Laat ik iets meer duidelijkheid verschaffen - en ik hoop dat dit het juiste forum is voor de vraag. Vooraf alvast mijn excuses voor het lange verhaal, maar ik ben heel benieuwd naar jullie ervaringen.
Mijn echtgenote is Amerikaanse, en we wonen nu zo'n 7 jaar samen in Nederland.
Langzaamaan begint het bij haar echter toch te kriebelen om weer richting de VS te gaan.
Recentelijk zijn haar ouders en haar broer met zijn vrouw allebei naar de omgeving van Denver, CO, verhuisd, waar al veel familie woonde, waardoor nu het grootste deel van haar naaste familie ineens bij elkaar in de buurt woont. Dit betekent dat haar familie, in tegenstelling tot voorheen, nu wel veel tijd met elkaar door kan brengen (hetgeen mijn vrouw - begrijpelijk - lichtjes jaloers maakt).
Samen met de kriebel die er toch al was, leidt dit tot steeds sterker wordende verlangens om te verhuizen naar de VS.
Wat mij betreft: ik heb altijd gezegd nooit problemen te hebben met verhuizing naar de VS. Nu haar verblijfsvergunning in september 2009 verlengd moet worden komt de vraag: verhuizen ja/nee toch wat sterker naar de voorgrond. Ik heb nog steeds niet echt problemen met verhuizen - en je voelde 'm wellicht al aankomen - maar...
Ik ben enig kind, en enig kleinkind, en kom uit een zeer hechte familie. Daarbij wonen we dicht bij elkaar in de buurt, en zien elkaar zeer regelmatig.
Drie van de vier grootouders zijn nog steeds in leven (mijn opa wordt dit jaar 91, en mijn oma's zijn allebei 86).
Mijn moeder heeft altijd geroepen dat als wij ooit naar de VS verhuizen, zij mee zou gaan, en dat mijn vader maar na moest komen als hij met pensioen ging
Enkel en alleen het vertellen dat we op Realtor.com een leuk huis hebben zien staan voor weinig geld, leidt bij mijn moeder al tot (letterlijk) slapeloze nachten. Als ik ineens een paar duizend kilometer verderop woon, zal dit voor allebei mijn ouders (maar ook de grootouders) heel erg moeilijk zijn.
Mijn ouders hebben ons allebei altijd ontzettend gesteund (ook financieel), ook in de periode dat mijn vrouw al hier in Nederland was, en ik nog studeerde en door een moeilijke periode ging.
Je voelt 't misschien al aankomen: ik word heen en weer getrokken tussen allerlei gevoelens.
Enerzijds, ik ben bang om mijn ouders, die zo veel voor ons gedaan hebben, teleur te stellen door te vertrekken. Ze hebben gezegd dat ze, als de grootouders er eens niet meer zijn en mijn vader met pensioen is, ze 3 maanden Nederland, 3 maanden VS zouden willen doen. Nu is dat echter nog niet mogelijk, waardoor mijn moeder er volgens mij haast aan onderdoor zal gaan om ons zo lang niet te zien.
Gezien de hoge leeftijden van de grootouders willen ze sowieso niet al te lang wegblijven, voor het geval er iets zou gebeuren - iets wat bij mij ook in het achterhoofd speelt, hoewel dat voor mijn vrouw nu ook geldt; haar oom is pas overleden, en het was voor ons niet mogelijk om naar de begrafenis te gaan. Ik zou dus m.a.w. het gevoel krijgen dat ik iedereen in de steek zou laten.
Van de andere kant: "there's no time like the present", we zijn nog jong, ik 30 en zij 28, we hebben nog geen kinderen, en qua carriere zouden we niet veel opgeven als we verhuizen. We moeten toch opnieuw beginnen in de VS, dus hoe jonger we verhuizen, hoe beter (het helemaal opnieuw beginnen zal mogelijk iets moeilijker worden als je ouder wordt, al breng je dan natuurlijk ook ervaring mee). We hebben allerlei plannen die eenvoudiger te realiseren zullen zijn in de VS dan hier.
En wellicht moet je op een bepaald moment echt voor jezelf gaan kiezen, en niet voor anderen hierblijven (ook al zijn dat dan je naaste en dierbaarste familieleden).
Ik zou graag horen of andere mensen wellicht met dezelfde tweestrijd zitten, of hebben gezeten, en hoe jullie daarmee omgaan/om zijn gegaan.
En daarnaast, hoe gaat je familie om met je verhuisplannen/verhuizing, hoe heb je het "slechte nieuws" gebracht, kortom al jullie ervaringen op dit gebied zouden welkom zijn.
Nou, als je al tot hier hebt doorgelezen, dan in ieder geval alleen al daarvoor bedankt! En uiteraard alvast bedankt voor eventuele reacties...
Groetjes,
Dennis
En ik begrijp je vraag heel erg goed. Zelf hebben wij in 2000 de kans gehad om voor het werk naar Amerika te verhuizen. We zijn beiden enige kinderen, maar mijn man zijn ouders waren er al niet meer, en met de rest van de familie had hij geen band. Toch waren het mijn ouders die ons dus niet hebben laten vertrekken. Mijn moeder haar (mentale) gezondheid is nooit ok geweest, er was ondertussen een kleinkind waardoor ze toch weer wat opflakkerde... En ik voelde me dus heel erg verantwoordelijk ten opzichte van haar. Ze kon me ook altijd *onmiddellijk* nodig hebben, en als je dan op minder dan een uurtje rijden van elkaar woont, is dat stukken handiger dan wanneer je een dag onderweg bent en dit ook nog honderden euro's kost.
