Vlucht geboekt voor emigratie k1 en schuldgevoelens gemis, herkenbaar

[Sunny2007]

Hallo,

Yes eindelijk gisteren mijn vlucht geboekt om op een k1 visum naar mijn verloofde te gaan en ons leven op te starten. Ik en mijn verloofde kennen elkaar 11 jaar en nu na een jaar met k1 bezig te zijn is het moment nu eindelijk daar. Ik kan gaan. Ik was en ben superblij, maar sinds ik gisteren mijn vlucht geboekt heb komt bij mij opeens een vreselijk gevoel van help wat ben ik aan het doen. Ik heb een hechte familieband en nu ga ik mijn 2 lieve ouders en broer en veel vrienden achterlaten en het is notabene je eigen keuze! Het hoeft niet, je wilt dit graag, hoor je dan niet alleen blij te zijn?
Het idee dat ik daar toch wel even alleen zit zonder mijn familie en ze straks niet bij de mooie momenten kunnen zijn doet me nu al pijn. Momenten zoals verjaardagen een zwangerschap, oppassen op de kleinkinderen etc.

Herkenbaar voor anderen?

Ik hoop dat het een fase is en ik straks weer alleen het happy gevoel ervaar van yes straks samen met mijn lief want daar twijfel ik niet aan. Dat is een geweldig gevoel van yes we kunnen ons leven nu echt samen opbouwen, maar tegen welke prijs.

[realone]

Voor mij zal het nog minimaal een jaar duren voordat ik daadwerkelijk een ticket boek en hier alles achter me laat, maar het gevoel ken ik al (deels). Toen ik het aan mijn ouders vertelde waren ze uiteraard niet blij dit te horen, maar ze waren we blij voor ons (als dat logisch is) en vonden ook echt dat we het moesten doen.

Toen kwam bij mij wel al het besef dat jij nu ook hebt. Dat het niet meer zo vanzelfsprekend is dat je elkaar ziet en je toch bepaalde moment gaat missen in elkaars leven. Ook het idee dat mijn ouders al op leeftijd raken geeft je ook te denken. Maar dat is niet iets wat mijn droom in de weg moet staan. Of dat egoïstisch is of niet, geen idee, maar ze geven dat zelf ook aan.

Het is natuurlijk ook zo dat de momenten dat je elkaar dan wel ziet extra speciaal zijn en uiteindelijk veel beter een plekje in iemands geheugen innemen dan wanneer je bij elkaar de deur plat loopt. Daarnaast staat de techniek niet stil, je bent met een druk op de knop met elkaar verbonden met beeld en geluid.

Niet helemaal een goed vergelijk, maar je snapt mijn punt waarschijnlijk: Mijn vrouw en ik hebben 2 jaar uit elkaar geleefd (zij in de VS, ik in NL) en mijn ervaring daarmee was dat we eigenlijk gewoon nog meer contact hadden dan dat we nu hebben. Klinkt vreemd misschien, maar we zaten elke avond minimaal een paar uur op Skype waarbij we 100% focus op elkaar hadden. Als je bij elkaar ben neem je elkaars contact toch meer voor lief.

Bovenstaande is natuurlijk mijn ervaring en kan totaal afwijken van die van jou, maar ik hoop dat je er iets aan hebt. Mijn tip zou zijn om ze zoveel mogelijk te betrekken bij alledaagse dingen in je leven. Doe ik nu ook, even een berichtje via WhatsApp, al dan niet met een fotootje, als ik weer eens ergens op het terras van een pilsje aan het genieten ben. En andersom ook. Op die manier blijf je toch wat dichter bij elkaar betrokken en lijkt de afstand kleiner. Het zijn vaak de kleine dingetjes die het doen.

Succes ermee!

[Sunny2007]

Hallo,

Fijn om te lezen
Vandaag gaat het ook alweer beter haha. Ik had het er net nog met mijn verloofde op skype over. Precies wat je zegt. Als het ons lukt om zo lang een relatie te onderhouden op afstand en zo hecht te zijn, lukt dat met familie hier ook wel. Nu spreek ik hem ook dagelijks en betrekken we elkaar bij de dagelijkse dingen als zien hoe hij aan het koken is, samen koffiedate afspraken, uren kletsen, etc. Dan kan dat straks met familie ook. Ik denk even een andere mindset creeren en focussen wat je straks wel hebt en kan en niet op wat niet meer kan. En mijn les is ook weer, morgen is weer een nieuwe dag en voel je je weer anders. Maar toch fijn om te weten dat ik niet de enige ben met...ik denk heimwee schuldgevoelens.

[Patrick1975]

Herkenbaar voor anderen?

De twijfel is begrijpelijk, maar je moet gewoon je dromen en de liefde volgen. Je familie en vrienden blijven close met de huidige technologie. En je geniet nog meer van de momenten dat je elkaar ontmoet tijdens wederzijds bezoek.

