Dat zal sterk van jezelf afhangen, en natuurlijk ook van de omgeving waarin je terecht komt.
Als je iemand bent die al terug naar huis wil op de 1ste dag van je schooluitstap, dan zal je zo wie zo niet het initiatief nemen om een jaartje naar het buitenland te trekken. Dus dat helpt!
Maar je weet natuurlijk nooit hoe erg je je vrienden en familie gaat missen, tot dat het zover is. Maar ach, die paar maanden zijn zo wel om, even doorbijten dan. Er is nog nooit iemand aan dood gegaan, moet je maar denken. Relativeren is een handig talent.
Tuurlijk speelt je omgeving ook een rol. Zowel de omgeving die je achterlaat, als deze waar je naartoe gaat. Als je ma elke dag op Skype laat weten hoeveel zakdoeken ze vol heeft moeten snotteren omdat je toch zooo ver weg bent, en als je beste vriend op sms zit te verkondigen dat het leven nu voor hem/haar totaal geen zin meer heeft nu je zo ver weg bent, tja, dat helpt niet al te best.
Kom je ergens terecht waar ze heel open zijn, dan ga je makkelijker contacten kunnen maken dan wanneer je ergens in een eerder gesloten gemeenschap terecht komt. Al vraag ik me ook wel af of er veel kandidaat-opvanggezinnen zijn in zo'n gesloten gemeenschap...
Soms moet je gewoon springen, en zwemmen. Niet denken aan verzuipen. (maar wel weten hoe je het reddingsteam kan roepen!)
