Hoe ben je in Amerika terechtgekomen?

[kastelke]

Tijdens de procedure van het verkrijgen van een greencard via een bedrijf, mits in principe goedgekeurd (i.e. bewezen, dat een Amerikaan het werk niet kan doen etc.) hoef je (of zelfs mag je) het land niet te verlaten, al verloopt je visum.

Weeral wat slimmer geworden, bedankt!
Ik vroeg het me altijd al af hoe dat ging als zo'n mensen dan wilden blijven, mét steun van het bedrijf. Want tenslotte lijkt dat niet zo evident om even een paar jaar terug te moeten keren naar huis. Gelukkig is dat niet noodzakelijk, àls je een goede case hebt.

[USInsider]

Dat is overigens pas sinds een aantal jaren, dat je verlenging van een H1B visum kunt aanvragen boven de max. periode, als je voor de G.K. in de immigration-fase zit - dus zoals Petra al aangaf, wanneer je de hele labor-certification hebt doorlopen (de grootste 'hobbel'.)
Klaarblijkelijk was het toch doorgedrongen dat het niet echt sjiek was mensen het land uit te bonjouren die alles volgens de regels hadden gedaan, maar klem zaten door enorme achterstanden bij diverse US overheidsinstanties.
Wij zaten net nog verkeerd, wij moesten inderdaad het land uit voor een jaar plus nog wat, om vervolgens op een L-1 terug te kunnen. Wij gingen niet terug naar Ned., het bedrijf had een vestiging in Canada waar men een baan beschikbaar had.

[kastelke]

Wat een gedoe zeg! En als je dan ook nog kinderen bij hebt, dan moet je die ook nog even voor een jaartje van school halen en in een totaal ander schoolsysteem stoppen...

Oortjes, begrijp ik jou nu goed: je kan ook via een H1B een 'change of status' aanvragen? Ik had me laten vertellen door een advocaat dat je eerst van een H1B naar een L1 visum moest, en dan van daar uit naar een GC. Die info is dus niet zo erg correct?

[Petra/VS]

Dat is overigens pas sinds een aantal jaren, dat je verlenging van een H1B visum kunt aanvragen boven de max. periode, als je voor de G.K. in de immigration-fase zit - dus zoals Petra al aangaf, wanneer je de hele labor-certification hebt doorlopen (de grootste 'hobbel'.)
Klaarblijkelijk was het toch doorgedrongen dat het niet echt sjiek was mensen het land uit te bonjouren die alles volgens de regels hadden gedaan, maar klem zaten door enorme achterstanden bij diverse US overheidsinstanties.
Wij zaten net nog verkeerd, wij moesten inderdaad het land uit voor een jaar plus nog wat, om vervolgens op een L-1 terug te kunnen. Wij gingen niet terug naar Ned., het bedrijf had een vestiging in Canada waar men een baan beschikbaar had.

Hm, onze ervaring is dan toch wel heel anders, misschien vanwege het type visum, dat mijn moeder en ik om te beginnen hadden? Mijn G-4 visum verliep (in 1985), terwijl mijn groene kaart aanvraag al liep, na de labor certification. Ik hoefde (mocht zelfs) het land niet uit, tenzij met een advance parole toestemming, tot ik de groene kaart ontving (uiteindelijk via mijn huwelijk, maar dat is een ander verhaal). Bij mijn moeder verliep het tien jaar later precies hetzelfde.

[USInsider]

Hoi Elke, wij hebben geen kinderen, anders had ik het niet gedaan denk ik. Wij zijn in de afgelopen 12 jaar totaal 6 keer verhuisd, ik heb dat al vaker verteld, en dat allemaal vanwege het werk en de werkvergunning(en). Overigens heb ik nu wel een leuke verzameling nummerplaten, rijbewijzen.

Met een H1B is sinds een aantal jaren de zg. 'double intent' toegestaan. Dwz. je mag naar de US komen met het idee dat je wilt blijven en voor de groene kaart wilt gaan. Je mag derhalve meteen de procedure beginnen.
Toen wij emigreerden was dat nog niet zo, er werd toen een wachttijd van ong. twee jaar aanbevolen, dat oa. is ons later lelijk opgebroken.

