Pleens, Treens, & ottomobiels. and baiks!

[Marenko]

Eindelijk een uitleg over die fietsen. Wij hebben er vorig jaar wel bijgestaan en begrepen er niets van

[A3]

Eindelijk een uitleg over die fietsen. Wij hebben er vorig jaar wel bijgestaan en begrepen er niets van

Your're welcome

A3

[A3]

DAG 9 MAANDAG 7 JULI. NET ALS DE NEW YORKERS DOEN!
Zin om $12 per uur aan parkeergeld te betalen in Brooklyn of zelfs nog meer op Manhattan staat me voor vandaag niet zo aan. En dus kiezen we voor een alternatief dat veel New Yorkers om dezelfde reden ook gebruiken. Na het ontbijt rijden we namelijk naar Staten Island en daar parkeren we onze auto bij de Staten Island Ferry voor slechts $7. De ferry zelf naar Manhattan is gratis en doet er wel twintig minuten over, maar daarbij heb je dan wel mooi de kans om plaatjes te schieten van de skyline van New York en natuurlijk Miss Liberty. We moeten alleen wel even wachten voordat de ferry komt. In de wachtruimte zien we dat vele andere mensen ook wachten op de ferry, waaronder een homeloze vrouw. Zou die nou elke dag op en neer gaan naar Manhattan? Of zou ze zelfs de gehele dag niets anders doen dan op en neer varen? Aan boord van de ferry is het namelijk koel in de zomer (airco) en warm in de winter (verwarming) en datzelfde geldt voor de wachtruimtes in beide terminals. We zullen het nooit weten. Aan de Staten Island kant staan ook twee grote aquaria in de wachtruimte. Een gevuld met cichliden (baarsachtigen) uit Afrika (Malawi- en Tanganjika meer) en de andere met cichliden uit Zuid- en Midden Amerika (o.a. Jack Dempseys oftewel Nandopsis Biofasciatum en Sjannekumuttatums oftewel Nandopsis Cyanuguttatum). Mooi!






Het hek dat hierboven op de foto staat is er niet voor niks. Dat merken we als we aanleggen bij de terminal op Manhattan. We staan samen met vele andere mensen te wachten voor het touw totdat de matroos het hek openmaakt en we van boord kunnen. Plots schiet er langs Anja een klein latino jongetje onder het touw door en sprint naar het hek. De matroos roept in paniek, ‘hey get back behind the rope’, maar Anja heeft ‘m al bij zijn arm gegrepen en behoedt voor ene val tussen de kade en de boeg van de ferry. Als dank voor deze actie werpt de matroos haar toe ‘WATCH YOUR KID MA’AM’, waarop Anja zegt ‘it’s not mine…..’.
Aangekomen op het zuidelijk puntje van Nieuw Amsterdam treffen we meteen buiten de ferry terminal een fietsstation aan. Tot onze verrassing staan er veel beschikbare fietsen en aangezien onze reservering van gisteren nog tot de middag duurt, grijpen we 4 bikes bij de lurven en fietsen we naar Wall Street. Gewoon, net alsof je thuis de fiets pakt en naar de Walstraat fietst in Oss. Na wat foto’s geschoten te hebben fietsen we door naar One World Trade Center, waar we net binnen het half uur onze fietsen weer op een station kunnen locken. Bij het memorial kopen we elk een memorial wristband en stellen dan vast dat het hier toch wel ontzetten druk is. De twee grote vierkante vijvers die precies gemaakt zijn op de plekken waarde torens eerst stonden zijn indrukwekkend, maar ik denk dat een groot deel hiervan teniet wordt gedaan door de enorme mensenmassa die hier rond loopt. Ik bedenk me wel dat dit één van de weinig plekken is waar ik drie keer geweest ben en waar het elk van die bezoeken er heeeel anders uitzag. In 1991 stonden we bovenop World Trade Center, in 2008 lag nog veel in puin en waren de werkzaamheden van remodelling gestart, en nu is alles, op wat finishing touches aan de nieuwe toren na, helemaal klaar. Vreemd gevoel.






We lopen daarna aan de westkant langs het nieuwe One World Trade Center, op zoek naar het volgende fietsstation. Daar aangekomen blijken onze 24 uren fietshuur echter voorbij. Wat nu? We willen nog naar Central park, en da’s best een eindje lopen. We besluiten dus om subwaykaartjes te kopen en te kijken waar we uit komen. In Central Park aangekomen vragen we advies voor een leuke wandelroute aan een man in een van de infokiosken. Hij denkt eerst dat we uit Ierland komen (…….) maar wijst ons wel een leuke route. Na het Imagine mozaïek van John lennon zien we langs het water een schildpad en komen we uit bij de ‘spidermanbridge’, bekend uit de gelijknamige film. Daar gaan we even zitten om van het uitzicht te genieten en om vast te stellen dat er ook Belgen zijn. Een aantal van de roeibootjes op het water worden namelijk steevast de verkeerde kant uitgeroeid; met de achtersteven naar voren………..




Daarna maken we nog wat kiekjes bij de beroemde fontein, bekend van vele films en series waaronder ‘Gossip Girl’, ‘Home Alone 2’ en ’27 dresses’, de film die Linda en Carmen gisteravond nog gekeken hebben. Carmen koopt nog een authentieke New Yorkse koelkastmagneet voor moeders thuis en daarna zoeken we een toilet. Aansluitend zitten we een half uur op een bankje ruzie te maken over….. Tja, over wat ook alweer? In elk geval over iets wat niet belangrijk genoeg is geweest om te noteren of te onthouden, dus het probleem zal inmiddels wel opgelost zijn. Bij een fancy organic broodjesshop verorberen we wat meergranenbrood met veel vlees. De bediende die met plastic handschoentjes aan de broodjes maakt loopt op een gegeven moment weg, pakt een emmertje met wat schoonmaakmiddel en gaat het toilet in. Binnen drie minuten is ie weer terug en gaat ie weer sla op broodjes doen. Tenzij hij binnen op het toilet handschoentjes gewisseld heeft, staat ie nu dus broodjes te maken met dezelfde handschoenen aan als waarmee hij het toilet gepoetst heeft………. Wij wandelen daarna verder richting Times Square. Daar pinnen we en nemen we alle indrukken in ons op. Ook hier blijkt weer de toegenomen aandacht voor voetbal. Op een groot scherm aan een van de gebouwen wordt namelijk de herhaling uitgezonden van Nederland- Costa Rica; nice!






Onze portemonnees vullen we hier aan door wat te pinnen, en onze blazen worden weer gevuld met Coke Zero van de Mac. Bij deze retro ingerichte Mac worden op de bovenverdieping allerlei videoclips geprojecteerd op de muur. Best grappig. Van alle mensen die in de clips voorkomen weet Linda wel iets te melden; de een is vreemd gegaan, de ander gaat vreemd, de derde is gescheiden omdat ze is vreemd gegaan etc. Op straat gaan we nog op de foto met in Sesamstraat pakken verklede mannen (of vrouwen…?). Weken later is over deze ‘straatartiesten’ veel te doen, omdat New York vindt dat ze toeristen lastig vallen en geld aftroggelen; valt aan de ene kant wat voor te zeggen, aan de andere kant hoort ’t er ook wel een beetje bij. Wij slaan bij 42nd Street linksaf om te gaan kijken in Grand Central Station. Op weg daar naar toe heb je af en toe leuke uitzichten op parkjes, het Empire State Building en, op dezelfde weg, het Chrysler Building. Als we in de buurt komen Central kun je goed de verhoogde weg zien die er recht naar toe leidt. Deze is onder andere bekend van de – zeer goede – film ‘I am legend’ met Will Smith. Binnen in het station lopen en kijken we wat rond voordat we de metro inschieten terug naar de Staten Island Ferry. Als we daar aankomen maakt Anja nog twee foto’s: één van de terminal zelf – een mooi plaatje vind ik zelf – en één van een dubbele Miss Liberty, ook een mooi plaatje.







Het spreekt voor zich dat we aan boord van de ferry de ontspanknoppen van de fototoestellen ook regelmatig laten knippen. De lichtval is zo aan het einde van de dag erg mooi om nog een Lady Liberty en de nieuwe skyline van Manhattan vast te leggen.










