Hoe ben je in Amerika terechtgekomen?

[kastelke]

**Dr. Oz plaatste hier een beschrijving van zijn voorbereidingen en studies aan de Medical School.
Ik heb dit verplaatst naar een apart topic:
viewtopic.php?f=3&t=18143&p=284860#p284860
Elke, moderator**

[nicolineC]

Door een uitzending van Veronica Travel in 1995. Zij waren toen in New Orleans en opeens kreeg ik het gevoel: Hier wil ik ook naar toe! Ik heb mijn zus weten over te halen en in 1996 zijn we afgereisd naar het diepe zuiden! Het virus had ons te pakken!
Helaas was het voor mijn zus haar enige reis naar the US want in 1998 is ze overleden. Onze geboekte Route66-reis heb ik toen gecanceld...
In 2002 heb ik mijn huidige vriend ook "geïnjecteerd" met het zeer besmettelijke US-virus en het werkte! In 2003 zijn wij ons grote avontuur begonnen in Florida...
Iedere twee jaar volgt er weer een superreis...
De foto's van onze overige US-reizen kun je bekijken op onze site: http://www.vacationdreams.nl
Was het maar weer september...

nicolineC

[vana]

Dit topic gaat eigenlijk over mensen die in Amerika wonen en hoe ze daar terecht zijn gekomen Nicoline.
Maar wat naar voor je dat je die route 66 niet meer hebt kunnen maken met je zus. Gelukkig zijn jullie nog wel samen naar New Orleans geweest.
Jullie hebben een hele mooie site. Ik ben heel benieuwd naar het verslag van dit jaar want jullie gaan de staten bezoeken die wij in 2010 willen doen.

Marjon

[nicolineC]

Oeps dat had ik niet goed begrepen blijkbaar (of niet goed gelezen). Mijn excuses...
Bedankt voor je aardige reactie Marjon en bedankt voor je compliment wat betreft onze site. We besteden er veel tijd aan.
Misschien komt de dag dat wij ook naar de US vertrekken om te wonen. Ik sluit niks uit...

nicolineC

[Ingmar]

Had helemaal nog niet gezien dat dit topic er was, excuusjes voor de late respons.

In een notedop:
Bij toeval via MySpace op een profielfoto van een Amerikaanse Schone gestuit. Was meteen verkocht, zag dat ze vrijgezel was, en heb dus voor de gein een berichtje gestuurd. Na een tijdje met elkaar heen en weer gemaild te hebben, MSN adressen uitgewisseld, en er een webcam aan toegevoegd om te kijken of we toch echt wel met de juiste persoon aan het kwebbelen waren. Telefoonnummers gewisseld, en erg vreemde uren maken om zoveel mogelijk tijd met elkaar achter dat computer schermpje door te brengen. Na een vrij korte periode werd het wat serieuzer (voor zover mogelijk natuurlijk) en dus heb ik besloten om een weekendje naar haar toe te gaan. Gewoon om elkaar in het echte leven te ontmoeten, en te kijken hoe dat zou verlopen. Dit verliep erg goed, en om de paar maanden zijn we naar elkaar toegevlogen, om en om, zodat we allebei elkaars leven en familie en vrienden konden leren kennen. Natuurlijk wordt het dan steeds moeilijker, naarmate je elkaar steeds beter leert kennen, en sinds januari 2008 woon ik in de Ustited Nates.

[Floridafan]

Altijd al naar Amerika gewild,heeft toch de nodige aantrekkings kracht, maar nooit was het er van gekomen gewoon veel te duur.

2 jaar geleden huis te koop gezet en tegen de jongste gezegd "nu is onze kans als het huis verkocht is gaan we naar Amerika, wie weet is dit wel de enigste keer dat je kan"

Huis vrij vlug verkocht dus vorig jaar konden we gaan en op advies van reisbureau een rondreis met Orlando erbij.

Wel wat opstart problemen gehad komt omdat jongste er moeilijk is met eten en ja dan zit je in Miami niet wetend wat te doen.en het liefst wil je naar huis wat niet kan.

