AllesAmerika.com Forum

...en aansluitend, hoe ga jij om met de "achterblijvers"?

Laat ik iets meer duidelijkheid verschaffen - en ik hoop dat dit het juiste forum is voor de vraag. Vooraf alvast mijn excuses voor het lange verhaal, maar ik ben heel benieuwd naar jullie ervaringen.

Mijn echtgenote is Amerikaanse, en we wonen nu zo'n 7 jaar samen in Nederland.
Langzaamaan begint het bij haar echter toch te kriebelen om weer richting de VS te gaan.

Recentelijk zijn haar ouders en haar broer met zijn vrouw allebei naar de omgeving van Denver, CO, verhuisd, waar al veel familie woonde, waardoor nu het grootste deel van haar naaste familie ineens bij elkaar in de buurt woont. Dit betekent dat haar familie, in tegenstelling tot voorheen, nu wel veel tijd met elkaar door kan brengen (hetgeen mijn vrouw - begrijpelijk - lichtjes jaloers maakt).

Samen met de kriebel die er toch al was, leidt dit tot steeds sterker wordende verlangens om te verhuizen naar de VS.

Wat mij betreft: ik heb altijd gezegd nooit problemen te hebben met verhuizing naar de VS. Nu haar verblijfsvergunning in september 2009 verlengd moet worden komt de vraag: verhuizen ja/nee toch wat sterker naar de voorgrond. Ik heb nog steeds niet echt problemen met verhuizen - en je voelde 'm wellicht al aankomen - maar...

Ik ben enig kind, en enig kleinkind, en kom uit een zeer hechte familie. Daarbij wonen we dicht bij elkaar in de buurt, en zien elkaar zeer regelmatig.
Drie van de vier grootouders zijn nog steeds in leven (mijn opa wordt dit jaar 91, en mijn oma's zijn allebei 86).

Mijn moeder heeft altijd geroepen dat als wij ooit naar de VS verhuizen, zij mee zou gaan, en dat mijn vader maar na moest komen als hij met pensioen ging
Enkel en alleen het vertellen dat we op Realtor.com een leuk huis hebben zien staan voor weinig geld, leidt bij mijn moeder al tot (letterlijk) slapeloze nachten. Als ik ineens een paar duizend kilometer verderop woon, zal dit voor allebei mijn ouders (maar ook de grootouders) heel erg moeilijk zijn.

Mijn ouders hebben ons allebei altijd ontzettend gesteund (ook financieel), ook in de periode dat mijn vrouw al hier in Nederland was, en ik nog studeerde en door een moeilijke periode ging.

Je voelt 't misschien al aankomen: ik word heen en weer getrokken tussen allerlei gevoelens.

Enerzijds, ik ben bang om mijn ouders, die zo veel voor ons gedaan hebben, teleur te stellen door te vertrekken. Ze hebben gezegd dat ze, als de grootouders er eens niet meer zijn en mijn vader met pensioen is, ze 3 maanden Nederland, 3 maanden VS zouden willen doen. Nu is dat echter nog niet mogelijk, waardoor mijn moeder er volgens mij haast aan onderdoor zal gaan om ons zo lang niet te zien.
Gezien de hoge leeftijden van de grootouders willen ze sowieso niet al te lang wegblijven, voor het geval er iets zou gebeuren - iets wat bij mij ook in het achterhoofd speelt, hoewel dat voor mijn vrouw nu ook geldt; haar oom is pas overleden, en het was voor ons niet mogelijk om naar de begrafenis te gaan. Ik zou dus m.a.w. het gevoel krijgen dat ik iedereen in de steek zou laten.

Van de andere kant: "there's no time like the present", we zijn nog jong, ik 30 en zij 28, we hebben nog geen kinderen, en qua carriere zouden we niet veel opgeven als we verhuizen. We moeten toch opnieuw beginnen in de VS, dus hoe jonger we verhuizen, hoe beter (het helemaal opnieuw beginnen zal mogelijk iets moeilijker worden als je ouder wordt, al breng je dan natuurlijk ook ervaring mee). We hebben allerlei plannen die eenvoudiger te realiseren zullen zijn in de VS dan hier.
En wellicht moet je op een bepaald moment echt voor jezelf gaan kiezen, en niet voor anderen hierblijven (ook al zijn dat dan je naaste en dierbaarste familieleden).

