"Small talk", oppervlakkig?

[DixieChick]

Ik vind zelf het gemak waarmee je in Amerika "even" een gesprekje aanknoopt heel erg fijn. Ik ben het wel met Sandy eens dat er regionale verschillen zijn in hoe dat verloopt. Hier in het zuiden heeft men het echt tot een "art vorm" verheven, hier kan je bewijze van spreken niet eens even snel tanken zonder een gesprekje te beginnen, en soms is dat wel lastig.

In Nederland viel me vorige week dat mensen soms heel aardig reageren, en soms ook totaal niet. Ik ben heel erg gewend om "hallo" tegen mensen te zeggen, en dat viel bij een aantal echt in de verkeerde aarde. Aan de andere kant merkte ik wel dat als je een gesprekje aanknoopt, mensen dat echt heel leuk vinden, maar zelf zullen ze vaak niet beginnen.

[Bralo20]

Zoals bij veel dingen zijn de Amerikaanse en Nederlandse/Belgische/Europese manier van doen een beetje 2 uitersten.
In België kan ik mij ook geweldig storen aan onze stugge, gesloten aard.... In Amerika werd ik op sommige momenten helemaal gék van die "how are you" om de haverklap (als je bv een snelle shopper bent zoals ik en een aantal winkels direct in ene uit loopt).

Oppervlakkig is in deze context het verkeerde woord vind ik. Ik noem het vooral sociaal en communicatief zijn. Je hoeft niet met iedereen een diepgaand contact te hebben maar dat neemt niet weg dat het dagelijks leven leuker is als iedereen vriendelijk is en een praatje slaat. Eerlijkheidshalve moet ik er wel aan toevoegen dat op sommige dagen ik ook nogal nors kan zijn (slecht geslapen, andere dingen aan je hoofd)

Grappig dat jullie Nederlanders al stug vinden. Vlamingen zijn volgens mij nog een stuk erger. Ik volg weekendles aan een academie waar ook een aantal Nederlanders les volgen. In het begin van het schooljaar zullen de Nederlanders zich spontaan voorstellen aan nieuwe leerlingen. Zelfs dat doen de meeste Vlamingen niet.

Hierin moet ik Leen bijtreden, ik heb ook de indruk dat Vlamingen nog meer gesloten/stugger zijn dan Nederlanders... Ik denk dat ik persoonlijk het schoolvoorbeeld ben van de gesloten/stugge Vlaming Buiten een vriendelijke "goeiedag" en als het echt moet misschien nog een "slecht/goed weer hé" zal ik zelden of nooit iets zeggen... Meer zelfs, ik merk dat ik me erger als ik merk dat er iemand een praatje wil slaan, vooral als ik ergens sta te wachten, dan kan ik het echt niet hebben dat men over koetjes en kalfjes begint te zeveren. Over het algemeen zit ik echter met allerhande zaken in m'n hoofd (veelal "werk" dat ik meeneem van kantoor) waardoor ik het over het algemeen niet echt kan waarderen dat ze me "storen". Als ik dan nog eens die ochtend met m'n linker- ipv met m'n rechterbeen uit bed gestapt ben dan blijf je best uit m'n buurt want dan durf ik wel eens een dodelijke blik geven

Het "rare" is dat ik op verlof helemaal geen probleem heb met zo'n "small talk", tenminste, zolang het maar geen landgenoten zijn, dat is namelijk nog iets dat ik kan missen als de pest, het tegenkomen van landgenoten op verlof die dan persé een praatje willen maken omdat ze oh zo blij zijn dat ze een landgenoot tegen het lijf lopen... (meteen ook nog een reden waarom je me nooit terug zal vinden op de bestemmingen die aangedaan worden door de bekendere touroperators). In de USA heb ik echter regelmatig gesprekken gevoerd met "wildvreemden", gaande van een kwartiertje tot meerdere uren zelfs waarbij die small talk ontaarde in een diepzinnig gesprek over gedeelde interesses en waarbij er zelfs contactgegevens uitgewisseld werden.

Misschien leven we allemaal wat te gestresseerd?

[Petra/VS]

Ik begrijp het ergens wel dat Nederlanders van mening zijn dat Amerikanen oppervlakkig zijn..

