AllesAmerika.com Forum

Hallo allemaal.

Voor ik dit bericht begin wil ik even zeggen dat alles hier prima gaat - 'alles gaat z'n gangetje' - nog steeds geen appartement gevonden, maar dat komt vast goed.
Hoe dan ook wil ik dit forum heel even als uitlaatklep gebruiken, want er zijn dagen dat sommige dingen me iets te 'Amerikaans' zijn en de Nederlandse in me kan daar nog niet zo goed mee omgaan.

Ik weet niet of iedereen dit zo ervaart, maar ik kan me in ieder geval wél voorstellen dat ik niet de enige ben die er soms zo over denkt.
In de afgelopen maanden heb ik heel erg gemerkt dat wij Nederlanders een stuk rechter voor zijn raap zijn dan Amerikanen. Nu is dat wel 'algemeen bekend', maar tot je het zelf meemaakt, neem je die opvatting toch met een korrel zout. Wij staan bekend om ons 'zeggen wat we denken' en 'er niet omheen draaien' daar waar - in mijn ogen - de Amerikanen alleen maar denken en niks zeggen en er zover mogelijk omheen proberen te draaien. Zoals Cory mooi zou zeggen: "it's driving me absolutely bananas!".

Ik heb het in een persoonlijke discussie met m'n schoonzus gemerkt, dat als je je ergert voor een lange tijd aan hetzelfde ding, het niet op prijs gesteld wordt dat je even het hele verhaal op tafel gooit, maar dat 'just suck it up' soms beter lijkt. -Want dat doen zij ook.- Nu ben ik sowieso iemand die moeite heeft om mijn ergernissen in te slikken (ja, ik geef het toe), maar het wordt hier voor mij wel erg moeilijk 'to pick my battles' als ik het gevoel heb dat ik beter helemaal niks kan zeggen in 95% van de gevallen.

Nu vindt niemand het leuk om degene te zijn die klaagt of die een probleem bespreekbaar probeert te maken, maar aangezien ze hier overal omheen draaien, krijg ik af en toe het gevoel dat ik de enige ben die 'constant' zeurt. Echt waar, in Nederland - in precies dezelfde situaties - zou ik me zeker weten niet zo voelen, maar hier is het haast onmogelijk om zelfs kleine dingen te melden. Op het werk, op straat, zelfs tegen vrienden.

De reden waarom ik dat hier nou zo neer zet, terwijl dit geen 'zeik en dweil' forum is, is omdat ik echt even niet weet waar ik anders m'n frustratie kan uiten, omdat ze hier overduidelijk niet hetzelfde denken als ik. Bah. Vertel me alsjeblieft dat ik niet de enige ben die er af en toe zo over denkt!

Met echte vriendinnen heb ik wel het gevoel dat ik af en toe stoom kan afblazen, maar met kenissen is het inderdaad toch meer gebruikelijk om niet al te vaak te veel negatieve details te bespreken. Af en toe, en zeker over onpersoonlijke ergernissen, is prima, maar meestal is het beter om fine of good ofzo te zeggen als ze vragen hoe het gaat.

En met familie...och hemeltje! Heb af en toe zin om met borden te gaan gooien als m'n schoonfamilie mooi weer speelt terwijl iedereen het probleem negeert ondanks dat we allemaal weten dat het iedereen hoog zit. Praat er dan over! Schreeuw desnoods! Maar doe verdorie niet allemaal of alles koek en ei is want dat is het niet!!!! UGH!

En van m'n man mag ik er dan niet over beginnen, hij wil dat ik me koest hou voor de lieve vrede. Whatever!

Dat zijn dan van die dagen dat ik m'n moeder heel erg mis. Met haar kon ik gezellig klagen. Zo'n gesprek dat je even kwijt kan wat je dwars zit zonder dat het allemaal te zwaar opgenomen wordt. Dat helpt met kleine ergernissen, en het voorkomt dat iets kleins uitgroeit tot iets groots. En klagen over iets wat je dwars zit, zeker aan een andere cultuur, betekent niet dat je hele leven vreselijk is en dat je depresief van een brug wil springen.