Ik zou graag horen of andere mensen wellicht met dezelfde tweestrijd zitten, of hebben gezeten, en hoe jullie daarmee omgaan/om zijn gegaan.

En daarnaast, hoe gaat je familie om met je verhuisplannen/verhuizing, hoe heb je het "slechte nieuws" gebracht, kortom al jullie ervaringen op dit gebied zouden welkom zijn.

Nou, als je al tot hier hebt doorgelezen, dan in ieder geval alleen al daarvoor bedankt! En uiteraard alvast bedankt voor eventuele reacties...

Groetjes,
Dennis

Dennis, ik heb het helemaal tot het laatste lettertje gelezen. En ik begrijp je vraag heel erg goed. Zelf hebben wij in 2000 de kans gehad om voor het werk naar Amerika te verhuizen. We zijn beiden enige kinderen, maar mijn man zijn ouders waren er al niet meer, en met de rest van de familie had hij geen band. Toch waren het mijn ouders die ons dus niet hebben laten vertrekken. Mijn moeder haar (mentale) gezondheid is nooit ok geweest, er was ondertussen een kleinkind waardoor ze toch weer wat opflakkerde... En ik voelde me dus heel erg verantwoordelijk ten opzichte van haar. Ze kon me ook altijd *onmiddellijk* nodig hebben, en als je dan op minder dan een uurtje rijden van elkaar woont, is dat stukken handiger dan wanneer je een dag onderweg bent en dit ook nog honderden euro's kost.
Nu zijn wij op een punt gekomen dat ik ook geen rekening meer moet houden met ouders, maar... nu krijgen we het op het werk niet meer geregeld om te vertrekken. En dan denk je wel eens "hadden we maar....". Maar ik durf niet met stellige zekerheid zeggen dat ik de knoop toch maar ten voordele van Amerika zou doorhakken als ik het terug over mocht doen.
Je zou zo'n gulden middenweg moeten kunnen vinden, en die is er spijtig genoeg niet.
Hopelijk kunnen anderen jou hier meer hoopgevender dingen vertellen over hoe zij er mee omgaan?

Ik snap jouw tweestrijd heel goed. Natuurlijk zien je ouders en grootouders jullie niet graag vertrekken. Van de andere kant, het is wel jullie leven. Je hebt je kinderen maar te leen zeggen ze weleens.
Wij gaan voor 3 jaar naar Amerika. Mijn ouders ( 79 en 75 ) vinden het niet zo leuk voor henzelf maar voor ons vinden ze het een geweldige kans die we moeten pakken. Het geeft mij toch wel een fijn gevoel dat ze achter onze keuze staan. Tegenwoordig kun je op veel manieren contact houden waardoor de afstand voor mijn gevoel wat kleiner lijkt. Mijn ouders zitten nu op computerles en hebben een pc aangeschaft. Het skypen vinden ze geweldig. Ook ga ik een weblog bijhouden, die kunnen ze dan ook volgen.
Ik wens je veel succes met je keuze.

Wij zijn in 1993 naar de omgeving van Denver verhuisd. Mijn ouders leefden destijds al niet meer, maar de moeder van mijn vrouw wel. Verder had in in Nederland een zus waar ik vrij hecht mee ben. Het was even doorbijten om het nieuws aan de betrokkenen mee te delen, maar ze namen het allen er positief. "Het is jullie leven en je moet alle mogelijkheden met beide handen aanpakken". De moeder van mijn vrouw woonde in Friesland en wij in Utrecht, dus de afstand speelde toen al een rol. We zien haar nog steeds regelmatig, en zelfs met haar 82 jaar vliegt ze in haar eentje nog naar Denver. Verder maakt de internet de wereld erg klein. Via email hebben we 13 jaar later nog steeds regelmatig contact met iedereen in NL. En via Skype spreek ik mijn zus ok nog wekelijks. Wij gaan ook nog wel regelmatig naar Nederland, maar zouden geen van beiden daar meer willen/kunnen wonen. Ik denk dat je je moet concentreren op wat jij en je vrouw willen doen. Je omgeving zal wel kunnen leven met je beslissing. En je zult meer contact met ze hebben dan je denkt.

