Boek je Amerikareis via een echte USA-expert: Klik hier om alle prijzen voor je USA-reis te vergelijken: vliegtickets, autohuur, rondreis, en meer!
Belangrijk: Nieuwe leden, voltooi je registratie door een nieuw onderwerp te starten in "Nieuwe forumleden introductie"!
Belangrijk: Nieuwe leden, voltooi je registratie door een nieuw onderwerp te starten in "Nieuwe forumleden introductie"!
Hoe ben je in Amerika terechtgekomen?
-
Sonnie1983
- Amerikafan
- Berichten: 333
- Lid geworden op: 17 jul 2007, 11:07
- Locatie: Brabant
Intersant
Ik heb jou bericht helemaal gelezen en vind het zeer intersant.Petra/VS schreef:Hoi Sandy,
Leuk idee. In 1982 kreeg mijn vader een baan aangeboden bij de Wereldbank in Washington DC. Mijn ouders besloten, na herhaalde malen de VS bezocht te hebben, dit aanbod te aanvaarden.
Ik studeerde destijds al bijna 3 jaar in Utrecht en was allerminst enthousiast toen ik hoorde, dat ons gezin naar die rare VS ging emigreren. Ik had een heel vertekend beeld van dit land, allemaal gebaseerd (natuurlijk) op de media (die ten tijde van Reagan ook niet erg pro-VS was) en wat ik op tv zag in series. Het leek me drie keer niets en besloot dus als enige achter te blijven.
In juni 1983 verhuisden mijn ouders, twee jongere broers en zusje en ik ging voor de zomer mee. Het was een hele reis, we hadden 12 koffers, twee honden en een kat mee en moesten op New York's JFK vliegveld al dat spul van de ene naar de andere terminal slepen, door de hitte, want het was bijna 40 graden buiten.
Moe kwamen we in Washington aan. De dieren hadden het ook gehaald, maar geen van de koffers was meegekomen. In onze lange mouwen en broeken (het was in Nederland koud) gingen we doodmoe naar het hotel. Gelukkig kwamen de koffers 's nachts allemaal aan.
Van die eerste week herinner ik me nog, dat we gigantische bliksemschichten uit het hotelraam zagen en daaruit kwam zo'n zwaar onweer, zoiets hadden we nog nooit meegemaakt.
En de eerste keer, dat we de stad Washington binnenreden. Een tante had me verteld, dat er allemaal musea rond grasvelden stonden. Ik had me dat op Nederlandse schaal ingebeeld, je kunt je voorstellen, dat de werkelijkheid een schok was.
Mijn hemel gingen mijn ogen even open! Het was allemaal zo anders, dan ik me had voorgesteld en het beviel me prima, vooral het klimaat en de ruimte. Ik had de zomer van mijn leven!
Mijn ouders kochten een flink huis, twee keer zo groot als waar we in Nederland met zijn zessen hadden gewoond en kochten twee stationwagons, waarop we de nummerborden SEXY 6 en NIFTY 9 schroefden.
Mijn broers en zus moesten een cursus volgen om hun Engels dusdanig bij te spijkeren, dat ze in september gewoon naar school zouden kunnen. Dat lukte goed.
Maar eind augustus moest ik weer weg. Het was vreselijk moeilijk mijn familie achter te laten, maar tot mijn grote verbazing eigenlijk nog moeilijker om de VS te verlaten.
Ik was altijd trots op mijn Britse accent, mensen in Engeland konden niet plaatsen waar in het Verenigd Koninkrijk ik vandaan kwam. Maar op de terugweg naar Nederland die zomer van 1983 hoorde ik mezelf met schrik "After Eight" op de Amerikaanse manier uitspreken!
Gedurende het jaar dat volgde heb ik hard na moeten denken. Wat wilde ik? Mijn studie had niet veel toekomst in Nederland (Italiaans) en, ondanks dat ik dol was op mijn grootouders, Nederland leek leeg zonder mijn ouders, maar vooral mijn brusjes.
Mijn vader was echter onvermurwbaar. Ik had mijn kans gehad, als ik nu naar Amerika wilde verhuizen zou hij niet nog een studie betalen en mij huur vragen als ik eenmaal werk had. Ik kon binnenkomen op een visum via zijn werk bij de Wereldbank en mocht daarmee werken, maar op mijn 25e zou ik terugmoeten.
Ik was ervan overtuigd, dat ik dat alles wel zou overwinnen, zolang ik maar in de VS was. Daar kwam nog bij, dat ik al jaren spierproblemen had en in Nederland van het kastje naar de muur werd gestuurd. In de VS werd ik serieus genomen en werden er allerlei testen gedaan om uit te zoeken wat er was. Uiteindelijke diagnose: fibromyalgie.
De knoop werd doorgehakt en in juni 1984 nam ik afscheid van mijn vrienden in Utrecht en vertrok naar Noord-Virginia. Daar had ik inmiddels een zes weken durende reisopleiding gevonden, vlakbij mijn ouders, die ook zou helpen met plaatsing bij een bedrijf na voltooiing van de cursus.
Mijn vader schoot me het geld voor en ik genoot van de opleiding en ik sloot mijn eerste vriendschappen in de VS. Het leukste vond ik het, toen de klas me op mijn verjaardag mee uitnam voor lunch bij TGIF en er door iedereen in het restaurant keihard "Happy Birthday" werd gezongen. Dat was helemaal nieuw voor mij!
