De Amerikaanse vrouw: geen emancipatie?

[Hockey]

@Rivercola, daar is wel onderzoek naar gedaan. Door Stanley en Danko, auteurs van het boek "The Millionaire Next Door", en nog enkele andere boeken die ze geschreven hebben. Alhoewel, de onderzoeken hebben zich veel minder gericht op vrouwen specifiek en veel meer op hoe de gemiddelde Amerikaanse miljonair eruitziet en dat geworden is. Het bleek dat de meesten dit zelf bereikt hadden en veelal door een combinatie van hard werken en zuinig leven. Studie bleek van minder invloed.
Ook bleek dat relatief veel immigranten dan wel immigrantenkinderen in deze groep vielen, maar de generatie daarna al besmet was geraakt met de Amerikaanse consumptiedrang.

[kastelke]

In die context staat er deze week een stukje in Maclean's Magazine:
" A recent survey showed that 30% of the country's wealthiest families (thosewith investable assets of $1 million or more) are new Canadians, or individuals born elsewhere. About 95% of the families are self-made; they've created their wealth, especially through business ownership."

Zelf ben ik ook door omstandigheden thuisblijfmoeder geworden. Aanvankelijk was het de bedoeling dat ik mijn carriere terug op zou pakken zodra ons zoontje fulltime naar school zou gaan. Maar dat school lopen bleek allemaal niet zo vlotjes te lopen. Dus stelde ik mijn terug gaan werken nog maar wat uit tot het allemaal beter op de rit kwam. Maar het kwam niet op de rit. Tenminste, niet vooraleer hij einde lagere school/begin middelbaar onderwijs zat! Ik had ondertussen wel diverse korte opdrachten gedaan (o.a. bij mijn vorige werkgever), maar ondertussen was mijn man zijn carriere ook steeds verder gevorderd en zat hij heel regelmatig in het buitenland. Dus op hem kon ik ook niet rekenen voor opvang. Verder waren we nogal wat rondverhuisd, hadden we geen familie in de buurt om in geval van nood mee in te springen voor opvang,... En was het ook niet meer evident om na zoveel jaren 'er tussenuit' terug op de markt te komen. Tel daar bij dat ik eigenlijk wel wist dat ik niet meer wou doen wat ik voordien van jobs had gedaan wegens 'been there, done that' en dus geen uitdaging.
Nu had mijn man wel enkele stappen terug kunnen zetten, maar financieel had ik nooit kunnen compenseren wat hij dan verloor aan inkomen. Tel daar bij op dat ik het wel fijn vond om mijn huishouden en het zorgen voor mijn 2 mannen op een meer relaxe manier te kunnen doen. En tja, als je dan alle dingen terug in de weegschaal gaat leggen, dan viel de balans niet in de richting van terug (fulltime) gaan werken.
Ja, het is vaak niet leuk om niet voor vol beschouwd te worden door werkende vrouwen (gek genoeg vinden de mannen het dan vaak weer leuk dat ik thuis blijf). En ja, je moet aktiever op zoek gaan naar je intellectuele uitdagingen. Maar anderzijds kies ik die wel zelf ipv dat mijn baas ze kiest. En gelukkig heb ik een man die heel erg vaak zijn dankbaarheid uitdrukt en die bv. ook tegen onze zoon zegt dat ik ontzettend veel opgegeven heb om goed voor hen te kunnen zorgen. Kijk, dat is een vorm van erkenning die ook wel deugd doet!
En daar waar ik vroeger altijd dacht dat ik wel terug zou gaan werken als onze zoon aan zijn hoger onderwijs begon, denk ik nu, 1 jaartje voor het zo ver is, niet dat ik dat ga doen. Ik denk dat ik mijn vrijgekomen tijd liever ga benutten om nog meer vrijwilligerswerk te gaan doen, en om mee te gaan met mijn man als hij op zakentrip moet naar andere steden in Canada.

[FlipjeBTiel]

Ik vind dat dus wel iets om bij stil te staan! Nederlanders nemen al dat mogelijk is gemaakt door de staat inderdaad vaak 'for granted'. Of dat nou studiefinanciering is of zorg. Nu is ons studiesysteem volgens mij bedoeld om iedereen gelijke kansen te geven.

