Aan alle nederlanders of Vlamingen in amerika

[Texas Boy]

die NL sticker ernaast doet het hem.
die heb je toevallig toch niet in nederland, Texas gehaald he?

Nee, en ook niet in Holland. Texas. heb diverse stickers meegenomen uit Nederland, had zo vermoeden dat ze in Texas wat moeilijker te verkrijgen waren

[ned in MO]

Niet kunnen wennen? dan moet je gauw weer terug gaan voordat je in ned ook niet meer kan wennen

Ik ben volledig geintegreerd en aan de omvang van mijn buik te zien begint die er ook in te passen

Ik ben denk al meer amerikaan dan nederlander

[Texas Boy]

Niet kunnen wennen? dan moet je gauw weer terug gaan voordat je in ned ook niet meer kan wennen

Ik ben volledig geintegreerd en aan de omvang van mijn buik te zien begint die er ook in te passen

Ik ben denk al meer amerikaan dan nederlander

Vandaag ook weer zo'n veel te grote en lekkere steak naar binnen gewerkt, het probleem is, ze zijn te goedkoop

[USInsider]

uh, het MiddenWesten dat is ook Illinois - met Chicago, en het is ook Wisconsin - met Milwaukee. Milwaukee is een fantastische stad om in/bij te wonen, vanwege de lake-front, de musea, de festivals en nog veel meer !

[USInsider]

Wat Speakingtongues beschrijft zijn zijn ervaringen/gevoelens, in antwoord op een vraag hier. Als je zijn betoog goed leest wordt duidelijk dat hij hier veel gevonden heeft wat goed is en dat hij best tevreden is met zijn bestaan hier.
Ik kan me in een deel van wat hij beschrijft best vinden. Het maakt denk ik verschil hoe je in de US belandt, en waar en onder wat voor omstandigheden. Mag je niet werken, dan heb je geen collega's, heb je geen kids, dan ontmoet je niet zo snel andere mensen (ouders), woon je in een voorwijk van een voorstad zonder vervoermiddel, dan kun je behoorlijk eenzaam zijn. Been there, done that.

Ik heb hier ook wel eens geschreven dat ik me hier een buitenstaander voel en dat ik denk - we zijn hier nu toch wel een behoorlijk aantal jaren - dat dat zo zal blijven. (En ja, ik zou me denk ik in Ned. ook niet meer thuisvoelen....) Maar mijn buren zijn en blijven duidelijk Hmong, mijn andere buren zijn wel USers maar ook lid van de Armeense gemeenschap hier, kortom een hart heeft niet voor niets vier kamers.
Net als Speakingtongues verbaas ik me over de vaak lage graad van technische ontwikkeling hier, als het gaat om consumentenartikelen. Ook ik heb mogen ervaren, meerdere keren, dat je kunt doodvallen als je betaalt hebt voor wat je kocht, maakt niet uit wat er beloofd is, wat er nog aan mankeert.
Wel heb ik over het algemeen goede ervaringen met dokters hier - wat S. overkomen is, zal karakteristiek zijn voor het gebied waar hij woont.

En dan de regionale verschillen ! Waar ik nu woon is een joekel van een kerk op iedere hoek van elke straat lijkt het wel, en als ik eens iemand tegenkom met wie ik kan praten (ik spreek geen Hmong of Mexicaans) probeert die persoon me meteen te bekeren. Religie is hier iets waar men mee te koop loopt terwijl het voor mij heel prive is. Ik denk dat dat zo van die verschillen zijn waardoor het 'thuisvoelen' wordt bemoeilijkt.

[Pennsylvania Dutch]

Er zijn een paar dingetjes die ik toch wel even naar voren wil brengen wat betreft zaken waar je op moet letten omdat ze net even anders liggen dan in NL/B.