Omdat ik geen auto had, nam ik de bus naar school. Op een warme dag was ik vroeg klaar en had geen zin om op de bus te wachten. Dus besloot ik de ongeveer 10 kilometer naar huis te lopen. Dat deed ik in Nederland ook vaak, tenslotte. Het ging allemaal prima, tot ik aan de vierbaansweg kwam en tot mijn schrik zag, dat er geen voetgangerslicht was (is inmiddels, 20 jaar later, een stuk beter geregeld, gelukkig). Ik belde mijn moeder, dat ik niet verder kon en of ze me op kon halen.
Nadat ik mijn diploma gehaald had, soliciteerde ik bij een klein reisbureau in Washington DC. Ik werd aangenomen (ik had geluk, want ik antwoordde een vraag over waar Pittsburgh lag toevallig goed, maar had eigenlijk geen idee waar dat precies was) voor een jaarsalaris van $12.000. Een week later vond ik uit, dat ik $500 minder kreeg, dan een collega met dezelfde ervaring, omdat men bang was, dat mijn Engels niet goed genoeg was. Gelukkig werd dat na mijn protest gauw rechtgezet.
Natuurlijk is er nog veel en veel meer te vertellen over de eerste jaren hier. Ik zou er wel een boek over kunnen schrijven en dit is al zo lang.
Omdat ik, als ik niets zou ondernemen, op mijn 25e terug naar Nederland zou moeten, ben ik via dat reisbureau de aanvraag voor een groene kaart begonnen. Helaas maakte dat, dat ze mij als hun bezit gingen zien en ik idiote uren moest werken.
Uiteindelijk (vooral nadat de nieuwe Nederlandse baas van het bedrijf me had gedreigd, dat hij zou zorgen, dat ik nooit weer werk zou kunnen vinden in de reiswereld, als ik bij zijn bedrijf weg zou gaan) ben ik toch de procedure begonnen om via mijn huwelijk de groene kaart aan te vragen. Op die manier kon ik weg bij dat bedrijf. Dit alles was in 1989, vier jaar na de originele aanvraag van de groene kaart, die verre van in aantocht was.
Na allerlei INS perikelen, die ik hier maar niet zal bespreken, had ik dus eindelijk een groene kaart. In 1999 zou mijn vader met pensioen gaan en hij zou dan terug naar Nederland moeten, als hij geen groene kaart had.
Om hem te kunnen sponsoren moest ik Amerikaans burger worden. Ik had willen wachten, tot de wet die dubbele nationaliteit toelaat, werd aangenomen in Nederland, maar helaas lukte dat niet. Op 9 september 1999 werd ik Amerikaans staatsburger, een beetje tegen wil en dank, maar ik ben er nu toch blij mee, dat ik mag stemmen en er helemaal bij hoor. Ik mag mijn Nederlanderschap terugvragen tot 2013, maar of ik dat echt wil weet ik niet. Ik zie mezelf nooit meer in Nederland wonen, maar ik voel me sterk verbonden met het land, de taal, de cultuur en de mensen. Ik ben trots op mijn afkomst en probeer zoveel mogelijk daarvan op mijn kinderen over te brengen.
Ondanks een redelijk aantal obstakels heb ik geen dag spijt gehad van mijn beslissing om naar de VS te verhuizen. Een Nederlandse kennis heeft me vandaag nog gezegd, dat ik "Amerikaans" vriendelijk bleef in een conversatie. Geef mij maar de vriendelijkheid, het optimisme en de makkelijke "smile", die hier gewoon is, het werkt aanstekelijk.
Ok, ik ben trots op degene(n) die dit helemaal hebben gelezen.
Enkele aandachtspunten; ik vind jou een dorzetter .
Ik ervaar hetzelfde als ik in Amerika ben, de vriendelijkheid, de ruimte is geweldig.De wijze hoe er wordt omgegaan met elkaar is geweldig.
Ik ben er een paar keer geweest en ben helemaal weg van Amerika, ik probeer het van me af te zetten het verlangen om te remigreren maar het blijft steeds prikkelen.
Kan iemand mij meer vertellen over Palm coast in Florida.
Is het een leuke woonomgeving
Is het een leuke woonomgeving
Hartstikke leuke verhalen allemaal! Wat me opviel is dat iedereen het heeft over de vriendelijke mentaliteit, was dus 1 van de eerste dingen die mij ook opviel maar dacht dat het kwam omdat ik uit de randstad kom, vriendelijkheid is hier vaak ver te zoeken. Wie weet schrijf ik mijn verhaal ook hier in de toekomst, ben er wel positief over.
-
nanobrt
- Amerika-ontdekker
- Berichten: 25
- Lid geworden op: 07 okt 2007, 05:47
- Locatie: Downtown Philly
Hmm, die vriendelijkheid is me anders nog niet zo opgevallen hier in downtown Philadelphia (of Boston, SF, LA, LV en San Diego). Is het ook niet gewoon zo dat veel US bezoekers/immigranten in kleinere plaatsen of rustige buitenwijken terecht komen waar het er inderdaad vriendelijk en gemoedelijk aan toe gaat ? Het maakt in Nederland ook nogal uit of dat je in de randstad bent of in een dorpje in Drenthe.
nanobrt schreef:Hmm, die vriendelijkheid is me anders nog niet zo opgevallen hier in downtown Philadelphia (of Boston, SF, LA, LV en San Diego). Is het ook niet gewoon zo dat veel US bezoekers/immigranten in kleinere plaatsen of rustige buitenwijken terecht komen waar het er inderdaad vriendelijk en gemoedelijk aan toe gaat ? Het maakt in Nederland ook nogal uit of dat je in de randstad bent of in een dorpje in Drenthe.
