AllesAmerika.com Forum

Hallo,

EINDELIJK een berichtje van Bjorn uit de Verenigde Saten van Amerika.

Voorlopig is het beste nieuws dat ik nog steeds niet geflitst ben. Eerst was ik extreem voorzichtig maar naar mate ik hier langer rondrij begin ik ook 'kneepjes' te kennen. (tot een vliegtuig mij weet te spotten)
Wel was het vandaag even schrikken ... ik dacht we iets van de auto stuk gereden hadden... eerst durfde ik de airco niet meer op te zetten, later bleek dat er iets tikte zelfs wanneer we aan de Wallmart wilden vertrekken. Na een controle in een bandencentrale bleek dat er een kabeltje losgetrilt was en tegen de ventilator kwam. Ik was al doodsangsten aan het zweten en vreesde dat morgen The Wave niet door kon gaan doordat ik in een garage zou zitten maar dat is niet het geval. Dus morgen kunnen we weer een 'scenic road' aan het palmlares toevoegen en als er na rondcrossen in die kiezel en mul zand er iets begint lawaai te maken dan weet ik nu onmiddelijk waar het te vinden.

Allesinds is het hier zalig weer, maar dat is gelukkig voor jullie in België ook het geval. De derde dag zijn we zelfs verbrand geweest zodat we de dag erna toch met een lange broek aan moesten puffen. Zondag, nadat ik de GP van Spanje heb kunnen bekijken, hebben we zelfs met sneeuwballen kunnen gooien in Capitol Reef! Het volledig tegenovergestelde van het weer in Las Vegas of Los Angeles waar de bosbranden hopelijk opgelost zijn tegen dat wij daar volgende week aankomen.

Voor de rest is hier alles in orde. Het is adembenemend en elke dag val ik van de ene verbazing in de andere. Het is écht ongelooflijk wat hier allemaal te zien is maar om iets te kiezen wat het tofste is, geen idee. Zelfs om van elke plaats een keuze te maken wat de beste foto is wordt achteraf een huzarenstukje. Gelukkig staat er geen limiet op de capaciteit van foto's te maken en kan ik achteraf naar believen wissen.

En ik die dacht dat de natuur in de Ardennen of elders in Europa knap was ... . Alles wat ik al gezien heb valt écht in het niets met wat hier is.
The American Way 'Big, better and slow' is ook wel fun. De vele controles zijn er soms wel over maar het is te begrijpen dat de schrik er goed inzit. EN dat geeft goede werkgelegenheid natuurlijk... .

Na een weekje hier rond te crossen, enkele details:

Natuurparken bezocht: Grand Canyon, Arches, Canyonlands Island in the sky, Capitol Reef
State Parken bezocht: Goosenecks of San Juan, Dead Horse, Grand Staircase Escalante, Horseshoe bend
Navajo Parken bezocht: Little Colorado Throat, Monument Valley, Lower Antelope Canyon
Staten bezocht: Arizona, Utah en nu terug Arizona
Temperatuur 's middags gehad: van 28° tot 1° C
Vliegtuigen genomen: 4 (tussenlandingen gehad in Washington DC en Atlanta)
Mijl gedaan: 1380
Foto’s genomen: 25,2 Gb

Stuur dit mailtje eventueel nog maar wat verder rond naar collega's en vrienden, er zit nl een limiet op het aantal personen dat ik een mailtje stuur van hieruit.

Groeten,


Bjorn

Wat de beste dag van de vakantie moest worden liep bijna héél verkeerd af... .
Het was eigenlijk écht op het nippertje dat we terug in de bewoonde wereld belanden.

Even een uitlegje over 'The Wave' ... het is een uniek stukje natuur waarvoor je 3 maand op voorhand moet meedoen in een loterij. Dus inschrijven, 5$ betalen en dan afwachten of je 'gewonnen' hebt. Je mag drie verschillende datums doorgeven. Als je naam dan bij de winnaars is dan moet je 10$ betalen en sturen ze de vergunning tesamen met een route op.
Om dit uniek stukje natuur op de aardbol te bewaren mogen er per dag maar 20 mensen rondlopen. 10 mensen mogen via internet meegaan, 10 mensen worden ter plaatse in een loterij uitgeloot om dan de dag erna mee te gaan.
Om op de dag mee te gaan wanneer wij gingen hadden 80 mensen zich ter plaatse ingeschreven, via internet 146 ... .

