Aangezien ik van plan ben om hier nog een tijdje te blijven hangen, zal ik ook even de tijd nemen om mij voor te stellen:
In 1999 werkte mijn echtgenoot voor een Amerikaans telecombedrijf. Zo werd hij een paar maanden naar Chicago gestuurd.
We mochten toen bij een vriend/collega bij inwonen. Deze werkte ook voor het kantoor in Chicago, maar werkte van thuis uit, dus vanuit
Michigan City (IN). Dat was een unieke gelegendheid om kennis te maken met een Amerikaans gezin met 2 jonge tieners in huis. En we verbaasden ons over vanalles: over het feit dat zij eigenlijk geen eten koken, geen brood eten zoals wij dat kennen, over het feit dat het ontbijt haast op een snoepjesmaaltijd leek (pancakes, en hmmm, bagels met kaneel, ik zou er een moord voor plegen!), over het feit dat zij minstens 5 verschillende soorten cereals in de kast hadden staan, dat chips soms onze aardappelen vervangt, maar ook over het feit dat zij ontzettend gastvrij zijn, dat we door de Nederlandse buurvrouw onmiddellijk vergast werden op lekker gebak en koffie, over het feit dat we wekelijks (!) naar een musical gingen met onze gastfamilie, over het feit dat het zeer belezen en cultuurminnende mensen waren, over het feit dat zij ontzettend veel wisten van de Europese geschiedenis (meer dan ik
), enz...
We maakten prachtige uitstappen:
Naar
Chicago (IL), met de trein. Prachtige stad, mooie blauwe rivier en Lake Michigan, en superfantastische musea. Science and Industry, Natural History, Shedd Aquarium en Adler Planetarium waren onze favorieten, en we hebben er dagen in doorgebracht met onze (toen 5-jarige) zoon, die er ook van genoot, én overal aan mocht komen.
Ook in Michigan City hebben we het dagelijks leven meegemaakt: 4th of July, gaan zwemmen aan het meer, bezoekje aan de plaatselijke dierentuin én het outlet center.
En we reden naar de regio van
Fort Wayne, en zo door de streek waar de Amish wonen.
Prachtig allemaal. Heel ontspannend. Heel verassend. Aangenaam.
We namen afscheid met het gevoel dat we heel zeker nog eens terug wilden gaan.
Ergens droomden we er wel stiekem van om eens voor een aantal jaren terug te gaan, maar ja, je kent dat hé: ouders die beginnen zeuren omdat jij, hun enige kind, hun enige kleindkind wilt 'ontvoeren' naar zo'n ver land waar ze de taal niet van verstaan... Dus je besluit om maar hier te blijven...
Ondertussen ging mijn man voor een ander Amerikaans bedrijf werken, we bouwden een huis (waar we nu een jaar in wonen), en mijn echtgenoot timmerde ondertussen verder aan zijn carrière. Maar nu komt hij op het punt dat men hem zegt dat het niet slecht zou zijn om op assignment te gaan naar de US, voor een jaar of 2 à 3. En onze dromen komen dus terug boven.
Ook ik heb nu een knop omgedraaid: als we het willen doen, dan moeten we het nu doen, en het niet nog eens 10 jaar uitstellen.
Dus: volgende maand gaat mijn man een gesprek hebben met zijn baas, en dan gaat hij zijn 'wens' kenbaar maken. We zullen dan moeten zien hoe het verder gaat. In ieder geval moet hij wachten tot er een geschikte opportuniteit is.
Zelf zie ik in de timing ongeveer half 2006 zitten, omdat dat voor onze zoon zijn school het beste zo uitkomt. Hij begint in september 2005 aan zijn middelbare school (dus eigenlijk zouden we beter NU onmiddellijk vertrekken, maar dat is niet haalbaar
). Een jaartje later dan maar.
Waar we naartoe zouden willen gaan? Dat is dus sterk afhankelijk van de verschillende bedrijven die zde moederfirma heeft, maar het ziet er naar uit dat het New Jersey zal worden : de streek van Somerset, Hunterdon of Middlesex.
Of het echt tijdelijk gaat zijn, of we besluiten om ginder te blijven, dat is nu allemaal nog heel erg ver af. Maar we zullen in ieder geval vertrekken met de idee van "als het meevalt, dan komen we nog één keer terug naar hier: om ons huis te verkopen". Natuurlijk hangt die beslissing niet alleen van ons af. Dat heb ik hier op het forum ook al lang begrepen.
Ik vrees er voor dat ik niet zo heel veel waardevolle bijdragen kan leveren hier, dat ik dus vooral een ontvanger van info zal zijn. Maar: hopelijk komt daar dus over een jaartje verandering in, en kan ik ook gepaste info geven aan mensen die hun zoektocht beginnen.
Elke
kortom, het wordt een vakantie die van het begin tot het einde nieuw is. En als ik ergens heen ga, waar ik niet iedere week kom, wil ik wel zorgen dat ik weet wat er allemaal te doen is, want zoals mijn vriend zegt: ik presteer het om een dag in San Francisco door te brengen zonder iets te zien als ik niet weet welke bezienswaardigheden en attracties er zijn.