Dat wij terug kwamen uit Canada op een L1 was simpelweg omdat dat de makkelijkste manier was op dat moment, geen quota oid. (We hadden ook opnieuw voor H1 kunnen gaan maar dan hadden we naast de boot kunnen vallen).

Bij een L1 visum is 'double intent' overigens niet toegestaan. Maar veel L1 werkers kunnen via een versnelde procedure een G.K. krijgen. Daar zitten dan ook weer haken en ogen aan, dus zoals ik immer al zeg, heb je plannen in die richting, meteen naar je eigen immigratie-advokaat voor advies !
(Onze procedure was al door de labor certification fase heen toen we terug kwamen dus de L1 status had daar geen effekt meer op.)

Wat die advokaat je vertelde klinkt me eerder als een manier om iemand in een betere categorie te krijgen voor een G.K. (Er zijn nl. meerdere categorieeen en de meesten hebben een quota). Misschien kun je het nog eens vragen ? Want voor een L1 moet je minstens een jaar buiten de US hebben gewerkt dus ik vraag me af hoe haalbaar zijn/haar scenario is.

[kastelke]

Wat die advokaat je vertelde klinkt me eerder als een manier om iemand in een betere categorie te krijgen voor een G.K. (Er zijn nl. meerdere categorieeen en de meesten hebben een quota). .

Daar zou je wel eens gelijk in kunnen hebben.

Want voor een L1 moet je minstens een jaar buiten de US hebben gewerkt dus ik vraag me af hoe haalbaar zijn/haar scenario is.

Mijn echtgenoot werkt al heel wat jaren voor het bedrijf dat ons uit zou sturen op een L1, dus hij voldoet aan de eis van 'minstens 1 jaar in dienst tijdens de afgelopen 3 jaar.' En als hij nu in België werkt, en nadien naar Amerika trekt op een L1, en daar dan de procedure inzet voor een GC, dan heeft hij buiten de US gewerkt, namelijk in België.

[USInsider]

Kastelke, ik bedoelde met haalbaar scenario het idee van de advokaat die jij sprak. (Hoe kun je van H naar L status gaan als je de jaren in H status in de US hebt gewerkt ? Dan zou je de overgang van H naar L wel heel snel na aankomst moeten maken.)

Petra, inderdaad, in de laatste fase mag je de US niet uit, dat was voor ons ook zo. Maar destijds, als je H1 verlopen was na zes jaar en je had in die tijd geen G.K. bemachtigd (dus procedure volledig doorlopen) dan moest je echt weg hoor. (Daarmee waren de meesten dan ook hun procedure kwijt denk ik, want bepaalde wijzigingen zoals afbreken dienstverband hebben dat effekt voorzover ik weet.)
Ik was in die tijd net behoorlijk ziek gebleken en moest eigenlijk behandeld worden, ik heb overal en iedereen gebeld om te vragen om enig uitstel, een aantal weken meer in de US. Geen dag extra, werd me gezegd.

[kastelke]

Kastelke, ik bedoelde met haalbaar scenario het idee van de advokaat die jij sprak. (Hoe kun je van H naar L status gaan als je de jaren in H status in de US hebt gewerkt ? Dan zou je de overgang van H naar L wel heel snel na aankomst moeten maken.)

Ha! Dat is inderdaad een goede vraag.
Tegen de tijd dat we ooit een advocaat zouden nodig hebben, lijst ik hier nog wel eens mijn vragen op, dan kunnen jullie nog altijd aanvullen.

[Flying Dutchman]

Sandy -



mijn verhaal :

Op mn 17e in NL na de middelbare school begonnen aan mn opleiding tot piloot. Op mn 18e voor 6 maanden naar de VS gegaan (in 2 blokken van 3 maanden om hier als "toerist") te kunnen zijn, terwijl ik hier evaringsuren voor mn opleiding aan het opbouwen was... Hier in amerika mn beroepspapieren gehaald, en een maatschappij hier wilde me hebben en besloot me te sponsoren voor mn workpermit (H1)... Echter waren die al weggegeven en heeft mn immigration lawyer er een H3 uit kunnen slepen, en het op de een of andere manier (kromme bananen recht lullen) semi legaal kunnen maken om mij aan de bak te krijgen bij mn maatschappij..

