Opbouw Sociale leven emigrant

[Sandy]

Deze vraag houd me al langer bezig, maar ik weet niet goed hoe ik het moet formuleren. Ik ben erg benieuwd hoe de Nederlanders die naar Amerika zijn geëmigreerd een sociaal leven hebben opgebouwd. In hoeverre je als emigrant al kan spreken van een sociaal leven, vergeleken met wat je had in Nederland. Ik bedoel dus met name de volwassenen die in Nederland vrienden en familie hebben achtergelaten om vervolgens in Amerika een nieuw leven op te bouwen. Het is niet zo vanzelfsprekend dat het klikt met je aangetrouwde Amerikaanse familie (die ook nog eens in een land de grootte van een werelddeel aardig verspreid kan wonen). Zo wil het ook niet automatisch zeggen dat de vrienden van je Amerikaanse partner de jouwe worden. Voor studenten lijkt het me makkelijker om een vriendenkring op te bouwen voor het tijdbestek dat ze daar zijn, maar wanneer je door huwelijk of dienstverband emigreert, lijkt het me niet makkelijk … Collega’s zijn leuk voor een avondje borrelen, maar daar hoeft natuurlijk ook niet altijd direct een vriendschap uit voort te vloeien.

Hoe hebben jullie dat gedaan. Ik denk dan ook aan de alleenstaanden in Amerika. Ben je bewust aan het netwerken. Heb je het gevoel dat je er meer moeite voor moet doen om een sociaal leven op te bouwen, dan hier in Nederland omdat je eigenlijk weer opnieuw moet beginnen …

Ik hoop dat het overkomt wat ik bedoel met een sociaal leven .. Eigenlijk alle sociale contacten van een collega waar je af en toe iets leuks mee doet tot vriendschappen die je hebt opgebouwd.

[Color01]

sinds ik in amerika woon heb ik veel vrienden.. en veel van die vrienden zullen mij steunen door dik en dun.

de meeste vrienden heb ik door de plaatselijke motor rijders groep... elke maand gaan wij mannen met de vrouwen op de motor weg voor een lang weekend.....en ik vind een vrienden kring opbouwen hier is makkelijker dan in nederland.

[Petra/VS]

Laat ik vooropstellen, dat ik in Nederland wel een leuk studentenleven had met een leuke vriendenkring, maar dat geen van die mensen echt vrienden voor het leven waren. Je hoeft in Nederland dus niet per se een druk sociaal leven achter te laten .

Maar de eerste jaren hier had ik heel leuk werk met veel collega's van mijn leeftijd, die ook nog eens dol waren op uitgaan (ik toen ook, ben inmiddels gezapiger geworden ).

Toen ik Rick ontmoette had ik hier een aantal heel goede vriendinnen gemaakt, waarvan er eentje zelfs bij ons inwoonde.

Maar in die tijd kwamen en gingen de vriendschappen erg, wij waren zelf ook nog niet "gesettled". Dat kwam pas, toen we zelf kinderen kregen en in de buurt, waar we wonen allerlei contacten opdeden. Ik prijs mezelf erg gelukkig met mijn buren, die allemaal rond onze leeftijd zijn en waar we veel contact mee hebben en met de mensen in de buurt, waarvan ik er heel veel ken. En natuurlijk met de vriendinnen, die ik heb.

Over het algemeen vind ik het hier veel makkelijker om contacten te leggen, dan destijds in Nederland. En dat kan met van alles te maken hebben: mijn omgeving daar en hier, mijn eigen leeftijd en hoe ik in het leven sta etc. Maar ik denk niet, dat het per definitie moeilijk is om op een andere plek een net zo actief sociaal leven op te bouwen. Ik denk, dat het helemaal aan jezelf ligt, hoe makkelijk of moeilijk dat is.

[Becs08]

Wat een leuk topic Sandy. Dit kan voor mij ook nog wel eens interessant worden!! Ik ben ook heel benieuwd naar de reacties.

