J1 interview, ervaring
Geplaatst: 16 jun 2016, 10:29
Beste allemaal.
Het afgelopen half jaar ben ik bezig geweest met het regelen van mijn minor in Amerika en mijn visum. Tijdens dit half jaar dat ik alles aan het regelen was heb ik echt heel veel gehad aan dit forum. Voornamelijk de posts met de ervaringen hebben mij heel goed geholpen met het voorbereiden voor het gesprek. Hier wil ik iedereen voor bedanken!
Gister (15 juni) had ook ik eindelijk me gesprek voor me j1 visum. Na heel veel zenuwen is die eindelijk goedgekeurd en kan ik 14 augustus vertrekken naar Amerika! Nu wil ik graag hierbij mijn ervaring delen om toekomstige mensen die dit proces aangaan te helpen.
Dus hierbij mijn ervaring (het verhaal van mijn blog):
'Vandaag (15 juni 2016) was het eindelijk zo ver. Het interview voor de goedkeuring van de visum. Aangezien ik mij al aardig heb ingelezen in het gehele interview proces kwam het op mij over dat alles heel streng was. Daarom al de avond van te voren alle documenten gecontroleerd en klaar gelegd.
Om 9 uur had ik het gesprek bij het consulaat en had ook al eerder gelezen te laat is te laat, en daarom wilde ik echt niet te laat komen. Vandaar had ik het idee om maar een keer extra vroeg te vertrekken. Uiteindelijk zou ik om 6 uur 's ochtends vertrekken richting Amsterdam.
Om 5 uur ging de wekker en ik was zowaar een keer direct wakker. Normaal ben ik een persoon die aan een stuk door snoozed, maar in dit geval was ik direct klaar wakker. Even snel gedoucht en uiteindelijk volgens planning om 6 uur de deur uit gestapt.
Volgens 9292 zou ik als alles mee zat rond half 9 in Amsterdam aan komen. Aangezien ns nog weleens voor problemen kan zorgen met vertragingen leek mij dit vroeg genoeg. Maar zowaar een keer geen vertragingen en was de trein sneller als gepland. Uiteindelijk kwam ik om kwart over 8 in Amsterdam aan. Om tien voor half 9 kwam ik aan bij het consulaat.
Wat je eigenlijk nooit leest in verhalen is dat er een rij staat voor het consulaat voordat je naar binnen kan. Hierin is de bewaking best streng. Na een half uur buiten in de rij te hebben gestaan en te hebben gewacht was het dan eindelijk zo ver. Ook ik mocht naar binnen. Er werd wel eerst gevraagd of je enige elektronica mee hebt. Mocht dit zo zijn, dan kom je echt niet binnen. Gelukkig had ik mij voorbereid en had ik geen telefoon of enige andere elektronica bij me. Het was ondertussen al 10 voor 9.
Allereerst kom je aan de balie aan waar je je moet aanmelden bij twee bewakers. Even je paspoort afgeven en ze vinken af dat je aanwezig bent. Hier moet je ook alle documenten in een bakje doen, samen met alle metalen voorwerpen waar de metaaldetector van af kan gaan (jas, riem en portemonnee). Wat ik ook nergens van te voren had gelezen is dat je geen plastic tas mee mocht nemen. Aangezien ik niks mee mocht nemen had ik alle documenten in een plastic tasje gedaan, maar die werd daar in beslag genomen. Vervolgens moet je door de metaaldetector heen en wordt het bakje met spullen door de röntgescan heen gehaald.
Als alles klopt krijg je een nummer en mag je door de deur heen naar de wachtkamer. Ik kreeg nummer 31 en wilde door de deur heen gaan. Echter was de deur vrij zwaar en stond ik er tegenaan te duwen terwijl je hem open moest trekken. Liet al gelijk een goede indruk achter daar. Eenmaal in de wachtkamer liepen de zenuwen alleen maar meer op. Achter je aan de balie zijn mensen bezig met hun interview. Zo ving ik ook toevallig een gesprek op van een meneer waarvan het visum werd afgekeurd. Dit maakte mij persoonlijk alleen maar zenuwachtiger.
Uiteindelijk was het zo ver, nummer 31 verscheen op het bordje en ook ik mocht naar de balie toe. Hier zat een man die mij naar al mijn documenten vroeg. Ik zocht alle documenten bij elkaar en gaf ze af. Halverwege het gesprek viel mij ineens op dat deze man gewoon Nederlands sprak tegen mij en dat ik voor niets in het engels terug aan het praten was.
