life goes on maar af en toe nostalgisch terugverlangen is heel normaal.

Mijn ervaring is dat ik na een verhuizing de eerste weken helemaal niks leuk vindt en terug wil naar mijn oude stek. Daarna begin ik wat te wennen en gaat het beter. Verder vind ik het belangrijk om vrij vlug een zinnige dagbesteding te hebben (werk, scholing) zodat ik in een ritme kom en nieuwe mensen ontmoet en afleiding heb. Dan gaat het wennen vlugger. Daarnaast heb ik in het begin af en toe nog moeilijke periodes maar die worden vanzelf minder lang en frequent.

Maar voor iedereen zal dit anders zijn.