Bovendien kun je als het niet went na een aantal jaren altijd nog terugverhuizen

[kastelke]

Ver weg van je familie verhuizen heeft altijd gevolgen. Er zullen volgens mij altijd momenten zijn dat je je schuldig gaat voelen;
een van je familieleden is ernstig ziek, jij kan niet even een paar keer per week langsgaan om voor ze te zorgen
Er zullen ook momenten van gemis zijn, wanneer de hele familie samen komt om iets te vieren, behalve jij (of jij enkel per WhatsApp of zo).
Dat is de dualiteit die ontstaat bij een overzeese verhuis. Je moet er mee leren leven. De dingen zullen anders zijn. Hopelijk kan je nieuwe familie in de US het gemis van de Nederlandse familie een beetje compenseren.

[dutchie_in_boston]

precies was kastelke zegt. Ik woon hier nu bijna 30 jaar en heb nog steeds mijn momenten van gemis, schuldgevoel. En, Patrick1975, dat terugverhuizen is makkelijker gezegd dan gedaan. Want na een poosje ben je een in-between. Wanneer je hier bent, mis je daar en andersom.

[lina88]

Super herkenbaar dit!

Ik ben momenteel ook bezig met mijn K1 visum en het is echt een rollercoaster. De ene dag ben je heel blij en ben je dingen aan het plannen met je verloofde en de andere dag hoef ik alleen naar mijn moeder te kijken en kan ik al in huilen uitbarsten (omdat ik haar straks niet zomaar even kan bezoeken).

Zelf heb ik dit ook bij mijn moeder mogen ervaren (ook zij woont ver van haar ouders) en haar adviezen helpen mij enorm. Alles went, het gemis zal er altijd zijn. Meer bellen, skypen, pakketjes naar elkaar sturen, via Greetz een bos bloemen, vakanties op elkaar afstemmen!

[SophiaB]

Wat Elke zegt... Alles went (behalve een v...)

Ik had het 't eerste jaar heel moeilijk, tweede jaar ging het wennen en derde jaar was ik hier thuis. Dat was in 2005...

Er blijven altijd moeilijke momenten... Ziekte, gemis, even lekker knuffelen met je moeder is er niet bij.

Aan de andere kant wordt de band ook veel hechter met de familie, elk moment dat je elkaar kunt bezoeken is zo speciaal en intens. We zien daar altijd zo naar uit, dat is lastig uit te leggen aan families die zo even op de koffie kunnen bij elkaar.

Natuurlijk zou ik het niet anders willen, we hebben elkaar (m'n man en ik) en dat is natuurlijk ook weer heerlijk. Ik vind het zalig om m'n ouders te bezoeken, maar het is daarna ook fijn om weer naar huis te gaan.

[Sunny2007]

Hallo,

Fijn om jullie ervaringen te lezen. Ik denk inderdaad ook dat ik het superspannend vind om daar ook weer een heel netwerk op te moeten bouwen. Vooral nu het hier dichterbij komt besef je wat voor lieve mensen je door de jaren heen allemaal hebt leren kennen.


Maar, ik kan dan ook weer niet wachten om straks eindelijk bij mijn grote liefde te zijn en eindelijk ons leven samen echt op te kunnen starten. Nog een paar dagen en het is zover!

[Ziva]

Ik vond het heel apart om, na mijn emigratie, na 3 jaar op vakantie te gaan naar Nederland en te beseffen dat mijn thuis inmiddels echt Amerika was geworden.

Het schuldgevoel en het gevoel van achterlaten gaat denk ik nooit weg. Je leert er alleen beter mee omgaan. In een ideale situatie heb je al je familie en vrienden die je dierbaar zijn dichtbij je maar dat is onmogelijk als je in Amerika gaat wonen. Mijn probleem is inmiddels dat ik nooit meer in Nederland wil wonen, wat er ook gebeurt. En dan krijg je een gevoel van rust omdat je weet dat je de keuze voor jezelf gemaakt hebt en er dus ook mee moet leven. Als je steeds "tussen twee landen hangt" en heel erg lang blijft twijfelen over waar je wilt wonen is het een stuk lastiger denk ik.

Je leeft echter maar 1 keer. Beter spijt van iets dat je wel gedaan hebt dan spijt van het nooit geprobeerd te hebben denk ik dan

[Patrick1975]

En, Patrick1975, dat terugverhuizen is makkelijker gezegd dan gedaan. Want na een poosje ben je een in-between. Wanneer je hier bent, mis je daar en andersom.

Dat is waar, als je de stap maakt, ben je feitelijk de rest van je leven een nomade zonder een eenduidige woonplaats, maar je kunt natuurlijk terugverhuizen en dan merk je waar je je het meest thuisvoelt...

Ik ben zelf ge-emigreerd, na drie jaar terugverhuisd naar Nederland, en weer drie jaar later opnieuw ge-emigreerd.

[Patrick1975]

Je leeft echter maar 1 keer. Beter spijt van iets dat je wel gedaan hebt dan spijt van het nooit geprobeerd te hebben denk ik dan

precies...