Hier in Texas zijn de mensen over het algemeen vriendelijk en vooral ook beleefd. Maar ga eens naar een overheidsinstelling of een fastfood tent en het zijn dezelfde chagerijnige mensen als in Nederland. Vind trouwens dat in veel kleine dorpjes in Nederland de vriendelijkheid ook ver te zoeken is, vooral als je niet lid bent van de goede kerk.
Tijdens mijn studie journalistiek ben ik begonnen met modellenwerk. Een lucratief bijbaantje om zonder de financiële zorgen van de gemiddelde student te kunnen leven. Het is echter geen werk waar je een fulltime werkweek mee kunt vullen, althans niet in Nederland. Tijdens een show in Milaan kwam ik in contact met Amerikaanse modellen en door met hen te praten kwam ik erachter dat er in de States heel wat meer werk zat. Bovendien was de boeker van Ford, een groot agency in New York, daar aanwezig en die wilde mij wel opnemen in zijn modellenbestand. Zo ontstond het idee om daarheen te gaan, al wilde ik eerst mijn studie afmaken.
Zo gezegd zo gedaan. Al had ik me wat verkeken op het hele visum gebeuren. Ik nam in augustus contact op met Ford, en die vertelden mij dat ik een aanvraag in moest dienen voor een H-1B visum, wat pas weer zou kunnen vanaf begin april het volgende jaar. Wachten dus.
De aanvraag geschiedde dit jaar, maar helaas, er waren maar liefst meer dan twee keer zoveel aanvragen dan dat er visums beschikbaar waren, en ik kwam niet door de loting heen. Ik zag mijn hele Amerika avontuur al in rook opgaan, toen er nog een visum bleek te bestaan dat ik aan kon vragen: het O-1 visum. De aanvraag ging begin juli de deur uit, en drie weken later was mijn visum toegekend.
Ik had mijn vertrek in oktober in de planning staan. Met een H-1B zou het visum namelijk dan pas ingaan, en ondanks het feit dat mijn O1 visum direct per toekenning inging, hield ik vast aan deze planning. Half oktober vloog ik dan naar New York. Niet wetende wat ik aan zou treffen, want ik was nog nooit in New York geweest. Of in een ander deel van Amerka, ik was zelfs nog nooit buiten Europa geweest. Erg spannend dus.
Via Craigslist had ik een kamer gevonden. Onwijs lastig, want niemand wilde je, begrijpelijkerwijze, in huis nemen zonder je te kennen. Helaas kwam ik niet zo goed terecht, het was een klein appartementje waar ik sliep op een matras op de grond, dat zo slecht lag dat ik er rugpijn van kreeg en dat zelfs mijten had...erg ranzig allemaal. Bovendien had ik er niet echt een eigen kamer: een kleine ruimte afgeschermd door doeken...ik was hier natuurlijk doodongelukkig en wilde er zo snel mogelijk weg.
Dat gebeurde na 2 dagen. Ik had van een bekende in Nederland het nummer van een Bed and Breakfast gehad, heb die vrouw opgebeld en gelukkig kon ik daar voor een paar dagen terecht. Daar moest ik na 4 dagen ook weer uit, en ik vertrok naar een ander model dat ook net in New York aan was gekomen. Ook weer niet helemaal ideaal, want ik sliep in de huiskamer van haar 1 BR appartment, waardoor ik niet de privacy had die je als mens toch nodig hebt. Maar voor de rest fijn appartement, goede locatie, en het model bij wie ik verbleef was een leuke meid.
Tijdens mijn zoektocht naar een kamer (wat een crime in NYC! Zelfs als je er al woont is het moeilijk...je moet het maar net treffen met je huisgenoten, en alles is zo ontzettend duur!) kwam ik Danielle tegen, een model van mijn bureau. Zij was ook op zoek naar een nieuwe stek, en we besloten samen te gaan zoeken. In Brooklyn, net iets goedkoper dan Manhattan. Nadat we 15 appartementen bekekend hadden, vonden we iets naar onze zin. In Park Slope, een goede wijk in Brooklyn die goed te bereiken is met de metro. We hebben voor een jaar getekend, dus dat geeft wel een goed gevoel, ben ik die tijd in ieder geval onder de pannen. Was wel erg geshockeerd door de makelaarsprijzen hier, 15% van de jaarlijkse huur is niet ongewoon, en dat vind ik wel erg veel geld voor het weinige werk dat de makelaar heeft voor de bemiddeling tussen huisbaas en huurder, maar ja...zo gaat dat hier nu eenmaal.
