Solliciteren in USA, mijn ervaringen

[greenqueen]

Hallo iedereen!
Ik ben twee weken geleden gaan solliciteren in de US, meer bepaald bij Michigan State University (MSU) in East Lansing. Hoewel ik uiteindelijk niet weerhouden ben, leek het me interessant om mijn verhaal even te delen met jullie. Ik ben trouwens niet van plan de moed te laten zakken, dus misschien wordt mijn verhaal wel vervolgd

Ik ben 32, single en no kids. Ik werk ondertussen al een 6tal jaar als bibliothecaris in een Afrikaans Museum in België. De wereld van bibliothecarissen is sowieso klein, maar die van bibliothecarissen die zich specialiseren in Afrikaanse studies is nog kleiner. Binnen Europa hebben wij een klein groepje waarmee we ieder jaar een conferentie organiseren. Vorig jaar ontmoette ik de bibliothecaris van de Africana Library in MSU. Die mocht zijn USA-netwerk uitbreiden tot in Europa! Zijn vrouw, ook een Belgische, was aanwezig op de conferentie en we maakten een gezellige babbel. Ik vertelde hun dat ik maar wat graag in USA zou willen wonen en werken. En ik kreeg als antwoord: ‘Well, I’m retiring next year, you can have my job!’

Uiteraard is het allemaal niet zo simpel, was dat maar waar. Ik ben niet naïef, ik weet dat je niet zo maar kan gaan werken in USA. Ik schreef mij in bij de Amerikaanse groep van bibliothecarissen in Afrikaanse studies en enkele maanden later kreeg ik de link naar de job position. Nu had ik het geluk dat ik een Amerikaanse vriend had, die mij toch wel wat geholpen heeft met het opstellen van een ‘geamerikaniseerde’ letter of application en resume. Ik realiseerde me toen dat ik best wel geschikt bleek voor die job. Alleen, waarom zouden ze mij uit België aannemen? Maar goed, brief verstuurd, dus afwachten maar.

Halverwege maart kreeg ik een email dat ik geselecteerd was voor een video-interview. Oh waauw, had ik eigenlijk niet echt verwacht. De jury zou onder andere bestaan uit die bibliothecaris die ik al kende, een professor geschiedenis en nog wat library directors. Ik had nog nooit een interview via Zoom gedaan (soort skype), dus my god, ik was zenuwachtig. Bij de eerste vraag realiseerde ik mij al dat dit helemaal anders was dan een Belgisch interview (ik had er al honderden gedaan, dus onder het mom ‘we zien wel, ik ben gewoon mezelf’, had ik me eigenlijk niet zo goed voorbereid). Het interview zou 25 minuten in beslag nemen, maar na 15 minuten was ik terug offline. Bah, verdorie, ik had dit en dat moeten zeggen, was best kwaad op mezelf. Ik had ook de kans niet gekregen om over mezelf te praten. Ik kreeg gewoon 6 praktische vragen (iedereen uit de jury stelde 1 vraag), waarvan ik er 3 heel goed kon beantwoorden, 1 was negatief en 2 waren middelmatig. De volgende stap zou zijn dat ze 3 kandidaten uitnodigen naar MSU. OK! Gedaan dacht ik dus…

Paar dagen later vertrok ik op vakantie naar New York. ’s Avonds in de bar check ik mijn emails.; Whaaattt?? Ik werd uitgenodigd op een on-campus interview! Vlucht, verblijf en eten/drinken, alles betaald. Ok waauw. Ik zou wel een presentatie moeten geven, nou geen probleem! Na New York terug naar huis, vijf dagen later terug vliegtuig op. Via Toronto, Detroit naar East Lansing.

Op mijn eerste vrije dag besloot ik de bus te nemen naar Lansing. Wat een tegenvaller. Ik dacht echt ‘ik wil hier weg, hier wil ik nooit wonen!’. Terug in East Lansing kwam de zon erdoor en zag alles er al heel wat beter uit. Leuke winkels en bars, maar vooral, alles draait er rond MSU. Spartans everywhere!

Volgende dag werd ik opgepikt door de vrouw van de bibliothecaris. Ok, een auto is wel handig hier. We bezochten MSU museum, Spartan Stadium en daarna ook de woonwijken in East Lansing. Ook nam ze me mee naar Lake Lansing en naar de mall in Okemos. Leuk allemaal!
Die avond begon mijn eerste deel van een laaaaanggge sollicitatie. Een diner met twee library directors. Alles verliep zeer relaxed, er werd quasi niet over de job of over het werk gepraat. Meer over de verschillen tussen US en België, over mijn hobby’s en over mijn werk als bibliothecaris. Oef, als dat morgen de hele dag zo is, dan zie ik dat wel zitten!

