Natuurlijk waren wij best bereid de goede man (hoewel hij zonder shirt was en nogal behaard
) een hug te geven en zijn vriend, die erbij stond ook. Maar op de terugweg probeerde hij het weer en toen waren mijn hugs toch echt op! Wat het zoenen op de mond betreft, ik ben het 100% met je eens. Zelfs de verplichte 3 zoenen (die terugkeren op de Nederlandse damesavond, die we eens per maand hebben) zijn bij mij echt wel luchtzoenen. Vroeger had ik er, net als Larissa, een vreselijke hekel aan al die ooms, tantes (sommigen stonken of zagen er niet uit om te zoenen) te zoenen.
En feliciteren doen we hier inderdaad alleen degene, die de prestatie heeft verricht. Nu ik opeens weer veel meer contact met "real life" Nederlanders heb moet ik er echt weer aan wennen met de verjaardag van de kinderen gefeliciteerd te worden (niet dat ik daar een probleem mee heb, het is gewoon een andere gewoonte).
Tja het is wel vaker zo dat het in het engels veel beter klinkt 
maar vertaald is het toch echt hetzelfde... 
