Amerikanen arrogant of niet?

[MotorGuy76]

Is de gemiddelde amerikaan arrogant of niet? Ik hoor verschillende verhalen, de ene zegt van harstikke aardig en behulpzaam, de ander zegt weer harstikke hypocriet en arrogant, wat is nu waar? Wat is het beeld v/d gemiddelde amerikaan? Ik weet wel dat je overal wel aardige mensen hebt en ook wel arrogante mensen, maar was benieuwd naar jullie mening....

Ik ga zelf as. september voor de 1e keer naar the USA dus kan daarna pas zelf oordelen....

[Mack]

Mijn oordeel: mensen die nog nooit in Amerika geweest zijn, vinden Amerikanen arrogant, mensen die een aantal keren in de US zijn geweest en echt de moeite hebben genomen om de cultuur te leren kennen, vinden Amerikanen heel erg vriendelijk.

Over het algemeen (je hebt overal rotte appels) vind ik Amerikanen erg toffe mensen.

Mack

[Gast]

De amerikanen die wij meegemaakt hebben zijn mensen met een hele grote belangstelling voor ons, erg vriendelijk en super gastvrij, ik kan niet anders zeggen. Ook in het verkeer zijn ze enorm hoffelijk en erg gehoorzaam. Dat is onze ervaring met Amerikanen, de meeste van het platteland zoals we dat hier noemen. De Amerikanen in de steden zullen misschien anders zijn, wij reden een aantal jaren geleden dwars door LA en daar waren de mensen in ieder geval niet zo hoffelijk in het verkeer....

[Rob]

De Amerikanen in de steden zullen misschien anders zijn, wij reden een aantal jaren geleden dwars door LA en daar waren de mensen in ieder geval niet zo hoffelijk in het verkeer....

Dan moet je NYC eens proberen zeker weten dat je zo weer naar LA wil
Rob

[Marcel]

Ik denk dat het beeld van de arrogante Amerikaan vooral voortkomt uit het in onze ogen extreme chauvinisme, waarbij vaak een beeld wordt opgeroepen als zou Amerika veel beter zijn dan de rest van de wereld. De met de paplepel ingegoten vaderlandsliefde gecombineerd met het vergaande gebrek (bij veel, maar zeker niet alle Amerikanen) aan kennis over de rest van de wereld zijn wat dat betreft een ongelukkige combinatie.

In de algemene omgang zie je daar doorgaans weinig van terug. Mijn ervaringen met Amerikanen (in diverse regio's) zijn overwegend positief en geen reden om ze van arrogantie te betichten. Daarbij is er best verschil in vriendelijkheid e.d. tussen noord (naar mijn mening vaak wat stugger (sorry Yankees )) en zuid, of tussen stad en platteland.

[DPlane13]

Op de college campus loopt er redelijk wat arrogant volk rond maar ofdat dat nou de maatstaf moet zijn...nee.

Over het algemeen valt het inderdaad reuze mee zolang je geen discussie uitlokt waarbij ze de US moeten verdedigen tegen kritiek, alhoewel ook wat dat betreft op de colleges weer een uiterste te vinden is: gezien het feit de meeste colleges gezien worden als "liberale bastions" zijn er ook weer veel studenten die graag veel kritiek horen op voornamelijk het overheids beleid en dat ook uiten.

Zoals eerder gezegd: meer zo dan in Nederland maakt het hier veel uit uit welke streek/omgeving de persoon komt, zeer zeker de country/city tegenstelling van denkwijzen kan erg groot zijn.

[zrx1100]

Zoals eerder gezegd: meer zo dan in Nederland maakt het hier veel uit uit welke streek/omgeving de persoon komt, zeer zeker de country/city tegenstelling van denkwijzen kan erg groot zijn.

vergeet niet, een streek/omgeving in de US is groter dan heel Nederland

[kastelke]

Ik heb zelf altijd een verschil gezien tussen een welstellende Belg, en een welstellende Amerikaan. Die Belg zal je tijdens een gesprek goed laten merken dat hij er warmpjes bij zit, en zich heel wat kan permitteren. En dat vond ik nou net niet bij die Amerikanen, die doen er heel gewoontjes over (en zeker niet verwaand).
'Arrogantie' heb ik nog nooit geassocieerd met 'Amerikaan'.

[MotorGuy76]

Bedankt voor al jullie reacties, over een goede maand ga ik het zelf beleven, dus ben zeer benieuwd !!

[DPlane13]

Overigens houd ook in gedachte: net zoals met elk land krijg je als tourist natuurlijk "slechts" een moment opname t.o.v. iemand die in het desbetreffende land woont.