Werken in de USA is net zoiets als "hoe is het weer nu in de USA". M.a.w., er is geen algemeen antwoord op. Hier in Pennsylvania geldt voor 80% van de banen de wet "Hire and fire at will". Dwz. dat er geen sprake is van contractuele (op CAO berustende) verhoudingen met een werkgever. Een werkgever kan je (soms zelf zonder opgaaf van redenen en zonder termijn) ontslaan. Je kunt als werknemer hetzelfde doen: zonder opgaaf van redenen en zonder termijn) je baan opzeggen. Wil je in aanmerking komen voor "rehire" wordt vaak een opzegtermijn van 2 weken vereist, maar dat is geen wet.
Je wordt per uur betaalt, er is geen vooraf vastgesteld week/tweewekelijks -of maandloon.
In PA kennen ze het "Lay Off" systeem: is er geen werk genoeg bij de werkgever, wordt je naar huis gestuurd met de mededeling dat als er weer nieuwe opdrachten/orders binnenkomen men je misschien opbelt met de vraag of je terug wil komen. Je krijgt intussen wel een werkloosheidsuitkering.
Als je werk zoekt in PA moet je heel goed oppassen voor de zgn. "benefits" die geboden worden. Vooral de ziektekostenverzekering kan je de das omdoen als je niet vooraf onderzoekt wat het je gaat kosten. Schrik niet als blijkt dat je meer dan 50% van je netto loon kwijt bent aan premies, eigen bijdragen etc. etc. Navrant feit: veel werkgevers zijn heel terughoudend met deze informatie tijdens een interview. Soms wil men deze info niet eens geven.
In de meeste gevallen kom je pas in aanmerking voor ziektekostenverzekering na 3 maanden dienstbetrekking.

Een voorbeeld uit eigen ervaring: heb eens een baan aangenomen voor $ 7.25 per uur. Op mijn vraag wat de ziektekostenverzekering mij gaat kosten na 3 maanden, werd mij verteld dat dit een van de beste en goedkoopste van Pennsylvania was. Niets om mij zorgen over te maken. De "policies" van het bedrijf verboden het echter om gedetailleerde info te geven. Na 3 maanden kreeg ik het hele "benefits"pakket thuisgestuurd. Bleek dat ik voor een ziektekostenverzekering voor mij en mijn vrouw meer kwijt was dan ik netto verdiende !! Ben boos 't kantoor binnengelopen en hen verteld dat ze mijn baan in kun k*nt konden steken (in zo'n situatie kun je dat rustig zo tegen een werkgever zeggen, tenminste hier in PA )

Werk je niet, kijg je niet betaald. Tenzij je ziekteuren, vakantieuren of persoonlijke uren hebt opgebouwd. Er is geen "ziektewet" in PA. Breek je een been en ben je wekenlang uit de roulatie, zit je gelijk in de penarie. Als je ziekteuren op zijn, komt er geen "paycheck" meer, en dus ook geen ziektekostenverzekering. M.a.w., ben je langdurig uit de roulatie kun je je gelijk zorgen gaan maken over je eigen huis (hypotheek), ziekenhuis -en doktersrekeningen en ga zo maar door. Hulp van de "welfare" is nauwelijks voorhanden. Er zijn ook geen wetten die je hiertegen beschermen.

Dit zijn maar een paar dingetjes waar je in Pennsylvania mee te maken krijgt wat betreft "werken".

Ik kan er nog wel een paar opnoemen, maar die komen later. Ik moet....ehm...naar m'n werk , ben al laat....

wordt dus vervolgd

[GoBucks]

Pensylvania Dutch...... waar werk je wel niet. Ik werk dan wel niet in PA maar in Ohio en hier is het toch wel anders (in mijn geval)

[ned in MO]

Er zijn een paar dingetjes die ik toch wel even naar voren wil brengen wat betreft zaken waar je op moet letten omdat ze net even anders liggen dan in NL/B.