Op advies van onze contact persoon daar, toch eerst een rondrit gedaan Miami met bus en boot en daarna de supermarkt opgezocht.
wonder boven wonder hadden ze daar de smeerkaasjes die hij zo graag lust en broodjes dus dat probleem was voorlopig even van de baan.

zo zijn we iedere dag door gekomen met zoeken naar eet mogelijkheden voor zoonlief en dat was in Orlando ook geen probleem supermarkt was vlakbij.

Ja de jongste maak ik niet blij met een hamburger ik ben daar ook geen liefhebber van maar moet toch iets en in Orlando was gelukkig de mogelijkheid om te ontbijten dus kon hij gewoon een boterham met jam eten.

Verder was de reis echt te gek Key west was ontzettend mooi , Everglades ook helaas wilde mijn videocamera niet filmen tijdens die propellor toch maar gelukkig nog 3 foto's kunnen maken.

Ja en als je dan weg moet vind je het jammer , liefst nog langer gebleven en dat is dan raar als je bedenkt hoe de vakantie begonnen is daarom hopelijk volgend jaar terug, villa huren autootje erbij en dan moet het toch ook goed komen lijkt me.

Miami wil ik ook nog een keer naar terug nog te weinig van gezien maar komt nog wel.

[Ellen Schaefer]

Hoi, hoi!

Ben sinds 31 augustus 2008 woonachtig in California. Mijn verhaal hoe het allemaal begon is te lezen op mijn weblog, link: http://www.elleninamerika.com/?page_id=599

Ik kan het hele verhaal wel overschrijven, maar dat neemt wel heel veel ruimte in beslag

Ik heb mijn man jaren geleden op het werk ontmoet tijdens een etentje. Zat naast hem, vond hem wel leuk maar dacht niet aan een relatie opbouwen. Dit is uiteindelijk wel gebeurd en ben super gelukkig met hem hier in California.

Ik vind alle verhalen in dit " Hoe ben je in Amerika terechtgekomen?" onderwerp heerlijk om te lezen!

Groetjes
Ellen
http://www.elleninamerika.com

[shivo]

Ik werk inmiddels sinds drie jaar in een academisch ziekenhuis in Boston. Ben nu aan het kijken of ik hier langer zal blijven, met name Houston lijkt op dit moment een aantrekkelijke optie.

[edit] na wat verder lezen begrijp ik dat het de bedoeling is dat je hier een lang en meeslepend verhaal neer zet Ik kan er eigenlijk weinig meer van maken. Ik ben na mijn promotie onderzoek (naar kanker) aan de slag gegaan op het Dana-Farber Cancer Institute en heb het nu al drie jaar behoorlijk naar mijn zin. Veel vrienden maar eigenlijk nauwelijks Amerikanen... daarvoor is het cultuur verschil blijkbaar toch te groot! Wel een Amerikaanse vriendin, sinds bijna een jaar. De omgeving van Boston is prachting met de bergen vlakbij en ik ski regelmatig, in de zomer lekker kamperen. Kan me nauwelijks voorstellen weer terug te gaan naar Nederland want dan zou ik dat erg missen! Ook de leegte en vrijheid hier zijn heerlijk. Voorlopig dus nog niet weg hier, maar zeg nooit nooit.

[Petra/VS]

Welkom, Shivo. Mag ik vragen, waarom Houston je aantrekkelijk lijkt? Dat is zo anders, dan New England!

[shivo]

Ik heb niets specifieks met Houston, maar de baan waarover ik daar aan het onderhandelen ben is heel aantrekkelijk. Heel veel mensen verklaren me voor gek ('It's Texas!') maar tegelijkertijd is bijna niemand er zelf geweest. Dus ik ga daar eind januari naar toe voor mijn interviews en ga ik zelf uitvinden wat mijn mening is.

Dat ik New England ga missen is een feit, waar ik ook heen ga. Net als dat het academische niveau nergens zo hoog is als hier en dat zal ook tegenvallen. Maar na drie jaar is het langzamerhand ook wel weer eens tijd voor wat nieuws.

[Petra/VS]

Je zult Houston heel anders vinden, inderdaad. Het is een heel uitgestrekte stad en veel minder "Europees", dan waar je nu woont. Persoonlijk vind ik Houston een van de mindere steden in de VS, maar er zullen daar ook ongetwijfeld plekken zijn, waar het goed vertoeven is. De forumleden, die daar of in de omgeving ervan wonen, zullen dat vast beamen.