Ik kan me die tweestrijd wel voorstellen. Het is dat ik destijds voor mijn man koos, en we geen keus hadden tussen wel en niet gaan, anders had ik ook met dezelfde tweestrijd gezeten. Het was voor mijn ouders moeilijk om hun enige dochter te zien gaan, en later om de enige kleinkinderen zo ver weg te hebben. (ondertussen hebben ze hun handen vol met 11 kleintjes in de buurt).
Ik denk dat ze het al aan zagen komen toen ik mijn man ontmoette, en ik denk dat ik hun menige slapeloze nachten bezorgd heb. Pas toen ze een keer bij ons in de VS op bezoek waren geweest hadden ze er vrede mee, en nu komen ze bijna ieder jaar een maand. Ze hebben geleerd met email te werken, en nu ook een webcam. Het is niet meer zo ver weg als 20 jaar geleden. Ik heb het idee dat het contact er juist intensiever door is geworden.
Ik moet er niet aan denken dat mijn eigen kinderen zo ver weg zouden gaan wonen, maar ik zal ze ook niet gaan tegenhouden als ze dat wel doen.

Ik denk dat het ook een verschil maakt of je nog broers en/of zussen hebt die in de buurt van je ouders wonen. Je weet dan dat er iemand vlak bij hen is in geval van nood.

Dat laatste ben ik zeker met Elke eens. Ik ben ook enig kind en hoewel ik met mijn moeder soms best een moeizame relatie heb, moet ik er niet aan denken haar helemaal alleen hier achter te laten.

Wellicht had ik het nog wel gekund als mijn vader nog geleefd had, maar nu zeker niet.

Mijn vader had er meer moeite mee dan mijn moeder. Mijn vader zegt nog steeds met regelmaat dat hij me mist, en toch graag had dat ik er kan zijn op verjaardagen, etc, etc.....

Voor hem is het een "double whammy" omdat mijn zusje momenteel van 2005 tot 2008 op Oost Timor (Timor Leste) woont voor een VN project aldaar. Twee van de Drie kinderen zitten dus in het buitenland, en mijn jongste broertje is veel te druk met zijn studentenleven en zijn vriendin om ieder weekend maar weer anderhalf uur in de trein te zitten en mijn ouders op te zoeken, dus eigenlijk zien ze alle drie hun kinderen maar weinig.

Mijn moeder heeft er minder problemen mee, en zij heeft ook minder problemen om zomaar even naar hier te komen. Mijn Ouders zijn twee keer in de VS geweest (2003 en 2005) en ik ben in 2004 naar Nederland geweest. Dit jaar, 2007 ga ik wederom naar Nederland. Maar omdat mijn moeder niet tot September kon wachten heeft ze een vlucht geboekt in Maart, en komt ze dus over een paar weken langs.

Ik zou het gewoon doen. Ik begrijp je relatie met je ouders heel goed, maar je moet toch ook aan je eigen toekomst denken. En tevens aan de toekomst van je vrouw.

Ik heb wel 1 ENORM grote tip voor je: Jouw vrouw kan (mits je 3 jaar getrouwd bent) de Nederlandse nationaliteit aanvragen, EN de Amerikaanse nationaliteit behouden. Dit zou ik zeker overwegen te doen. Je hebt daarmee namelijk de garantie dat je ten alle tijden weer terug kunt keren naar Nederland (jullie zijn dan immers allebei Nederlander) en indien gewenst kunnen jullie ook allebei in een van de andere EU landen gaan wonen zonder al te veel papierwerk. Jullie zijn dan immers beiden EU ingezetenen.