Nu inmiddels in de greencard molen (ben nu 23, dus 5 jaar hier.. in mn uppie gekomen... en gebleven!) dus het is wachten wachten wachten...

Heb een amerikaanse vriendin (zoals je weet vinden ze accenten prachtig hier, dus dat is je fast track naar green card lane als je wilt... ) dus kan altijd nog trouwen als ik het wachten zat ben.

Vlieg gratis, en elke keer als ik even naar NL ga vind ik het geweldig om mn fam en vrienden te zien, maar na 1.5 / 2 weken kan ik niet wachten totdat ik weer hier thuis ben in de VS.....

De eerste 2 jaar (was ook wel ERUG jong met mn 18 en 19 !!!) miste ik mn familie en vrienden in NL onwijs!! elke maand telefoonrekeningen van 500+ dollar richting NL met mn nederlandse mobieltje, en kon niet wachten todat ik weer terug in NL was. Elke Nederlander die ik hier in de VS tegenkwam greep ik gelijk bij zn armen om maar wat Nederlands te kunnen praten.

Nu, en daar bedoel ik niks verkeerds mee, heb ik eigenlijk 0,0 behoefte (ga er in ieder geval niet voor uit de weg) om me te mengen tussen nederlanders. Voel me hier thuis, en voel me thuis tussen alle amerikanen. Vind het heel leuk om wat nederlands te praten hoor, maar ik stap er niet eerder voor mn bed uit, if you catch my drift.

Weet je, het heeft bij mij ook geholpen dat ik vanaf dag 1 in mn uppie (hoe zwaar dat ook is) alleen en enkel tussen de amerikanen zat. Ik werd in de groep/samenleving opgezogen om het zo maar te zeggen.

Living the dream !
FD

[hekkie]

Wat een geweldig verhaal! Ik hoop dat die niet alleen voor Sandy bedoeld was, want ik heb het ook met veel interesse en plezier gelezen.....

Ik vind het trouwens erg moedig van je om in je uppie op zo'n jonge leeftijd al DE stap te wagen. Mijn complimenten zoals je je hebt weten staande te houden en hoe je je gemis van Nederland hebt doorstaan en hoe je nu kunt relativeren.

Voor de toekomst wens ik je nog veel succes en geluk in je "thuisland" Amerika.

Groetjes Marjan

[Bara]

Wat een prachtige verhalen !!!

En zo verschillend allemaal !

Heb alles zitten lezen tot gister laat in de avond, ow ow ow, wat een droompjes allemaal.


Ooit hoop ik op een dag mijn verhaal hier ook neer te zetten, tot die tijd moeten jullie maar heel veel posten zodat wij hier een beetje kunnen genieten !


Als het goed is, ga ik volgend jaar een stage lopen in Amerika, dus dan zal mijn kleine verhaaltje ook beginnnen..

Iedereen bedankt, dat jullie zo open je verhaal hier vertellen, veel van opgestoken, en af en toe inderdaad ook gezwijmeld (zoo romantisch)

Groetjes Bára

[Bucwild]

Even kort mijn verhaal dan maar:

Als derde jaars HBO student Communicatie aan de Hogeschool InHolland besloten om mezelf in te schrijven voor een uitwisselingsproject voor 1 semester aan een Amerikaans College. Reden? Geen idee, ik was nog nooit de oceaan overgeweest en wilde mijn studietijd verijken met een onvergetelijke ervaring. Uiteindelijk werd ik uitgeloot om 1 semester te mogen studeren aan Judson College in Elgin, Illinois zo'n 45 minuten van Chicago. Werd daar geconfronteerd met iets wat ik nog nooit had meegemaakt, College Varsity Sports, en dan met name voetbal.