Aangekomen aan de ‘overkant’ zoeken we snel onze auto terug en rijden we terug naar het hotel. Onderweg bekruipt ons echter ineens een heel raar gevoel; zijn we iets vergeten? We zijn iets vergeten! Dacht ik eerst nog dat de auto een raar geluid maakte, blijken het vijf knorrende magen te zijn. Ons hotel ligt vlakbij een Ikea, dus wat is nou leuker dan Zweedse gehakballetjes (chutbollar) eten in Amerika? Dat zullen we niet weten, want helaas is het restaurant van de Ikea al dicht. Dan maar naar de tegenover ons hotel gelegen Mall. Daar blijkt een food court te zijn; jippie! Linda & Carmen doen zich te goed bij Burger King, Anja en PA3 doen nog ongezonder door een grote chili cheese fries te bestellen bij Nathan’s. Het ziet er werkelijk waar echt niet uit – en dat wil wat zeggen als ik het zeg – maar smaakt voortreffelijk. Daarna gaan we maar naar bed, want morgen wacht weer een lange dag!

[Mark & Martine]

Echt heel leuk weer!

[A3]

Echt heel leuk weer!

THX!

Overigens moet de derde foto van dag 8 zijn:



Per abuis de verkeerde gepakt.........

MVG
A3

[Sassya]

Kijk alweer uit naar de volgende .

[A3]

DAG 10 DINSDAG 8 JULI. ‘A STORY ABOUT HISTORY, TREENS AND NUMBER 2’S……’A short history lesson to start of the day:

30000 BC First people cross the landbridge from Asia to North America
1000 AD Leif Erikkson (Viking) establishes first settlement on North American continent
1492 AD Columbus discovers North America (Bahama’s)
1513 AD Ponce de Leon discovers Florida
1534 AD Hernando de Soto explores the South Eastern part of the USA
1609 AD Henry discovers the Hudson (under Dutch flag)
1620 AD Pilgrim fathers arrive at Plymouth
1624 AD Founding of New Amsterdam on Manhattan Island
1674 AD New Amsterdam becomes New York
1763 – 1767 AD Mason Dixon Line
1773 AD Boston Tea Party
1775 – 1783 AD Revolutionary War / War of Independence
1776 AD Declaration of Independence (established 4th July, made public 8th July)
1789 AD Constitution and first President (George Washington)
1803 AD Louisiana Purchase
1804 – 1806 AD Lewis & Clark expedition
1861-1865 AD Civil War
1872 AD First National Park established (Yellowstone)
1876 AD Custer’s Last Stand at Little Big Horn
1876 AD Mark Twain (Samuel Longhorne Clemens) writes ‘Tom Sawyer’
1884 AD Mark Twain writes ‘Huckleberry Finn’
1889 AD Sitting Bull defeated at Wounded Knee
1929 AD Great depression
1941 AD Pearl Harbor & World War II
1945 AD Nuclear bombs on Hirosjima & Nagasaki / end of World War II
1955 AD Start of Vietnam Wars
1963 AD Assasination of President John F. Kennedy
1974 AD Watergate (Nixon)
2001 AD 9/11
2004 AD First African American President

Onze dag zal vandaag voor een groot deel in het teken staan van de jaren 1775-1789 en van treens. Om met het eerste te beginnen: we vertrekken uit New York (of eigenlijk uit New Jersey) en gaan op weg naar de stad die we eigenlijk alleen nog maar van zijn vliegveldzijde kennen: Philadelphia. De stad waar Liberty hall staat, waar de Liberty Bell hangt en waar de Declaration of Independence is opgesteld. Vooraf heb ik gekeken of er in de buurt van Indepence National History Park een parkeerplekje te vinden zal zijn. Er is inderdaad speciaal voor het bezoek aan het park een parkeergarage, maar deze blijkt helaas helemaal vol als we er rond de klok van elven aankomen. Hmm. Wat nu? Ik rijd een beetje rond en vind in de weg die parallel loopt aan het park een plaatsje bij de parkeermeter. Het tarief valt mee, dus ik slice mijn VISA en we zijn klaar voor vandaag. Als ik terugloop naar de auto passeer in een smal steegje wat exemplarisch Amerikaans is dat het vaak gebruikt wordt in series als NCIS of CSI als plek waar een lijk gevonden wordt, of waar een achtervolging op een verdachte plaatsvindt. Deze loopt dan deze doodlopende steeg in, klimt aan het eind over een hek en ontkomt. Of dat hier ook vaak gebeurd weet ik niet, maar het zou zo maar kunnen:



Als ik het papiertje voor de ruit heb gelegd steken we de straat over, gaan linksaf en staan dan al zo goed als voor het Visitor Center. Daar binnen kun je kaartjes reserveren voor de gratis tour van Indepence Hall. Terwijl de dames gaan controleren of de riolering van Philly goed werkt, gaat PA3 alvast in de rij staan. Wat blijkt: vandaag is het 8th July: de dag dat in 1776 de Declaration of Indepence voor het eerst publiekelijk werd voorgelezen. En wat doen Amerikanen graag? Inderdaad, een reenactment. En dat is vandaag! Om kwart over twaalf achter Indepence Hall en er zijn nog 10 kaartjes beschikbaar. Wauw! Dat is mazzel. En anderzijds ook dom. Want dit had ik natuurlijk vooraf moeten weten als ik mijn huiswerk goed gedaan had. Maar zo zie je maar, het geluk is niet altijd met de dommen, ook wel eens met de slimmen, en dus heb ik vier kaartjes! De dames zullen wel moeten afknijpen (hoe heet dat eigenlijk bij dames?) want we moeten ook nog door security en er staat een lange rij. Hurry up dus! We spoeden ons naar de circa vijfhonderd meter verderop gelegen Liberty Hall en sluiten daar netjes aan in de queue. Al snel raak ik in gesprek met een jongeman die, op zijn zachtst gezegd, een beetje een rare indruk maakt. Hij zal begin twintig zijn, heeft ze volgens mij niet allemaal op een rijtje en dat laatste geldt ook voor zijn tanden. Naar schatting 50% van wat daar ooit gestaan moet hebben is al weg. Op deze leeftijd! Hij vertelt vol trots dat hij voor het eerst alleen en zonder zijn moeder op vakantie is. Hij komt uit New York City en is echt zo blij als ene kind dat hij naar Philadelphia mocht. Echt schattig om te ervaren. Even later komen een paar dames kopieën uitreiken van de Declaration of Independence op A2 formaat, groot dus! Onze vriend krijgt er ook een en is echt zo trots als een hond met zeven l….. Meteen verteld hij dat hij dit echt geweldig vindt en dat hij de Declaration ‘for sure’ gaat ophangen boven zijn bed. Wel met een mooi frame natuurlijk, maar dat zal hij er graag voor aanschaffen. De rij schiet inmiddels aardig op, en zo’n tien minuutjes voor showtime zijn we allen op de plaats waar het gaat gebeuren: het binnenplein van Independence Hall. De drukte valt eigenlijk wel mee, en het valt op dat er diverse mensen gestoken zijn in traditionele 18e Eeuwes kledij. Dat zal wel bij de show horen. Even later begint het officiële gedeelte. Militairachtig aangeklede mannen komen naar buten, betreden een klein podium en ze beginnen met voorlezen.



De reden achter de mensen met klederdracht wordt nu ook duidelijk. Enkelen van hen schreeuwen en scanderen aanmoedigende woorden richting de spreker, terwijl anderen een onafgebroken boe geroep en afkeurende woorden schreeuwen. Zo ontstaat een sfeertje van ‘net echt’. Zou best kunnen dat het er op 8 juli 1776 ook zo aan toeging. Ik raak in gesprek met een ouder stel uit Madison, Wisconsin, dat voor het eerst op vakantie zijn in de VS. Ze zijn zelfs voor het eerst buiten hun eigen staat. En dat kan omdat hun schoonzoon, een belangrijk business man, ze heeft uitgenodigd om mee te gaan. Dit is weer een van die momenten die je doet beseffen dat de gemiddelde welvaart, en de daarmee gepaard gaande mogelijkheid om op vakantie te gaan, soms best wel tegenvalt hier. Ik voel me dan ook echt bezwaard om te zeggen dat we hier drie weken zijn, en dat al voor de tigste keer. Dat doe ik dus ook maar niet.




Als het luidop voorlezen klaar is, gaat ieder weer zijns weegs, en hebben wij nog ruim een uur tijd te doden voordat onze tour time voor Liberty Hall ‘due’ is. Aangezien het nu een mooie tijd is om te lunchen, lopen we even downtown in alwaar we al snel een ‘pizza’ sign aan de buitenkant van ene gevel zien hangen. Dus wij naar binnen. Een leuk, gezellig, lokaal eetcafétje waar ze behalve pizza’s ook nog duizend en één andere dingen hebben. We bestellen allemaal een broodje en PA3, die eerst nog uit tijdsoverwegingen tegen iedereen zei ‘neem maar iets kouds, dat gaat sneller’, neemt zelf een Philly Cheese Steak. De eikel! Carmens broodje ziet er als volgt uit:



Het Amerikaans equivalent van een ‘broodje gezond’. Bevat 150gram salami en waarschijnlijk meer dan 1000 calorieën. Niet normaal toch? Nadat we onze buiken echt weer helemaal bol hebben, gaan we weer terug naar Liberty Hall. Weer in de rij voor security, en waar Anja’s tas straks niet open hoefde moet dat nu wel. Ze ziet er nu waarschijnlijk veel terroristischer uit. Zal wel door die bolle buik komen….. De tour door Independence Hall is best interessant en het blijkt dat een behoorlijk deel van het originele interieur en meubels nog echt aanwezig is. Dus die stoel daar, ja, het is goed mogelijk dat Benjamin Franklin daar echt op gezeten heeft. Voor de echte Amerikanofiel (?) is deze plek toch wel een echte must. In het bijbehorende museum(pje) ligt ook de originele Declaration.




