Hoe ben je in Amerika terechtgekomen?

hekkie · Bericht door **hekkie** » 25 jul 2006, 20:58

Heel erg leuk Sylke en Nonaj bedankt voor het artikel.

Gr. Marjan

Magnolia87 · Bericht door **Magnolia87** » 29 jul 2006, 17:18

@ Sylke: Ik heb dat artikel in de yes ook gelezen een tijdje terug! Ik wist niet dat jij ook op dit forum zat, wat grappig!

redscorpionsting · Bericht door **redscorpionsting** » 18 aug 2006, 22:38

Ik heb heel veel opgestoken van jullie verhalen.Hartelijk bedankt om deze ervaringen te delen .Hopelijk kan ik op een dag ook mijn verhaal hier plaatsen ,door deze forum voel ik mij minder nerveus voor de procedure K1 visa waar ik mij ook door moet bijten. Volgende week donderdag medische keuring en in Sept DE GROTE DAG INTERVIEW.En dan na mijn moeder te bezoeken op weg naar mijn internet liefde dat ik al 7 jaar ken ,waarvan 2 jaar een relatie mee heb en oud mee wil worden.

Color01 · Bericht door **Color01** » 24 sep 2006, 05:36

Ik was midden in een scheiding verwikkeld toen alles begon.

ongeveer 8 jaar geleden was ik met de ICQ op de Computer bezig en ik kwam in contact met een vrouw die in Suffolk, Virginia woonde.
Na dat we bijna 8 maand met elkaar aan het chatten waren nodigde zij mij uit om hier voor een weekje te komen...het was een prachtige tijd en in plaats van 1 week heb ik er maar een paar dagen erbij aan geknoopt.
Toen ik in nederland weer aan kwam toen heb ik er goed over na gedacht hoe mijn toekomst er uit zag in nederland...ik had een goede baan waar ik al 22 jaar werkte en wat goed betaald ... ik vroeg aan mijn oudste zoon ( toen nog 15 jaar ) of hij belang had om met mij mee te gaan naar amerika...en hij zei ja...ik helemaal blij

ik ben toen naar mijn ouders gegaan en heb toen alles uit gelegd... I.V.M. Het verlaten van nederland...zij zeiden toen...je moet je hart volgen...en dat heb ik toen gedaan.
De volgende dag ben ik naar mijn werk gegaan en heb toen ontslag aan gevraagd ... mijn baas zei toen ...je moet ten minstens nog 6 weken doorwerken om dat je zoveel jaar hier hebt gewekt..ik zei toen probeer me maar tegen te houden...en toen hebben ze mij maar laten gaan.

ik heb in de week daarop alles geregeld met de papieren en met de advocaat I.VM. de scheiding en ben bij de ambassade geweest om nog wat papieren te regelen voor mijn zoon.
ik heb toen mijn auto en fiets verkocht, zo dat ik nog wat extra geld had

En een week later zat ik weer in het vliegtuig met mijn zoon op weg naar Virginia.....mijn zoon is 1 jaar lang hier gebleven maar hij had een beetje heimwee en de school beviel hem niet...en is toen weer terug gegaan.
nu komen mijn 2 zonen elke 2 jaar hier voor vakantie.
ik ben inmiddels bijna 4 jaar getrouwd met mijn vrouw Joy, en op september 26 is het onze trouwdag.

ik run nu een online business en doe veel aan import en export wereldwijd.

Wij hebben pas een stuk grond bij gekocht van 10.5 acres tussen South Hill, VA en Clarksville, VA en daar laten we onze nieuwe huis bouwen....en toevallig kwam ik gisteren achter dat ik vlakbij RhonDick kom te wonen want hij heeft op ongeveer 20 mijl vandaan ook een stuk grond gekocht met een huis er op.

Bericht door **Petra/VS** » 24 sep 2006, 15:49

Wat een kleine wereld, he? Ik vind het wel leuk, een aantal fellow Virginians. Na tweeentwintig jaar in deze staat gewoond te hebben ben ik er helemaal verliefd op en heb nog lang niet alles gezien (voornamelijk het zuidwesten niet).

kastelke · Bericht door **kastelke** » 24 sep 2006, 15:55

Color01, ook jij hebt een vrij 'spectaculair' verhaal. Maar ja, 'zomaar' verhuizen naar de andere kant van de plas is meestal niet zo erg banaal als verhuizen binnen je eigen land.

