Wat de beste dag van de vakantie moest worden liep bijna héél verkeerd af... .
Het was eigenlijk écht op het nippertje dat we terug in de bewoonde wereld belanden.
Even een uitlegje over 'The Wave' ... het is een uniek stukje natuur waarvoor je 3 maand op voorhand moet meedoen in een loterij. Dus inschrijven, 5$ betalen en dan afwachten of je 'gewonnen' hebt. Je mag drie verschillende datums doorgeven. Als je naam dan bij de winnaars is dan moet je 10$ betalen en sturen ze de vergunning tesamen met een route op.
Om dit uniek stukje natuur op de aardbol te bewaren mogen er per dag maar 20 mensen rondlopen. 10 mensen mogen via internet meegaan, 10 mensen worden ter plaatse in een loterij uitgeloot om dan de dag erna mee te gaan.
Om op de dag mee te gaan wanneer wij gingen hadden 80 mensen zich ter plaatse ingeschreven, via internet 146 ... .
SERIEUS chance gehad dus ...
of toch niet ...
De dag voor wanneer mijn vergunning in orde was ben ik in het Ranger station gaan navragen of er zeker geen slecht weer op komst was, of we niet met iets extra rekening moesten houden en of er nog een bijkomende route-omschrijving voorhanden was. Op alle vragen kreeg ik 'no problem' te horen, bijkomende uitleg hadden ze niet. Het was zo wel duidelijk. Wij dus op weg ... .
De route wordt uitgelegd in zes foto's. Dit in tegenstelling van wandelpaden die in natuurparken goed aangduid zijn met paaltjes of met torentjes stenen. Soit, ik ging ervan uit dat de wandeling niet zwaar ging zijn door de beknopte uitleg. Zeker nadat we vorige week in Arches NP de beklimming naar Delicate Arch hadden overleeft dacht ik dat het 'a piece of cake' zou zijn.
We waren allesinds goed onderweg, een dirtroad van 8 mijl naar een parking waar de auto kon staan. Van daaruit met één rugzak fotomateriaal én één rugzak eten en drinken onderweg.
Het begin was simpel doordat je door een rivierbedding moest lopen en erna over een wandelpad in mul zand. Erna was het dan rondkijken, de foto voor je houden en dan beslissen we moeten langs daar of daar ... .
Door de pittige klim naar boven was mijn moeder niet goed geworden. Misselijk, duizelig en buiten adem. Ze wou toch doorzetten en daarom gingen we dan ook door tot we er waren, wel op een rustiger tempo. Toen we toekwamen ging het nog altijd écht slecht en ben ik wat gaan rondkijken. Later in de nammidag ging het nog altijd niet beter maar ze wou dat ik het gebied verder verkende wanneer ze in de schaduw wat probeerde te slapen.
Ondertussen was een Brit al komen zeggen dat ze waarschijnlijk de 'hoogteziekte' had.
Om 16u gingen we dan aan de terugweg van 1u30 beginnen. Doordat het nog niet beter ging nam ik dan maar beide rugzakken. Eén vanvoor, met mijn vest ertussen, en één op mijn rug. In de blakende zon was dit geen sinecure zeker niet omdat we omhoog, omlaag en door mul zand moesten.
Na een tweetal uur stappen en puffen wist ik écht niet meer waar we zaten, waar we van kwamen en hélemaal ook niet waar we naartoe moesten. De foto's om naar de wave te gaan hielpen écht niet en tja om terug te geraken was er geen info. Wanneer ik ons probeerde te oriënteren op deze foto's begon elke berg, rots of struik voor mij precies op elke foto te staan.
De enige optie was verder gaan. Maar nog een uurtje verder bleek écht dat we volledig verkeerd zaten, als we ook maar ergens voetafdrukken, of wat erop leek, in zand zagen volgden we deze. Dit tot we ingesloten waren door bergen. Dankzij mijn gps kon ik zien dat we +- 1,5km van de weg af waren (in vogelvlucht) waar de parking was. Dus dan maar over de berg klauteren, riching het westen, waar de zon van plan was onder te gaan.