Anyway, als je een klaagmuur nodig hebt, stuur me een PB en leef je uit!

Hoi Vanka,

gefeliciteerd, je bent niet de enige lol.

Ik maak precies het zelfde mee. Amerikanen lullen veel maar zeggen weinig. Ik maak het elke dag mee op mijn werk. Niemand wilt iets concreets zeggen omdat veel mensen het allemaal goed vinden zolang ze maar hun paycheck krijgen. Ik zit zelf niet echt zo inelkaar en ben redelijk direct. Ik let er echter wel op, want ook ik wil graag mijn paycheck krijgen lol.

Door mijn Nederlandse houding heb ik inmiddels niet echt contact mee met mijn schoonfamilie. Ik ben dat gelul wel zo zat. Op het werk krijg ik er nog voor betaald, maar van mijn schoonfamilie krijg ik grijze haren. Nu wil ik je niet het advies geven je schoonfamilie te negeren want dat heeft een impact op je relatie. Ook daar kan ik je van alles over vertellen lol, al zijn mijn vrouw en ik er wel uit. Bij ons thuis wordt niet heel veel over mijn schoonfamilie gepraat omdat dat meestal in een monolog van mijn kant eindigt waarin ik mijn vrouw vertel dat hier familie niet goed snik is.

Ik facetime vaak met vrienden uit Nederland en vind het dan heerlijk om lekker al mijn frustraties te laten gaan. Ik ken je verhaal niet zo goed maar ik woon hier nu vier jaar en ik ben redelijk goed at pick your battles lol. Ik moet wel wil ik morgen nog welkom zijn op mijn werk!

Succes en voel je vrij hier lekker te luchten!!!

Weinig last van moet ik zeggen. Misschien woon ik hier al te lang

Ik denk dat ik hier ook al te lang woon om het echt te merken (ik ben tenslotte eigenlijk in m'n tienerjaren al hier voor het eerst naartoe verhuisd), je past je toch na verloop van tijd aan je omgeving aan. Maar, ik moet zeggen, ik FaceTime wel bijna elk weekend met m'n vader en dan blaas ik soms ook even stoom af. En ik praat met hem toch anders dan in het Engels - soms moet ik aan mijn man uitleggen (die zulke gesprekken vaak aanhoort) dat m'n vader en ik het over iets roerend eens waren zelfs toen het klonk alsof we met elkaar aan't kibbelen waren. Ik weet niet of dat cultureel is of gewoon in onze familie de manier van praten.

ned in MO schreef:Weinig last van moet ik zeggen. Misschien woon ik hier al te lang

LOL, wilde ik ook al schrijven.

Je bent niet de enige Vanka. Het irriteert me soms ook vreselijk dat mooi weer spelen terwijl iedereen weet dat er iets dwars zit. De schoonfamilie zit in geldnood en ik ben nu al maanden bezig om accounts en rekeningen op onze naam te laten zetten omdat wij momenteel wel het geld hebben om de rekeningen te betalen en het licht, gas en water aan te houden. Zo veel weerstand en 'nee hoor het gaat prima', hakken in het zand en rekeningen verstoppen of gewoon niet openmaken want ja, je kan niet laten merken dat je krap zit. En dan verdorie wel ons een rekening presenteren die al maanden niet betaald is en in 2 weken due is terwijl ik al sinds December bezig ben ze zover te krijgen dat de rekening naar ons komt. En dan mag je er vooral niet even pissig om worden of ze aanspreken op het feit dat het een rotzet is om een rekening van $20 per maand op te laten lopen tot een paar honderd plus late fees terwijl ik vanaf het begin heb aangeboden hem te betalen. Nee dan moet je het vooral direct weer toedekken met de mantel der liefde zodat ze zich niet gekwetst voelen en ze het nog een keer kunnen flikken

Haha sorry hoor moest er ook even uit.