En die kansen hebben velen hier genomen; vervolgens mee naar Amerika genomen. Als NL er werkelijk zoveel om zou geven, dan zouden zie niet discussieren over het afnemen van ons NLschap, maar meer werk maken van een expat netwerk. Dat "for granted" nemen begint met het politieke leiderschap.

Los daarvan, talloze studies hebben aangetoond dat (in ontwikkelingslanden; ik verwacht dat het in NL niet anders is) hoe hoger opgeleid de moeder, des te gezonder de kinderen en des te lager de kans dat ze een criminele carriere beginnen. Heeft de maatschappij ook veel aan.

Gr., Flipje

[Texas Boy]

Los daarvan, talloze studies hebben aangetoond dat (in ontwikkelingslanden; ik verwacht dat het in NL niet anders is) hoe hoger opgeleid de moeder, des te gezonder de kinderen en des te lager de kans dat ze een criminele carriere beginnen. Heeft de maatschappij ook veel aan.

Hoef je geen onderzoek voor te doen, daarnaast krijgen hoogopgeleiden veel minder kinderen dan laagopgeleiden, je weet wel, eerst studie dan carriere en tegen de tijd dat ze wat op de wereld willen zetten hebben de tokkies uit de achterbuurt er al 5 geworpen, is dus niet vreemd dat de mensen niet echt slimmer worden

[vana]

Kijk en dat is nou ook vrijheid Elke!

Bij mij is het vrijwel hetzelfde als bij jou gegaan. Wij hebben de eerste jaren van ons huwelijk allebei gewerkt, maar toen de kinderen kwamen hebben wij er samen voor gekozen dat ik thuis zou blijven voor de kinderen. Ook wij hadden niet echt familie die de kinderen op vaste dagen op kon vangen en we wilden de kinderen absoluut niet naar een creche doen. Ook ging mijn man in die tijd regelmatig naar het buitenland.
Doordat ik thuisblijfmoeder was heb ik de kans gehad om heel intensief met de kinderen om te gaan en had mijn man als hij uit zijn werk kwam ook alle tijd voor de kinderen en voor andere leuke dingen, want het huishouden was al grotendeels door mij gedaan. Wij vonden dat heel relaxed, ik was altijd thuis en alle kinderen uit de buurt waren altijd welkom bij ons (en maakten daar ook graag gebruik van) Onze kinderen (en ook hun vrienden) kijken daar met veel plezier op terug.

Doordat ik niet werkte heeft mijn man de mogelijkheid gehad om carriëre te maken en een studie te doen in de avonduren (wat hij zelf heel graag wilde) Als ik ook gewerkt had zou dat veel meer stress gegeven hebben en ik denk niet dat mijn man dan de rust zou hebben gehad om dit allemaal te doen. Toen mijn kinderen naar de middelbare school gingen ben ik voor een jaar of drie weer gaan werken, en toen merkte ik echt dat alles veel meer gestresst was in ons gezin.
Wat hij nu bereikt heeft en het salaris dat hij nu verdient hebben we dus samen opgebouwd en zien we ook als ons gezamenlijk inkomen. Ik voel me absoluut niet afhankelijk van mijn man, zijn inkomen is van ons samen en zo zien we dat ook allebei.
Ik heb geen studie op kosten van de staat gedaan dus daar hoef ik me gelukkig niet schuldig over te voelen.

En als mijn man zou overlijden hebben we een hele goede pensioenregeling en levensverzekering, dus ik kan gewoon in ons huis blijven wonen.
Mocht hij toch van mij willen scheiden dan red ik me ook wel. Ik heb twee handen aan mijn lijf, dus werk kan ik altijd wel vinden. En op een klein flatje of huisje red ik me ook wel hoor.

