in de AD
Geplaatst: 11 aug 2007, 13:44
De beste column ter wereld
Door JACQUELIEN NIENHUIS
[WEBLOG NEW YORK] Opscheppers, strebers en aandachtstrekkers zijn het. Om maar een paar etiketten te noemen die klaarliggen voor de Amerikanen.
Er zit natuurlijk een kern van waarheid in; de VS heeft niet de meest bescheiden populatie ter wereld. Amerika is het land van de superlatieven –the best, biggest and greatest. Prestatiedrang wordt er naast het eerste flesje melk geserveerd en al op de lagere school kunnen kinderen oorkondes in de wacht slepen voor knapste, leukste, mooiste, charmantste of grappigste leerling. Niet voor niets is een inwoner van New York (de hoofdstad van de strebers) wereldrecordhouder wereldrecordhouden.
Maar Amerikanen zouden geen Amerikanen zijn als ze niet ook hun minder gewaardeerde eigenschappen wisten te verzilveren. Iedereen die wel eens in de VS is geweest, kent de bordjes met ‘world’s best coffee’ - soms zelfs drie in één straat - of ‘sweetest pie on earth’ en ‘hot dog, voted first in category’. Het valt niet te controleren en om welke categorie het precies ging, staat er natuurlijk nooit bij, maar je moet het geproefd hebben.
De mooiste symbolen van Amerikaanse prestatiedrang, fascinatie met records en ondernemingsgeest staan echter langs de snelweg. Restaurants en winkelcentra kwamen al in de jaren veertig op het idee om reusachtige beelden te plaatsen om klanten te trekken.
Desperate gehuchten stopten de leegloop van hun winkelstraten door mega hotdogs, ijsco’s of donuts te bouwen. En dus lijken de Amerikaanse highways nu soms meer op een route langs wereldwonderen en records dan op doorgaande wegen.
Zo is het plaatsje Ironwood (Minnesota) de thuisbasis van de hoogste indiaan, staat in Jamestown (North Dakota) het grootste bizonbeeld en kun je je in Yokumtown (Pennsylvania) vergapen aan een megadonut. En het werkt: automobilisten sturen als vanzelf in de toeristenval, want de grootste basketbal, maïskolf of eend ter wereld moet je natuurlijk gezien hebben.
Voor nuchtere Nederlanders, getraind om het hoofd niet al te ver boven het maaiveld uit te steken, is het soms lastig zoveel pocherij te verstouwen. Maar ik moet bekennen dat de recordkoorts mij ook heeft bevangen. En eerlijk gezegd ben ik wel jaloers op het vermogen van Amerikanen om zichzelf zo voortvarend te verkopen.
Als ik op mijn reizen door het land de kans heb om de grootste, mooiste, beste, blauwste, meest glinsterende wat-dan-ook-ter-wereld te bekijken, kan ik me niet meer bedwingen. De afgelopen maanden zag ik onder meer de hoogste boom ter wereld (tevens grootste levende wezen), bewonderde de langst brandend gloeilamp, las in de grootste boekwinkel, zwom in het grootste zoetwatermeer, zat op de langste veranda ter wereld, reed over de langste spanbrug, bekeek de hoogste indiaan, de grootste bizon, eend, hockeystick, houthakker, appel en schoen.
Ik zag het omvangrijkste beeldhouwwerk (in aanbouw) ter wereld, wandelde door het grootste en enige maïspaleis op aarde en winkelde in het ‘meest bezochte’ winkelcentrum ter wereld.
Ik kan niet wachten tot het nieuws me naar Long Beach in Washington brengt. Daar schijnt de allergrootste koekenpan te staan.
http://www.ad.nl/dewereld/article1575826.ece
Door JACQUELIEN NIENHUIS
[WEBLOG NEW YORK] Opscheppers, strebers en aandachtstrekkers zijn het. Om maar een paar etiketten te noemen die klaarliggen voor de Amerikanen.
Er zit natuurlijk een kern van waarheid in; de VS heeft niet de meest bescheiden populatie ter wereld. Amerika is het land van de superlatieven –the best, biggest and greatest. Prestatiedrang wordt er naast het eerste flesje melk geserveerd en al op de lagere school kunnen kinderen oorkondes in de wacht slepen voor knapste, leukste, mooiste, charmantste of grappigste leerling. Niet voor niets is een inwoner van New York (de hoofdstad van de strebers) wereldrecordhouder wereldrecordhouden.
Maar Amerikanen zouden geen Amerikanen zijn als ze niet ook hun minder gewaardeerde eigenschappen wisten te verzilveren. Iedereen die wel eens in de VS is geweest, kent de bordjes met ‘world’s best coffee’ - soms zelfs drie in één straat - of ‘sweetest pie on earth’ en ‘hot dog, voted first in category’. Het valt niet te controleren en om welke categorie het precies ging, staat er natuurlijk nooit bij, maar je moet het geproefd hebben.
De mooiste symbolen van Amerikaanse prestatiedrang, fascinatie met records en ondernemingsgeest staan echter langs de snelweg. Restaurants en winkelcentra kwamen al in de jaren veertig op het idee om reusachtige beelden te plaatsen om klanten te trekken.
Desperate gehuchten stopten de leegloop van hun winkelstraten door mega hotdogs, ijsco’s of donuts te bouwen. En dus lijken de Amerikaanse highways nu soms meer op een route langs wereldwonderen en records dan op doorgaande wegen.
Zo is het plaatsje Ironwood (Minnesota) de thuisbasis van de hoogste indiaan, staat in Jamestown (North Dakota) het grootste bizonbeeld en kun je je in Yokumtown (Pennsylvania) vergapen aan een megadonut. En het werkt: automobilisten sturen als vanzelf in de toeristenval, want de grootste basketbal, maïskolf of eend ter wereld moet je natuurlijk gezien hebben.
Voor nuchtere Nederlanders, getraind om het hoofd niet al te ver boven het maaiveld uit te steken, is het soms lastig zoveel pocherij te verstouwen. Maar ik moet bekennen dat de recordkoorts mij ook heeft bevangen. En eerlijk gezegd ben ik wel jaloers op het vermogen van Amerikanen om zichzelf zo voortvarend te verkopen.
Als ik op mijn reizen door het land de kans heb om de grootste, mooiste, beste, blauwste, meest glinsterende wat-dan-ook-ter-wereld te bekijken, kan ik me niet meer bedwingen. De afgelopen maanden zag ik onder meer de hoogste boom ter wereld (tevens grootste levende wezen), bewonderde de langst brandend gloeilamp, las in de grootste boekwinkel, zwom in het grootste zoetwatermeer, zat op de langste veranda ter wereld, reed over de langste spanbrug, bekeek de hoogste indiaan, de grootste bizon, eend, hockeystick, houthakker, appel en schoen.
Ik zag het omvangrijkste beeldhouwwerk (in aanbouw) ter wereld, wandelde door het grootste en enige maïspaleis op aarde en winkelde in het ‘meest bezochte’ winkelcentrum ter wereld.
Ik kan niet wachten tot het nieuws me naar Long Beach in Washington brengt. Daar schijnt de allergrootste koekenpan te staan.
http://www.ad.nl/dewereld/article1575826.ece