Ik ben hier nu in totaal ruim 5 weken en het was erg intens allemaal. Bovendien is het missen van mijn geliefde, met wie ik 1,5 jaar samen heb gewoond in Nederland en die achter is gebleven, me ook niet in de koude kleren gaan zitten. Ook heb ik nog haast geen werk: het is sowieso een rare tijd zo aan het einde van het jaar, met al die feestdagen, en daarnaast duurt het nu eenmaal een half jaar tot een jaar om je klantenkring op te bouwen, omdat je hier een nieuw gezicht bent. Maar het levensonderhoud is duur, het geld lijkt echt uit je zakken te vliegen, zelfs als je op de kleintjes let...reden genoeg voor mij om weer even voor twee maanden terug te gaan naar Nederland. Ik heb mijn leven hier nu opgezet, nu kan ik de dingen die ik mee heb gemaakt even verwerken in Nederland. Geld besparen. Weer bij mijn vriend zijn. En werken voor mijn Europese klanten, zodat er toch inkomsten zijn. Als ik weer terug kom is er meer werk hier, en heeft mijn bureau me goed onder de aandacht gebracht bij klanten, dus hopelijk kan ik dan meteen aan de slag. En zoniet: dan ga ik me lekker bezighouden met wat ik ook altijd al deed in Nederland: vrijwilligerswerk. Houd je bezig, is geestelijke bevredigend en is een manier om nieuwe mensen te leren kennen.
Dus...New York in het kort? Harde stad, ieder voor zich. Maar wat een aanstekelijke energie, en ik ben helemaal gek van de 'alles is mogelijk' mentaliteit. Daar wordt in Nederland vaak anders over gedacht...
In het komende jaar moet nog blijken hoe ik het ga doen hier, maar hierin zal ik niet de enige zijn. Dit is immers de stad waar velen heen komen met een droom. De stad die je maakt of breekt. Op dat gebied kan ik niets doen dan afwachten en vooral veel mazzel hebben, want dit heeft alles te maken met de juiste mensen tegen komen op het juiste moment, zeker in mijn beroep. Maar één ding is zeker: het zal zeker een mooi avontuur worden!
Zo gezegd zo gedaan. Al had ik me wat verkeken op het hele visum gebeuren. Ik nam in augustus contact op met Ford, en die vertelden mij dat ik een aanvraag in moest dienen voor een H-1B visum, wat pas weer zou kunnen vanaf begin april het volgende jaar. Wachten dus.
De aanvraag geschiedde dit jaar, maar helaas, er waren maar liefst meer dan twee keer zoveel aanvragen dan dat er visums beschikbaar waren, en ik kwam niet door de loting heen. Ik zag mijn hele Amerika avontuur al in rook opgaan, toen er nog een visum bleek te bestaan dat ik aan kon vragen: het O-1 visum. De aanvraag ging begin juli de deur uit, en drie weken later was mijn visum toegekend.
Ik had mijn vertrek in oktober in de planning staan. Met een H-1B zou het visum namelijk dan pas ingaan, en ondanks het feit dat mijn O1 visum direct per toekenning inging, hield ik vast aan deze planning. Half oktober vloog ik dan naar New York. Niet wetende wat ik aan zou treffen, want ik was nog nooit in New York geweest. Of in een ander deel van Amerka, ik was zelfs nog nooit buiten Europa geweest. Erg spannend dus.
Via Craigslist had ik een kamer gevonden. Onwijs lastig, want niemand wilde je, begrijpelijkerwijze, in huis nemen zonder je te kennen. Helaas kwam ik niet zo goed terecht, het was een klein appartementje waar ik sliep op een matras op de grond, dat zo slecht lag dat ik er rugpijn van kreeg en dat zelfs mijten had...erg ranzig allemaal. Bovendien had ik er niet echt een eigen kamer: een kleine ruimte afgeschermd door doeken...ik was hier natuurlijk doodongelukkig en wilde er zo snel mogelijk weg.
Dat gebeurde na 2 dagen. Ik had van een bekende in Nederland het nummer van een Bed and Breakfast gehad, heb die vrouw opgebeld en gelukkig kon ik daar voor een paar dagen terecht. Daar moest ik na 4 dagen ook weer uit, en ik vertrok naar een ander model dat ook net in New York aan was gekomen. Ook weer niet helemaal ideaal, want ik sliep in de huiskamer van haar 1 BR appartment, waardoor ik niet de privacy had die je als mens toch nodig hebt. Maar voor de rest fijn appartement, goede locatie, en het model bij wie ik verbleef was een leuke meid.
Tijdens mijn zoektocht naar een kamer (wat een crime in NYC! Zelfs als je er al woont is het moeilijk...je moet het maar net treffen met je huisgenoten, en alles is zo ontzettend duur!) kwam ik Danielle tegen, een model van mijn bureau. Zij was ook op zoek naar een nieuwe stek, en we besloten samen te gaan zoeken. In Brooklyn, net iets goedkoper dan Manhattan. Nadat we 15 appartementen bekekend hadden, vonden we iets naar onze zin. In Park Slope, een goede wijk in Brooklyn die goed te bereiken is met de metro. We hebben voor een jaar getekend, dus dat geeft wel een goed gevoel, ben ik die tijd in ieder geval onder de pannen. Was wel erg geshockeerd door de makelaarsprijzen hier, 15% van de jaarlijkse huur is niet ongewoon, en dat vind ik wel erg veel geld voor het weinige werk dat de makelaar heeft voor de bemiddeling tussen huisbaas en huurder, maar ja...zo gaat dat hier nu eenmaal.