De Amerikaanse benadering van College Sports fascineerde me enorm (Het land trouwens ook!) en ik besloot de voetbalcoach te vragen of ik dat semester (Fall 2004) eens een paar keer mocht meetrainen om m'n conditie op peil te houden (voetbalde ook in Nederland). Daar stond ik dan tussen jongens uit alle delen van de wereld (Argentinie, Brazillie, Engeland) als simpele 3e klasse voetballer uit Nederland. Ik mocht niet deelnemen aan offcieele wedstrijden vanwege mijn exchange student status, maar droomde al van een plaats in dat team. Tijdens de trainingen ging ik voluit en probeerde ik mezelf te profileren met de gedachte er een eventuele scholarship uit te slepen.

Toen ik weer na 3 maanden terug was in Nederland en mijn studie in Rotterdam vervolgde kon ik de gedachte om in de Verenigde Staten te voetballen niet uit mijn hoofd zetten en besloot aan het eind van het Nederlandse schooljaar eens de coach van Judson College te mailen. Hij was schijnbaar best onder de indruk en na lang onderhandelen mocht ik me vorig seizoen met een (bijna) "full tuition scholarship" melden voor het trainingskamp in Chicago. Een droom kwam uit! Ik, als eenvoudige amateurvoetballer uit Rotterdam, mocht naar de Verenigde Staten om mijn hobby met mijn studie te combineren! Ongeloofelijk!

Er zitten sindsdien al twee seizoenen op het heb de tijd van mijn leven in de Verenigde Staten. Ik maak hier onvergetelijke dingen mee en zie met het soccer team de gehele Verenigde Staten. We reizen naar New York, Florida, Kansas, noem het maar op, en anders dan mijn wedstrijden anoniem af te werken op een zondagmiddag op een veldje in Rotterdam, speel ik nu in grote stadions College wedstrijden voor honderden uitzinnige studenten.

Ben nu even thuis bij de familie om kerst te vieren, maar volgend semester studeer ik af en hoop ik in de VS te blijven werken!

[Skuye]

Nou, hier gaan we dan........

..onder één voorwaarde.....dat mijn diertjes mee kunnen.Ja, met mijn 6 katten, 2 honden, 2 fretjes en 1 paard. Jay ons paard hebben we in april al de oceaan over gestuurd omdat ze anders 3 weken in Quarantiane zou moeten. Ze zou in mei 2 jaar worden en merries die nog geen 2 jaar zijn hoeven maar 2 dagen in Quarantaine.

Dat zou voor mij ook een absolute voorwaarde zijn !!
Heb ook een paardje ( 5 jr ) 3 honden en een papegaai.
Hoe heb je dat geregeld en wat gebeurt er dan allemaal met je beestjes ??
( en wat zijn zo de kosten of kan ik dat ergens online terug vinden ? )

( volgens mij ben ik ook via jou op dit forum terecht gekomen, zit jij ook op bokt ?? )

[han]

"Sandy"Bij gebrek aan een betere titel : )

Ik ben diverse lange threads aan het doorlezen op dit forum en ik geniet van het discussie gehalte - Door het lezen raak je bekend met een aantal forumleden

Ik vind het ook heel leuk om te lezen, leer er ook veel van, en inderdaad het lijkt net of je sommige mensen kent. Vooral over Petra en fam. lees ik graag.Mooie foto´s ook trouwens.
Ga zo door.

[Suzanne85]

Hoe ik in Amerika ben gekomen is waarschijnlijk wel de schrik van elke moeder haha. Ik zat al een jaar of twee op een forum van 3 Doors Down (Amerikaanse rockband uit Mississippi). Daar heb ik fantastische mensen leren kennen en echt vrienden gemaakt.

Op een gegeven moment werd bekend gemaakt dat 3 Doors Down op tour ging met Lynyrd Skynyrd (ook een Amerikaanse rockband), dit vond ik echt helemaal fantastisch! Ik begon grapjes te maken tegen eenlid waar ik heel goed mee op kon schieten dat ik wel bij haar in de tuin een tentje op wilde zetten. Na wat heen en weer grapjes te hebben gemaakt stelde zei zij dat ik welkom was als ik besloot die kant op te gaan.

Ik heb die avond hele gesprekken met m'n ouders gehad. Mijn vader vond het meteen prima, maar mijn moeder had er nogal moeite mee.

