Waar waren jullie op 11 September 2001?

[Bralo20]

11 september 2001, een dag om nooit te vergeten...

Ik zat toen op kantoor bij m'n toenmalige werkgever toen m'n directeur plots uit z'n bureel stormde met de melding: vlug, zoek op internet, er is iets ernstig in New York gebeurd, een vliegtuigcrash in de WTC torens...

Een minuut later had ik alle mogelijke nieuwssites geopend en probeerde we zo goed en zo kwaad mogelijk het nieuws te volgen... Sites zoals CNN raakten al snel overbelast en verdwenen even van het net om nadien met een noodsite terug te komen... De radio werd van post veranderd om via Radio 1 zoveel mogelijk nieuws binnen te krijgen.

Stilaan werd de ernst duidelijk... Toen ik even later thuiskwam en de TV meteen op CNN zette zag ik de eerste beelden... Ongelofelijk...

Het was een bijzonder trieste dag. Een kleine 3.000 personen lieten het leven, waaronder ondermeer 343 brandweerlui...

11 september 2001 was een dag die de wereld voorgoed veranderde... Helaas in een negatieve manier.

[Magnolia87]

Ik was vrij vroeg thuis van school (zat toen in de 3e klas van de havo) en ik zat wat te zappen voor de tv. Ineens kwam in het tegen op tv en niet veel later zag ik het tweede vliegtuig live in de andere toren vliegen. Ik wist heel goed wat het WTC was, ik had op de basisschool mijn spreekbeurt over de VS gehouden en mijn vader had ook op het WTC gestaan, ik had die foto's heel vaak bekeken omdat ik er helemaal gefascineerd door was, die enorm hoge torens.

Ik weet ook nog goed dat we de dag daarna op school meededen aan de minuut (of 2 minuten?) stilte. Ik weet nog precies in welk lokaal dat was en waar ik toen zat. Heel apart.

[mofraweert]

Ik was die dag ziek thuis en al zappend kwam ik langs CNN waar ik de eerste beelden van het drama voorbij zag komen. De impact van het tweede vliegtuig heb ik ook "live" zien gebeuren op TV.

Wat ik nog weet dat me op dat moment een zeer angstig gevoel bekroop over de consequenties die deze aanslag voor de verdere gang van zaken op onze aardkloot met zich mee zou kunnen brengen. Ik zag al hele doemscenario's van tegen-aanvallen aan mijn gedachten voorbij gaan.

Ben de hele dag niet meer van de bank af gekomen...

[Girl_2004]

Op die dinsdag was ik op m'n werk waar de radio aanstond in de kamer naast mij. Ineens stond hij loeihard en iedereen liep er naar toe om te luisteren. We hebben met z'n allen heel stil staan luisteren en waren de rest van de dag danig onder de indruk. Thuis gekomen de tv aangezet en tot middernacht zitten kijken.
Ongelofelijk....wat een dag !!

Nu waren wij in april in NY en liepen de straten die we toen zagen op tv. Onvoorstelbaar dat je daar dan loopt. Met een brok in onze kelen liepen we daar en zagen het bouwterrein en het museum. Dit is één van de gebeurtenissen die ik nooit meer zal vergeten. 9/11 en april 2009.

[Sandy]

Ik kijk nu die documentaire '102 minutes that changed America' .. heb nog nooit eerder een film of documentaire over 9/11 gezien. Ik zit wel met een brok in mijn keel. Wat een impact moet die dag nu nog steeds op Amerikanen hebben ...

[nieuwenoord]

Weergaloos indrukwekkend, die beelden ... ook wij zitten te kijken.

[Sandy]

Wat een chaos, mensen die niet willen luisteren, cameramannen die gewoon het gebied ingaan, terwijl iedereen weg moet. Niemand heeft volgens mij een moment gedacht dat die gebouwen konden instorten...

[Petra/VS]

Hoe het met de andere Neder-Amerikanen, die hier toen al woonden, is, weet ik niet, maar ik zou zo'n documentaire nog steeds niet willen zien. Dan komen alle gevoelens van die dag weer boven, dat gebeurt al bij het lezen van jullie berichtjes. Vrijdag blijf ik ook ver weg van radio en tv en ga een vriendin helpen schalen met eten voor een receptie te maken. Dat het alweer acht jaar geleden is, onvoorstelbaar.

[Dento]

Ik woonde dan destijds nog niet in Amerika, maar het heeft echt een enorme impact op me gehad.

Ik heb echt nachtenlang voor de televisie gehangen, en overdag als een zombie rondgelopen vanwege slaapgebrek. Die eerste paar nachten heb ik soms als een klein kind zitten huilen, heel vreemd, terwijl ik toch geen directe band had met iemand die daar is omgekomen. Ik denk dat het meer het idee was dan iets anders, het idee dat er zo'n laffe aanval plaats had gevonden op een land wat ik destijds al zo'n beetje als mijn tweede thuis zag.
Ook speelde een rol dat ik destijds niet lekker in mijn vel zat (tijdens mijn studie nog), waardoor ik denkelijk toch al wat gevoeliger/emotioneler was.