Maar ja ik merk het best wel. Krijg van de schoonfamilie best wel vaak scheve blikken omdat ik het gewoon zeg als me iets dwars zit en dan wil ik dat bespreken. Krijg het idee dat er hier vaak gedacht wordt dat je dan 'boos' bent maar dat is eigenlijk nooit zo. Ik word veel bozer als ik geacht word me stil te houden terwijl er duidelijk iets speelt wat met een stevig 'waar sta jij, waar sta ik' gesprek opgelost kan worden. Buiten de familie om heb ik het meeste contact met import-Amerikanen dus daar speelt het een stuk minder en kunnen we gezellig samen zeiken over hoe raar iedereen hier is.

Ik vind het heel nobel van je dat je je schoonfamilie financieeel probeert te helpen, maar op die manier gaan ze het echt niet leren. Lullig, maar ze zullen ZELF schoon schip moeten maken, zolang anderen dat voor ze doen gaan ze vrolijk door met dezelfde handelswijze....

Ik heb er zelf weinig last van, de Amerikanen die ik hier ken zijn best wel direct. Ik denk inderdaad dat je je na verloop van tijd aanpast aan je omgeving, zoals Dutchess zegt. Ikzelf ben een stuk milder geworden, ik erger me minder snel.

Ik begin trouwens wel een rode draad te zien in dit topic , zou het kunnen liggen aan het feit dat het om (schoon)familie gaat?

@Jrabbakker

We zullen helaas wel moeten voorlopig. Schoon opa is eigenaar van ons huis en koppig genoeg dat hij weigerde om geld aan te nemen voor de utilities want 'het is maar een klein bedrag' en weigerde de accounts om te zetten naar onze naam maar ze ondertussen niet heeft betaald waardoor wij als tenants ineens met een dikke bult final notices geconfronteerd werden. Als we zelf niet zonder utilities will zitten zullen de achterstallige rekeningen toch betaald moeten worden en helaas was het voor sommige accounts gewoon makkelijker om het gezamelijke bedrag van alle properties te betalen want als niet-account houder viel er met sommige bedrijven niet te communiceren.

Schoon opa heeft meerdere waardeloze properties en begint te dementeren maar is nog wel koppig genoeg om niks over te willen geven aan de jongere generatie en heeft de neiging tot weggooien van rekeningen en een complex netwerk van creditcards die andere creditcards afbetalen waardoor het super onoverzichtelijk begint te worden voor ons. We zijn dus als familie voornamelijk bezig met wegwerken van schulden zodat alle accounts weer op 0 komen en maandelijkse betalingen weer een mogelijkheid zijn. Tis een tijdelijke situatie zodat ze weer kunnen beginnen met het betalen van rekeningen nu een van hun dochters er bij-in is gaan wonen en de maandelijkse betalingen gaat doen. Ben er niet gelukkig mee maar om uit principe mijn man's grootouders (die hem hebben grootgebracht) kopje onder te laten gaan of de laatste 10 jaar van hun leven in geldnood te laten doorbrengen omdat opa geen financieel inzicht heeft vind ik ook wat cru. Misschien wat te goeiig maar so be it. Rust in de familie is me wel wat waard

Ja, ja, die Amerikanen toch. Maar goed dat in Nederland alles altijd goed gaat met de schoonfamilie!

De familieleden van mijn (Amerikaanse) vrouw zijn niet echt mensen waar wij normaal veel contact mee zouden hebben. Maar gelukkig wonen ze een heel eind van ons vandaan (Ohio).

Mijn Amerikaanse schoonfamilie............daar kan ik boeken over schrijven.

Mijn schoonmoeder heeft uit haar vorige huwelijk mijn schoonzus en vrouw over gehouden. Zowel mijn schoonmoeder als schoonvader zijn failiet verklaard. Mijn schoonvader had een goeie baan maar als je meer uitgeeft dan wat erin komt dan ga je de rode cijfers in. Mijn schoonmoeder is daarna met mijn vrouw haar stiefvader getrouwd die flink ouder is maar wel ruim in het geld zit. Misschien mag ik het niet zeggen maar ik denk dat the account balance daar wel heeft meegespeelt. Uit dat huwelijk zijn drie kinderen gekomen vrijwel direct nadat ze getrouwd waren. Nu zitten er dus tieners met een bejaarde vader.... volgens mij niet al te best maar goed dat moeten ze allemaal zelf weten.