[Adrie]

Had dit nog niet gezien

Ik ben muzikant, en heb dus altijd al veel contact gehad met amerikanen.
Jaren geleden kreeg ik dus contact met een amerikaanse ( ging over PR activiteiten )
we mailden eerst zakelijk en al snel werd het persoonlijk.

Al snel zaten we de halve nacht te chatten, skypen, fotos versturen en cammen.
Dan komt de vraag, wat doen we ?

We waren beide vrijgezel, dus dat was geen probleem.
Maar je weet dat als je een stap verder gaat ( een ontmoeting ) dat het dan wel eens totaal anders kan lopen.

Of je vind elkaar toch niet zo leuk, en daar blijft het dan bij,
of je vind elkaar helemaal het einde, en dan moeten er keuzes gemaakt worden.

Op dat punt zijn we nu dus.
We zien elkaar zo vaak mogelijk maar willen natuurlijk meer.

We weten nog helemaal niet wat we gaan doen.
Aan de ene kant trekt Amerika me, dat heeft het altijd al gedaan en voor een muzikant is het daar toch iets makkelijker om je geld te verdienen,
maar er is ook iets wat knaagt, moeilijk uit te leggen.

Je geeft natuurlijk wel alles op hier in Nederland als je je permanent in Amerika vestigt.
Je vrienden kring, familie etc.etc. Ik weet wel dat er skype is e.d.
maar ik vermoed dat dit toch verwatert op den duur.
Mijn ouders zijn dik in de zeventig, dus dat is ook een probleem als er wat gebeurd.
Je begint als het ware helemaal opnieuw.

Voor haar geld hetzelfde als ze hierheen komt,
haar volwassen kinderen blijven daar,
haar familie is daar, en dan praten we nog niet over werk.....

Kortom, veel dingen om over na te denken

[Steppie]

Ik ben brandweerman en zelfs in mijn verste gedachten ging ik nooit naar de VS gaan. Ik zag wel talloze beelden op tv, ik las ontzettend veel zaken over de VS en soms waren er dan eens verhalen van vrienden die er met vakantie zijn geweest...maar toch, het land sprak me niet echt aan.

In 2003 had ik me echter lid gemaakt van een vzw die stages inricht bij Amerikaanse brandweerdiensten. Elk jaar gaan er zo'n 20 tot 30 Belgische en Nederlandse brandweermannen naar de States om er bij de brandweerdiensten van verschillende steden stage te lopen. Na de stage wordt er steeds een kleine toeristische trip van ongeveer 7 dagen in mekaar gestoken.

Ik wou eens zo'n stage meedoen. Ik wou naar de VS gaan maar enkel om die stage te lopen en dat was het. Het toeristisch gedeelte was erbij maar moest echt niet.

In 2003 had ik me lid gemaakt en enkele maanden later kreeg ik nieuws dat ik 2004 reeds de kans had om te vertrekken. Ik had de keuze uit twee stages. De eerste zou doorgaan bij de brandweer van Norfolk, VA. Toeristisch gezien zou men achteraf Atlantic City, New York City, Philly, Baltimore en DC doen.
De tweede stage ging door bij de brandweerdienst van San Diego, CA. Het toeristische programma nadien ging dan van San Diego naar LA, Las Vegas, Grand Canyon NP, Flagstaff en Phoenix.

Het was kiezen maar ik wist niet zo direct welke stageplaats te kiezen... Ik vroeg raad aan een maat van me. Hij werkt bij de Belgische luchtmacht en ging voor het werk reeds verschillende keren naar de VS, naar verschillende plaatsen. Ik begon te lezen en meer info op te zoeken omtrent de brandweerdiensten van San Diego en Norfolk.

Uiteindelijk heb ik voor San Diego gekozen aangezien dit korps groter was dan Norfolk, ook veel drukker en dus ook meer mogelijkheden en leerrijker.