Nadat alle documenten waren afgegeven werden er van beide handen vingerafdrukken van iedere vinger afgenomen. De rechterhand ging in een keer goed, maar bij de linker hand had hij iets meer moeite. Uiteindelijk na poging nummer 5 deed hij het eindelijk.
Vervolgens werd verteld dat ik plaats mocht nemen in de wachtruimte en mijn nummer (nummer 31) zou worden omgeroepen voor het interview. Nu ging het toch echt gebeuren en ik nam netjes plaats in de wachtruimte.
Allereerst werd nummer 23 omgeroepen, vervolgens 24 en daarna 25. Ik dacht dit gaat nog wel een tijdje duren voordat ik eindelijk aan de beurt was. Maar dat viel gelukkig mee. Na nummer 25 was ik aan de beurt. Ik liep netjes naar het raam en hier zat een Amerikaanse vrouw. Deze vrouw sprak wel degelijk engels (dit keer gelukkig van te voren op gelet). Zij vroeg mij of het klopte dat ik op de Rotterdam University of applied sciences zat. Dat klopt. 'And you want to go to highland heights?' vroeg ze. 'That's correct, to the Northern Kentucky University' antwoordde ik heel netjes.
'How are you gonna pay for your expenses?' vroeg zij. Nu gaat het interview beginnen dacht ik. Ik hield me map met de financial statement alvast klaar om deze te pakken. 'I got a lot of savings to pay the expenses. Besides I got a study loan and a scholarship' antwoordde ik ondertussen. 'Okay well your visa is approved. It will be delivered by mail within 3-5 business days' antwoordde zij. Heel verbaast dat ik geen documenten heb hoeven tonen was ik toch wel blij!
Vervolgens bleek dat de vingerafdrukken van mijn linker hand (zelfs na poging 5) nog niet gelukt waren. Nu poging 6 voor de vingerafdrukken. Ook deze mislukte in de eerste instantie (zou het dan toch aan mijn handen liggen). Vervolgens was poging 7 goed en was alles geregeld.
Nu wachten op me paspoort en kunnen de laatste dingen geregeld worden!
Northern Kentucky University, here I come!'
Ik hoop dat mensen hier in de toekomst ook nog wat hebben! Dit verhaal is origineel geschreven voor mijn blog (https://studyabroadnku.wordpress.com/20 ... -approved/) (Mocht dit niet, dan haal ik de link weg)
Het afgelopen half jaar ben ik bezig geweest met het regelen van mijn minor in Amerika en mijn visum. Tijdens dit half jaar dat ik alles aan het regelen was heb ik echt heel veel gehad aan dit forum. Voornamelijk de posts met de ervaringen hebben mij heel goed geholpen met het voorbereiden voor het gesprek. Hier wil ik iedereen voor bedanken!
Gister (15 juni) had ook ik eindelijk me gesprek voor me j1 visum. Na heel veel zenuwen is die eindelijk goedgekeurd en kan ik 14 augustus vertrekken naar Amerika! Nu wil ik graag hierbij mijn ervaring delen om toekomstige mensen die dit proces aangaan te helpen.
Dus hierbij mijn ervaring (het verhaal van mijn blog):
'Vandaag (15 juni 2016) was het eindelijk zo ver. Het interview voor de goedkeuring van de visum. Aangezien ik mij al aardig heb ingelezen in het gehele interview proces kwam het op mij over dat alles heel streng was. Daarom al de avond van te voren alle documenten gecontroleerd en klaar gelegd.
Om 9 uur had ik het gesprek bij het consulaat en had ook al eerder gelezen te laat is te laat, en daarom wilde ik echt niet te laat komen. Vandaar had ik het idee om maar een keer extra vroeg te vertrekken. Uiteindelijk zou ik om 6 uur 's ochtends vertrekken richting Amsterdam.
Om 5 uur ging de wekker en ik was zowaar een keer direct wakker. Normaal ben ik een persoon die aan een stuk door snoozed, maar in dit geval was ik direct klaar wakker. Even snel gedoucht en uiteindelijk volgens planning om 6 uur de deur uit gestapt.
Volgens 9292 zou ik als alles mee zat rond half 9 in Amsterdam aan komen. Aangezien ns nog weleens voor problemen kan zorgen met vertragingen leek mij dit vroeg genoeg. Maar zowaar een keer geen vertragingen en was de trein sneller als gepland. Uiteindelijk kwam ik om kwart over 8 in Amsterdam aan. Om tien voor half 9 kwam ik aan bij het consulaat.