Na deze zeer leerzame ochtend en middag is het tijd om ons richting het Amtrak station in Philadelphia te begeven. Want wij gaan ‘Leaving on a midnight train to Georgia’! Een nachtelijke treinreis van ruim 14 uur en 1200km langs de Oostkust van de VS.



Ik zet eerst de dames af op het mooie, in Griekse stijl gebouwde, Amtrak station van Philly, en ga dan in de nabij gelegen AVIS vestiging de auto drop offen. Dit is zo gebeurd, maar dan is het in het station wel even zoeken naar de overige familieleden. Als die eenmaal gevonden zijn gaan we inchecken. Het afgeven van de koffers is zeer vergelijkbaar met een vliegveld, maar wel met één kenmerkend verschil. Waar een incheckmedewerker op het vliegveld op een paar toetsen drukt waarna er per koffer een zelfklevend etiket uit de printer komt, moet de beambte van Amtrak gaan zoeken in een grote bak achter hem naar de juiste labels. Deze vervolgens aftellen - 4 stuks meneer, inderdaad – en met de hand invullen bij welke passagier ze horen. Daarna is het, net zoals op een vliegveld, rustig wachten totdat de tijd gekomen is om te boarden. Die tijd doden we bij de in het station gevestigde Wendy’s met een paar heeeel grote bekers met cola. Na een half uur is het dan zo ver, we kunnen boarden. Best spannend. Onze route begint dus hier om 16:58uur in Philadelphia, en eindigt – als alles goed gaat – morgenochtend om 06:44uur in Savannah, Georgia. Onderweg maken we onder andere stops in Wilmington DE, Baltimore MD, Washington DC, Richmond VA en Charleston SC. Onze trein, genaamd de Silver Meteor, vertrok eerder vandaag om 15:15uur in New York, en gaat na Savannah nog verder door naar Miami, aankomsttijd aldaar 18:55uur. We hebben aan boord twee slaapcoupés gereserveerd, die door Amtrak ‘roomettes’ worden genoemd. Als we vanuit de centrale hal de trap aflopen en we op het perron staan met onze vier kleine trolleys, komt onze trein net aangezoefd. Door de grote ramen zien we gewone trein banken waar mensen op zitten en af en toe menen we ook al een ‘roomette’ te zien. Als de trein volledig tot stilstand komt staat er net een roomette voor onze neus; een oude dikke man ligt er in z’n ondebroek en hemd te slapen. Ooooh, ziet dat ‘r zo uit! Wij gaan aan boord en worden gelijk verwelkomt door Alan, onze steward. Hij is verantwoordelijk voor onze gehele wagon, en als we iets nodig hebben, dan hoeven we het maar te zeggen. Ik stop Alan snel $20 toe in de hoop daar deze reis verder profijt van te hebben. Alan speelde vroeger in films, en is bevriend met onder andere Robert Downey jr. Hij begeleidt ons naar de roomettes, die echter niet naast of tegenover elkaar liggen maar een eindje uit elkaar. Gelukkig weet Alan het meteen zo te arrangeren dat we tegenover elkaar komen te zitten/liggen. Hoe ziet zo’n roomette er nu uit?

" onclick="window.open(this.href);return false;




Je hebt dus per roomette twee stoelen tegenover elkaar die voor het slapen gaan naar elkaar toe kunnen worden getrokken waardoor een eenpersoonsbed ontstaat. Precies daarboven kun je vanuit het plafond een ben naar beneden trekken voor nog een eenpersoonsbed. Naast de stoelen/bed is een inklapbare wastafel, er is airco met diverse uitstromers en regelaars, een veelvoud aan lampen, spotjes en bijbehorende aan/uit knopjes, en een ruimte die zich boven het gangpad bevindt waar je bagage kwijt kunt. Het meest opmerkelijk is echter het opstapje naar het bovenste bed. Dit is namelijk, met de deksel dicht, een opstapje, maar met de deksel open een……….toilet! Midden in de ‘roomette’ kun je dus openlijk en ‘en public’, dat zal later dit verhaal nog wel blijken………, heerlijk een ‘number one’ of zelfs een ‘solid number two’ gaan zitten doen.



Linda raakt van dit feit helemaal van de leg. ‘Hoe kun je nou midden in je eigen coupe gaan zitten draaien’. Dan zit je straks helemaal in je eigen stank!’. En. Laat ons eerlijk zijn, daar heeft ze natuurlijk wel een beetje – als het een klein drolletje is, als het ene grote is niet ene beetje maar HEEL VEEL - gelijk in. Alan merkt echter op dat er drie wagons naar voren ook nog een openbaar toilet is. Dit wordt meteen door Linda & Carmen gecheckt. En inderdaad, als je door twee andere slaapwagons en de dining car heen loopt kom je bij twee openbare toiletten. Daarvan is er echter een steeds bezet (kapot!) en de andere stinkt en heeft de luxe van een kapotte vergrendeling? Ook daar zit je dus eigenlijk publiek te bouten!
Alan merkt dat we er niet helemaal content mee zijn, en oppert spontaan aan Anja en PA3 om een driepersoonscoupé te gaan bekijken. Wij kijken elkaar aan, en denken ‘wat moeten we daar nou weer mee?’, maar we lopen gedwee achter Alan, die overigens bevriend is met Robert Downey Jr, aan.




Vooraan onze wagon staat namelijk een driepersoonsslaapcoupé leeg. ‘Watch’ zegt Alan, ‘this is the bed, here is the sink and look, this cabin even has a standard separated area for showering and a toilet’. Aha! Dank je wel Alan. Hij mag dus niet zeggen: ‘deze staat leeg gebruik dit toilet maar gewoon’, maar hij mag ons wel tonen hoe een driepersoonsslaapcoupé er uit ziet. Die $20 zijn nu al terug betaald! Als we allemaal een beetje gesetteld zijn en onze spullen een beetje aan kant hebben gelegd, begeven we ons richting de dining car, want ons diner zit bij de prijs van het ticket inbegrepen. Je kunt hier a la carte eten en de keus is best aardig. In de dining car lopen een oudere mevrouw en meneer die in de rijdende trein best wel moeite hebben on de drankjes en gerechten enigszins horizontaal te houden.



Wij zitten net aan onze steaks als we stoppen op Union Station, Washington DC.







Als we weer in Washington, waar een stop is van een kwartier, wegrijden, is het inmiddels begonnen met regenen. En niet zo zuinig ook. Hierdoor is de tip van Alan – had ik al gemeld dat hij bevriend was met Robert Downey Jr.? - dat je veel beroemde monumenten van DC kunt zien helaas iets minder relevant. Als je heel erg je best doet om tussen de regendruppels door te kijken, kun je inderdaad vage contouren onderscheiden.






Aangezien de uitzichten dus door de regen en de intredende schemer gereduceerd worden tot nagenoeg nul, gaan wij ons maar prepareren voor de nacht. Als deze preparaties voltooid zijn, is dit het resultaat:



NB de dikke bult ter hoogte van mijn buik is de plek van de airbag. Deze is speciaal door Amtrak geïnstalleerd voor het geval bij een aanrijding het bovenste bed naar beneden valt. Daarna gaan we slapen, althans pogingen daartoe ondernemen. De rest van de Amtrak avonturen spelen zich af na 00:00uur en behoren dus officieel bij de volgende dag. Die lees je hier dus morgen……….

[Dutchess]

Wat een leuk verhaal weer met leuke foto's! Alleen miste ik nog een kiekje van de met Robert Downey jr. bevriende Alan

Enne, dit niet juist:

2004 AD First African American President

Hij werd pas in 2008 verkozen (en in 2009 ingehuldigd). Typfoutje misschien?

[A3]

Wat een leuk verhaal weer met leuke foto's! Alleen miste ik nog een kiekje van de met Robert Downey jr. bevriende Alan

Enne, dit niet juist:

2004 AD First African American President

Hij werd pas in 2008 verkozen (en in 2009 ingehuldigd). Typfoutje misschien?

