Wat heeft Amerika voor jou betekend?

[Clint]

Leuke vraag!
Voor mij heeft de US liefde gebracht, al heb ik die liefde wel in NL ontmoet. Het lastige van een long distance relatie is toch wel de prille begin periode en toen ik voor het eerst naar de VS ging kwamen we er achter dat dit het allemaal toch wel echt waard was!

Daarnaast heeft de VS 'in a way' toch ook gezorgd dat ik weer in 'aardig zijn' geloof. Klinkt een beetje raar, so let me explain: mensen in NL zijn vaak zo onvriendelijk, vooral in de dienstverlenende sector. Het is zo van: jij moet héél dankbaar zijn dat jij jouw geld bij ons mag uitgeven. Terwijl het toch echt anders om zou moeten zijn. Zij zouden blij moeten zijn dat ik hun winkel (oid) uitkies en mijn geld daar spendeer. In de VS hebben ze die instelling, dat 'aardig zijn', beleefd zijn, veel meer. Het lijkt wel of ze daar veel beter weten wat service is. Om alleen al een voorbeeldje te geven: vorige zomer heb ik de NL en de US T-mobile een (soortgelijke) vraag gemailed. Bij de NL tak duurde het 5 dagen tot ik antwoord kreeg. Een zeer onbeleefd antwoord, in de zin van: "Nee, dit kan niet.".
Van de VS tak kreeg ik binnen een uur een zeer uitgebreid en net antwoord. Degene die me hielp stelde zich voor, herhaalde de essentie uit mijn vraag, gaf antwoord, bedankte me, vroeg of ze nog ergens anders mee kon helpen, etc. Héél prettig.

Verder ben ik het ook met veel punten van GoBucks eens. Al zou ik het wel prettig vinden als de VS meer zou doen aan internetbankieren (zoals hier mijnpostbank.nl etc.) Ik weet dat ze veel doen met checks, maar als je I.B. gewend bent voelt dat soms toch zo achterhaald..

[CountryWes]

Amerika is een toevluchtsoort

bij vakantie geeft het me een gevoel dat ik echt thuis ben.
vrijwel alle mensen zijn vriendelijk en omdat ik en mijn familie 'zwaarlijvig' zijn word je ook niet snel bevooroordeeld...

Amerika geeft mij gewoon een fijn gevoel van binnen en ik hoop dat ik er ooit kan blijven voor de rest van m'n leven

[wiepster]

Amerika , een heel dubbel gevoel. Woon er nu ruim een jaar en het bevalt heel goed, heeft meer te maken dat we nu samen zijn als gezin, maar dat zouden we ook zijn als we Nederland hadden gekozen als thuisland.
Door het vertrek naar Florida heb ik veel oude dingen achter gelaten, ben eigenlijk weer opnieuw begonnen en dat geeft wel een heerlijk gevoel van vrijheid af en toe....

[houstonwehaveaproblem]

Mijn verhaal is een combi van de verhalen van Petra en Wiepster. Ook ik heb hier veel meer het idee geaccepteerd te worden. Mensen zijn een stuk vriendelijker en beleefder. Ik kan weinig ontdekken van dat "gemaakt vriendelijk zijn" wat sommige Nederlanders nog weleens zeggen over de Amerikanen.
Mijn geluk ligt hier. Ik kan hier weer studeren, heb nieuwe kansen en op de een of andere manier wordt het hier ook allemaal beter gewaardeerd wat je doet. Ik grap soms al dat ik over een jaar mijn muur kan behangen met awards en dat er een nieuwe plank in de kast moet komen voor de prijzen .

En ja, ik ben hier ook opnieuw begonnen. Heb alles achtergelaten wat ik had en ben met een paar koffers vertrokken. Ik zou er veel moeite mee hebben als ik ooit weer terug naar Nederland moet om o.a. de redenen die GoBucks al aangaf.

Voorheen vond ik de kleding in de US zo leuk. Ik kocht altijd een heleboel dingen tijdens vakanties (o.a. bij Hottopic). Nu ik hier woon, kan ik tijdens een vakantie in Nederland me helemaal te buiten gaan bij o.a. H&M. Waarschijnlijk omdat ik altijd op zoek ben naar aparte dingen. En nu de US mijn woonplaats is, zoek ik dat dus weer in Nederland.