Het beangstigd mij soms wel eens als ik eraan denk dat ik ook mijn sociale leven helemaal opnieuw zal op moeten starten, ik vraag me dan ook regelmatig af hoe ik dat voor elkaar zal gaan krijgen

[ANY]

Dat is best een moeilijk iets, weer een sociaal leven opbouwen. Bij de een zal het wat makkelijker gaan dan de ander.
Wij zaten (en zitten nog) ver weg van alle familie, en het is van de grond opgebouwd moeten worden. Je moet er in het begin niet te veel van verwachten.
Ik heb me destijds in allerlei dingen gestort, vrijwilligerswerk, en ander werk. Daar kwam ik tenminste mee onder de mensen, maar heb ik geen contacten aan overgehouden. Dat kwam pas toen ik vaste baan als verpleegkundige had. Ik werkte nachtdienst, en we deden vaker dingen na werktijd.
Weer terug in Nederland kwam ik weer in een nieuwe omgeving, sommige vriendinnen had ik nog contact mee, maar de meesten niet meer, dus was het weer opbouwen. Ook daar heb ik de meeste contacten via werk opgedaan, maar ook via een sportvereniging en een paar buren, en een klein beetje via de kinderen.
Weer terug naar de VS zijn in het begin de contacten vooral via de school van de kinderen gekomen, en later ook weer via het werk. De mensen van mijn man's werk ken ik wel, maar we doen weinig samen. Daarbij wisselen die zich ook nog eens iedere 3 jaar.
Mijn strategie is geweest om allerlei dingen te doen of te proberen waar je met mensen in contact komt, als er vrienden tussen zitten prima, maar je kunt het toch niet forceren. Als het klikt komt het vanzelf wel.
Annemiek

[Michigan]

Ik ben als exchange student in Amerika geweest en heb daardoor veel contacten opgebouwd. Waarvan het gros alweer verwatert is, maar een aantal goede zijn overgebleven. Een hechtere vriendschap dan ik zou kunnen indenken hier in Nederland . Nu heb ik er ook erg mijn best voor gedaan, als ik kijk naar de Franse en Duitse studenten uit mijn jaar dan kon ik ook best begrijpen waarom zei meer moeite hadden om contacten te leggen. Ik had gelukkig veel vooroordelen die meewerkten , maar ik moet toegeven dat de echte vrienden die zijn overgebleven niets gaven om het feit dat ik uit Amsterdam, - or The Netherlands for that matter -, kwam en geen interesse hebben in de drugs .
Makkelijk is het iig niet, het gaat zeker niet vanzelf en als je niet genoeg energie erin stopt blijft het bij een vriendelijk hoi. Als Nederlanders denken we gauw dat een Amerikaan onze vriend is, maar dat is juist helemaal niet waar. Daar moet je echt wel aan werken, maar in eerste instantie denken we dat het goed gaat omdat we hun vriendelijkheid niet gewend zijn.

Ik denk dat wanneer je als volwassene naar Amerika gaat en niet meer uitgaat en dat soort dingen doet het een veel lastiger proces is. Handig is natuurlijk om clubs ed te joinen, zoals ik al in dit topic las. Wat in mijn opinie ook een hele simpele manier is, is om naar de kerk te gaan. Nu zullen de streng-gelovigen onder ons waarschijnlijke zware kritiek gaan uiten op mij wegens het misbruiken van de kerk. Maar die heeft een sociale functie waar je U tegen zegt. Voornamelijk in kleine communities, de kerk helpt mensen die dat nodig hebben en brengt de omgeving samen. Hierdoor doe je gauw contacten op met anderen en dat is natuurlijk erg gunstig. Het zal enigzins wennen zijn, en je zult zeker even moeten voorbereiden als je niet gelovig bent. Het is immers niet verstandig om al direct foutjes te begaan, want als de kerk zich tegen je keert krijg je het ook erg lastig! Maar over het algemeen is het een valide manier van het leggen van contacten en de meeste kerkgangers zijn hele respectabele mensen. Je moet alleen wel een beetje oppassen met je Nederlandse waarden en normen , maar dat is natuurlijk afhankelijk van de richting van de kerk.
En zoveel kwaad kan de kerk en het woord van God toch ook niet lijkt mij.
Ik heb vaak genoeg dingen gezegt die echt niet door de beugel konden met vrienden die erg gelovig waren. Voornamelijk het uitleggen van Pasen en Pinksteren beging ik een aantal foutjes
. "You are seriously going to Hell..."
Maar uiteindelijk is het toch nog goed gekomen hoor

Bottomline blijft dat je hard moet werken en zelf niet schuw moet zijn. In Nederland zijn we toch iets minder "outgoing" en dat werkt dus tegen. Maar met de wil en goede inzet moet het toch wel lukken lijkt mij.