Color01 · Bericht door **Color01** » 24 sep 2006, 16:01

kastelke schreef: Maar ja, 'zomaar' verhuizen naar de andere kant van de plas is meestal niet zo erg banaal als verhuizen binnen je eigen land.

als ik al die problemen lees waar de mensen in nederland nu mee kampen ( alles schreeuwend duur geworden )... dan ben ik blij dat ik toen die beslissing heb genomen.

Dutchstar · Bericht door **Dutchstar** » 27 okt 2006, 22:46

Nou, hier gaan we dan........

Lang geleden.......nee hoor, bijna 4 jaar geleden werkte ik nog als brandweervrouw bij de Luchtmacht op een kleine NATO basis in Brunssum genaamd Afcent (toen heette het nog Afcent, nu zijn ze inmiddels alweer 3 namen verder).
Op een dag was er een medaille uitreiking en ik was genomineerd voor een medaille en stond dus op het podium. Niets vermoedend was er iemand in de zaal die blijkbaar erg onder de indruk (waarom?....kzou het ook niet weten

) was van mij en later die dag, in de fitnesszaal, sprak deze persoon me aan en tja toen sprongen er wat vonkjes over. Chris was zijn naam en hij werkte voor de US Airforce als computer freak.
Met een gezamelijk vriendin/college zijn we een avondje gaan stappen en tja toen was er geen houden meer aan. Ongeveer een half jaar later woonden we samen en weer een jaar later kochten we ons eigen huis in Dieteren (limburg).
We wisten wel dat de mogelijkheid erin zat dat Chris ooit terug geplaatst zou worden naar Amerika maar ik heb Chris meteen duidelijk gemaakt dat ik met hem mee zou gaan......onder één voorwaarde.....dat mijn diertjes mee kunnen. Dat zou geen probleem zijn verzekerde hij mij. Dus dat was dan geregeld.
Chris zijn rotatie datum kwam steeds dichterbij. Eigenlijk wilde hij overgeplaatst worden naar Duitsland en dus solliciteerde hij daar op verschillende banen waar hij voor in aanmerking zou komen. Helaas (nou ja, helaas) was de Airforce hem voor en wees hem een functie toe: Yep, in Montgomery Alabama. Ik schrok hier wel een beetje van, zo snel hoefde dit nou ook alweer niet. We wilde eigenlijk pas over een jaar of 3 4 richting Amerika, na zijn rotatie datum in Duitsland of nadat Chris zou zijn gepensioneerd (Chris is pas 37 maar een Amerikaan kan zich al pensioneren als hij 20 jaar gediend heeft). Er waren nog wel mogelijkheden om eronder uit te komen maar we wisten niet of we dat wel wilden. We zijn op Internet gaan neuzen naar huizen en naar de omgeving en mogelijkheden in Alabama. Toen we de huizen prijzen zagen en de mogelijkheden om paarden te houden waren we al snel verkocht. Dus...Sweet home Alabama here we come. Via Internet werden we verliefd op ons droomhuis met 6 acres grond. Ik weet het, groot riscio over internet een huis kopen maar via Chris zijn werk hadden we een soort van huizenjager die alles voor ons regelde en waar we volledig op konden vertrouwen.
Maar, oh shit, hoe moet ik dit mijn ouders vertellen, mijn broer en zijn vrouw die net een zoontje hadden gekregen en aan mijn beste vriendinnen. Mijn moeder is altijd al bang geweest voor dit moment sinds ik met Chris thuis kwam.
Gelukkig viel het gebrachte nieuws en de reacties die hieruit voort kwamen allemaal wel mee. Ze hadden dit denk ik al aan zien komen. Geen hooglopende emoties dus maar begrip en daarnaast een beetje bezorgdheid. Tja, het blijven je ouders.
Zo gezegd zo gedaan. Baan opgezegd, huis verhuurd en nog effe snel getrouwd. Want ja, ik kon mijn familie en vrienden het niet aandoen in Amerika te trouwen dus besloten we in dit in Nederland in een kleine maar hechte gezelschap te doen. Het was helemaal te gek maar ook heel erg emotineel met het oog op onze emigratie. Dat maakte het allemaal heel erg speciaal.
Het afscheid was heftig. De laatste weken woonde ik bij mijn ouders in en ik kreeg daar een beetje het gevoel alsof ze het me verweten dat ik 'hun zou gaan verlaten'. Er waren nogal wat spanningen. Later drong het pas tot me door dat dit verdrongen emoties waren van hun en van mijn kant. Een paar goede gesprekken en rivieren van tranen later weten we pas echt wat we voor elkaar voelen. Ik kan niet wachten tot ze hier op vakantie komen.
Het enige waar ik het echt heel moeilijk mee heb is dat ik mijn neefje Luuk niet van dichtbij zal zien opgroeien. Hij loopt verdomme al!!