Twee dagen later heb ik mijn spaarrekening geplunderd en heb ik een ticket geboekt naar Alabama. Ik heb daar uiteindelijk 7 dagen gezeten en heb bij haar thuis geslapen. Ik ben ook naar het concert geweest, en een paar bandleden ontmoet. Het was echt een super vakantie! Het kriebelt al nu de zomer van 2007 er aan komt

''t was echt super om al jullie verhalen te lezen!!

[Staceybeesie]

Hoe ik in Amerika ben gekomen is waarschijnlijk wel de schrik van elke moeder haha. Ik zat al een jaar of twee op een forum van 3 Doors Down (Amerikaanse rockband uit Mississippi). Daar heb ik fantastische mensen leren kennen en echt vrienden gemaakt.

Op een gegeven moment werd bekend gemaakt dat 3 Doors Down op tour ging met Lynyrd Skynyrd (ook een Amerikaanse rockband), dit vond ik echt helemaal fantastisch!

Wij zijn hier in Raleigh vorig jaar ook naar een concert geweest van 3 doors down. Hele goede band
Vond het wel een hele andere manier van een concert meemaken dan in NL overigens.

[Emenem]

...3 Doors Down...Lynyrd Skynyrd...

Ik zat "vroeger" hele dagen in Rockcafé Backstage,
jou vast wel bekend, te Nijmegen, ik woonde er bijna!
Mag ik U complimenteren met Uw muziekkeuze!
Mooi verhaal! Tja, moeders hè..?

[Suzanne85]

Wij zijn hier in Raleigh vorig jaar ook naar een concert geweest van 3 doors down. Hele goede band
Vond het wel een hele andere manier van een concert meemaken dan in NL overigens.

Gave band he?! En ja het is inderdaad erg anders dan in Nl. Je hebt daar allemaal 'reserved seatings'. In NL ben je gewoon gewend om te staan tijdens een rock concert haha.

Ik zat "vroeger" hele dagen in Rockcafé Backstage,
jou vast wel bekend, te Nijmegen, ik woonde er bijna!
Mag ik U complimenteren met Uw muziekkeuze!
Mooi verhaal! Tja, moeders hè..?

Ik ben daar wel eens lang gelopen ja! En dankjewel voor het compliment haha. Ik ben trouwens nog jong genoeg om geen 'U' te worden genoemd

[Texas Boy]

Wij zijn hier in Raleigh vorig jaar ook naar een concert geweest van 3 doors down. Hele goede band
Vond het wel een hele andere manier van een concert meemaken dan in NL overigens.

Gave band he?! En ja het is inderdaad erg anders dan in Nl. Je hebt daar allemaal 'reserved seatings'. In NL ben je gewoon gewend om te staan tijdens een rock concert haha.

Ik zat "vroeger" hele dagen in Rockcafé Backstage,
jou vast wel bekend, te Nijmegen, ik woonde er bijna!
Mag ik U complimenteren met Uw muziekkeuze!
Mooi verhaal! Tja, moeders hè..?

Ik ben daar wel eens lang gelopen ja! En dankjewel voor het compliment haha. Ik ben trouwens nog jong genoeg om geen 'U' te worden genoemd

3 Doors Down is een heerlijke band met een ouderwets geluid. Ik heb vroeger veel rondgelopen in Doornroosje, o.a. Bad Brains, Cocteau Twins en ook regelmatig O42. Nu in Texas rijd ik over rustige wegen met op de radio Kenny Chesney and Toby Keith en het is nog lekker ook, Country

[suebrons]

Laat ik nu toch ook maar mijn verhaal neerzetten, ook al zit ik hier pas 3 maanden:

Ik ben van kleins af aan gefascineerd door de USA. Mijn vader is helemaal Amerika gek en heeft daar in zijn jonge jaren ook gewoond met zijn ouders. Alle verhalen die ik hoorde waren even enthusiast over het land.

En TV series als Beverly Hills 90210 hielpen ook goed mee om een beeld (ok rooskleurig en van TV af) te vormen. Verder was er nog een bepaalde Amerikaanse groep eind jaren 80 begin 90 waardoor ik alleen maar nog gefascineerder raakte in de USA.

