De mentaliteit

[donut]

Ik ben stay@homemom. In NL had ik een leuke baan bij een advocatenkantoor en ik geef toe dat ik dat soms wel eens mis. Toch vind ik heerlijk om elke dag thuis te zijn bij mijn dochtertje en haar zelf op te voeden. Hoe Amerikanen en Nederlanders hier over denken vind ik ook een wereld van verschil. Afgelopen december in NL werd me ook weer haarfijn meegedeeld door een hoop moeders, hoe saai dat wel niet moet zijn en hoe zonde is het van mijn Schoevers diploma, die nu immers niet gebruikt wordt. Er wordt altijd met een sneue blik naar thuisblijfmoeders gekeken vind ik. Alsof je 1 wordt met het stof in je woning.
Hier echter heb ik het idee (maar wellicht hangt het af in welke regio je woont) wordt het erg gezien als een luxe en vindt men het geweldig dat je het helemaal zelf doet. Ik merk ook dat ik één van de weinigen ben die thuisblijft. Het is moeilijk contact te krijgen met andere vrouwen want een hoop werken en vaak ook nog fulltime. Zeker in deze tijd.
Wat ik wil zeggen is dat de houding hier veel positiever is naar een stay@homemom, in NL is het duidelijk negatief. Iemand vroeg letterlijk "of ik me niet 'dom' voelde worden" omdat ik elke dag thuis ben.

[DixieChick]

Dat klopt, men is hier veel positiever naar stay at home moms toe. Maar de keerzijde zie ik ook - hier is het niet ongewoon om je kinderen de hele dag naar de daycare te brengen, ook echt kleine babies. Als ik dat in Nederland vertel, dan wordt je echt behandeldt alsof je geen goede moeder bent, opmerkingen zoals, "Waarom neem je dan kinderen", of "Waarom ga je niet parttime werken" vliegen je om de oren. Het feit dat parttime werken hier gewoon niet zo makkelijk kan, of dat studies laten zien dat goede kinderopvang helemaal niet slecht is voor het kind worden van tafel geveegd met "Je wil toch altijd bij je kind zijn, dus dit slaat nergens op". Ik vind dat echt een heel hard oordeel als ik heel eerlijk ben. Onze kinderen zijn toch best wel redelijk normaal..ook al zal ik ze zeggen dat als ze later ooit problemen krijgen, ze dat aan de daycare en hun egoistische ouders mogen wijden

Ik denk dat het patroon dat ik hier zie het oordelen is. Wat ik hier merk is dat men niet zo snel met hun oordeel klaar staat. Als iets werkt voor jou, dan is dat prima. In Nederland lijkt men nog veel meer het "maar zo hoort het" idee te hebben.

[FlipjeBTiel]

hier is het niet ongewoon om je kinderen de hele dag naar de daycare te brengen, ook echt kleine babies. Als ik dat in Nederland vertel, dan wordt je echt behandeldt alsof je geen goede moeder bent

Hmm, bij mijn zus en vrienden in NL zie ik dat de kids vanaf 3 maanden oud op het kinderdagverblijf terecht komen, en dat dat normaal is, zonder negatieve reacties naar de ouders toe. Daarentegen had mijn moeder altijd harde woorden over ouders met "sleutelkinderen." Het zal plaats/tijd afhankelijk zijn.

Wij hebben gekozen voor een nanny: mijn vrouw wil never-nooit-niet economisch afhankelijk zijn van een ander, en ik zou stay@homedad gewoon niet kunnen volhouden.

Gr., Flipje

[Clint]

Ik wilde net ook zeggen dat heel veel kinderen hier ook op hele jonge leeftijd naar kinderdagverblijven worden gestuurd.

[ANY]

Van mijn moeder hoorde ik wel eens geluiden dat ze daycare maar niks vindt. Hier is het heel gewoon, en het is zeker in Nederland ook gewoner geworden. Toen ik in Nederland woonde was er nog amper wat te vinden.
Soms zijn de mensen wat positiever met karaktertrekken; in Nederland werd me altijd verteld dat ik te stil ben en eens wat meer moet praten op mijn werk. Hier hoor ik dat ik rust uitstraal door mijn stille aard Ik vindt het gewoon grappig hoe ze er zo anders tegenaan tegenaan kunnen kijken.

[Dento]

Kinderen gewoon 's ochtends hup bij IKEA in de ballenbak gooien, en om vijf uur 's middags weer op gaan halen...

[ANY]

Kinderen gewoon 's ochtends hup bij IKEA in de ballenbak gooien, en om vijf uur 's middags weer op gaan halen...