1. ....komt nog!
2. Helemaal gelijk! Inderdaad typfoutje

MVG
A3

[A3]

DAG 11 WOENSDAG 9 JULI. Deel 1: ‘PUBLIC SLEEPING & PUBLIC PEEING’
Het is woensdag 9 juli 2014. Nèt. Drie minuten om precies te zijn. Voor het eerst ben ik wakker, nadat ik een uurtje of twee geleden redelijk vlot in slaap ben gevallen in onze roomette ergens in de buurt Van Raleigh, North Carolina. Vanuit het bunkbed boven me hoor ik een sonore bromtoon die wedijvert met onze zware diesellocomotief. Anja slaapt dus. Ik neem een slok water en bedenk me dat het eigenlijk wel knap is om aan boord van deze trein te kunnen slapen. Buiten het gebrom van de locomotief schudt de trein namelijk als een dolle op en neer. Binnenin het naast mijn bed staande flesje Zephyrhills bronwater moet ongetwijfeld een hurricane warning zijn afgegeven, zo klotst het water op en neer. Bovenop het lawaai van de motor komt ook het bijna continue afgaan van de typische hoorn van de Amtrak treinen. Ik gok er zo op dat deze bij elke onbewaakte spoorovergang te horen is. En aangezien alle overgangen hier onbewaakt zijn, is dat dus best vaak. Voordat ik besluit om weer te gaan proberen om te slapen neem ik nog een slokje water en hoor ik Anja kuchen. Die slaapt dus ook nog niet helemaal.
Zo’n anderhalf uur later, het is nu kwart voor twee ’s nachts word ik van de dorst weer wakker. Gelukkig is de hurricane warning in het flesje naast me voorbij, want het water staat stil in het flesje – heet water zonder bubbels daarom ‘still’ in de VS? - . De trein gaat ook helemaal niet op en neer en ook de zware dieselbrom hoor je niet. Het enige geluid dat ik hoor is de constante snurk van Anja. Ok, die leeft nog. Dan valt het me pas op hoe enorm heet het is. Het lijkt wel of de airco is uitgevallen. Ik kijk wat rond en schrik me een hoedje. We staan gewoon stil aan een perron. Er lopen mensen op het perron die gewoon lekker bij ons naar binnen kijken hoe wij liggen (lagen in mijn geval) te ronken. Ik zwaai maar even en schuif dan het gordijn een beetje dicht. Hiervan wordt Anja wakker. ‘Hé, heb je dat gezien? Er lopen mensen buiten’.’ Ja schat, daarom schoof ik het gordijn een beetje, zodat je niet en plein public ligt te snurken’.’Ooh’. Door de hitte heb ik een enorme dorst gekregen en dus drink ik mijn flesje water nagenoeg helemaal leeg. Anja zegt dat de airco en de lampen bij elke stop uitvallen en dat het dan dus elke keer enorm warm wordt in onze ‘roomette’. Da’s minder. Dan gaan plots de lampen weer aan, begint de airco weer te zoemen en komt onze trein, langzaam maar zeker, weer in beweging. De mensen op het perron hebben een leuke show gehad, maar dat zullen ze, als ervaren reizigers op de ‘midnight train to Georgia’, wel vaker meemaken. Zowel Anja als ik proberen dan maar weer te gaan slapen. Maar niet voor lang helaas. Al dat water drinken heeft ertoe geleid dat mijn blaas vriendelijk, edoch redelijk dringend, aangeeft dat er water afgesluist moet worden. Oeps. Wat ga ik nu doen? Mezelf aankleden – daarbij het grote risico lopen dat Anja wakker wordt – en naar de gang om het dichtstbijzijnde toilet te zoeken, of…….klap ik de deksel van het opstapje naar Anja’s bovenbed op en ga ik op het aldaar ontstane gat mijn blaas manen tot enige kalmte? Ik kies voor het laatste. Geruisloos als een hinde door het bos – al gaan gezien mijn postuur vergelijkingen met ene nijlpaard door het hoge gras eerder op- sneak ik uit het bed , draai me om en laat me zakken. Shit!.....
Niet letterlijk gelukkig, maar figuurlijk. Ik ben vergeten de deksel op te klappen en zit dus met m’n blote reet op het formica…… Ik sta op, klap alsnog de deksel op en voel een gevoel van grote opluchting over me komen. Zo. Dekseltje weer dicht, handjes wassen doen we morgenvroeg wel, nu heel zachtjes omdraaien en als een python in het struikgewas van de Everglades ‘slide’ ik weer in bed. Anja slaapt nog steeds, dus mijn missie is vanuit twee invalshoeken niet in ’t water gevallen. Ja, okay, letterlijk gezien van uit één invalshoek wel, maar de lezer begrijpt wat ik bedoel. Denk ik. Naar schatting twee uur later herhaalt dit tafereel zich. Opnieuw glijd ik uit bed, klap de deksel op en alles loopt (……) volgens planning. Sneaky, klauter ik weer in bed, waar ik vervolgens nog geen minuut lig of Anja meldt zich. ‘Ik moet plassen’. ‘Tja, da’s shit’ zeg ik. Niet letterlijk natuurlijk, maar…enfin u snapt het wel. ‘En’ vervolgt Anja, ‘ik heb echt geen zin om me midden in de nacht aan te kleden en dan over de gang naar het toilet te sluipen’. ‘Ik ga hier in de roomette, vind je dat erg’. Nee hoor, zeg ik, dat heb ik net ook al gedaan’. ‘WAT?’ ‘Ja, niks van gemerkt? ’Nee.’ ‘Nou, dan heb ik het toch goed gedaan’. Anja glijdt vanuit haar bovenbunk naar beneden en gelukkig heb ik de deksel achter me dicht gedaan net, anders had ze met haar voet in plaats van op het formica, midden in de toiletpot gestaan…………. Als Anja eenmaal haar zittende positie heeft aangenomen zeg ik ‘weet je wel dat je nu gewoon zittend voor de hele buitenwereld zit te plassen?’ De gordijnen zijn open, het begint buiten al een beetje licht te worden en iedereen die langs het spoor staat – nou is dat gelukkig niemand ……. – kan je zo zien zitten!’ ‘Nou, dan kijken ze maar’, bitst ze terug. Slapen kunnen we daarna niet echt meer, dus kleden we ons even later toch maar aan. Zodra we de deur van onze roomette openschuiven komt Alan – weet je wel, die vriend van Robert Downey Jr. – aanzetten en meldt ons dat de trein ruim een uur vertraging heeft. Enerzijds vervelend, want nu zijn we pas rond 08:15uur in Savannah in plaats van 06:44uur, maar anderzijds, zo blijkt, levert dit wel het voordeel op dat we aan boord kunnen ontbijten. De dining car gaat om 07:00uur open, dus normaliter zouden we dat niet gehaald hebben en nu wel. En breakfast is complimentary, zegt Alan. Het is immers hun schuld dat er vertraging is. Prima service van Alan en Amtrak!



Uiteraard willen we Linda & Carmen dit voordeeltje niet onthouden, dus maken we hen ook wakker. Om seven ‘o clock sharp gaan we richting ding car en zien daar – tot onze verbazing – dezelfde oude man en vrouw die gisteren ook al aan het bedienen waren. Tjee, die moeten ook best veel werken zeg!



De chef’s good morning special valt in goede aarde, en we hebben deze nauwelijks achter de kiezen of Alan komt ons halen om te zeggen dat we bijna in Savannah, Georgia zijn. We gaan dus snel terug naar onze ‘roomettes’, poetsen de tandjes en pakken onze trolleys in. Als de trein volledig tot stilstand komt stappen we uit en duw ik Alan nog $5 extra toe. ‘Oh no Sir, not at all necessary, you have already taken good care of me’, ‘and you of us’ zeg ik. Alan neemt nog een laatste foto van ons – en wij van hem:






We staan nu met beide voeten weer aan de grond en zoeken meteen een taxi. Tenminste, de drie dames doen dat, want PA3 gaat een onderzoek doen naar de kwaliteit van de toiletfaciliteiten op het Amtrak train station van Savannah, Georgia. Ze zijn in orde! Onze taxi chauffeuse heeft gezegd dat ze ruim plaats had voor ons vieren en de bagage, maar die had ze toen nog niet in volle omvang gezien. “Ya ‘ll movin’here?’ zegt ze. Nee, dat nou ook weer niet, maar we geven toe wel veel bij te hebben. Haar Chrysler Voyager uit – naar schatting 2004 – ziet er afgejakkerd en vies uit, maar zal nog best genoeg kracht hebben om ons naar het autoverhuurstation op het vliegveld te brengen. En inderdaad, dat lukt. Binnen gaan we naar de balie van Budget, de eerste keer dat we via deze verhuurmaatschappij huren. Helaas hebben ze maar keus uit één auto binnen onze categorie en dat is – helaas, helaas – een Jeep Patriot. Een witte nog wel. Laat dat nou naar mijn mening één van de meest afzichtelijke auto’s zijn die er bestaat. Nou ja, met een Multipla thuis mogen we daar niet al te veel over zeggen denk ik .