SERIEUS chance gehad dus ...

of toch niet ...

De dag voor wanneer mijn vergunning in orde was ben ik in het Ranger station gaan navragen of er zeker geen slecht weer op komst was, of we niet met iets extra rekening moesten houden en of er nog een bijkomende route-omschrijving voorhanden was. Op alle vragen kreeg ik 'no problem' te horen, bijkomende uitleg hadden ze niet. Het was zo wel duidelijk. Wij dus op weg ... .

De route wordt uitgelegd in zes foto's. Dit in tegenstelling van wandelpaden die in natuurparken goed aangduid zijn met paaltjes of met torentjes stenen. Soit, ik ging ervan uit dat de wandeling niet zwaar ging zijn door de beknopte uitleg. Zeker nadat we vorige week in Arches NP de beklimming naar Delicate Arch hadden overleeft dacht ik dat het 'a piece of cake' zou zijn.

We waren allesinds goed onderweg, een dirtroad van 8 mijl naar een parking waar de auto kon staan. Van daaruit met één rugzak fotomateriaal én één rugzak eten en drinken onderweg.
Het begin was simpel doordat je door een rivierbedding moest lopen en erna over een wandelpad in mul zand. Erna was het dan rondkijken, de foto voor je houden en dan beslissen we moeten langs daar of daar ... .
Door de pittige klim naar boven was mijn moeder niet goed geworden. Misselijk, duizelig en buiten adem. Ze wou toch doorzetten en daarom gingen we dan ook door tot we er waren, wel op een rustiger tempo. Toen we toekwamen ging het nog altijd écht slecht en ben ik wat gaan rondkijken. Later in de nammidag ging het nog altijd niet beter maar ze wou dat ik het gebied verder verkende wanneer ze in de schaduw wat probeerde te slapen.
Ondertussen was een Brit al komen zeggen dat ze waarschijnlijk de 'hoogteziekte' had.

Om 16u gingen we dan aan de terugweg van 1u30 beginnen. Doordat het nog niet beter ging nam ik dan maar beide rugzakken. Eén vanvoor, met mijn vest ertussen, en één op mijn rug. In de blakende zon was dit geen sinecure zeker niet omdat we omhoog, omlaag en door mul zand moesten.
Na een tweetal uur stappen en puffen wist ik écht niet meer waar we zaten, waar we van kwamen en hélemaal ook niet waar we naartoe moesten. De foto's om naar de wave te gaan hielpen écht niet en tja om terug te geraken was er geen info. Wanneer ik ons probeerde te oriënteren op deze foto's begon elke berg, rots of struik voor mij precies op elke foto te staan.
De enige optie was verder gaan. Maar nog een uurtje verder bleek écht dat we volledig verkeerd zaten, als we ook maar ergens voetafdrukken, of wat erop leek, in zand zagen volgden we deze. Dit tot we ingesloten waren door bergen. Dankzij mijn gps kon ik zien dat we +- 1,5km van de weg af waren (in vogelvlucht) waar de parking was. Dus dan maar over de berg klauteren, riching het westen, waar de zon van plan was onder te gaan.
Op zoek naar enige houvast, aan stabiele rotsen, dorre struiken of door in mul zand op handen en voeten naar boven te gaan kwamen we boven. Nog steeds geen herkenningspunt, enkel bergen rondom ons. Zo hebben we dan verder onze weg gemaakt richting westen met korte maar broodnodige adempauzes tussenin. Ondertussen was onze drankvoorraad er al volledig door, 0,5l fruitsap, 2,5l water en 2l fanta citroen. Om zo nu en dan tijd te winnen liet ik de rugzakken even achter bij mijn moeder om sneller op een berg te klauteren om met mijn GPS iets wijzer te worden. Maar tja buiten de gewone wegen staat daar niets op, laat staan bergen of rivierbeddingen... dat weet TomTom niet. Mijn gsm werkte ook niet, een drietal keer kreeg ik 'enkel noodoproepen' maar wanneer ik 911 probeerde te bellen kreeg ik geen verbinding. Even later stond er dan ook telkens 'geen netwerk'.
Om iets na 19u was de zon net achter de bergen verdwenen en was de avondschemering begonnen. Nog steeds hadden we geen idee waar we juist zaten, noch een herkenningspunt gevonden, volgens mijn gps zaten we op 500m van de weg. Maar de batterij was bijna plat dus continu checken of we juist lopen kon ik niet meer.
Genieten van een kudde (zevental) herten kon ik ook niet, ik had schrik een coyote of ratelslang tegen te komen. Hoewel het schitterend was hoe ze 'wegjumpten' toen ze ons hoorden. (foto's maakte ik toen al lang niet meer)
Even later zag ik in de verte, ofwel de weg, ofwel een pad. Hier moesten we onmiddelijk naartoe, maar dat was buiten twee verticale rotswanden gerekend. Hierdoor moesten we (in de andere richting) terug afdalen van de berg, een 500m verder lopen, deze berg terug beklimmen en dan hopen dat we nog in de juiste richting zaten. Want doordat deze berg kleiner was konden we de weg/pad niet meer zien.
Doordat we even later het nog steeds niet terugzagen begon ik me zorgen te maken dat we de nacht moesten doorbrengen en dan spookt écht vanalles door je hoofd. Zeker als je geen vuur bij hebt om weetikveelwat op afstand te houden. Zelfs van bepaalde zaken en mensen begin je dan afscheid te nemen... .