Werken in de USA is net zoiets als "hoe is het weer nu in de USA". M.a.w., er is geen algemeen antwoord op. Hier in Pennsylvania geldt voor 80% van de banen de wet "Hire and fire at will". Dwz. dat er geen sprake is van contractuele (op CAO berustende) verhoudingen met een werkgever. Een werkgever kan je (soms zelf zonder opgaaf van redenen en zonder termijn) ontslaan. Je kunt als werknemer hetzelfde doen: zonder opgaaf van redenen en zonder termijn) je baan opzeggen. Wil je in aanmerking komen voor "rehire" wordt vaak een opzegtermijn van 2 weken vereist, maar dat is geen wet.
Je wordt per uur betaalt, er is geen vooraf vastgesteld week/tweewekelijks -of maandloon.
In PA kennen ze het "Lay Off" systeem: is er geen werk genoeg bij de werkgever, wordt je naar huis gestuurd met de mededeling dat als er weer nieuwe opdrachten/orders binnenkomen men je misschien opbelt met de vraag of je terug wil komen. Je krijgt intussen wel een werkloosheidsuitkering.
Als je werk zoekt in PA moet je heel goed oppassen voor de zgn. "benefits" die geboden worden. Vooral de ziektekostenverzekering kan je de das omdoen als je niet vooraf onderzoekt wat het je gaat kosten. Schrik niet als blijkt dat je meer dan 50% van je netto loon kwijt bent aan premies, eigen bijdragen etc. etc. Navrant feit: veel werkgevers zijn heel terughoudend met deze informatie tijdens een interview. Soms wil men deze info niet eens geven.
In de meeste gevallen kom je pas in aanmerking voor ziektekostenverzekering na 3 maanden dienstbetrekking.

Een voorbeeld uit eigen ervaring: heb eens een baan aangenomen voor $ 7.25 per uur. Op mijn vraag wat de ziektekostenverzekering mij gaat kosten na 3 maanden, werd mij verteld dat dit een van de beste en goedkoopste van Pennsylvania was. Niets om mij zorgen over te maken. De "policies" van het bedrijf verboden het echter om gedetailleerde info te geven. Na 3 maanden kreeg ik het hele "benefits"pakket thuisgestuurd. Bleek dat ik voor een ziektekostenverzekering voor mij en mijn vrouw meer kwijt was dan ik netto verdiende !! Ben boos 't kantoor binnengelopen en hen verteld dat ze mijn baan in kun k*nt konden steken (in zo'n situatie kun je dat rustig zo tegen een werkgever zeggen, tenminste hier in PA )

Werk je niet, kijg je niet betaald. Tenzij je ziekteuren, vakantieuren of persoonlijke uren hebt opgebouwd. Er is geen "ziektewet" in PA. Breek je een been en ben je wekenlang uit de roulatie, zit je gelijk in de penarie. Als je ziekteuren op zijn, komt er geen "paycheck" meer, en dus ook geen ziektekostenverzekering. M.a.w., ben je langdurig uit de roulatie kun je je gelijk zorgen gaan maken over je eigen huis (hypotheek), ziekenhuis -en doktersrekeningen en ga zo maar door. Hulp van de "welfare" is nauwelijks voorhanden. Er zijn ook geen wetten die je hiertegen beschermen.

Dit zijn maar een paar dingetjes waar je in Pennsylvania mee te maken krijgt wat betreft "werken".

Ik kan er nog wel een paar opnoemen, maar die komen later. Ik moet....ehm...naar m'n werk , ben al laat....