Ik bedoel maar: als ik naar Frankrijk zou gaan voor de eerste keer en ik kom alleen maar in aanraking met toerist liefhebbende Fransen aan de zuidkust dan zou je toch denken dat alle Fransen geweldige mensen zijn

[MotorGuy76]

Nou we zitten ongeveer op 2/3e van onze reis in the USA, en kan nu eigenlijk al wel vertellen dat wij in ieder geval Amerikanen niet arrogant vinden, elke dag tijdens trails maken we wel een praatje met ze, ze zijn erg nieuwsgierig waar je vandaag komt enzo en tonen echt belangstelling....

[liliane]

Onze ervaringen zijn eigenlijk ook heel positief. Wij hadden ook het beeld dat de Amerikanen oppervlakkig en arrogant zouden zijn.
Maar we werden overal heel vriendelijk benaderd. Sterker nog, het reizen met een blonde, blauw-ogige dreumes zorgt ervoor dat je in geen enkele winkel een beetje normaal door kunt lopen. Iedere keer werden we aangesproken op ons mooie ventje. Hahahaha, wel leuk hoor om opeens iets bijzonders te zijn. Als we volgend jaar gaan hebben we 2 blauwoogjes. Hoe zal dat dan gaan?
Groetjes
Liliane

[Sandy]

Oppervlakkig misschien in andere zin - In de zin van, vriendelijke mensen, maar wel een beetje de, uit het oog, uit het hart mentaliteit - Ik weet niet of dit herkenbaar is.

Mij is namelijk opgevallen dat Amerikanen (die wij hebben ontmoet of gesproken) heel open, gastvrij en vriendelijk zijn. En dat voelt ook heel oprecht en gemeend. Maar ook een beetje het gevoel van ‘uit het oog, uit het hart’ – Vrienden van ons die anderhalf jaar in Amerika hebben gewoond (zowel een koppel als een andere vriend van ons) vertelden dat ook. Amerikanen zijn over het algemeen heel vriendelijk, ze nodigen je snel uit en zijn heel enthousiast en gastvrij, maar een volgend moment lijken ze je alweer vergeten. En zelf herken ik dat ook wel bij het stel waar wij vorig jaar verbleven. We hadden een geweldige tijd met hen. Gastvrijheid was overweldigend en bij het afscheid had zij zelfs tranen in haar ogen en ik twijfel geen moment aan de oprechtheid daarvan. Maar eenmaal terug, merkten we toch al gauw dat het onderhouden van contact meer geïnitieerd werd door ons. Of dat nu komt door hun drukke banen, weet ik niet. Ik weet wel dat we altijd welkom zijn en ik ben ervan overtuigd dat ze ervoor zullen zorgen dat we weer een geweldige tijd zullen hebben. Maar toch vraag ik me af hoe snel het contact zou verwateren als het aan hen ligt. En dat vind ik jammer, ik heb het idee dat als we hen niet meer zouden ontmoeten, dat voor hen ook OK is …

Ik weet niet of ik mijn punt kan overbrengen - maar in die context kan ik de ‘oppervlakkigheid’ wel plaatsen denk ik..

[kastelke]

Oppervlakkig misschien in andere zin.. In de zin van, het zijn vriendelijke mensen, maar wel een beetje dat ‘uit het oog, uit het hart’ .. Ik weet niet of dit herkenbaar is.

Herkenbaar, maar dan wel vanuit onze ervaringen hier, in ons eigen land.
Wij zijn twee jaar geleden vanuit de provincie Limburg naar de provincie Antwerpen verhuisd (zo'n 60 kilometer verder), en het koppel waar we ginder het beste mee bevriend waren, die horen we zo'n 3 keer per jaar nog eens, in een heel kort telefoontje of via een mail...

Ook bij onze Amerikaanse vrienden vraag je je soms wel eens af of het "uit het oog, uit het hard" is, want meestal zijn wij diegenen die bellen (maar zij zullen sneller een chat opzetten). We hebben niet zo veel contact met elkaar, maar als we elkaar zien, dan is het heel hartelijk, en zijn zij zo lief (ook voor onze zoon, hij ziet ze als heel jonge grootouders). We weten dat we altijd welkom zijn bij hen, en ze hebben al een aantal keren aangeboden om ons met raad en daad bij te staan als we verhuizen (maar we verhuizen wel niet naar hun regio). Dus, is het eigenlijk wel "uit het oog, uit het hart"? Ik heb meer het gevoel dat het iets is als 'nog volop in hun hart, maar misschien net daarom is het niet nodig om elkaar op heel regelmatige basis te spreken'?...