Ik ben hier nu in totaal ruim 5 weken en het was erg intens allemaal. Bovendien is het missen van mijn geliefde, met wie ik 1,5 jaar samen heb gewoond in Nederland en die achter is gebleven, me ook niet in de koude kleren gaan zitten. Ook heb ik nog haast geen werk: het is sowieso een rare tijd zo aan het einde van het jaar, met al die feestdagen, en daarnaast duurt het nu eenmaal een half jaar tot een jaar om je klantenkring op te bouwen, omdat je hier een nieuw gezicht bent. Maar het levensonderhoud is duur, het geld lijkt echt uit je zakken te vliegen, zelfs als je op de kleintjes let...reden genoeg voor mij om weer even voor twee maanden terug te gaan naar Nederland. Ik heb mijn leven hier nu opgezet, nu kan ik de dingen die ik mee heb gemaakt even verwerken in Nederland. Geld besparen. Weer bij mijn vriend zijn. En werken voor mijn Europese klanten, zodat er toch inkomsten zijn. Als ik weer terug kom is er meer werk hier, en heeft mijn bureau me goed onder de aandacht gebracht bij klanten, dus hopelijk kan ik dan meteen aan de slag. En zoniet: dan ga ik me lekker bezighouden met wat ik ook altijd al deed in Nederland: vrijwilligerswerk. Houd je bezig, is geestelijke bevredigend en is een manier om nieuwe mensen te leren kennen.
Dus...New York in het kort? Harde stad, ieder voor zich. Maar wat een aanstekelijke energie, en ik ben helemaal gek van de 'alles is mogelijk' mentaliteit. Daar wordt in Nederland vaak anders over gedacht...
In het komende jaar moet nog blijken hoe ik het ga doen hier, maar hierin zal ik niet de enige zijn. Dit is immers de stad waar velen heen komen met een droom. De stad die je maakt of breekt. Op dat gebied kan ik niets doen dan afwachten en vooral veel mazzel hebben, want dit heeft alles te maken met de juiste mensen tegen komen op het juiste moment, zeker in mijn beroep. Maar één ding is zeker: het zal zeker een mooi avontuur worden!
Mooi verhaal, moest even denken aan een film zoals 'Coyote Ugly' In dit soort films gaat natuurlijk ook alles in het begin mis en opeens valt alles op zijn plaats. Positief blijven denken en er voor gaan en als het mis gaat, je hebt in ieder geval zoals je al schrijft een mooi avontuur gehad.
Good luck from Texas, hans
Good luck from Texas, hans
-
Steeve
- Amerika-newbie
- Berichten: 3
- Lid geworden op: 09 nov 2007, 15:19
- Locatie: Denver, CO, USA / Haarlem, NL
Wat een mooie en leuke verhalen zeg! Heb met zeer veel plezier deze verhalen zitten lezen. Twee keer zelfs!
Afijn, ik zal mijn verhaal ook eens toelichten.
De eerste aanraking met Amerika was toch wel mijn backpackreis door de VS en Canada in 2001. Na m'n diploma behaald te hebben, wist ik nog steeds niet wat ik wilde studeren. Ik ging toen naar Amerika. Ik heb hier ruim 6 maanden rondgetrokken en veel mensen ontmoet, waar ik nog steeds goede contacten mee heb. Mijn passie was vliegen en ben ook in contact geweest met een aantal vliegscholen in Florida. Mijn keuze voor vervolgtraject was dus snel gemaakt. In 2002 na thuiskomst heb ik gelijk mijn toekomstplannen op tafel gegooid. Dit was een zeer pijnlijk en emotioneel moment voor mijn ouders en zussen, omdat ik wéér naar Amerika ging, voor langere tijd. De dag erna afspraak met de bank gehad en lening uitgekeerd en gelijk alle papieren opgestuurd. In September ben ik daar begonnen en na ongeveer 15 maanden had ik al mijn ratings. Ik heb toen op een J-1 visum als instructeur gewerkt. Die twee jaar dat ik daar gewerkt heb, heb ik me steeds ingeschreven voor de DV-loterij, maar het geluk lag niet aan mijn kant.
Na ruim 3 jaar in Amerika te hebben gevlogen, ben ik weer teruggegaan naar Nederland. Ik had nog een kleine studieschuld, dus ik moest m'n geld verdienen. Echter, die tijd was de luchtvaart in elkaar gezakt voor 9/11 en heb ik ongeveer een jaar op kantoor gewerkt bij KLM met evt. doorgroeimogelijkheden. In dat jaar heb ik ook via internet contact gehad met een vrouw, Nicole. Het contact verliep los en ik had het idee dat we het goed met elkaar konden vinden. In mijn vakantie hebben we afgesproken elkaar te ontmoeten in Denver, CO en het was absoluut liefde op het eerste gezicht. Het was al vrij snel duidelijk dat zij verliefd op mij was en ik op haar. Het afscheid verliep dan ook zeer emotioneel.
In 2005 kwam zij naar NL toe met de kerst met haar ouders om even te laten zien wat voor vlees ze in de kuip had gesmokkeld. Haar ouders waren echt ontzettend lieve mensen en haar broer ook! Op dat moment studeerde ze psychologie in Phoenix en ik besloot weer naar Amerika te gaan om haar te zien. Elke seconde dat ze niet bij me was, was er een te veel. Toen ik haar weer zag, besloten we dat ik in Amerika blijf. Ik had me weer ingeschreven voor de DV-loterij, maar alweer geen geluk. Er was een bedrijf in Denver dat me wilde sponsoren om single pilot vliegtuigen te vliegen. Dit was absoluut de ervaring van m'n leven. Ik weet nog goed toen Nicole met een stageprogramma een aantal gehandicapte kinderen voorstelde om met mij te vliegen. Zij zag hoe blij ik was en ik zag hoe blij zij zag. Diezelfde avond heb ik haar ten huwelijk gevraagd. Al het papierwerk moest worden gedaan, immigration lawyer ingeschakeld omdat het zo lang duurde. Ik ben toen voor 3 maanden naar NL gegaan. Op dit moment zijn we ongeveer 8 maanden getrouwd en het huwelijk was absoluut het mooiste wat ik ooit heb mogen meemaken!