wordt dus vervolgd

Als je in Amerika tot het "gewone" werkvolk behoort(niet negatief bedoeld) dan melken de werkgevers je inderdaad zoveel mogelijk uit.
Ook walmart doet dit.
Als je in de categorie hoger inkomen komt zeg 50k + dan is het leven wel wat anders. er wordt in het algemeen veel zorgvuldiger met je omgesprongen omdat je minder makkelijk vervangbaar bent. Ook krijg je betere benefits. Als je echt de american dream wilt leven zul je de gok moeten wagen om zelf wat op te bouwen (en geen baas om je te ontslaan). Mijn vrouw en ik hebben dit beiden gedaan en de resultaten beginnen te komen.
Ik ben 10 jaar geleden met 6.40 per uur begonnen als loonslaaf, ook laid off geweest maar uiteindelijk goed terecht gekomen. Ik kan mij niet meer voorstellen hoe het is om voor een baas te werken iedere dag waar zij dicteren wat ik moet doen.
Je zegt dat je je prettig voelt bij wat je doet daar bij walmart, maar wat als jij ineens op straat staat, wat is dan het alternatief?
Ook in de VS kun je je daartegen indekken. Het probleem is dat dat niet kan tegen een walmart salaris. Het kost gewoon teveel.

Ik moet alles zelf doen omdat ik eigen baas ben maar door het slim te spelen hoeft het helemaal niet veel te kosten.

Ik zeg altijd: You have to learn and understand the system. Once you understand the system you can beat the system and benefit from it.
Wist je bijv dat als je zelfstandig ondernemer bent en zelf voor de zieken kosten verzekering zorgt dit belastingaftrekbaar is?

[Pennsylvania Dutch]

Ik werk inderdaad bij Wal Mart, en hoor bij het "gewone werkvolk" (no offense taken @ ned in MO ). Ik heb geen bullen, hogescholen, degrees, speciale talenten etc, maar een Himalayaberg aan levenservaring.

Wal Mart is in mijn contreien de beste werkgever met de beste benefits. Daar is geen twijfel over. De krant staat er vol van hoe slecht 't gaat bij andere bedrijven, en ik spreek dagelijks vele, vele klanten die bij die bedrijven werken. De verhalen die ik dan hoor doen me helemaal denken "Goh, zit ik hier lekker gebakken toch". Krijg ook steevast de vraag "are they hiring ?" refererend aan een baan krijgen bij Wal Mart.

Wal Mart is zowat de enige werkgever die nooit hoeft te adverteren met vacatures. Op de personeelsafdeling is de prullenbak sowieso al te klein om de veel te grote stroom applicaties in te donderen.

Wat mijn werk specifiek betreft:
Ik voel me als een vis in 't water. Heb mijn hele leven in de logistiek en warehousing gezeten. Daar pluk ik nu de vruchten van, want het complete management van de megawinkel hangt aan m'n lip. Ik kan mijn eigen prioriteiten stellen, mijn eigen planning doen, en iedereen die in het magazijn komt respecteert mijn autoriteit. Ik wordt nooit bevolen, maar altijd netjes gevraagd. Ik kan me permitteren om zelfs tegen de allerheilige store manager te zeggen "Nee, doe ik niet. Misschien morgen". Elke dag ben ik vrij om te kiezen wat ik die dag nu weer eens zal gaan doen; natuurlijk waar ik zin in heb of wat ik op dat moment leuk vind om te doen. Ik moet wel zeggen, dat ik elke minuut van de dag vol overgave werk (ben dus geen "slacker").
Ik hoef niet zonodig "hogerop" al wordt mij dat regelmatig aangeboden. Management kan me gestolen worden. 60 + urige werkweken en dan nog "mandatory" overuren. Denk ik toch niet. Ik verdien nu $10.10, over een paar maanden komt er alweer een "excellent evaluation" aan, wat $0.60 meer per uur op gaat leveren. Samen met het inkomen van mijn vrouw zitten we er warmpjes bij en gaan in mei voor een maand naar Nederland op vakantie. Lekker toch ?

En tja, als Wal Mart mij op straat gooit (hoewel ik niet zou weten waarom, want wordt op handen gedragen, en Wal Mart is de enige werkgever die niet aan "Lay off" doet), dan vind ik wel weer wat anders. Ben al door hetere vuren gegaan in de USA. Voor mij geldt "geld maakt niet gelukkig" maar een beetje meer is wel leuk, en dat is wat we nu hebben, een beetje meer. Over "loonslaaf" (in negatieve zin) kan ik weinig zeggen, heb ik nog niet ervaren in de USA.