[Petra/VS]

(hier werd ik geaccepteerd om mijn uniek zijn, in Nederland was dat juist de reden, dat ik er altijd een beetje bijbungelde),

He Petra,

Je maakt me nieuwsgierig met deze zin...
Kun je dat wat meer uitleggen, is niet ieder mens uniek?

Manon

Tja, natuurlijk is ieder mens uniek, dat is een fijne cliche. Maar de realiteit was, dat je, althans waar wij in Nederland woonden (en ik ben ervan overtuigd, dat ervaringen sterk afhangen, van waar je woont, zowel in Nederland, als hier in de VS), zo min mogelijk af moest wijken van "de norm". Was je "anders", dan werd je gepest.

Als kind heb ik in Senegal gewoond en kwam zo van de Franse school in de Nederlandse 4e klas (nu groep 6) terecht. Wat een verschil! In Senegal was het normaal om het goed te doen op school, je werd er zelfs voor beloond. Nu werd ik erom gepest, als ik hoger dan een zes haalde. Ik werd uitgescholden voor vuile nikker (blank als ik was) en ben door een hel gegaan op die lagere school.

De middelbare school en later de universiteit waren wel iets beter, maar tegen die tijd had ik ook geleerd om vooral niet mezelf te zijn. Ik was bang om mijn hoofd boven het maaiveld uit te steken, zoals men zegt, omdat het er al te vaak af was gemaaid in het verleden.

Hier in de VS kende niemand mij. Mijn naam was uniek en werd en wordt door iedereen geprezen. Het feit, dat ik meerdere talen spreek en precies het feit, dat ik uit het buitenland kwam, maakte mij hier eerder interessanter, dan dat ik erop veroordeeld werd.

Opeens was het juist weer prima om goed te presteren, zowel op school, als op het werk. En ik kon zomaar mijn eigen smaak kleding dragen, zonder me af te vragen, of dit de mode was of misschien "johnny en anita" kleding.

Ieders ervaring is anders, maar hierdoor voel ik mij hier gewaardeerd om het feit, dat ik anders ben, dus gewoon om wie ik als persoon ben en in Nederland voelde ik me daardoor veroordeeld. In mijn ervaring is er in Nederland een veel sterkere "norm", waaraan je moet voldoen.

[Bennogr]

Ja, dat opnieuw kunnen beginnen en doen wat je wilt zonder dat er naar je gekeken wordt, dat heb ik ook heel sterk.

Vooral met de kleding. In Nederland "hoorde" je als linkse rakker in een trui rond te lopen, een pak was iets wat alleen "rechtse" makkers aanhadden. Hier in de VS pas je je gewoon aan aan wat de rest draagt. Als je bij de VN rondloopt, doe je een pak aan, als je 's avonds naar de Village in NY gaat, dan loop je in trui en spijkerbroek.

Een persoonlijke noot: in Nederland had ik een vriendin, die probeerde mij te "verbeteren", in de VS heb ik mezelf gevonden en ik werd/word gewaardeerd om wat ik was/ben, niet om wat mensen vonden wat ik zou hebben moeten horen zijn.

[antonia]

Wat Amerika voor mij heeft betekend, geen grote lifechanging dingen zoals hiervoor zijn genoemd maar... het eten!
Toen ik in 1996 voor het eerst in de USA kwam (New York) keek ik mijn ogen uit: ik zag alle etenswaren die ik alleen van tv-series kende zoals Oreo's, het Chinees eten uit die hoge vierkante bakjes, echte donuts, muffins, koffie in papieren bekers met een drinkdekseltje, hotdogkraampjes, pizzapunten...
Dat had je toen allemaal nog niet in ons kikkerlandje.
Nu ondertussen wel, dus is het moeilijk voor te stellen hoe leuk ik het toen vond! Alleen de grote pretzels mis ik hier nog!

[Joke]

Ik kwam als kind naar Amerika, net na de lagere school, waar ze mijn ouders hadden verteld dat ik beter niet naar het gymnasium kon gaan want als arbeiderskind zou ik toch niet verder gaan studeren. Mijn ouders waren woedend, maar we gingen toch emigreren, dus ze hebben verder niets gedaan. Toen ik hier, na high school, oceanography wilde gaan studeren, kon dat wel, maar ik mocht niet mee naar zee want er waren geen faciliteiten voor vrouwen. Gelukkig is er veel veranderd.