Op 16 april vertrok ik, samen met 15 andere brandweermannen. Ik had nog altijd mijn gedacht van Amerika en enkel de stage interesseerde me dus.
Iets na 18h00 liepen we de terminal uit op Lindbergh International te San Diego en om eerlijk te zijn kreeg ik al direct een goed gevoel over mij. Een stralende ondergaande zon, enkele palmbomen, een licht briesje en een mooi zicht over de baai.

De weken nadien ben ik voor de volle 200% gegaan. Zowel bij de brandweer als daarbuiten had ik de tijd van mijn leven en heb ik zaken gezien en gedaan die ik nooit dacht te doen. Amerika was groot, veel, je kon het zo zot niet bedenken of het kon daar allemaal....het was voor mij leven tegen 200 km/uur en met de volle goesting. Een gemiddeld aantal uren slaap van 2 tot 3 uur per nacht, iets wat ik na mijn thuiskomst wel serieus heb bekocht...ik was drie weken van de kaart.

Ik heb er een fijne tijd gehad, zeer veel vriendelijke mensen ontmoet en zaken gezien en gedaan die je je niet kan inbeelden. Ik moest mijn gedacht over de VS wat aanpassen...

In de zomer van 2004 vroegen de mensen van de vzw om tot het bestuur te treden. Ik stemde in en al snel was ikzelf al bezig met stages en reizen te organiseren.

Vanaf toen tot halverwege 2007 ging ik graag naar de VS en mijn interesse in het land begon meer en meer te groeien, maar opeens ging het een stapje verder en begon ik echt heimwee te krijgen...naar de VS. Ik voelde me maandenlang slecht toen ik terugkwam en met alles wat ik bezig was, was wel met iets te relateren met de VS. In mijn gedachten kwam meer en meer het idee om te verhuizen en me in de VS te vestigen. Ik heb tal van mogelijkheden bekeken en besproken, en nu nog. Maar het is toch niet zo gemakkelijk allemaal...

We zijn nu zo'n kleine 6 jaar verder en ik heb al 10 keer de plas overgestoken.
Na San Diego in 2004 kwamen Reno en Jacksonville op het lijstje in 2005, Portland en Seattle in 2006, Mobile en Charleston in 2007, Houston in 2008 en Oklahoma City en een grote toer in het Zuidwesten in 2009.
Normaalgezien zat ik vorige week voor 10 dagen in CA maar een opleiding voor het werk gooide roet in het eten.

Dit jaar zal ik een stage organiseren bij de brandweer van Nashville, TN met een toeristische reis vanaf Nashville naar Memphis, St Louis en Chicago.
Tijdens de zomer ga ik met mijn vrienden voor een toeristische trip doorheen de staten Georgia, Florida en South Carolina.

Ondertussen heb ik al in zo'n 25 staten en ontzettend veel steden verbleven maar CA blijft toch nog steeds mijn voorkeur wegdragen. Mijn lievelingsstad is en blijft San Diego. Ik weet niet hoe het komt maar ik voel me er echt goed en San Diego is een plek waar ik zeg....hier zou ik wel kunnen wonen.
In 2004 ging ik er voor de eerste keer naartoe, vorige zomer ging ik er opnieuw heen, na een goeie 5 jaar.
Ik kwam de terminal buiten en het voelde zoals thuiskomen....

[Yasmine]

Wij hebben een hele tijd in Washington gewoond, vlakbij St. Louis in Missouri. Mijn hele familie is uit België, maar mijn ouders zijn er voor mijn geboorte terecht gekomen omdat mijn vader door zijn bedrijf gevraagd was om voor een 5-jarig contract te helpen met het opstarten van een nieuwe faciliteit. Na 2 jaar werd ik geboren en ben er dus de laatste 3 jaar van mijn vaders contract opgegroeid. Nadat het contract was afgelopen zijn we toch maar terug gekomen. Waarom precies weet ik eigenlijk niet. Ik denk dat mijn ouders zich nog te erg verbonden voelden met België. En mijn moeder is lerares Frans hier in België, en die kon daar toendertijd niet goed aan de bak komen. Denk dat dat ook voor een deel heeft meegespeeld.

Mijn oom is toen met hetzelfde contract (werkte bij hetzelfde bedrijf) naar St. Louis verhuisd, maar die is nog gebleven omdat hij zijn contract wou laten verlengen. Dat deel van de familie woont dus nog in St. Louis.