Over Ohio (@GoBucks); een tijd geleden spraken we met een vriend van ons die in Ohio woont en werkt, en die vertelde ons toch wel hetzelfde verhaal als wat voor PA geldt.

Maar ik geef toe dat 't per werkgever/regio sterk kan verschillen.

[JohnNJ]

...Ik voel me als een vis in 't water...

Mooi stuk. Ik heb het met plezier gelezen.

--john

[ned in MO]

Dat bedoel ik nou. Met een salaris van $10.70 kan je je niet indekken.
Je kan geen fatsoenlijke 401 k opzetten, financiele reserves opzetten is heel moeilijk. Stel je krijgt een hartaanval en bent 4 maanden uit de roulatie. Betaalt walmart jouw salaris in de tussentijd? Ik denk het niet.
kan je wel een short term disability verzekering nemen, maar dat kan je je weer niet veroorloven van een salaris van $10.70
Als je vrouw ongeveer hetzelfde zou verdienen kan je daar net van leven maar als je twee kinderen hebt die 10 dollar per uur kosten(school van de oudste $7000 and day care jongste $4000 per jaar alleen al) dan gaat dat nooit.

Het mooie van werken in de VS is dat ondernemerschap erg wordt toegejuigd. In jouw geval bijvoorbeeld zou je een bedrijfje kunnen beginnen in inventory control omdat je daar veel ervaring in hebt.
Gewoon doen als een side job in het begin.

Nu is de job nog fun maar als je straks 75 bent en nog MOET werken om dat de social security potjes allang leeg zijn, dan ben je niet blij.
Dit geldt trouwens net zo goed voor nederland denk ik

[Pennsylvania Dutch]

De hele "issue" over 401K (pensioenplan), Social Security en Medicare ligt heel moeilijk. Vooral voor laagbetaalden (waar ik bij hoor) is een "goed verzorgde oude dag" 'n fictie, afgaande op hoe de toekomst er volgens de huidige berekeningen er over 15-20 jaar uitziet. Zoals het het nu in mijn specifieke situatie er voor staat heeft het geen zin mijn huidig geluk te laten vergallen door het sombere vooruitzicht, wetende dat ik daar op dit moment totaal niets aan kan veranderen. Ik troost mij met de gedachte dat ik niet alleen ben die in deze realiteit zit. Met mij gaan honderdduizenden naar 'tzelfde "eindpunt".

Via Wal Mart heb ik een zgn. "STD", een Short Term Disability" verzekering. Deze kost mij een paar dollar per paycheck en dekt inkomstenderving en ziektekosten. Alhoewel de dekking minimaal is, geeft het toch een heel klein stukje zekerheid.

In mijn omgeving zie ik enorm veel mensen die er veel slechter voor staan dan wij. Met $ 10.70 en een redelijk goed "benefitspakket" zit ik als "arbeider" behoorlijk goed. Op een of andere manier weet iedereen zich te toch te redden. Gebeurt er een "mishap" met iemand, blijkt "The Community" ineens over geweldige reserves te beschikken die ruimhartig worden verstrekt. Iedereen "pitches in" als iemand in de penarie zit. Laatstelijk overleed de dochter van een mijn collega's die geen enkele verzekering had. Met 'n dollar hier en 'n dollar daar van collega's was binnen 2-3 dagen de hele uitvaart, begrafenis en graf/grafsteen betaald (ruim $10.000). Een paar collega's hebben de zorg voor "bills" en "groceries" op zich genomen en gaan regelmatig even langs om geld en eten te bezorgen.