Na die laatste teleurstelling, zei ik "f--- the world" en ben ik op reis gegaan, en ben 10 jaar lang weggebleven. Moest uiteindelijk wel wat serieuzer worden (zo werd mij verteld), en ben in New York gaan werken, toen een tijd in Amsterdam, London, en nog veel andere plaatsen. Dat kon toen nog vrij makkelijk. Uiteindelijk heb ik m'n plek gevonden in Colorado.

Ik heb hier bereikt wat ik in Nederland, denk ik, niet had kunnen doen. M'n familie in Nederland snapte nooit iets van mijn manier van leven want ik leefde niet zoals "normaal" was. Gelukkig doe ik dat nog niet, want ik doe het op mijn manier. Als ik zo af en toe nog eens in Nederland kom, voel ik me er heel vreemd. Zelfs Amsterdam, waar ik jarenlang heimwee naar had, ken ik niet meer.

Dit is voor mij echt het land waar ik uiteindelijk het geluk zou vinden, al heeft het me heel lang geduurd om daar achter te komen. Ik heb zonder een speciale opleiding, maar wel met doorzettingsvermogen, al jaren een hele goede baan, en een eigen businessje, en heb een heel goed leven, en binnenkort pensioen. Ook heb ik 12 jaar geleden een hele leuke man (toevallig ook Nederlander) ontmoet.

[Henriëtte]

Ook voor mij geen 'life changing' dingen, maar gewoon een vakantieland waar ik me ongelooflijk thuis voel. En een heel belangrijke tijdsbesteding, Amerika leeft bij ons niet alleen tijdens de vakantie zelf maar ook lang daarvoor én lang daarna. Want ik ben helemaal verslaafd geraakt aan het minutieus plannen van alle mogelijkheden, een reis van drie of vier weken kost me al gauw negen maanden aan lezen, routes zoeken, veranderen, enz. enz. Heerlijk om te doen! En als we eenmaal thuis zijn dan is de reis nog niet afgelopen, want dan moeten er foto's worden uitgezocht, een reisverslag worden geschreven, alles netjes op onze site worden gezet. En dan zijn we al gauw weer een half jaartje verder. Wat ik ook zo heerlijk vind, is dat Amerika zo goed te combineren is met de hobby van Hans, fotografie. En met onze gezamelijke hobby, onze website.

Wat Chi Sin X schrijft is ook heel herkenbaar, dankzij onze Amerika-reizen zijn we ons meer voor de natuur gaan interesseren. En het heeft ons ook net dat extra zetje gegeven om - door middel van een paar stevige wandelingen per week - wat aan onze conditie te gaan doen. Want anders zouden we immers nooit naar The Wave en naar Angels Landing hebben gekund.

[wiepster]

Grappig wat ook de "amerikaanse" Nederlanders opnoemen, is het uniek zijn....in Nederland vond men mijn kledingkeuze en soms ook gedrag erg bijzonder....dat is netjes uitgedrukt...hier vinden de meeste Amerikanen die ik ontmoet mijn kledingkeuze zo "European" en geven dan ook vaak complimentjes.
En wat Joke opnoemt wbt onderwijs, mijn dochter is hier ook aangekomen na de lagere schooltijd en er word niet gekeken naar afkomst oid., alleen of het kind het aan kan, geeft veel rust...ondanks een 13- jarige die nu flink aan het puberen is....

[Bennogr]

Ja, die rangen en standen in Nederland!

Mijn zus werd ook verteld dat ze maar naar een "makkelijke Mulo" moest gaan. Waartop mijn vader zei: ze heeft recht om toelatingsexamen te doen voor het lyceum en ik sta erop dat ze dat recht ook krijgt.

Waarna ze in zes jaar Gymnasium A heeft doorlopen, gevolgd door een studie Japans.

Overigens: ik zal Nederland altijd dankbaar blijven voor de goede zorgen voor arbeiderskinderen. Als je ouders zich bewust waren van hun rechten (en dat waren de mijne gelukkig) kon er indertijd (jaren 60, de enige ervaring die ik over dit soort zaken heb) erg veel.

Mijn vader was kantoorbediende, mijn moeder huisvrouw. Mijn broer, mijn zus en ik hebben allemaal het Gymnasium gedaan (m'n broer en ik B, m'n zus A). Gratis boeken gekregen van de school, via beurzen van de gemeente Amsterdam, daarna met studiebeurzen en (toen nog) renteloze leningen alle drie de universiteit gedaan.