Ik moest me ook altijd verdedigen, in een gesprek tel je vaak ineens niet meer mee als je niet buiten de deur werkt. "Wat doe jij? Ik werk niet. ....Oh" ... en dan ging het gesprek al naar de volgende want jij bent niet interessant. Of ik hoor iets als "oh ik wou dat ik ook lekker in de tuin in het zonnetje kon zitten." Of " ja maar wil je je dan niet ontwikkelen"? Alsof je jezelf alleen kunt ontplooien als je voor een baas werkt.

Tegenwoordig verdedig ik mezelf meestal niet meer. Wij hebben hier samen voor gekozen en dan is het goed.

Marjon

[vana]

Los daarvan, talloze studies hebben aangetoond dat (in ontwikkelingslanden; ik verwacht dat het in NL niet anders is) hoe hoger opgeleid de moeder, des te gezonder de kinderen en des te lager de kans dat ze een criminele carriere beginnen. Heeft de maatschappij ook veel aan.

Gr., Flipje

Dat vind ik wel erg kort door de bocht zeg.

[Texas Boy]

He Flipje, kijk ff hierna, veel logischer


[youtube]BXRjmyJFzrU[/youtube]

[RiverCola]

@Vana: Ik vind ook niet dat je je zou moeten verdedigen.

Ik kan me op zich wel voorstellen dat vrouwen die wel buiten de deur werken meer vriendinnen hebben die dat ook doen. Immers, je omringt je toch vaak met gelijk gestemden, en daar bedoel ik niets negatiefs mee. Ik merk bijvoorbeeld dat een vriendin van mij, nu ze kort geleden een kind gekregen heeft, echt alleen nog maar over dat kind kan praten en ook voornamelijk met andere meiden communiceert (dat zie je heel duidelijk op facebook) die ook zwanger zijn of net een kind gekregen hebben. 'Ben jij ook zo emotioneel? Dat gaat wel over hoor', en 'Het kind heeft die en die controle gehad bij de kinderarts en moest een zus en zo prikje." Ik ben blij voor haar hoor, maar het interesseert me allemaal geen drol. Logischerwijze ontstaat er dan een afstand.

Overigens verbaasd het me ergens wel dat huismoeders die negativiteit van werkenden zo sterk ervaren. Ik heb namelijk het idee dat er andersom ook erg veel kritiek is op vrouwen die kiezen voor een carrière. Die maken weer niet genoeg tijd vrij voor de kinderen, hun huishouden is rommelig, het is niet leuk voor kids om zoveel tijd door te brengen op de crèche, is het niet egoïstisch om zo hard te blijven werken terwijl je kinderen op de wereld gezet hebt? Dat soort kritiek speelt ook allemaal richting carrièrevrouwen, en van wie komt dat? Volgens mij voornamelijk van de vrouwen die een andere keuze gemaakt hebben. We zagen het hier al, een paar pagina's terug, toen iemand twijfelde aan het 'geluk' van werkende vrouwen...

[goldenhills]

Ik moest me ook altijd verdedigen, in een gesprek tel je vaak ineens niet meer mee als je niet buiten de deur werkt.

Ik vind dat wel een treffend voorbeeld van gebrek aan emancipatie, wat, denk ik, is ontstaan door het doorschieten van emancipatie icm met de Nederlandse tendens om naar je buren te kijken. Voor mij is emancipatie dat je gelijke kansen moet hebben om je ambities te kunnen realizeren. Het is erg jammer dat 'de samenleving' ineens voor je gaat bepalen wat je ambities zijn. Als je binnen een relatie samen, op gelijke voet, tot een verdeling van de taken en mogelijkheden om je ambities te realizeren komt, dan is dat toch goed zo? (Preaching to the choir, I know...)

[vana]

@ Rivercola Ik persoonlijk heb geen kritiek op werkende vrouwen, iedereen moet voor zichzelf bepalen waar zij zich het lekkerste bij voelt.
Bij mij is dat thuisblijven bij de kinderen, voor jou en anderen zal dat werken zijn en een carriére opbouwen. (oh en bij mij is het huishouden ook rommelig en ik werk niet )

En wat die vriendin betreft, ik kan me voorstellen dat dat heel vervelend is. Maar vrouwen die net kinderen hebben zijn daar helemaal vol van, je hart loopt helemaal over en je hormonen schieten alle kanten op. In het begin bestaat je wereld alleen maar uit dat kind.
Dat kan heel irritant zijn voor mensen die geen kinderen hebben, maar de meeste vrouwen hebben dat nu eenmaal. Dat wordt vanzelf minder geloof me, over een tijdje staat ze weer helemaal open voor je, heb wat geduld.
Maar als jij heel overduidelijk laat merken dat het je geen drol interesseert, terwijl dit toch iets heel ingrijpends is in het leven van je vriendin, zul je haar waarschijnlijk inderdaad kwijtraken.