Op zoek naar enige houvast, aan stabiele rotsen, dorre struiken of door in mul zand op handen en voeten naar boven te gaan kwamen we boven. Nog steeds geen herkenningspunt, enkel bergen rondom ons. Zo hebben we dan verder onze weg gemaakt richting westen met korte maar broodnodige adempauzes tussenin. Ondertussen was onze drankvoorraad er al volledig door, 0,5l fruitsap, 2,5l water en 2l fanta citroen. Om zo nu en dan tijd te winnen liet ik de rugzakken even achter bij mijn moeder om sneller op een berg te klauteren om met mijn GPS iets wijzer te worden. Maar tja buiten de gewone wegen staat daar niets op, laat staan bergen of rivierbeddingen... dat weet TomTom niet. Mijn gsm werkte ook niet, een drietal keer kreeg ik 'enkel noodoproepen' maar wanneer ik 911 probeerde te bellen kreeg ik geen verbinding. Even later stond er dan ook telkens 'geen netwerk'.
Om iets na 19u was de zon net achter de bergen verdwenen en was de avondschemering begonnen. Nog steeds hadden we geen idee waar we juist zaten, noch een herkenningspunt gevonden, volgens mijn gps zaten we op 500m van de weg. Maar de batterij was bijna plat dus continu checken of we juist lopen kon ik niet meer.
Genieten van een kudde (zevental) herten kon ik ook niet, ik had schrik een coyote of ratelslang tegen te komen. Hoewel het schitterend was hoe ze 'wegjumpten' toen ze ons hoorden. (foto's maakte ik toen al lang niet meer)
Even later zag ik in de verte, ofwel de weg, ofwel een pad. Hier moesten we onmiddelijk naartoe, maar dat was buiten twee verticale rotswanden gerekend. Hierdoor moesten we (in de andere richting) terug afdalen van de berg, een 500m verder lopen, deze berg terug beklimmen en dan hopen dat we nog in de juiste richting zaten. Want doordat deze berg kleiner was konden we de weg/pad niet meer zien.
Doordat we even later het nog steeds niet terugzagen begon ik me zorgen te maken dat we de nacht moesten doorbrengen en dan spookt écht vanalles door je hoofd. Zeker als je geen vuur bij hebt om weetikveelwat op afstand te houden. Zelfs van bepaalde zaken en mensen begin je dan afscheid te nemen... .
Gelukkig kon ik ineens weer een glimp opvangen van het pad. Het liep zelfs langs de berg waar ik toen op stond maar ook deze helling was onmogelijk om af te dalen. Als een bezetene ben ik toen beginnen te zoeken, te glijden, extra stenen als steun te nemen,... om er langs een andere weg te geraken voordat de nacht volledig viel. Waar een wil is is een weg dus nadat ik een mogelijkheid had ben ik mijn moeder en de rugzakken halen gaan halen.
Toen stonden we op een pad, of het ons pad van aan het begin van de wandeling was: geen idee, welke richting we uit moesten gaan: geen idee. Als laatste hoop teste ik met de gps in of we nu wel naar het noorden aan het wandelen waren. (ons pad liep parallel aan de weg) Dit was zo. Een twintigtal minuutjes later kwamen we een herkenningspunt tegen en om 20u40 stonden we op de parking. Nog geen tien minuten later was het pikdonker.
Nog nooit eerder had ik zoveel schrik gehad en me zo machteloos gevoeld. De blauwe plekken, blaren en schaafwonden waren nog niets met hoe ik me de volgende dag voelde... . Het ging me gewoon niet... vandaar ook een rustig dagje, enkel een uitstap naar Upper Antelope Canyon want dat was geregeld en betaald. Daarna zijn we dan rechtstreeks naar Bryce Canyon NP gereden om een rustig avondje te hebben in het nieuwe hotel voor de komende twee dagen. Hier, en de volgende dagen zal ik proberen dat alles achter mij te laten.
Groetjes,
Bjorn
ps: enkele onder jullie zullen dit verhaal wel al via via reeds gehoord hebben. Ik heb er wel wat aan gehad om het even allemaal van mij af te schrijven... . (deels ook omdat naast amper gsm bereik ik ook enkele dagen geen internet heb gehad)
Maar alles is dus in orde ... onkruid vergaat niet!!