Dus even in het kort:
Ergens in februari besloten we naar Alabama te gaan, 3 Juli zijn we getrouwd en 20 september ging ik richting Amerika (Chris was er al sinds 7 augustus maar mijn visum was nog niet rond). Het is dus allemaal heel snel gegaan en nu ben ik inmiddels alweer een maand hier.
Ja, met mijn 6 katten, 2 honden, 2 fretjes en 1 paard. Jay ons paard hebben we in april al de oceaan over gestuurd omdat ze anders 3 weken in Quarantiane zou moeten. Ze zou in mei 2 jaar worden en merries die nog geen 2 jaar zijn hoeven maar 2 dagen in Quarantaine. Via een dierenarts vonden we een super ranch met super mensen die voor Jay hebben gezorgd tot wij in Alabama aankwamen. Nu staat ze lekker bij ons in de wei, samen met haar vriendinnetje Sue die we op diezelfde ranch gekocht hebben.
Heerlijk dat uitzicht vanuit één van de ramen van ons huis:
Afbeelding

Bericht door **Petra/VS** » 27 okt 2006, 23:36

Mooi (liefdes)verhaal, Peggy! Wat het niet zien opgroeien van neefjes en nichtjes betreft, snap ik je helemaal. Ik heb net mijn neefje en nichtje in Massachusetts weer gezien, na een half jaar en wat waren ze weer gegroeid! Die uit Canada heb ik ook al lang niet gezien en die in Nederland heb ik in november na vijf jaar weer gezien. En ze zijn me allemaal even dierbaar. Toch zul je merken, dat, als ze dan eenmaal op bezoek komen of jij naar Nederland gaat op bezoek, het contact veel intensiever is. Je moet tenslotte alles uit die paar weken halen.

kastelke · Bericht door **kastelke** » 27 okt 2006, 23:56

JaySue schreef:Heerlijk dat uitzicht vanuit één van de ramen van ons huis:

Dat mag je wel zeggen!
Mooi verhaal ook! Ik hoop dat jullie ginder heel erg gelukkig worden. Zit de kans er in dat jullie nog eens moeten verhuizen, of gaat je man dan toch maar zijn pensionering aanvragen?

Het is logisch dat je ouders je niet met veel plezier laten gaan; zeker mensen van hun generatie zijn het niet gewoon dat mensen heel ver weg trekken, vermoed ik, laat staan dat ze de oceaan over steken!
Eigenlijk deed dat me ook nog denken aan een voorval van mijn eigen tienertijd, ruim 20 jaar geleden: toen er sprake van was dat in onze gemeente een NATO-basis zou komen, mét Amerikaanse soldaten. Heel wat mensen in het dorp reageerden enthousiast, want dat betekende dus ook werkgelegenheid. Maar mijn moeder vond dat alles behalve een leuk vooruitzicht: haar dochter zou toch maar eens verliefd moeten worden op een Amerikaan!... (tja, en dan loop je tegen een Vlaming aan die in Amerika wil gaan werken

)

Magnolia87 · Bericht door **Magnolia87** » 28 okt 2006, 00:37

In het jaar 2000, toen ik 13 jaar was, was ik op vakantie bij mijn tante in Indiana. Op weg naar een ziekenhuis in Tennessee, met haar kids slapend in de auto, vertelde zij mij haar levensverhaal. Ik weet geen details meer, maar kan haar verhaal wel in grote lijnen vertellen. Haar verhaal is helaas niet helemaal happy, het gaat niet altijd zoals je denkt/hoopt dat het zal gaan.