Zo, dat was het wel weer voor vandaag
Afijn, ik zal mijn verhaal ook eens toelichten.
De eerste aanraking met Amerika was toch wel mijn backpackreis door de VS en Canada in 2001. Na m'n diploma behaald te hebben, wist ik nog steeds niet wat ik wilde studeren. Ik ging toen naar Amerika. Ik heb hier ruim 6 maanden rondgetrokken en veel mensen ontmoet, waar ik nog steeds goede contacten mee heb. Mijn passie was vliegen en ben ook in contact geweest met een aantal vliegscholen in Florida. Mijn keuze voor vervolgtraject was dus snel gemaakt. In 2002 na thuiskomst heb ik gelijk mijn toekomstplannen op tafel gegooid. Dit was een zeer pijnlijk en emotioneel moment voor mijn ouders en zussen, omdat ik wéér naar Amerika ging, voor langere tijd. De dag erna afspraak met de bank gehad en lening uitgekeerd en gelijk alle papieren opgestuurd. In September ben ik daar begonnen en na ongeveer 15 maanden had ik al mijn ratings. Ik heb toen op een J-1 visum als instructeur gewerkt. Die twee jaar dat ik daar gewerkt heb, heb ik me steeds ingeschreven voor de DV-loterij, maar het geluk lag niet aan mijn kant.
Na ruim 3 jaar in Amerika te hebben gevlogen, ben ik weer teruggegaan naar Nederland. Ik had nog een kleine studieschuld, dus ik moest m'n geld verdienen. Echter, die tijd was de luchtvaart in elkaar gezakt voor 9/11 en heb ik ongeveer een jaar op kantoor gewerkt bij KLM met evt. doorgroeimogelijkheden. In dat jaar heb ik ook via internet contact gehad met een vrouw, Nicole. Het contact verliep los en ik had het idee dat we het goed met elkaar konden vinden. In mijn vakantie hebben we afgesproken elkaar te ontmoeten in Denver, CO en het was absoluut liefde op het eerste gezicht. Het was al vrij snel duidelijk dat zij verliefd op mij was en ik op haar. Het afscheid verliep dan ook zeer emotioneel.
In 2005 kwam zij naar NL toe met de kerst met haar ouders om even te laten zien wat voor vlees ze in de kuip had gesmokkeld
. Haar ouders waren echt ontzettend lieve mensen en haar broer ook! Op dat moment studeerde ze psychologie in Phoenix en ik besloot weer naar Amerika te gaan om haar te zien. Elke seconde dat ze niet bij me was, was er een te veel. Toen ik haar weer zag, besloten we dat ik in Amerika blijf. Ik had me weer ingeschreven voor de DV-loterij, maar alweer geen geluk. Er was een bedrijf in Denver dat me wilde sponsoren om single pilot vliegtuigen te vliegen. Dit was absoluut de ervaring van m'n leven. Ik weet nog goed toen Nicole met een stageprogramma een aantal gehandicapte kinderen voorstelde om met mij te vliegen. Zij zag hoe blij ik was en ik zag hoe blij zij zag. Diezelfde avond heb ik haar ten huwelijk gevraagd. Al het papierwerk moest worden gedaan, immigration lawyer ingeschakeld omdat het zo lang duurde. Ik ben toen voor 3 maanden naar NL gegaan. Op dit moment zijn we ongeveer 8 maanden getrouwd en het huwelijk was absoluut het mooiste wat ik ooit heb mogen meemaken!Zo, dat was het wel weer voor vandaag
-
mj*amerika
- Amerika-ontdekker
- Berichten: 46
- Lid geworden op: 29 okt 2006, 11:11
- Locatie: Kansas/Harderwijk
gevoelens
Ben de hele avond al verhalen aan het lezen over dit onderwerp en het maakt heel wat bij me los.
Ik verhuis in Februari 2008 naar Illinois en ik heb er echt gemixte gevoelens over. Mijn man is amerkaan, USairforce en we zijn al 12 jaar samen maar altijd in Nederland gewoond, nu is het zover, we worden naar de States gestuurd, iets waarvoor ik altijd bang bent geweest. Ik probeer positief te blijven, maar ik weet gewoon niet wat me te wachten staat. Door de verhalen te lezen op dit forum weet ik dat ik niet de enige ben die die stap heeft gemaakt en dat geeft me een goed gevoel.
Ik verhuis in Februari 2008 naar Illinois en ik heb er echt gemixte gevoelens over. Mijn man is amerkaan, USairforce en we zijn al 12 jaar samen maar altijd in Nederland gewoond, nu is het zover, we worden naar de States gestuurd, iets waarvoor ik altijd bang bent geweest. Ik probeer positief te blijven, maar ik weet gewoon niet wat me te wachten staat. Door de verhalen te lezen op dit forum weet ik dat ik niet de enige ben die die stap heeft gemaakt en dat geeft me een goed gevoel.
Wat een mooie verhalen zeg! Ik heb zelf ook een mooi verhaal, al dan wel persoonlijk, maar ik denk dat sommige misschien wel inspiratie hieruit kunnen halen.