Marjon

[Hockey]

Hoef je geen onderzoek voor te doen, daarnaast krijgen hoogopgeleiden veel minder kinderen dan laagopgeleiden, je weet wel, eerst studie dan carriere en tegen de tijd dat ze wat op de wereld willen zetten hebben de tokkies uit de achterbuurt er al 5 geworpen, is dus niet vreemd dat de mensen niet echt slimmer worden

Dit wordt vaak gezegd, maar het klopt niet.
http://en.wikipedia.org/wiki/Flynn_effect

[vana]

Hoef je geen onderzoek voor te doen, daarnaast krijgen hoogopgeleiden veel minder kinderen dan laagopgeleiden, je weet wel, eerst studie dan carriere en tegen de tijd dat ze wat op de wereld willen zetten hebben de tokkies uit de achterbuurt er al 5 geworpen, is dus niet vreemd dat de mensen niet echt slimmer worden

Dus laagopgeleiden zijn "Tokkies uit de achterbuurt?"

[Texas Boy]

Dit wordt vaak gezegd, maar het klopt niet.
http://en.wikipedia.org/wiki/Flynn_effect

Dus een onbegrijpelijk stukje tekst op Wikipedia is de waarheid, terwijl juist Wikipedia bekend staat dat veel info niet klopt, tja

[Texas Boy]

Dus laagopgeleiden zijn "Tokkies uit de achterbuurt?"

beetje z/w zegt Hans met een afgeronde LTS opleiding, maar je kan alles letterlijk nemen natuurlijk

[Hockey]

Vraag is of jij dan bewijs hebt dat het gemiddelde IQ wel daalt? En bewijs wat verder gaat dan het intro filmpje van een komische film.

[Texas Boy]

Vraag is of jij dan bewijs hebt dat het gemiddelde IQ wel daalt? En bewijs wat verder gaat dan het intro filmpje van een komische film.

Kijk om je heen.

[RiverCola]

Maar als jij heel overduidelijk laat merken dat het je geen drol interesseert, terwijl dit toch iets heel ingrijpends is in het leven van je vriendin, zul je haar waarschijnlijk inderdaad kwijtraken.

Marjon

Uiteraard ben ik blij voor haar, toon ik interesse, heb haar een leuk cadeautje gegeven en geluisterd naar al haar ervaringen. Ik snap ook dat haar hoofd er vol van zit, het is natuurlijk ook iets ingrijpends.
De prikjes en de centimetertjes en de voeding e.d. interesseren me dan weer niet en ik vind het best jammer dat ik op facebook bijvoorbeeld echt niets anders meer lees. Gelukkig heeft ze haar profielfoto nog niet gewijzigd in die van een foto van haar kind. Maar ik merk bijvoorbeeld dat ze momenteel echt alleen maar interactie zoekt met andere zwangeren of jonge-moeders. Geen interesse meer toont in wat er in onze wereld gebeurd (ik heb bv een nieuwe baan, daar vraagt ze nooit naar). Ik hoop dat het weer over gaat en het weer wordt zoals vroeger, maar dan met kindje erbij. Als dat niet zo is...ach, dan scheiden de wegen. Dat maakt ook niets uit, die dingen gebeuren. Ik zou het wel jammer vinden.