Mijn schoonmoeder denkt dat ze iedereen kan controleren met geld en dat is heel vervelend. In het begin denk je dat men echt om je geeft maar al snel kwam ik erachter dat de mediale een flinke keer zijde heeft. Ik heb inmiddels een flink gat gecreeerd dus mij en mijn schoonfamilie. Niet omdat ik dat zo graag wil maar omdat het op dit moment beter is voor beide partijen. Overigens heb ik mijn vrouw altijd gezegd dat zij haar familie kan zien wanneer ze wilt. Ondanks dat mijn schoonmoeder haar probeert wijs te maken dat ik haar zou controleren....

Wanneer de kans zich voordoet wil ik erg graag verhuizen. Ik merk dat mijn schoonfamilie nogal op mijn zenuwen werkt en onnodig spanningen veroorzaakt in mijn familie. Ik vind het af en toe wel fijn om er even lekker over te zeiken. Ik reis veel met mijn manager en die begrijpt mijn kant van het verhaal.

Voynich ik begrijp je situatie helemaal. In Amerika krijg je trouwens niet de kans om te leren van je financiele fouten. Wat Voynich al aangeeft als zij er niets aandoen, dan wordt het alleen maar erg tot er geen redden meer aan is! Succes met alles!

Zal ik dan eens over een fijne Amerikaanse schoonfamilie schrijven ? Natuurlijk heeft iedereen weleens wat, maar ik vind dat ik geboft heb met mijn schoonfamilie, al zien we ze helaas niet vaak. Mijn schoonzus is een goede vriendin en haar gezin stuk voor stuk schatten. Mijn schoonmoeder is helaas dertien jaar geleden veel te vroeg overleden. We hadden geen betere oma voor onze kinderen kunnen wensen. Mijn schoonvader heeft een goede band met de kinderen en is met de twee oudsten op reis geweest na hun high school graduation en de jongste is net terug van een reis, die hij haar cadeau heeft gedaan. Hij heeft alles in kannen en kruiken, ook mocht hij komen te overlijden, dan hoeven zijn kinderen niets te doen, alles is geregeld. Maar hopelijk blijft hij nog lang op deze aardbol rondrennen en fietsen, twee van zijn hobbies. Enig nadeel is dat vriendin van schoonpa nogal "prim and proper" is en weinig met zijn familie heeft waardoor we hem nog minder zien dan voorheen. Wij hebben juist een mindere band met (een deel van) mijn familie in Nederland.

Maar zijn de irritaties hier nu (schoon)familie related of US related??

Wat betreft schoonfamilie; dat is niet mijn ergernis. De Amerikaanse 'suck it up' en 'pick your battles' (die ik al eerder noemde) des te meer. En ja... helaas als je schoonfamilie Amerikaans is, kennen ze daar ook een houtje van. Overigens merk ik het ook bij vrienden, vreemden maar soms ook bij m'n man.

Om dan maar even met een paar voorbeelden te komen:

- Wij hebben van augustus 2013 tot april 2014 in hetzelfde huis gewoond als mijn schoonzus, haar zoontje en haar vriend. Dat is op zich geen probleem, want echt waar, ik kan het over het algemeen heel goed met haar vinden. Met elkaar in 1 huis wonen is een ander verhaal. Haar zoontje is nu bijna 2 en ik hou van m'n neefje, begrijp me niet verkeerd. Als het je eigen kind niet is, is het toch anders. Als ik meerdere keren per nacht wakker wordt, omdat hij nog steeds niet door kan slapen. Als ik iedere keer z'n geblèr moet aanhoren, omdat hij niet krijgt wat hij wilt (eten, spelen, bed, etc.). Dan geeft mama maar weer toe. Dan ben ik behalve een leuke tante soms ook een beetje streng, want mijn mama heeft mij wel geleerd 'eten wat de pot schaft, anders ga je zonder eten naar bed' en je kan niet altijd doen/krijgen wat je wilt. Een kind hoort tenslotte ook te leren wat nee betekent. (Toch? ) Voor ik straks ouders op m'n dak krijg: ik geef uiteraard niet een kind van een jaar de schuld. Mama des te meer, die dan weer toevallig m'n schoonzus in 't zelfde huis was. Ook snap ik dat je met een klein kind eerder wakker bent en dat je ze maar tot op zeker hoogte boven in een andere kamer bezig kunt houden. Maar was het dan wel nodig om 'm met potten en pannen op een betegelde vloer te laten spelen? Net buiten onze slaapkamerdeur? Om 5 uur 's ochtends?!!! Bovendien is 't wel zo logisch om om 6 uur 's ochtends de wasmachine en droger aan te zetten die dan ook weer fijn tegen onze slaapkamermuur aan stond. Ook hebben sommige mensen geen volumeknop als ze praten. Die mensen die op praatvolume 'fluisteren'? Je kent ze vast wel. Dat is dan helaas ook m'n schoonzus...

Had ik toch netjes (!!!) 2x eerder gevraagd of dat we misschien bepaalde dingen konden veranderen. Of dat ze misschien ander speelgoed aan 'm kon geven om 5 uur 's ochtends, wat niet zoveel lawaai maakt. Of dat ze misschien om 8 uur 's ochtends de wasmachine/-droger aan kon zetten, i.p.v. 6 uur wanneer wij nog slapen. Oh... en of ze misschien een heel klein beetje kon letten op het fluistervolume. Maar ja... IK HEB ME TOCH OP LOPEN VRETEN, mensen. Ik heb serieus een keer gehuild van frustratie, want je kan maar zoveel doen/zeggen binnen 4 muren he. Tot het weer eens zover was dat ze om 4 uur 's ochtends met m'n neefje mee gaat spelen op het niet-fluistervolume en dan tóch maar de wasmachine aanzet om half 5 's ochtends ("but it's for work!" - Like I give a damn at this point.) Ik ben nog net niet door de deur gestormd en heb alle ergernissen even op tafel gegooid en gezegd dat we het hier met z'n allen eens HEEL goed over moesten hebben. Als je met meerdere mensen in 1 huis woont, zal iedereen zich namelijk hoe dan ook aan moeten passen aan bepaalde dingen. Ik heb ook duidelijk aangegeven dat als haar wat dwars zat ze het ook moest zeggen. Maar ze had eigenlijk vrij weinig op ons (mij) aan te merken behalve dat ze het soms vervelend vond dat ik aan 't koken was wanneer zij thuis komt van werk en ze dan even moet wachten.

Haar antwoord op mijn probleem was overigens dat ze probeerde wat te veranderen, maar dat zij liever had dat ik ook 'suck it up' en de lieve vrede zou bewaren. Want dat is makkelijker... Denk ik.

- Vrienden ergeren zich groen en geel aan een andere vriend. Hij heeft zelden/nooit meer tijd, omdat hij alleen maar tijd met zijn vriendin doorbrengt (die niet nieuw is... de 'honeymoon phase' is al een tijd over zoals ze dat hier zouden zeggen). Overigens is het sinds een paar maanden zo erg dat die vriend constant smoezen probeert te bedenken om niet over te komen alsof hij al z'n tijd aan z'n vriendin besteedt, maar tegelijkertijd blijft hij afspraken afzeggen/verschuiven. Nu zie ik dat mijn man en zijn andere vrienden wel subtiel proberen te 'hinten', maar nou zullen ze niks direct zeggen. Ben ik vast te Nederlands om te zeggen dat ze gewoon hun mond open moeten trekken en hem in ieder geval moeten laten weten wat hen dwarszit. Anders weet hij toch ook niks? Maar dat doen ze niet. Dus zien we hem zelden/nooit.