Gelukkig kon ik ineens weer een glimp opvangen van het pad. Het liep zelfs langs de berg waar ik toen op stond maar ook deze helling was onmogelijk om af te dalen. Als een bezetene ben ik toen beginnen te zoeken, te glijden, extra stenen als steun te nemen,... om er langs een andere weg te geraken voordat de nacht volledig viel. Waar een wil is is een weg dus nadat ik een mogelijkheid had ben ik mijn moeder en de rugzakken halen gaan halen.
Toen stonden we op een pad, of het ons pad van aan het begin van de wandeling was: geen idee, welke richting we uit moesten gaan: geen idee. Als laatste hoop teste ik met de gps in of we nu wel naar het noorden aan het wandelen waren. (ons pad liep parallel aan de weg) Dit was zo. Een twintigtal minuutjes later kwamen we een herkenningspunt tegen en om 20u40 stonden we op de parking. Nog geen tien minuten later was het pikdonker.

Nog nooit eerder had ik zoveel schrik gehad en me zo machteloos gevoeld. De blauwe plekken, blaren en schaafwonden waren nog niets met hoe ik me de volgende dag voelde... . Het ging me gewoon niet... vandaar ook een rustig dagje, enkel een uitstap naar Upper Antelope Canyon want dat was geregeld en betaald. Daarna zijn we dan rechtstreeks naar Bryce Canyon NP gereden om een rustig avondje te hebben in het nieuwe hotel voor de komende twee dagen. Hier, en de volgende dagen zal ik proberen dat alles achter mij te laten.

Groetjes,


Bjorn

ps: enkele onder jullie zullen dit verhaal wel al via via reeds gehoord hebben. Ik heb er wel wat aan gehad om het even allemaal van mij af te schrijven... . (deels ook omdat naast amper gsm bereik ik ook enkele dagen geen internet heb gehad)
Maar alles is dus in orde ... onkruid vergaat niet!!

Poeh! Wat een verhaal en wat een avontuur!

Blij dat alles toch nog goed gekomen is. Hopelijk kunnen jullie nu weer genieten van jullie vakantie. Het is in ieder geval een belevenis die jullie nooit meer zullen vergeten.

Roland

Zo, wat een heftige avonturen hebben jullie beleefd. Gelukkig is het op het randje goedgekomen.
Ik hoop, dat het met jullie beiden nu weer goed gaat, en dan vooral ook met jouw moeder.
Ik weet dat jij veel op het programma hebt staan, maar ik weet niet of jij alle hotels besproken hebt. Anders misschien een dagje extra rust inbouwen. Ergens bij een zwembad neerstrijken bijvoorbeeld.

Ik wens jullie verder een fantastische reis toe en heel veel succes met de rest van de trip.

Amai, wat een toestanden!

Ik kan me voorstellen hoe wanhopig je wordt na een tijdje.
Maar zo te lezen ben je toch goed kalm gebleven. Chapeau!