Zoals gesteld kun je de Amerikaanse nationaliteit behouden. De Nederlandse nationaliteit kan verder ook niet meer worden afgenomen. Er zijn voorstellen in de maak om de dubbele nationaliteit geheel af te schaffen, maar dat zal alleen gaan gelden voor nieuwe aanvragen. Een eenmaal gegeven nationaliteit kan ALLEEN worden afgenomen in geval van hoogverraad, overtreding van de oorlogswet, en fraude. Aangezien je (denk ik) niet gefraudeerd hebt bij de toegang tot Nederland 7 jaar geleden (zie Hirsi Ali) en je ook niet van plan bent te verhuizen naar Afghanistan om je aan te sluiten bij Al Queda, zit je dus nadat de Nederlandse nationaliteit is toegekend helemaal veilig.

En als je dan over 10 jaar bijvoorbeeld omdat je vader/moeder ernstig ziek is toch terug wil verhuizen naar Nederland, dan kun je je spullen pakken en meteen in Nederland gaan zitten, zonder dat je dan een nieuwe verblijfsvergunning zou moeten aanvragen met alle problemen van dien. Dat is voor ons doorslaggevend geweest, mijn Amerikaanse vrouw heeft namelijk ook voor haar vertrek uit Nederland de Nederlandse nationaliteit aangevraagd en verkregen, en mochten we ooit terug willen, dan kan dat dus.... zonder poespas en nieuwe kosten.

De aanvraag van de Nederlandse nationaliteit kost eenmalig iets van 400 Euro in totale kosten, en vervolgens moet je eens in de 5 jaar je Nederlandse paspoort vernieuwen, wat voor +/- 60 Euro kan bij het consulaat in Denver, CO.

Aangezien jouw vrouw al 7 jaar in Nederland woont, is dit het DUBBEL EN DWARS waard om te doen. Het heeft namelijk alleen maar voordelen. Alleen in de situatie waarbij de VS de oorlog zal verklaren aan Nederland (of andersom) kun je voor een keuze komen te staan, maar dat lijkt me erg onwaarschijnlijk. In een notedop ben je dus voor die 400 Euro ervan gegarandeerd dat je altijd zonder problemen Nederland weer kunt binnenkomen.

De totale aanvraag duurt ongeveer 9 maanden tot een jaar, en jouw vrouw zal wel een inburgeringstoets moeten afleggen, maar dat mag na 7 jaar Nederland echt geen probleem meer zijn denk ik

Wij zijn twee jaar geleden verhuisd en wij hebben nog beiden onze moeders. Moet wel zeggen dat wij allebei ook nog een zus hebben in NL.
De moeders waren blij voor ons, maar vonden het ook wel moeilijk.
Maar........ mijn mans moeder is hier al drie keer geweest en mijn moeder komt over een paar weken voor de vierde keer. We bellen veel met skype en houden heel goed contact. Het is een andere relatie geworden, maar zeker niet minder intens.

Het is een andere relatie geworden, maar zeker niet minder intens.

Dat betwijfel ik geen moment hoor, ik weet dat afstand geen afstand hoeft te creeëren. (eh, klinkt haar, maar zo is het wel;)

Maar juist omdat ik enig kind ben, zou ik het toch heel moeilijk vinden om te weten dat er niémand is op wie ze direct een beroep kan doen. Nu ze weer een partner heeft die goed voor haar zorgt (en andersom ook hoor), leef ik een stuk rustiger dan de laatste jaren.

nieuwenoord schreef:

Het is een andere relatie geworden, maar zeker niet minder intens.

Dat betwijfel ik geen moment hoor, ik weet dat afstand geen afstand hoeft te creeëren. (eh, klinkt haar, maar zo is het wel;)

Maar juist omdat ik enig kind ben, zou ik het toch heel moeilijk vinden om te weten dat er niémand is op wie ze direct een beroep kan doen. Nu ze weer een partner heeft die goed voor haar zorgt (en andersom ook hoor), leef ik een stuk rustiger dan de laatste jaren.

Begrijp je helemaal

Wow! Wat een reacties in zo'n korte tijd! Iedereen hartstikke bedankt.

Het helpt om te weten dat ik niet de enige ben (had ik eigenlijk ook niet gedacht, maar het helpt wel degelijk om het bevestigd te zien).