[LeenG]

Hoef je geen onderzoek voor te doen, daarnaast krijgen hoogopgeleiden veel minder kinderen dan laagopgeleiden, je weet wel, eerst studie dan carriere en tegen de tijd dat ze wat op de wereld willen zetten hebben de tokkies uit de achterbuurt er al 5 geworpen, is dus niet vreemd dat de mensen niet echt slimmer worden

Dit wordt vaak gezegd, maar het klopt niet.
http://en.wikipedia.org/wiki/Flynn_effect

Het stukje op wiki gaat over IQ en wat Hans schrijft gaat over de relatie tussen opleidingsniveau en kinderen krijgen, ander onderwerp dus.
Wereldwijd is het wel zo dat naarmate het opleidingsniveau van de moeder stijgt - en meestal wil dit ook zeggen toegang hebben tot en kennis over anticonceptie - het aantal kinderen dat ze krijgt daalt. Daarom is de beste ontwikkelingshulp investeren in onderwijs voor meisjes: je krijgt direct een lange termijn effect (en doet hopelijk nog iets aan de overbevolking ook)
Tegelijk is het ook zo dat het opleidingsniveau van de moeder meer bepalend is voor de schoolcarrière van het kind dan zijn/haar intelligentie. Het kind van hoopgopgeleiden heeft meer kans om zelf ook hoogopgeleid te worden, dan het kind van laaggeschoolden, ook al hebben ze dezelfde capaciteiten.

[vana]

Ik denk dat dat vroeger misschien gold, maar tegenwoordig is dat volgens mij echt niet meer zo sterk in Nederland. Vroeger was het misschien zo, dat het niet logisch of te duur was voor laagopgeleide ouders was om hun kinderen door te laten studeren. Maar financieel gezien kunnen de meeste kinderen in Nederland tegenwoordig wel doorstuderen.

En ik ken in mijn omgeving toch wel aardig wat kinderen die hoogopgeleid zijn waarvan de ouders laagopgeleid zijn.

En dat geld ook zeker voor groepen allochtonen in Nederland. Veel van die ouders zijn laagopgeleid en de kinderen studeren op Hogescholen of universiteiten.

Marjon

[Bennogr]

Ga je even een weekje naar het Oude Land, breekt er hier een hele discussie los.

Volgens mij is de VS ver voor op Nederland wat emancipatie betreft (al krijgen vrouwen vaak toch maar 80% van wat een man in dezelfde functie krijgt).

Hier heb je tenminste de ruimte om te doen wat je ZELF wilt, je hoeft je niet te gedragen als alle anderen.

Mijn vrouw klom bijvoorbeeld een paar weken nadat onze zoon geboren was bijna letterlijk tegen de muur op. Ze is toen weer gaan werken, eerst een dag in de week, langzamerhand meer. Ik werkte freelance thuis. We hebben toen iemand ingehuurd om van 9-5 op 't kind te passen, bij ons thuis, zodat ik af en toe de computer kon laten staan en even het kind knuffelen en dan terug aan het werk. Om 5 uur zette ik hem in de rugzak (dat kon toen, tegenwoordig kan hij mijn op z'n rug dragen) en liep naar de winkelstraat in de buurt om ingedrienten te halen voor het eten, dat dan klaar stond als moeders thuis kwam.

Later ging hij een paar uur per dag naar een kinderdag verblijf, maar we hadden toen nog steeds hulp die naar huis kwam en voor hem zorgde tot 1 van ons thuis kwam. Plus we hadden ouders in de straat met kinderen en we vingen elkaar op als het nodig was.

Dat konden we gelukkig allemaal betalen, ook omdat mijn vrouw fors meer verdiende dan ik (en een ziekteverzekering van de baas had!).

Ik heb mij daar altijd erg prettig bij gevoeld, mijn vrouw ook. Maar, zoals gezegd, omdat je hier zelf mag bepalen hoe je je leven (en het leven van je kind) inricht. D'r zijn ongetwijfeld plaatsen en mensen die dit alles maar "slecht" vinden. Maar hier heb je de ruimte om ZELF uit te werken hoe je een en ander doet, er staan hier geen mensen met een vingertje te zwaaien (of als die er wel zijn heb ik die nooit gezien/me er niets van aan getrokken).

DAT is voor mij de echte emancipatie, zelf regelen wat je wilt/kunt doen. En in mijn geval werkt dat al 30 jaar.