Ja, dat deed ik ook altijd toen ze klein waren

[RoyBergen]

Als de kinderen opgegroeid zijn, kun je als je daar zin aan hebt altijd weer je oude beroep verzoeken op te pakken wellicht? (of wellicht iets anders doen) .....

[Bennogr]

Ja, en tegen de tijd dat de kinderen groot zijn en het huis uit, lig je 20 jaar achter op al je collega's. En 20 jaar ouder. Beide dingen die je niet bepaald helpen als je weer een baan zoekt!

Wij hebben indertijd een combinatie gebruikt: een oppas thuis, zodat ik kon thuis werken en af en toe het kind kon knuffelen. Om 5 uur stopte ik de zoon vaak in de rugzak en dan gingen we eten kopen voor die avond.

Niet de goedkoopste manier, maar we konden het gelukkig betalen en we hadden het geluk dat ik voor mezelf kon werken.

Toen hij eenmaal naar de lagere school ging, was er daar een kinderopvang na school. Plus goede buren, met even oude kinderen, zodat we elkaar op konden vangen.

[Clint]

Kinderen gewoon 's ochtends hup bij IKEA in de ballenbak gooien, en om vijf uur 's middags weer op gaan halen...

*DING DONG* Jantje wil opgehaald worden uit het kinderparadijs

[FlipjeBTiel]

Als de kinderen opgegroeid zijn, kun je als je daar zin aan hebt altijd weer je oude beroep verzoeken op te pakken wellicht? (of wellicht iets anders doen) .....

Sommige, zeker de beter betaalde, beroepen vereisen groei en ervaring. Dat haal je nooit meer in, zelfs als werkgevers je uerberhaupt nog aankijken.

Gr., Flipje

[donut]

Goh mijn professionele toekomst blijkt een doemscenario.

[FlipjeBTiel]

Dat is weer het andere uiterste. Maar denk je dan dat je na een tussenperiode van 20 jaar (of zeg 16 als de kinderen vroeg opgegroeid zijn) nog partner kunt worden bij het advocatenkantoor waar je eerder werkte?

Gr., Flipje

[Petra/VS]

Goh mijn professionele toekomst blijkt een doemscenario.

Jij en ik samen, dan, hoor. Ik ben al sinds de geboorte van onze jongste SAHM. Ik zou ook niet verwachten weer als manager te beginnen, mocht ik terug aan het werk willen, misschien me er (weer) naar opwerken. Dat is een keuze, die je maakt (en die wij gelukkig hebben kunnen maken).

[DixieChick]

Wat veel SAHMs (leuke afkorting!) die ik ken doen is aan een opleiding beginnen als de kinderen naar school gaan, zodat ze, als de kinderen wat ouder en iets zelfstandiger zijn, weer aan het werk kunnen.

Ik weet niet hoe het voor elke beroepsgroep werkt, maar ik kan voor mijzelf heel realistisch zeggen dat als ik tien, of zelfs vijf, of misschien zelfs drie jaar uit mijn beroep stap, ik een kans op een tenure-track positie wel kan vergeten. Ik kan me voorstellen dat bij beroepen waar de kennis misschien niet zo snel veranderd, dat anders is, en je daar wel een redelijke kans maakt om weer terug in je oude beroep te vallen.

[Sandy]

Wat veel SAHMs (leuke afkorting!) die ik ken doen is aan een opleiding beginnen als de kinderen naar school gaan, zodat ze, als de kinderen wat ouder en iets zelfstandiger zijn, weer aan het werk kunnen.

Zo zag ik het ook voor ogen ... helaas zijn de opleidingen die ik graag wil doen niet te betalen!

[donut]

Maar denk je dan dat je na een tussenperiode van 20 jaar (of zeg 16 als de kinderen vroeg opgegroeid zijn) nog partner kunt worden bij het advocatenkantoor waar je eerder werkte?

Nee als dat mijn ambitie was geweest idd niet. Maar dat is het hem nou net, ik heb de ambitie om hogerop te komen niet meer sinds ik moeder werd. Daarvoor wel en ik had ook altijd in gedachten te blijven werken. Totdat ik zwanger was en een andere mening werd toegedaan. Mijn man heeft altijd gezegd (en zegt nog steeds) dat ook wij een nanny zouden kunnen aannemen mocht ik toch weer willen werken. Maar ik wil dat niet. We hebben nu 1 kindje, over een jaar of 3 misschien een 2e. Over 20 jaar loop ik dan tegen de 60.

Op het kantoor waar ik werkte heb ik overigens 2 x meegemaakt dat een 'oudere' als bewindvoerder en curator binnenkwam, na een omscholing. Als je echt wilt kom je er ook wel.