Leuk om te zien dat iedereen het er eigenlijk wel over eens is dat internet (blogs, mail, Skype) de afstand gevoelsmatig stukken kleiner doet lijken.
Iets wat we in mindere mate zelf ook hadden ervaren, ook al zijn mijn schoonouders niet erg computer literate - integendeel zelfs - maar toch...

Zoals mijn vrouw ook al vaker zegt: het liefst zouden we mijn ouders en grootouders en ons huis op willen pakken en ergens in de VS weer neerzetten.
Jammer dat dat niet gaat...

Ik weet ook wel dat het een moeilijk iets zal zijn en blijven, en dat het geen eenvoudige, maar denkelijk wel noodzakelijke keuze zal zijn. Een keuze ook, die niemand voor je kan maken.

Wel moet ik zeggen dat jullie reacties wel heel erg helpen om alles nog een beetje beter inzichtelijk te krijgen, en zeker zullen helpen in het beslissingsproces.

Ik blijf uiteraard onverminderd nieuwsgierig naar meer reacties!


@Maarten: dank voor de zeer goede tip: ze is een stapje verwijderd van haar NT2 niveau 1, dus da's al een stap in de goede richting. We hebben er al vaker over gedacht, maar aangezien we net 2 jaar getrouwd zijn moeten we nog even wachten, of kijken wat de andere mogelijkheden zijn (er staat me iets bij dat je ook al eerder kunt aanvragen mits je kunt aantonen minimaal 5 jaar in een duurzame relatie - met elkaar - te zijn geweest).
Ik denk dat we daar eens mee gaan beginnen, en vervolgens de 'green card' procedure alvast gaan starten (ben even vergeten wat de officiele term voor de 'green card' nu ook alweer was).

Tweestrijd! Iets wat hier ook continue aan de orde van de dag is.

Mijn man zit nu al een kleine 4 weken in de US. Ik zit op dit moment nog op mijn visum te wachten, maar het heeft wel de nodige gevoelens los gemaakt toen we uiteindelijk besloten om de stap te wagen.

Mijn man is Amerikaan en heeft ook 7 jaar hier in Nederland gewoond en wilde nu eigenlijk wel terug. Toen het moment daar dan was dat we er echt over na gingen denken heb ik een hele tijd mijn poot stijf gehouden door te zeggen dat ik niet wilde emigreren. Ik kon immers toch niet alles en vooral niet iedereen zomaar achter laten?

Na de nodige slapeloze nachten en gesprekken, waaronder ook gesprekken met de familie werd het mij toch steeds duidelijker dat dit eigenlijk iets is wat ik wel graag wil! Daarbij kwam ook nog eens, dat ik mijn leven door zal gaan brengen met mijn man en eventueel ook wel een gezinnetje! Natuurlijk wil je rekening houden met de mensen die je achter laat!

Vooral ouders is vaak een moeilijk iets. Ik ben mijn moeder 2.5 jaar geleden verloren aan kanker en hd dus heel sterk het gevoel dat ik mijn vader achter zou laten! Maar mijn vader heeft tegen mij hetzelfde gezegd als wat ik al aangaf. Ik moet met mijn man verder en niet mijn vader. Dit is voor ons een geweldige kans en hij zal er ook niet voor de rest van mijn leven kunnen zijn.

We hebben dan ook besloten om toch de sprong in het diepe te wagen en er voor te gaan! Het is allemaal wel makkelijker geworden nu ik weet dat mijn familie achter me staat ongeacht de keuze, maar we wilde toch ook niet over 20 jaar hoeven te zeggen: hadden we maar........

Wat betreft de gevoelens, tja, dat is voor mij een verhaal apart. Zo heb ik dagen dat ik niet kan wachten tot ik in Amerika ben en weer lekker bij mijn mannetje kan zijn, maar zo heb ik ook dagen dat ik in huilen uit kan barsten en dat ik alles zo af zou willen blazen!

Heel veel sterkte en succes met de beslissingen die nog genomen moeten gaan worden!!

Wow Rebecca, dank je voor je openheid en eerlijkheid...