Ben benieuwd of er hier nog mensen zijn die in St. Louis wonen?

[Iris1990]

Wat een geweldige verhalen! vind het geweldig dat jullie de verhalen hier plaatsen
Wat een impact en wat voelt het allemaal kenbaar.
Ik ben nog maar negentien maar heb ook een gevoel dat ik hier niet op mijn plek ben. En zou graag voor langere tijd naar de vs gaan om te kijken of ik daar wel mijn rust kan vinden. Het enige wat mij op dit moment rust geeft hier zijn mijn paarden. Maar door mijn gezondheid kan ik op het moment daar geen tijd aan besteden. Daarom wil ik eind dit jaar een langere rondreis maken door de vs om te kijken of dit is wat ik zou willen.. alleen ben ik bang dat het bij hopen zal blijven..

Voor ieder ander, heel veel succes en geluk in de vs!

[ned in MO]

Hoi Yasmine Er is nog een belg die in St louis(area) woont met vrouw en kind en ik woon vlakbij Springfield Missouri

[Georgie]

Ook ik heb nu toch maar besloten mijn Amerika-verhaal hier te delen. Ik woon er (nog) niet, maar heb er natuurlijk wel gewoond, en er m'n hart verloren. Ik hoop dat dat ook mag, ook al is dit topic eigenlijk voor mensen die er nu wonen.
Ik heb binnen een paar uur dit topic eens helemaal gelezen (ik had alleen een tijd terug het eerste verhaal van Petra gelezen, zo ontzettend boeiend!) en het werkt ontzettend inspirerend moet ik zeggen. In het kader van dat ik mezelf wat actiever op dit forum wil opstellen en ook actiever bezig ben met mijn droomleven, zal ik proberen uit te leggen wat mijn Amerika is en hoe ik dat heb bereikt / ga bereiken.

Mijn vader denkt dat mijn liefde voor de USA voorkomt uit de kinderboekenserie van ‘Het Kleine Huis’ van Laura Ingalls-Wilder. Als kind heb ik deze boeken verslonden, ik hield van de ontginnings- en pioneercultuur die daar werd omschreven. Op mijn twaalfde maakte ik met mijn vader een reis naar Florida en daarna op mijn vijftiende met mijn ouders een rondreis door het westen. Tijdens die reis bloeide ik helemaal op, ik nam de leiding, wist mijn ouders van allerlei bijzondere Amerikaanse feitjes te voorzien en was helemaal in mijn element. Stiekem nam ik het mijn vader zelfs kwalijk dat hij nooit een baan in de USA had aangenomen.

Daarna was het duidelijk: Ik moest en zou naar de States. Na twee jaar lang overtuigen, wisten mijn ouders dat het geen bevlieging was en mocht ik na de HAVO een Highschool Year gaan doen. Ik kwam terecht in Marin County in California, ten noorden van San Francisco. Een heerlijke plek, waar ik leerde mezelf te zijn en mezelf te ontwikkelen. Het is echt een beetje een oud hippie gebied en die sfeer voelde ik ook sterk op de highschool. Ik kon daar zijn wie ik wilde zijn! Ik heb me daar ontpopt tot fotograaf (tot op de dag van vandaag) en de manier van lesgeven sprak mij daar zo aan, dat ik het tegenwoordig ook zelf in m’n lessen gebruik. Het gevoel van ‘alles kan’ en ‘maak je eigen droom’ spreekt mij zo aan, dat is echt Amerikaans aan mij. Ik hou van de grote dynamische steden, ik hou van het platteland, ik hou van de grote supermarkten, ik hou van de Farmers Markets. Na een jaar moest ik natuurlijk weer terug, maar ik heb nog altijd erg goed contact met m’n hostfamily.

Een aantal jaar geleden ging ik op reis met Larissa (Magnolia van dit forum) en zijn we naar North Carolina geweest. Een totaal ander gebied in de USA dan dat ik zelf zo goed kende. Wederom een eye opener, ook dit gebied trok mij heel erg. De warmte (qua temperatuur natuurlijk, maar ik doel meer op de mensen), de gastvrijheid, het religieuze aspect. Het spreekt me allemaal aan. Amerika is een warme familie voor me.