Geniet nog van je vakantie en neem een goeie duik in het zwembad!

Groetjes,

Carine

Wat een verhaal. Gelukkig hebben jullie het er goed vanaf gebracht.

Ik ga voortaan iets beter mijn rugtas pakken na dit verhaal. Wij zijn ook wel eens verdwaalt maar niet zo erg als jullie. Blijkt toch dat men iets beter voorbereid de parken in moet gaan!

Jee, wat eng allemaal. Ik moet er niet aan denken! Beetje kalm aan maar verder

Hey,

wat een avontuur. Gelukkig is alles goed gekomen.

Twee jaar geleden ben ik ook een deel van de weg terug kwijt geraakt. Ik ben toen gewoon rechtdoor gewandeld en kwam in de rivierbedding terecht, een eindje verder weg. Die ben ik dan in zuidelijk richting terug afgewandeld en zo nog goed terecht gekomen. Je tikker gaat idd wel wat sneller slaan en plots spookt er vanalles door je hoofd.

Hans

Gelukkig is alles goed afgelopen en ik hoop dat je toch nog van de rest van de vakantie kunt genieten.

Zelf neem ik een outdoor gps mee. Bij de parkeerplaats een waypoint maken en het toestel wijst je altijd de juiste richting. Bovendien maakt het toestel een tracklog, een soort kruimelspoor, dat je kunt "trackbacken". Deze apparaatjes werken op batterijen die een hele dag meegaan. Ik neem dan altijd nog 2 reservebatterijen mee. Een kompas als backup kan ook nog.

Geniet van de rest van de vakantie.

Zooooooo, dat was heftig. Heb ademloos je verslag gelezen. Ben blij dat jullie in orde zijn. Veel plezier nog!

Dit is zeer zeker heftig wat jullie hebben meegemaakt. Maar wordt er daar niet gekeken of er nog auto's staan ? Ik weet natuurlijk niet hoe het daar aan toe gaat maar kan me voorstellen dat er toch in de gaten wordt gehouden of iedereen ( dus 20 mensen ) die vertrekken ook allemaal terugkomen?!

Jee wat een verhaal! Wat zullen jullie je afschuwelijk gevoeld hebben. Gelukkig dat het goed afgelopen is!

Wij zijn 2x naar de Wave geweest en de eerste keer zijn we op de terugweg ook helemaal verdwaald. We waren wel eerder weer bij de auto dan jullie, maar ik zag het toen ook al niet meer zo zitten. De foto's die je krijgt zijn inderdaad om de Wave te vinden, maar voor de terugweg heb je na de Twin Buttes niet echt herkenningspunten. Wij hadden wel foto's gemaakt op de heenweg, maar dat bleek tijdens de terugweg echt nergens op te slaan omdat al die bosjes en bomen op elkaar lijken. Bij ons was het water toen ook op en het was bloedheet in juli. Geen prettige situatie, ik kan me dus wel een beetje voorstellen hoe jullie je gevoeld moeten hebben. Wij zijn toen nog een jongen tegengekomen, maar die bleek helaas ook verdwaald te zijn Uiteindelijk zijn we ook wel weer op een pad terecht gekomen en weer in de wash naar de parkeerplaats.

Ik zou maar lekker een beetje rustig aan doen, genieten van de rest van de vakantie en deze ervaring van je af proberen te zetten.

Karin

Bloedstollend verhaal! En blijkbaar een engeltje op je schouder, dat je 10 min voor het duister de parking hebt gevonden...

Dat met die Tomtom was me ook opgevallen, bij het voorbereiden hier in NL dat er maar bitter weinig opstaat in dat enorme land.

Kom tot rust, geniet van je verdere vakantie! En onthoud: meestal onthoud je de leuke dingen na verloop van tijd en vergeet je ontbering, dus dit zal uiteindelijk een prachtige herinnering worden ("heb ik jullie wel eens verteld toen Opa de weg kwijt was in het wilde westen?").

John

Jeetje, alsof ik een boek aan het lezen was !!!
Gelukkig is het goedgekomen.
Met je moeder (en jou) verder alles goed ?