Dit is geen uitzondering, maar regel. Ik wil hiermee niet zeggen dat ik anticipeer op steun van "The Community" mocht er wat mis gaan met mij, maar het geeft ons wel een heel warm gevoel, en op dit moment, in deze realiteit van onzekerheden, een idee van geborgenheid.

Belangrijk voor mij is, is dat ik mij lange tijd geleden gerealiseerd heb dat deze ruimhartigheid en "care" vanuit de gemeenschap sterk gebaseerd is op christelijke -en andere geloofsbeginselen. In mijn omgeving (ik weet niet hoe het elders is) ziet men het als een vanzelfsprekende plicht om mensen in nood te helpen. De manier waarop dat gebeurt is zo ontwapenend spontaan dat het mij soms tot tranen roert. Ik zag een jonge alleenstaande moeder haar (werkelijk) laatste 2 dollarbiljetten in een collectebus stoppen, zich daarbij verontschuldigend dat ze niet meer kon geven. Juist daarvoor vertelde ze me dat het Welfare office de maandelijkse $43 dollar foodstamps zal gaan intrekken omdat ze $3 per paycheck opzij zet om 1 Wal Mart aandeel per jaar (waarde: $47) te kunnen kopen. Ze verdient overigens $8.10 per uur.

Dat is de realiteit waarin wij leven. 401K, pensioenen, spaarpotten...ach, wij "armzaligen" doen het met een glimlach af. Het leven wordt genomen zoals het ons elke nieuwe dag wordt toegeworpen. Met een vloek en een traan, maar meestal gevolgd door een "joke" en een "smile" houden we mekaar hier liefdevol en met "dignity" vast. Het is een levensstijl die ik mijn hele volwassen leven heb gezocht, maar waarvan ik nooit had gedacht dat ik die in de USA zou vinden, al zeker niet omdat het niet de reden was waarom ik naar de USA kwam. Dat is immers de liefde voor mijn vrouw, die mij dit deed beslissen. Ik heb ook nooit bevroedt dat, alhoewel ik er altijd naar zocht, het zo moeilijk zou zijn om me daaraan aan te passen.

Ik was nooit "gelovig", religieus of Godsvruchtig. Maar ik neig tot het geloof dat mijn leven met de emigratie naar de USA om reden van pure liefde een hoger "purpose" heeft "fulfilled". Ik ben ervan overtuigd dat "vertrouwen" de beste zekerheden biedt in een tijd waar onzekerheid en valse hoop velen verleidt tot het volgen van een dwaalspoor.

Ik heb mij totaal en vol vertrouwen overgegeven. Blijkt dit over 20 jaar een foute beslissing te zijn, ben ik mij er terdege van bewust dat ik er zwaar voor zal betalen. Maar ik zal me er nooit schuldig onder voelen.

P.S.: sorry voor de engelse woorden in mijn stukje. Soms dekken deze de lading beter dan de Nederlandse...

[w8in]

Bij wat speakingtongues en oortjes beschrijven kan ik me grotendeels aansluiten.

Het is denk ik echter belangrijk om verschil te maken tussen "je kunnen aanpassen" en "je in Amerika helemaal thuisvoelen".

Ik zal me nooit helemaal thuisvoelen in dit land en heb er genoeg op aan te merken, maar heb weinig moeite om me aan te passen aan Amerika.
Ik heb gemerkt dat ik m'n mening hier (US) in het dagelijks leven wat meer voor me houdt, omdat ik een heel ander gedachtengoed heb dan veel Amerikanen om me heen. Het is allemaal (nogal) wat conservatiever hier en men maakt zich druk om zaken waar wij in Nederland om lachen. (Andersom maakt men zich in Nederland ook wel eens druk om zaken die er neit toe doen, denk ik).
Verder doe je gewoon een beetje mee met de samenleving voor zover je dat wenst. Beetje meelopen met de sociale normen en waarden, maar wel tot je je eigen grenzen bereikt. Waar ik geen zin in heb, daar doe ik niet aan mee.