[Loek]

Wij waren al wat ouder (35+) en niet van die uitgaansvogels toen we hiernaartoe kwamen, maar hebben ongemerkt toch makkelijk contacten gelegd hier. Het meeste kwam via het werk, omdat dat daar toch mensen waren met min of meer dezelfde opleiding en interesses. Daardoor vond ik snel aansluiting met collegas. Die contacten bleven ook na het werk en nadat zij of ik alweer elders werkten. Maar ook waar wij woonden was het contact vrij makkelijk gelegd, veel sneller dan ik in nederland gewend was. In nederland woonde ik 15 jaar in dezelfde buurt zonder zelfs van mijn buren meer te krijgen dan een hoofdknikje. Hier hebben we regelmatig picknics en ander samenkomsten. Van onze wijk ken ik bijna alle 80 huishoudens, zelfs voordat ik lid werd van de buurtvereniging (Homeowners association).

Domme vraag misschien, maar waarom staat dit in het Off-Topic forum?

[wiepster]

Domme vraag misschien, maar waarom staat dit in het Off-Topic forum?

Idd, zou bij Emigratie moeten?? Is toch een belangrijk aspect.

Ik woon nu 7 maanden in Florida en heb tot nu toe alleen wat oppervlakkige contacten.
Zelf heb ik genoeg aan om mensen buitenshuis zien, op het werk en de sportschool. Ben niet zo sociaal..eigenlijk...
Denk dat het moeilijker is als je een uitgebreide vrienden/familiekring achterlaat en ook als persoon veel behoefte hebt aan sociale contacten.

Mijn man is ook zo, mede gevormd door het militaire leven vanaf zijn 18e levensjaar van overal maar 2 a 3 jaar verblijven, net wat ANY ook al aangaf.

Een collega op mijn werk vroeg afgelopen week de zelfde vraag, of het niet eenzaam is als emigrant weer opnieuw opstarten? Gaf als antwoord dat het toch vooral er vanaf hangt hoe je in het leven staat, je moet het toch zelf doen en jezelf gelukkig/happy maken met wat je ook doet?
Wel is het zo dat toen ik geen werk had en mijn man op dat moment weer een missie had ergens op de wereld, ik me af en toe wel "alleen" voelde tussen 4 muren....
Op het huidige werk zijn meer vrouwen van mijn leeftijd , ook met schoolgaande kids , heb al diverse uitnodigen om eens gezamenlijk wat te gaan ondernemen, dat zal ik zeker dan ook gaan doen.

[Petra/VS]

Makkelijk is het iig niet, het gaat zeker niet vanzelf en als je niet genoeg energie erin stopt blijft het bij een vriendelijk hoi. Als Nederlanders denken we gauw dat een Amerikaan onze vriend is, maar dat is juist helemaal niet waar. Daar moet je echt wel aan werken, maar in eerste instantie denken we dat het goed gaat omdat we hun vriendelijkheid niet gewend zijn.

Wat ik me nou afvraag, hoe verschilt dit met het contacten leggen in Nederland? Mijn ervaring is namelijk precies omgekeerd: ontzettend veel werk om een vriendschap op gang te krijgen/gaande te houden (als studente dan) in Nederland, terwijl het hier in de VS praktisch automatisch ging en gaat.

Ik denk dat wanneer je als volwassene naar Amerika gaat en niet meer uitgaat en dat soort dingen doet het een veel lastiger proces is. Handig is natuurlijk om clubs ed te joinen, zoals ik al in dit topic las.