De koffers passen er – en dan moet er echt passen en meten aan te pas komen – net in. En dus gaan we op pad. Eerst naar het eerder dit jaar door mij bezochte Forsyth park. Een mooi aangelegd park met de voor de zuidelijke regio typische bomen die behangen zijn met Spaans mos. Ook is hier een mooi paviljoen waar ze – zo weet ik nog – Starbucks serveren. Na een korte stroll door het park is dat dus waar we even later van aan het genieten zijn. Savannah is een prachtige plaats met leuke terrasjes en- vooral in de wijken die om het park heen liggen – prachtige historische huizen en pleinen:







Zo kijken we nog even rond in Savannah voor dat we ons, met de oerlelijke witte Jeep, richting het zuiden begeven, naar onze eindbestemming, altijd, Florida. Zodra we de grens tussen Georgia en Florida passeren pakken we dit verhaal weer op. Maar da’s voor morgen!

[A3]

DAG 11 WOENSDAG 9 JULI. Deel 2: ‘BACK OM FAMILIAR TURF; FLORIDA!’

Vanuit Georgia rijden we namelijk net de grens met Florida over. Niet dat het landschap in een keer sterk verandert of zo, want het zuidelijk deel van Georgia ziet er ook al best ‘Floridiaans’ uit. Veel rivieren, stromen en beekjes en alles is hartstikke groen. Vrij kort na de staatsgrens passeren wede grootste stad van Florida. Dat is niet Miami, ook niet Orlando en zelfs niet Tampa. Nee, het is Jacksonville. Genesteld in de Noordoostpunt van de staat is deze grootste stad overigens niet de hoofdstad. Net zo min als de drie steden die ik hiervoor noemde. De hoofdstad is namelijk Tallahassee, een relatief kleine stad die van hieraf enkele uren rijden naar het Westen ligt. Een eindje voorbij Jacksonville bereiken we onze volgende overnachtingsplaats, St. Augustine. Dit is tevens de oudste stad van de gehele VS en dat zul je hier weten ook. Overal wordt je eraan herinnerd door middel van reclame, folders, posters etc. Niet dat dit nodig is, want aan de gebouwen en de bouwstijl zie je sowieso dat dit een echte historische plaats is. Ponce de Leon, de Spaanse ontdekkingsreiziger, zette hier in 1513 voor het eerst voet aan vaste wal. Columbus had weliswaar in 1492 al ‘Amerika’ ontdekt, maar verder dan de Bahama’s en diverse Carïbische eilanden is hij eigenlijk nooit gekomen. Ponce de Leon was in Florida op zoek naar de bron van de eeuwige jeugd. Maar aangezien ik Ponce hier niet ben tegen gekomen in een andere vorm dan een standbeeld, denk ik niet dat hij die ooit gevonden heeft. Wij parkeren ons wei gevaarte op exact dezelfde plek waar in jongstleden Februari ook al stond, vlak achter het – prachtige - hoofdgebouw van Flagler College. Van daaruit verkennen we de stad een beetje en gaan we een hapje eten. In de diner waar we zitten hangt ook een TV, dus vragen of hier straks ook de WK voetbalwedstrijd Nederland-Argentinië wordt uitgezonden; dat blijkt het geval. En dus is het logisch – ik bevind me immers in het gezelschap van drie vrouwen en dan wordt alles wat onlogisch is op slag erg logisch – dat we daarna opstappen en naar ons hotel gaan. Enkele dagen daarvoor heb ik telefonisch al bij Anastasia Inn geïnformeerd of de TV’s in de kamer ook ESPN hebben. Dat hebben ze; dus kunnen we op onze kamer naar de wedstrijd kijken. Als we de parkeerplaats van het hotel oprijden ziet Linda dat tegenover het hotel ene British Pub zit. Er staat een groot spandoek naast de pub met waarop te lezen valt dat ze ALLE wk-wedstrijden live uitzenden. Wij zitten goed dus. Na het inchecken bij een chagrijnige Indiase man droppen we onze koffers op de kamer en steken de straat over. Dat ziet er gezellig uit:






We zijn de eersten in de pub, terwijl de wedstrijd al over een kwartiertje gaat beginnen. Gelukkig geeft ons dit wel de mogelijkheid om de beste plekken voor de twee grote schermen uit te kiezen, dus de vaste locals zijn als ze straks komen hun lekkere hangbank kwijt. De jongedames bestellen coke, de oude dame en jongeheer Bud Light. Proost:



Stilletjes aan komen er nu ook andere gasten binnen druppelen, waaronder zelfs een met een Messi shirt aan. Wat een eikel! Uiteindelijk heeft het Messi shirt natuurlijk wel gelijk. Dat weten we nu. Wat een draak van een wedstrijd was dat, of althans de uitslag.



We zijn volledig van de kaart. De rekening wordt betaald, we steken de straat over, gaan onze kamer op en vallen moet, maar eerder ontdaan dán voldaan, in slaap. Hasta la vista.

[A3]

DAG 12 DONDERDAG 10 JULI. KEUZES, KEUZES, KEUZES

Met nog steeds een behoorlijke voetbalkater staan we deze ochtend op. Er moeten vandaag niet per ongeluk Argentiniëers voor onze auto gaan lopen, want dan ben ik bang dat ik een ‘Marco Bakkertje’ zal moeten voorwenden (gesimuleerd blijven hangen van het gaspedaal ten gevolge van slecht functionerende cruise control). Op naar het ontbijt. Evenals talloze nachten geleden in het Villager Motel in Williamstown Massachusetts, is de ontbijtruimte gecombineerd met de receptie van de ‘Inn’. Eén verschil: in Massachusetts was deze ruimte ongeveer twee bij twee en ene halve meter, met net genoeg ruimte voor een rond tafeltje en vier stoelen, hier is de ruimte…. Tja, wat is ie eigenlijk? Ik denk ongeveer anderhalf bij een. Geen ruimte dus. De deur van de koelkast waar de jus en de melk in staat kan net open. Als er tenminste geen mensen aan de balie staan. Anders moet je daar nog op wachten ook! ‘De keuze is reuze’ zal ook nooit de pay off van het Anastasia Inn worden, want de keuze hier is een dubieuze. Eigenlijk niet bestaand. Maar afijn, we stapelen wat bekers met koffie, jus en melk bovenop de muffins en de cornflakes en we gaan terug naar de kamer. Onderweg komen we diverse mensen tegen die ook gaan ‘ontbijten’: maak de borst maar nat mensen! Na het ‘ontbijt’ stappen we in onze Jeep en rijden we vijf minuten later om 10:00 uur precies de parkeerplaats van het Spaanse fort van St. Augustine op. Inderdaad, het oudste fort van de VS. Onze jaarkaart voor National parks is hier gewoon geldig, en dus gaan we met z’n vieren het fort in.






Voor dit relatief vroege tijdstip is het al behoorlijk druk en zeker ook behoorlijk warm. Dat belooft nog wat voor de rest van de dag. Het fort verkennen we zowel boven als beneden en we vinden het eigenlijk allemaal wel redelijk interessant. Aansluitend lopen we het stadje in om daar tegen ‘de oudste winkel’, de ‘oudste school’ en de ‘oudste enzovoort’ aan te lopen. Allemaal mooi om te zien, maar wel tot op het laatste toeristische botje uitgebuit. Maar wat wil je ook anders hier. Oude gebouwen zijn in dit land sowieso al erg zeldzaam en je kunt Amerikanen veel verwijten, maar geen gebrek aan commerciële exploitatie.



Wij lopen in elk geval door naar de prachtige kerk van St. Augustine. Echt een uniek bouwwerk dat stamt uit 1889 en waar de olie- en spoorwegtycoon Henry Flagler, die met de aanleg van spoorlijnen Florida ontsloot voor de rest van de VS, begraven ligt. Vooral het exterieur en de kleine tuin om de kerk heen zijn zeker een bezoek waard.