Wel is het zo dat het contact er niet meer is. En ik denk dat dat ook de misvatting is dat Nederlanders Amerikanen 'oppervlakkig' vinden. Het 'uit het oog, uit het hart idee'. Dit is ook de ervaring van vrienden van ons waarvan één stel anderhalf jaar in Amerika gewoond heeft en een andere vriend een jaar in Amerika geweest is. Beiden vertelden dat Amerikanen die ze ontmoetten heel enthousiast en geïnteresseerd waren, maar als ze ze later weer tegenkwamen ze niet meer herkenden. En zo hadden ze wel meer voorbeelden. Nu denk ik zelf niet dat het desinteresse of 'nep' is, maar een andere manier van omgangsvorm dat als je het niet gewend bent, kunt interpreteren als 'nep' .. Het woord 'oppervlakkig' namen onze vrienden overigens wel bewust in de mond, gebaseerd op hun ervaringen. Dat is hun referentiekader, dat hoef ik niet tegen te spreken ...

Sandra

Omgekeerd is het in mijn ervaring net zo. Wij hebben een paar keer ons vrijwel onbekende Nederlanders te logeren gehad, waarmee we echt een leuke klik hadden en dachten, dat dat contact naderhand wel zou blijven. Na nog een paar mailtjes uitgewisseld te hebben, hebben we daarna geen contact meer gehad. Of dat nu door ons kwam of door hen weet ik niet. Het is gewoon moeilijk om van verre contacten te onderhouden, dan moet er, in mijn ervaring, al een diepe vriendschap zijn.

[Adrie]

Volgens mij heeft het beeld van de oppervlakkige amerikaan niet veel te maken met small talk.
Degene die dit vinden zijn vaak niet in Amerika geweest.

Ik denk dat dit het algemene beeld is wat mensen hebben n.a.v. Tv e.d.
Programma's zoals Oprah en Dr Phil zijn ( voor nederlandse begrippen ) behoorlijk oppervlakkige programma's
Gooi daar nog wat stereo type series doorheen, wat van die zemel shows zoals Top Model, Millionaire Match Maker etc.etc.etc.
en het idee ontstaat al snel dat Amerika oppervlakkig is......

Denk ik

[Coyote]

Ik denk dat de 'Small talk' net zo goed door ons hier in Europa wordt gedaan, zeker als je in net zo situatie zat als Petra. Als er 'problemen' zijn, heb je gauw aanspraak is mijn eigen ervaring. Dat gebeurt echt niet alleen in Amerika.

Het gevoel van 'oppervlakkig' zijn komt misschien wel ergens anders vandaan. Altijd word ik heel hartelijk begroet als ik een (kleding)winkel in Amerika binnenstap. In het begin moest ik daar aan wennen maar weet inmiddels ook dat dat een vorm van communiceren/klantvriendelijkheid is in Amerika en kan dat ook wel waarderen. Toch ontkom ik niet altijd aan het gevoel dat ze 'mij vergeten zijn' zodra ik de winkel weer uitgelopen ben.

Ook zat ik eens naast een Amerikaan op een binnenlandse vlucht in Amerika en we hadden een heel aangenaam gesprek. Ik vloog toen naar Seattle en hij gaf me allerhande tips. Ook kreeg ik zijn 'visitekaartje' en ik moest hem vooral bellen als ik in de buurt was. Ik heb mij altijd afgevraagd of zo iemand dat echt zo meende of dat het een vorm van beleefdheid was. Iets in mij zei me dat hij het meer 'voor de vorm' gaf. Vraag me niet waarom, maar qua aanvoelen van mensen heb ik het niet vaak mis...

Roland

[gahoogenboog]

Is dit amerikaans, nederlands of wat dan ook? Of ligt het aan de mensen en/of de regio waar je woont?
Als ik in een wachtkamer bij de dokter ben, zit ik echt niet te wachten op van die mensen die je aankijken in een poging een "gesprek"te beginnen. Over wat ze mankeren of hoe slecht het ziekenhuis/dokter wel niet is. Meestal vinden ze wel iemand en hoor je het alsnog maar daar heb ik dus geen behoefte aan.
Maar het is hier geen uitzondering dat je een praatje met een wildvreemde maakt. In de winkels, bij de kapper, noem maar op.
En ja, lange wachttijden op een vliegveld dat verbroedert natuurlijk gemakkelijk. Je bent er toch!
Wel merk ik zelf dat ik graag in de winkels in Brabant kom. Persoonlijk vind ik dat ze daar vriendelijker en behulpzamer zijn.
Als je daar naar een andere maat vraagt bijv. is het antwoord vaak: ik zal even voor U zoeken of in een ander filiaal kijken.
Hier bij ons in de omgeving van Rotterdam hoor ik toch vaker :als het er niet hangt dan hebben we het niet.
Maar misschien is dit helemaal niet zo en ervaren anderen dat anders.
En verder is het weer is er wel DE Amerikaan, De nederlander,De Belg enz? Ik denk het niet.