In 1 generatie van kantoorbediende/huisvrouw naar 1 dr. en 2 drs.-en!

Dat kan in de VS ook, maar het is een stuk moeilijker.

Overigens: in mijn tijd in NY en correspondent onder meer bij de VN, had ik veel te maken met Nederlandse diplomaten. Die allemaal ongeveer dezelfde titel hadden als ik (drs. en mr. in de rechten), maar uit andere standen kwamen. Ze waren aardig voor mij als persmuskiet, maar je voelde het verschil.

Behalve natuurlijk een man als Max van der Stoel (na minster van buitenlandse zaken ook een tijd ambassadeur bij de VN geweest) en Joop den Uijl, allemaal goede ouderwetse sociaal-democraten van de PvdA van het eerste uur, toen het nog een sociaal-democratische arbeiders partij was. Die mensen deden heel gewoon (Van der Stoel heeft nog eens zonder problemen een interview over gedaan, omdat ik de pauzetoets van mijn bandrecorder ingedrukt had gehouden).

[USA2004]

Espresso!

Haha, ik heb een heleboel hele goed dingen overgehouden aan mijn eerste zomer in Amerika (1998). Het allerbelangrijkste is de relatie met mijn vriendin Sasha.

Maar Amerika is ook de plaats waar ik kennis maakte met espresso, wat ik voor die zomer nooit dronk.

We werkten in een hotel/restaurant in upstate New York, en de eigenaar van het restaurant was een immigrant uit Italie. Hij was langzaam maar zeker het bedrijf aan het overdragen aan een nieuwe eigenaar, maar elke dag kwam hij in de keuken om daar geweldige espresso te maken in een percolator. Hij importeerde koffie vanuit Italie, en wist perfecte koffie te zetten.

Omdat ik destijds niet kon wennen aan de wat slappe Amerikaanse koffie (dat is nu wel anders!) heb ik een zomer lang espresso als koffie gedronken. Heerlijk

[Joke]

Mijn ouders hadden voor het doen met het gymnasium ook all voor mij gevochten omdat de leraren op school vonden dat ik de eerste klas best kon overslaan, maar de gemeente (of wie daar het zeggen over had) vond dat dat niet kon. Het heeft vrij lang geduurd, maar ik mocht toch meteen naar de 2de klas.

Het kan hier ook wel hoor. Ik werk op een groot advokatenkantoor, en ken verschillende advokaten die daar werken met een arbeiders achtergrond. Met beursen en leningen hebben ze het ook gehaald. We hebben ook twee advokaten die als bediende zijn begonnen, en 's avonds college en law school hebben gedaan.

[Petra/VS]

Met betrekking tot het zich opwerken van een lage stand tot een opgeleide hogere stand schreef Benno:

Dat kan in de VS ook, maar het is een stuk moeilijker.

Hoe bedoel je "moeilijker"? Mijn schoonvader komt uit een familie van ijzerbewerkers in Michigan. Als enige daarvan besloot hij naar college te gaan met een scholarship en eindigde met een hoge positie bij de CIA. Gelukkig, want anders had ik Rick nooit ontmoet .

Het verbaast mijn man en zijn zus (beiden college graduates), dat niet meer van hun familie die ambitie hadden. Daaruit concludeer ik, misschien onterecht, dat, als je de ambitie hebt (of had), je hier in de VS heel ver kunt komen (zelf heb ik die ervaring namelijk wel degelijk).

Inderdaad moet het initiatief uit de persoon zelf komen, maar de mogelijkheden hier zijn enorm!

In mijn ervaring wordt er hier veel minder naar rangen en standen gekeken. De baas van mijn moeder (waar ze altijd op neer keek), een succesvolle accountant, kwam van boeren uit Ohio. Onze buurman, een succesvolle lawyer voor DOD (department of defense), komt van een eerste generatie Mexicaanse familie in Californie.

Zo ken ik nog wel meer voorbeelden. Die mensen hebben hard gewerkt voor hun huidige positie, maar er zijn zoveel voorbeelden, dat ik me niet kan voorstellen, dat het zo "moeilijk" is om je hier op te werken.

Zelf heb ik het ook gedaan, van reisagente naar management van American Express in minder dan tien jaar.