Daarna steken we over naar het voormalige Ponce de Leon hotel, tegenwoordig het hoofdgebouw van de lokale universiteit, Flagler college. Een bijzonder gebouw. Zeg maar gerust: een zeer bijzonder gebouw. Misschien zelfs wel het meest bijzondere gebouw van de VS! Zonder twijfel ook behorend tot de mooiste gebouwen van de VS. Naar mijn bescheiden mening, en ik heb inmiddels 48 van de 50 staten gezien, zelfs hét mooiste gebouw van de VS. Echt prachtig, kijk maar:











Wat maakt dit gebouw uit 1885 nu zo bijzonder:
• Het is het eerste gebouw dat volledig is opgetrokken uit beton
• Het is het eerste gebouw met volledige elektrische bedrading, aangelegd met hulp van Thomas Edison ‘himself’
• Er waren 400(!) stafleden in dienst die de elektriciteitsschakelaars bedienden. Bijgeloof mbt elektriciteit was namelijk dusdanig dat verondersteld werd dat bij het bedienen van een lichtknop je ziel werd ontnomen. En dat konden de gasten zich natuurlijk niet veroorloven….
• Het gebouw bezit een van de eerste elektrische klokken van Edison. Hij is kapot en kan niet gerepareerd worden omdat men anders de hele klok en de monumentale muur waarin hij ingebouwd zit, zou moeten afbreken. Wie ziet de imperfectie in de klok???
• Het is het een van de eerste gebouwen waar het beroemde Tiffany glas voor het eerst grootschalig is toegepast. Het gebouw is hierdoor de grootste collectie Tiffany stained glass ter wereld!
• De Ballroom bezit enkele van de meest waardevolle kroonluchters van de wereld (Tiffany…..)
• Het is een va n de eerste gebouwen waar warm en koud stromend water voorhanden was. De grote torens die op de foto te zien zijn waren in den beginnen namelijk niets meer of minder dan watertorens. Bovenin waren grote tanks die al het water voor het hotel bevatten.
• Het gebouw zit vol met opzettelijke imperfecties van de architect
• Een hotelovernachting kostte in den beginne $100,000 (!!!!)
• Beroemde gasten waren onder andere: Joseph Pulitzer,Ernest Hemingway, Robert Frost, Mark Twain, Theodore Roosevelt, Andrew Carnegie, Cornelius Vanderbilt, John D. Rockefeller, Somerset Maugham en Babe Ruth
• Het interieur is verder even bijzonder als het exterieur: je waant je in een Harry Potter film
• enzovoorts

Na dit reclameverhaaltje, pak ik het andere verhaal weer op. Bovenstaande feiten zijn namelijk geen parate kennis, maar opgeschreven feiten naar aanleiding van de college tour die wij deze ochtend kregen. A raison van $10 per persoon namen we, samen met vier andere toeristen, deel aan de tour van Jonathan, een plaatselijke sophomore student (2e jaars dus). Buiten de opsomming van boven vertelt Jonathan nog ontelbare andere feiten over zowel het studentenleven aan het tegenwoordige Flagler College, als over de historie van St. Augustine in het algemeen en het Ponce de Leon hotel in het bijzonder. Een aanrader, deze tour! Na deze tour steken naar het voormalige Alcazar hotel, ook al zo’n bijzonder en mooi gebouw. St. Augustine is dan ook echt prachtig. In het Alcazar zit een museum en een aantal bedrijven en bedrijfjes. Vooral de binnenplaats is hier erg mooi.



Wij eten bij ene broodjesshop op de hoek een hapje en lopen dan verder door het centrum. Bij de toepasselijk genaamde Leeuwenbrug zetten we nog de replica’s van de oude Spaanse galjoenen die hier in de haven liggen op de gevoelige plaat, voordat we teruglopen naar de auto.






Vervolgens gaat het richting Kissimmee bij Orlando voor onze laatste 9 nachtjes in de VS. Maar voor het zover is moeten we natuurlijk eerst nog wel een hapje eten. Rijdend door de buitenwijken van St. Augustine zien we nog een uniek carwashstation, het is namelijk gemaakt in de vorm van een oude Mississippi-raderboot.



Ik weet sinds mijn bezoek in februari, dat er vlak voor de oprit naar de I95 een Burger King zit. En da’s niet zo maar een Burger King. Nee, dit is één van de eerste ‘Kings’ waar ze een nieuwe invulling hebben voor gratis refills. ‘Nieuwe invulling’ dient hier letterlijk gelezen te worden, want het concept an sich is ongewijzigd; bestel je een drankje dan krijg je een lege beker, en deze mag je zelf afvullen. Zo vaak als je wilt. Normaliter kun je daarbij kiezen uit pak ‘m beet zeven of acht verschillende dranken, maar hier zijn het er ietsje meer. 20? Nee. 40 dan? Nee. 75? Weeral nee. De keus die je hier hebt bestaat uit maar liefst 107 opties………. En aangezien het unlimited refill is, kun je ze dus ook alle 107 uitproberen als je dat zou willen. Er is een grote automaat met een touchscreen.



Hierop kies je eerst je favoriete basisdrank; Sprite, Fanta, Coke, Coke Zero, Diet Coke enzovoorts. Vervolgens heb je de mogelijkheid om er een flavor shot aan toe te voegen. Vanilla, raspberry, strawberry enzovoort. Echt UNBIELIEVUBUL! Wat voor enorme keuzes moeten de mensen hier maken. Unglaublich! Als we onze menu’s achter de kiezen hebben stappen we weer zo onopvallend mogelijk in onze lelijke witte Jeep en rijden verder. Vlak voor Kissimmee moeten we nog even tanken. Dit doen we bij Racetrac; goedkope benzine en bovendien een belevenis om de shop van binnen te zien. Wat Burger King doet met frisdrank, doet racetrac met (bijna alles). Kijk achtereenvolgens mee naar de keus in ijs, toppings, frozen drinks, slush puppies en koffie………















Stel nou dat je drie kleine kinderen hebt en je gaat naar binnen voor een ijsje…… Krijg je eerst drie keer 10 minuten voor het uitkiezen welk ijsje ze willen; frozen, soft serve of slush puppie. Vervolgens ene kwartier voor de smaak…….. en dan nog ene half uur voor de keuze van de topping. Waarbij de foto van de toppingbar nog slechts de helft beslaat van het aantal keuzes. Wat? Geloof je dat niet? Oké, dan is hier de andere helft:



Nou tevreden?
Tanken kost dus 3 minuut 18 seconden, de versnapering ongeveer 40 minuten. Per kind wel te verstaan….. Wij rijden in elk geval nog de vijf minuten naar onze villa, en gaan daar lekker slapen. Morgen weer meer!

[A3]

DAG 13 VRIJDAG 11 JULI. REST.SLEAP.SWIM.SHOP.EAT.WAL.MART

Deze keer hebben we in Kissimmee weer een villa gehuurd met zwembad op Indian Point. De afgelopen jaren hebben we al een keer eerder in deze community gehuurd, evenals op de nabijgelegen gated communities ‘Lake Berkley Resort’ en ‘Terra Verde Resort’. Indian Point is dus niet ‘gated’, hetgeen eigenlijk betekent dat iedereen er zo maar op en af kan rijden. Wat wij een ‘wijk’ zouden noemen dus. We zitten deze keer in de allereerste, of allerlaatste, villa van de community, hangt er vanaf van welke kant je komt. In dit geval de allereerste als je van de Walmart langs I192 komt. We hebben aan een kant buren, aan de nadere kant niet. De tuin kent een groot screen over het zwembad, en meteen daar achter ligt een strook gras van ene meter of 10 die op zijn beurt weer grenst aan een meer. Het meer wordt aan de achterzijde volledig omsloten door een bos. Een mooi uitzicht dus, en kans op het zien van redelijk wat wildlife in ‘our own backyard’. Maar daarover later meer….. Onze villa ziet er ongeveer zo uit:









Ook het interieur van de villa kan onze toets der kritiek ‘easy’ weerstaan; een ruime keuken met o.a. koelkast, vriezer, ijsblokjesmaker, oven, vaatwasser en gelegenheid, een zeer ruime woonkamer met lederen bankstel (alle zitposities voorzien van relaxstanden), eethoek, TV met maat dan 1000 kanalen, DVD en video, en vier ruime slaapkamers. De master bedroom heeft een inloopkast en een zeer grote badkamer met jacuzzibad, zeer ruime douche en dubbele wastafels. De andere slaapkamers delen een nette badkamer. Bovendien is er ene dubbele garage, en een aparte ruimte waar de wasmachine en droger en nog wat andere hulpmiddelen staan. Een grote schuifdeur en een aparte deur geven toegang tot een overdekt terras en tot de in screen pool. Het hele huis heeft bovendien airco & wifi. Als extra veiligheid is het huis ook nog eens voorzien van een – makkelijk bedienbaar – alarmsysteem.