GReet

[flyingdutchman]

Afgelopen jaar ben ik voor het eerst naar de USA geweest. Ik had ook het vooroordeel dat Amerikanen oppervlakkig zijn. Dit nav tv, verhalen van anderen en een paar amerikanen die ik tijdens mijn werk in NL ontmoet heb.

Niets bleek echter minder waar. Natuurlijk zijn de meeste small talks enkel tijddodende gesprekjes en hou je hier niet meteen vriendschappen aan over maar ik had meestal wel het idee dat mensen oprecht geinterreseerd waren. Terug in nl probeer ik bij het wachten op de trein e.d. nu ook af en toe gesprekjes te beginnen met vreemden maar merk toch dat de meesten je dan vreemd aankijken. Die sire reclame is dus denk ik wel een hele goede.

groet,
Alex

[Bandido]

Het verschil is alleen dat men in Amerika niet alleen een gesprekje begint als er iets mis is of anderszins iets te klagen valt. En mijn ervaring is dat als je met zijn allen op een vertraagde trein staat te wachten, je dan in NL ineens wel aanspraak hebt.

[Clint]

Dat probeerde ik idd ook te zeggen

[Bandido]

Of hebben Amerikanen onderling ook zulke boeiende gesprekken bij de bakker? Of in de wachtkamer?

Ja, dat is dus het leuke, vind ik althans. Nou praat ik zelf ook vrij veel, dus aan mij is dat wel besteed. En als je er een keer geen zin in hebt of haast hebt, dan is dat ook snel duidelijk.

[Dento]

Of hebben Amerikanen onderling ook zulke boeiende gesprekken bij de bakker? Of in de wachtkamer?

Ja, dat is dus het leuke, vind ik althans.

Mee eens; je ziet Amerikanen veel sneller en meer met elkaar over vanalles en nog wat praten, en het maakt dan niet uit waar of wat er aan de hand is, dan ik in Nederland ooit gemerkt heb. En inderdaad, als er iets aan de hand is, dan praten de Nederlanders wel met elkaar, maar voor de rest toch beduidend minder.

Ik geloof wel dat het zowel in Nederland als in de VS ook deels bepaald wordt door de regio, maar toch denk ik - als je wilt generaliseren - dat Amerikanen meer en sneller aan "small talk" zullen doen dan de Nederlanders (of Belgen, zo blijkt ).

[JKG]

Oppervlakkig? Ik vind het juist wel leuk hoe het er in Amerika aan toe gaat.
Ik weet ook niet waarom ze dat hier zeggen over Amerikanen.. zeker jaloers ofzo?
En alsof alles inderdaad over diepzinnige gesprekken moet gaan, gewoon een gezellig babbeltje en je leert er mensen een beetje mee kennen.

klein voorbeeldje;
Was een keer op Dulles airport en sta in de buurt van de toiletten op m'n vriendin te wachten, staat er een vrouwtje van het vliegveld naast me die iemand
in een rolstoel net op het toilet heeft geholpen (en haar rondduwt over het vliegveld) en die gaat uitgebreid met me staan lopen kleppen over wie dat dan was, was iemand van The Supremes. Vond ze helemaal geweldig. In Nederland zou zoiets nooit gebeuren en kijk je elkaar met de nek aan.

Nederland is echt een beetje een land aan het worden waar zelfs de buren soms onbekenden voor je zijn. En dat geldt zelfs voor mij, aan één kant heb ik echt mensen wonen die totaal geen contact zoeken, een groet kan er nog net van af als ik als eerste groet. Moet je daar nou mee he...

[Coyote]

Toch proef ik weer een beetje de 'verheerlijking' van Amerika tussen de berichten door.