Maar, Sandy, dat maakt wel dat je zelf niet goed weet hoe je je bij dat alles moet voelen hé? En je vraagt je inderdaad af of zij evenveel om jou geven dan jij om hen...

[Sandy]

Maar, Sandy, dat maakt wel dat je zelf niet goed weet hoe je je bij dat alles moet voelen hé? En je vraagt je inderdaad af of zij evenveel om jou geven dan jij om hen...

Misschien zijn ze wel heel relaxed - “Let life happen” ..

Ik geloof wel dat ze om ons geven, anders hadden ze ons niet uitgenodigd en staat de deur niet nog steeds voor ons open - En als we daar zijn, dan klikt het ook heel goed. Maar ik vraag me wel eens af, mocht het contact verbroken worden, dan is dat denk ik ook prima voor ze. Laat ik het zo zeggen, ik heb niet het idee dat ze echt hun best doen om het contact te onderhouden. En mocht de vriendschap verwateren, then, so be it ..

En ik zit zelf toch een beetje anders in elkaar..

[kastelke]

Laat ik het zo zeggen, ik heb niet het idee dat ze echt hun best doen om het contact te onderhouden. En mocht de vriendschap verwateren, then, so be it ..
En ik zit zelf toch een beetje anders in elkaar..

Sandy, weet je wat mijn 'filosofie' rond vriendschap is?
Het leven is als wandelen op een pad; onderweg kom je leuke mensen tegen, en dikwijls leg een dan een stuk van die pad samen af. Maar er zijn punten in het leven waarop je, soms bewust, soms onbewust, voor een ander pad kiest. En daar kom je dan weer andere leuke mensen tegen, met wie je een deel van de weg weer samen aflegt.
En misschien kom je na een tijdje ook weer wel eens op een kruising, en bots je alzo weer op die leuke mensen die je eerder ook al eens tegen kwam op je pad...
Geniet van het pad dat je nu aflegt, met de mensen die nu om je heen zijn. Je weet nooit vooraf waar dat pad je verder nog heen gaat brengen, en wie je op die weg tegen gaat komen.

[Sandy]

Natuurlijk ben ik het helemaal met je eens wat betreft "vriendschap" - Ik heb zo ook mijn kijk op vriendschap. En zo heb je vrienden en kennissen in allerlei gradaties, waaraan je weer verschillende verwachtingen kunt hangen. Maar dat vind ik meer een discussie over vriendschap in zijn algemeenheid.

In dit topic, gebruikte ik mijn ‘vriendschap’ met dit Amerikaanse koppel eigenlijk als voorbeeld, om de eigenschap ‘oppervlakkig’ in een ander context te laten zien.. zoals ik eerder zei… Oppervlakkig in de zin van, het zijn vriendelijke mensen, maar wel een beetje de mentaliteit ‘uit het oog, uit het hart’ .. Niks negatiefs t.o.v. hen, maar een constatering van mijn kant, waarvan ik me afvraag of dat herkenbaar is.

Maar als we de vriendschap nu achterwege laten. Want daar wordt nu veel de nadruk op gelegd merk ik - Is het niet herkenbaar dan, dat Amerikanen over het algemeen heel vriendelijk, gastvrij en enthousiast overkomen of snel zijn met uitnodigen.. Maar zij je voor je gevoel toch ook weer snel vergeten zijn?

Een voorbeeldje, vrienden van ons woonden anderhalf jaar in Amerika, toen ze weer naar Nederland terug gingen moesten ze het één en ander regelen. Ze vertelden dat ze bij het postkantoor waren en het vrouwtje achter de balie nota bene (waarmee ze niet bevriend waren, maar wel het één en ander mee afgehandeld hadden en zodoende met haar te maken hadden), hoorde dat ze terug naar Nederland gingen en begon bijna te huilen. En zei dat ze altijd welkom waren, wanneer ze weer terug zouden komen. Zij voelden zich natuurlijk heel geliefd, maar ze wisten zeker dat zij hen de volgende dag al vergeten was - Een ander voorbeeldje van een andere vriend die een jaartje in Amerika is geweest. Ook hij ervaarde dat de Amerikanen met wie hij in aanraking kwam, als heel aardig en gastvrij en leuke gesprekken mee had. Maar een paar dagen erna herkende ze hem niet meer.

Dit zijn maar twee voorbeeldjes… maar ik denk persoonlijk dat er wel wat in zit..