Ik (en denkelijk wel meerdere mensen) herken heel van je gevoelens, al ken ik ze niet allemaal, gelet op wat je hebt meegemaakt met je moeder.

En wat de gevoelens van af en toe heel graag willen, en dan aan de andere kant weer helemaal niet en bijna in huilen uit willen barsten - dat had ik dus gisteravond heel sterk toen we het er weer eens over hadden.

Het had weinig gescheeld of de tranen waren ook bij mij gekomen - wat precies de reden was dat ik besloten heb om deze vraag hier te stellen.

Nogmaals bedankt, en jij ook heel veel sterkte en succes met het avontuur!

Dennis

maartena schreef:Ik heb wel 1 ENORM grote tip voor je: Jouw vrouw kan (mits je 3 jaar getrouwd bent) de Nederlandse nationaliteit aanvragen, EN de Amerikaanse nationaliteit behouden. Dit zou ik zeker overwegen te doen. Je hebt daarmee namelijk de garantie dat je ten alle tijden weer terug kunt keren naar Nederland (jullie zijn dan immers allebei Nederlander) en indien gewenst kunnen jullie ook allebei in een van de andere EU landen gaan wonen zonder al te veel papierwerk. Jullie zijn dan immers beiden EU ingezetenen.

Helemaal mee eens!
Wanneer je meer dan drie jaar (of was 't vijf?) als niet-Nederlander met een Nederlander bent getrouwd, hoef je overigens niet in Nederland te wonen om het Nederlanderschap aan te vragen, MAAR je mag dat niet doen als je in het land van je eigen nationaliteit woont (tenzij de regels intussen zijn veranderd). Dat betekent dus dat je als Amerikaans staatsburger niet Nederlander mag worden als je in de V.S. woont. Rare regel, nietwaar...

Anyway, ik ben net een goede week zowel Amerikaan als Nederlander. Zoals Maarten al aangaf, heeft dat alleen maar voordelen. Je hebt "the best of both worlds..."

Heel veel succes!

Ron (in Seattle, WA)
http://www.dutchoutpost.us

Begin 2003 namen we na veel praten het besluit om naar de VS te gaan (mijn vrouw is Amerikaanse en woonde toen 2,5 jaar in Nederland).
Mijn vader was in 2001 overleden aan kanker, en ondanks dat ik 2 zussen en 1 broer heb die dicht bij mijn moeder woonden had ik toch het rotte gevoel dat ik er niet meer voor haar zou zijn. Ze had nog moeite met het verlies van mijn vader.

Mijn moeder heeft echter toen we het vertelden en ook daarvoor altijd gezegd dat als ik graag wilde ik moest gaan. Dit kwam mede omdat mijn ouders begin jaren 60 ook naar de VS wilden emigreren, maar dat uiteindelijk niet gedaan hebben, omdat hun ouders er om een of andere reden toch veel moeite mee hadden. Ze hadden zelfs al de benodigde visa.

Toen we het uiteindelijk vertelden dat we definitief die stap zouden zetten was het toch natuurlijk moeilijk. Maar ze zou toch regelmatig naar de VS kunnen komen om ons te bezoeken.
In september 2003 emigreerden we naar de VS. Helaas heeft ze ons nooit meer kunnen bezoeken. January 2004 werd een ongeneeslijke ziekte geconstateerd (A.L.S., een spierziekte). In 2004 ben ik daarom nog regelmatig terug gegaan naar Nederland. Eind 2004 overleed ze.

Het geeft me, ondanks de pijn, toch een goed gevoel, dat ik nu hun droom leef; een bestaan in de VS.
Mij bevalt het hier prima, alhoewel het eerste jaar dus kei en keihard is geweest. Heb inmiddels een schat van een dochter en ons zoontje wordt eind mei door de ooievaar afgeleverd.
Life is good.......make the best of it......follow your dreams!!!!!!