De villa hebben we dit jaar gehuurd bij een Engels stel, via de site homeaway. De kosten zijn zeer acceptabel en alles ziet er dus perfect uit. PA3 haalt vanochtend eerst de boodschappen bij Oom Walmart en ontbijten doen we dus lekker ‘thuis’. Daarna wordt er die dag nog gelummeld en gezwommen, voordat we met z’n allen voor de eerste keer lekker gaan shoppen. Doelen van deze dag zijn – vanzelfsprekend – de Ross ‘dress for less’ en Burlington Coat Factory in de Osceola Square Mall. Slechts 5 minuten rijden en gegarandeerd succes. Ook vandaag, al is de score magerder dan andere jaren. Maar in elk geval heeft bij Ross iedereen, met uitzondering van PA3, gescoord. Bij Burlington scoort PA3 ook dus iedereen is happy. Zo happy zelfs, dat we met z’n allen besluiten gebruik te gaan maken van het happy hour bij ‘onze’ Stake ’n Shake. Iedereen kiest iets van de $4 menukaart:



Na het wegwerken van hamburgers, jalapenos, taco’s en frietjes maken we uiteraard graag gebruik van het speciale happy hour aanbod: alle shakes voor de helft van de prijs! Vier megagrote shakes – inclusief kers (want waar Van der Valk kersjes op de appelmoes doet, daar doet Stake ’n Shake het op de shakes) en genieten maar. Met een volle buik en een zeer voldaan gevoel niksen we daarna nog wat in de villa voordat we weer naar bed gaan. Benieuwd wat we morgen gaan doen…….

[Marenko]

De romeinse vier

[A3]

De romeinse vier

Ah, oui, c'est just!

Dix points pour Marenko!

A3

[A3]

DAG 14 ZATERDAG 12 JULI. ‘MEET ERNIE, MEET ALFIE!’

Surprise, surprise, we slapen uit. De dag beginnen we met een gezamenlijk vers ontbijtje met Florida’s Natural Choice sinaasappelsap en brood van Ome Walmart. Linda & Carmen gaan gezellig wat zwemmen, Anja leest een boek en PA3 heeft een nieuw favoriet TV-programma ontdekt: ‘Call of the Wildman’. Turtle expert Ernie (een zo goed als tandenloos type uit Kentucky) vangt ongewenste ‘critters’ met z’n blote handen. Tijdens een ‘best off’ compilatie zie ik Ernie een stinkdier, een rat, een wasbeer, een koe en een turtle ‘redden’. Ik voel bij de lezer de vraag opkomen ‘hoe kan een koe ongewenst zijn?’ Nou, in dat geval was de koe niet ongewenst, maar wel de plek waar hij terecht was gekomen: een verzakking in de grond waardoor de koe vast zat. Ernie heeft de koe vakkundig bevrijd. Ook een schildpad lijkt mij vrij moeilijk te labelen met het predikaat ‘ongewenst’, maar in dit geval was dat toch echt zo. En weer had het te maken met koeien. In het weiland waar de koeien stonden was namelijk een grote, ondiepe vijver. Om af te koelen van de enorme hitte, gingen de koeien vaak gezamenlijk in deze vijver staan, maar op een bepaald moment ontdekte de boer dat er happen en hapjes uit hun uiers waren; inderdaad een snapper turtle had de vijver tot ‘home’ gemaakt en werd daar bovendien om de zoveel tijd getrakteerd op een rare combinatie: vlees met melk! Als de uiers van de koeien in het water bungelden, kwam de schildpad naar boven en nam een hap/slok. Uiteraard heeft Ernie deze schildpad, hij heet niet voor niets ‘turtle man’, snel gelokaliseerd en gevangen.



Bij elke succesvolle vangst schreeuwt Ernie het uit: joehoehoe - hoei! Deze strijdkreet wordt dan de nieuwe kreet van PA3. Na het zien van zoveel ‘live action’ krijgt PA3 de dringende behoefte om zelf ook dit soort toeren uit te gaan halen, dus loopt hij achter naar de vijver. Daar zie ik inderdaad in het midden van de vijver een schildpad zijn kop boven water uit steken, maar de kleine guppen en andere levendbarende visjes die lans de kant zwemmen lijken een makkelijker prooi. Samen met Carmen wordt met behulp van het grote zwembad vangnet een poging gewaagd, en er worden warempel wat visjes gevangen. In huis wordt een grote glazen vaas gezocht, en hupsakee: huisdieren!






Toch wordt er vandaag ook nog wel iets actiefs gedaan. Althans door Anja, Carmen en PA3, want Linda heeft geen zin. De drie gaan naar Osceola District Schools Environmental Study Center aan South Poinciana Boulevard. Slechts 10 minuutjes rijden van Kissimmee en alleen open in het weekend. Hier zijn we al een aantal malen geweest, en er loopt hier een mooie wandelroute over een boardwalk, waarbij je vaak veel dieren kunt zien. Jongstleden maart zag ik hier nog heel veel vogels, waaronder een prachtige roodkopspecht, en veel alligators; hele kleine én hele grote. Vandaag hebben we iets minder geluk. Vanaf het uitzichtspunt aan het water zien we namelijk slechts één alligator en dat is nog een kleintje ook.



Als we teruglopen hebben we meer geluk. Alsof hij ligt te poseren voor een fotoshoot, ligt er een slang heerlijk te zonnen op een stuk hout. We houden wel een respectabele afstand, want deze slang is niet van het soort waardoor je beten wil worden; het is namelijk een behoorlijk giftige cottonmouth oftewel water mocassin.




Na dit toch wel weer leuke bezoek keren we terug naar Linda in de villa. Carmen en PA3 besluiten nog even een rondje te gaan lopen om het meertje achter het huis. Een kleine honderd meter verderop aan de waterkant zitten twee heren in tuinstoelen te vissen. Zoals het echte Amerikanen betaamt, knopen ze meteen een praatje aan. Na de gebruikelijke ‘where you’re froms’ en dergelijke gaan we een beetje over naar de buitenlandse taal waar de meeste hengelaars meester in zijn: visserslatijn. Ze hebben hier al diverse grote vissen gevangen, waaronder sunfish (zonnebaars) en large mouth bass. Maar…, wisten jullie dat er hier ook een alligator zit? Nee, dat wisten we niet. Nou, zijn naam is Alfie, en hij komt hier meestal als we zitten te vissen. Alleen als je staat, dan komt hij niet, je moet echt gaan zitten. Carmen en ik gaan daar onze knieën en binnen de minuut verschijnt Alfie ten tonele. En hij komt ook uit het water! Als de vissers een zojuist gevangen visje een paar meter verderop in het gras gooien, komt Alfie het water uit, wacht tot de vis een keer spartelt, pakt dan de vis en glijdt weer terug het water in. WAUW! Dat is cool om te zien!







De vissers vertellen verder nog dat er ’s avonds ook altijd wasberen uit het bos komen om te scharrelen naar voedsel aan de achterkant van de huizen. Dat willen we nog wel eens zien later deze week! See ya tomorrow!

[A3]

DAG 15 ZONDAG 13 JULI. EEN GEWELDIGE ZONDAG VOOR DE EEN, IS EEN KL*TEZONDAG VOOR DE ANDER

Een geweldige zondag. Een zondag zoals een zondag moet zijn. Met heel weinig activiteiten, af en toe een drankje, wat te eten en een ijsje. Omdat het warm is. En omdat het warm is gaan we ook zwemmen, heerlijk zo’n eigen zwembad! Vanuit het zwembad kijken we uit over het meertje dat ‘home’ is voor Alfie. Als ik zo langs de waterkant kijk zie ik dat de vissers vandaag ‘niet thuis’ zijn. Zou ik dan misschien zelf gaan kijken of ik Alfie kan verleiden? De dames willen/ durven niet mee, dus pak ik een tuinstoel en ga – zonder hengel – zitten vissen naar Alfie. En potverdrie. Binnen de 10 minuten laat Alfie zich zien. Vanaf de andere kant van het meer komt hij – langzaam maar erg zeker – mijn kant op gezwommen. Ik blijf rustig zitten en verroer me niet.



Alfie is bepaald niet verlegen en komt steeds dichterbij. Op een meter of twee rechts van mijn zitpositie ligt hij nu aan de waterkant. Te wachten op wat komen gaat.