[Petra/VS]

Ik denk, dat het meer is, dat mensen hier sneller hun emoties van dat moment kenbaar zullen maken, dan Nederlanders. Of dat nu "oppervlakkiger" is? Ik heb van mijn Nederlandse vrienden en vooral van de familie daar ook heel erg een "uit het oog, uit het hart" gevoel. Als we in Nederland zijn is het allemaal "oh, kom op bezoek en we willen jullie zien" en als we hier zitten zijn we chopped liver en moet vrijwel al het contact van ons uitgaan. En iedere keer doet dat toch weer een beetje pijn, vooral als het bezoek in NL heel gezellig was, maar dat het dan kennelijk toch niets veranderde aan de relatie.

Heel veel Amerikanen zijn inderdaad gigantisch druk met banen, vrijwilligerswerk, kinderen die van hot naar haar gereden moeten worden. Maar ik weet ook, dat ik bij elk van mijn buren om twee uur 's nachts kan aankloppen als dat nodig is en dat ze dan stuk voor stuk voor me klaar zouden staan. En vriendinnen kan ik op ieder moment van de dag opbellen.

Bij vriendinnen moet inderdaad soms het meeste van mij uitgaan, maar dat is lang niet met iedereen het geval en bij sommigen voel ik me wat schuldig, omdat zij altijd degenen lijken te zijn, die mij weer opzoeken.

Mensen hier maken al gauw een opmerking over hoe goed je eruit ziet en hoe leuk het is je te zien of hoe jammer ze het vinden, als je weer weggaat. Dat komt op sommige Nederlanders overdreven over, heb ik gemerkt, terwijl de complimentjes serieus gemeend zijn en het gewoon de omgangsnorm hier is om de ander zich goed te laten voelen.

Omdat die complimentjes veel en makkelijk gegeven worden, worden ze ook gauw weer vergeten en daarom denk ik, dat mensen uit een cultuur, waar dit niet de omgangsnorm is, Amerikanen al gauw "oppervlakkig" vinden.

Interessant onderwerp, mijn zusje (bijna Amerikaanse) en ik hebben het er vanochtend ook over gehad. Het valt ons op (en vooral haar, want zij heeft meer vriendinnen in Nederland, dan ik) hoe we door sommige mensen meteen in een hokje worden gedrukt. Wij zijn nu die complimentjes gewend en die omgangsnorm en we doen het zelf ook, dus nu vinden veel van haar vriendinnen haar "typisch" Amerikaans. Betekent dat dan, dat wij ook oppervlakkig zijn? Ik vind mezelf allerminst oppervlakkig, maar ja, misschien zien anderen dat anders. Wat is het trouwens precies, "oppervlakkig zijn"?

[MrsMiaWallace]

Nou, ik hoef niet meer te reageren want Petra heeft alles al gezegd.

Wat Sandy omschrijft heb ik ook, maar dan de andere richting uit (dus de NL vrienden geven mij dat gevoel - zie ook wat Petra hierover schreef, dus ).

En bijvoorbeeld dit: 'Ook hij ervaarde dat de Amerikanen met wie hij in aanraking kwam, als heel aardig en gastvrij en leuke gesprekken mee had. Maar een paar dagen erna herkende ze hem niet meer', is dit misschien dat NL'ers (te) hooggespannen verwachtingen hebben van dergelijke contacten? Het effect van 'vrienden voor het leven' zodra er iemand aardig tegen je doet ('je' in het algemeen) - terwijl het niet meer dan normaal is dat je ook met onbekenden normaal kunt omgaan (in plaats van in NL iedereen die je niet kent te negeren/met argusogen te bekijken en te wantrouwen)? Misschien ben ik zelf wel te ver-Amerikaanst om dit verschil goed te zien/uit te drukken, maar in NL heb ik zelden contact met onbekenden en ben je echt afhankelijk van 'echte vrienden' voor een hartelijk woord, terwijl ik hier het gevoel heb dat mijn leven veel 'voller' is met mensen (ondanks dat ik in aantal in NL meer vrienden heb ben ik, of liever gezegd voel ik me, in NL eenzamer dan hier).

Zoiets.

[Mack]

Wellicht is het zo, dat Nederlanders niet meer zoiets kennen als "gewoon aardig": Nederlanders kennen alleen "gewoon" (=in Nederland vreemde mensen negeren, niet tegen vreemde mensen praten, etc.) en "vrienden" (=aardig).

In Amerika is er een tussenvorm, namelijk "gewoon aardig", i.e. mensen groeten en geïnteresseerd zijn ook al ken je die mensen niet. Nederlanders die dit tegenkomen, kennen dit niet en denken meteen "vrienden" maar zo ver willen de Amerikanen niet gaan.

Dus: Nederlanders teleurgesteld.

Dit heb ik zo even verzonnen, wellicht slaat het helemaal nergens op, het is in ieder geval erg versimpeld, maar ik denk dat er een kern van waarheid in kan zitten.

Mack