Mijn ouders hebben het er ook moeilijk mee gehad, maar vonden ook dat het mijn leven was. Ik denk dat ze het er moeilijk mee gaan krijgen als ze niet meer kunnen komen, vanwege de leeftijd.
Nu komen ze 2 keer per jaar, een totaal van 5 weken en wij gaan 1 keer per twee jaar naar nederland.
De ouders van mijn echtgenote zijn ook in de VS (ook nederlanders) en wonen 1200 mijl weg. Met vliegen tegenwoordig maakt dat dus niet meer zoveel uit. Toen ik in 1994 de kans had om stage te lopen zeiden mijn ouders dat dat een goede ervaring zou zijn, niet wetende dat ik er uiteindelijk zou blijven.
Daarbij heb ik ook nog twee broers die erg ondernemend zijn. Mijn jongste broer is jarenlang expat geweest en heeft oa in zuid afrika, Mexico en Canada gewoond. Momenteel is ie thuisloos omdat ie met vriendin 8 maanden over de wereld reist. Waar hij daarna eindigt weten we niet maar zijn spullen staan in containers in Vancouver canada en zijn katten logeren bij mij in de USA.
Mijn andere broer is het meest honkvast maar is tijdens een trip door China een engelse tegengekomen waar het ook steeds serieuzer mee wordt.

Mijn ouders zijn natuurlijk een beetje bang dat alledrie zoons straks niet in nederland wonen. Ook zijn wij de enige met kinderen waar mijn ouders dol op zijn.
Dit beseffen wij ook natuurlijk en gelukkig is iedereen financieel in staat regelmatig te reizen, maar het is natuurlijk wel eens moeilijk.

Tot slot wil ik zeggen dat je wel moet gaan want het is jouw leven en met de moderne middelen wordt het steeds makkelijker om contact te houden.

Mijn ouders weten dat wij hier gelukkig zijn en dat we het naar ons zin hebben en dat is voor hun het allerbelangrijkste

Ik ben vorig jaar vertrokken na een moeilijke tijd van beslissingen nemen, ook bij mijn moeder was kanker geconstateerd. Inmiddels is ze gelukkig weer beter en heeft ons zelfs al bezocht.
Zij heeft mij altijd voorgehouden dat het leven met mijn gezin belangrijker is, dan dat ik blijf voor haar...dat zou haar alleen maar een groot schuldgevoel geven.
Afgelopen november heeft ze ons bezocht en met eigen ogen kunnen zien dat we het naar ons zin hebben in Florida.
Aankomend zomer gaan dochterlief en ik misschien wel een weekje naar NL om moeders te bezoeken.
Het een moelijk besluit wat voor een ieder uniek is....veel succes en sterkte!!

Als ik iedereens situaties zo lees, realiseer ik me, wat een uitzonderingspositie ik hier inneem. Het waren mijn ouders, die oorspronkelijk emigreerden, ik mocht (om te beginnen) niet mee.

Een jaar later volgde ik toch. Om allerlei persoonlijke redenen hebben wij nu geen contact meer met mijn ouders. Je weet dus nooit hoe het leven zal lopen en uiteindelijk moet je toch beslissen, wat het beste is voor jou, voor je relatie en jullie toekomstige leven. Sterkte!

Tja.. m'n vrouw en ik hebben familie op drie continenten. Bellen gebeurt regelmatig. Reizen kan eigenlijk niet vaker een maal per jaar. Vanwege het beperkte aantal vrije dagen (zij heeft er meer dan ik) kunnen we ook niet altijd samen op reis. In de afgelopen 12 maanden ben ik vanwege de familie 6 dagen in Europa geweest, een lang weekend van 5 dagen in Californie, en 15 dagen in de Filippijnen. Dat is echt het maximum. Vaker dan eenmaal per jaar zie je je overzeese verwanten eigenlijk niet.

Ik ben het eens met Maarten. Het kan een zeer moeilijke beslissing zijn, maar het belang van je eigen toekomst, of liever gezegd van jullie gezamenlijke toekomst, weegt uiteindelijk zwaarder. Als die beslissing voor jullie uitdraait op een gelukkig en succesvol leven in de U.S., is het vertrek voor de achterblijvers ook wat gemakkelijker te accepteren. Je zult bij een transatlantisch huwlijk altijd met deze dingen te maken hebben. Het is niet anders.

--john