[Bennogr]

Je hebt inderdaad gelijk, mijn vrouw kwam uit een gezin in een klein plaatsje in Ohio waar haar vader in de fabriek werkte en haar moeder huisvrouw was. Zij heeft een BA gehaald bij Ohio State mede met hulp van een beurs van de vakbond, gewerkt als bilbiothecaresse en toen genoeg geld gespaard om maar liefst twee MAs te halen, NYU en Columbia, beide in New York.

En inderdaad: ik wilde alleen maar aangeven, dat in Nederland rangen en standen nog steeds meer verschil maken dan in de VS. Ik merk hier geen enkel verschil met de CEO van een groot bedrijf, een miljonair uit een rijke familie en "gewone" mensen, allemaal ouders van kinderen waarmee mijn zoon op school zat. Ik heb geen enkel probleem om tijdens een persconferentie op te staan en vragen aan de gouverneur van de staat te stellen of met de minister van landbouw te praten (overigens ook heel goed gepraat met Nederlandse kamerleden die hier een tijdje geleden op bezoek waren).

Ik noemde het moeilijker om tegenwoordig vanuit een arbeidsgezin naar de universiteit te gaan omdat dat een stuk duurder is geworden (Carnegie Mellon was $36.000 collegegeld vorig jaar, het laatste jaar dat mijn zoon daar was). En "dankzij" de Huidige Bewoner (van het Witte Huis) zijn beurzen en goedkope leningen voor arme studenten verminderd.

[Mack]

Ik kan zeggen dat Amerika voorgoed mijn leven heeft veranderd.

Voor 2002 zat ik niet zo goed in mijn vel. Ik had het gymnasium verlopen en dat combineerde niet zo goed met een hobby "vrachtwagens tekenen". Het is niet zoals het hoort (ik moest hockeyen ofzo) dus lag ik uit de groep. Na gymnasium naar HBO gegaan (wat ook al "not done" was) voor logistiek. En daar lag ik vanwege mijn vooropleiding weer moeilijk in de groep...

In de zomer van 2002 ben ik naar Amerika gegaan voor een summercamp. Ik had het geboekt zonder mijn ouders te informeren (dat deed ik pas later) en ik wilde gewoon weg. Door mijn vrachtwagenhobby had ik al veel gelezen over Amerika en dat leek me wel wat.

Amerika was in vele opzichten een eye-opener. Ik leerde dat dingen die ik hier vanzelfsprekend vond, niet zo vanzelfsprekend zijn. Ik begon me dingen af te vragen: waarom zijn mensen in winkels zo chagrijnig? Waarom moet iedereen een schutting van 2 mtr hoog om te tuin hebben? Etc. Oftewel: waarom kan men in Amerika wel vriendelijk met elkaar omgaan?

Ook bijvoorbeeld het feit dat men daar wel een complimentje over een vrachtwagentekening wil maken, maakte voor mij een groot verschil.

Daarnaast voel ik me er heel erg thuis: natuur, ruimte, mooie huizen, autorijden is helemaal top, dus dingen over het algemeen vind ik leuker dan hier.

Toen ik terug was, na die drie maanden, heb ik echt een half jaar nodig gehad om mijn leven hier weer op de rails te krijgen, zo overdonderd was ik, en zo overweldigend was de ervaring geweest. In 2005 was ik terug voor een vakantie naar New York, en het voelde een beetje als thuiskomen.

Tegenwoordig heb ik veel Amerikaanse elementen in mijn leven, variërend van mijn huiskamer tot een Ford Mustang. En daarnaast weet ik dat en hoe mensen ook met elkaar om kunnen gaan. Maar of dat in Nederland in mijn voordeel werkt?

[TedjevanEs]

Ach het gras is altijd groener aan de overkant...
Ik blijf erbij dat zowel NL als de US hun voordelen hebben.
Wat mensen betreft zijn NL natuurlijk veel bekritiserender (meer betweters). Vooroordelen te over en altijd een mening klaar, vaak vermoeiend hoor.
In de winkels zijn amerikanen natuurlijk veel vriendelijker en beleefder bijvoorbeeld.
Voor de armen en/of kansarmen is het beter in NL maar dat lijkt me duidelijk. Je moet toch een beetje globetrotter zijn om in diverse landen te wonen, zelf heb ik in Duitsland, Curacao en nu the US gewoond en alles is hier gewoon vrij makkelijk (betalen, werk, afstanden vliegen of auto rijden).

groeten --> Dennis

ps. ik mis het broodje shoarma (en dat is niet eens nederlands )
ps2. waanzinnig mooie tekeningen Mack !!!