Zij ontmoette ook, net zoals een aantal anderen hier, een Amerikaanse man tijdens het uitgaan. Hij was hier ook tijdelijk, op zo'n legerbasis. Het was liefde op het eerste gezicht, en ze trouwden. Volgens mij hebben ze eerst even in Nederland gewoond, en zijn ze daarna naar Texas verhuisd.

Ze kregen samen een dochter. Een aantal jaar daarna krgen ze hun 2e kindje, een jongen. Helaas was hij gehandicapt. Hij is in izjn hoofd een 2-jarige. Hij kan niet praten, en het was zelfs de vraag of hij ooit zelf zou kunnen lopen (hij kan dit gelukkig wel!!). Veel zorgen dus, om hun zoon. Omdat ze voor hun dochter ook een gezond broertje of zusje wilden, kregen ze heel snel nog een derde kindje, een gezonde zoon. Intussen waren ze naar Indiana verhuisd.

Mijn tante kwam erachter dat haar man vreemd ging, en zijn uiteindelijk gescheiden. Intussen wilde haar exman haar wel terug, maar mijn tante trapte er niet meer in. Ze wilde eigenlijk wel graag terug naar Nederland met de kids, maar dat kon natuurlijk niet, omdat haar exman zijn kinderen niet zou laten gaan. Ze vertelde mij, dat als haar exman mocht komen te overlijden, ze wel terug naar Nederland zou gaan.

Mijn tante had heel veel zorgen: zorgen voor haar gehandicapte zoon (kost handen vol geld, en moeilijk om te verzorgen) en ze had ook amper geld. Als de kinderen naar school gingen werkte zij als schoonmaakster in grote huizen van rijke mensen. Gelukkig heeft zij in Nederland aardige en rijke ouders, dus zij hebben volgens mij het huis betaald, en zij betaalt huur aan haar ouders.

Gelukkig ontmoette mijn tante een hele lieve man, waar ze een aantal jaar geleden mee getrouwd is! Ze wonen nog steeds in hetzelfde huis in Indiana, in een niet al te grote plaats, in een leuke, mooie en veilige buurt!! Ze hebben een aantal jaar geleden ook het huis uitgebouwd, dus al haar kids hebben nu een eigen kamer (haar 2 zoons sliepen op één kamer, maar haar gezonde zoon wilde natuurlijk ook graag een eigen kamer).

Uiteindelijk is het dus nog wel aardig goed gekomen, maar ze heeft zeker geen makkelijke tijd achter de rug!

Met kerst komen ze weer naar Nederland (voor vakantie), kan niet wachten om ze te zien!!

wiepster · Bericht door **wiepster** » 28 okt 2006, 01:41

Tja Larissa, die verhalen ken ik ook, destijds een grote kennissen-club waarvan een aantal meiden alleen met Amerikanen uitgingen en stappen, later een moeizame relatie..een soldaat blijft een soldaat en heeft in elk land wel een lieffie...een aantal van die meiden zijn ook naar de States vertrokken en kwamen na een jaartje of 3 met hangende pootjes en kroost weer terug....zo verstandig als ik was zou ik daar nooooooooiiiiiitt intrappen...LOL....heb er heel lang tegen gevochten, maar toch zwanger geworden van een Amerikaan

, heb mijn dochter op mijn naam gehouden om idd het gezeur om custody te voorkomen, en kijk waar ik nu geeindigt ben, vandaag precies een jaar getrouwd met die Amerikaan na een gat van 10 jaar .....nu gaat het super..we verbazen ons er zelf elke keer weer over...