Zoals gezegd heb ik geen hengel bij me. En dus ook geen gelegenheid om een vers gevangen visje in het gras te gooien om Alfie te verleiden om uit het water te komen. Dus steek ik mijn rechterhand maar naar beneden en doe een ‘fishie’. Hoe laag kan iemand zinken? Ik zit hier met m’n rechterhand een spartelende vis na te doen om een alligator te verleiden om naar me toe te komen. En, mede getuige de reactie van Alfie (geen) ga ik geen Academy Awards winnen met mijn manuele acteerkunsten. Dan maar een beroep doen op mijn inventiviteit. Ik pluk wat gras en frommel het op tot een pakketje. Dit gooi ik dan met een zeer overdreven werpbeweging een meter of twee voor Alfie in het gras:



En ja hoor, Alfie laat zich foppen. Hij kruipt meteen, maar dan ook meteen, het water uit en gaat vlak voor de graspol liggen wachten tot die gaat spartelen. Je ziet Alfie gewoon denken ‘als ie dadelijk spartelt, dan bijt ik die vis in z’n lurven, draai me on, sleep ‘m het water in en verslindt ‘m als kibbeling met bearnaisesaus op de weekmarkt’. Maar helaas, de graspol wint net zon min Academy Awards met het nadoen van een vis als ik. Totaal levenloos blijft ie liggen. En dus doet Alfie dat ook.



Na zo’n tien minuten verliest Alfie zijn geloof in een goede afloop van dit avontuur en schuifelt hij terug het water in. Daar blijft ie liggen. Hij denkt ‘misschien dat die vriendelijke dikke meneer – onbegrijpelijk trouwens dat ie een shirt aan heeft met horizontale strepen, dat benadrukt zijn omvang alleen maar meer – zo meteen wel een levend visje vangt, en dan heb ik alsnog beet’.



Zo blijft ie rustig wachten totdat ik – de lezer raadt het al – weer een herhaling doe van mijn grote ‘graspol-act’. Weer trapt Alfie er met vier poten in. Hij komt het water uit en heeft in gedachten zijn slabbertje al om en de fles met bearnaisesaus al in zijn hand.



Weer blijven beide – Alfie en (gras)Pol – levenloos liggen. Het waait een beetje en dus beweegt Pol een ietsiepietsie. Maar bij lange na niet genoeg om op een spartelende baars te lijken. En dus blaast Alfie weer de aftocht. ‘Wat een kl*te zondag’ hoor ik ‘m denken……..

[ANY]

Hm, een alligator die mensen met eten associeert... ik hoop dat er nooit een peuter langskomt. Gelukkig heb je je hand nog!

[Marenko]

En wie van het gezelschap is er zo 'brave' geweest om een foto van A3 te maken?

Je had altijd nog kunnen proberen of de alligator een chipsje had gelust

[A3]

DAG 16 MAANDAG 14 JULI. Teenage mutant ninja TURTLES!

Early rise and shine. De jaarlijkse trip naar Kelly Park staat op het programma. Op ongeveer drie kwartier van Kissimmee (circa 30 minuten vanaf Orlando)ligt in Apopka een klein paradijs op aarde. Geen palmstranden of licht getinte dames in hoolahoop rokjes, maar een riviertje in een jungle achtig gebied met veel wildlife erin en erom: Kelly Park aka Rock Springs Run. Gisteravond hebben we broodjes gehaald bij de Walmart en die zijn we nu heftig aan het smeren. Om iets na zevenen zijn we klaar, hebben we alles aan boord van onze lelijke witte Jeep en gaan we op pad. Om iets voor achten rijden we door de straten van Apopka en zien we dat de eerste tubeverhuurder (een plek waar binnenbanden verhuurd worden waarmee je lekker de rivier in Kelly Park kunt afdobberen) nét open gaat. PA3 besluit geen tube te huren omdat hij toch alleen gaat zwemmen en snorkelen, maar de dames besluiten elk om er een te nemen. Er liggen naar schatting driehonderd zwarte binnenbanden, die er allemaal hetzelfde uitzien. Enig verschil is de maat. De een heeft een wat groter gat in het midden – voor de iets omvangrijkere ‘butt -, de ander wat kleiner. Meer verschil is er niet. Kelly Park gaat al bijna weer dicht voordat de dames hun uiteindelijke keus hebben gemaakt. Wat ben ik blij dat binnenbanden er niet ook in meerdere kleuren zijn. Dan zouden we hier drie weken zijn bezig geweest……. Met drie banden rijker rijden we verder en rijden we de ingang van Kelly Park in. We tikken de entrance fee van $5 per auto af en parkeren onze bolide op de dichtstbijzijnde parkeerplaats. Ondanks het getreuzel van de dames bij het kiezen van de tubes, zijn we toch als eerste in het park. ‘Onze’ bank is nog vrij en daar deponeren we onze tassen en handdoeken. Dan lopen we meteen naar de waterrand. Zitten er schildpadden? Zien we gators? Zijn er veel vissen? Dat valt tegen. Er zijn in het kristalheldere wel wat vissen te zien, maar verder eigenlijk niet zo veel. Of toch wel? Ja, Linda spot een kleine muskusschildpad, een soort die we thuis ook in het aquarium hebben. PA3 springt samen met Linda het water in maar ze raken het beest kwijt. De slimmerik heeft zich ergens verborgen onder de planten. Totdat Anja vanaf de kant ‘m plotseling weer spot. Linda neemt een diepe teug lucht en duikt onder; met resultaat: ja hoor, ze heeft Mister Smarty pants gevangen. Maar helaas heeft ze geen carrière als turtlewoman in het verschiet, want ze heeft hem niet goed vast. Wel goed in de zin van ‘vast genoeg zodat hij niet kan ontsnappen’, maar niet goed genoeg om met de vingers uit de buurt van de vervaarlijke bek te blijven. Mister Smarty Pants ziet een verse Nederlandse vinger en denkt ‘that’s mine’; SNAP! Linda schreeuwt het uit en geeft Mister Smarty Pants meteen aan PA3. Die heeft dikkere vingers dus Mister Smarty Pants waant zich al ‘in seventh heaven’, maar PA3 weet zijn vingers net ver genoeg uit de buurt te houden:








Ondertussen bekijkt Carmen alles van een afstandje:



Mister Smarty Pants wordt daarna weer vrijgelaten, en de dames gaan tube-end en PA3 snorkelend de rivier af. Verder dan wat vissen komen we in eerste instantie niet;











Na een aantal tochtjes begint het wat drukker te worden en gaan de dames rustig wat lezen en relaxen. Anja en PA3 maken nog een keer een snorkeltochtje en daarbij ziet PA3 een kleine alligator. Ik vraag aan de inmiddels precies op dat punt aanwezige lifeguard ‘is there an alligator?’ Ze antwoordt bevestigend maar vraagt er niet te veel ophef over te maken. Ik vertel het dan ook aan niemand verder……. Met Anja sta ik te kijken naar de gator als een passerende snorkeler vraag ‘what are you looking at?’, ‘ooh, its just a turtle’ lieg ik.



Als afsluiter van de dag wil PA3 daarna nog een keer de hele route doen, maar de dames willen niet meer mee. Ze hebben genoeg gesnorkeld. Dus ga ik alleen en meteen als ik aan het begin van de route het water induik ga ik langs de linkeroever om kleine visjes te fotograferen. En daar zie ik plotseling een heeel grote soft shell turtle; een weekschildpad. Hij fourageert rustig tussen de planten door en bijna lukt het me om hem te vangen. Hij is me alleen net te snel af. Vol enthousiasme vertel ik dit verhaal 10 minuten later aan de dames, en dan willen ze toch nog wel een keer mee. Weer ga ik te water, dit keer achtervolgd door Anja, Linda en C (Carmen heet inmiddels ‘C’ uit te spreken als ‘si’). Het is bijna onvoorstelbaar, maar de grote schildpad zit er nog. Ik probeer hem weer te vangen, maar hij ontsnapt op miraculeuze panna-wijze: met grote snelheid zwemt hij tussen mijn benen door.



Ik wil hier niet overdrijven, maar ik schat dat zijn schild zeker 60cm lang was, dus dat zou inhouden dat van kop tot staart het bijna een meter moet zijn geweest. Echt een heeeeeel grote schildpad. Andere tubers in het water gillen ‘ohh, look, a big snapper!’. Dat is het echter niet, een snapper ziet er echt heel anders uit:



Zo levert Kelly Park toch elke keer weer een avontuur op! Wij gaan ons omkleden en de spullen inpakken. In Apopka stoppen we bij KFC voor een snelle kippenhap. Wat we besteld hebben is één, wat we krijgen is twee. De jongen achter de counter die ons helpt is niet te verstaan. Met een accent waarvan niet is op te maken uit welke van de 50 staten het oorspronkelijk vandaan komt bevestigt hij hetgeen hij denkt wat we besteld hebben. Als het even later klaar is lijkt het daar in de verste verten niet op, maar is het wel echt lekker; ’t is hem vergeven dus. Aansluitend shoppen we wat bij de lokale Walmart voordat we ’s avonds in Kissimmee Outback plezieren met een bezoekje. Maar da’s wel de laatste keer geweest: ondanks positieve berichten van vele andere Amerika-gangers, vind ik het hier over het algemeen erg tegen vallen. Bijna nooit een echt lekkere steak, helaas.