- Op het werk merk ik nu wel dat je voorzichtiger moet zijn met wat je zegt. Je kan een hoop denken, maar je moet wel nadenken voor je wat zegt. Nu kan ik me best inhouden, maar het is af en toe net alsof je zelfs een kleine ergernis of voorstel niet kunt opbrengen. Het is niet zozeer dat je de volle laag krijgt als je dat wel doet (want dat doen ze nou eenmaal niet), maar je krijgt wel behoorlijk scheve gezichten als je je mening uit over iets. Is dat nu echt een no-no? Ik zei laatst iets tegen een collega. Ik weet even niet meer de precieze situatie, maar het was iets kleins waarin gevraagd werd of dat wij voor de meeting begon de collega's die nog aan 't werk waren even wilden helpen met opruimen en schoonmaken. Zij zouden nog een half uur 'ingeklokt' zijn en wij waren dat allemaal niet. Nu zijn ze normaal erg van de tijd en iedereen verdwijnt zodra de klok 'eind van m'n shift' slaat. Ik zei alleen dat ik niet begreep waarom wij 'niet-ingeklokt' mee moesten helpen. Begrijp me niet verkeerd. Ik ben niet te lui om te helpen, maar andersom om een gunst vragen is ongeveer hetzelfde vragen of ze een kogel voor je willen vangen. Overigens liep m'n baas net naar binnen toen ik mijn vraag stelde aan m'n collega en zei m'n collega vrolijk 'oh, she's complaining'. Mhm.... Denk dat ik m'n mond zelfs om de kleinste dingen nu maar dicht houdt?

- M'n man... 'k Hou enorm veel van 'm, maar mijn god, wat is het soms lastig om even lekker tegen iemand aan te zeiken in 't Nederlands, die alles met een korrel zout neemt. Niet dat ik tegen hem over hem zeik, in tegendeel. Over alledaagse dingetjes kan ik soms te horen krijgen dat ik dat of niet zo kan zeggen of dat ik chagrijnig ben of dat ik eens moet leren 'how to pick your battles' en dat het soms beter is om niks te zeggen. Zeker nu we tijdelijk bij m'n schoonmoeder inwonen. (Breek me de bek niet open. Ik kan het heel goed met haar vinden, recht in d'r gezicht. Hoor natuurlijk wel achter je rug om wat ze dan weer tegen m'n man zegt en wat ze loopt te klagen. Dan wel over dingen waarbij wij zouden zeggen 'de pot verwijt de ketel dat hij zwart ziet'. Zoals ik al zei: breek me de bek niet open.')

Nu heb ik ook door dat klanten heel Nederlands kunnen lijken. Zich druk maken om niets, klagen steen en been over wat wij niet goed/snel genoeg doen en trekken je soms nog net niet over de toonbank. Dat heb je als je bij Starbucks werkt en mensen d'r dagelijkse dosis caffeïne nog niet hebben gehad? 'k Hou ervan! Zou ze wel graag decaf willen serveren.

Oh en wat betreft vreemden: weten ze hier allemaal wel dat ze een claxon in de auto hebben? Of gebruiken ze die gewoon niet, omdat het hier toch af en toe lijkt alsof ze allemaal dronken zijn terwijl ze nuchter zijn? Kan natuurlijk niet toeteren als er een voetganger midden op de weg staat te wachten voor een oversteekplaats ipv op de stoep. En je kan natuurlijk ook niet toeteren als er iemand in de uiterst linkerbaan maar besluit om gewoon naar rechts af te slaan. En je kan natuurlijk ook niet toeteren als iemand vlak voor je neus door rood rijdt terwijl jouw licht groen is... kan 'm maar beter voorrang geven zonder te toeteren. Hij weet vast zelf ook wel dat dat niet mag. Oh en als je uit een parkeervak komt terwijl je niet kijkt is ook populair. Gewoon gaan met die banaan. Niet toeteren naar zo'n persoon hoor, schrikken ze dalijk dat ze misschien je auto hadden kunnen raken! Kan je beter zelf naar achter rijden in stilte he.