Mijn band met mijn ouders was heel slecht. Ik ben opgegroeid vanaf toen ik naar de basisschool ging in kinderopvang, omdat mijn ouders altijd werkten. Mijn moeder was advocaat en mijn vader werkte voor een filmmaatschappij in Nederland. Hoewel we nooit ruzie hadden, was de band heel slecht. Ik groeide op in crèches, naschoolse opvang en bij mijn opa en oma. De enige keren dat ik mijn ouders zag, was 's avonds en in de weekenden.
De eerste keer dat ik op vakantie ben geweest, was naar Amerika. Ik was destijds 14 jaar en ik voelde me ontzettend thuis in dit land. Ik weet niet waarom, maar mijn gevoel zei dat. Ik voelde me op m'n gemak en ik voelde me echt kind daar. Het was een soort van emotionele band voor mij. Mijn zus had hetzelfde gevoel (die is een jaar jonger dan ik) en we verdiepten ons in onze tienerjaren in Amerika. Toen ik mijn VWO-diploma in 2003 in de wacht heb gesleept, voelde ik me ook gewoon vrij. Zonder enig overleg met mijn ouders en mijn spaargeld en geld van de IKEA, waar ik jaren gewerkt heb, ben ik naar Amerika gegaan. Ik heb daar ongeveer 6 maanden gebackpackt en toen moest ik het land helaas uit. Tijdens deze 6 maanden heb ik een meisje ontmoet, Caithlin, in Los Angeles. Het was liefde op het eerste gezicht en ik werd ook absoluut geaccepteerd door haar familie. Zo'n ultiem gevoel, heb ik nog nooit gevoeld. Een moeder die voor mij zorgde en een vader die leuke dingen deed. Ik voelde me ook gekwetst, omdat ik dit niet had. De enige keer dat ik wat leuks gedaan heb, was een reisje naar Amerika.
Toen ik weer terug naar Nederland ging met pijn aan mijn hart, kreeg ik weer al het gesnauw tegen me aan gepleurd. Ik werd niet opgehaald van het vliegveld. Nee, ik moest met veel tassen met de bus naar huis. Toen ik thuis kwam, waren ze niet eens thuis. Ze waren aan het werk. Dit was voor mij absoluut de druppel en toen ben ik bij mijn opa en oma gaan wonen. Ik wilde absoluut geen contact meer met mijn ouders en ook mijn zus is uit huis gegaan. Zij is via haar studie in Nieuw-Zeeland gestrand en is daar gebleven.
Okee, nu bleef ik dus achter bij een stel bejaarden die me ook erg op m'n zenuwen werkten. Ik had weinig vrienden en ik had het helemaal gehad. Ik heb me toen ingeschreven voor de green card lottery, maar ook dat hielp niets. Ik was ontzettend wanhopig en ik verlangde ontzettend naar Amerika en vooral naar mijn familie daar (want zo noemde ik de familie van Caithlin, alsof het ook mijn familie was). We hadden onderling veel telefonisch contact, internet en briefcontact, maar ik moest echt weg uit Nederland. Ik ben toen overgevlogen naar Los Angeles, naar Caithlin, en we hebben daar de dingen besproken hoe ik het beste en snelste in Amerika kan blijven, zonder het land uit te moeten. Tjaa, dan kom je maar op een ding uit en dat is trouwen. We waren er allebei zeer positief over, het enige wat ons verwarde was het feit dat het zo snel moest gebeuren.
Okee dan, nu moesten er dus belangrijke papieren de deur uit. Ik ben toen terug gegaan naar Nederland om mijn familie toch op de hoogte te brengen. Het werd wel een tikkeltje emotioneel, omdat mijn ouders het toch nog moeilijk vinden om twee kinderen in het buitenland te hebben wonen. De K1 papieren waren de deur al uit en de volgende keer dat ik de VS binnen zou komen, zou ik gaan trouwen. Best een raar idee, op je 20e. Mijn familie is meegegaan gelukkig en we hebben ook het een en ander uitgepraat. Ik heb ze wel duidelijk gemaakt, dat ik de familie van Caithlin toch boven hun prefereer.
Afijn, en toen ben ik dus getrouwd. Ik werk nu en ik studeer aan de universiteit. Ik woon wel met Caithlin bij hun ouders, maar die hebben een groot genoeg huis.
Nou, klinkt misschien raar, maar de tranen lopen nu werkelijk over mijn wangen
Overigens, ben ook nieuw hier
Mijn band met mijn ouders was heel slecht. Ik ben opgegroeid vanaf toen ik naar de basisschool ging in kinderopvang, omdat mijn ouders altijd werkten. Mijn moeder was advocaat en mijn vader werkte voor een filmmaatschappij in Nederland. Hoewel we nooit ruzie hadden, was de band heel slecht. Ik groeide op in crèches, naschoolse opvang en bij mijn opa en oma. De enige keren dat ik mijn ouders zag, was 's avonds en in de weekenden.