Begrijp me goed, ik vind Amerika een prachtig land, zou er zo willen wonen omdat ik mij heel goed kan vinden in heel veel gebruiken, manieren van omgaan e.d. en ik ook bereid ben mij daarin aan te passen. Toch is niet alles pracht en praal in Amerika en met dit topic vind ik dat weer eens teveel benadrukt wordt 'hoe goed Amerika wel niet is t.o.v. Nederland' terwijl er heus wel een andere kant is.

Misschien ben ik de enige die er zo over denkt, maar vond dat ik het wel even moest zeggen.

Just my 2 cents...

Roland

[Dento]

Ik krijg juist altijd het idee dat als Nederlanders iets positiefs zeggen over Amerika, dat men dan roept dat het verheerlijking van Amerika is, omdat je geen goed beeld kunt vormen op basis van enkel een vakantie. Maar tegelijkertijd, als Neder-Amerikanen iets zeggen over hoe het in hun beleving is in het dagelijks leven - dus buiten een vakantie om - dat er ook dan geroepen wordt dat het verheerlijking van Amerika is, omdat een objectief oordeel niet mogelijk zou zijn voor een Neder-Amerikaan...

Ik denk dat genoeg Neder-Amerikanen objectief genoeg zijn om een vergelijking te trekken, omdat iedereen zowel Nederland als Amerika kent - en niet iedereen vanwege een enorme voorliefde voor enkel het land hier is terecht gekomen - en in deze discussie is het opvallend dat de meesten het met elkaar eens zijn.

Misschien heeft het niets met verheerlijking te maken, maar gewoon met een observatie...

[Bandido]

Ik denk dat genoeg Neder-Amerikanen objectief genoeg zijn om een vergelijking te trekken, omdat iedereen zowel Nederland als Amerika kent - en niet iedereen vanwege een enorme voorliefde voor enkel het land hier is terecht gekomen - en in deze discussie is het opvallend dat de meesten het met elkaar eens zijn.

Inderdaad, ik zou bijna zeggen dat juist de meeste Neder-Amerikanen objectief zijn. Ik ben hier bv ook alleen maar komen wonen omdat ik een relatie kreeg met iemand hier, dat had net zo goed iemand uit Finland, Ierland of Brazilie kunnen zijn bij wijze van spreken. Neemt niet weg dat ik het hier enorm naar mijn zin heb en ik oprecht kan zeggen dat ik dit land en zijn inwoners erg waardeer. Maar ik zou er bv niet elk jaar naartoe gaan met vakantie, hoe leuk ik het ook vind, maar de wereld is groter wat mij betreft. En ik zie dan toch een verschil met mensen die er wonen en diegenen die er met vakantie gaan, want hoe vaak je ook als de VS hebt doorkruist, het is gewoon anders dan wanneer je er werkt, je er je dagelijkse boodschappen doet, je hypotheek betaalt enz. enz. Niet dat je dan geen mening mag hebben, maar ik denk juist dat wanneer je er woont, je het allemaal wat minder door een roze bril bekijkt.

[LeenG]

@ Coyote,

er zijn véél onderwerpen waarbij je grondige kritiek kan hebben op Amerika (of Europa) maar als het op sociale vaardigheden aankomt, het communicatieve, dan vind ik de American way stukken beter dan de Belgische. Ook al is mijn ervaring na 1 reis van 5 weken en een paar toevallige ontmoetingen in België misschien niet zo gefundeerd, het valt mij toch telkens op.

Ik was deze morgen nog over dit topic aan het nadenken en toen vroeg ik mij af hoe Amerikanen reageren als je iets delicaats of moelijks of persoonlijks vertelt. Bij veel vlamingen heb ik de indruk dat als je tegen zelfs een goeie vriend zou zeggen dat je bv een depressie hebt, of dat je worstelt met dit of dat probleem,.. dat er dan al gauw een ongemakkelijke stilte valt, of het wordt weggelachen of mensen weten niet hoe reageren. Daardoor zijn er al een heleboel mensen die persoonlijke onderwerpen vermijden en gewoon zwijgen. Het lijkt mij - maar ik kan mij vergissen - dat Amerikanen hier ook vlotter mee kunnen omgaan, net omdat ze meer die communicatieve vaardigheden hebben.
Hoewel hier ook wel grote verschillen zullen zijn tussen een NY-er en een stugge boer die op ee afgelegen boerderij in Wyoming woont. Of zijn dat ook vooroordelen?

dus ja, wat is dan oppervlakkig als zelfs 'goeie' vrienden ongemakkelijk worden als je iets moeilijk vertelt?