Hoi Bjorn,

Dat was een heftige belevenis zeg! Dat wil je niet graag meemaken. Zelf ben ik twee keer naar de Wave geweest en ik ken de omgeving dus een beetje. Ik kan me er dan ook alles bij voorstellen hoe jullie zijn verdwaald. Gelukkig dat alles nog net op tijd is goedgekomen. Wel jammer dat jij en je moeder niet echt van dit geweldige stukje natuur op de juiste manier hebben kunnen genieten.

Wij zijn nu een week terug en we hebben het tijdens onze vakantie een paar keer over jou gehad. We waren zo nieuwsgierig hoe e.e.a. zou gaan en zou verlopen. Toen we naar Little Finland gingen die zondag hebben we ook uitgekeken of we jullie toch niet tegen zouden komen. Jullie oorsponkelijk plan was op diezelfde dag nl.

Ik hoop dat je tijd vindt om uitgebreid verslag van deze vakantie te geven. We hebben met z'n allen toch een steentje aan deze reis bijgedragen......

Veel plezier verder.

Groetjes Marjan

Pffff, wat een verhaal, ik moet er niet aan denken om zoiets mee te moeten maken, ik deed dit soort wandelingen al niet, tot enige ergernis van mijn vriend die het wel leuk zou vinden, en nu weet ik zeker dat dit soort avontuurlijke wandelingen niets voor mij is.
Ik ben blij dat je het heelhuids na kunt vertellen, en is je moeder weer een beetje bij zinnen gekomen?

Doe maar een beetje rustig aan verder,

Harry

Bjorn,

Tjeetje, dat was niet prettig. Gelukkig weer de weg terug gevonden. Ik ken redelijk wat verhalen waar het niet zo goed afliep (vooral uit Death Valley). Het blijkt ook maar weer eens dat je altijd veel water moet meenemen. Wij hebben ook wel eens ergens zonder water in de brandende zon gelopen en dan weet je opeens weer waarom je het mee sjouwt.

Hopelijk is je moeder de schrik te boven gekomen en kan ze nog genieten van de rest van de vakantie.

En nu maar hopen dat de foto's gelukt zijn

Martin

Jeetje, van zo'n verhaal schrik ik toch wel. We gaan zelf in Augustus naar The wave, en begin me toch wel wat zorgen te maken. Is die beschrijving zo summier? Maakte me al wat zorgen of de wandeling niet wat zwaar is (ben al behoorlijk aan het trainen) maar als je dan ook nog eens de weg kwijt raakt, is het helemaal heftig. Helpt het om mischien wat stenen of takken als herkenning neer te leggen? Of is deze Hans en Grietje gedachte helemaal niet haalbaar?

gondelier schreef: Helpt het om mischien wat stenen of takken als herkenning neer te leggen? Of is deze Hans en Grietje gedachte helemaal niet haalbaar?

Probeer de methode van Kleinduimpje, met een kruimelspoor. Maar dan de modene versie m.b.v. een gps apparaat.

Toen ik daar was viel het mij op dat toen de ranger instructies gaf hoe je vanaf de wave weer terug moest lopen, bijna niemand meer aandacht aan hem schonk. Hij meldde dat je niet in het zand moest lopen maar halverwege op het schuine rotsachtige stuk links van het zand moet blijven om een relatief makkelijk wandeling terug te krijgen. Doe je dit niet zei hij, dan heb je een redelijke kans dat je op de terugweg verdwaalt, omdat veel van de omgeving hetzelfde lijkt. Ik heb die aanwijzigen gevolgd en kwam toen bijna vanzelf weer op de "saddleback" waar vervolgens aan de andere zijde het podium staat met het inschrijfboek waar je op de heenweg langskomt. Het is ook de bedoeling dat je jezelf ook weer hier uitschrijft op de terugweg, zodat de rangers weten naar wie ze eventueel moeten zoeken. Vervolgens ga je hier naar beneden en je komt weer in het (hopelijk) droge rivierbedding die terug leidt naar het parkeerterrein.

Overigens helpt het als je af en toe even omdraait om te zien hoe de terug weg eruit ziet. Maak eventueel met je digitale camera een foto, die je kan helpen bij het terugvinden van die weg. Leg ook hier en daar wat herkenningspunten aan mbv stenen of zo die de weg wijzen. Zowel jij als anderen kunnen hier weer iets aan hebben.