Tja, dat is een pijnpuntje
Voel me er namelijk nog steeds rot over als ik er aan denk, daarom denk ik er eigenlijk liever niet meer aan, want WAT HEBBEN WE GENOTEN DIE DAG!! En dat is natuurlijk het belangrijkste.
Wat was het geval: zowieso had mijn man heel de vakantie er last van dat hij afgronden eng vond, terwijl dat eerdere keren nooit zo erg was. En dan met name als ik en onze dochter er vlak bij de rand liepen, of onze dochter bijvoorbeeld op een overhellend rotsblok boven een canyon ging zitten voor de foto.
Maar goed, toen kwamen we aan bij Mooney falls en dan daar stond hij bovenaan en vond het toen al wel heel wat om daar naar beneden te moeten. Maar goed het eerste deel gaat allemaal prima. Dan ga je de 2 tunnels door, wat ook geen probleem was. Maar dan kom je dus op een punt waar het echt kaarsrecht naar beneden gaat en waar kettingen hangen om je aan vast te houden. Onze dochter was de heldhaftigste en die zei ik ga wel voorop. Maar het was er echt spekglad omdat het helemaal nat was. Onze dochter is maar 1.63m met korte benen en ze kwam bij een punt waar ze (mede denk ik toch wel doordat mijn man al angstig was) niet verder durfde, omdat ze haar been nergens kon zetten. Alleen maar op iets verticaals, waardoor ze door het nat meteen weg gleed. We zaten nog maar zo'n 1,5 meter boven de laddertjes, maar beiden durfden niet meer verder. Nou en dan ben ik (die achteraan liep) al helemaal niet de heldhaftigste om het wel ff te doen. Maar we hebben daar echt wel ff gestaan van wat doen we. Ik wilde ZOOOOOO graag naar beneden en naar Beaver Falls, maar ja je wilt ook niet riskeren dat er ongelukken gebeuren. En het is er nou eenmaal echt stijl en hoog. En ik moet zeggen dat je met zo'n grote rugzak op toch ook niet zo flexibel bent.
Maar goed, al met al hebben we op dat moment besloten dan terug te gaan en bij de andere watervallen extra lang te blijven en te genieten. Toen we terug naar boven gingen kwamen we in de tunnel een Indiaan tegen die vroeg of het niet wat gelukt. Wij vertelden ons verhaal en hij zei dat het nu ook wel spekglad was (maar hij was het gewend dagelijks te doen) en dat we beter een uur of 2 later terug konden komen.
Maar goed, we zijn dus uiteindelijk gewoon naar de andere watervallen gegaan en lekker lang blijven genieten. Al was ik het eerste uur naar de beslissing er wel echt heel erg ziek van.

Ik ben zelf een doorzetter, ga altijd door tot iets lukt. Maar ja, als je de angst in de ogen van je kind ziet dan is de situatie toch anders. En mijn gedachten was dat als je met zoveel angst het moet gaan doen, dat is niet goed. Je moet juist zelfverzekerd handelen.
En ik had het mezelf nooit vergeven als het dan niet goed was gegaan.
Dus uiteindelijk knop in het hoofd omgezet
Heel verhaal dus haha.
Maar ik kijk heel erg uit naar jouw schitterende foto's die je vast gaat maken bij Beaver Falls Kalaman!!
En het eerste uur dat wij bij Havasu Falls waren, waren we daar helemaal alleen!! Dan is het echt een paradijs!! Dus lekker vroeg er naar toe gaan is de tip!