[wiepster]

Ik als Neder-Amerikaan zie toch wel degelijk een groot verschil met de Amerikanen en Nederlanders en dan meer omgekeerd. In mijn werk-cultuur-omgeving is het not done om over persoonlijke dingen te praten, met een naaste collega gaat het nog wel. Maar het management wil er niets van weten en heeft vaak geen begrip voor een situatie thuis. Als je zelf ziek word, hangt het vaak ervan af of jemanager je mag of niet. Collega's zullen een inzameling houden voor verlof of een extra financiele bijdrage en dat is het dan wel. Als het te lang duurt, kan je niet terug komen, men hoeft de baan maar 6 tot 8 weken vast te houden.
Ook heeft dat te maken met het sociale stelsel, je kan je hier niet ziek melden omdat je partner kanker heeft, als voorbeeld. Je moet het dan van je naaste vrienden of collega's hebben, die zelf ook vaak weer hun eigen problemen hebben. In Nederland zegt management nog weleens, blijf maar een tijdje thuis, leg het uit aan de bedrijfarts en dan kan je er weer tegen. Misschien is dat de laatste jaren veranderd,maar zo was het n og wel toen ik in Nederland werkte. Ook zag ik het met een naast familie-lid die door een scheiding ging, management stuurde haar naar huis, want zo was ze niet produktief...betaald. In de VS word dat echt niet gedaan.
Velen komen over als vriendelijk, met "how are you", maar echt diepgaand moet het niet worden, want vaak heeft men zelf al problemen genoeg, baan houden, hypotheek betalen etc.

[vana]

Misschien hangt dat van de werkgever af, maar Ger heeft op zijn werk bijvoorbeeld alle begrip gekregen voor zijn ziekte. Hij is een jaar met volledig betaald salaris thuisgebleven en toen hij daarna langzaam weer aan het werk ging mocht hij zelf bepalen hoeveel uur hij werkte. In al die jaren erna werd er regelmatig aan hem gevraagd hoe het ging en dat hij vooral naar zijn lichaam moest luisteren en niet teveel van zichzelf moest vergen (of hij daar ook naar luisterde is weer een ander verhaal )

Ik herken het dus niet zo dat mensen hier niet weten hoe ze moeten reageren als je iets persoonlijks verteld.

Marjon

[nieuwenoord]

Ik denk ook dat Annewiep bedoelt dat er in Nederland voor ziekte wel begrip is, maar juist in Amerika niet. Ik herinner me een post van Dennis waarin hij zei dat bijvoorbeeld de blindedarm van Loek geen gespreksonderwerp mocht zijn op de werkvloer.

[sachasenne]

Ik herken het dus niet zo dat mensen hier niet weten hoe ze moeten reageren als je iets persoonlijks verteld.

Marjon

Ik herken dat ook echt niet. Ik mag door ziekte niet meer werken. Dat brengt me wel eens in lastige situaties als mensen me vragen waarom ik niet meer werk. Meestal probeer ik er een draai aan te geven, maar soms vertel ik het toch. De reacties die ik dan krijg zijn heel begripvol en zeker niet onwennig. Meestal wordt er zelfs doorgevraagd.

Wat vriendelijkheid betreft : we hebben twee maal tijdens onze reizen gesproken met Amerikanen die ook in Europa gereisd hadden. Zij vonden de mensen in Europa vriendelijker in de zin dat ze daar diepere contacten hadden. Beiden wilden graag in Europa wonen. De ene had het vnl over Duitsland, de andere over Praag.
Dat kan toeval geweest zijn natuurlijk. Is het gras niet dikwijls groener aan de andere kant?


Verder herken ik wel de reactie van Coyote in de zin dat ik sommige nederamerikanen heel patriottisch vind. Niet negatief bedoeld.
Ik denk dat Nederlanders en zeker de Belgen dat veel minder zijn.
Ik ga graag op vakantie in Amerika. Ik mis de weidsheid maar dan weer niet de how are you in de winkels. Daar kan ik me na een tijdje echt aan ergeren.