Bericht door **Petra/VS** » 28 okt 2006, 01:59

Maar zulke verhalen zul je binnen Nederland ook tegenkomen. Het enige verschil is inderdaad, dat je, als je kinderen hebt, die niet het land uit mag nemen in geval van scheiding. Ik had een Nederlandse vriendin met een dochtertje. Haar Amerikaanse man en zij gingen scheiden en zij wilde terug naar Nederland. Ze is het hele gerechtelijke circuit doorgegaan, maar geen rechter, die haar haar dochtertje mee liet nemen (en, laten we wel wezen, haar ex was een goede vader). Zij is toen alleen naar Nederland teruggekeerd (iets wat ik tot de dag van vandaag niet begrijp, maar goed, dat is een ander onderwerp).

ANY · Bericht door **ANY** » 28 okt 2006, 02:33

Hey, leuk dat je je verhaal hier ook neerzet. Er zitten heel herkenbare dingen in. Toen ik "mijn" Amerikaan leerde kennen waren mijn ouders ook al bang dat ik een keer zou vertrekken. Dat gebeurde uiteindelijk ook, maar toen ze 1 keer hier waren geweest waren ze gerust.
Mijn man heeft ook 3 jaar bij de Afcent gezeten toen we na 3 jaar VS teruggeplaatst werden naar Nederland, ik wist niet dat ze de naam veranderd hebben.
Van het familie leven moet je veel missen, dat heb ik ook, de kleine kinderen van mijn broers groeien op en ik ben nog nooit op kraamvisite kunnen gaan. Er zijn 2 kinderen die ik in december pas voor het eerst zal zien, en ze zijn al bijna 2 jaar. Leuke naam van je neefje: mijn jongste broer's naam

Maar voor alle dingen die je mist komt wel wat in de plaats.
Geweldig dat al je dieren hebt mee kunnen nemen! Een mooi uitzicht heb je!

Magnolia87 · Bericht door **Magnolia87** » 28 okt 2006, 11:53

wiepster schreef:Tja Larissa, die verhalen ken ik ook, destijds een grote kennissen-club waarvan een aantal meiden alleen met Amerikanen uitgingen en stappen, later een moeizame relatie..een soldaat blijft een soldaat en heeft in elk land wel een lieffie...een aantal van die meiden zijn ook naar de States vertrokken en kwamen na een jaartje of 3 met hangende pootjes en kroost weer terug....zo verstandig als ik was zou ik daar nooooooooiiiiiitt intrappen...LOL....heb er heel lang tegen gevochten, maar toch zwanger geworden van een Amerikaan , heb mijn dochter op mijn naam gehouden om idd het gezeur om custody te voorkomen, en kijk waar ik nu geeindigt ben, vandaag precies een jaar getrouwd met die Amerikaan na een gat van 10 jaar .....nu gaat het super..we verbazen ons er zelf elke keer weer over...

Toen ze gingen trouwens heeft hij een 'normale' baan gezocht, dus hij is het niet gebleven, hij was dus niet steeds weg ofzo. Hij is gewoon vreemd gegaan met iemand uit dezelfde woonplaats (ik heb die vrouw ook ontmoet, want toen ik daar was gingen de kids het weekend naar hem, en ik ging dan ook mee, en dan gingen we vaak ook naar die vrouw, die overigens wel heel aardig is en een heel schattig dochtertje heeft)

JayDee · Bericht door **JayDee** » 29 okt 2006, 10:57

Juli 2001, ik zit op mijn werk en mijn telefoontje gaat. Het is mijn vriend. "Wat dacht je ervan om voor een maand of 3 naar Amerika te gaan?", vraagt hij mij? Nadat hij de laatste tijd wel vaker vragen van deze orde had gesteld (naar Engeland, naar Noorwegen en nog een paar landen) en ik na elke keer overwegen positief reageerde en even later hoorde dat het toch niet door zou gaan, nam ik deze vraag niet serieus. Sterker nog, ik reageerde met een: "Nou, voor mij hoeft Amerika niet, heb er niks te zoeken en bovendien heb ik het druk, toedeloe!" Op 8 augustus 2001 vertrokken we, alleen twee koffers mee met kleding, want 3 maanden is te overzien...

