Dan kun je ondertussen mijn verhaal (verkorte versie
) lezen....
In de zomer van 1986 was ik dan eindelijk klaar met school, en kon het 'echte' leven beginnen. Op zoek naar een baan, die ik uiteindelijk vond in Helmond. Jeetje, helemaal in Helmond, wel 11 Km van mijn oude vertrouwde Geldrop. Maar de banen lagen ook toen niet voor het oprapen, dus geen gezeur.
Maar na een jaar op en neer gependeld te hebben, begon dat reizen toch wel vermoeiend te worden, dus toen ik hoorde dat Helmond een groeistad was en je aardig subsidie kreeg als je een huis in Helmond kocht, werd het al snel duidelijk dat 1 en 1 toch echt 2 is, en ik verhuisde naar de grote stad.
De vijf jaar die ik voor een lokaal bedrijf werkte beviel goed, maar er moest toch meer zijn, en met die gedachte vond ik een advertentie in de krant voor een baan bij een Zweeds bedrijf voor iemand met internationale inspiraties. Solliciteren dus.
En ja hoor, per 1 Januari 1993 begon ik aan de volgende stap in mijn carriere. Het internationale aspect in de baan was overweldigend, en sprak me erg aan. Na een paar jaar voornamelijk telefonisch contact te hebben met collegas van landen uit alle windstreken, werd het me wel duidelijk dat een carriere in het buitenland me wel boeide.Mijn gedachte gingen dan voornamelijk uit naar het Verre Oosten. Die inspiraties werden alleen nog maar sterker nadat ik veel van mijn buitenlandse collegas bezocht en over een periode van ongeveer 4 jaar zo'n 20 verschillende landen ontdekte.
In het voorjaar van '99 vertrok ik voor een paar weken naar Noord Amerika om in de VS en Canada een projekt af te werken, en tijdens zo'n reis ontmoet je toch heel wat nieuwe mensen, en zo ook dat leuke meisje van 'Customer Service' in ons kantoor in Pennsylvania. Op het eerste gezicht niets speciaals natuurlijk, want in al die bezochte kantoren over de laatste jaren zaten toch heel veel leuke meisjes. Dus behalve een gezellige lunch samen met wat andere collegas was er verder weinig contact met haar. Een paar maanden later kwam er een Amerikaan, van het kantoor uit PA, bij ons in Helmond op bezoek, en ik was ondertussen bevriend met hem geraakt, en zo kwam het dat ik hem van Schiphol af haalde en we zouden samen het weekend door brengen. Terug rijdend over de A2 bleek ik geflitst te zijn, en een week later kreeg ik een bon voor te hard rijden. 106 Km/uur waar je maar 100 mocht.... Nou, dit was dus een leuk verhaal voor die Amerikaan om thuis in de VS te vertellen, hoe streng dat ze wel in Holland zijn.
Na mijn vakantie van (4 weken!) die zomer puilde mijn e-mail inbox op het werk weer eens uit, en één van die e-mails was uit de VS, van dat leuke meisje uit PA. Het enige wat er in stond was : "Heb je nog een bon voor te hard rijden gehad de laatste weken?? HaHa..." Nou, het is wel duidelijk dat dat het begin was van heeeel veel schrijven tussen ons. Ondertussen zat ik voor 10 maanden in Zweden, en ons kontakt werd steeds intiemer, en zo werkte we beide aan onze relatie zonder elkaar te zien of te spreken. Het schrijven werd na 3 maanden toch wel aangevult met elkaar bellen, maar het is ongelooflijk hoe goed je elkaar leert kennen door wat je schrijft.UIteindelijk besloten we om samen op vakantie te gaan, we moesten toch ooit uitvinden of we elkaar wel leuk vonden als we elkaar zouden zien natuurlijk.
En zo gingen we een paar dagen naar, waar anders dan, Parijs en een weekje skiien in de Franse Alpen. Dat beviel dus uitstekend samen en we hadden al snel besloten dat we meer en vaker bij elkaar wilde zijn. Gelukkig had ik weer een projekt in de VS voor 10 dagen, dus dat was meteen een goede gelegenheid om 'de familie' te ontmoeten. Maar na diverse keren op en neer te reizen om elkaar een weekendje te zien begon de druk van het reizen toch wel zijn tol te betalen, en dit was geen oplossing. Dus we besloten dat zij naar NL kwam, ze nam ontslag en kwam naar Zweden, van waar we na een paar dagen samen terug gingen naar Helmond, want mijn werk daar was gedaan.
Nou, daar zit je dan als Amerikaanse in Nederland, zonder de taal te spreken, geen baan, en ik had bijna al mijn vakantie dagen opgebruikt dus ik moest werken. Na 3 maanden hebben we toen besloten om naar de VS te gaan, zij miste haar familie ook wel erg, en het zou makkelijker zijn voor mij, mede doordat ik de engelse taal spreek natuurlijk. Zo gezegt, zo gedaan. Ik heb nog geprobeert om een baan in de VS te krijgen via mijn werkgever, maar mede door een overname van onze afdeling door een Amerikaans bedrijf, was dit niet mogelijk.