Ze zijn hier ook heel goed in rijen afsnijden. Nou laat ik dat natuurlijk niet zomaar toe, maar... Er zijn hier mensen die lijken haast te verdwaasd om iets uit te brengen. Zo geschockeerd dat ze maar gewoon niks zeggen en achteraan aansluiten. Weet diegene veel dat er nog 5 anderen stonden te wachten.

Nu heb ik soms ook dat ik niks zeg in bepaalde situaties. Niet zozeer omdat ik niet weet wat ik moet zeggen, maar omdat ik weet dat wat ik denk, vooral niet moet zeggen. Want ik heb minstens 1x per dag dat ik denk 'Are you REALLY that retarded? Oh my god what's wrong with you.'

Hoop dat als ik hier nog een aantal jaren woon het me niet langer opvalt en ik me ook zodanig weet aan te passen dat ik een deel van die mentaliteit over zal nemen. Is voor iedereen makkelijker 'if I suck it up and know when to pick my battles' tenslotte. Hoef ik me ook niet meer zo druk te maken.

Ik ga voor een muilkorfje voor het volgende: als je in de klas trakteert moet het voorverpakt zijn.. (okay dat heb ik zelf ook wel liever) maar als het dat niet is moet het worden uitgedeeld door een volwassene met wegwerphandschoenen... pffffff
Echt ik voel een paar enorme blunders aankomen En oeps... ik stond in NL al bekend als (soms onnodige en snelle) flapuit....

Ben ik trouwens ook blij dat ik op 2 scholen al verteld heb dat 'shit' een redelijk gewoon woord is in NL met helemaal niet de lading die het hier heeft.. (en nu maar hopen dat drie maanden waarschuwen genoeg was..)

Vanka schreef: Hoop dat als ik hier nog een aantal jaren woon het me niet langer opvalt en ik me ook zodanig weet aan te passen dat ik een deel van die mentaliteit over zal nemen. Is voor iedereen makkelijker 'if I suck it up and know when to pick my battles' tenslotte. Hoef ik me ook niet meer zo druk te maken.

Was er geen Nederlands gezegde "maak je niet dik, dun is de mode"? Ik heb maar een relatief klein deel van mijn leven in Nederland gewoond en vond dat meer aanpassing dan in andere landen waar ik gewoond heb (vanwege waar mijn ouders gingen wonen in Nederland moet ik erbij schrijven). Er is een heel mooi Amerikaans gezegde "Go with the punches". Ja, erger je, want wie doet dat niet, Amerikanen heus ook, alleen is de mentaliteit hier inderdaad anders. Als iemand een lelijke jurk aanheeft zal (vrijwel) geen Amerikaan dat zeggen. Het principe is "als je niet iets aardigs kan zeggen, zeg dan niets". Je bevindt je in een andere cultuur. Geloof me, de Franse cultuur (waar ik ook in gewoond heb) is ook weer anders. Als je je overal aan gaat ergeren gaat het je hier niet lukken. Pas je aan en "go with the punches". Misschien is het wel mijn achtergrond van al in andere culturen te hebben gewoond dat ik dit soort ergernissen nooit heb ervaren. Ik heb gewoon niet zo'n neiging om te vergelijken met "Nederland" (want vergelijkingen gaan bij voorbaat mank en mijn "Nederland" was helemaal niet leuk, maar inmiddels vind ik het erg bijzonder bij twee culturen te "horen").

Ik denk ook dat je als immigrant (naar welk land ook) überhaupt wat meer incasseringsvermogen en geduld moet hebben (zowel geduld met de samenleving waarin je belandt als geduld met jezelf). Wat natuurlijk niet betekent dat je niet af en toe eens stoom mag afblazen.

Bij bedrijven komt wel heel veel 'politiek' voor in de omgang met collega's (zeker onder de bedrijfsleiding), maar ik heb toch ook gemerkt dat men het vaak wel op prijs stelt als je direct bent. Ik heb al vele malen meegemaakt dat collega's me achteraf bedankten omdat ik precies zei wat zij wilden zeggen, maar te bang voor waren.