Of kinderen krijgen

Wat in mijn opinie ook een hele simpele manier is, is om naar de kerk te gaan. Nu zullen de streng-gelovigen onder ons waarschijnlijke zware kritiek gaan uiten op mij wegens het misbruiken van de kerk. Maar die heeft een sociale functie waar je U tegen zegt. Voornamelijk in kleine communities, de kerk helpt mensen die dat nodig hebben en brengt de omgeving samen. Hierdoor doe je gauw contacten op met anderen en dat is natuurlijk erg gunstig. Het zal enigzins wennen zijn, en je zult zeker even moeten voorbereiden als je niet gelovig bent. Het is immers niet verstandig om al direct foutjes te begaan, want als de kerk zich tegen je keert krijg je het ook erg lastig! Maar over het algemeen is het een valide manier van het leggen van contacten en de meeste kerkgangers zijn hele respectabele mensen. Je moet alleen wel een beetje oppassen met je Nederlandse waarden en normen , maar dat is natuurlijk afhankelijk van de richting van de kerk.

Hier ben ik het zeker mee eens, hoewel wij in een vrij "onkerkelijk" gebied wonen. Het hangt hier erg van de buurt en je buren af. Ik ken wel veel mensen, die naar een kerk gaan, maar voor het gros van mijn kennissen hangt hun sociale leven daar niet van af. Maar ik weet ook, dat dat op andere plaatsen in dit immense land anders is.

Bottomline blijft dat je hard moet werken en zelf niet schuw moet zijn. In Nederland zijn we toch iets minder "outgoing" en dat werkt dus tegen. Maar met de wil en goede inzet moet het toch wel lukken lijkt mij.

Misschien dat het door dat minder "outgoing" met mij niet lukte kwa contacten in Nederland. Nu heb ik, via mijn blog, betere vriendschappen daar, dan ooit toen ik er woonde. Hier in de VS daarentegen heb ik een grote schat aan vriendschappen.

Wat ik me ook afvraag, en ik heb dat ook al eerder geschreven, hoe verschilt dit met het verhuizen van een plek in Nederland naar een andere plek in Nederland (bijvoorbeeld van de Randstad naar Groningen of Limburg). Lijkt me, dat je dan soortgelijke "problemen" tegen het lijf loopt, of niet?

[wiepster]

Makkelijk is het iig niet, het gaat zeker niet vanzelf en als je niet genoeg energie erin stopt blijft het bij een vriendelijk hoi. Als Nederlanders denken we gauw dat een Amerikaan onze vriend is, maar dat is juist helemaal niet waar. Daar moet je echt wel aan werken, maar in eerste instantie denken we dat het goed gaat omdat we hun vriendelijkheid niet gewend zijn.

Wat ik me nou afvraag, hoe verschilt dit met het contacten leggen in Nederland? Mijn ervaring is namelijk precies omgekeerd: ontzettend veel werk om een vriendschap op gang te krijgen/gaande te houden (als studente dan) in Nederland, terwijl het hier in de VS praktisch automatisch ging en gaat.

Ik denk dat wanneer je als volwassene naar Amerika gaat en niet meer uitgaat en dat soort dingen doet het een veel lastiger proces is. Handig is natuurlijk om clubs ed te joinen, zoals ik al in dit topic las.

Of kinderen krijgen

Wat in mijn opinie ook een hele simpele manier is, is om naar de kerk te gaan. Nu zullen de streng-gelovigen onder ons waarschijnlijke zware kritiek gaan uiten op mij wegens het misbruiken van de kerk. Maar die heeft een sociale functie waar je U tegen zegt. Voornamelijk in kleine communities, de kerk helpt mensen die dat nodig hebben en brengt de omgeving samen. Hierdoor doe je gauw contacten op met anderen en dat is natuurlijk erg gunstig. Het zal enigzins wennen zijn, en je zult zeker even moeten voorbereiden als je niet gelovig bent. Het is immers niet verstandig om al direct foutjes te begaan, want als de kerk zich tegen je keert krijg je het ook erg lastig! Maar over het algemeen is het een valide manier van het leggen van contacten en de meeste kerkgangers zijn hele respectabele mensen. Je moet alleen wel een beetje oppassen met je Nederlandse waarden en normen , maar dat is natuurlijk afhankelijk van de richting van de kerk.

Hier ben ik het zeker mee eens, hoewel wij in een vrij "onkerkelijk" gebied wonen. Het hangt hier erg van de buurt en je buren af. Ik ken wel veel mensen, die naar een kerk gaan, maar voor het gros van mijn kennissen hangt hun sociale leven daar niet van af. Maar ik weet ook, dat dat op andere plaatsen in dit immense land anders is.