Er is trouwens ook nog zoiets als vrijwilligerswerk, wat ik heel graag zou willen doen als de kleine naar school gaat en we eindelijk naar Philly zijn verkast. Ben je ook weer lekker bezig, alleen ja, je krijgt er geen geld voor.

Jij en ik samen, dan, hoor. Ik ben al sinds de geboorte van onze jongste SAHM. Ik zou ook niet verwachten weer als manager te beginnen, mocht ik terug aan het werk willen, misschien me er (weer) naar opwerken. Dat is een keuze, die je maakt (en die wij gelukkig hebben kunnen maken).

Ja de vrijheid van de keuze is wel zeer prettig.

[Bennogr]

Ik heb altijd gedacht en gemerkt, dat het in de VS veel gewoner is dat vrouwen werken dan in Nederland. Voor een deel komt dat natuurlijk ook door het feit dat de Nederlandse lonen nog steeds (een beetje) erop gericht zijn dat alleen de man werkt, en natuurlijk de verzkering voor gezondheidszorg een stuk beter en goedkoper is en dat in de VS veel gezinnen het inkomen van moeder hard nodig hebben.

Maar in de VS zijn er volgens mij altijd meer opvangmogelijkheden beschikbaar geweest. Gerelegeld niet door de overheid, maar door de mensen zelf. Zo hadden wij bijvoorbeeld in New Jersey naschoolse opvang, betaald en geregeld door de ouders zelf (ik ben zelfs een jaartje penningmeester geweest). In Nederland, zo kreeg ik de indruk, werd veel meer neergekeken op werkende moeders en was/is kinderopvang iets dat je zelf maar moet regelen. Werken buitenshuis werd (wordt?) bovendien moeilijk gemaakt door die vreemde uren op de lagere school, waar kinderen geacht worden naar huis te gaan voor lunch tussen 12 en 2. Dat breekt je hele dag en maakt werken een stuk moeilijker. Lunch op school is daarentegen in de VS heel gewoon en bestaat al heel lang.

[Petra/VS]

In dit gebied (een van de duurste van het land) en online ken ik toch een heel aantal vrouwen en zelfs een paar mannen, die geen vaste baan hebben, en lang niet alleen bij heel gegoede gezinnen (hoewel wel altijd nog "middle class"). Ook heb ik jarenlang part time kunnen werken en ken ik nog een heel aantal vrouwen (en een paar mannen), die dat ook doen. Verschil is wel, dat ik in Nederland waarschijnlijk om gezondheidsredenen tenminste gedeeltelijk "afgekeurd" (zeg je dat nog?) zou zijn en dus een bepaald inkomen van de staat zou krijgen. Hier krijg ik niets en heb ik veel geluk, dat ik een man heb, die goed genoeg verdient.
Maar goed, we gaan erg off topic. Om op mentaliteit terug te komen, denk ik wel, dat men hier sneller geneigd is om andere levensstijlen zonder opmerkingen te accepteren. Men deelt hier ook geen prive gegevens over inkomen, hoeveel je hypotheek is of wat je auto heeft gekost. Maar dat kan allemaal natuurlijk ook regio gebonden zijn, zoals alles in dit immense land.

[Dento]

Iets wat mij vandeweek op viel, had weer met privacybescherming te maken. Zoals een aantal misschien wel weten, zijn forumlid Loek en ik sinds afgelopen augustus collega's. Ik las dinsdag hier op het forum in het topic van Loek over zijn blindedarmontsteking, en dat hij in het ziekenhuis lag.

Ik vroeg mijn manager of hij dat wist, en hij zei dat hij het inderdaad die ochtend gehoord had, maar dat hij niets gezegd had omdat het binnen het bedrijf niet bekend zou worden gemaakt. Het was niet aan iemand binnen het bedrijf om dat te vertellen, maar dat was iets wat Loek zou moeten doen. In mijn geval lag het iets anders omdat ik Loek kende, maar voor de rest hoefde dat niemand te weten in verband met Loek's privacy.

Ik weet wel dat waar ik in Nederland gewerkt heb dit per email aan iedereen medegedeeld zou worden zodat iedereen juist steunbetuigingen zou kunnen sturen. Nu weten misschien vier of vijf mensen het... Toen ik vertelde dat hier in Nederland toch anders mee om wordt gegaan, kreeg ik te horen dat het hier niet echt zo kon in verband met privacybescherming. Als ik het dus niet op het forum had gelezen, dan was ik er misschien nooit achter gekomen dat Loek in het ziekenhuis lag totdat hij weer terug was.

Nu kan het natuurlijk alleen dit bedrijf zijn wat hier zo strikt mee omgaat, of hebben andere Neder-Amerikanen ook zoiets meegemaakt?