Afgelopen zomer werd mijn gevoel weer erg bevestigd. Ik was wederom op reis met Larissa, dit keer terug in California en onder andere op bezoek bij mijn oude hostfamily en vrienden in Marin. Het voelde als thuiskomen. De gouden heuvels, de Golden Gate Bridge. Natuurlijk een prachtig stukje Amerika, maar ook een stukje van mij. Op de laatste dag liep ik nog even een rondje door mijn oude dorp en ik heb lopen huilen van geluk. ‘Hier hoor ik’, dacht ik toen.

Sinds mijn vertrek uit de States na mijn highschoolyear 7 jaar geleden heb ik gezworven, nooit meer ergens een echt thuis gevonden. Ik ben in de afgelopen 8 jaar meer dan 30 keer verhuisd, nooit een echt eigen plekje, maar altijd alles tijdelijk. Zo heb ik na de USA nog in Zwolle gewoond, daarna in Amsterdam, ook in Utrecht. Verder drie jaar in Wolverhampton, Engeland, tussendoor nog eventjes in Sofia, Bulgarije en nu een jaar in Cambridge, Engeland. En tussendoor steeds als thuisbasis het huis van mijn moeder in het Hoge Noorden van Nederland. Dat heeft mij toch wel gevormd. Men zegt wel dat ‘home is where the heart is’, maar voor mij was het altijd meer ‘home is where my feet are’. Laptop, foto’s en wat boeken, en ik voel me ergens thuis. Binnenkort ga ik me vestigen in Nederland, maar de twijfel slaat alweer aardig toe nog voor ik er überhaupt zit (zie topic bij offtopic pijler).

Maar Amerika blijft roepen. Het blijft mijn thuis. En dus heb ik besloten om in elk geval te kijken of het zou lukken om daar heen te gaan. Ik heb geen Amerikaanse vriend, ben ook niet van plan om er eentje te ‘zoeken voor een green card’, en sta er dus eigenlijk (momenteel) alleen voor. (Hou ik ook van hoor, ik ben erg zelfstandig, en god, je weet niet wat de toekomst brengt natuurlijk).

De grootste kans heb ik dus eigenlijk op de Green Card lottery en dat is juist zo’n kleine kans. Ik moet me nog verder verdiepen in werk visa, maar denk dat ik als docent daar niet ver mee kom. Wel heb ik gelukkig een erg hoge opleiding (een Master aan de University of Cambridge), al speelt dat direct voor het verkrijgen van een kaart niet mee denk ik. Wel eventueel bij het krijgen van een baan (ik heb twee Bachelors, een extra internationaal erkend teaching certificate en dus een MPhil, plus goede references, helaas wel Nederlands/Engels/Bulgaars en niet Amerikaans).

Affijn. Ik hoop dus dat dit niet het einde is van mijn Amerikaanse droom en dat het geluk mij goedgezind is en mij een plekje zal geven waar ik thuis hoor.

[Jacqueline]

ik werd verliefd op mijn huidige man (die een enorme amerikafan was/is) en die vroeg me op onze eerste date of ik mee zou gaan als hij de kans kreeg om in de USA ging wonen. mijn antwoord was "ik ga waar jij gaat" en toen hij zich inschreef voor de dv loterij en won mocht ik me bewijzen.

[jokaluma]

na de HAVO een Highschool Year gaan doen

kun je hier iets meer van vertellen wat dit inhoudt en of dit voor iedereen kan,of alleen met een bepaald profiel.

[Georgie]

na de HAVO een Highschool Year gaan doen

kun je hier iets meer van vertellen wat dit inhoudt en of dit voor iedereen kan,of alleen met een bepaald profiel.

Is dat niet bekend dan? Een highschoolyear / exchange year is een jaar op een Amerikaanse highschool (vaak als junior of senior, dus 11e of 12e jaars in Amerika) waarbij je op een school zit en in een gastgezin woont. Het staat totaal los van m'n middelbare school in NL, had m'n HAVO diploma net gehaald en ging daarna dus een jaar naar Amerika voor een extra soort jaar. Het kan dus in principe voor iedereen onder de 18, maar het kost wel (veel) geld natuurlijk.