Bottomline blijft dat je hard moet werken en zelf niet schuw moet zijn. In Nederland zijn we toch iets minder "outgoing" en dat werkt dus tegen. Maar met de wil en goede inzet moet het toch wel lukken lijkt mij.

Misschien dat het door dat minder "outgoing" met mij niet lukte kwa contacten in Nederland. Nu heb ik, via mijn blog, betere vriendschappen daar, dan ooit toen ik er woonde. Hier in de VS daarentegen heb ik een grote schat aan vriendschappen.

Wat ik me ook afvraag, en ik heb dat ook al eerder geschreven, hoe verschilt dit met het verhuizen van een plek in Nederland naar een andere plek in Nederland (bijvoorbeeld van de Randstad naar Groningen of Limburg). Lijkt me, dat je dan soortgelijke "problemen" tegen het lijf loopt, of niet?

Ik vermoed met het "ouder" worden dat je dan beter realiseert wie een echte vriend is en wie niet?Ook ken je jezelf beter en weet dan wie bij je past...
Ik ben zelf een vrij gereserveerd persoon..vooral als ik pas mensen leer kennen...echter door het krijgen van een kind ben ik zeker wel socialer geworden.

Net wat je aangeeft, verhuis je binnen een land zelf, dan zijn er ook al aanpassingen nodig om een nieuwe kennissenkring op te bouwen, net zoals van een dorp naar een stad en andersom.

[Becs08]

Of kinderen krijgen

Dat willen we ook heel graag, maar de vraag is maar wanneer en of het gelijk allemaal zal lukken

Wat ik me ook afvraag, en ik heb dat ook al eerder geschreven, hoe verschilt dit met het verhuizen van een plek in Nederland naar een andere plek in Nederland (bijvoorbeeld van de Randstad naar Groningen of Limburg). Lijkt me, dat je dan soortgelijke "problemen" tegen het lijf loopt, of niet?

Ik denk dat je daar inderdaad wel gelijk in hebt. Het zal ook moeilijk zijn, maar ik denk dat als je er dan een beetje doorheen zit, je even in je auto zult stappen om ff een bakkie te gaan doen bij je "oude" vrienden.

Ook denk ik dat het er ook wel mee te maken hebt dat je als Nederlander zijnde naar een heel ander land gaat en dus een heel andere leefomgeving. Ik denk dat sommige mensen het daar best moeilijk mee zouden kunnen hebben. Natuurlijk is een emigratie niet iets waar je zomaar in stapt en zul je over een heleboel dingen na moeten denken, maar dit soort dingen heb je toch niet volledig in eigen hand. Je moet natuurlijk niet gaan staan wachten tot iemand jou eens aanspreekt en zelf de stoute schoenen aantrekken, maar het moet maar net klikken

Persoonlijk denk ik dat ik het makkelijker zou vinden om vriendschappen te sluiten als ik van de Randstad naar Limburg zou verhuizen, dan dat ik zal doen na onze emigratie. (Ik hoop natuurlijk dat het mij net zo gemakkelijk zal verlopen, maar dat is natuurlijk afwachten)

[Michigan]

Ik heb altijd het idee dat de mensen in brabant en limburg lekker gezellig zijn en als ik hier in de buurt uitga dan loop ik altijd tegen die boeren aan . Die met dat smerige bier gaan gooien en stampen op hun klompen, tja ik heb al wat meegemaakt . Als ik heel eerlijk ben vind ik dat gooien echt zonde van het bier.
En de drankjes die ik zelf drink zijn een beetje te duur om zomaar op de grond te gooien, dan kan ik net zo goed direct 10 euro op de grond keilen.
Verhuizen binnen een land kan soms nog lastiger zijn dan emigreren lijkt mij. Als je verhuist ben je toch vreemd, je krijgt al vanzelf een vrij negatief stempel opgedrukt. Zoals ik net zelf al zei: kom je uit mjn buurt ben je een boer, kom je uit het zuiden maak je het soms iets te gezellig misschien. Verder kom je uit hetzelfde land, dus daar hoef je ook al niet over te praten. Want de verhalen zijn al bekend.
Ga je daarentegen emigreren ben je toch vaak een interessantere gesprekspartner. Mensen willen graag weten hoe het in jouw land er aan toe gaat, je kunt leuke feiten vertellen en vergelijken is altijd leuk. Als je het slim speelt kun je je afkomst heel sneaky gebruiken om dus een interessant persoon te worden. Als je binnen een land verhuist, heb je dat dus minder.