Dus wat doe je dan, je neemt ontslag, en je verkoopt je huis, en je vraagt een visum aan bij het Amerikaans Consulaat, en je probeert je meubels te verkopen, en niemand wil ze, dus gooi je alles maar weg want het past niet in je koffer... Nou ja, sommige spullen kon ik wel aan andere kwijt hoor, maar het verbaasde me toch hoe weinig interesse er is in 2e hands spulletjes. (Misschien omdat ik alleen maar rotzooi had....)
En dan komt die dag, dan brengen je ouders je naar het vliegveld, met je overvolle en veel te zware koffers, en je One-Way ticket, en dat is dan toch wel even slikken. Maar goed, het vliegtuig in, en 7 uur later ben je er dan. Ze stond me natuurlijk op te wachten, en nam me mee naar huis waar de Welcome-ballonnen aan het plafond zweefde, en de taart klaar stond. Aangezien ze nog thuis bij haar moeder woonde (echt Amerikaans), trok ik in bij een hele familie, en dat na 7 jaar vrijgezellig leven.We hadden wel een apartement gehuurd, maar was nog niet beschikbaar dus de eerste maand woonde we dus 'in'. Wel moest er nog even getrouwd worden, regel van de US Immigratie dienst, dus de volgende dag hebben we meteen een trip naar Las Vegas geboekt, en zijn daar getrouwd in de 'Little White Wedding Chapel'.
Ondertussen had zij weer ander werk gevonden, dus toen we eenmaal in ons apartement zaten bracht ik de dagen weer alleen door. Gelukkig had ik net voor mijn vertrek mijn huis kunnen verkopen, en voor 200% meer dan dat ik het voor gekocht had (NL huh) dus financiele zorgen had ik niet, ook al duurde het 5 maanden voordat ik een werkvergunning had. Die eerste maanden vliegen echt aan je voorbij, alles is nieuw ook al ben je bekend met de VS, en het is al vaker gezegd, er wonen is tien keer anders dan er vakantie vieren. En ondertussen de gehele immigratie procedure volgen met alle bezoeken aan de INS (nu USCIS), dokter, officiele instanties, kortom genoeg te regelen. ook zijn we 5 maanden na ons huwelijk in Vegas in de kerk getrouwd, met een feest daarna, waar de hele familie aanwezig was.
Toen ik eindelijk mijn werkvergunning kreeg, en het feesten over was, bijna iedereen van mijn familie was weer naar huis, begon de realiteit dus boven water te komen, want er moest werk gevonden worden. "Nou, weet je wat, ik begin met serieus werk te zoeken als de laatste gasten weer naar NL gaan volgende week..." Ik hoor het me nog zeggen, maar zover is het nooit gekomen. Een dag voordat mijn ouders naar huis vertrokken ging de telefoon, en het was de HR-Manager van het kantoor in de VS van mijn oude werkgever, of dat ik interesse had om voor hen te komen werken, want er was net een baan vrijgekomen, en ik was daar wel geschikt voor. Hoezo met je kont in de boter vallen.... en de volgende dag begon ik om half negen 's-morgens.
Nou ja, ik heb ondertussen de immigratie procedure voltooid en heb een greencard, we hebben een huis gekocht, en hebben diverse bezoeken gehad van familie leden, we zijn zelf ook een paar keer op en neer gevlogen naar NL, dus we zien mijn familie regelmatig.
We voelen ons wel thuis hier. Wel mis ik bepaalde gewoontes in NL zoals even je fiets pakken en naar het centrum gaan om een terrasje te pikken. Of even een kroketje uit de muur of een harinkie van de visboer. Maar over het algemeen is het prima uit te houden hier. Ook was ik NL lid van diverse verenigingen, voetbal-, tennis-, bowling-, duik-, dart-, biljartclub en dat is toch iets minder hier in de VS. Ik heb het gevoel dat dat soort voorzieningen meer op kinderen is gericht hier, daar wordt namelijk ontzettend veel voor georganiseerd.
Ik lees regelmatig, en ook hier op dit forum, dat mensen hun afkeer geven op bepaalde landen, zowel op NL als op de VS. Ik denk dat ieder land en ook de bewoners zijn aantrekkelijke, eigenaardige, prettige en typische gewoontes heeft en dat juist dat het land/bevolking zo uniek maakt. Respecteer andere gewoontes, of je nou ergens woont of op bezoek bent.
Zoals ik al zei, het bevalt me prima hier, en wij voelen ons echt thuis, maar als ik morgen bij wijze van spreken naar een ander land zou moeten verhuizen, zou ik daar geen probleem mee hebben (als mijn vrouw dat ook niet heeft natuurlijk). My home is where my heart is....
. In 1982 kreeg mijn vader een baan aangeboden bij de Wereldbank in Washington DC. Mijn ouders besloten, na herhaalde malen de VS bezocht te hebben, dit aanbod te aanvaarden.
. 
) voor een jaarsalaris van $12.000. Een week later vond ik uit, dat ik $500 minder kreeg, dan een collega met dezelfde ervaring, omdat men bang was, dat mijn Engels niet goed genoeg was. Gelukkig werd dat na mijn protest gauw rechtgezet.
.