De vele vakanties bevestigen eigenlijk het beeld alleen maar dat ik door alle verhalen kreeg. Maar goed dat zijn vakanties. En vakanties zijn altijd leuk.

Mijn ouders hebben een aantal jaar meegedaan met de lotterij, maar zonder succes. Toen ik 18 was begon ik zelf mee te doen. De minimum eis was middeelbare school en dat had ik toen bijna. Bij alle bijkomende kosten stond ik toen niet stil, ik wist maar een ding ik wilde permanent naar Amerika. En de lotterij was er, dus waarom niet. Maar geen succes uiteraard.

Gelukkug heb ik als student wel de kans gehad om hier te werken tijdens de zomer en ook nog een uitwisseling en een stage te kunnen doen. Ik denk da ik alles bij elkaar bijna twee jaar in de VS heb gewoond en geleefd. En na mijn vakantie baan, uitwisseling en stage in de USA wist ik zeker dat ik hier ooit wilde wonen. Ik heb gesolliciteerd na mijn studie etc maar veel verder dan vakantiewerk achtige baantjes ivm het visum lukte uiteraard maar niet. Dus toen maar geprobeerd in Nederland een carriere op te bouwen. Is me redelijk gelukt al was het dan wel in een heel andere sector, maar op een gegeven moment kwam ik in Nederland gewoon niet veel verder meer. Te veel sollicitanten en te weinig banen op een hoger niveau in de fast food, restaurant manager is leuk maar ik wilde toch wel wat verder dan dat. De recreatie (mijn opleiding en achtergrond qua zomerbanen en stage) kwam ik in Nederland niet eens in. Zelfs niet met restaurant management ervaring. Ja als seizoenswerker en daar had ik niet 4 jaar hard voor gestudeerd.

Het hele Amerika verhaal bleef dus knagen. Zeker omdat ik in Amerika wel de banen zou kunnen krijgen die ik zou willen, maar dan moest ik zelf voor een permament visum zorgen. Tja.....dat is dus zo'n beetje een omogelijke opgave.

Nog steeds deed ik elk jaar mee met de green card lotterij. Meer onder het mom je weet nooit en als ik niet mee doen dan win ik zowiezo niks. Tuurlijk deed ik mee in de hoop te winnen, maar na zoveel jaar was ik me er eigenlijk best van bewust dat die kans niet heel reeel is, laat staan erg groot.

En toen viel er vorig jaar April in ene een brief van de KCC op de deurmat. Ik was eigenlijk meer in shock omdat ik realiseerde dat mijn droom nu weleens echt uit zou kunnen komen. Ik mocht verder in het proces om een greencard aan te vragen. Zo'n kans laat ik me natuurlijk niet ontglippen. Het is zo'n enorm voorrecht om daarvoor ingeloot te worden.

Nu woon ik sinds januari van dit jaar permament in de USA en het bevalt me prima. Ik ben eindelijk weer werkzaam in de recreatie in een heel goede functie. En dit is nog maar het begin LOL. Terug naar Nederland? Geen denken aan. Ja voor vakantie en familiebezoek wel, maar ik zou er absoluut niet meer willen/kunnen wonen. Mijn leven is nu hier en voor mijn carriere zijn de kansen hier ook veel beter en talrijker.

Tuurlijk zijn er wel dingen die ik mis. Mijn familie en vrienden uiteraard, en dingetjes als oude kaas en drop. MSN, telefoon en internet zijn gelukkig geduldig voor het gemis van familie en vrienden. Voor de drop en de kaas zoek ik hier wel alternatieven of ik trakteer mezelf af en toe op een levering van een Nederlandse winkel. Verder moet ik nog even op zoek naar vaste adressen voor kapper, favoriet restaurant en dat soort dingen maar dat komt allemaal ook wel goed. Was ik in Nederland naar een andere stad verhuist (wat wel in de planning zat) had ik ook weer naar vaste adresjes moeten zoeken.

Da's mijn verhaal. Wel wat langer geworden dan gepland maar goed.