Wekenlang heb ik het gehad dat ik een enorme brok in mijn keel kreeg als ik weer (nieuwe) beelden zag, en eigenlijk kan ook ik nog steeds niet goed naar beelden van toen kijken - elke keer komt dat gevoel van toen weer boven.

Ik denk dat ik vrijdag ook niet bewust (of bewust niet) programma's zal gaan kijken over "toen"...

[Sandy]

Hoe het met de andere Neder-Amerikanen, die hier toen al woonden, is, weet ik niet, maar ik zou zo'n documentaire nog steeds niet willen zien. Dan komen alle gevoelens van die dag weer boven, dat gebeurt al bij het lezen van jullie berichtjes. Vrijdag blijf ik ook ver weg van radio en tv en ga een vriendin helpen schalen met eten voor een receptie te maken. Dat het alweer acht jaar geleden is, onvoorstelbaar.

Ik zou het niet kijken als ik jou was Petra. Ik wilde het ook niet zien al die jaren (en ik sta er veel verder vanaf dan jij) .. en ik ben best van slag door die documentaire. Ik had alleen de beelden op het nieuws gezien destijds en zo af en toe. Maar geen films of documentaires.

[Staceybeesie]

Ik zat in mijn auto op weg naar een kinder verjaardag van ons nichtje, toen mijn man me belde.
Hij vertelde dat er een vliegtuig in het WTC was gevlogen..... Toen nog denkende dat het een ongeluk was.
Twee maanden ervoor waren we er nog geweest. Ongelooflijk.... dat dit bij het WTC was. Zo'n enorm groot gebouw.
Al die mensen.... Ik werd er helemaal eng van bij de gedachte.
Ik reed op een soort van automatische piloot verder en luisterde naar de nieuws uitzending op de radio.

Eenmaal op de verjaardag wist niemand er nog van en was het vooral de jarige
die het belangrijkste was..... Ik was er zo mee bezig, maar kon moeilijk eisen dat de tv aanging...
Ook zo wat op een kinder verjaardag. Maar het bleef zo aan mij knagen.
Toen kwam mijn man ook op de verjaardag aan en die vertelde van het tweede vliegtuig
en toen ging de televisie aan.... De beelden..... Echt vreselijk vond ik het.
Toch had ik het gevoel dat het bij de mensen op de verjaardag niet doordrong
en maar een paar mensen bewust waren wat een impact dit had en nog zou gaan krijgen.
Misschien omdat wij er zelf geweest waren en hoeveel mensen er daar wel niet bij betrokken zouden moeten zijn.
Later die avond thuis heb ik ook de beelden tot in den treure zitten kijken en alle nieuwszenders af.

Rare is dat de jarige van toen nu 20 jaar wordt en maar al te goed begrijpt wat een impact het gehad heeft.
Altijd zal haar verjaardag hiermee in verband gebracht worden.

[Bandido]

Ik heb hetzelfde. Ik kan en wil er niet naar kijken. Ik woonde nog niet in Amerika en ik ken ook geen mensen die er rechtstreeks bij betrokken waren. Maar op de een of andere manier was deze aanslag zo onwerkelijk en zo schokkend dat ik nog steeds veel moeite heb met de beelden. En misschien komt het inderdaad wel doordat ik er nu woon en ik nu besef hoezeer 9/11 Amerika heeft veranderd en wat het bij iedereen hier teweeg heeft gebracht.

[nieuwenoord]

Dit is ook mijn eerste keer dat ik een documentaire kon/wilde kijken. Ik had deze keer het gevoel dat ik het gewoon een keer moest doen. Ik krijg nog steeds het gevoel niet van me afgeschud wat ik had toen ik twee jaar geleden op het kerkhofje bij St. Paul's Church stond. Zo intens verdrietig, machteloos en ook bang.

Volgend jaar gaan we weer naar New York en natuurlijk wil ik terug, ondanks dat gevoel van toen. Ik wil mijn respect tonen voor al die mensen die daar omgekomen zijn.

Ik weet niet waarom ik gisteren wilde kijken, puur gevoel ....

[Bonnie]

Ik was vroeg thuis van wrk, ik was me aan het optutten voor mijn eerste date met nu mijn ex-man.
Al weer 8 jaar geleden, wat gaat de tijd snel en toch elke jaar weer 11 september en denk ik eraan terug alsof het net gebeurd is.
Het gevoel komt weer helemaal terug..
Ik stodn in de badkamer, geen tv aan, toen een vriend van me aanbelde en binnenrende (hij zou em wegbrengen die middag)en m'n tv aanzette. Ik weet nog dat ik zei: "een actie film 'smiddags? goh..wat raar.." en liep weer terug naar de badkamer maar hij riep me terug en zei dit is echt! Dit is echt! het is gruwelijk!
En we bleven maar kijken en drong langzaam tot me door..
We zijn wel de auto in gegaan, want m'n date afzeggen wilde ik ook niet.. in de auto hoorde we dat het 2de vliegtuig erin was gevlogen en de paniek..vreselijk. Een goede eerste date was het niet... we zaten op de bank, stil, met een kop thee en hebben de hele avond naar de tv gestaard en weinig gezegd.