[JENNIFERKISTEN]

hallo iedereen
Ik ben sinds kort lid hier en bij andere forums en dankzij jullie heb ik zoveel info kunnen bemachtigen over Amerika en emigreren enz.
Ik ben namelijk stapelverliefd op een amerikaan. Wow.
Ik heb nu naar aanleiding van mijn liefdesverhaal een blog geplaatst.
Ik zag een andere lid (Petra/Vs) ook bij blogspot.com en dacht dat moet ik ook doen.
Petra heel erg bedankt voor je inspiratie en links enz.
Alles op papier zetten en mijn ervaringen delen. Waarom niet toch.
Robert en ik hebben via internet ontmoet en wij bellen en chatten iedere dag omdat wij erg verliefd zijn op elkaar.
Dus vandaar mijn interesses in alles over Amerika.
En jullie kunnen mij ook volgen en in Juli 2007 ga ik ook naar hem toe.
Geweldig dat ik op bijna 40 jarige leeftijd en hij 54 nog zo verleifd kan raken en proberen een nieuwe start te maken.
Voor mij was het erg zwaar afgelopen vier jaar want ik had een dubbele nekhernia en slik veel pijnstillers nu nog.
Dus een reis naar Amerika en mijn nieuwe liefde onmoeten gaat helemaal goed komen.
Wij voelen en weten gewoon dat wij voor elkaar bestemd zijn alsof we zo lang elkaar kennen. Ongelooflijk.
Dus ik ga me verdiiepen in emigratie en Amerika en ook trouwen en wonen in de Usa.
Veel succes hier en groetjes
Jennifer

[ned in MO]

Tedje van es.
Als oplosing voor het gekwijl op het toetsenbord.

Men koopt pita brood. dunne reepjes pork met shoarma kruiden, zakje koolsla(zonder de saus) en hopen knoflook saus erbij.
Het is niet helemaal authentiek natuurlijk maar het smaakt best.

Zeker na 10 bier, want zo ging de shoarma in mijn studententijd natuurlijk het lekkerste naar binnen

[nieuwenoord]

Ik heb hier een paar dagen over moeten nadenken. Natuurlijk heeft Amerika veel in me losgemaakt. Vooral een enorme heimwee, elke keer als ik weer terug in Nederland ben. Maar zou ik hier willen gaan wonen? Nee, er is toch te veel wat me nog in Nederland houdt, afgezien van het feit dat zomaar in Amerika wonen niet eens kan.

Wat heeft het in mijn leven veranderd? Dat vind ik weer een veel lastiger vraag, daar heb ik echt over moeten denken. Een ding is duidelijk: onze eerste Amerikareis (afgezien van die toen ik 17 was, met mijn ouders) heeft me over de streep getrokken om te stoppen met roken. En dat is nu dik vijf jaar geleden en ik rook nog steeds niet. Zéér positief!

Daarnaast heb ik in Amerika geleerd en leer ik nog steeds beter om duidelijk te zeggen wat ik wil. Wil ik iets niet hebben bij mijn eten of juist wel? Gewoon zeggen. Smaakt het niet honderd procent of is het een beetje koud? Gewoon zeggen. Heb ik geen zin om iets te doen? Niet doen dan. Dat is duidelijk iets wat ik meer en meer leer, omdat ik ouder en rijper wordt, maar ook omdat ik hier in Amerika die directheid zo enorm heb leren waarderen.

Men gaat hier duidelijk en open met elkaar om. Je kan hier laten zien dat je blij bent, dat je verdriet hebt, maar ook bijvoorbeeld dat je het goed hebt. In Nederland wordt er vaak toch raar gereageerd als je 'leeft van je geld' bijvoorbeeld. Ja, dat doen wij. Dat er veel verdriet aan vooraf gegaan is, hoort daar ook bij. In Nederland vinden mensen dat vaak raar, hier vindt men het prima als je het zo kan doen. En Amerika heeft mij geleerd gewoon te zeggen hoe de zaken ervoor staan.

Amerika heeft me geleerd te zijn wie ik ben en er steeds minder om te geven wat anderen daar van denken.