En de regeltjes zoals die hier gelden..ach...als je je niet kunt aanpassen, dan heeft dat denk ik meer met je eigen flexibiliteit te maken. Wat de reden ook is dat je naar Amerika bent vertrokken, het lijkt me sterk dat het onder dwang gebeurd is. Daarom moet je er gewoon zelf het beste van maken.

Zie het maar als een nieuwe baan. Andere regeltjes, andere interne cultuur, andere sfeer. Als je je stemming laat verpesten door alles waarmee je het oneens bent, dan ben je verkeerd bezig.

Maar misschien schrijf ik teveel vanuit mijn eigen beleving en zijn er echt mensen die niet in Amerika kunnen aarden..kweenie. Dat soort mensen zul je denk ik op deze site niet zo snel aantreffen

[wiepster]

Bij wat speakingtongues en oortjes beschrijven kan ik me grotendeels aansluiten.

Het is denk ik echter belangrijk om verschil te maken tussen "je kunnen aanpassen" en "je in Amerika helemaal thuisvoelen".

Ook ik pas mij aan en verwonder mij nog dagelijks over de samenleving hier.
Thuis is mijn omgeving en daar heb ik het prima naar mijn zin met mijn gezin en dan maak het niet uit of je in verwegistan woont of in Nederland of de USA.
Nederland en Amerika hebben beiden een westerse samenleving, maar wel met duidelijke verschillen.

[Petra/VS]

Het is denk ik echter belangrijk om verschil te maken tussen "je kunnen aanpassen" en "je in Amerika helemaal thuisvoelen".

Ik zal me nooit helemaal thuisvoelen in dit land en heb er genoeg op aan te merken, maar heb weinig moeite om me aan te passen aan Amerika.

Dit hangt misschien ook erg af van op welke leeftijd je hierheen komt. Ik ben hier volwassen geworden, zeg maar, en ik voel me in Amerika helemaal thuis. Eigenlijk heb ik me hier altijd thuis gevoeld, vanaf het eerste ogenblik. Maar ik kan me voorstellen, dat als je een gevestigde leven met een baan, huis en wat al niet meer in Nederland moest achterlaten, het een andere koek is.

[w8in]

Dit hangt misschien ook erg af van op welke leeftijd je hierheen komt. Ik ben hier volwassen geworden, zeg maar, en ik voel me in Amerika helemaal thuis. Eigenlijk heb ik me hier altijd thuis gevoeld, vanaf het eerste ogenblik. Maar ik kan me voorstellen, dat als je een gevestigde leven met een baan, huis en wat al niet meer in Nederland moest achterlaten, het een andere koek is.

Dat klopt inderdaad. Mijn vrouw en schoonouders hadden destijds een Duitse uitwisselstudente in huis die hier een paar jaar is blijven plakken en heeft dus van haar 16e tot haar 23e in Amerika gewoond. Zij voelt zich dan ook echt Amerikaanse als ze hier weer eens op bezoek is.

[JohnNJ]

.... Ik heb mij totaal en vol vertrouwen overgegeven...

Gewoon je hart volgen. Dat is de beste manier om gelukkig te worden. Wat jij hier vertelt is eigenlijk ook een deel van The American Dream, en die American Dream is niet iets uit een ver verleden, maar het bestaat nog steeds. Ook voor je vrouw moet het bijzonder zijn dat zij iemand heeft die in een ander werelddeel vrijwel alles achterliet om bij haar te kunnen zijn. Het gevoel van geborgenheid die gemeenschap en familie kunnen geven is iets dat ik wel herken. Count your blessings instead of your crosses; Count your gains instead of your losses.

--john

[kastelke]

Count your blessings instead of your crosses; Count your gains instead of your losses.

Want op 't eind van de rit zal John de rekening betalen.

[Texas Boy]

Count your blessings instead of your crosses; Count your gains instead of your losses.

Want op 't eind van de rit zal John de rekening betalen.

Amen