De eerste keer dat ik op vakantie ben geweest, was naar Amerika. Ik was destijds 14 jaar en ik voelde me ontzettend thuis in dit land. Ik weet niet waarom, maar mijn gevoel zei dat. Ik voelde me op m'n gemak en ik voelde me echt kind daar. Het was een soort van emotionele band voor mij. Mijn zus had hetzelfde gevoel (die is een jaar jonger dan ik) en we verdiepten ons in onze tienerjaren in Amerika. Toen ik mijn VWO-diploma in 2003 in de wacht heb gesleept, voelde ik me ook gewoon vrij. Zonder enig overleg met mijn ouders en mijn spaargeld en geld van de IKEA, waar ik jaren gewerkt heb, ben ik naar Amerika gegaan. Ik heb daar ongeveer 6 maanden gebackpackt en toen moest ik het land helaas uit. Tijdens deze 6 maanden heb ik een meisje ontmoet, Caithlin, in Los Angeles. Het was liefde op het eerste gezicht en ik werd ook absoluut geaccepteerd door haar familie. Zo'n ultiem gevoel, heb ik nog nooit gevoeld. Een moeder die voor mij zorgde en een vader die leuke dingen deed. Ik voelde me ook gekwetst, omdat ik dit niet had. De enige keer dat ik wat leuks gedaan heb, was een reisje naar Amerika.
Toen ik weer terug naar Nederland ging met pijn aan mijn hart, kreeg ik weer al het gesnauw tegen me aan gepleurd. Ik werd niet opgehaald van het vliegveld. Nee, ik moest met veel tassen met de bus naar huis. Toen ik thuis kwam, waren ze niet eens thuis. Ze waren aan het werk. Dit was voor mij absoluut de druppel en toen ben ik bij mijn opa en oma gaan wonen. Ik wilde absoluut geen contact meer met mijn ouders en ook mijn zus is uit huis gegaan. Zij is via haar studie in Nieuw-Zeeland gestrand en is daar gebleven.
Okee, nu bleef ik dus achter bij een stel bejaarden die me ook erg op m'n zenuwen werkten. Ik had weinig vrienden en ik had het helemaal gehad. Ik heb me toen ingeschreven voor de green card lottery, maar ook dat hielp niets. Ik was ontzettend wanhopig en ik verlangde ontzettend naar Amerika en vooral naar mijn familie daar (want zo noemde ik de familie van Caithlin, alsof het ook mijn familie was). We hadden onderling veel telefonisch contact, internet en briefcontact, maar ik moest echt weg uit Nederland. Ik ben toen overgevlogen naar Los Angeles, naar Caithlin, en we hebben daar de dingen besproken hoe ik het beste en snelste in Amerika kan blijven, zonder het land uit te moeten. Tjaa, dan kom je maar op een ding uit en dat is trouwen. We waren er allebei zeer positief over, het enige wat ons verwarde was het feit dat het zo snel moest gebeuren.
Okee dan, nu moesten er dus belangrijke papieren de deur uit. Ik ben toen terug gegaan naar Nederland om mijn familie toch op de hoogte te brengen. Het werd wel een tikkeltje emotioneel, omdat mijn ouders het toch nog moeilijk vinden om twee kinderen in het buitenland te hebben wonen. De K1 papieren waren de deur al uit en de volgende keer dat ik de VS binnen zou komen, zou ik gaan trouwen. Best een raar idee, op je 20e. Mijn familie is meegegaan gelukkig en we hebben ook het een en ander uitgepraat. Ik heb ze wel duidelijk gemaakt, dat ik de familie van Caithlin toch boven hun prefereer.
Afijn, en toen ben ik dus getrouwd. Ik werk nu en ik studeer aan de universiteit. Ik woon wel met Caithlin bij hun ouders, maar die hebben een groot genoeg huis.
Nou, klinkt misschien raar, maar de tranen lopen nu werkelijk over mijn wangen
Overigens, ben ook nieuw hier
-
nieuwenoord
- Amerika-expert
- Berichten: 13784
- Lid geworden op: 08 feb 2005, 17:34
- Partner van: Albert
- Aantal x V.S. bezocht: 11
- Locatie: Macisvenda, Spanje
- Contacteer:
-
kastelke
- Amerika-expert
- Berichten: 18393
- Lid geworden op: 02 feb 2005, 08:56
- Locatie: Oakville, Ontario
- Contacteer:
Thomas, welkom hier en bedankt dat je dit zeer persoonlijke verhaal met ons wilde delen. Ik hoop dat je nog heel veel warmte en vriendschap mag vinden in Amerika!
Elke
*PR in Canada sinds 2010* - *Canadian Citizen sinds Februari 2016* - *DV-2017 winnaar met Case number EU11xxx*
Ons leven in Oakville, ON
*PR in Canada sinds 2010* - *Canadian Citizen sinds Februari 2016* - *DV-2017 winnaar met Case number EU11xxx*
Ons leven in Oakville, ON
-
zaandra
- Amerikafan
- Berichten: 309
- Lid geworden op: 26 apr 2005, 22:44
- Locatie: Apollo Beach,FL
- Contacteer:
Thomas,
Bedankt om je verhaal met ons te delen. Goed dat je stappen hebt ondernomen en dat je in een warm nest bent terecht gekomen! Ik wens je veel geluk, je hebt al een goede start, de rest volgt dan nog wel
Groetjes,
San
Bedankt om je verhaal met ons te delen. Goed dat je stappen hebt ondernomen en dat je in een warm nest bent terecht gekomen! Ik wens je veel geluk, je hebt al een goede start, de rest volgt dan nog wel
Groetjes,
San
Life in the Sunshine State http://www.fliflaflo.blogspot.com
Re: Hoe ben je in Amerika terechtgekomen?
thomas, een heel mooi verhaal
welkom en het beste met je 'tweede' leven hier in de VS
welkom en het beste met je 'tweede' leven hier in de VS