Nu ga ik mijzelf tegenspreken maar je hebt wel gelijk Petra. In Nederland gaat het vaak nog stugger. Ik was eigenlijk appels met peren aan het vergelijken omdat ik genoeg vrienden had hier in Nederland en dat ging gemakkelijk. Maar ik vergat even dat dat allemaal gegroeid is in de loop der jaren via school. Want sinds ik terug uit Amerika ben is het helemaal niet simpel geweest om hier nieuwe contacten op te doen. Dan zijn Amerikanen toch hartelijker.
Wat het misschien ook wel is is dat je in Nederland vrij direct weet wat je aan iemand hebt. Of ze mogen je, of niet. In Amerika is iedereen vriendelijk en duurt het even om uitzoeken wie een vriend zal worden en wie niet.

[manja]

Ik ben ook heel benieuwd naar de reacties op deze topic.
Contact via de kinderen valt al af, zij gaan niet mee.
Wij blijven maar 3 jaar in Amerika, maar ik hoop er wel wat contacten op te bouwen. Inderdaad misschien via sport, buurtvereniging, vrijwilligerswerk of collega's van mijn man.

Groetjes Manja

[Staceybeesie]

Het is denk ik een groot deel van hoe je zelf bent. Wij wonen hier nu anderhalf jaar. Wij hebben geen kindertjes, dus die contacten leg ik niet. Wij zijn ook niet gelovig en heb ook geen behoefte om via een kerk mensen te leren kennen. Wel heb ik twee honden en ga met die in de buurt aan de wandel en leer zo wel mensen kennen. Ook ben ik bij een sportvereniging gegaan. En via het werk van mijn man heb je ook de nodige contacten. Het is alleen wel zo dat de basis van jouw bestaantje in NL is. Dus je familie, vrienden vroeger van school, oude buurtjes, sportvrienden, die basis is weg. En ongemerkt is het wel zo dat wij daar voorheen in NL meer contact mee hadden dan dat we dachten eigenlijk. Wat wel een bijkomend feit is, is dat bij veel Amerikaanse mensen die basis er ook niet is. Onze buren bijv. zien hun ouders ook maar 2 keer per jaar omdat die aan de andere kant van Amerika wonen. Dus ja we hebben wel veel nieuwe mensen leren kennen, maar de basis is er (nog) niet maar die wordt met de tijd steeds een stukje groter omdat je dat ook hier op een bepaalde manier gaat vormen.
Groetjes Petra

[Sandy]

Toen ik jonger was maakte ik makkelijk contact en ontstonden er ook makkelijk nieuwe vriendschappen. Ik zat vroeger wel altijd in leuke vriendengroepen waar we mee op stap gingen of op vakantie. Daarvan zijn echter alle contacten verwaterd en heb ik er geen enkele vriendschap aan overgehouden. Ik vind dat niet erg.. voor die onstuimige periode in mijn leven is het goed geweest en het was overigens niet altijd leuk.

Nu ik ouder en gesetteld ben, maak ik nog steeds wel ‘makkelijk’ contact, maar meer in de zin van een praatje met andere ouders op school. Je ziet elkaar natuurlijk dagelijks op school of als je kinderen bij elkaar spelen. Zo heb ik ook een periode op naailes gezeten met hele gezellige vrouwen en sinds ik werk heb ik ook leuke collega’s … Maar het blijft bij contact op de plek waar je elkaar ontmoet, ik zie me nu niet met iemand afspreken om samen wat te gaan doen of op bezoek te komen, hooguit een etentje met je collega’s. Maar hoe leuk het ook klikt met collega’s onderling, blijkbaar ligt er toch een duidelijke scheidlijn met je privé leven. Ik weet niet of dat Nederland eigen is.