Wat je eigenlijk nooit leest in verhalen is dat er een rij staat voor het consulaat voordat je naar binnen kan. Hierin is de bewaking best streng. Na een half uur buiten in de rij te hebben gestaan en te hebben gewacht was het dan eindelijk zo ver. Ook ik mocht naar binnen. Er werd wel eerst gevraagd of je enige elektronica mee hebt. Mocht dit zo zijn, dan kom je echt niet binnen. Gelukkig had ik mij voorbereid en had ik geen telefoon of enige andere elektronica bij me. Het was ondertussen al 10 voor 9.
Allereerst kom je aan de balie aan waar je je moet aanmelden bij twee bewakers. Even je paspoort afgeven en ze vinken af dat je aanwezig bent. Hier moet je ook alle documenten in een bakje doen, samen met alle metalen voorwerpen waar de metaaldetector van af kan gaan (jas, riem en portemonnee). Wat ik ook nergens van te voren had gelezen is dat je geen plastic tas mee mocht nemen. Aangezien ik niks mee mocht nemen had ik alle documenten in een plastic tasje gedaan, maar die werd daar in beslag genomen. Vervolgens moet je door de metaaldetector heen en wordt het bakje met spullen door de röntgescan heen gehaald.
Als alles klopt krijg je een nummer en mag je door de deur heen naar de wachtkamer. Ik kreeg nummer 31 en wilde door de deur heen gaan. Echter was de deur vrij zwaar en stond ik er tegenaan te duwen terwijl je hem open moest trekken. Liet al gelijk een goede indruk achter daar. Eenmaal in de wachtkamer liepen de zenuwen alleen maar meer op. Achter je aan de balie zijn mensen bezig met hun interview. Zo ving ik ook toevallig een gesprek op van een meneer waarvan het visum werd afgekeurd. Dit maakte mij persoonlijk alleen maar zenuwachtiger.
Uiteindelijk was het zo ver, nummer 31 verscheen op het bordje en ook ik mocht naar de balie toe. Hier zat een man die mij naar al mijn documenten vroeg. Ik zocht alle documenten bij elkaar en gaf ze af. Halverwege het gesprek viel mij ineens op dat deze man gewoon Nederlands sprak tegen mij en dat ik voor niets in het engels terug aan het praten was.
Nadat alle documenten waren afgegeven werden er van beide handen vingerafdrukken van iedere vinger afgenomen. De rechterhand ging in een keer goed, maar bij de linker hand had hij iets meer moeite. Uiteindelijk na poging nummer 5 deed hij het eindelijk.
Vervolgens werd verteld dat ik plaats mocht nemen in de wachtruimte en mijn nummer (nummer 31) zou worden omgeroepen voor het interview. Nu ging het toch echt gebeuren en ik nam netjes plaats in de wachtruimte.
Allereerst werd nummer 23 omgeroepen, vervolgens 24 en daarna 25. Ik dacht dit gaat nog wel een tijdje duren voordat ik eindelijk aan de beurt was. Maar dat viel gelukkig mee. Na nummer 25 was ik aan de beurt. Ik liep netjes naar het raam en hier zat een Amerikaanse vrouw. Deze vrouw sprak wel degelijk engels (dit keer gelukkig van te voren op gelet). Zij vroeg mij of het klopte dat ik op de Rotterdam University of applied sciences zat. Dat klopt. 'And you want to go to highland heights?' vroeg ze. 'That's correct, to the Northern Kentucky University' antwoordde ik heel netjes.
'How are you gonna pay for your expenses?' vroeg zij. Nu gaat het interview beginnen dacht ik. Ik hield me map met de financial statement alvast klaar om deze te pakken. 'I got a lot of savings to pay the expenses. Besides I got a study loan and a scholarship' antwoordde ik ondertussen. 'Okay well your visa is approved. It will be delivered by mail within 3-5 business days' antwoordde zij. Heel verbaast dat ik geen documenten heb hoeven tonen was ik toch wel blij!
Vervolgens bleek dat de vingerafdrukken van mijn linker hand (zelfs na poging 5) nog niet gelukt waren. Nu poging 6 voor de vingerafdrukken. Ook deze mislukte in de eerste instantie (zou het dan toch aan mijn handen liggen). Vervolgens was poging 7 goed en was alles geregeld.
Nu wachten op me paspoort en kunnen de laatste dingen geregeld worden!
Northern Kentucky University, here I come!'
Ik hoop dat mensen hier in de toekomst ook nog wat hebben! Dit verhaal is origineel geschreven voor mijn blog (https://studyabroadnku.wordpress.com/20 ... -approved/) (Mocht dit niet, dan haal ik de link weg)