Volgende ochtend, D-Day! Om 7 AM breakfast meeting met twee jonge kerels. Ook weer super relaxed, veel gelachen etc. Daarna naar de uni. Ik mocht in een zaaltje zitten met de 6 juryleden. Ik was relaxed, maar kreeg toen een vragenvuur van 24 vragen over me heen! Wat een tempo, had zelf geen tijd om een slokje water te nemen. Ook hier weer 2 moeilijke vragen, maar had er toch een goed gevoel bij. Iedereen lacht ook zo vriendelijk en is ook oprecht geïnteresseerd. Daarna rondleiding in de bib. Langs de ene kant neem je dus enorm veel informatie op, maar je moet ook wel zelf dingen vertellen natuurlijk… Dus echt tijd om te ontspannen was er niet. Daarna een gesprek met de mensen van ‘area studies'. Daarna was het tijd voor m’n presentatie. Ik dacht dus dat dit enkel voor die 6 mensen van de jury was, maar nee hoor, ik mocht in de grote aula, waar ongeveer 50 man naar mij kwam kijken. Oef, dat was effe stressen. Maar ook hier, veel geglimlach, veel vragen gesteld en oprechte interesse. Dan lunch met een paar jonge bibliothecarissen, was best gezellig en ook echt een momentje om een beetje te ontspannen. Daarna bespraken we mijn contract, evaluatiesysteem en de MSU benefits (social care plan, retirement plan etc). Daarna opnieuw van het ene gebouw naar het andere. Mijn laatste gesprek was om 16u30, ik kon bijna geen pap meer zeggen. Zo intensief. Ik heb in totaal met zo'n 30 personen gepraat. En net toen ik dacht ‘nu is het gedaan’, kreeg ik de vraag om nog mee te gaan dineren met de bibliothecaris, zijn collega en hun echtgenotes. Dit was uiteraard privé, maar toen begon ik natuurlijk wel hoop te koesteren..;

De volgende dag nam ik terug de bus naar Detroit, waar ik naar Chicago vloog. Ik had het geluk een lange stopover te hebben, en kon dus daarom nog een overnachting in Chicago aan mijn sollicitatie vastplakken.
Gisteren heb ik nieuws gekregen dat ik de job niet heb. Dat ze de voorkeur gaven aan iemand anders. Waarom weet ik niet, ik hoop nog feedback te krijgen. Ik gooi het maar op het feit dat ik Belgisch ben en de andere kandidaten Amerikaans waren. Volgens ik hoorde, werkten ze ook al bij MSU. Langs de andere kant, visum (H1B) en relocation zouden door hen geregeld en betaald worden. Ik ben natuurlijk heel teleurgesteld, al besef ik wel dat ik nu al een fantastische en onvergetelijke ervaring achter de rug heb. En nu ik weet hoe het allemaal in z’n werk gaat, hoop ik dat er nog sollicitaties zullen volgen

[Big_Mo]

Forget about the feedback. Die zal je heel waarschijnlijk niet meer zien. Ooit had ik gelezen dan een bedrijf vacatures open moet hebben, ondanks het feit dat zij van binnen uit willen aannemen. Ik heb dit vele malen meer gehoord dus je bent niet de enige, helemaal niet hier in de VS volgens mij. Succes met je volgende sollicitaties. En hoop dat Chicago nog een beetje bevallen was!

[Dakloze]

Ooit had ik gelezen dan een bedrijf vacatures open moet hebben, ondanks het feit dat zij van binnen uit willen aannemen.

Soms, ja. En dat soort gevallen -kan- je vantevoren zien.

Dit heeft allemaal te maken met de immigratie regelgeving. Fictief voorbeeld: Snake Oil Inc is een bedrijf in Timboektoe, CA. Snake Oil heeft Chandramouli in dienst, een Indiase developer op een H1-B visum. Helaas zit Chandramouli al in het 5e jaar van z'n H1-B en nu moet Snake Oil kiezen: een greencard voor hem aanvragen, of een nieuwe dev zoeken. Snake Oil kiest voor het eerste.