Wat dat betreft moet ik zeggen dat ik zelden nieuwe vriendschappen sluit. Ik voel me niet verarmd in mijn sociale contacten, omdat wij gezegend zijn met een leuke vriendenkring en ik heb ook een hele hechte band met mijn neven en nichten. Daarvan durf ik ook te zeggen dat het vriendschappen voor het leven zijn. (En mocht dat onverhoopt toch anders lopen, dan zou ik daar heel raar van staan te kijken).

Ik ben me naarmate ik ouder word wel bewuster van wat ik heb aan vriendschappen. Maar het belangrijkste blijft toch dat je zelf lekker in je vel zit en het in eerste instantie leuk hebt met je eigen gezinnetje.

Vandaar was ik benieuwd hoe het de Nederlandse emigranten in Amerika verging, vooral degenen die qua leeftijd de wilde jaren wel ontgroeid zijn, maar toch opnieuw een leven moeten opbouwen..

[hekkie]

Wat dat betreft moet ik zeggen dat ik zelden nieuwe vriendschappen sluit. Ik voel me niet verarmd in mijn sociale contacten, omdat wij gezegend zijn met een leuke vriendenkring en ik heb ook een hele hechte band met mijn neven en nichten. Daarvan durf ik ook te zeggen dat het vriendschappen voor het leven zijn. (En mocht dat onverhoopt toch anders lopen, dan zou ik daar heel raar van staan te kijken).

Ik ben me naarmate ik ouder word wel bewuster van wat ik heb aan vriendschappen. Maar het belangrijkste blijft toch dat je zelf lekker in je vel zit en het in eerste instantie leuk hebt met je eigen gezinnetje.

Ben het hier helemaal mee eens en ik vind dat je het goed verwoord hebt. Als je hier gesetteld bent is het natuurlijk wel totaal anders dan dat je als emigrant een heel nieuw sociaal leven moet opbouwen.

Daarmee vergeleken hebben wij het relatief makkelijk. Wij hebben onze familie en vrienden bij de hand. Iets waar je altijd op terug kan vallen. Dat maakt het toch een stuk eenvoudiger lijkt mij. Ga je emigreren ben je toch in eerste instantie op jezelf (en evt. je gezin) aangewezen.

Om contacten te maken, maakt het ook wel degelijk verschil hoe je zelf bent, maar ook je omgeving en je achtergrond. Hier in noorden bijvoorbeeld waar ik woon, zijn de mensen aanmerkelijk stugger, minder toegankelijk dan in bijv. het westen. Wij zijn wat "kat uit de boom kijkerig" en nieuwe (langdurige) contacten leggen, duurt wat langer hier. Maar als het eenmaal zo ver is, dan heb je meestal ook een zeer hechte vriendschap of kennissenkring.

Voor mij als noordeling zal het dan waarschijnlijk ook wat langer duren om een nieuw sociaal leven op te bouwen als ik zou gaan emigreren, denk ik.

Een boeiend onderwerp trouwens.

Marjan

[manja]

De taal kan hierin ook een rol spelen denk ik.
Als ik op vakantie ben kan ik me aardig redden mede met behulp van "handen en voeten".
Maar een uitgebreid gesprek met iemand voeren is een ander verhaal.
Inmiddels zit ik op Engelse les en probeer ik bij films niet de ondertiteling te lezen.

[Color01]

Inmiddels zit ik op Engelse les en probeer ik bij films niet de ondertiteling te lezen.

Dat is moeilijk

[wiepster]

Maar een uitgebreid gesprek met iemand voeren is een ander verhaal.
Inmiddels zit ik op Engelse les en probeer ik bij films niet de ondertiteling te lezen.

Als het mogelijk is, kijk dan alleen BBC, dan heb je geen ondertiteling of doe dan de engelse ondertiteling er onder aan, als het allemaal te snel gaat, teletekst 888.
En lees regelmatig een Amerikaans tijdschrift of een krant ,USA Today..dat helpt allemaal alvast!

Veel succes!

[kastelke]

Inmiddels zit ik op Engelse les en probeer ik bij films niet de ondertiteling te lezen.

Dat is moeilijk

reepje papier kleven onderaan op je scherm.
Of DVD kijken, en dan kan je instellen dat je het zonder ondertiteling wilt.