Gisteren de doumentaire gekeken, 102 minutes that changed america.
Het geeft goed weer wat er gebeurd is maar ik vind het enorm moeilijk om te kijken en de tranen stromen weer als ik het zie. Gisteren terwijl ik keek zat ik te chatten met mijn vriend in NY, hij vertelde me wat hij op dat moment deed toen (op het dak geklommen van hun kantoor en staan kijken) en hij heeft zijn vrienden daar verloren die dag. Dus het was best zwaar.
Vrijdag wordt weer een moeilijke dag, voor velen.

[Katja]

Ik was op werkbezoek en stapte in de auto toen ik gelijk het nieuws hoorde dat er een vliegtuig in het WTC was gevlogen. Ik dacht eerst dat het in NL gebeurd was en belde mijn vader of die meer informatie had.
Onderweg naar huis hoorde ik over het tweede vliegtuig en toen drong het pas door dat het geen ongeluk was.

Wij hebben een aantal spannende dagen gehad omdat het bedrijf waar mijn vader voor gewerkt had een kantoor in tower 1 had en er dus heel veel bekenden in het gebouw zaten. Uiteindelijk bleken al deze mensen de aanslag overleefd te hebben.

[stema]

Ik was op weg naar huis van mijn werk om me te douchen voor een bezoek aan de fysiotherapeut toen ik het nieuws op de radio hoorde, thuis gekomen gelijk t.v. gaan kijken. Snel gedoucht, inmiddels was de eerste toren in gestort daarna
naar de fysiotherapeut toen ik daar aankwam bleek ook de tweede toren ingestort te zijn.

In 2006 Ground Zero bezocht erg indrukwekkend vooral dat kleine kerkje vlak bij, waar een soort tentoonstelling was van foto's en spandoeken.

Hier een foto van ééntje

[Stan.Gobien]

"God bless america and only america"

Deze ben ik nooit vergeten, ik moet niks hebben van die man.

[dora]

Wij woonden al hier toen het gebeurde. En ik kan er ook nog niet naar kijken op de TV. Alle dingen van die dag en vlak erna staan in mijn geheugen gegrift. We wonen in een gebied waar veel mensen wonen die op Manhattan werken, dus het was een erg trieste periode.

Dora

[Fisherman]

Ik heb de documetaire ook gekeken en het blijft zo onwerkelijk en ik krijg er echt een brok in m'n keel van! Ik woonde toen het gebeurde nog niet in de US maar sinds een paar jaar woon ik zo'n 45 minuten van Manhattan en ik ervaar het sinds die tijd wel heel anders,het raakt me wel meer nu ik er zo dichtbij woon en zo vaak in NYC kom! Mijn vrouw is hier geboren en getogen en is opgegroeid met New York City en het WTC en zij heeft alles van heel dichtbij meegemaakt dus voor haar is het echt heel gevoelig! Elk jaar op 11 September loopt mijn vrouw erbij als een zombie en komt er bijna geen woord uit haar mond,ze is rond die periode heel erg emotioneel. Ze verteld mij ook altijd dat ze de geur van de brandende gebouwen nog steeds ruikt en dat ze de stof en rook en alle mensen in paniek nog steeds voor haar ziet,dat staat de rest van haar leven in haar geheugen gegrift . Wij hebben ook veel mensen en kenissen in onze directe omgeving die in Lower Manhattan werken en mensen die famillieleden en kenissen hebben verloren door de aanslag op 11 September.

Ik was gisteren samen met een vriend van mij in Lower Manhattan voor Harbor Day en de NY400 week en we zijn ook naar Ground Zero gelopen en er lagen heel veel bloemen en foto's van slachtoffers enzo en dat was wel ff heftig,die vriend van mij is politie agent en brandweerman en voor hem is het erg moeilijk,er zijn zoveel collega's van hem omgekomen.

Zo zag het er gisteren uit :

13 September 2009,

[californian girl]

Op 11 September 2001 was ik in Los Angeles samen met mijn moeder. We waren op lekker op vakantie en op bezoek geweest bij vrienden. We zouden 13 September weer naar huis vliegen maar het liep allemaal anders. Zoals iedere morgen als ik wakker werd, deed ik de tv aan om even een blik op het nieuws te werpen en dacht dat ik in een slechte horror film terecht gekomen was maar niets was minder waar. We zijn naar beneden gegaan in het kleine hotelletje waar we verbleven en ook een UA crew logeerde. Samen hebben we sprakeloos naar de beelden gekeken en samen hebben we gehuild. De piloot heb ik in een paar uur 10 jaar ouder zien worden. Alles lag plat, de nationale garde arriveerde en LA veranderde in een vesting met afgesloten straten downtown. Om een lang verhaal, vol met indrukken en herinneringen die ik nooit zal vergeten, kort te maken: Het heeft een week geduurd eer mijn moeder en ik weer terug konden vliegen naar Nederland dankzij de KLM, die zonder problemen onze tickets van United hebben overgenomen.