Lang verhaal kort, drie maanden werden 4,5 jaar. Na een half jaar hotelsuite, vonden we een gaaf apartement in New Brunswick, NJ. In november 2002 trouwden we, want Uncle Sam heeft het niet op stellen van buitenaf zonder papiertje en we leefden happily ever after of toch niet?

Het jaar 2005 werd er 1 van veel verdriet. Allereerst overleed een zusje van mij, heel plotseling en onverwacht en ik voelde mijn wereld op z'n kop staan. Twee weken daarna werd ik opgenomen met ernstige hartritmestoornissen en dat kiepte andermaal mijn leven in de war. We waren inmiddels verhuisd vanwege het feit dat we hondjes wilden en die werden niet toegestaan in het gebouw waar we eerst woonden. Onze nieuwe woonplek stond in Lawrenceville, net zuid van Princeton en ik voelde me er doodongelukkig. Kortom, ik wilde naar huis... In november 2005 vond ik een prachtig apt. in Rotterdam en vertrok, mijn echtgenoot volgde twee maanden later. Amerika lag achter ons.

Afgelopen mei, nog steeds officieel in dienst van het Amerikaanse bedrijf, werd hij uitgezonden naar Turkije voor een half jaar. Natuurlijk ging ik mee, samen met de hondjes. We zitten in de laatste fase nu, eind van het jaar, begin volgend jaar is Turkije "klaar". In NL vonden we ook niet wat we zochten en inmiddels hebben we onze minds opgemaakt. De deur staat nog steeds wagenwijd open voor mijn man en dus gaan we terug. Ik ben druk bezig een prettig huis te zoeken, ben dingen aan het voorbereiden voor zo ver mogelijk in dit stadium, verheug me er erg op daar weer te zijn. Dat Amerika wat me nooit trok, waarmee ik niet de geringste verbondenheid voelde, is mijn tweede homeland geworden. Het voelt thuis, het voelt vertrouwd en ik ben blij dat ik terug kan gaan. Ons visum is nog ruim twee jaar geldig, maar het bedrijf gaat meteen de green card-procedure in werking stellen als we er weer zijn. Ik kan bijna niet wachten..

kastelke · Bericht door **kastelke** » 29 okt 2006, 11:56

JayDee schreef: Het voelt thuis, het voelt vertrouwd en ik ben blij dat ik terug kan gaan. Ons visum is nog ruim twee jaar geldig, maar het bedrijf gaat meteen de green card-procedure in werking stellen als we er weer zijn.

Ik hoor wel eens dat zo'n green card procedure wel een jaar of 3 (4?) in beslag kan nemen. Moeten jullie dan in tussentijd weer terugkeren naar Nederland (of een ander land)?

Ilsepils · Bericht door **Ilsepils** » 29 okt 2006, 14:05

Wow, zojuist alle 10 pagina's met verhalen gelezen, wat een prachtige ervaringen en wat heerlijk om dat hier allemaal te lezen! In mn hart ben ik weer in de VS, wat voel ik me daar thuis maar wat is het moeilijk om je hart te volgen als je situatie dat niet toelaat.

Tnx for sharing!

JayDee · Bericht door **JayDee** » 29 okt 2006, 14:18

kastelke schreef:
JayDee schreef: Het voelt thuis, het voelt vertrouwd en ik ben blij dat ik terug kan gaan. Ons visum is nog ruim twee jaar geldig, maar het bedrijf gaat meteen de green card-procedure in werking stellen als we er weer zijn.
Ik hoor wel eens dat zo'n green card procedure wel een jaar of 3 (4?) in beslag kan nemen. Moeten jullie dan in tussentijd weer terugkeren naar Nederland (of een ander land)?

Dit is kennelijk een snel bedrijf. We kennen er een paar Europeanen in vergelijkbare posities al de onze. Die hadden in no-time een visum

Bericht door **Petra/VS** » 29 okt 2006, 14:27

Tijdens de procedure van het verkrijgen van een greencard via een bedrijf, mits in principe goedgekeurd (i.e. bewezen, dat een Amerikaan het werk niet kan doen etc.) hoef je (of zelfs mag je) het land niet te verlaten, al verloopt je visum.

AllesAmerika.com Forum

Hoe ben je in Amerika terechtgekomen?

Board Disclaimer