Nu heeft Snake Oil te maken met het ingewikkeldste gedeelte van het greencard proces: PERM. In dit stadium moet Snake Oil aantonen dat het heeft geprobeerd om een Amerikaan of greencardhouder aan te nemen voor de positie van Chandramouli, maar dat ze geen geschikte local hebben gevonden voor de job. Ze moeten de job adverteren, mensen interviewen en een justificatie geven waarom ze niet geschikt waren, voordat ze verder mogen in het proces met Chandramouli.

Wat in dit soort gevallen gebeurt, is dat de job description en job requirements worden geschreven op het CV van Chandramouli. Bijvoorbeeld: een bachelor's degree in Computer Science, minimaal 10 jaar ervaring met C, C++, Java en Python, ervaring met Quickbooks software, minimaal 2 jaar ervaring als project manager, kennis van netwerken en TCP/IP, en gecertificeerd in ITIL. Bijna niemand anders dan Chandramouli zal hieraan voldoen.

Als je zoiets ziet, dan weet je dat je niet hoeft te solliciteren omdat het bedrijf eigenlijk al weet wie ze gaan aannemen, maar ze moeten nou eenmaal laten zien dat ze pogingen hebben ondernomen. Hoe ik dit weet? Ik heb er zelf aan meegedaan. Overigens heb ik wel eens mensen aangenomen die zo goed waren in een interview voor een filled-role, dat we een positie voor ze regelden in een andere groep.

Bovenstaand scenario is waarschijnlijk niet van toepassing op TS.

[Fellow2012]

Mooi verhaal. Ik denk dat de kosten van H1B inclusief die van advocaten de MSU heeft doen afschrikken… plus de tijdsduur en onzekerheid van het proces. Bovendien, als je media berichten omtrent hoger onderwijs in de VS volgt, kampen veel universiteiten met heftige “budget cuts” omdat vele staten minder belastingen innen van zowel hun inwoners als van het bedrijfsleven.

De bezuinigingen zijn zo diep dat een aantal universiteiten wanhopig opzoek gaan naar buitenlandse studenten die de volle tuition cash betalen. In feite zo wanhopig dat ze omstreden Aziatische (Indiase) werving bureaus betalen om studenten te ronselen met advertenties als “maak je geen zorgen over lage score, acceptatie is gegarandeerd” - dat zijn advertenties van de bureaus, niet van de uni. Deze bureaus krijgen namelijk commissie per geplaatste student! Recent hebben professoren van een aantal uni’s openlijk kritiek geuit op dit beleid.

Ik weet zelf uit ervaring dat sommige Uni’s bijvoorbeeld studenten uit het Midden-Oosten aannemen voor majors engineering en business admin etc waarvan hun niveau van Engels te vergelijken is of eigenlijk zelfs lager dan dat van een 12-jarige Nederlandse leerling op de middelbare school. Maar deze studenten brengen wel de hardnodige cash in. De totale omzet die buitenlandse studenten in de VS genereren zou eens met gemak enkele universiteiten in België voor een paar jaar afloat kunnen houden!

[Big_Mo]

Dat is interessant wat je verteld Adam747. Nooit echt bij stil gestaan over die volle pond te betalen door buitenlandse studenten!

[Fellow2012]

NAFSA’s latest analysis finds that the 974,926 international students studying at U.S. colleges and universities contributed $30.5 billion and supported more than 373,000 jobs to the U.S. economy during the 2014-2015 academic year

http://www.nafsa.org/Explore_Internatio ... alue_Tool/

[Big_Mo]

ondanks het feit dat ze voor redelijk wat banen zorgen etc. blijf ik het lullig vinden dat vele van deze studenten op een H1B visum alleen kunnen verblijven met de hoop dat ze ooit een GreenCard kunnen krijgen. Maar dat is een totaal ander verhaal en compleet

[greenqueen]

Hmm, dat wist ik ook niet van die studenten...
Mij gaven ze de indruk dat ze wel genoeg budget hadden (we'll pay for your visum and relocation), maar inderdaad, het kostenplaatje loopt toch hoog op. En als ze dan een gelijkwaardige kandidaat uit de VS hebben is de keuze snel gemaakt.

Ik heb in ieder geval niks meer gehoord na mijn vraag voor feedback

Anyway, ik heb terug twee andere job positions op het oog, en ik heb ook een paar nieuwe referenties, dus we proberen nogmaals
Had er ook eentje gecontacteerd die zo vriendelijk waren om meteen te melden dat ze geen geld hadden om buitenlanders te sponsoren